Ο αγιασμός είναι φάρμακο πνευματικό για τις αμαρτίες μας, όχι για τη θεραπεία των ασθενειών. Ο Χριστός πρώτα συγχωρούσε τiς αμαρτίες των ασθενών που θεράπευε και ύστερα τα σώματα. Η θεραπεία του σώματος με θαύμα είναι η εξαίρεση, προς Δόξαν Θεού, και όχι κάτι καθημερινό για ασθένειες που μπορούν να θεραπεύσουν τα φάρμακα και τα εμβόλια. Μάλιστα το να ζητά κάποιος από τον Θεό να τον θεραπεύσει, ενώ έχει αρνηθεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα της επιστήμης και δεν έχει υπακούσει τις αποφάσεις της Εκκλησίας, είναι βλασφημία. "Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου". (Ματθ. δ' 7) και "Διδάσκαλε, θέλομεν από σού σημείον ιδείν. 39 ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή" (Ματθ. ιβ' 38-39).
Ο πρώην Καλαβρύτων δεν είναι πλέον Ιεράρχης, αλλά ένας απλός Επίσκοπος. Η πορεία του κατασκανδάλισε τους πιστούς και εξακολουθεί να το κάνει και σήμερα. Όπως λέει ο Δημητριάδος Ιγνάτιος: "Η Εκκλησία δίνει την δυνατότητα στους ποιμένες ν’ αναπτύξουν λόγο πνευματικό, να ενεργούν για την σωτηρία των ανθρωπίνων ψυχών, να λειτουργούν το Μυστήριο της Μετανοίας και να δημιουργείται πνευματική σχέση, κατά πάντα ευλογημένη και αγία. Ελλοχεύει, όμως, πάντα ο κίνδυνος, όταν ο Ποιμένας αποκτήσει αίσθηση αυτάρκειας, βλέποντας τους πάντες να εξαρτώνται απ’ αυτόν, γεγονός που του προσδίδει κύρος και δύναμη, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι είναι αυτεξούσιος και αυτόνομος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία απ’ αυτήν. Είναι αυτή που εκδίωξε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο. Η παγίδα της πνευματικής αυτάρκειας υπάρχει πάντοτε, με αποτέλεσμα, οι κατά τα άλλα πνευματικοί ποιμένες και ηγέτες να αυτονομούνται από την εκκλησιαστική τους αρχή, τον Επίσκοπό τους και ουσιαστικά από την Εκκλησία, δίδοντας, μάλιστα, χαρακτήρα «αγιότητας» στην αυτονόμησή τους. Εν Χριστώ ελευθερία υπάρχει, όταν όμως, η γνώμη μου μετατρέπεται σε αποστασιοποίησή μου από την Σύνοδο και την Εκκλησία, αυτή είναι η μεγάλη παγίδα. Μάλιστα, αντιλαμβάνονται την κατάσταση αυτή ως «αγιότητα», πιστεύοντας ότι ξεχωρίζουν από τους άλλους. Ο διάβολος, όταν δεν μπορεί να ρίξει τους ανθρώπους της Εκκλησίας στα ηθικά ζητήματα, σπέρνει τον εγωισμό της αυτάρκειας και της αυτονομίας". Και, "Θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού, γιατί, αλλοίμονο, παίρνουν στον λαιμό τους ανθρώπους, που τελικά χάνουν τη ζωή τους".
Μακριά από Ποιμένες (ιδίως πρώην) που εξέπεσαν από την αίγλη του αξιώματός τους, επειδή πολύ αγάπησαν την δόξα των ανθρώπων παρά την Δικαιοσύνη του Θεού.