Ο π. Ιωάννης Κωστώφ στα 3 αυτά βιβλία του δίνει όλα τα επιστημονικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η έξι ημέρες τις δημιουργίας είναι 24ωρα άρα και ότι η ηλικία του σύμπαντος είναι το πολύ 10.000 ετών και όχι εκατομμύρια χρόνια.
Δες το παρακάτω απόσπασμα από το αντιεξελικτικό βιβλίο του π. Ιωάννη Κωστώφ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΕΤΩ ΤΗ ΒΙΒΛΟ που το αποδεικνύει αυτό, είναι μία από τις πολλές δυνατές επιστημονικές αποδείξεις:
Η κοσμική σκόνη της Σελήνης μάς αποδεικνύει ότι το Σύμπαν είναι νέο περίπου 10.000 ετών & όχι εκατομμυρίων ετών
Από το αντιεξελικτικό βιβλίο
του Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Φυσικού
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΕΤΩ ΤΗ ΒΙΒΛΟἝνα ὡραῖο ἐπιχείρημα ὑπέρ τοῦ προσφάτου Σύμπαντος μᾶς παρέχει ἡ ἐπί τῆς σελήνης κοσμική σκόνη. Ἐπειδή ἡ Σελήνη δέν ἔχει ἀτμόσφαιρα νά κατακαίη τή σκόνη, ἡ τελευταία, ἄν ληφθοῦν ὑπόψιν τά ἑκατομμύρια χρόνια τῆς Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως (ΘτΕ), θά ἔπρεπε νά ἔχη ἀρκετό πάχος, ὁπότε τά διαστημόπλοια θά καταβυθίζονταν καί θά παγιδεύονταν.
Ὁ David Οwen σημειώνει: «Τί θά συνέβαινε ὅταν ἡ σεληνάκατος τοῦ Ἀπόλλων 11 θά ἄγγιζε τό ἔδαφος τῆς Σελήνης; Θά προσεδαφιζόταν σέ σκληρό ἔδαφος ἤ σέ μαλακό, στό ὁποῖο θά βυθιζόταν καί ἴσως νά μήν μποροῦσε στή συνέχεια νά ἐκτοξευθῆ; Ἡ ὁμάδα σχεδιάσεως τῆς ΝΑSΑ ἔπρεπε νά τό γνωρίζη. Μιά σειρά ἀνιχνευτῶν πού εἶχαν σταλῆ ἀπ᾽ τούς Ρώσους ἀλλά καί τούς Ἀμερικανούς… δέν εἶχαν ἀποκαλύψει πολλά στοιχεῖα γιά τήν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης. Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1966 οἱ Ρῶσοι ἐκτόξευσαν τό Luna 9, τό ὁποῖο πραγματοποίησε τήν πρώτη ὁμαλή προσσελήνωσι σέ μιά περιοχή πού ὀνομάσθηκε Ὠκεανός τῶν Καταιγίδων. Τά στοιχεῖα πού στάλθηκαν στή Γῆ ἔδειξαν ὅτι τό ἔδαφος ἦταν σταθερό, τουλάχιστον σ᾽ ἐκεῖνο τό σημεῖο. Τό ἀμερικανικό σκάφος Surveyor 1 πραγματοποίησε μιά ὁμαλή προσσελήνωσι στίς 2 Ἰουνίου τοῦ 1966. Τό σύστημα προσεδαφίσεως εἶχε σχεδιασθῆ ἔτσι, ὥστε νά ἀσκῆ στό ἔδαφος τήν ἴδια πίεσι μέ τό ἀντίστοιχο σύστημα τῆς σεληνακάτου. Λεπτομερεῖς φωτογραφίες ἔδειξαν ὅτι τά ἴχνη πού παρέμεναν στό ἔδαφος δέν ἦταν ἔντονα. Ἀνιχνευτές πού ἐστάλησαν ἀργότερα περισυνέλεξαν δείγματα τοῦ ἐδάφους, τά ὁποῖα, ἀφοῦ ἀναλύθηκαν, ἐπιβεβαίωσαν τά καλά νέα. Εἶχε ἔλθει πλέον ἡ ὥρα γιά τό Ἀπόλλων 11»(O, 65).
Γράφει ὁ Ιan Τaylor: «Ὁ Αsimov, γράφοντας περίπου τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία σχεδιαζόταν ἡ ἐπιχείρησι Ἀπόλλων γιά τήν προσεδάφισι στή σελήνη, ἀντικατόπτριζε μιά ἀνησυχία ἀνάμεσα στούς ἐπιστήμονες ὅτι ἀπουσίᾳ ἀέρος καί βροχῆς, μιά σκόνη παρομοίου βάθους θά εἶχε συσσωρευθῆ στήν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης (Τhomas Gold, Τhe Lunar Surface…, Royal Αstronomical Society of London: Μonthly Νotices, 115 (1955)· R. Α. Lyttleton, Τhe Μodern Universe, ἐκδ. Ηarper & Βrothers, Ν. Ὑόρκη 1956)* [ὑπ. Ὁ Gold (ὅπ.π.) ὑπολογίζει: “ἀπό τό περιεχόμενο σέ νικέλιο τῶν βαθέων ὠκεανίων ἀποθεμάτων… ἡ ποσότητα τοῦ ὑλικοῦ πού τώρα ἐναποτίθεται στή Γῆ εἶναι… ἕνα ἑκατομμύριο τόννοι τό χρόνο. Αὐτή ἡ ἐκτίμησι θά ὑπονοοῦσε ὅτι ἡ Σελήνη ἀποκτᾶ μιά στοιβάδα πάχους ἑνός ἑκατοστοῦ κάθε 107 χρόνια”(σ. 598). (Σέ τεσσεράμισυ δισεκατομμύρια χρόνια αὐτή θά ἀνερχόταν σέ δεκαοκτώ ἴντσες.) Ὁ Gold συνεχίζει: “Λεπτά σωματίδια σκόνης στήν ἐπιφάνεια {τῆς Σελήνης}… κινοῦνται μόνο μέ τέτοια ταχύτητα πού οἱ θάλασσες [maria] θά μποροῦσαν νά γεμίσουν μ᾽ ἕνα μέσο βάθος περίπου χιλίων ποδῶν σέ μιά περίοδο πού μπορεῖ νά εἶναι τρεῖς χιλιάδες ἑκατομμύρια χρόνια”(σ. 599). Ὁ Lyttleton (ὅπ.π.), ἕνας Βρεταννός ἐνθουσιώδης, προανήγγειλε ἕνα στρῶμα σκόνης στή σελήνη “ἀρκετῶν μιλλίων σέ πάχος”(σ. 72).]. Ὑπῆρχε πρίν ἀπ᾽ αὐτούς ἡ ἄποψι ὅτι ἡ σεληνάκατος τοῦ Ἀπόλλωνα θά προσσεληνωνόταν μόνο γιά νά ἐξαφανισθῆ βουλιάζοντας ἀργά στή σεληνιακή σκόνη! Γιά νά ἀποφευχθῆ αὐτή ἡ μεγάλη πιθανότητα, ἡ σεληνάκατος ἐφοδιάσθηκε μέ μεγάλη ἐπιφάνεια ποδιῶν. Στίς 21 Ἰουλίου 1969, περισσότερο ἀπό 600 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι παρακολούθησαν τό ἀπό τηλεοράσεως μεταδιδόμενο πρῶτο βῆμα τῆς ἀνθρωπότητος στήν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. Ἡ ἀπάντησι τοῦ Νeil Αrmstrong στό δημοσιογράφο τοῦ CΒS Walter Cronkite ἀξίζει νά παρατεθῆ ἐπειδή ἡ ἀνοικτή συζήτησι, πού ἀναφέρθηκε ἀπό τόν Wilford τῶν Τhe Νew Υork Τimes (21 Ἰουλίου 1969: 1), ἀφοροῦσε τό βάθος τῆς σκόνης: “Ἡ ἐπιφάνεια εἶναι λεπτή καί σάν πούδρα. Μπορῶ νά τήν ἀνασηκώσω χαλαρά μέ τό δάκτυλο τοῦ ποδιοῦ μου. Ἔχει μορφή λεπτῶν στρωμάτων σάν ψιλή καρβουνόσκονη στή σόλα καί στίς πλευρές τῶν παπουτσιῶν μου. Βουλιάζω μόνο κατά ἕνα μικρό τμῆμα τῆς ἴντσας, ἴσως κατά ἕνα ὄγδοο τῆς ἴντσας”. Πρός ἐπιβεβαίωσι τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, οἱ ἀστροναῦτες Αrmstrong καί Αldrin εἶχαν μεγάλη δυσκολία νά καρφώσουν τήν ἀμερικανική σημαία στό βραχῶδες καί οὐσιαστικά ἐλεύθερο ἀπό σκόνη ἔδαφος, ἄν καί δέν ἔγινε κανένα σχόλιο ἀκόμη γιά τή σημασία τῆς ἀπουσίας μεγάλου βάθους σκόνης.
Ὁ Ηans Ρettersson (Εxploring the Οcean Floor, Scientific Αmerican, 183 (Αὔ 1950), 44) βρῆκε σφαιρίδια μετεωριτῶν σέ βαθειά ὠκεάνεια ἱζήματα “ἑκατομμυρίων ἐτῶν”, ἔτσι ὥστε νά ἀναγνωρίζωνται ὡς μή πρόσφατο φαινόμενο· αὐτό ἀφήνει μόνο δύο ἐναλλακτικές ἐξηγήσεις ὡς πρός τήν ἔλλειψι σεληνιακῆς σκόνης: ἤ ὁ Ρettersson καί οἱ ἄλλοι ὑπολόγισαν τή σκόνη μισό ἑκατομμύριο φορές περισσότερο, ἤ ὑπάρχει κάτι ριζικά λάθος μέ τά πέντε δισεκατομμύρια χρόνια τῆς ὑποθέσεως τοῦ Αsimov»(TI, 329· βλ. καί: MR, 85).
Σημειώνει καί ὁ Andrew Chaikin: «Στά 1969 οἱ περισσότεροι γεωλόγοι συμφωνοῦσαν πώς ἄν ὁ Armstrong καί ὁ Aldrin κατάφερναν νά προσεδαφισθοῦν στή Μare Τranquillitatis —τή Θάλασσα τῆς Γαλήνης— θά ἀνακάλυπταν μιά ἡφαιστειογενῆ πεδιάδα μέ μεγάλη περιεκτικότητα σέ βασάλτη, παρόμοια μέ ἐκεῖνες πού ὑπῆρχαν στή Χαβάη ἤ σέ ἄλλες ἡφαιστειογενεῖς περιοχές. Ἀπό τίς φωτογραφίες τίς ὁποῖες εἶχε ἀποστείλει τό Surveyor, ἀνακάλυψαν ἐπίσης ὅτι ὑπῆρχε παντοῦ ἕνα στρῶμα σκόνης πού εἶχε σχηματισθῆ ἀπό τήν ἀδιάκοπη βροχή μετεωριτῶν διαμέσου τῶν αἰώνων. Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια ἦταν ὅτι οἱ τεχνητοί δορυφόροι μετέδιδαν μονάχα ἀριθμούς. Δέν μποροῦσαν νά διαλύσουν ἐντελῶς τήν ἀχλύ μυστηρίου πού περιέβαλε τή Σελήνη· ἀκόμη καί στό μυαλό ὁρισμένων ἐπιστημόνων ὑπῆρξαν μερικές δυσοίωνες προβλέψεις. Ὁ ἀστρονόμος τοῦ Πανεπιστημίου Cornell, Thomas Gold, ἐπέμενε ὅτι ἡ Σελήνη κλυπτόταν ἀπό ἕνα στρῶμα σκόνης πού εἶχε πολλά μέτρα βάθος καί προειδοποίησε πώς ὑπῆρχε κίνδυνος ἡ σεληνάκατος νά βυθισθῆ μέσα σέ αὐτό, ἀμέσως μετά τήν προσεδάφισί της· εἰσηγήθηκε στή ΝΑSΑ ὁ Armstrong καί ὁ Aldrin νά ρίξουν χρωματιστά βαρίδια, καθώς θά κατέβαιναν στή Σελήνη, καί νά δοῦν ἄν θά παρέμεναν στήν ἐπιφάνεια, ἀλλιῶς θά ματαιώσουν τήν προσσελήνωσι. Κανείς ἀπό τούς συναδέλφους του —ἀκόμα καί οἱ φωτογραφίες τῶν τεχνητῶν δορυφόρων πού εἶχαν ἐπικαθίσει σῶοι καί ἀβλαβεῖς πάνω στό σεληνιακό ἔδαφος— δέν μπόρεσαν νά τόν μεταπείσουν»(C, 217· βλ. καί: περ. Ασ, τεῦχ. 52, 49· JS, 60· ES, 236· W, 33, 41· Μ2, 446· περ. Ng, Ἰν 1999, 50, 54· περ. Ακ, Μρ 1964, 90· GF, 16· CA, 126· TI, 329· T, 79 λεζ., 91· F, 70· πρβλ.: FC, 35).
° Ἀκόμα: «Μαζί μέ τόν Aldrin ξεδίπλωσαν μιά ἀμερικανική σημαία πού στά ἄκρα της εἶχε ἕνα συρμάτινο πλέγμα γιά νά μπορῆ νά σταθῆ μέσα στήν κενή ἀπό ἀέρα σεληνιακή ἀτμόσφαιρα, καί βάλθηκαν νά τή στερεώσουν στό ἔδαφος. Ὅσο κι ἄν προσπάθησαν, ὁ ἱστός τῆς σημαίας μπῆκε σέ βάθος μόλις δεκαπέντε μέ εἴκοσι ἑκατοστά μέσα στό ἔδαφος. Γιά μιά στιγμή φάνηκε ὅτι ἡ σημαία θά ἔπεφτε κάτω μπροστά στά μάτια τῶν ἀναρίθμητων τηλεθεατῶν πού παρακολουθοῦσαν τή ζωντανή μετάδοσι ἀνά τήν ὑφήλιο, ὅμως, τελικά οἱ δυό ἄνδρες κατάφεραν νά τή στερεώσουν· ὕστερα ἀπομακρύνθηκαν ἀπό αὐτήν»(C, 254).
Γράφουν καί οἱ C. Fournas & Joe Μc Carthy: «Οἱ κίνδυνοι τῆς προσσεληνώσεως.
Τό πρόβλημα αὐτό τέθηκε στούς μηχανικούς τοῦ ὑποσυστήματος προσεδαφίσεως, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νά ὑπολογίσουν κινδύνους, πού δέν μποροῦσαν νά τούς προβλέψουν μέ βεβαιότητα. Καί πρῶτα-πρῶτα ὁ χαρακτήρας τοῦ σεληνιακοῦ ἐδάφους ἦταν ἕνα μυστήριο· μπορεῖ νά ἦταν στέρεο σέ ὁρισμένα σημεῖα, μιά λεπτή κι εὔθραυστη κρούστα σέ ἄλλα, ἐνῶ ἀλλοῦ πάλι μποροῦσε νά ἀποτελῆται ἀπό λεπτή σκόνη βάθους ἀρκετῶν μέτρων…
Γιά τήν περίπτωσι κατά τήν ὁποία ἡ ἐπαφή μέ τό ἔδαφος θά γίνη σέ περιοχή, ὅπου ὑπάρχει παχειά σκόνη ἤ ὅπου ἡ κρούστα εἶναι εὔθραυστη, τό κάθε πόδι εἶναι ἐξοπλισμένο μ᾽ ἕνα μεγάλο πέλμα, τό ὁποῖο θά τό ἐμποδίση νά βουλιάξη ἤ νά τρυπήση τήν ἐπιφάνεια»(CF, 83).
Από τό βιβλίο:
Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Φυσικού και Θεολόγου
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΕΤΩ ΤΗ ΒΙΒΛΟ
Μωσῆς ἤ μωσαϊκό (Bruce Bickel & Stan Jantz).
Περί Ἐξελίξεως 1
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014
Πηγή:
God and Science - Orthodoxy / Θεός και Επιστήμη - Ορθοδοξία