Η παραβολή του ασώτου

Ανάλυση και συζητήσεις των βιβλίων της Καινής Διαθήκης

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:53 am

Η παραβολή του ασώτου

Αδέλφια το ευαγγελικό ανάγνωσμα που διαβάζουμε αύριο 2η Κυριακή του Τριωδίου, του Ασώτου Τιού, είναι απόλυτα σχετικό μ΄ αυτά που συζητάμε περί μετάνοιας:

"11 Είπε δε· Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς. 12 καί είπεν ο νεώτερος αυτών τώ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τής ουσίας. καί διείλεν αυτοίς τόν βίον. 13 καί μετ' ού πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν, καί εκεί διεσκόρπισεν την ουσίαν αυτού ζών ασώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρά κατά τήν χώραν εκείνην, καί αυτός ήρξατο υστερείσθαι. 15 καί πορευθείς εκολλήθη ενὶ τών πολιτών τής χώρας εκείνης, καί έπεμψεν αυτόν εις τούς αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους· 16 καί επεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αυτού από τών κερατίων ών ήσθιον οι χοίροι, καί ουδείς εδίδου αυτώ. 17 εις εαυτόν δέ ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι τού πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δέ λιμώ ώδε απόλλυμαι! 18 αναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου καί ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν καί ενώπιόν σου· 19 ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησόν με ως ένα τών μισθίων σου. 20 καί αναστάς ήλθε πρός τόν πατέρα εαυτού. έτι δέ αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτὸν ο πατήρ αυτού καί εσπλαγχνίσθη, καί δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού καί κατεφίλησεν αυτόν. 21 είπε δέ αυτώ ο υιός· πάτερ, ήμαρτον εις τόν ουρανόν καί ενώπιόν σου, καί ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου. 22 είπε δέ ο πατήρ πρός τούς δούλους αυτού· εξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ενδύσατε αυτόν, καί δότε δακτύλιον εις τήν χείρα αυτού καί υποδήματα εις τούς πόδας, 23 καί ενέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες ευφρανθώμεν, 24 ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήν καί ανέζησεν, καί απολωλώς ήν καί ευρέθη. καί ήρξαντο ευφραίνεσθαι. 25 Ήν δέ ο υιός αυτού ο πρεσβύτερος εν αγρώ· καί ως ερχόμενος ήγγισε τή οικία, ήκουσε συμφωνίας καί χορών, 26 καί προσκαλεσάμενος ένα τών παίδων επυνθάνετο τί είη ταύτα. 27 ο δέ είπεν αυτώ ότι ο αδελφός σου ήκει, καί έθυσεν ο πατήρ σου τὸν μόσχον τόν σιτευτόν, ότι υγιαίνοντα αυτόν απέλαβεν. 28 ωργίσθη δέ καί ούκ ήθελεν εισελθείν. ο ούν πατήρ αυτού εξελθών παρεκάλει αυτόν. 29 ο δέ αποκριθείς είπε τω πατρί· ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι καί ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον, καί εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον ίνα μετά τών φίλων μου ευφρανθώ· 30 ότε δέ ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τόν βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τόν μόσχον τόν σιτευτόν. 31 ο δέ είπεν αυτώ· τέκνον, σύ πάντοτε μετ' εμού εί, καί πάντα τά εμά σά έστιν· 32 ευφρανθήναι δέ καί χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήν καί ανέζησε, καί απολωλώς ήν καί ευρέθη." (Λουκ, Κεφ. 15ο).

Στην παραβολή αυτή περιέχεται όλη η περί μετάνοιας διδασκαλία του Κυρίου. Αξίζει λοιπόν να καθίσουμε, ιδίως εν όψη Μεγάλης Σαρακοστής και να προβληματιστούμε πάνω σ΄αυτή.

Εγώ στη φάση αυτή παραθέτω ένα σύντομο και περιεκτικό σχετικό κείμενο που βρήκα στο Διαδίκτυο κι επιφυλάσσομαι να γράψω τις σκέψεις μου λίγο αργότερα:

"Κυριακή του Ασώτου

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ακούσαμε την παραβολή του ασώτου υιού. Η παραβολή αυτή αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη κατάσταση. Με την αμαρτία, έχουμε χάσει την στενή εκείνη σχέση με τον Θεό για την οποία δημιουργηθήκαμε. Έχουμε χαράξει δική μας πορεία, η οποία μας οδήγησε μακριά από τον Θεό και την ζωή μας στην πτώχευση. Μπορούμε όμως να επιστρέψουμε.

Αν αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, έχουμε ήδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Ο Θεός, όπως ο πατέρας της περικοπής, αναμένει. Κι όταν μας δει από μακριά, τρέχει να μας συναντήσει, να μας αγκαλιάσει, να μας καλωσορίσει.

Η παραβολή του ασώτου παρουσιάζει την επιστροφή του ανθρώπου από την εξορία. Ο άσωτος, λέει το Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε την περιουσία του στις ασωτείες.

Μια μακρινή χώρα, ένας μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που πρέπει να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στο Θεό.

Αν νοιώθουμε άνετοι σ’ αυτόν τον κόσμο, στη ζωή του κόσμου, στην κατάσταση αυτή της πνευματικής πτώχευσης, δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι σημαίνει μετάνοια – επιστροφή.

Η μετάνοια δεν είναι η απαρίθμηση αμαρτιών. Είναι το αίσθημα της αποξένωσης από τον Θεό, από την χαρά της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως την δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Είναι να παραδεχτούμε ότι έχουμε λερώσει, έχουμε χάσει την πνευματική μας ομορφιά, ότι είμαστε πολύ μακριά από το πραγματικό μας σπίτι. Μετάνοια είναι η βαθιά επιθυμία επιστροφής, να αποκτήσουμε ξανά το χαμένο μας σπίτι.

Λάβαμε από τον Θεό θαυμαστά πλούτη. Πρώτα απ’ όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαιρόμαστε, να την ομορφαίνουμε με νόημα, αγάπη και γνώση. Με το Βάπτισμα λάβαμε νέα ζωή εν χριστώ, τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας, τη δύναμη να είμαστε τέκνα Θεού. Όλα αυτά τα χάσαμε και τα χάνουμε διαρκώς, όχι μόνο με συγκεκριμένες αμαρτίες, αλλά με την μεγαλύτερη αμαρτία, την απομάκρυνση της αγάπης μας από τον Θεό, προτιμώντας την «μακρινή χώρα» από το όμορφο σπίτι του πατέρα.

Η Εκκλησία όμως μας θυμίζει τι έχουμε εγκαταλείψει, τι έχουμε χάσει. Και καθώς μας τα υπενθυμίζει, αισθανόμαστε βαθιά αυτά που εκφράζονται στο κοντάκιο της ημέρας: «Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως, εν κακοίς εσκόρπισα, ον μοι παρέδωκας πλούτον, όθεν σοι την του Ασώτου φωνήν κραυγάζω. Ήμαρτον ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου.»

Καθώς αναλογιζόμαστε αυτά, βρίσκουμε μέσα μας την επιθυμία της επιστροφής και «αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου και ερώ αυτώ, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποιησόν με ως ένα εκ των μισθίων σου.»

Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε μια λειτουργική λεπτομέρεια της Κυριακής του Ασώτου. Στον Όρθρο ψέλνουμε για πρώτη φορά τον λυπηρό και νοσταλγικό ψαλμό 136: «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών…πως άσομαι την ωδή Κυρίου επί γης αλλοτρίας;»

Είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη, την Ιερουσαλήμ. Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωσή του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος.

Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νοιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον πεπτωκότα αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση του και από την κλήση του είναι αναζητητής του Τέλειου.

Ο ψαλμός αυτός παρουσιάζει την Μεγάλη Σαρακοστή σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή.

Στο ταξίδι αυτό είμαστε όλοι συνοδοιπόροι. Όλοι έχουμε ανάγκη μετανοίας. Ο Πατέρας ο ουράνιος περιμένει να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά να μας δεχτεί.

π. Πέτρος
Αρχιεπισκοπή Γιοχάνεσμπουργκ και Πραιτόριας, Νότιος Αφρική"


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:54 am

Κι ένα απόσπασμα ακόμη απ΄το καταπληντικό βιβλίο του ALEXANDER SCHMEMANN "ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ -ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ".

"Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ.15, 11-32). Η παραβολή αυτή μαζί με τους ύμνους της ημέρας, μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από τη εξορία. Ο άσωτος γιός, πήγε σε μια μακρινή χώρα και εκεί σπατάλησε ό,τι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα. Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα έπρεπε να αποδεχτούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγισή μας στό Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δεν θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Αυτό το αίσθημα της αποξένωσης απο το Θεό, απο την μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Να παραδεχθώ ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή.

Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ' όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση. Ύστερα - με το Βάπτισμα - έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τίς αμαρτίες, τις παραβάσεις, αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την μακρινή χώρα από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.

Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει.
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να τη πραγματοποιήσω. Αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια, να αποκτήσω ξανά το χαμένο σπίτι. <<Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω. Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και σε σένα, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ γιός σου>>.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:55 am

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Μετά την απόφαση για επιστροφή αρχίζει η πορεία της μετανοίας: «Με τα έργα πρέπει να δείξουμε την θέληση» μας για μετάνοια. Στην πορεία αυτή θα συναντήσουμε πολλούς πειρασμούς και εμπόδια, και για να την βαδίσουμε με επιτυχία χρειαζόμαστε έμπειρο οδηγό. Τέτοιος είναι ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος λέγει: «Είναι πολλοί και ποικίλοι οι δρόμοι της μετανοίας, και όλοι οδηγούν στον ουρανό»(ι. Χρυσ.).

α. Ό πρώτος δρόμος μετανοίας είναι ή αυτοκαταδίκη και η ομολογία των αμαρτιών. Η πράξη αυτή συνιστά την ουσία του μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως και είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την συγχώρηση των αμαρτιών μας. Καταδικάζεις τον εαυτό σου, ομολογείς την ευθύνη σου για την πράξη της αμαρτίας, και ο Θεός σε απαλλάσσει από την αμαρτία. «Εξομολογήθηκες με ειλικρίνεια την αμαρτία, εξάλειψες την αμαρτία» (ι. Χρυσ.).

β. Δεύτερος δρόμος μετανοίας ισάξιος του πρώτου είναι η συγχωρητικότητα και η αγάπη προς τους αδελφούς μας. Συγχωρούμε τους αδελφούς και "συνδούλους" μας για τα μικρά που μας έφταιξαν, για να συγχωρεθούν τα μεγάλα που φταίξαμε στον Κύριο μας. Έτσι μας βεβαιώνει ο Χριστός: Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος(Ματθ.6,14).

γ. Το πένθος και τα δάκρυα για τις αμαρτίες μας είναι τρίτος δρόμος: «Αμάρτησες; Πένθησε και εξαλείφεις την αμαρτία... Μικρό κόπο θέλει από σένα, κι Εκείνος σου δίνει τα μεγάλα. Αφορμή ζήτα από σένα για να σου δώσει θησαυρό σωτηρίας. Πρόσφερε δάκρυα και ο Χριστός σου δίδει την συγχώρηση» (ι. Χρυσ.).

δ. Η ταπεινοφροσύνη είναι τέταρτος δρόμος μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην παραβολή του Τελώνου γράφει: «Με την ταπεινοφροσύνη που έδειξε ο Τελώνης δικαιώθηκε, ενώ ο Φαρισαίος κατέβηκε από τον ναό στερημένος την δικαίωση... Τα λόγια του Τελώνου νίκησαν τα έργα του Φαρισαίου... Ώστε, εάν ομολογήσεις τις αμαρτίες σου στον Θεό και ταπεινοφρονήσεις, γίνεσαι δίκαιος». «Ταπεινώσου και έλυσες τα δεσμά των αμαρτιών».

ε. Πέμπτος δρόμος είναι η ελεημοσύνη, «η βασίλισσα των αρετών, η οποία ανεβάζει αμέσως τους ανθρώπους στις αψίδες των ουρανών... Η ελεημοσύνη είναι λύτρον της ψυχής» (ι. Χρυσ.). Είναι γνωστές πολλές περιπτώσεις αμαρτωλών που εξιλεώθηκαν με την ελεημοσύνη.

στ. Πέμπτος δρόμος είναι η θερμή προσευχή που πηγάζει από το βάθος της καρδιάς: «Να προσεύχεσαι κάθε ώρα χωρίς να αποκάμνεις προσευχόμενος,... και ο Θεός δεν θα αποστραφεί την επιμονή σου, αλλά θα σου συγχώρηση τις αμαρτίες».

Ο Θεός «μας έδωσε πολλούς δρόμους μετανοίας, για να διευκολύνει την ανάβαση μας στον ουρανό» (ι. Χρυσ.). Ο καθένας μας επομένως, μπορεί να διάλεξη τον δρόμο πού του ταιριάζει καλύτερα για να αρχίσει την επιστροφή στον πατρικό Οίκο. Στην πορεία θα διαπίστωση ότι οι δρόμοι αυτοί συχνά διασταυρώνονται μεταξύ τους, διότι όλες οι αρετές είναι αλληλένδετες. Καλλιεργώντας λοιπόν την αρετή που διάλεξε ως δρόμο ζωής, μετέχει και σε όλες τις άλλες.

Ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί η αγάπη του Θεού, για να επαναφέρει κοντά Του κάθε αμαρτωλό, περιγράφεται στην παραβολή του ασώτου.

Ο άσωτος απομακρύνθηκε από τον φιλότεκνο Πατέρα και πορεύθηκε εις χώραν μακράν. Η πατρική αγάπη όμως απλώνεται τόσο μακράν όσο είχε φθάσει το αγαπημένο Του παιδί. Και όταν είδε την απόφαση για επιστροφή, συνήργησε ο ίδιος για να την πραγματοποίηση: «Έτι αυτόν μακράν απέχοντος, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και έσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν». Ο λόγος ετι μακράν αυτού απέχοντος, αποκαλύπτει «την απερίγραπτη φιλοστοργία του ουράνιου Πατέρα και πόση και τι λογής συμπάθεια επιδεικνύει σ’ εκείνους που επιστρέφουν κοντά Του». Ο στοργικός Πατέρας δεν περιμένει να φθάσει το παιδί Του. Τρέχει πρώτος να το υποδεχθεί.

Ο φιλόστοργος Πατέρας δέχθηκε τον άσωτο «με ανοιχτή αγκαλιά επειδή ήταν πατέρας και όχι δικαστής. Στήθηκαν τότε χοροί και συμπόσια και πανηγύρια και όλο το σπίτι ήταν εύθυμο και χαρούμενο... Ο μεγαλύτερος αδελφός αγανάκτησε με αυτά, άλλα ό Πατέρας τον έπεισε λέγοντας του με πραότητα: Όταν χρειάζεται να σώσεις τον χαμένο, δεν είναι καιρός δικαστηρίων, άλλα φιλανθρωπίας και συγγνώμης μόνον... Και αν χρειαζόταν να τιμωρηθεί, τιμωρήθηκε αρκετά ζώντας στην ξένη χώρα... Αδελφό βλέπεις, όχι ξένο. Στον πατέρα του επέστρεψε που δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε από τα περασμένα. Ή καλύτερα, θυμάται εκείνα μόνο που μπορούν να τον οδηγήσουν σε συμπάθεια και έλεος και στοργή και ευσπλαχνία πατρική. Γι’ αυτό ο Πατέρας δεν είπε εκείνα που έπραξε ο άσωτος, αλλά εκείνα που έπαθε. Δεν θυμήθηκε το ότι κατέφαγε την περιουσία Του, αλλά ότι περιέπεσε σε αμέτρητες συμφορές» (ι. Χρυσ.). Ο μεγαλύτερος αδελφός της παραβολής σκεπτόταν σύμφωνα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αλλά ο Πατέρας ενεργούσε σύμφωνα μέ την πατρική Του καρδιά.

Οι άγιοι Πατέρες τονίζουν ότι και η δική μας θέση απέναντι στον Θεό είναι παρόμοια με του ασώτου, «και με τέτοιο τρόπο ο φιλάγαθος Θεός δέχεται και αγαπά εκείνους που μετανοούν. Ο Πατέρας περιμένει την επάνοδο σου από την πλάνη. Μόνον επίστρεψε και ενώ θα είσαι ακόμη μακριά, θα τρέξει και θα πέσει στον τράχηλο σου και θα αγκαλιάσει με φιλικούς ασπασμούς την καθαρισμένη ήδη από την μετάνοια ψυχή σου. Θα ενδύσει με την πρώτη στολή την ψυχή που εξεδύθη τον παλαιό άνθρωπο,... θα τοποθέτηση δαχτυλίδι στα χέρια... και θα βάλει υποδήματα στα πόδια πού επέστρεψαν από την κακή οδό στον δρόμο του Ευαγγελίου της ειρήνης. Θα αναγγείλει ήμερα ευφροσύνης και χαράς στους δικούς Του, αγγέλους και ανθρώπους, και σα εορτάσει με κασέ τρόπο την σωτήρια σου» (ο. Συμεών Θεολ.).

Αυτή η χαρά του ουρανού για την επιστροφή του μετανοούντος είναι το κυρίαρχο στοιχείο στις παραβολές του χαμένου προβάτου, της χαμένης δραχμής και του ασώτου. Ο καλός Ποιμένας χαίρων επιτίθησιν επί τους ώμους αυτόν το χαμένο πρόβατο και ελθών εις τον οίκον συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας λέγων αυτοίς• συγχάρητέ μοι ότι εύρον το πρόβατον μου το απολωλός. Και στις τρεις παραβολές ο Κύριος μας βεβαιώνει ότι χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι .

Η αγάπη Του μας συγκαλεί όλους στο πανηγύρι της χαράς του ουρανού και μας κάμνει κοινωνούς της θείας ευφροσύνης. Ο Θεός Πατέρας θέλει να επιστρέψουμε αγαπητικά προς Αυτόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας μας, ώστε ολόκληρους να μάς αγκαλιάσει με την πατρική Του αγάπη.

Ιερομ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Από την "Πηγή Ζωής" ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 114 - 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2006


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:56 am

Κι ένα υπέροχο ποίημα από το βιβλίο "Ύμνοι Θείων Ερώτων" του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

Έφυγα μακριά


ΕΦΥΓΑ ΜΑΚΡΙΑ Φίλε του ανθρώπου, είχα τη σκηνή μου στην έρημο,
από Σένα, τόν γλυκό μου Κύριο έφυγα και κρύφτηκα,
κάτω απ’ τη νύχτα χώθηκα της αγωνίας να επιβιώσω.
από κει γέμισα πολλές δαγκωματιές και τραύματα.
Γύρισα, ήρθα σε Σένα, και στην ψυχή μου όμως πολλές οι πληγές. …

Το έλεος της χάρης Σου στάλαξε, Θεέ μου,
τις πληγές μου άλειψε, εξάλειψε τα έλκη,
τα μέλη μου συνάρμοσε και σύσφιξε —παράλυσαν—
αφάνισε τις ουλές, μη μείνει ούτε μία, Σωτήρα,
τέλεια γιάτρεψέ με ολόκληρο, κάνε με όπως πρίν,
όταν δεν είχα μολυσμό ούτε μώλωπα
ούτε πληγή να αιμορραγεί, ούτε κηλίδα, Θεέ μου,
είχα γαλήνη, χαρά, ειρήνη και πραότητα,
την άγια ταπείνωση και μακροθυμία,
τον φωτισμό της υπομονής και πράξεις όμορφες,
σε όλα υπομονή και δύναμη ανίκητη. …

Χάζεψα, Κύριε, αποβλακώθηκα, σε μένα ελπίζοντας,
με πλάκωσε και μ’ έσυρε η αγωνία για τα υλικά
η μέριμνα για τα βιωτικά, ο ταλαίπωρος, καταξέπεσα,
ψυχράθηκα σαν το σίδερο κι έγινα μαύρος
πολύ καιρό, ώσπου έπιασα σκουριά.
Κι έτσι φωνάζω πάλι εσένα,
Φιλάνθρωπε, θέλω να καθαρίσω
να υψωθώ στην πρώτη μου Ομορφιά
το Φώς Σου τέλεια ν’ απολαύσω
Τώρα κι αδιάκοπα σ’ όλους τους αιώνες.



[Ύμνος ΜϚ’, στ. 1-5, 11-21, 41-49]
Μετάφραση: Γ. Βαλσάμης
url : www.ellopos.net/gr/symeon/default.asp


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό stratis » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:57 am

Η παραβολή του ασώτου νομίζω δείχνει τα εξής:

1. Ότι όσο κι αν πέσει ο άνθρωπος, πάντα υπάρχει ελπίδα και δυνατότητα να συνέλθει και να σηκωθεί.

2. Ότι όσο και αν αμαρτήσουμε, όσο και αν λυπήσουμε το Θεό, όσο και αν Τον πικάρουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας, Αυτός μας περιμένει να γυρίσουμε. Στενοχωριέται για κάθε μέρα που είμαστε μακριά Του.

3. Ότι αν πραγματικά συνέλθουμε και μετα-νοήσουμε, η άφεση και η ευλογία του Θεού μας δίδονται απλόχερα και ο ουρανός πανηγυρίζει τον άνθρωπο που ξανακερδίθηκε από το Θεό.

Πιστεύω πως αναγινώσκεται σε αυτό το χρονικό σημείο πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ώστε όλοι μας να δούμε στον άσωτο τον εαυτό μας και να μπούμε στη δύσκολη από άποψη αγώνα αυτή περίοδο μετανοημένοι, αλλαγμένοι και όσο πιο καθαροί γίνεται.



Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Domna » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:58 am

Ο αδελφός του Ασώτου...

Εικόνα

Της Δασκάλας ΣΟΦΙΑΣ ΒΑΛΜΑ ΓΙΑΝΝΙΣΗ

Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού ζούσε μακριά άπ' το σπίτι του Πατέρα! Πόσα χρόνια Θέ μου... πεθαμένος. Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού τρεφόταν με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας! Πόσα χρόνια Θέ μου... πεινασμένος.
Μια φωνή από τα περασμένα του θύμισε κείνη την παλιά ιστορία... Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού την είχε επιμελώς θαμμένη στα βάθη της καρδιάς του!
Να 'ταν τάχα παραμύθι ή να 'γινε στ' αλήθεια;
Είχε κάτι άπ' τη μαγεία του παραμυθιού... κάτι άπ' τη δύναμη της αλήθειας...
Μιλούσε για έναν «νεκρό πού άνέζησε».
Για έναν πεινασμένο πού χόρτασε με «τον μόσχον τον σιτευτόν».
Πώς έγινε αλήθεια το θάμα;
«...και άναστάς ήλθε προς τον πατέρα αύτοϋ...», ψιθύρισε ή φωνή άπ' τα περασμένα, «...είδεν αυτόν ό πατήρ αύτοϋ και έσπλαγχνίσθη, και δρα-μών ένέπεσεν επί τον τράχηλον αύτοϋ καί κατεφίλησεν αυτόν».
Να γίνονταν τάχα καί στις μέρες μας τέτοια θαύματα;
Καί άναστάς έπορεύθη με την ελπίδα να υπάρχει καί γι' αυτόν σε κάποιο σταυροδρόμι ένας πατέρας με ανοιχτή αγκάλη.
Τα βήματα του τον έφεραν σέ μια εκκλησιά.
Ένιωσε το δακρυσμένο βλέμμα του Πατέρα να τον αγκαλιάζει.
Γονάτισε κι απόθεσε όλα αυτά τα χρόνια της πίκρας, της πείνας, του θανάτου πάνω σ' ένα πετραχήλι.
«Μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγάπης...». Ή φωνή του Πατέρα τον καλούσε.
Καί πάνω στην Τράπεζα «ό μόσχος ό σιτευτός»... «το άρνίον το έσφαγμένον».
Κίνησαν κι άλλοι μαζί του στην πρόσκληση του Πατέρα.
Καί τότε συνειδητοποίησε πώς έχει αδερφούς.
Γύρεψε να βρει στη ματιά τους κάτι άπ' τη στοργή του Πατέρα.
Πόσα παγωμένα βλέμματα συνάντησε το δικό του, πόσες άδειες καρδιές!
Πόσα κεφάλια κουνήθηκαν στο αντίκρισμα του!
Πόσα χείλη ψιθύρισαν «ιδού τοσαυτα έτη δουλεύω σοι καί ουδέποτε έντολήν σου παρήλθον... ό δε υιός σου ούτος, καταφαγών σου τον βίον μετά πόρνων...».
Ήταν αλήθεια άνθρωποι σοβαροί, δίκαιοι οι αδερφοί του. Μα τόσο μακριά άπ' τη σφαίρα της μετάνοιας, της αγάπης, του ελέους...
Είχα τόσες φορές ακούσει εκείνη την παλιά ιστορία.
Την είχα τόσες φορές διαβάσει.
Είχα ζήσει τόσες φορές κι εκείνη τη σημερινή, με τον σύγχρονο άσωτο.
Την είχα δεϊ τόσες φορές να επαναλαμβάνεται μπρος στα μάτια μου.
«Πόσο πλήθυναν οι άσωτοι στην εποχή μας!», συλλογίστηκα.
«Πόσο πλήθυναν... οι αδερφοί του ασώτου στην εποχή μας!», αισθάνθηκα να απαντούν τα δακρυσμένα μάτια του Πατέρα.
Εκείνου του Πατέρα, πού αιώνες τώρα στέκεται σ' ένα σταυροδρόμι με την αγκαλιά ανοιχτή για κάθε άσωτο.
Του δικού μου Πατέρα...
Κι άλλοίμονο, πρώτη φορά κατάλαβα πώς ήμουνα κι εγώ ένας άπ' τους αδερφούς του ασώτου!
Είχα τόσες φορές ακούσει καί ζήσει την επιστροφή του ασώτου.
Δώσε, Θέ μου, να ζήσω καί την επιστροφή του αδερφού του ασώτου.
Τη δική μου επιστροφή...

Πηγή: orthodoxigynaika.blogspot.com



Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Σάβ Αύγ 18, 2012 9:59 am




Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό aposal » Σάβ Αύγ 18, 2012 10:00 am

(απόσπασμα από το κήρυγμα του πρωτοπρεσβύτερου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, π. Ματθαίου Χάλαρη).

Η Ευαγγελική περικοπή του ασώτου είναι ένα ευρέως γνωστό απόσπασμα του Ευαγγελίου, που είναι σχετικά εύκολο, σαν ιστορία, αλλά κρύβει μέσα του πολλά νοήματα που συχνά περνούν απαρατήρητα από τους ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης.
Δύο σημεία από αυτά που δεν πολυσχολιάζονται είναι τα κάτωθι:

Α:Το όνομα του ασώτου. Ο Κύριος όταν είπε την παραβολή αυτή δεν αναφέρθηκε στο όνομα του άσωτου υιού. Αυτό έγινε για δύο λόγους:
1. Επειδή ο Θεός δεν αρέσκεται στο να φανερώνει, να δημοσιοποιεί και να διαπομπεύει, όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους. Αντίθετα, καλύπτει, παρηγορεί και θεραπεύει τις όποιες αδυναμίες και πάθη.
2. Επειδή ο άσωτος αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα όλους εμάς τους αμαρτωλούς και γι’ αυτό το όνομά του θα μπορούσε να είναι το όνομα οποιουδήποτε από εμάς.

Β: Η συμπεριφορά του πατέρα. Από τη στιγμή που ο άσωτος υιός επέλεξε να ζήσει μακριά από πατέρα του, όπως δηλαδή και οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν μια ζωή μακριά από τον Θεό, ο πατέρας του δεν τον ξέχασε ποτέ, αλλά περίμενε καθημερινά την επιστροφή του υιού του, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον Θεό – Πατέρα, από Τον οποίο επιλέγουμε να απομακρυνθούμε. Και όταν κάποια στιγμή ο άσωτος, θυμούμενος την προτέρα καλή ζωή του και μετανοώντας για τις πράξεις του, επεστρεψε στο σπίτι του πατέρα του, αυτός δεν τον περίμενε στο σπίτι, αλλά, λόγω της καθημερινής αδημονίας του να δει τον γιό του να επιστρέφει, τον είδε από μακριά και έτρεξε ο ίδιος προς αυτόν, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Δεν τον άφησε καν να απολογηθεί, αλλά του έδειξε πως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ζωή του γιού του από δω και μετά. Μάλιστα του έκανε τέσσερα δώρα, που έχουν συμβολική σημασία:
1. Ρούχα: Ο Χριστιανός που ζει κοντά στον Θεό, δεν είναι πλέον γυμνός, αλλά φέρει το ρούχο που έχει πλέξει γι’ αυτόν ο Θεός.
2. Το δαχτυλίδι: Δείχνει τη σχέση γάμου μεταξύ του Θεού (νυμφίου) και της καρδιάς του πλάσματός Του (νύφης).
3. Τα παπούτσια: Ώστε ο Χριστιανός να μην κόβεται από τιςκοφτερές πέτρες της αμαρτίας που θα βρίσκει στο καθημερινό διάβα του.
4. Τον σητευτό μόσχο: Δηλαδή τον Χριστό, τον οποίο «γεύεται» ο Χριστιανός, κατά τη Θεία Μετάληψη.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Σάβ Αύγ 18, 2012 10:01 am

Πολύ όμορφοι οι συμβολισμοί των δώρων.



Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Η παραβολή του ασώτου

Δημοσίευσηαπό aposal » Σάβ Αύγ 18, 2012 10:02 am

Ο μεγάλος αδελφός συμβολίζει τον τυπικά σωστό Χριστιανό, που νηστεύει και εκκλησιάζεται τακτικά, ενδεχομένως και να εξομολογείται τακτικά, αλλά η αγάπη που έχει ΔΕΝ είναι αγάπη Θεού, γιατί όποιος αγαπάει τον Θεό αγαπάει και ΟΛΑ τα δημιουργήματά Του. Αντίθετα εκείνος προσδοκά όφελος από την τυπικά σωστή συμπεριφορά του. Βλέπει τον πατέρα του σαν αφεντικό και περιμένει την ανταμοιβή: «Τόσα χρόνια ΣΟΥ ΔΟΥΛΕΥΩ και ποτέ δεν παρέβηκα την εντολή σου, σ' εμένα όμως δεν έδωσες ούτε ένα κατσίκι…». Τυπικά σωστός, αλλά μέσα του δεν είχε την αίσθηση του πατέρα (Θεού). Δεν υπήρχε Χριστιανική αγάπη, γι’ αυτό και όχι μόνο δεν ένιωσε χαρά που επέστρεψε ο αδελφός του, αλλά, αντίθετα, οργίστηκε!

Αυτός είναι και ο λόγος που ο τυπικά (και μόνον) σωστός γιος δεν σώζεται τελικά, αφού αρνείται να μπει στην Εκκλησία, αρνείται δηλαδή να συνεχίσει τη μυστηριακή ζωή (που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής κοντά στον Χριστό), μαζί με τον αδελφό του, που, αντίθετα μ’ εκείνον, μετανόησε και σώθηκε.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 6 και 0 επισκέπτες