Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

[gkou]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής με σύντομη ερμηνεία στη δημοτική


ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
Κεφ. κα΄ (21 )
Στιχ. 33-42. Η παραβολή των κακών γεωργών

33 ῎Αλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν.
34 ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ.
35 καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν.
36 πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως.
37 ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου.
38 οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.
39 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν.
40 ῞Οταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;
41 λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν.
42 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;

Σύντομη ερμηνεία

33 Άλλη παραβολή ακούστε. Ήταν κάποιος νοικοκύρης , ο Θεός δηλαδή, ο οποίος φύτεψε αμπέλι , δηλαδή το ιουδαϊκό έθνος. Κι έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα γι’ αυτό. Έβαλε δηλαδή τριγύρω του φράκτη κι έσκαψε μέσα σ’ αυτό πατητήρι, έκτισε πύργο για να μένουν οι φύλακες και εργάτες, και το εμπιστεύθηκε σε γεωργούς , στους αρχιερείς και στους άρχοντες του λαού, κι αναχώρησε σε άλλη χώρα.

34 Όταν πλησίασε ο καιρός της σοδειάς, απέστειλε τους δούλους του, τους προφήτες , στους γεωργούς για να παραλάβουν τους καρπούς του∙ για να διαπιστώσουν δηλαδή την αφοσίωσή τους στο Θεό και τα έργα της αρετής που όφειλε ο λαός αυτός ύστερα από την τόση εύνοια και πρόνοια του Θεού να καρποφορήσει σαν ένα καλλιεργημένο πνευματικό αμπέλι.
35 Όμως οι γεωργοί, οι άρχοντες δηλαδή του Ισραήλ αφού συνέλαβαν τους δούλους του, άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν κι άλλον τον λιθοβόλησαν.
36 Ξανάστειλε ο ιδιοκτήτης του αμπελιού άλλους δούλους περισσότερους απ’ τους πρώτους , κι έκαναν και σ’ αυτούς τα ίδια.
37 Ύστερα απέστειλε σ’ αυτούς το γιο του λέγοντας: Πρέπει τουλάχιστον οι άνθρωποι αυτοί να ντραπούν το γιο μου.
38 Οι γεωργοί όμως , όταν είδαν το γιό, τον Ιησού Χριστό δηλαδή, τον ενανθρωπήσαντα υιό του Θεού, είπαν μεταξύ τους: Αυτός είναι ο κληρονόμος∙ ελάτε , ας τον σκοτώσουμε κι ας αρπάξουμε την κληρονομιά του, για να γίνουμε έτσι ανενόχλητοι πλέον κύριοι και εκμεταλλευτές της ιουδαϊκής συναγωγής.
39 Κι αφού τον έπιασαν , τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν.
40 Όταν λοιπόν έλθει ο κύριος του αμπελιού , τι είναι δίκαιο να κάνει στους καλλιεργητές εκείνους;
41 Του απαντούν: Θα εξολοθρεύσει με τον χειρότερο θάνατο αυτούς που είναι τόσο κακοί. Και το αμπέλι θα το νοικιάσει σε άλλους γεωργούς , οι οποίοι θα του δώσουν τους οφειλόμενους καρπούς στην κατάλληλη εποχή. Πράγματι λοιπόν, αφού εξολόθρευσε τους Ιουδαίους και κατέστρεψε με τους Ρωμαίους την Ιερουσαλήμ , παρέδωσε το αμπέλι του, δηλαδή τον νέο Ισραήλ της χάριτος ,στους Αποστόλους και τους διαδόχους τους για να το καλλιεργούν καρποφόρα.
42 Τους λέει ο Ιησούς: Δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές: Λίθο τον οποίο απέρριψαν ως ακατάλληλο οι κτίστες, αυτός έγινε κεφαλή όλης της οικοδομής και ακρογωνιαίος λίθος. Ο Κύριος το έκανε αυτό, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας, στα μάτια των πιστών. Δηλαδή, ενώ αυτοί που με τη διδασκαλία τους έχουν σαν έργο και καθήκον να σας οικοδομούν με απέρριψαν ως ακατάλληλο λίθο στην οικοδομή του Θεού, εγώ έγινα κεφαλή της όλης οικοδομής και συνένωσα τους λαούς σε μία Εκκλησία. Το θαυμαστό αυτό γεγονός μπροστά στα μάτια όλων των πιστών το έκανε ο Κύριος.


«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[gkou]

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄(3)
Στιχ. 13-17.


Εἶπεν ὁ Κύριος·
13καί οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.
14 καὶ καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου,
15 ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.
16 Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.
17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ.

Σύντομη ερμηνεία στη δημοτική

13Κι όμως από μένα θα μάθετε τα επουράνια αυτά μυστήρια. Διότι κανείς από τους ανθρώπους δεν έχει ανεβεί στον ουρανό για να μάθει τα επουράνια και να σας τα διδάξει, παρά μόνο εκείνος που κατέβηκε από τον ουρανό και έγινε με την ενανθρώπησή του υιός του ανθρώπου. Αυτός ,ενώ τώρα είναι στη γη, εξακολουθεί να είναι και στον ουρανό ως Θεός πανταχού παρών.
14 Άκουσε τώρα και μιαν άλλη άγνωστη και ψυχοσωτήρια αλήθεια, που θα σου αποκαλύψω: Όπως κάποτε ο Μωυσής στην έρημο κρέμασε ψηλά το χάλκινο φίδι για να σώζονται μ’ αυτό οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών, έτσι σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού πρέπει να κρεμασθεί ψηλά πάνω στον σταυρό ο υιός του ανθρώπου και να προσλάβει έτσι το ομοίωμα της αμαρτίας, χωρίς όμως να έχει καμία πραγματική σχέση μ’ αυτή.
15 Και θα υψωθεί πάνω στο σταυρό , για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας απ’ όσους πιστεύουν σ’ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.
16 Και μη σου φαίνεται παράδοξο ότι ο υιός του ανθρώπου πρόκειται να υψωθεί πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία σας. Διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων που ζούσε στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβό Υιό του, για να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο κάθε άνθρωπος που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.
17 Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στο αμαρτωλό γένος για να κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος αυτό. Εσείς βέβαια οι Ιουδαίοι αυτό πιστεύετε για τον Μεσσία, ότι θα σώσει μόνο τους Ιουδαίους και θα κατακρίνει όλα τα υπόλοιπα έθνη. Όμως ο Θεός απέστειλε τον Υιό του για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος των ανθρώπων διαμέσου αυτού.


«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[gkou]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Στιχ. 4-15.Η παραβολή του σπορέως.



4 Συνιόντος δὲ ὄχλου πολλοῦ καὶ τῶν κατὰ πόλιν ἐπιπορευομένων πρὸς αὐτὸν εἶπε διὰ παραβολῆς·
5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·
6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·
7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.
8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
9 ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη.
10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν.
11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·
12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.
13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.
14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι.
15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.



Σύντομη ερμηνεία στη δημοτική

4 Κι ενώ μαζευόταν πολύς λαός κι έρχονταν από κάθε πόλη κοντά του για να τον ακούσουν, ο Κύριος τους είπε με παραβολή:

5 Βγήκε ο σποριάς στο χωράφι του , για να σπείρει το σπόρο του. Και καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά στο δρόμο του χωραφιού και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες , και τους κατέφαγαν τα πουλιά του ουρανού.

6 Άλλοι σπόροι πάλι έπεσαν πάνω σε πετρώδες έδαφος, κι αφού φύτρωσαν, ξεράθηκαν , επειδή δεν είχαν υγρασία∙

7 Κι άλλοι σπόροι έπεσαν σε έδαφος γεμάτο από σπόρους αγκαθιών, κι όταν τα αγκάθια φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν τελείως.

8 Κι άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα στη γη τη μαλακή και εύφορη, και όταν φύτρωσαν, έκαναν καρπό εκατό φορές περισσότερο απ’ το σπόρο. Κι ενώ τα έλεγε αυτά, για να δώσει μεγαλύτερο τόνο στους λόγους του και για να διεγείρει την προσοχή των ακροατών του, φώναζε δυνατά: Αυτός που έχει αυτιά πνευματικά και ενδιαφέρον πνευματικό για να ακούει και να εγκολπώνεται αυτά που λέω, ας ακούει.

9 Οι μαθητές του τότε τον ρωτούσαν και του έλεγαν: Ποια είναι η έννοια και η σημασία αυτής της παραβολής;

10 Κι αυτούς τους απάντησε: Σε σας που έχετε ενδιαφέρον και καλή διάθεση σας έδωσε ο Θεός τη χάρη να μάθετε τις μυστηριώδεις αλήθειες της βασιλείας του Θεού∙ στους άλλους όμως μιλάω με παραβολές. Αυτοί δεν έχουν ενδιαφέρον να γνωρίσουν και να δεχθούν τις πνευματικές αλήθειες, και ο νους τους είναι αμαθής, ανίκανος για πνευματική διδασκαλία. Γι’ αυτό διδάσκω με τον τρόπο αυτό, για να μην μπορούν να δουν βαθύτερα και καθαρότερα, αν και θα βλέπουν με τα σωματικά τους μάτια, και για να μην μπορούν να καταλάβουν, αν και θα ακούν τη διδασκαλία που τους εξηγεί τα μυστήρια. Και το κάνω αυτό όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης, αλλά και από αγαθότητα, για να μην επιβαρύνουν τη θέση τους περιφρονώντας την αλήθεια, και σκληρυνθούν περισσότερο.

11 Η σημασία της παραβολής είναι αυτή: Ο σπόρος συμβολίζει το λόγο του Θεού.

12 Το έδαφος που είναι κοντά στο δρόμο συμβολίζει αυτούς που άκουσαν απλώς και μόνο το λόγο. Έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί το λόγο από τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν.

13 Το πετρώδες έδαφος εξάλλου που δέχθηκε το σπόρο συμβολίζει αυτούς οι οποίοι όταν ακούσουν το λόγο του Θεού τον δέχονται με χαρά και ενθουσιασμό. Μέσα τους όμως δεν έχει αυτός βαθιά ρίζα , για να στερεωθεί. Γι’ αυτό ακριβώς αυτοί για λίγο χρόνο πιστεύουν , όταν όμως έλθει καιρός πειρασμού ή διωγμού απομακρύνονται από την πίστη.

14 Οι σπόροι που έπεσαν στα αγκάθια συμβολίζουν εκείνους που άκουσαν το λόγο του Θεού κι αρχίζουν με κάποια προθυμία να βαδίζουν στο δρόμο της πίστεως. Πνίγονται όμως από τις αγωνιώδεις φροντίδες για να αποκτήσουν πλούτη, καθώς κι από τις απολαύσεις της σαρκικής ζωής, στην οποία διευκολύνουν τα πλούτη που απέκτησαν, κι έτσι δεν προκόπτουν ούτε φτάνουν μέχρι το τέλος, προκειμένου να δώσουν τον καρπό.

15 Οι σπόροι τώρα που έπεσαν στην εύφορη γη συμβολίζουν τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι με καρδιά καλοπροαίρετη , ευθεία και αγαθή άκουσαν και κατανόησαν το λόγο και τον κρατούν σφιχτά μέσα τους, και καρποφορούν τις αρετές δείχνοντας υπομονή και καρτερία στις θλίψεις και τους πειρασμούς και σ’ όλα τα εμπόδια που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής ζωής.


«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[aposal]

Ακούγοντας, χρόνια τώρα, την παραβολή του πλουσίου και πτωχού Λάζαρου, μου είχε δημιουργηθεί μια απορία, την οποία δεν έχω διατυπώσει μέχρι σήμερα: Ο πατέρας Αβραάμ μιλάει ως Θεός όταν αρνείται αυτά που του ζητάει ο Λάζαρος; Με ποια αρμοδιότητα το κάνει αυτό;

[Captain Yiannis]

Ακούγοντας, χρόνια τώρα, την παραβολή του πλουσίου και πτωχού Λάζαρου, μου είχε δημιουργηθεί μια απορία, την οποία δεν έχω διατυπώσει μέχρι σήμερα: Ο πατέρας Αβραάμ μιλάει ως Θεός όταν αρνείται αυτά που του ζητάει ο Λάζαρος; Με ποια αρμοδιότητα το κάνει αυτό;

Ναι... μιλάει διά μέσου του Αβρααμ ο ίδιος Ο Κύριος

Μιά και είναι διδακτικός ο λόγος Του..... προς τους Μαθητάς Του .... και τους Φαρισαίους ,
διότι έτσι ήταν στο μυαλό τους εκείνη την εποχή η μετά θάνατον κατάσταση.

και ο νοών νοεί τω...

Ευλόγησον

[aposal]

Αποσπάσματα από το Κήρυγμα της Κυριακής 02.02.2012, που εκφώνησε στον Ι.Ν.Α.Δ. ο πρωτοπρεσβύτερος του Ναού.


Υπάρχουν τρεις αιτίες που προσεγγίζουμε τον Θεό:
1. Η περιέργεια
2. Το συμφέρον
3. Η πίστη
Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της Ιεριχούς μαζεύτηκαν για να δουν τον Κύριό μας λόγω περιέργειας, γιατί είχαν ακούσει πολλά και θαυμαστά πράγματα γι’ Αυτόν. Αντίθετα ο τυφλός είχε πάει να τον «δει» από πίστη.
Η περιέργεια προκαλεί σχόλια. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι σχολίαζαν τον Κύριο.
Η πίστη όμως προκαλεί φωνή. Κραυγή ελέους. Ο τυφλός της Ευαγγελικής περικοπής, που είχε πίστη μέσα του, δεν φοβήθηκε να Τον φωνάζει παρά την αντίθετες προτροπές των υπολοίπων που του έλεγαν να σιωπήσει. Αλλά η σιωπή δεν είναι δυνατόν να υφίσταται στην καρδιά ενός πιστού που έχει μέσα του Τον Θεό. Έτσι λοιπόν αυτός αντί να σιωπήσει, όπως του έλεγαν, φώναζε πιο δυνατά.
Σε λίγο πλησιάζει ο Χριστός και στέκεται μπροστά του. Στάθηκε όπως το φράγμα που εμποδίζει το κύλισμα στον κατήφορο των αντικειμένων, γιατί και ο Ίδιος αποτελεί το ανάχωμα για την περαιτέρω πνευματική πτώση του ανθρώπου.
Ένας Θεός προσεγγίζει έναν ζητιάνο. Και τον ρωτάει: Τι θέλεις να κάνω για σένα;
Απίστευτο!
Κι εκείνος δεν ζητάει ούτε χρήματα, ούτε δόξα, ούτε κοινωνική θέση, όπως ζητάμε σήμερα οι περισσότεροι, αλλά ζητάει να «δει». Γνωρίζει ότι στερείται της Θείας Χάριτος γι’ αυτό και είναι «τυφλός» και αυτήν είναι που επιζητεί πάνω από το κάθε τι.
Ο Ιησούς στέκεται σε κάποια απόσταση από τον τυφλό και διατάζει να τον φέρουν κοντά Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει στον κόσμο ότι για να έρθει η Θεία Χάρις πρέπει να μεσολαβήσουν οι άγιοι και οι ιερείς που θα προετοιμάσουν τον άνθρωπο να δεχθεί την Θεία Χάρη.
Πολύ σημαντική είναι και η συνέχεια της περικοπής:
Μετά το θαύμα και την αποκατάσταση της όρασης του τυφλού, εκείνος κάνει αυτό που πρέπει να κάνει ο οποιοσδήποτε δεχθεί ευεργεσία από τον Κύριο: Αφήνει πίσω του ό,τι αγαπημένο είχε, ακολουθεί τον Ιησού και δοξάζει συνεχώς τον Θεό. Οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς, μόλις ευεργετηθούμε από τον Κύριο περιοριζόμαστε σ’ ένα «ευχαριστώ Θεέ μου», αν το λέμε κι αυτό, και επιστρέφουμε στη ζωή που κάναμε μέχρι τότε, σαν να μην άλλαξε τίποτε.

[gkou]

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ
κεφ. ζ΄
Στιχ.37-52




37 ᾿Εν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω.
38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος.
39 τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.
40 πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης·
41 ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;
42 οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυῒδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται;
43 σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι' αὐτόν.
44 τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ' οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ' αὐτὸν τὰς χεῖρας.
45 ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; 46 ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.
47 ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε;
48 μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων;
49 ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι!
50 λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν·
51 μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ' αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ;
52 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.

Σύντομη ερμηνεία στη δημοτική

37 Την τελευταία και πιο επίσημη ημέρα απ’ όλες τις άλλες ημέρες της εορτής στάθηκε όρθιος ο Ιησούς και με ζωηρή φωνή είπε: Εάν κανείς αισθάνεται πόθο και δίψα όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά , αλλά για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έρχεται σε μένα και ας πίνει ελεύθερα. Κοντά μου θα ικανοποιηθούν όλοι του οι ευγενικοί πόθοι και θα βρει ανάπαυση η ψυχή του.
38 Από την καρδιά και τα βάθη της ψυχής εκείνου που πιστεύει σε μένα, σύμφωνα με τα λόγια της Αγίας Γραφής, θα αναβλύζουν ποτάμια νερού που θα είναι πάντα τρεχούμενα. Κι έτσι θα ποτίζεται όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι που θα έρχονται σε σχέση μ’ αυτόν.
39 Αυτά τα λόγια τα είπε ο Κύριος για το Άγιον Πνεύμα, που θα αποκτούσαν μετά την Ανάληψή του στους ουρανούς όσοι θα πίστευαν σ’ αυτόν. Διότι πρωτύτερα είχαν βέβαια δοθεί χαρίσματα και θαυματουργικά σε ανθρώπους δίκαιους και προφήτες, αλλά η χάρις του Αγίου Πνεύματος που αναγεννά τους ανθρώπους και τους μεταδίδει τη θεία και μακαρία ζωή δεν είχε δοθεί σε κανέναν. Και δεν είχε δοθεί η χάρις αυτή του Αγίου Πνεύματος, διότι ο Ιησούς δεν είχε ακόμη δοξασθεί με το Πάθος του και την Ανάληψή του.
40 Πολλοί λοιπόν από τον λαό, όταν άκουσαν τα λόγια αυτά που είπε ο Κύριος στη διάρκεια της εορτής, έλεγαν: Πράγματι αυτός είναι ο προφήτης που μας προανήγγειλε ο Μωυσής.
41 Άλλοι έλεγαν: Αυτός είναι ο Μεσσίας Χριστός. Άλλοι έλεγαν: Δεν είναι δυνατόν να είναι ο Μεσσίας∙ διότι μήπως ο Μεσσίας είναι να έρθει από τη Γαλιλαία;
42 Δεν είπε η Αγία Γραφή ότι ο Μεσσίας Χριστός θα προέρχεται από το γένος του Δαβίδ και από το χωριό της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δαβίδ;
43 Προκλήθηκε λοιπόν διαίρεση και διαφωνία μεταξύ του λαού γι’ αυτόν.
44 Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς ήθελαν να τον συλλάβουν, αλλά κανείς δεν τόλμησε ν’ απλώσει χέρι επάνω του∙ διότι μια αόρατη δύναμη τους συγκρατούσε και τους παρεμπόδιζε.
45 Επειδή λοιπόν κανείς δεν μπορούσε να τον συλλάβει, γύρισαν άπρακτοι οι υπηρέτες στους αρχιερείς και τους Φαρισαίους. Κι εκείνοι τους ρώτησαν: γιατί δεν τον φέρατε, αφού και δημοσίως εμφανίστηκε και πολλοί απ’ το πλήθος τον άκουγαν με δυσμένεια και ήταν έτοιμοι να σας βοηθήσουν μη σας διαφύγει;
46 Τότε οι υπηρέτες τους έδωσαν την εξής απάντηση: Ποτέ άλλοτε δεν δίδαξε άλλος άνθρωπος με τόση σοφία και δύναμη και χάρη με όση διδάσκει ο άνθρωπος αυτός.
47 Ύστερα λοιπόν από την ανέλπιστη αυτή απάντηση των υπηρετών τους ξαναρώτησαν οι Φαρισαίοι: Μήπως παρασυρθήκατε κι εσείς, που είστε πάντοτε κοντά μας κι ακούτε τη διδασκαλία μας, κι έχετε πλανηθεί απ’ αυτόν, όπως τα αμαθή πλήθη του λαού;
48 Μήπως πίστεψε σ’ αυτόν κανείς απ’ τους άρχοντες , που είναι οι μόνοι αρμόδιοι να κρίνουν τα θρησκευτικά ζητήματα, ή απ’ τους Φαρισαίους, που είναι άγρυπνοι φύλακες των παραδόσεων και της αληθινής πίστεως;
49 Κανείς απ’ αυτούς δεν πίστεψε, παρά μόνον αυτός ο όχλος, που δεν ξέρει το νόμο και γι’ αυτό είναι όλοι τους καταραμένοι.
50 Τους ρώτησε τότε ο Νικόδημος , εκείνος που ήλθε στον Ιησού μέσα στη νύχτα και ήταν ένας απ’ αυτούς , διότι ήταν κι αυτός μέλος του συνεδρίου:
51 Μήπως ο νόμος μας μπορεί να καταδικάσει έναν άνθρωπο, εάν προηγουμένως δεν τον ακούσει ο δικαστής που εκπροσωπεί το νόμο και μάθει από την απολογία του τι αξιοκατάκριτο και αξιόποινο έκανε;
52 Εκείνοι τότε του είπαν: Μήπως είσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Εξέτασε και εύκολα θα δεις και θα πεισθείς από τα πράγματα ότι κανείς προφήτης από τη Γαλιλαία δεν έχει βγει ως τώρα.


«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

[Achilleas]

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 14, 22-34) - Ο Πέτρος περιπατών επί της θαλάσσης
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ (†)
Διανομή: Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Πρεβέζης



Σκηνικό γεμάτο ἀντιθέσεις

Στό Εὐαγγέλιο σήμερα ἀκούσαμε γιά ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου. Μιά πραγματικότητα, πού διαδραματίστηκε σέ ἕνα σκηνικό μέ πολλές ἀντιθέσεις.

Ὁ Χριστός βρίσκεται στό βουνό.

Οἱ ἀπόστολοι στή θάλασσα.

Ὁ Χριστός στό βουνό γιά προσευχή. Μόνος στήν ἐρημιά.

Καί οἱ ἀπόστολοι μέσα στή θάλασσα. Ὅλοι μαζί, νά παλεύουν μέ τά κύματα. Τί φοβερή, ἀλλά τί παραστατική καί ἀληθινή εἰκόνα γιά τή ζωή μας. Ὁ Χριστός καί ὅσοι ἔχουν καταλάβει καί καταλαβαίνουν τί εἶναι ὁ Χριστός, ἀνεβαίνουν στό βουνό, στόν τόπο τῆς προσευχῆς, «εἰς τό ὄρος τό Ἅγιον», ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. Δηλαδή συναθροίζονται στήν Ἐκκλησία γιά νά προσευχηθοῦν.

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι παραμένουν μέσα στή θάλασσα, στή θάλασσα τῶν περιπετειῶν τῆς ζωῆς. Τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου, τῶν θλίψεων, τῶν δοκιμασιῶν. Καί παλεύουν μέ τά κύματα. Μόνοι τους. Χωρίς βοήθεια. Χωρίς ἐλπίδα.

Παντοδύναμος Θεός καί σοφός διδάσκαλος

Συνεχίζει τό Εὐαγγέλιο:

Τά μεσάνυχτα, ἡ τρικυμία ἔδινε καί ἔπαιρνε. Τό καραβάκι πού ἦταν μέσα οἱ ἀπόστολοι, μαστιζόταν ἀπό τά κύματα καί τόν ἄνεμο. Κινδύνευε νά καταποντιστεῖ ἀπό στιγμή σέ στιγμή.

Τότε, κατέβηκε ὁ Χριστός ἀπό τό βουνό. Μπῆκε στή θάλασσα καί περπατοῦσε πάνω στά μανιασμένα κύματα. Μποροῦσε - ἄν τό ἤθελε - νά βρεθεῖ σέ μιά στιγμή δίπλα στούς μαθητές Του. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνο ὁ παντοδύναμος Θεός. Εἶναι καί ὁ σοφός διδάσκαλος. Θέλει νά διδάξει τούς μαθητές Του. Καί μαθητές Του ἤ καλύτερα μαθητούδια Του, εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς.

Μήπως δέν εἴμαστε ὅλοι μας μικρά παιδάκια ἐνώπιόν Του;

Γι΄ αὐτό, ἀντί νά κάνει ὁ Κύριος ἕνα βηματάκι, ἕνα μικρό πήδημα καί νά βρεθεῖ ἀμέσως πάνω στή βάρκα, μέ τούς τρομαγμένους μαθητές Του, περπατᾶ πάνω στά κύματα. Πηγαίνει σιγά – σιγά κοντά τους.

Καί αὐτοί τόν βλέπουν μέσα στό σκοτάδι τῆς νύχτας, νά βαδίζει πάνω στά κύματα...

Τί νά σκεφθοῦν; Τί συμπέρασμα νά βγάλουν; Τί νά φαντασθοῦν;

Τί μπορεῖ νά φαντασθεῖ ἕνας ἄνθρωπος μέ τό φτωχό μυαλό του, μέ τήν ὑποδουλωμένη στούς νόμους τῆς φύσης καί τῆς ἐπιστήμης λογική του, βλέποντας ξαφνικά νά περπατᾶ ἥσυχο καί γαλήνιο πάνω στά κύματα ἕνα ἀνθρώπινο ὄν;

Τί ἄλλο;

«Βλέπω καλά; Εἶναι τά μάτια μου γερά; Μήπως κοιμᾶμαι καί ὀνειρεύομαι; Εἶμαι ξύπνιος; Βλέπω τήν πραγματικότητα; Πῶς εἶναι δυνατόν ἄνθρωπος νά περπατᾶ πάνω στά νερά; Γίνεται; Τί λένε οἱ νόμοι τῆς φύσεως; Δέν ἔπρεπε νἄχει βουλιάξει; Νά τόν ἔχει καταπιεῖ τό νερό;»

Καί βγάζει τό συμπέρασμα:

«Ξωτικό εἶναι. Ἀερικό βλέπω. Φάντασμα».

Κάπως ἔτσι σκέφτηκαν οἱ μαθητές «καί ἀπό τοῦ φόβου ἔκραξαν». Φοβήθηκαν ὅτι ἔρχεται πάνω τους, ὄχι μόνο ἡ ἐπανάσταση τῶν στοιχείων τῆς φύσεως, ἀλλά φοβεροί ἐπισκέπτες ἀπό τά τάρταρα τοῦ Ἅδη.

«Χαθήκαμε», φώναξαν... Μιά γιά πάντα. Ἐλπίδα καμμιά. Καί ἔκραξαν... Τί ἔκραξαν; Μήπως τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ἤ ἁπλά ξεφώνιζαν γεμάτοι τρόμο;

Γιατί ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στά δύο:

Ἄλλο νά ξεφωνίζω, χωρίς νά ξέρω γιατί καί σέ ποιόν... Καί χωρίς ἐλπίδα.

Καί ἄλλο νά κραυγάζω πρός «τόν δυνάμενον σῶσαι», πρός τόν Κύριον, γεμάτος ἐλπίδα, πίστη καί ἐμπιστοσύνη.

Κύριε, πές μιά κουβέντα καί θά γίνει

Τότε, μᾶς λέγει τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, τούς φώναξε ὁ Χριστός, ἀπό ἐκεῖ πού βρισκόταν· μακρυά ἀκόμη:

«Μή φοβεῖσθε. Ἐγώ εἰμί». «Μή φοβόσαστε. Ἐγώ εἶμαι».

Τήν περασμένη μέρα, εἶχε κάνει ἕνα μεγάλο θαῦμα.

Εὐλόγησε πέντε ψωμιά, καί δύο ψάρια καί χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες. Χωρίς νά ὑπολογίσουμε τίς γυναῖκες καί τά παιδιά. Καί οἱ ἀπόστολοι, εἶχαν καταλάβει κάτι ἀπό τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

Ὅτι εἶναι πάνω ἀπό τήν φύση καί τούς νόμους της.

Ὅτι δέν εἶναι δοῦλος, στοιχεῖο τῆς φύσεως, ἕνα κομμάτι τῆς φύσης. Ὅπως εἶναι καθένας ἀπό ἐμᾶς.

Ἀλλά εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Ἀφέντης, ὁ δημιουργός τῆς φύσεως, πού στό θέλημά Του ὑποτάσσονται τά πάντα. Καί ὅπως μιά φορά «εἶπε καί ἐγενήθησαν». Εἶπε καί ἔγιναν, οὐρανός, γῆ καί ἄστρα, ἔτσι αὐτή τήν φορά, μόνο πού τό εἶπε, ἔγινε χωρίς νά ὑπάρχει, πολύ ψωμί. Καί ἔφαγαν ἴσως δεκαπέντε χιλιάδες ἤ καί περισσότερος ἀκόμη κόσμος.

Μέ αὐτά στή σκέψη τους οἱ μαθητές, μόλις τόν εἶδαν καί ἄκουσαν τά λόγια Του, «μή φοβεῖσθε. Ἐγώ εἰμι», γέμισαν γαλήνη καί παρηγορία. Καί ὁ Πέτρος τοῦ φώναξε: «Κύριε, ἄν εἶσαι σύ, πέσ’ νά ρθῶ καί γώ κοντά Σου, περπατώντας πάνω στά κύματα, πάνω στό νερο. Πές μιά κουβέντα καί θά γίνει».

Αὐτό εἶναι ἡ πίστη! Νά ξέρομε πῶς ἅμα πεῖ ὁ Χριστός μιά κουβέντα, ἕνα λόγο γίνονται τά πιό ἀπίθανα. Τά ἀφάνταστα. Τά ἀσύλληπτα. Ὁ Πέτρος τό εἶχε καταλάβει καλά. Γι’ αὐτό τοῦ εἶπε: «Πές μιά κουβέντα. Καί ἐγώ περπατῶ πάνω στά κύματα».

Τοῦ εἶπε ὁ Χριστός: «ἐλθέ».

Ἀμέσως, κατέβηκε ὁ Πέτρος ἀπό τήν βάρκα καί κατευθύνθηκε πρός τόν Χριστό, περπατώντας πάνω στά κύματα. Γιατί; Γιατί ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς δείξει, ὅτι ἐκεῖνος πού ζεῖ κοντά Του, μέ τόν Χριστό, «ἐν Χριστῷ», ξέρει καί ξεπερνάει τά κύματα καί τήν θάλασσα τῶν πειρασμῶν, τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν χωρίς νά καταποντίζεται.

Καί αὐτή τήν ἀλήθεια, μᾶς τήν δίδαξε, ὄχι μέ λόγια, ἀλλά μέ ἔργα, μέ ἕνα θαῦμα.

Ἀλλά ἐνῶ ὁ Πέτρος περπατοῦσε πάνω στήν ἄβυσσο, τά κύματα καί ἡ τρικυμία δέν εἶχαν σταματήσει. Βλέποντας λοιπόν ὁ ἀπόστολος, ὅτι ἔχει ἀκόμη ἀρκετό δρόμο μέχρι τόν Χριστό, γιά μιά στιγμή, ξέχασε τί εἶχε δεῖ καί τί εἶχε ζητήσει. Τό μάτι του καί τό μυαλό του, γέμισαν μόνο μέ ὅσα ἔβλεπαν ἐκείνη τήν στιγμή:

-Ἡ βάρκα νά ἀνεβοκατεβαίνει.

-Τά κύματα μεγαλύτερα ἀπό τό ἀνάστημά του νά φουσκώνουν, ἕτοιμα νά τόν καταπιοῦν. Καί ἔχασε τήν ἐμπιστοσύνη του στόν Χριστό.

Ἔκανε τήν σκέψη: «πῶς τήν πάτησα καί κατέβηκα σέ τέτοια θάλασσα. Καλά ἤμουν μέσα στό καράβι». Μέ τό πού τό σκέφθηκε, ἔπαψε νά εἶναι δεμένος καί ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, μέ τήν πίστη. Καί ἄρχισε νά βουλιάζει.

Ἀπιστία. Τό χειρότερο ναυάγιο

Ἡ λάμπα, ὅσο εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν γεννήτρια, φωτίζει. Ὅταν ὅμως διακοπεῖ ἡ σύνδεση, ἀμέσως βυθίζεται τό δωμάτιο στό σκοτάδι. Ἔτσι καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος... Πάτησε τό διακόπτη καί ἔσβυσε τό φῶς τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Χριστό ἀπό τήν καρδιά του. Καί βούλιαξε. Πρῶτα στήν ἀπιστία. Μετά στά κύματα.

Βουλιάζοντας φώναξε:

-Σῶσε με Κύριε. Χάθηκα.

Ὁ Χριστός τόν ἄκουσε. Ἅπλωσε τό παντοδύναμο χέρι Του, τόν ἔπιασε καί τοῦ εἶπε: «ὀλιγόπιστε, γιατί ἐδίστασες»; Γιατί μειώθηκε ἡ πίστη σου; Γιατί ἔπαυσες νά ἔχεις ἐμπιστοσύνη στό Θεό; Γιατί;

Δέν φταίει ὁ Χριστός γιά τήν ἀπιστία μας.

Μά οὔτε ἐμεῖς φταῖμε· θά ποῦν κάποιοι.

Ἀφοῦ δέν ἔχομε πίστη... Μακάρι νά εἴχαμε τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ. Λάθος τοποθέτηση. Τό νά πιστεύομε ἤ νά μή πιστεύομε, δέν σάν τό παρουσιαστικό μας, οὔτε σάν τό ἀνάστημά μας. Οὔτε εἶναι ἡ πίστη σάν τά ἄλλα σωματικά χαρακτηριστικά πού ἤ τά ἔχομε ἤ δέν τά ἔχομε. Ἡ δικαιολογία: «αὐτός ἔχει πίστη καί πιστεύει. Ἐγώ δέν ἔχω γι’ αὐτό δέν πιστεύω», εἶναι ἀστήρικτη.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος πίστευε, καί νά, κάποια στιγμή ἔφτασε νά κλονιστεῖ ἡ πίστη του. Ἄλλοι, δέν πίστευαν τίποτε καί πουθενά. Ξαφνικά κάτι ἄλλαξε στόν ἐσωτερικό τους κόσμο καί ἄρχισαν νά πιστεύουν ὅλο καί περισσότερο. Μερικές φορές μάλιστα, ἔφτασαν νά πιστεύουν καλύτερα καί πιό βαθειά ἀπό τούς ἄλλους.

Γιατί; Γιατί ἔδειξαν συνέπεια.

Συνέπεια στήν πίστη εἶναι: ὅταν λές «πιστεύω», δέν μένεις στά λόγια, ἀλλά δέχεσαι μέ ἐμπιστοσύνη τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἁπλώνεις τό χέρι σου καί πιάνεις τό χέρι τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν τό ἀφήνεις ποτέ καί μέ τίποτα. Ὅτι νά συμβεῖ.

Πίστη καί ἀποδείξεις

Λένε μερικοί: «θέλω ἀποδείξεις γιά νά πιστεύσω».

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀνοησία.

Τίς ἀποδείξεις γιά τόν Χριστό καί τήν δύναμή Του, μή τίς ἀναζητᾶς στά πειράματα, οὔτε στό δρόμο, οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στά κατάβαθα τῆς γῆς. Θά τίς βρεῖς στό λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖ θά σοῦ ἀποκαλυφθεῖ ὁ Χριστός, θά σοῦ μιλήσει γιά τόν ἑαυτό Του, θά σέ φωτίσει νά ἀφήσεις τήν ἁμαρτία καί νά πάρεις τήν ἀπόφαση νά πᾶς κοντά Του. Διαφορετικά, ἐάν σύ δέν ἀλλάξεις τίς τοποθετήσεις σου, τίς ἀντίθετες μέ τό Εὐαγγέλιο καί δέν τίς ἀξιολογήσεις μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ θά παραμείνεις γιά πάντα στό σκοτάδι τῆς ἀπιστίας.

Καί θά ἔρχονται ὧρες, πού θά τό βλέπεις ὅτι βουλιάζεις καί χάνεσαι. Ἀλλά δέν θά ἔχεις τίς προϋποθέσεις νά φωνάξεις: «Κύριε, σῶσόν με». Ἤ μᾶλλον θά ξεφωνίζεις καί θά κράζεις γιά βοήθεια, χωρίς νά ξέρεις πού ἀπευθύνεσαι...

Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή

Ἄς καλλιεργοῦμε τήν πίστη μας. Ἄς τήν χτίζομε.

Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (1 Κορ. 3, 9-17):

Μή ξεχνᾶτε ἀδελφοί, ὅτι εἶστε «γεώργιον». Εἶστε χωραφάκι πού καλλιεργεῖται. Προσέξτε. Βᾶλτε το στόχο νά καλλιεργήσετε τό χωράφι σας, φρόνιμα σωστά. Γιά νά φέρει καρπό πίστης.

Καί προσθέτει ὁ ἀπόστολος: Δέν εἶστε μόνο χωράφι, ἀλλά καί ναός τοῦ Θεοῦ. Μή κάνετε πράξεις πού τόν μολύνουν καί διώχνουν ἀπό μέσα τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Χωρίς Πνεῦμα Θεοῦ, γεμίζετε σκοτάδι. Σβύνει ἡ πίστη, σβύνει τό φῶς.

Νά οἰκοδομεῖτε τόν ἑαυτό σας. Μή τόν φθείρετε μέ τήν ἁμαρτία... «Εἰ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός». Ὅποιος σβύνει μέσα του μέ τήν ἁμαρτία τό φῶς τοῦ Θεοῦ, σκοτίζεται, βεβηλώνεται, καταστρέφεται.

Παύει νά εἶναι ναός Θεοῦ.

Γι’ αὐτό, «φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός». Θά τόν τιμωρήσει ὁ Θεός. Ὁ ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιος. Καί πρέπει νά τόν διατηροῦμε ἅγιον. Πῶς;

Ἀποφεύγοντας γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί ἀπό σεβασμό ἀπέναντι Του, κάθε ἄσχημη καί κακή πράξη πού φράζει τό δρόμο γιά τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Γιά νά φουντώσει μέσα μας ἡ πίστη, ἄς τοποθετηθοῦμε μέ ταπείνωση ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Νά φροντίζομε ἀκόμη νά βαδίζομε τήν ὁδό τῆς κατά Θεό ζωῆς, τῆς πλούσιας σέ ἔργα πίστεως. Δηλαδή σέ ἔργα ἔμπρακτης ἀγάπης. Καί ὁ Θεός θά ἀνάβει μέσα μας τό φῶς Του. Φῶς πίστεως, ἐπιγνώσεως καί ὑπακοῆς στό θέλημά Του...

Φῶς, πού θά κατευθύνει τήν πορεία μας πάνω ἀπό τά κύματα. Πρός τόν Χριστό. Ἀμήν.-

http://www.faneromenihol.gr

[gkou]

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Κεφ. δ΄ ( 4 )
Στιχ. 16-22



Ο Χριστός στη Συναγωγή της Ναζαρέτ

16 Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.
17 καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον·
18 Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν,
19 κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.
20 καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ.
21 ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν.
22 καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ᾿Ιωσήφ;

Σύντομη ερμηνεία

16 Έπειτα ήλθε στη Ναζαρέτ, εκεί όπου είχε ανατραφεί και είχε μεγαλώσει. Κι όπως συνήθιζε από την παιδική του ακόμη ηλικία, μπήκε την ημέρα του Σαββάτου στη συναγωγή και σηκώθηκε από τη θέση του για να διαβάσει κάποια προφητική περικοπή από τη Βίβλο.
17 Και του παρέδωσαν το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Ξεδίπλωσε τότε το βιβλίο που ήταν τυλιγμένο σε κυλινδρικό σχήμα και βρήκε το μέρος εκείνο όπου ήταν γραμμένο το εξής:
18 Το Πνεύμα του Κυρίου μένει και αναπαύεται σε μένα τον Μεσσία, για να συνεργάζεται μαζί μου στη σωτηριώδες έργο μου. Και μένει το Πνεύμα αυτό σε μένα, διότι ο Κύριος με έχρισε ως άνθρωπο και με απέστειλε να κηρύξω το ευαγγέλιο της βασιλείας σ’ εκείνους που στερούνται τη χάρη του Θεού , είναι πνευματικά φτωχοί και βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Με έστειλε να θεραπεύσω εκείνους που η καρδιά τους έχει συντριβεί από το βάρος της αμαρτίας.
19 Με έστειλε να κηρύξω άφεση και ελευθερία στους δούλους και αιχμαλώτους της αμαρτίας και να χαρίσω το φως σ’ εκείνους που έχουν τυφλωμένο το νου τους, από τον σκοτισμό των παθών . Με έστειλε να ελευθερώσω από κάθε ενοχή εκείνους που έχουν καταπληγωθεί και συντριβεί από την αμαρτία. Με έστειλε να κηρύξω και να αναγγείλω την έναρξη της νέας περιόδου, η οποία είναι αρεστή στον Θεό και επιθυμητή στους ανθρώπους∙ διότι την περίοδο αυτή πραγματοποιείται από τον Μεσσία η βουλή του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων.
20 και αφού τύλιξε το βιβλίο, το έδωσε πάλι στον υπηρέτη της συναγωγής και κάθισε για να εξηγήσει και να αναπτύξει την περικοπή που διάβασε. Και τα μάτια όλων όσων ήταν στην συναγωγή είχαν στραφεί με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή σ’ αυτόν.
21 Άρχισε λοιπόν να τους λέει ότι σήμερα πραγματοποιήθηκε και επαληθεύτηκε η προφητεία αυτή με το κήρυγμα που ακούγεται τη στιγμή αυτή στα αυτιά σας από μένα, στον οποίο αναφέρεται η προφητεία αυτή.
22 Και όλοι όσοι άκουσαν την εξήγηση της προφητείας που στη συνέχεια έκανε ο Ιησούς, ομολογούσαν ότι κήρυξε εξαίρετα. Και απορούσαν για τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα του και ήταν γεμάτα με θεία χάρη και γλυκύτητα∙ κι έλεγαν: Περίεργο! Δεν είναι αυτός ο γιος του Ιωσήφ, που μέχρι χθες εργαζόταν σαν ένας από μας;


Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

[gkou]

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Κεφ. ιστ΄ (16)
Στιχ. : 19-31

Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου



19 Εἶπεν ὁ Κύριος• ῎Ανθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς
20 Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος
21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου• ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.
22 ᾿Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ• ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.
23 Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.
24 Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε• Πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.
25 Εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ• Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά• νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι•
26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.
27 Εἶπε δέ• ᾿Ερωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου•
28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς• ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.
29 Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ• ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας• ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.
30 ῾Ο δὲ εἶπεν• Οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.
31 Εἶπε δὲ αὐτῷ• Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.



Σύντομη ερμηνεία

19 Συνεχίζοντας ο Κύριος τη διδασκαλία του για την καλή χρησιμοποίηση του πλούτου, είπε και την ακόλουθη παραβολή: Υπήρχε κάποιος πλούσιος άνθρωπος , ο οποίος φορούσε βασιλικά ενδύματα . Απ’ έξω φορούσε ένα μάλλινο κόκκινο και πανάκριβο ρούχο , κι από μέσα φορούσε λευκό χιτώνα πολυτελή από λεπτό αιγυπτιακό λινάρι. Και διασκέδαζε σε πλούσια συμπόσια κάθε μέρα με μεγαλοπρέπεια.
20 Ήταν όμως και κάποιος φτωχός που λεγόταν Λάζαρος, ο οποίος ήταν γεμάτος πληγές και παραπεταμένος κοντά στην εξώπορτα του πλουσίου.
21 Και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σα να μην του έφτανε η στέρηση αυτή, καθώς ήταν και σχεδόν γυμνός, έρχονταν και οι σκύλοι και έγλειφαν τις πληγές του. Παρόλα αυτά όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του ούτε την παραμικρή λέξη παραπόνου εναντίον του πλουσίου ή κάποιο γογγυσμό εναντίον του Θεού.
22 Κάποτε λοιπόν πέθανε ο φτωχός , και οι άγγελοι του θεού τον μετέφεραν στην αγκαλιά του Αβραάμ , για να βρει ανάπαυση εκεί μέσα στον παράδεισο. Πέθανε κάποτε και ο πλούσιος , και οι άνθρωποι τον έθαψαν με μεγαλοπρέπεια. Πουθενά όμως δεν φάνηκαν γι’ αυτόν οι άγγελοι του Θεού.
23 Και στον τόπο του Άδη , καθώς βασανιζόταν , σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και τον Λάζαρο να είναι στην αγκαλιά του.
24 Αυτός λοιπόν που στη γη τα είχε όλα και δεν παρακαλούσε κανένα να τον βοηθήσει, φώναξε τώρα και είπε: Πατέρα μου Αβραάμ , σπλαχνίσου με . Λυπήσου με και στείλε τον Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δακτύλου του και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι βασανίζομαι και υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά.
25 Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου όταν ζούσες στη γη. Ενώ ο Λάζαρος αντίστοιχα απόλαυσε τα κακά της δυστυχίας και της ασθένειας. Τώρα όμως εδώ ο Λάζαρος παρηγορείται γι’ αυτό που υπέφερε τότε συνεχώς, ενώ εσύ υποφέρεις και βασανίζεσαι χωρίς διακοπή, όπως αδιάκοπη και συνεχής ήταν η ευτυχία σου πάνω στη γη.
26 Κι εκτός απ’ όλα αυτά υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα , ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σε σας να μην μπορούν, αλλά ούτε κι όσοι είναι από εκεί να μπορούν να περάσουν απέναντι σε μας.
27 Είπε πάλι ο πλούσιος: Αφού κάθε άνθρωπος που έμεινε αμετανόητος στην επίγεια ζωή του, μετά το θάνατό του δεν έχει πλέον καμία ελπίδα , σε παρακαλώ , λοιπόν, πάτερ, στείλε τον Λάζαρο στο σπίτι του πατέρα μου.
28 Διότι έχω πέντε αδελφούς. Στείλε τον να τους βεβαιώσει ως αυτόπτης μάρτυρας για όσα συμβαίνουν εδώ, για να μην έλθουν κι αυτοί στον τόπο αυτό της τιμωρίας και των βασάνων που βρίσκομαι εγώ.
29 Του λέει ο Αβραάμ: Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες που τους βεβαιώνουν γι’ αυτά. Ας ακούσουν εκείνους.
30 Εκείνος τότε του είπε: Όχι, πάτερ Αβραάμ, δεν θα υπακούσουν στο Μωυσή και στους προφήτες. Εάν όμως πάει σ’ αυτούς κάποιος από τους νεκρούς, θα μετανοήσουν.
31 Του είπε τότε ο Αβραάμ: Εάν δεν έχουν την καλή διάθεση να υπακούσουν στο Μωυσή και στους προφήτες, δεν θα πεισθούν, ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς. Διότι, όταν ατονήσει η πρώτη τους εντύπωση από την ανάσταση, θα επανέλθουν πάλι στην προηγούμενή τους σκληρότητα.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»