"Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζη περί πολλά"

Ανάλυση και συζητήσεις των βιβλίων της Καινής Διαθήκης

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό stratis » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:09 am

Ειδικά σήμερα με το ίντερνετ μπορείς ανα πάσα στιγμή να διαβάσεις π.χ. ένα κεφάλαιο του Ευαγγελίου στο γραφείο. Ή επίσης να διαβάσεις το μεσημέρι την Θ' ώρα, που φαντάζει πολύ αλλά δεν παίρνει πάνω από 5 λέπτα. Έτσι κατορθώνει κανείς μέσα στα "πολλά" και την εργασία να οικοδομεί παράλληλα και τα της σωτηρίας του.

Ο χρόνος πολλές φορές είναι σχετική έννοια και μπορεί να βρεθεί αν είναι για καλό.



GEORGE_
Δημοσιεύσεις: 16
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:31 pm

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό GEORGE_ » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:10 am

ΑΥΤΗ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ <<ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ>> ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ



Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό stratis » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:10 am

Όπως στρώνεις, κοιμάσαι ή ότι σπέρνεις, θερίζεις. Για αυτό και είχα τύψεις που έβλεπα το forum εδώ να ερημώνει επικίνδυνα. Μας παρέσυραν οι μέριμνες και ξεχάσαμε την κοινή επιθυμία για τα πνευματικά και τις όμορφες συζητήσεις μας για τα της πίστης μας. Μεριμνάμε και τυρβάζουμε κι εμείς περί πολλά ώς άλλες Μάρθες.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:11 am

Νίκος έγραψε:Στρατή το κάνω λίγο ακόμη πιο συγκεκριμένο, γιατί πολύ μου κάνουν αυτή την ερώτηση:

Είναι κακό να βλέπει κανείς τηλεόραση;
Να πηγαίνει στον κινηματογράφο;
Να ασχολείται με το ποδόσφαιρο (ή το μπάσκετ ή ότι άλλο);
Είναι κακό να διαβάζει μυθιστορήματα ή άλλα βιβλία που δεν έχουν σχέση με την πνευματική του κατάρτιση;
Είναι κακό ν' ασχολείται ο Χριστιανός με την πολιτική;
Μπορεί ο Χριστιανός να πάει διακοπές;
Μπορεί να παίζει χαρτιά (όχι με λεφτά);
Μπορεί να ντύνεται μοντέρνα;
Μπορεί να ακούει μουσική που δεν μιλά για το Θεό;
Και πολλά άλλα παρόμοια.


Είναι αμαρτία να αθλείται ο Χριστιανός;

Το ερώτημα αυτό μπαίνει σε συνέχεια της παραπάνω δημοσίευσής μου. Η άθληση είναι σε αρμονία με το «ενός εστι χρεία», ή μας εμποδίζει στην επιδίωξή του;

Στην εισήγησή του στην Ημερίδα με θέμα “Αθλητική και Πνευματική Άσκηση, το σώμα στον Αθλητισμό και στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα” που διοργάνωσε η Ι. Σύνοδος, με τίτλο: «Το σώμα στην Ορθόδοξη Θεολογία», ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος στο βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου: «Περί γυμναστικής», στο οποίο ο Άγιος αναφέρεται αναλυτικά στην ισορροπία μεταξύ άθλησης και πνευματικότητας.

Μεταφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο αυτό, που αναφέρεται στο σκοπό της άθλησης (το απόσπασμα είναι μεταφρασμένο στη Δημοτική):

«Επομένως με την γυμναστική (και την άθληση) δεν επιδιώκεται η επίτευξη αθλητικών επιδόσεων, ούτε η ακατάβλητη και αδάμαστη δύναμη των μυών, αλλά η ενίσχυση των δυνατοτήτων του σώματος για την πρόθυμη ικανοποίηση των απαιτήσεων του πνεύματος (ώστε να μην είναι «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής») και την εκπλήρωση όσων επιβάλλεται σ’ αυτό να κάνει, επειδή ο σκοπός της γυμναστικής δεν είναι ν’ αναδείξει αθλητές για τους γυμναστικούς αγώνες, αλλά άνδρες συνολικά διαμορφωμένους, που να είναι επιτυχημένοι σε κάθε προσπάθεια. Είναι γνωστό ότι η άσκηση τους κάνει με τη συνήθεια προθυμότερους για κάθε αγώνα και με την εξοικείωση στους κόπους πιο εργατικούς. Ισορροπία επομένως είναι απαραίτητη στην γυμναστική για τη διάσωση της σωφροσύνης, δηλαδή αρμονική ανάπτυξη των δυνάμεων της ψυχής και του σώματος, ώστε η ψυχή να κυριαρχεί του σώματος και το σώμα να εκπληρώνει πρόθυμα της εντολές της.» (τα εντός παρενθέσεων είναι δικά μου σχόλια).

Μάλιστα ο Άγιος Νεκτάριος επισημαίνει ότι η υπερβολική άθληση του σώματος που δεν είναι ισόρροπη με την ανάπτυξη του πνεύματος, αυξάνει τον εγωισμό και κάνει το σώμα απείθαρχο και απρόθυμο να υποτάσσεται στις εντολές του πνεύματος.

Επομένως αμαρτία δεν είναι η άθληση γενικά, αλλά η παραβίαση των ισορροπιών, που με πολύ μεγάλη σαφήνεια περιγράφει ο Άγιος.

Δυστυχώς σήμερα ο αθλητισμός έχει υποστεί την εισβολή της κερδοσκοπίας και της επιδίωξης επιδόσεων για προσωπική ή συλλογική προβολή. Έτσι σε γενικές γραμμές είναι δύσκολο να βρει κάποιος οργανωμένες προσπάθειες, που ν’ αποσκοπούν στην ισόρροπη άσκηση σώματος και ψυχής. Επομένως είναι προτιμότερο, αν κάποιος θέλει να γυμνάζει το σώμα του, για να έχει καλή υγεία, ν’ αποφεύγει της καταχρήσεις και να μπορεί να εκπληρώνει με μεγαλύτερη επιτυχία τις υποχρεώσεις του, τότε είναι καλύτερα να προτιμά την ατομική άθληση ή την ομαδική με άλλους φίλους που έχουν το ίδιο σκεπτικό. Αν παρ’ όλα αυτά το θεωρεί αναγκαίο να ενταχθεί σε κάποιο οργανωμένο αθλητικό σύλλογο ή σωματείο, θέλει μεγάλη προσοχή, ώστε να βρει αυτόν, που οι σκοποί του πλησιάζουν κατά το δυνατό, στους σκοπούς που θέτει για τον αθλητισμό ο Άγιος Νεκτάριος.

Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στην παραπάνω εισήγηση του Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου στα links:

http://www.parembasis.gr/2003/03_10_15.htm
http://www.parembasis.gr/2003/03_11_13.htm


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:12 am

Ένα φάρμακο, όταν το παίρνουμε στη σωστή δόση είναι ευεργετικό, όταν το παίρνουμε σε μικρότερη ή μεγαλύτερη, δεν ωφελεί ή βλάπτει.

Το ίδιο ισχύει και για διάφορα πράγματα, που κάνουμε στη ζωή μας, τα οποία κατ' αρχήν δεν είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού, όπως είναι η εργασία, η άθληση, η ψυχαγωγία κλπ.

Είναι χρήσιμο να συζητούμε πως μια δραστηριότητά μας μπορεί να είναι ωφέλιμη και κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να μας βλάψει πνευματικά.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:13 am

Πάνω σ' αυτό το θέμα θα ήθελα να σταθώ Νίκο ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο που από πολλούς έχει σχεδόν θεοποιηθεί. Ιδιαίτερα για πολλοί νέοι, έχουν θεοποιήσει την μπάλα. Έχει γίνει τρόπος ζωής γι'αυτούς, μονοπωλεί τις συζητήσεις τους και τους έχει απομακρύνει από τόσα άλλα ενδιαφέροντα που μπορεί να βρεί κανείς στην πρόσκαιρη ζωή μας και πολύ περισσότερο, από τα πνευματικά. Όταν τους ρωτάς μάλιστα στο τι πιστεύουν, μπορεί να σου πουν στον Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό κλπ. Θεός η μπάλα επομένως. Το ποδόσφαιρο γενικά αν δεν τεθεί στη σωστή διάστασή του, μπορεί να αποτελέσει χωρίς υπερβολή, μια από κοινωνική πληγή. Το βλέπουμε αυτό καθημερινά στον περίγυρό μας.
Προς Θεού όμως για να μην παρεξηγηθώ, ο υγιής αθλητισμός μέρος του οποίου είναι και το ποδόσφαιρο, είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο είτε συμμετέχοντας σ' αυτόν είτε παρακολουθώντας τον, αλλά όχι υπερβολές!


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
gkou
Δημοσιεύσεις: 726
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:05 pm
Τοποθεσία: Γεωργία, Κόρινθος

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό gkou » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:14 am

Οι βιοτικές ασχολίες και η πνευματική ζωή. Το άγχος.

ΘΑ αναφερθώ και πάλι στο παράπονό σου για την ταραχή και τη σύγχυση , την αταξία και την ακαταστασία του λογισμού, κατάσταση που προκαλείται από τις καθημερινές βιοτικές μέριμνες και ασχολίες.

Τι θα ένιωθες , αν δεν είχες τίποτα να κάνεις; Ανία. Και σε τι θα καταντούσες; Σε εφάμαρτη ραθυμία. Χρειάζεσαι, λοιπόν, την εργασία. Χρειάζεσαι την ενασχόληση με το νοικοκυριό. Είναι, άλλωστε, καθήκον σου, καθήκον που πρέπει να εκπληρώνεις, με ευσυνειδησία. Όλοι οι άνθρωποι, ως μέλη του κοινωνικού συνόλου, οφείλουμε να εργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο, πάντως , που να μην χάνουμε τη μνήμη του Θεού. Μα πώς θα το κατορθώσουμε;

Υπάρχει μια λαϊκή αντίληψη αρκετά διαδεδομένη, σύμφωνα με την οποία τα επαγγελματικά και τα οικιακά έργα, καθώς και όλες γενικά οι επίγειες ασχολίες, βρίσκονται έξω από το πεδίο των θείων πραγμάτων και των θεάρεστων δραστηριοτήτων . Έτσι , όταν σ’ έναν άνθρωπο γεννιέται η επιθυμία της θεάρεστης ζωής, συχνά ακολουθείται από τη σκέψη της αποταγής του κόσμου και της καταφυγής στην έρημο. Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό. Τα καθημερινά βιοτικά έργα, από την καλή επιτέλεση των οποίων εξαρτάται η ομαλή λειτουργία της οικογένειας και της κοινωνίας , ορίστηκαν από τον Θεό ως μέρος της επίγειας ζωής μας, γι’ αυτό και η ενασχόληση μ’ αυτά δεν συνιστά λιποταξία στο στρατόπεδο της ασέβειας, αλλά συνέχεια και συμπλήρωση της ενασχολήσεως με τα καθαυτό θεία έργα. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ζουν στον κόσμο , έχοντας μια τέτοια αντίληψη , θεωρούν ότι , συμμετέχοντας στην κοινωνική ζωή και εκτελώντας τις καθημερινές εργασίες τους, ούτε μπορούν ούτε και οφείλουν να διατηρούν τη μνήμη του Θεού. Διαπιστώνοντας ότι έχεις επηρεαστεί απ’ αυτή την αντίληψη, σε προτρέπω να την αποβάλεις. Απόκτησε την πεποίθηση ότι όλα όσα κάνεις ,είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω από το σπίτι, ως άνθρωπος, ως θυγατέρα, ως αδελφή, ως Μοσχοβίτισσα τώρα, είναι και καθορισμένα από τον Θεό και ευάρεστα σ’ Αυτόν. Στο Ευαγγέλιο υπάρχουν ειδικές εντολές για τα βιοτικά έργα. Είναι δυνατόν τηρώντας αυτές τις εντολές , να δυσαρεστείς τον Θεό; Όχι, βέβαια. Τον Θεό Τον δυσαρεστείς μόνο αν δεν εκτελείς τα έργα σου σύμφωνα με το θέλημά Του. Τότε εργάζεσαι μάταια και βρίσκεσαι μακριά από τον Κύριο.

Αναθεώρησε , λοιπόν, τη στάση σου. Πίστεψε πως με τις βιοτικές ασχολίες σου εκπληρώνεις θείες εντολές και αντιμετώπισέ τες με το ανάλογο πνεύμα. Έτσι, καθώς όλα θα τα κάνεις με φόβο Θεού, ο νους σου όχι μόνο δεν θ’ απομακρύνεται από τον Κύριο, αλλά, απεναντίας, θα έρχεται όλο και πιο κοντά Του.

Υπηρέτες του Θεού είμαστε όλοι. Εκείνος καθορίζει τις ασχολίες του καθενός μας, παρακολουθώντας συνάμα αν και πώς τις εκτελούμε. Παρακολουθεί, λοιπόν, κι εσένα. Να το θυμάσαι αυτό και να κάνεις το καθετί , ό,τι κι αν είναι, όπως θα το έκανες αν σου το είχε αναθέσει απευθείας ο ίδιος ο Θεός.

Με το ίδιο πνεύμα να δέχεσαι στο σπίτι σου κάθε επισκέπτη: Να σκέφτεσαι ότι ο Θεός τον στέλνει και κοιτάζει να δει αν θα του δείξεις αληθινή αγάπη. Όταν, πάλι, επισκέπτεσαι εσύ κάποιον , να σκέφτεσαι ότι ο Θεός σου έχει αναθέσει μιαν αποστολή, και κοιτάζει να δει αν θα την εκτελέσεις σύμφωνα με το θέλημα Του.

Προδιαθέτοντας έτσι τον εαυτό σου, θα είσαι πάντα κοντά στον Θεό. Καμιά δουλειά δεν θ’ αφαιρεί από το νου σου τη μνήμη Του. Φτάνει μόνο, το ξαναλέω, όλα να τα κάνεις με φόβο Θεού. Αυτό το ιερό αίσθημα είναι που διατηρεί αμετάπτωτη την προσήλωσή μας στον Κύριο.

Περιττό είναι, βέβαια, να πω ότι, αφού έχεις αποφασίσει να ζήσεις θεάρεστα , καμία θέση δεν έχουν στη ζωή σου ασχολίες που δεν ευαρεστούν τον Θεό, ασχολίες μάταιες, ασχολίες εφάμαρτες, ασχολίες που βλάπτουν την ψυχή.

Πέρα από τη λαϊκή αντίληψη, για την οποία σου γράφω εδώ, υπάρχει και κάτι άλλο που σχετίζεται με τις καθημερινές ασχολίες μας, κάτι που θα το χαρακτήριζα ως ασθένεια. Αυτή η ασθένεια είναι το ά γ χ ο ς. Έχουμε χρέος να εκτελούμε με προθυμία , προσοχή και επιμέλεια κάθε έργο που μας αναθέτει η πρόνοια του Θεού. Αυτό το χρέος δηλώνεται με έμφαση από τη φοβερή αγιογραφική προειδοποίηση: «Καταραμένος να ’ναι όποιος εκτελεί τα έργα του Κυρίου με αμέλεια» ( Ιερ. 31: 10 ) . Αλλά το άγχος και η ανησυχία, ,ή μάλλον οι πολλές ανησυχίες που αναστατώνουν την καρδιά και της αφαιρούν την ειρήνη, είναι μια αρρώστια του πεσμένου ανθρώπου, που, μετά την ανταρσία του ενάντια στον Θεό, παραδέρνει από ‘δω κι από ‘κει , ανίσχυρος και φοβισμένος. Το άγχος επιφέρει διατάραξη των λογισμών και δεν μας επιτρέπει να επιτελέσουμε σωστά τα έργα μας. Γι’ αυτό σου συνιστώ να μην του δώσεις τόπο στην καρδιά σου. Όποτε διαπιστώνεις ότι σε απειλεί, να το διώχνεις με την εγκάρδια επανάληψη της ευχής του Ιησού. Να εκτελείς με προθυμία και επιμέλεια κάθε έργο σου, ακόμα και το πιο ασήμαντο, αλλά την επιτυχία να την περιμένεις από τον Κύριο. Και όταν οι προσπάθειές σου δεν τελεσφορούν, να δέχεσαι την αποτυχία ως παραχώρηση του Κυρίου για το συμφέρον της ψυχής σου. Έτσι δεν θα σε κυριεύει ποτέ το άγχος.

Ο Θεός βοηθός!

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή
»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000



Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Σάβ Σεπ 08, 2012 2:41 pm

Φώτης Κόντογλου -Ζωὴ πολυμέριμνη, χωρὶς καμμία ἐσωτερικὴ εὐτυχία

Εικόνα

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος, θέλει ν᾿ ἀπολάψει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάξει ὅλα. Καὶ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως φτάξει σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλά, ἔστω κι ἂν μπορεῖ νὰ τ᾿ ἀποχτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι ὁ εὐτυχισμένος. Δὲν τὸ κάνει ἀπὸ οἰκονομία, εἴτε γιατὶ ἔχει τὴν ἰδέα πὼς τὰ πολλὰ τὸν βλάφτουνε στὴν ψυχὴ ἢ στὸ σῶμα. Ἀλλὰ γιατὶ στὰ λίγα καὶ στὰ ἁπλὰ βρίσκει πιὸ ἁγνὴ ἱκανοποίηση. Καὶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα, ἐπειδὴ μὲ τὰ ἁπλὰ καὶ μὲ τὰ λίγα δὲν χάνει τὸν ἑαυτό του. «Τὶς ἔστι πλούσιος; Ὁ ἐν ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος».

Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουνε πουθενὰ ἡσυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦνε νὰ ζήσουνε χωρὶς τὸν ἑαυτό τους.

Τρέχουνε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ νὰ βροῦνε τὴν εὐτυχία, μὰ εὐτυχία δὲν ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. θέλουμε νὰ εὐχαριστηθοῦμε μὲ συμπόσια ἀπ᾿ ὅπου λείπουμε. Ὅποιος ἔχει χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα ποὺ δίνουνε οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς κι ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδίας. Μ᾿ αὐτὸ τὸ βύθισμα στὸν ἑαυτό του βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τὸν θεό.

Γιὰ τοῦτο εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν· ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν». «Μὴν ψάχνετε, ζαλισμένοι ἄνθρωποι, ἐδῶ κι ἐκεῖ νὰ βρῆτε τὴν εὐτυχία. Γιατὶ ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα σας».

Μέγας λόγος, ὅπως ὅλα τὰ θεϊκὰ λόγια. Μέσα μας εἶναι ὁ θησαυρός. Ἀπ᾿ ἔξω εἶναι ξέρακας, κι ἂς μὴ μᾶς ξεγελᾶ ἡ φασαρία καὶ τὰ ψεύτικα πυροτεχνήματα. Ὅποιος ζεῖ ἐξωτερικά, ζεῖ ψεύτικα.

Ὅποιος ζεῖ ἐσωτερικά, ζεῖ ἀληθινά. Ξέρω καλὰ τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἄνθρωποι ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ διάφορες ματαιότητες, ποὺ ἀπὸ μακρυὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό, ἐνῷ σὰν τὰ δεῖ κανένας ἀπὸ κοντά, ἀπορεῖ γιὰ τὴ φτώχεια ποὺ ἔχουνε καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ψευτογελιοῦνται μ᾿ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας.

Ξέρω λοιπὸν καλὰ αὐτὴ τὴ ζωή, γιατί, ἀναγκαστικά, ἔζησα, κάποιες φορές, μὲ ἀνθρώπους πλούσιους, ποὺ μὲ προσκαλούσανε στὰ σπίτια τους, στὶς ἐπαύλεις τους, στὰ κόττερά τους καὶ στὶς ἄλλες διασκεδάσεις τους. Μελαγχολία μ᾿ ἔπιανε ἀπὸ κείνη τὴν κατάσταση. Ἔβλεπα δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνανε τὸν εὐτυχισμένο, κατάδικους ποὺ κάνανε τὸν ἐλεύθερο. Ἀλλά, ἂν δὲν καταγινόντανε μὲ τόσες ψεύτικες χαρές, θὰ πέφτανε στὴ βαρεμάδα, στὴ λεγόμενη ἀνία. Ἢ τὸ ἕνα, ἢ τὸ ἄλλο. Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία, τρισδυστυχισμένοι.

Ἡ ψυχὴ εἶναι ἀνύπαρκτη κι ἀνύπαρκτη ἡ εὐτυχία, ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ. Πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει τὸ ἁλάτι;

Λοιπόν, ὅποτε ἀναγκαζόμουνα νὰ πάγω γιὰ λίγο κοντὰ σὲ τέτοιους κοσμικοὺς ἀνθρώπους, πρᾶγμα ποὺ γινότανε σπάνια, γιὰ νὰ μὴν τοὺς προσβάλω, ἀφοῦ μὲ προσκαλούσανε μὲ εὐγένεια, δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ νὰ ἀποτραβηχτῶ στὸ καβούκι μου, νὰ γυρίσω στὸ φτωχὸ σπίτι μου καὶ στ᾿ ἀγαπημένα πράγματα ποὺ βρίσκουνται γύρω μου. Ἔβλεπα πῶς ἀντὶ νὰ πάρω κάτι ἀπὸ ὅλη ἐκείνη τὴν τυμπανοκρουσία, ὅπως πιστεύει ὁ πολὺς ὁ κόσμος, ἐγὼ ἔδινα, ἔδινα ξύπνημα στοὺς κοιμισμένους, ξεμούδιασμα στοὺς μουδιασμένους, ζωὴ στὴ μονοτονία τους.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ τώρα ποὺ γράφω, μ᾿ ὅλο ποὺ εἶμαι προσκαλεσμένος σὲ πολλὰ μέρη ἀπὸ κάποιους εὐγενεῖς ἀνθρώπους, ὄχι μονάχα στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ σὲ μακρυνὰ μέρη, κάθουμαι στὸ μικρὸ περιβολάκι μας μὲ τὰ λίγα δεντράκια καὶ μὲ τὰ ταπεινὰ λουλούδια. Ξεκουράζουμαι κι εἰρηνεύει ἡ ψυχή μου. Τοῦτο τὸ μικρὸ κηπάριο εἶναι γιὰ μένα ὁ Κῆπος τῆς Ἐδέμ. Ὁ ἀγέρας μοσχοβολᾶ, κι ὁ νοῦς μου ταξιδεύει. Ταξιδεύει ἐδῶ κι ἐκεῖ, μὰ περισσότερο βυθίζεται μέσα μου, ἐκεῖ ποὺ ἀναβρύζει τὸ μυστικὸ νερό, ἐκεῖ ποὺ βρίσκουνται τὰ ριζώματα» τοῦ κόσμου.

Εὐχαριστῶ τὸν θεὸ ποὺ βρέθηκε αὐτὸ τὸ καταφύγιο. Νοιώθω μεγάλη εὐτυχία ποὺ εἶμαι μοναχιασμένος, πού, ἐδῶ ποὺ κάθομαι, δὲν μὲ ξέρει κανένας, δὲν μὲ θυμᾶται κανένας. Σὰν νὰ εἶμαι καραβοτσακισμένος ποὺ γλύτωσε ἀπὸ τὴ φουρτούνα, κι ἀκούγει τὸ μούγκρισμα τῆς θάλασσας ἀπὸ τὸ σίγουρο καταφύγιό του. Σὰν νὰ γλύτωσε ἀπὸ λῃστές. Ἀνατριχιάζω συλλογισμένος τὴν ἀνεμοζάλη ποὺ τὴ λένε ζωὴ οἱ ὅμοιοί μου, κοινωνικὴ ζωή, ζούγκλα γεμάτη σκορπιούς, φίδια καὶ λύκους.

Ἀναπαύουμαι μοναχὰ μὲ δυὸ – τρεῖς ἀνθρώπους ἁπλοὺς καὶ καλοκάγαθους, ποὺ ἔχουνε ἀγάπη μέσα τους καὶ εἰρήνη στὴν καρδιά τους. Δὲν θέλω μήτε θαυμασμούς, μηδὲ δόξες, μήτε ἄλλες τέτοιες συμφορές, θέλω νὰ εἶμαι ξεχασμένος κι ἀσήμαντος. Ὦ λησμονιά, τί μπάλσαμο εἶσαι γιὰ ὅσους ποθοῦνε τὴν εἰρήνη! Κατάρα εἶναι ἡ δίψα ποὺ ἔχουνε οἱ ἄνθρωποι νὰ κατασταθοῦνε ξακουσμένοι, νὰ τοὺς δοξάζει ὁ κόσμος καὶ νὰ βασανίζουνται μέσα στὴ ματαιότητα κι ἐκεῖνοι ποὺ θαυμάζουνται κι ἐκεῖνοι ποὺ θαυμάζουνε.

Ἐδῶ ποὺ κάθουμαι, νοιώθω πῶς εἶμαι μακρυὰ ἀπ᾿ ὅλους αὐτοὺς τοὺς βραχνάδες ποὺ τοὺς ἔχουνε γιὰ εὐτυχία οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι.

Φυσᾶ στὸ πρόσωπό μου τὸ δροσερὸ ἀγεράκι, μπαίνει ἁπαλὰ στ᾿ αὐτιά μου, σὰν νὰ μὲ χαιρετᾶ. Σιγοσαλεύουνε τὰ κλαδιὰ κι οἱ κορφὲς τῶν δέντρων. Μαμούνια περπατοῦνε στὸ μοσχοβολημένο χῶμα, τὸ κάθε ἕνα τραβὰ τὸν δρόμο του κι ἔχει τὸν σκοπό του. Ποῦ πηγαίνουνε; Μυστήριο. Πεταλούδια καὶ μυγάκια λογῆς-λογῆς, ἄλλα μακρουλά, ἄλλα στρογγυλά, πετᾶνε καὶ μαζεύονται γύρω ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ εἶναι ἀναμμένο ἀπὸ πάνω μου. Ὅλα εἶναι σπουδαῖα, ὅλα ἀξιαγάπητα. Κι ἐγὼ εἶμαι ἕνα ἀπ᾿ αὐτά.

Δὲν ἀκούγεται τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ τὶς σταλαγματιὲς τὸ νερὸ ποὺ πέφτουνε ἀπὸ τὴ βρύση, κάνοντας τὴ σιωπὴ ἀκόμα πιὸ βαθειά. Σὰ νὰ γίνεται γύρω μου κάποια μυσταγωγία. Τὸ μυστήριο τοῦ κόσμου τὸ νοιώθω καὶ μέσα μου κι ἀπέξω. Μυστικὲς θύρες ἀνοίγουνε ἀπὸ παντοῦ. Τὸ κάθε δέντρο, τὸ κάθε χορτάρι, τὸ κάθε λουλούδι, σὰν νὰ μὲ βλέπει μὲ τὰ μυστηριώδη μάτια του.

Εἶμαι μακάριος στὸ μικρὸ τοῦτο περιβολάκι μας. Τύφλα νἄχουνε μπροστά του οἱ μεγάλοι κῆποι καὶ τὰ πολυέξοδα παλάτια, τὰ φανταχτερὰ κόττερα. Ὅσα εἶναι γύρω μου εἶναι ἀγαπημένα, γιατὶ δὲν εἶναι ἀγορασμένα μὲ λεφτὰ πολλά, ὅπως εἶναι ὅσα ἔχουνε οἱ πλούσιοι. Ἀγορασμένα πράγματα μποροῦνε νὰ δώσουνε εὐτυχία στὸν ἄνθρωπο;

Ὤ, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε τὰ πλούτη καὶ ποὺ μόνο τί λογῆὴς εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρὰ δὲν ξέρετε. Ἄνθρωποι βασανισμένοι, σαστισμένοι ἀπὸ τὶς ἔγνοιες κι ἀπὸ τὶς σκουτοῦρες, σκλάβοι στὴ φιλοδοξία καὶ στ᾿ ἄλλα πάθη, ὢ ἄσωτοι γυιοί, ποὺ φάγατε τὰ ξυλοκέρατα καὶ δὲν χορτάσατε, γυρίστε πίσω στὸ σπίτι τοῦ πατέρα σας τοῦ πονετικοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ἡ καρδιὰ ἡ δική σας, καὶ μπεῖτε μέσα νὰ ξαποστάσετε, νὰ εὐφρανθῆτε καὶ νὰ νοιώσετε τὴν ἀληθινὴ χαρά!



Φώτης Κόντογλου -Ζωὴ πολυμέριμνη, χωρὶς καμμία ἐσωτερικὴ εὐτυχία

Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις: Παπαδημητρίου

πηγή:Ψήγματα Ορθοδοξίας



Άβαταρ μέλους
mark
Δημοσιεύσεις: 118
Εγγραφή: Παρ Αύγ 03, 2012 7:15 pm
Τοποθεσία: Μαρία, Κοζάνη

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό mark » Τετ Σεπ 26, 2012 5:44 pm

"Να μην ανοίγουμε πολλά μέτωπα"

Εικόνα

του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Οι άνθρωποι σήμερα, επειδή δεν ζουν απλά, έχουν πολύ περισπασμό.

Ανοίγουν πολλά μέτωπα και χάνονται με την πολλή μέριμνα. Εγώ ένα-δύο πράγματα τα τακτοποιώ και μετά σκέφτομαι άλλα. Ποτέ δεν έχω να κάνω πολλά πράγματα μαζί.

Τώρα σκέφτομαι να κάνω αυτό, το τελειώνω και μετά σκέφτομαι να κάνω κάτι άλλο. Γιατί, αν δεν τελειώσω το ένα και αρχίσω το άλλο, δεν έχω ανάπαυση. Όταν έχη κανείς πολλά μαζί να κάνη, παλαβώνει. Και μόνο να τα σκέφτεται, παθαίνει σχιζοφρένεια.

Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νέος που είχε ψυχολογικά προβλήματα. Μου έλεγε ότι ταλαιπωρείται, γιατί έχει μια κληρονομική ευαισθησία από τους γονείς κ.λπ. "Τι κληρονομικά μου λες; του είπα. Πρώτα, χρειάζεσαι ξεκούραση. Μετά να πάρης το πτυχίο σου, μετά να πας στον στρατό, μετά να κοιτάξης για διορισμό". Με άκουσε ο καημένος και βρήκε τον δρόμο του. Έτσι βρίσκουν και τον εαυτό τους οι άνθρωποι.

- Γέροντα, κι εγώ κουράζομαι εύκολα, όταν δουλεύω. Δεν καταλαβαίνω τι φταίει.

- Αυτό που σου λείπει εσένα είναι η υπομονή. Και αιτία που δεν μπορείς να κάνης υπομονή είναι που καταπιάνεσαι με πολλά. Σκορπάς σε πολλές μεριές και κουράζεσαι. Αυτό και νευρικότητα σου δημιουργεί, γιατί έχεις και φιλότιμο και αγωνιάς.

Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, είχα έναν διακονητή στο μαραγκούδικο, τον Γερο-Ισίδωρο. Ο καημένος δεν είχε καθόλου υπομονή. Άρχιζε ένα παράθυρο, στενοχωριόταν, έπιανε να κάνη πόρτες, στενοχωριόταν και τα άφηνε, έπιανε να κάνη μετά στέγες. Όλα στην μέση τα άφηνε, χωρίς να τελειώνη τίποτε. Άλλα ξύλα χάνονταν, άλλα κόβονταν λάθος. Έτσι σκοτώνεται κανείς, χωρίς να κάνη τίποτε.

Είναι μερικοί που, ενώ έχουν περιορισμένες δυνάμεις και μπορούν να κάνουν μόνον ένα-δύο πράγματα, καταπιάνονται και μπερδεύονται με πολλά και μετά δεν κάνουν τίποτε σωστό και σέρνουν και τους άλλους. Όσο μπορεί κανείς, να κάνη ένα-δυό πράγματα μόνο, να τα τελειώνη σωστά και να έχη το μυαλό του καθαρό και ξεκούραστο και μετά να αρχίζη κάτι άλλο. Γιατί, άμα ο νους του σκορπίση, τι πνευματικά θα κάνη μετά; Πώς να θυμηθή τον Χριστό;

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr



Panagiotis
Δημοσιεύσεις: 7
Εγγραφή: Παρ Αύγ 03, 2012 6:55 pm

Re: "Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς καί τυρβάζεις περί πολλά"

Δημοσίευσηαπό Panagiotis » Δευτ Οκτ 01, 2012 5:41 pm

Πολύ ωραίο θέμα! έχω μείνει αρκετά σε αυτό.

1. Με εντυπωσιάζει η τόλμη της Μάρθας. "Επιστάσα δε είπε": Κύριε, δεν σε νοιάζει που η αδελφή μου με άφησε μόνη να διακονώ;

Να με συγχωρήσει η αγία Μάρθα αλλά την βρίσκω ιδιαίτερα τολμηρή μπροστά στον δημιουργό του σύμπαντος κόσμου...

2. Μπροστά στην διδασκαλία του Θεανθρώπου, τί αξία έχουν τα τυροπιττάκια της Μάρθας;
Διδάσκει ο Ιησούς Χριστός (Θεός αληθινός) λόγο ζωής. τον τρόπο της θεώσεως του ανθρώπου. ("έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι". Ιωάννης 1,12). Τί σημασία έχουν όλα τα του κόσμου τούτου συγκρινόμενα με τα "ρήματα Ζωής";

3. Ανεξιχνίαστη η αγάπη, η ανεκτικότητα, η φιλανθρωπία, η υπομονή του Ιησού Χριστού! Δέχεται το πλάσμα του όπως είναι, αρκεί να είναι απονήρευτο, απλό, καλής προαίρεσης, άδολο. Σε τέτοια πλάσματα δείχνει ανοχή και απέραντη αγάπη.

[Να πω στην αγάπη σας, το σωστό είναι "τυρβάζη" (με υπογεγραμμένη) (Λουκας 10,38)]

Παναγιώτης




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 6 και 0 επισκέπτες

cron