Δημοσίευσηαπό aposal » Πέμ Απρ 09, 2020 9:38 am
Ο καθένας έχει την άποψή του.
Παραθέτω δύο αποσπάσματα από το βιβλίο: «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Ο κύριος Τ.Μ. από την Σ.Κ. της Θ. με πολύ ζωντανό τρόπο διηγείται ένα δικό του περιστατικό που συνέβη σε μια συνάντησή του με τον Γέροντα. Από αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά ότι ο Γέροντας ήθελε ταπεινά να τοποθετούμε τον εαυτό μας μέσα στην Εκκλησία.
-Το μεσημέρι της 6ης Αυγούστου 1991 (24 Ιουλίου σύμφωνα με το ημερολόγιο που ισχύει στο Άγιο Όρος) επισκέφθηκα τον Γέροντα με δύο άλλους συναδέλφους μου από τη Θεσσαλονίκη του Π.Τ και Χ.Τ. μηχανολόγο και ηλεκτρολόγο διπλωματούχο μηχανικό αντίστοιχα. Εκείνο τον καιρό, ήμουν επηρεασμένος από τα κάτωθι :
1. Από τις εσχατολογικές συζητήσεις και τον προβληματισμό για τις νέες ταυτότητες, απόηχους των ετών 1987 – 1989.
2. Από την επίσημη τότε αδράνεια της ηγεσίας της Εκκλησίας μας για την έκδοση των νέων ταυτοτήτων
3. Από τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς που προξενήθηκαν από τη προβολή του κινηματογραφικού έργου «Ο τελευταίος πειρασμός» από διάφορους ανθρώπους στην Αθήνα
4. Από διάφορες αρρωστημένες απόψεις :
• Ότι πρέπει, εμείς οι καθαρότεροι των άλλων ανθρώπων να επιδείξουμε ζήλο για να σώσουμε τους καημένους τους αμαρτωλούς αδελφούς μας καθώς και την Εκκλησία μας
• Ότι θα δώσουμε λόγο στον Θεό, αν δεν συμμετέχουμε στο Θείο έργο της εσωτερικής αυτής ιεραποστολής
• Ότι πρέπει να πάρουμε τις τύχες της Εκκλησίας στα χέρια μας, γιατί η ηγεσία της έχει διαφθαρεί,
• Ότι επίτηδες η Εκκλησία αδρανεί με σκοπό την συνειδητή (εκ των έσω) αλλοίωση της πίστης μας
• Ότι ο σωστός Χριστιανός δεν μπορεί να είναι καρπαζοεισπράκτορας,
• Ότι όπου βλέπω κακό, πρέπει να το χτυπάω, κριτικάροντας τα πάθη των άλλων, πχ το κάπνισμα, την πορνεία, την μέθη, την κλεψιά κλπ
• Ότι πρέπει να προσέχω την εικόνα που δείχνω προς τα έξω, έχοντας τη λεγόμενη έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε ουδείς να βρίσκει ελάττωμα πάνω μου κι έτσι να μην μπορεί να μου κάνει κριτική, αφού αυτό θα σήμαινε αυτόματα την τοποθέτησή μου από τους «καθαρούς και ανωτέρους», στους «αμαρτωλούς αδελφούς» με τη συνακόλουθη ρετσινιά
Έτσι, το «ζώον» φρόντιζα να είμαι αρεστός μόνο στους ανθρώπους, αλλά ήμουν βρώμικος απέναντι στον Θεό. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι η συνείδησή μου ήταν τόσο τυφλωμένη που πίστευα ακράδαντα ότι αυτό που έκανα ήταν το σωστό, χωρίς να έχω τον παραμικρό ενδοιασμό για τίποτα, δικαιώνοντας πλήρως τον εαυτό μου για οποιαδήποτε πράξη ή λογισμό είχα!
Μόλις λοιπόν, άρχισα να παρουσιάζω τις παραπάνω απόψεις στον Γέροντα, αμέσως με διάκοψε λέγοντας ότι πρέπει να κοιτάξω πώς θα σώσω την ψυχή μου. Εγώ όμως με πείσμα αγνόησα τον λόγο του και ξαναέφερα τη συζήτηση εκεί που ήθελα, εκθέτοντας συνοπτικά τα παραπάνω. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω κι ο Γέροντας με επιτιμητικό, αλλά ταυτόχρονα γεμάτο αγάπη ύφος, μου λέει :
-Σαν Πολιτικός Μηχανικός είδες ότι είναι ραγισμένος ο τρούλος της εκκλησίας, ο οποίος έχει αγιογραφημένο τον Παντοκράτορα κι εσύ τρέχεις γρήγορα να βάλεις υποστηρίγματα στον Θεό για να μην πέσει; Μάθε ότι εσύ είσαι ένα τίποτα! Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορείς να προστατέψεις την Εκκλησία μας. Είσαι ένα μηδενικό! Αν η Εκκλησία κινδυνέψει να είσαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Θεός θα κατέβει για να την σώσει! Δεν έχει ανάγκη από σένα η Εκκλησία, αλλά εσύ είσαι που έχεις ανάγκη από αυτήν, για να σώσεις την ψυχή σου. Η Εκκλησία δεν φτιάχτηκε από ανθρώπους επειδή την έχει ανάγκη ο Θεός, αλλά φτιάχτηκε από τον ίδιο τον Θεό, επειδή την έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι.
Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα για το θέμα της φιλονικίας των τριών ιεραρχών με τον αρχιεπίσκοπο, ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.
Ο Γέροντας ενοχλημένος κάπως από την ερώτηση αυτή είπε: «Ακούτε βρε παιδιά, δεν είμαστε όλοι για όλες τις δουλειές. Ο καθένας πρέπει να κοιτάει την δουλειά του και να μην ανακατεύεται εκεί που δεν πρέπει. Εμείς δεν πρέπει να βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να εφαρμόζουμε την εντολή του Χριστού μας: «βλέπετε δε υμείς εαυτούς», για να μην ακούσουμε την επίπληξη: «τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου…».Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κρίνουμε, γιατί είναι δουλειά του Θεού να βλέπει τι κάνουν οι αδελφοί μας και να τους κρίνει. Ο καλός Θεός μας ποτέ, μα ποτέ δεν παραχωρεί να μας βρει κάτι άσχημο αν προηγουμένως δεν έχει δει ότι μέσα από αυτό θα βγει κάτι καλό και θα ωφεληθεί η ψυχή μας. Γι’ αυτό να έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο Θεός και τις αταξίες μας τις εκμεταλλεύεται για το καλό μας! Να έχετε εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον και αφήστε τα όλα στα δικά Του χέρια και μην ασχολείστε.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).