Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr. Πέμπτη, 19 Μάιος 2016
Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Τιμίου Προδρόμου Βέροιας - Romfea.gr
1 Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε.
2 ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν· εἰ δὲ μή, εἶπον ἂν ὑμῖν· πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν·
3 καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, καὶ ὑμεῖς ἦτε.
4 καὶ ὅπου ἐγώ ὑπάγω οἴδατε, καὶ τὴν ὁδὸν οἴδατε.
5 Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι;
6 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.
7 εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν. καὶ ἀπ' ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε αὐτόν.
Από τις ημέρες του θείου πάθους, πολλά ακόμα γυρίζουν στο φτωχό μου μυαλό. Αλλά μία φράση με παιδεύει, κυρίως μετά την Ανάστασή του. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή».
Είχα ακούσει τελευταία και έναν τίτλο βιβλίου: όλα είναι δρόμος.
Άρα αφού ο Χριστός είναι οδός και δρόμος, τίποτα δεν μένει στάσιμο στην πίστη μας.
Όλα πορεύονται, όλα προχωράν, σαν εκείνο το άρμα, που επορεύοντο τα ζώα, επορεύοντο και οι τροχοί, όπως τα είδε ένας παππούς μας, τα πολύ παλιά χρόνια. Και τότε και τώρα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, το άρμα του Θεού μας πορεύεται.
Και αυτή η αέναη πορεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεχής αποκάλυψη της παναγίας και Τριαδικής, προσκυνητής Θεότητός μας, μέσα στην αγία Εκκλησία μας. Την μία και ακαινοτόμητη.
Φαντάζομαι, δηλαδή νοώ και σκέπτομαι, έναν δρόμο, που τον άνοιξε ο ίδιος ο Θεός.
Και ο δρόμος αυτός οδηγεί από την Εκκλησία στον Παράδεισο. Και ο δρόμος αυτός είναι η Εκκλησία. Και ο δρόμος αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Μπορείς να πεις: παράξενα πράγματα. Αλλά μπορείς να πεις και: πανέμορφα πράγματα.
Εξαρτάται πώς ζης, και πώς τα ζης. Δηλαδή, πώς ζη ο καθένας μας τον Θεό.
Είπα κάποτε, σε μία δημόσια κουβέντα, ότι η Εκκλησία, και σήμερα και πάντα, έχει ανάγκη από ησυχία και καθαρότητα. Όχι βέβαια η θεότης, αλλά εμείς, τα μέλη του σώματος του Χριστού.
Πώς δεν με πήραν με τις πέτρες, που εκείνοι οι ακροατές τις είχαν έτοιμες και είχαν έρθει στην Βέροια να μας τις πετάξουν.
Βλέπετε, είναι κάποιοι χρισταμύντορες, που θεωρούν τους εαυτούς τους υπερασπιστές της Εκκλησίας. Φωνασκούν, ταράζουν, σαλεύουν.
Στα κύματα του καραβιού, της μιάς νηός, αυτοί δημιουργούν και άλλα. «Κίνδυνοι εκ γένους» θα έλεγε ένας μεγάλος απόστολος.
Αυτές οι σκέψεις είναι καθημερινές, τελευταία.
Ο Πατριάρχης μας, ο μεγάπνοος αυτός ανήρ, της μεγάλης βουλής άγγελος, της πρωτόθρονης ανατολής, μέσα στην μεγάαλη του υπομονή, κουβαλώντας αιώνες σοφίας και μαρτυρίου, προασπίζοντας τους θεσμούς των πατέρων, θέλοντας να προχωρήσει εκείνο το ξεχασμένο σχεδόν από όλους δρομολόγιο, δρομολόγησε και το τέλος σε ένα πολύχρονο σχέδιο.
Όλοι το δεχόντουσαν, όλοι το συζητούσαν, όλοι ήθελαν να συντελεσθεί.
Και όμως, τώρα που η επιτάχυνση του Φαναρίου μας το φθάνει στο τέλος, τώρα οι χρισταμύντορες, προτείνουν τα στήθη τους εις μαρτύριον.
Σε ποιούς; Ποιός τους κυνηγάει; Μα έχουν έτοιμη την φαρέτρα τους. Έχουν έτοιμες τις πέτρες Σε κάποιον πρέπει να τις πετάξουν. Δεν γίνεται. Το είπε και ένας ποιητής.
Τους βαρβάρους τους χρειαζόμαστε. Και όταν ακόμα είμαστε το ίδιο αίμα. Δεν μπορούμε δίχως εχθούς και δίχως βαρβάρους. Και ας φωνάζει ο άγιος απόστολος, ότι παλεύουμε με τους δαίμονες του σκοταδιού.
Καλή κουβέντα δεν έχουν γιά κανέναν και γιά τίποτα. Πάντα κάπου κρύβεται ο εχθρός και ευτυχώς, που είναι αυτοί και τον ανακαλύπτουν, και τον αποκαλύπτουν και τον πολεμούν.
Δεν μπορούν να καταλάβουν εκείνη την προσευχή, όπου ο Ένας παρακαλάει να είμαστε όλοι ένα. Αυτοί όλους τους έχουν απέναντι.
Πρέπει με κάτι να καταπιάνονται. Πρέπει με κάτι να μάχονται. Πρέπει προς κάτι να πολεμούν. Όλοι οι άλλοι δειλιάζουν και προσκυνούν, εκτός από εκείνους, τους εαυτούς τους δηλαδή.
Δεν μιλάω για τα ιερά Δόγματα, τους απαρασάλευτους ιερούς Κανόνες των σεπτών μας Πατέρων. Μιλάω γιά το ήθος των φωνασκούντων, τον τρόπο τους, δηλαδή, απέναντι στον άλλο, που είναι ο αδελφός τους.
Είναι αυτοί που ψάχνουν οπαδούς. Αλλά ο Χριστός, ακόμα και στους λίγους, έδειξε την θύρα της εξόδου.
Απειλούν με σχίσματα, και δεν ερυθριούν. Σχίζω τον χιτώνα του Χριστού και λέω ότι υπερασπίζομαι την Εκκλησία; Κύριε, ελέησον.
Πάντως εμείς, λίγοι και μικροί, άσημοι και άσχετοι, δεν θα κάνουμε ούτε βήμα από την Αγία του Χριστού, την μία και μοναδική Εκκλησία.
Και όταν η θάλασσα των πειρασμών αυξάνει, και τότε, έστω και ζαλισμένοι, έστω και να μην ξέρουμε τί τέξεται η επιούσα, θα προσπαθούμε να σφιχταγκαλιάζουμε την μητέρα μας και να μένουμε πιασμένοι στο φόρεμά της, στον Χιτώνα του Χριστού.
Βέβαια, υπάρχουν πολλοί που έφυγαν από τον πλατύ δρόμο της σωτηρίας, την ευρύχωρη στενή και τεθλιμμένη οδό.
Υπάρχουν και άλλοι που προσπαθούν να ανοίξουν μονοπάτια απάτητα, που μόνο κατά τον γκρεμό οδηγούν.
Ε, λοιπόν, ας ξαναγυρίσουν από εκεί που ξέφυγαν και λοξοδρόμησαν.
Η Εκκλησία, που είναι μία, αφού ένα σώμα έχει ο Χριστός, θα συνεχίσει να πορεύεται και να οδηγεί στον Παράδεισο.
Και να φωνάζει, σε όποιον φυσικά θέλει: Εισάγεσθε πάλιν εις τον Παράδεισον.
Αδελφοί, στώμεν καλώς.
Αδελφοί Χριστός Ανέστη.
Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ