Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

[Athanasios]

Η μεγαλη γιορτη των Χριστουγεννων πλησιαζει. Οι καμπανες θα χτυπησουν χαρμοσυνα. Για μια ακομα φορα θα γιορτασουμε τη Γεννηση του Κυριου μας. Μια ακομα φορα θα ζησουμε ενα εκπληκτικης σπουδαιοτητας γεγονος. Στο προσωπο του Χριστου μας ολες οι προφητειες εξεπληρωθηκαν.
Αυτο πρεπει να νοιωσουμε τις αγιες αυτες ημερες.
Λεει το ιερο κειμενο, «τουτο δε ολον γεγονεν, ινα πληρωθη το ρηθεν υπο του Κυριου, δια του προφητου λεγοντος. Ιδου η Παρθενος εν γαστρι εξει και τεξεται Υιον και καλεσουσι το ονομα αυτου Εμμανουηλ». Αυτο δε το θαυμα ττης υπερφυσικης συλληψεως της Παρθενου εγινε, για να λαβει πληρη πραγματοποιηση και επαληθευση, εκεινο που ελεχθη απο τον Θεο δια μεσου του προφητου Ησαια. Ο Ησαιας ειχε προαναγγειλει το γεγονος αυτο, καπου οκτω αιωνες πριν απο την ημερα της Γεννησεως. Αν προχωρησουμε ακομα με βοηθο την Παλαια Διαθηκη, θα φθασουμε μεχρις αυτου του παραδεισου. Εκει μεσα στο προσωπο δυο ανθρωπων, του Αδαμ και της Ευας, ολοκληρο το ανθρωπινο γενος αρνηθηκε το Θεο. Εκει ακουστηκε η πρωτη προφητεια για τη σωτηρια του γενους των ανθρωπων. Λεει ο Θεος, οτι καποια μερα θα μας ελευθερωσει απο την αμαρτια. «ενας απογονος της γυναικος θα σου συντριψει την κεφαλην και συ θα συντριψεις την πτερνα του…». Θα ελθει καποια μερα, λεγει ο Θεος, που ενας απογονος απο τη γυναικα, που εγινε αφορμη να παραπλανηθει το γενος των ανθρωπων, θα συντριψει το κεφαλι αυτου του μετασχηματισμενου σε φιδι διαβολου, και συ απλως- λεγει στο φιδι- θα του κανεις μια πολυ μικρη πληγη στη φτερνα του ποδιου του. Αυτος ο απογονος θα κτυπησει την αμαρτια στο κεφαλι, ωστε ποτε πια να μην μπορεσει να σηκωσει το κεφαλι και να κτυπησει τον ανθρωπο. Μετα απο πολλα χρονια, με αλλες προφητειες καθοριζει ο Θεος και την γενια, που θα γεννηθει ο Χριστος. Θα ειναι απο την γενια του Δαβιδ. Τωρα ολες οι προφητειες εγιναν μια πραγματικοτητα.
Να σταθουμε μπροστα στο γεγονος της πραγματοποιησεως ολων των προφητειων και να σκεφτουμε, οτι χιλιαδες, εκατονταδες χρονια πριν απο την γεννηση του προαναγγελεται η ελευση του, καθοριζεται η γενια του και, τελος οτι θα γεννηθει απο γυναικα παρθενο και κατα τροπο απολυτα αγιο. Το Αγιο Πνευμα θα συνεργησει. Αυτο θα επιτελεσει το θαυμα. Αυτα ολα, μαζι με τοσα αλλα, τι αποδεικνυουν; Αποδεικνυουν, οτι ο Γεννηθεις Κυριος Ιησους Χριστος ειναι ο Υιος του Θεου, το δευτερο προσωπο της Αγιας Τριαδος.
Εκεινος, για τον οποιον μιλησαν οι προφητες ηρθε. Ειναι ο Μεσσιας, ο Λυτρωτης των ψυχων μας, ο Ιησους. Τι πρεπει εμεις τωρα να κανουμε; Να προσκυνησουμε την ημερα των Χριστουγεννων τον Χριστο, οχι ομως με ενα οποιοδηποτε τροπο, απλως σαν να ειναι μια μεγαλη γιορτη, οπου θα φαμε και θα ντυθουμε καλα. Να προσκυνησουμε τον Χριστο ως τον Μεσσια, τον Λυτρωτη της δικης μας ψυχης. Ποσοι και ποσοι ανθρωποι δεν θα πανε αυτες τις ημερες στην Εκκλησια και δεν θα φυγουν ιδιοι, χωρις να μαθουν και να συνειδητοποιησουν και παλι εφετος οτι γεννηθηκε ο Μεσσιας;
Ολες λοιπον οι προφητειες εκπληρωθηκαν στο προσωπο του Χριστου μας. Τι ζηταει ο Χριστος απο μας; Τουτα τα Χριστουγεννα να παρουμε την αποφαση να γινει και δικος μας Λυτρωτης.
Γενοιτο!

[ORTHODOXIA]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής (Ματθαίος δ' 18-23)

Η κλήση των πρώτων μαθητών

18 Περιπατών δε παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας είδεν δύο αδελφούς, Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και Ανδρέαν τον αδελφόν αυτού, βάλλοντας αμφίβληστρον εις την θάλασσαν· ήσαν γάρ αλιείς. 19 και λέγει αυτοίς· Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.

20 οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ. 21 Καί προβάς εκείθεν είδεν άλλους δύο αδελφούς, Ιάκωβον τον τού Ζεβεδαίου και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού, εν τώ πλοίω μετά Ζεβεδαίου τού πατρός αυτών καταρτίζοντας τα δίκτυα αυτών· και εκάλεσεν αυτούς. 22 οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ. 23 Καί περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς, διδάσκων εν ταίς συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τώ λαώ.

[Athanasios]

Αναμεσα σε ολα τα επαγγελματα, ειναι και του ψαρα. Απλοικος ανθρωπος. Παιρνει το πλοιο του, ανοιγεται στο πελαγος και εκει, μεσα στη γαληνη και τη γραφικοτητα του υγρου στοιχειου, ριχνει τα δικτυα του, ελπιζοντας σε μια μεγαλη και ευλογημενη ψαρια. Αγραμματος, ως επι το πλειστον, με μεγαλη καρδια, απεραντη, σαν την απεραντοσυνη της θαλασσας, την οποια λατρευει, αποτομος, πολλες φορες, σαν τα αφρισμενα της κυματα, και απαλος συνηθως, σαν τα γαληνεμενα της νερα.
Αυτον τον τυπο του ανθρωπου διαλεξε ο Μεγας Διδασκαλος και «Μεγαλος Ψαρας», ο Θεανθρωπος Ιησους, για να χρησιμοποιησει σαν οργανο του, στη συνεχιση της θειας διδασκαλιας του και του εργου του, για την σωτηρια των ψυχων. Θαλασσα και ψαραδες. Τα δυο αυτα στοιχεια χαρακτηριζουν την Αποστολικη εποχη. Η θαλασσα γινεται μαζι με τους ανθρωπους ακροατρια του Θειου Λογου, νοιωθει επανω της τη γλυκυτητα των λογων του Χριστου, οταν κηρυττει απο το πλοιο στους οχλους, δοκιμαζει τη δυναμη τη θεικη και τρεμοντας, υπακουει στο θεικο προσταγμα.
Και αργοτερα, μετα την Πεντηκοστη, οταν οι πρωτοι ψαραδες, θα τη διασχισουν, για να απλωσουν τα θεικα τους διχτυα σε ολο τον κοσμο, θα συμβαλει και αυτη με το δικο της τροπο στη διαδοση της χριστιανικης διδασκαλιας. Με τους εμπορους και τους ναυτικους της, που γινονται και αυτοι «αλιεις ανθρωπων».
«Δευτε οπισω μου και ποιησω υμας αλιεις ανθρωπων».
Ελατε και ακολουθειστε με, λεγει ο Χριστος στους πρωτους μαθητες. Δε θα σας αλλαξω το επαγγελμα. Παλι ψαραδες θα μεινετε. Μα οχι για να ψαρευετε ψαρια στην ομορφη λιμνη της Γεννησαρετ. Για ποιο σπουδαιο εργο σας χρειαζομαι. Θα ψαρευετε ανθρωπους και με το διχτυ του Θειου Λογου, θα τους τραβατε απο την θαλασσα της αμαρτια, στη σωτηρια και την αναγγενηση. Ευτυχισμενοι ψαραδες της μαγευτικης Τιβεριαδος! Εμπρος στην μνημη τους στεκεται ευλαβικα η Εκκλησια του Χριστου. Εγιναν οργανα της σαρκωμενης θεοτητας, «μωρα», ασθενη και εξουθενημενα, για να καταργησουν, με τη θεια δυναμη, τα ισχυρα του κοσμου. Εγιναν οι θεοπνευστοι συνεργατες της θειας οικονομιας, οι σαλπιγγες του ευαγγελικου κηρυγματος, οι ασαλευτοι στυλοι της εκκλησιας, οι κλειδουχοι της βασιλειας του Θεου.
Ειπε καποτε ενα μεγαλος υπηρετης του ιερου αμβωνος: «δεν φοβειται τοσον την βροντην του ουρανου ο λαγωος, οσον εφοβηθη το κηρυγμα των Ιερων Αποστολων ο διαβολος, ετρομαξεν, εφυγεν απο τους ναους, οπου επροσκυνειτο ο Θεος, και εκρυβη εις τα κατωτερα μερη των καταχθονιων και ακομη φοβειται, τρεμει, φευγει, οταν ακουη να κηρυττεται ο Αποστολικος Λογος εις την Εκκλησιαν του Χριστου».
Γι’ αυτο, ας μην παραλειπουμε να τροφοδοτουμε την ψυχη μας με τα ευαγγελικα διδαγματα, γιατι, αληθεια, δεν εχει τοση αναγκη το σωμα μας απο τροφη, οση εχει η ψυχη μας απο τον λογο του θεου, με την προυποθεση ομως, οτι δε θα ειμαστε μονο ακροατες της χριστιανικης διδασκαλιας, αλλα και «ποιητες». Περισσοτερο ποιητες,
Γενοιτο!

[stratis]

ήσαν γάρ αλιείς.

Εδώ βλέπουμε την ταπεινότητα και την απλότητα. Δε φώναξε τους σπουδασμένους της εποχής ούτε αυτούς που είχαν τα πόστα δηλ τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Χώρια ότι αυτοί κατέτρεχαν τον κόσμο. Απλούς ψαράδες διάλεξε με ανύπαρκτες γνώσεις. Αλλά τι τις χρειάζονταν όταν:

Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.

Ο Ιησούς αναλαμβάνει τα πάντα. Μήπως έτσι δεν έγινε τη μέρα της Πεντηκοστής; Δε μίλησαν οι απόστολοι όλες τις γλώσσες; Δεν μετετράπησαν από απλούς που έκαναν απλοϊκές ερωτήσεις και φοβισμένους μετά τη Σταύρωση ψαράδες στους πρώτους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας; Δεν απέκτησαν τέτοια πίστη που όρθωναν ανάστημα όποτε χρειαζόταν και δε μασούσαν τα λόγια τους;

Ένα μόνο χρειάστηκε να έχουν:

οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ

οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ.

Πίστη! Γιατί δίχως πίστη πώς παρατάς τα πάντα για κάτι που δεν ξέρεις; Για έναν άγνωστο; Αν και μάλλον στην ψυχή τους κάτι σκίρτησε όταν Τον πρωτοείδαν ώστε δίχως να ξέρουν καλά καλά ποιος είναι, απέκτησαν πίστη σε Αυτόν.

Πίστη λοιπόν! Και αμέσως ο Ιησούς τους έδωσε δείγματα του Ποιος είναι:

Καί περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς, διδάσκων εν ταίς συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τώ λαώ.

Κλείνοντας να πω ότι χαίρομαι ιδιαίτερα που ο Θανάσης ενεργοποίησε πάλι αυτό το θέμα γιατί είναι αληθινά ωφέλιμο και εύχομαι να υπάρξει συμμετοχή ώστε να μην εγκαταλειφθεί εκ νέου.

[ORTHODOXIA]

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΣΤ, 22-33

22 Ο λύχνος τού σώματός εστιν ο οφθαλμός. εάν ούν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμά σου φωτεινόν έσται· 23 εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον το σώμά σου σκοτεινόν έσται. ει ούν το φώς το εν σοί σκότος εστί, το σκότος πόσον; 24 Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και τού ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά. 25 Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τή ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τώ σώματι υμών τι ενδύσησθε· ουχί η ψυχή πλείόν εστιν της τροφής και το σώμα τού ενδύματος; 26 εμβλέψατε εις τα πετεινά τού ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών; 27 τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα; 28 και περί ενδύματος τι μεριμνάτε; καταμάθετε τα κρίνα τού αγρού πώς αυξάνει· ου κοπιά ουδέ νήθει· 29 λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τή δόξη αυτού περιεβάλετο ως έν τούτων.

30 Ει δε τον χόρτον τού αγρού, σήμερον όντα και αύριον εις κλίβανον βαλλόμενον, ο Θεός ούτως αμφιέννυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι; 31 μη ούν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα; 32 πάντα γάρ ταύτα τα έθνη επιζητεί· οίδεν γάρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων. 33 ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν τού Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.

[Athanasios]

Ο λογος αυτος του Κυριου ειναι ενα συνθημα ζωης, απο το οποιο εξαρταται η ευτυχια μας στη γη και η αιωνια αποκατασταση μας στους ουρανους. Μεσα απο το Ευαγγελικο αναγνωσμα, που ακουσαμε σημερα, ο Κυριος μας δινει , με αποδειξεις μαλιστα απλες, αλλα πολυ ισχυρες, την λυση στο δραμα του αγχους, που βασανιζει τους ανθρωπους. Ζουν σα να μην υπαρχει το φως της αληθειας, που ειρηνευει και σωζει. Αγωνιζονται και αγκομαχουν, οχι μονον «για να τα βγαλουν περα», οπως λεμε, αλλα για να αποκτησουν οσο το δυνατον περισσοτερα αγαθα, προς εξασφαλιση δηθεν μια καλυτερης ζωης. Ή απογοητευονται, καταθλιβονται οσοι δεν τα εχουν, σαν να επαυσε να μεριμνα γι’ αυτους ο ουρανιος πατερας τους.
Τα πετεινα και τα κρινα, λεγει ο Χριστος, ειναι στην περιπτωση αυτη ευτυχεστερα. Δεν σπερνουν, δεν θεριζουν, δεν αποθηκευουν, δεν υφαινουν, δεν κοπιαζουν για την συντηρηση και την εμφανιση τους. Η ζωη τους ειναι απλη και φυσικη, αμεριμνη και ομορφη, κατω απο το στοργικο βλεμμα του Θεου, που τα φροντιζει, εξασφαλιζοντας τα απαραιτητα για την προσκαιρη ζωη τους. Οι ανθρωποι, ομως, τα τελειοτερα δημιουργηματα του Θεου, με το λογικο και την αθανατη ζωη τους, που αξιζουν περισσοτερο την αγαπη και τη στοργικη φροντιδα του Θεου, οχι μονον ματαιοπονουν με την αγωνιωδη μεριμνα τους, αλλα και κινδυνευουν να χασουν και την χανουν δυστυχως την χαρα και την ειρηνη της ζωης, αλλα και την σωτηρια της ψυχης τους επισης. Με την συμπεριφορα τους αυτη γινονται κατ ουσιαν ειδωλολατρες, αφου προσκολλωνται στα υλικα αγαθα, ειναι ολιγοπιστοι, αφου λησμονουν, οτι ο Ουρανιος Πατερας γνωριζει τις αναγκες και τα προβληματα τους και ενδιαφερεται γι’ αυτα μεχρι και των λεπτομερειων. Ειναι ακομα και πλανεμενοι, επειδη, γι’ αλλο τι πολυτιμοτερο (τη Βασιλεια του Θεου και την αγιοτητα της ζωης τους) πρεπει να φροντιζουν, ζουν με την βεβαιοτητα οτι τοτε και ολα τα επιγεια απαραιτητα αγαθα θα τους δοθουν οπωσδηποτε. Και τουτο διοτι και ολη η μεριμνα τους γι’ αυτα, θα γινει εμπιστοσυνη στον Θεο και ολη η προσπαθεια τους εδω στην γη θα ειναι αγωνας ανυψωσεως προς τον Θεο και ενωσεως με εκεινον. Για να το επιτυχουν ομως αυτο, ειναι απαραιτητο γι’ αυτους και για ολους μας το σημερινο συνθημα του Κυριου μας: «ουδεις δυναται δυσι κυριοις δουλευειν. Ου δυνασθε θεω δουλευειν και μαμμωνα». Αυτα διδασκει ο Κυριος. Ειναι σαν να λεγει: σας δημιουργησα για να ζησετε αιωνιως ευτυχισμενοι κοντα μου, δεν θα επιτυχετε, εαν δεν ποιρασθειτε την πιστη και την αγαπη, την ελπιδα και την υπακοη προς εμε με τον συνανθρωπο, εγω μονο να ειμαι ο Θεος σας, ο αγαπητος σας, ο δρομος της ζωης σας. Δεν μπορειτε να εισθε δικοι μου και να ζειτε ευτυχισμενοι αιωνιως, εαν πχ, δεν αρνηθειτε τον κακο εαυτο σας, με ολα τα παθη και τις κακιες του, και δεν τον νεκρωσετε για την αμαρτια δεν τον αναστησετε και δεν αγωνιστειτε για την αρετη και την αγιοτητα. Δεν μπορει να εισθε δικοι μου, εαν ακολουθειτε τον διαβολο με ολες τις υποδειξεις και τους δελεασμους του, με ολη την απατη και την υποκρισια του. Δεν μπορει να εισθε δικοι μου, εαν την πιστη προς εμενα και την υπακοη, τις ανακατευετε μα τα πληθη των δεισιδαιμονιων και των συγχρονων ειδωλων και ιδεολογιων. Μην κυνηγας την χιμαιρα. «εγω ειμι το φως του κοσμου. Εγω ειμι η οδος και η αληθεια και η ζωη. Εγω ειμι η θυρα. Δι’ εμου εαν τις εισελθη, σωθησεται και εισελευσεται και εξελευσεται και νομην ευρησει». Θα ερθεις ομως; θα με αναγνωρισεις τελικα ως τον μονον Κυριο και Θεο σου; Θα εμπιστευτεις σε εμενα και θα ακολουθησεις τον δρομο που σου εδειξα; Θα παραδεχτεις το «ουδεις δυναται δυσι κυριοις δουλευειν;». Εαν τα καταφερεις κερδισες την σωτηρια σου. Αμην

[gkou]

ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄

Στιχ: 11-17. ῾Η ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας εν Ναῒν.

11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. 12 ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. 13 καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· 14 καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. 15 καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. 16 ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ. 17 καὶ ἐξῆλθεν ὁ λόγος οὗτος ἐν ὅλῃ τῇ ᾿Ιουδαίᾳ περὶ αὐτοῦ καὶ ἐν πάσῃ τῇ περιχώρῳ.

Μετάφραση

11 Και εις τον κατόπιν χρόνον συνέβη να πηγαίνη ο Ιησούς εις κάποιαν πόλιν , που ελέγετο Ναϊν. Και επήγαιναν μαζί του οι μαθηταί του , οι οποίοι ήσαν αρκετοί, και πλήθος λαού πολύ.

12 Μόλις δε επλησίασεν εις την πύλιν της πόλεως, και ιδού έβγαζαν έξω ένα πεθαμένον, που ήτο μονάκριβος υιός εις την μητέρα του, και αυτή ήτο χήρα μη έχουσα κανένα άλλον προστάτην. Και λαός πολύς από την πόλιν ήτο μαζί με αυτήν παρακολουθών την κηδείαν .

13 Και όταν την είδεν ο Ιησούς , την ελυπήθη, και βέβαιος περί του ότι μετ’ ολίγον ο υιός της θα ανεσταίνετο, της είπε∙ Μην κλαις.

14 Και αφού επλησίασεν , ήγγισε το φέρετρον. Εκείνοι δε που το εβάσταζαν, εστάθησαν. Και είπεν ο Ιησούς∙ Νεανίσκε, εις σε ομιλώ∙ σήκω.

15 Και ο νεκρός ανεσηκώθη και εκάθησε ζωντανός επί του φερέτρου και ήρχισε να ομιλή. Και ο Ιησούς τότε τον έδωκεν εις την μητέρα του.

16 Εκυρίευσε δε φόβος όλους, διότι ησθάνοντο την παρουσίαν θείας δυνάμεως εν μέσω της αμαρτωλότητος και αναξιότητος αυτών. Και εδόξαζαν τον Θεόν και έλεγαν, ότι προφήτης μεγάλος ανεφάνη μεταξύ μας και ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαόν του δια να προστατεύση αυτόν.

17 Και διεδόθη η φήμη της αναστάσεως αυτής του υιού της χήρας εις όλην την Ιουδαίαν περί του Ιησού και εις όλας τας γειτονικάς χώρας, που ήσαν τριγύρω από την Ιουδαίαν.


Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
ΥΠΟ + ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Έκδοσις πεντηκοστή
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2005

[gkou]

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
κεφ. η΄ ( 8 )
[color=#000080]Στιχ. 40-56. Η θεραπεία της αιμορροούσης και η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου.

40 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ὑποστρέψαι τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπεδέξατο αὐτὸν ὁ ὄχλος· ἦσαν γὰρ πάντες προσδοκῶντες αὐτόν.

41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,

42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.

43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,

44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.

45 καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;
46 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.

47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.

48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

49 ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον.

50 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.

51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα
52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει.

53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.

54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.

55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.

56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός. [/color]



Απόδοση στη δημοτική

40 Όταν επέστρεψε ο Ιησούς στη Γαλιλαία, τον υποδέχτηκε ο λαός με χαρά, διότι όλοι τον περίμεναν ανυπόμονα.

41 Τότε ήλθε στον Ιησού κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Ιάειρος και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Κι αφού έπεσε γονατιστός κοντά στα πόδια του, τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του.

42 διότι είχε μία μονάκριβη κόρη περίπου δώδεκα χρόνων που βρισκόταν στα τελευταία της και πέθαινε. Και την ώρα που ο Ιησούς πήγαινε στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη του λαού τον περιέβαλλαν ασφυκτικά και τον πίεζαν.

43 Τότε λοιπόν κάποια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία εδώ και δώδεκα χρόνια , η οποία μαζί με τα άλλα βάσανα της αρρώστιας της είχε ξοδέψει και όλη την περιουσία της σε γιατρούς και δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν.

44 αφού πλησίασε τον Ιησού από πίσω, ώστε να μην την αντιληφθεί κανείς, επειδή ντρεπόταν να γίνει φανερή η αρρώστια της, άγγιξε την άκρη του εξωτερικού ενδύματός του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της.

45 Του είπε ο Ιησούς: Ποιός με άγγιξε; Και επειδή όλοι οι τριγύρω αρνούνταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές που ήταν μαζί του: Διδάσκαλε, τα πλήθη του λαού σε περικύκλωσαν και σε πιέζουν ασφυκτικά ∙ και συ λες, ποιος με άγγιξε;

46 Ο Ιησούς όμως είπε: Κάποιος με άγγιξε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι βγήκε από πάνω μου δύναμη θαυματουργική.

47 Όταν λοιπόν η γυναίκα είδε ότι δεν μπόρεσε να κρυφτεί και δεν ξέφυγε από τον Ιησού αυτό που έκανε, ήλθε τρέμοντας από το φόβο της, κι αφού έπεσε γονατιστή μπροστά του, του διηγήθηκε μπροστά σ’ όλο το πλήθος του λαού για ποια αιτία τον άγγιξε και πώς θεραπεύθηκε αμέσως.

48 Τότε ο Ιησούς της είπε: Έχε θάρρος, κόρη μου, η πεποίθηση που είχες ότι θα έβρισκες την υγεία σου αν με άγγιζες, αυτή η πίστη σου σ’ έχει θεραπεύσει. Πήγαινε στο καλό, ειρηνική και ελεύθερη από κάθε ανησυχία που δοκίμαζες πιο πριν εξαιτίας της ασθενείας σου.

49 Κι ενώ μιλούσε ακόμη ο Ιησούς, ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Πέθανε η κόρη σου ∙ μην κουράζεις άλλο και μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο.

50 Ο Ιησούς όμως , μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο συνέχισε να πιστεύεις, και θα σωθεί η κόρη σου απ’ το θάνατο.

51 Κατόπιν, όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, δεν άφησε να μπει κανείς άλλος στο δωμάτιό της νεκρής παρά μόνο ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Ιάκωβος και ο πατέρας του κοριτσιού και η μητέρα.

52 Στο μεταξύ όλοι έκλαιγαν και χτυπούσαν τα στήθη τους Κι τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Ο Ιησούς όμως τους είπε: Μην κλαίτε ∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται.

53 Και εκείνοι τον περιγελούσαν, διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει.

54 Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι της και της φώναξε δυνατά: Κόρη, σήκω επάνω.

55 Τότε η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε αμέσως. Και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν φαγητό να φάει, για να πάρει δυνάμεις μετά από την εξάντληση που της είχε φέρει η χρόνια και θανατηφόρα ασθένειά της.

56 Οι γονείς της έμειναν εκστατικοί και κυριεύθηκαν από βαθύ και μεγάλο θαυμασμό. Ο Ιησούς όμως τους έδωσε την εντολή να μην πουν σε κανέναν αυτό που έγινε, για να μην ερεθίζεται ο φθόνος των εχθρών του.


Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[gkou]

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
κεφ. ιβ΄(12 )
Στιχ. 13-21. Η πλεονεξία και η παραβολή του άφρονος πλουσίου.



13 Εἶπε δέ τις αὐτῷ ἐκ τοῦ ὄχλου· διδάσκαλε, εἰπὲ τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομίαν μετ᾿ ἐμοῦ.

14 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπε, τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ ὑμᾶς;

15 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.

16 Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·

17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;

18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,

19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.

20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;

21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.

Απόδοση στη δημοτική

13 Κάποιος από τον λαό είπε στον Ιησού: Διδάσκαλε, πες στον αδελφό μου να μοιράσει μαζί μου την κληρονομιά του πατέρα μας.

14 Ο Ιησούς όμως του απάντησε: Άνθρωπέ μου, ποιος με διόρισε και με εγκατέστησε δικαστή ή μοιραστή σας, για να εκδώσω εγώ απόφαση πάνω στη διαφορά σας ή για να επιβλέψω την εκτέλεση της διανομής;

15 Και παίρνοντας αφορμή απ’ αυτό , είπε σ’ όσους τον άκουγαν: Να προσέχετε και να προφυλάγεστε από κάθε είδος πλεονεξίας. Η πλεονεξία δεν μπορεί καθόλου να σας κάνει άνετη και χαρούμενη τη ζωή σας. Διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περίσσια πλούτη του και δεν διατηρείται από τα υπάρχοντά του. Τα πολλά του πλούτη δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν τη μακροζωία και την ευχάριστη ζωή.

16 Τους είπε μάλιστα και μία παραβολή: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα εκτεταμένα του χωράφια απέδωσαν άφθονη σοδειά και μεγάλη παραγωγή.

17 Αντί όμως να ευχαριστήσει τον Θεό και να ευχαριστηθεί κι ο ίδιος για την ευφορία αυτή, συλλογιζόταν μέσα του, αγωνιούσε κι αναστατωνόταν λέγοντας: Τι να κάνω, διότι δεν έχω πού να μαζέψω τους καρπούς των χωραφιών μου που μου περισσεύουν ;Θέλω να γίνουν όλοι δικοί μου, για να τους απολαύσω μόνος μου.

18 Τελικά , ύστερα από μεγάλη σκέψη και συλλογισμό, είπε: Αυτό θα κάνω. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και πιο ευρύχωρες. Και θα μαζέψω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου.

19 και σαν άνθρωπος που μόνο τις απολαύσεις της κοιλιάς γνώρισα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, που είναι αποθηκευμένα και σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Μη σκοτίζεσαι πλέον για τίποτε, αλλά απόλαυσε μια ζωή αναπαυτική∙ φάε, πιες, γέμισε χαρά.

20 Αφού όμως τα ετοίμασε όλα, πριν ακόμη προφθάσει να πει στην ψυχή του τα όσα σχεδίαζε, του είπε ο Θεός είτε μέσα από τη συνείδησή του είτε στον ύπνο του: Άμυαλε και ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου μόνο στις απολαύσεις της κοιλιάς και νόμισες ότι η μακροζωία σου εξαρτιόταν από τα πλούτη σου και όχι από μένα∙ τη νύχτα αυτή, που εδώ και πολύ καιρό ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας και νόμιζες ότι θα άρχιζε από δω και πέρα η αναπαυτική και απολαυστική ζωή σου, οι φοβεροί δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου. Σε λίγο θα πεθάνεις. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες και αποθήκευσες σε ποιόν θα ανήκουν και σε ποιους κληρονόμους θα περιέλθουν;

21 Έτσι θα την πάθει και τέτοιο τέλος θα έχει εκείνος που θησαυρίζει για τον εαυτό του, για να απολαμβάνει εγωιστικά αυτός και μόνο τα αγαθά της γης, και δεν αποταμιεύει με τα έργα της αγάπης στον ουρανό θησαυρούς πνευματικούς. Μόνο σ’ αυτούς τους θησαυρούς ευαρεστείται ο Θεός.

Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[gkou]

ΚΕΦ. ΙΗ ΄(18)
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

Στιχ. 23-35. Η παραβολή των μυρίων ταλάντων.




23 Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ.

24 ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων.

25 μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι.

26 πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω.

27 σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτὸν καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ.

28 ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγε λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις.

29 πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ ἀποδώσω σοι.

30 ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον.

31 ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα.

32 τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με.

33 οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;

34 καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ.

35 Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.

Ερμηνεία



23 Επειδή στη βασιλεία των ουρανών το καθήκον να συγχωρούμε όσους μας έχουν φταίξει είναι απεριόριστο, γι’ αυτό μοιάζει η βασιλεία των ουρανών μ’ έναν επίγειο βασιλιά, που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι και αυλικοί του, στους οποίους είχε αναθέσει τη διαχείριση των φόρων και των εισπράξεών του.

24 Κι όταν αυτός άρχισε να κάνει το λογαριασμό, του έφεραν ένα χρεώστη, ο οποίος χρωστούσε δέκα χιλιάδες τάλαντα, δηλαδή ένα αμύθητο ποσό.


25 Επειδή όμως αυτός δεν είχε να πληρώσει, διέταξε ο Κύριος να πουληθεί κι αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του κι όλα όσα είχε, και να πληρωθεί το χρέος.

26 Έπεσε λοιπόν καταγής ο δούλος και τον προσκυνούσε λέγοντας: Κύριε, δώσ’ μου λίγο χρόνο ακόμη, κι όλα όσα χρωστώ θα σου τα πληρώσω.

27 Τότε ο Κύριός του τον λυπήθηκε και αισθάνθηκε συμπάθεια γι’ αυτόν, κι έτσι τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο.

28 Όταν όμως βγήκε έξω ο δούλος κείνος , βρήκε έναν από τους συνδούλους του που του χρώσταγε εκατό δηνάρια, δηλαδή ένα μικρό ποσό. Κι αφού τον σταμάτησε, τον πίεζε σκληρά λέγοντας: Εξόφλησέ μου ό,τι μου χρωστάς.

29 Έπεσε λοιπόν στα πόδια του ο σύνδουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: Περίμενέ με και δώσ’ μου μια παράταση χρόνου , και θα σε πληρώσω.

30 Αυτός όμως δεν ήθελε, αλλά πήγε στο δικαστήριο και τον έριξε στη φυλακή , μέχρι να πληρώσει ό,τι χρωστούσε.

31 Όταν όμως είδαν οι άλλοι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν πολύ. Κι αφού ήλθαν στον κύριό τους, του διηγήθηκαν όλα όσα συνέβησαν.

32 Τότε ο κύριός του τον προσκάλεσε και του είπε: Δούλε πονηρέ, όλο το χρέος εκείνο, το τόσο μεγάλο, σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες.

33 Δεν έπρεπε και συ να λυπηθείς και να σπλαχνισθείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε λυπήθηκα και σου έδειξα έλεος, αν και δεν είμαι σύνδουλός σου αλλά κύριός σου;

34 Και οργισμένος ο κύριός του τον παρέδωσε σ’ αυτούς που βασανίζουν τους φυλακισμένους, για να τον τιμωρούν μέχρι να εξοφλήσει όλα όσα χρωστούσε.

35 Έτσι θα κάνει σε σας ο επουράνιος Πατέρας μου, στον οποίο λόγω των αναρίθμητων αμαρτιών σας είστε χρεώστες αναρίθμητου χρέους, εάν δεν συγχωρήσετε ο καθένας τον αδελφό του όχι με το στόμα σας μόνο αλλά από την καρδιά σας.


«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011