Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Τα 7 Μυστήρια της Εκκλησίας μας, η χρησιμότητα τους, η απόδειξη της Θείας προέλευσής τους μέσα από την Αγία Γραφή.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:08 am

Θέλει πάρα πολύ συζήτηση Χάρη, ποιος έχει δικαίωμα να κρίνει τα σφάλματα των άλλων και ιδίως των κληρικών και ν' αποφασίσει ότι είναι ακατάλληλοι για το λειτούργημά τους.

Ο Κύριος είπε: "Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον" (Ιωαν. 8, 7). Ποιος από μας θεωρεί τον εαυτό του αναμάρτητο για να έχει δικαίωμα να κρίνει αυστηρά τους άλλους;

Ο παπάς της ενορίας μας είναι ο πατέρας, με την πνευματική έννοια, όλων των ενοριτών. Αν ο φυσικός μας πατέρας σφάλλει θα σπεύσουμε να τον εκθέσουμε μπροστά σ' όλη την κοινωνία; Τότε γιατί το κάνουμε αυτό για τον εφημέριό μας;

Ο Θεός θα κρίνει κι εμάς τους λαϊκούς και τον κλήρο, εκείνους σίγουρα αυστηρότερα, ιδίως αν με τη συμπεριφορά τους έχουν σκανδαλίσει το ποίμνιό τους, ας μη σπεύδουμε όμως εμείς να προκαταλάβουμε την κρίση του.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Xaris
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:43 pm

Δημοσίευσηαπό Xaris » Τετ Αύγ 08, 2012 11:09 am

Με την Γραφή μπορείς να ελέγξεις έναν Ιερέα: Ά- Τιμ Έ-20- και μάλιστα μπροστά στον κόσμο για να φοβηθούν και οι άλλοι. Εκτός τούτου μας έδωσε ο Θεός και θεόπνευστους Άγιους Πατέρες που έχτισαν την Εκκλησία πάνω στο θεμέλιο του. Τι Θ α γίνει1; Θα παίρνουμε τους κανόνες των πατέρων όποτε μας βολεύει, και όποτε δεν βολεύει όχι;;

Όποιος πάει κατά γράμμα την Γραφή υπάρχει φόβος να βγεί έξω αυτής. Ας πάμε με την λογική τότε. Ο δικαστής πρέπει να είναι αναμάρτητος;;

Με τα σημερινά δεδομένα, και όποια άλλη εποχή θέλετε , ποιο είναι εκείνο το δικαστήριο που θα δικάσει μία μοιχαλίδα;;

Και πάλι φέρνετε κάποια παραδείγματα μονόπλευρα που τα έχουν πει και κάποιοι άλλοι. Εάν ο πατέρας χτυπήσει το παιδί του θα γυρίσει το παιδί να διαμαρτυρηθεί φωνάζοντας ;

Ναι υπάρχει και αυτή η εκδοχή. Αν ο πατέρας δεν είναι σωστός και χτυπά παιδιά γυναίκα και μεθάει, τότε όχι μόνο ξύλο θα φάει αλλά θα τον πετάξουν και έξω από το σπίτι


Αλλ' ώς ο ληστής ομολογώ Σοι,
Μνύσθητί μου, Κύριε,
Εν τη Βασιλεία Σου.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τετ Αύγ 08, 2012 11:10 am

Εγώ νομίζω ότι σε περίπτωση που διαπιστωθεί οτιδήποτε μεμπτό να έχει διαπράξει ο ιερέας μας, μπορεί να καταδικαστεί στη συνείδησή μας και αυτό αρκεί. Δεν συμφωνώ με τη δημόσια κατάκριση γιατί συμφωνώ με τον Νίκο: ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

Όσον αφορά την εξέταση του θέματος που ανακύπτει, ο αρμόδιος για να επιληφθεί, είναι ο πνευματικός του προϊστάμενος, ας μου επιτραπεί η έκφραση, που δεν είναι άλλος από τον οικείο μητροπολίτη.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Xaris
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:43 pm

Δημοσίευσηαπό Xaris » Τετ Αύγ 08, 2012 11:11 am

Θα βγάλουμε έξω Γραφή κανόνες και Πατέρες για να βάλουμε μέσα τι θέλουμε εμείς;.

Τότε που στηριζόμαστε στη Γραφή και κανόνες ή όποιος είναι ποιο καλός σε ρητορική επιστήμη;;
Η σοφία του κόσμου τούτου είναι χαζομάρα μπρος στην σοφία του Θεού. Α: Κορινθίους
α´-20-

Και ο Παύλος λέει στο Α¨-Τιμ ά- 11 ¨Ότι δίπατε πρέπει να συμφωνεί με την Γραφή. Αν όχι τότε πετάξετε τη μακριά.


Αλλ' ώς ο ληστής ομολογώ Σοι,
Μνύσθητί μου, Κύριε,
Εν τη Βασιλεία Σου.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:12 am

Xaris έγραψε:Με την Γραφή μπορείς να ελέγξεις έναν Ιερέα: Ά- Τιμ Έ-20- και μάλιστα μπροστά στον κόσμο για να φοβηθούν και οι άλλοι. Εκτός τούτου μας έδωσε ο Θεός και θεόπνευστους Άγιους Πατέρες που έχτισαν την Εκκλησία πάνω στο θεμέλιο του. Τι Θ α γίνει1; Θα παίρνουμε τους κανόνες των πατέρων όποτε μας βολεύει, και όποτε δεν βολεύει όχι;;

Όποιος πάει κατά γράμμα την Γραφή υπάρχει φόβος να βγεί έξω αυτής. Ας πάμε με την λογική τότε. Ο δικαστής πρέπει να είναι αναμάρτητος;;

Με τα σημερινά δεδομένα, και όποια άλλη εποχή θέλετε , ποιο είναι εκείνο το δικαστήριο που θα δικάσει μία μοιχαλίδα;;


Οι δικαστές δικάζουν σύμφωνα με το ανθρώπινο δίκαιο. Άλλωστε Χάρη η σημερινή δικαιοσύνη των ανθρώπων απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τη δικαιοσύνη του Θεού.

Εξ άλλου ποιος μας κατέστησε δικαστές; Ο Απόστολος Ιάκωβος στην Καθολική Επιστολή του λέει:

¨11 Μή καταλαλείτε αλλήλων, αδελφοί, ο καταλαλών αδελφού και κρίνων τον αδελφόν αυτού καταλαλεί νόμου και κρίνει νόμον· ει δε νόμον κρίνεις, ουκ εί ποιητής νόμου, αλλά κριτής." (Καθολ. Ιακωβ. 4, 11) (Αφού δεν είσαι εσύ ο νομοθέτης πως τον χρησιμοποιείς για να κρίνεις τους αδελφούς σου)

Και ο Απόστολος Παύλος λέει:

"1 Διό αναπολόγητος εί, ώ άνθρωπε, πάς ο κρίνων· εν ώ γάρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γάρ αυτά πράσσεις ο κρίνων. 2 οίδαμεν δε ότι το κρίμα τού Θεού εστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. 3 λογίζη δε τούτο, ώ άνθρωπε, ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι σύ εκφεύξη το κρίμα τού Θεού; " (Ρωμ.2, 1-3)

και σε ποια "τοιαύτα πράσσοντας" αναφέρεται η περικοπή:

"πεπληρωμένους πάση αδικία πορνεία πονηρία πλεονεξία κακία, μεστούς φθόνου φόνου έριδος δόλου κακοηθείας, 30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρετάς κακών, γονεύσιν απειθείς, 31 ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας· " (Ρωμ. 1, 29-31)


δηλαδή μας αποτρέπει να κρίνουμε τους άλλους ακόμη και για τις χειρότερες αμαρτίες, επειδή είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί και σε κάποια απ' αυτές τις αμαρτίες θ' αναγκαστούμε κι εμείς ν' απολογηθούμε στο Θεό. Και τότε όπως λέει θα είμαστε "αναπολόγητοι" και θα υποστούμε την ίδια αυστηρή κρίση όπως ήταν και η δική μας.

Παρακάτω στην ίδια επιστολή λέει:

"10 Σύ δε τι κρίνεις τον αδελφόν σου; ή και σύ τι εξουθενείς τον αδελφόν σου; πάντες γάρ παραστησόμεθα τώ βήματι τού Χριστού. 11 γέγραπται γάρ· ζώ εγώ, λέγει Κύριος, ότι εμοί κάμψει πάν γόνυ, και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τώ Θεώ. 12 άρα ούν έκαστος ημών περί εαυτού λόγον δώσει τώ Θεώ. 13 Μηκέτι ούν αλλήλους κρίνωμεν, αλλά τούτο κρίνατε μάλλον, το μη τιθέναι πρόσκομμα τώ αδελφώ ή σκάνδαλον." (Ρωμ. 14, 10-13)

Ο μακαριστός, Αγιορείτης Γέροντας π. Γαβριήλ Διονυσιάτης σ’ ένα βιβλίο του αναφέρει τα εξής:

Είναι βαρύ αμάρτημα η ιεροκατηγορία και ο χλευασμός των λειτουργών της Εκκλησίας μας.

Κατά την μακρά περίοδο (70 χρόνια),που έζησα στον ευλογημένο αυτό τόπο, στο Άγιο Όρος, είδα πολλές τιμωρίες εξ αιτίας αυτής της αμαρτίας. είδα και σε ένα χειρόγραφο, στην βιβλιοθήκη της Μονής μας, την εξής διήγηση:

Σ’ ένα χωριό, ένας γέροντας ιερέας, ενώ ήταν σε όλα τα άλλα καλός και ιδιαίτερα φιλακόλουθος, υπέπιπτε στο πάθος της μέθης. Όταν έβγαινε από την Εκκλησία, κατευθυνόταν από το πάθος του προς τα καφενεία. Εκεί, μετά από 2-3 ποτηράκια αλκοόλ, έχανε τον εαυτό του. Ζαλιζόταν. Συναισθανόμενος όμως την θέση του, σηκωνόταν και τρι­κλίζοντας έπαιρνε τον δρόμο για το σπίτι του. Σ’ αυτόν τον δρόμο όμως είχε ο αδελφός του κατά­στημα. Και όταν τον έβλεπε να περνάει σε τέτοια κατάσταση, έβγαινε στην πόρτα του μαγαζιού του, και όχι από λύπη, αλλά μάλλον από ευθιξία, τον εφασκέλωνε από πίσω με το δεξί του χέρι ( τον εμούτζωνε, όπως λέμε).

Μετά από λίγο καιρό συνέπεσε να πεθάνει ο εύθικτος αυτός αδελφός του ιερέως. Όταν ύστερα από τρία χρόνια άνοιξαν τον τάφο του για την ανακομιδή, βρήκαν το δεξί του χέρι άλιωτο. Τον ξανάθαψαν και μάλιστα σε άλλο σημείο. Αλλά πάλι βρέθηκε το δεξί του χέρι ακέραιο. Τότε με συμβουλή του άλλου εφημερίου ιερέως, επήραν το αδιάλυτο χέρι και το εξέθεσαν στον νάρθηκα του ναού, για να τον συγχωρήσουν οι συγχωριανοί του, για τυχόν λιποβαρή ζυγίσματα ή άλλες αδικίες, συνηθισμένες σ’ όσους ασχολούνται με το εμπόριο. Αλλά και πάλι, μετά από άλλο ένα έτος επανενταφιασμού, βρέθηκε το χέρι αδιάλυτο.

Τότε, κατά θεία νεύση­ ένας άλλος έμπορος, που είχε το κατάστημά του απέναντι, ανέφερε στον εφημέριο το γεγονός του καθημερινού φασκελώματος και του χλευασμού του γέροντα ιερέα από τον αδελφό του. Οπότε κατάλαβε ο καλός εκείνος ιερέας, ποία ήταν η αιτία. Και αφού προσκάλεσε τον γέροντα συλλειτουργό του, τον παρότρυνε, να κάνει τρισάγιο και να διαβάσει πάνω από το αδιάλυτο χέρι την συγχωρητική ευχή.

Και μόλις αυτό έγινε, αμέσως τα σαρκώδη μέρη του άλυτου χεριού δελύθησαν και έμειναν τα οστά γυμνά.

Χρειάζονται σχόλια; Η όποια κατάκριση, τα σχόλια, οι ιεροκατη­γορίες, οι χειρονομίες εις βάρος ιερέων, είναι πολύ μεγάλες αμαρτίες.

Γιατί οι ιερωμένοι είναι λειτουργοί του Κυρίου, Χριστοί Κυρίου.

Και ο Θεός λέγει: " Μη άπτεσθε των χριστών μου. Και εν τοις προφήταις μου μη πονηρεύεσθε." (Ψαλμ. 104, 15)


Πηγή: π. Αντώνιος στο agiooros.net/forum


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Μαρίνα
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:46 pm

Δημοσίευσηαπό Μαρίνα » Τετ Αύγ 08, 2012 11:14 am

παιδιά για μένα οι Ιερείς είναι "άγιοι άνθρωποι" μόνο και μονο που φέρουν την Ιερωσύνη. Διάβασα ότι ο Κοσμος ο Αιτωλός είχε πει αν δείτε Ιερέα να περπατά με Άγιο να φιλήσετε πρώτα τον Ιερέα και έπειτα τον Άγιο. Δεν κρύβω ότι δεν το καταλαβα με την πρώτη φορά και το σκεφτόμουν, μετά όπως συνειδητοποίησα ότι ο Χριστός έδωσε σ αυτούς την δυνατότητα το Κρασι να το μετουσιώνουν σε Αίμα Του και το ψωμί, τον άρτο σε Σώμα Του. Μόνο και μόνο για αυτό ακόμα και κάποιον αμαρτωλό Ιερέα τον σέβομαι απεριόριστα και ´θλίβομαι για όλους μας που τον κατακρίνουμε. Είναι άνθρωπος κ αυτό και επίσης θα κριθεί πολύ πιο βαρια απο μας. Πέραν απο τις δικές του αμαρτίες θα δώσει λόγο και για τις δικές μας. Σήμερα διάβασα κάτι που είπε ο Μητροπολίτης ο Ιωαννίνων Θεόκλητος κάποτε ... όταν πάω στον άλλο κόσμο, θα μάθω αν η πορεία που ακολούθησα ήταν η σωστή...

Μόνο θλίψη μου προκαλεί κάτι που θα δω με τα ματάκια μου ή που θα ακούσω με τα αφτία μου και θα αφορά κάποιον Ιερέα. Θλίψη και μόνο θλίψη, και θα ζητήσω απο τον Θεό να του δώσει φώτιση. Είτε αυτό είναι σκάνδαλο είτε είναι σιμωνία είτε είτε είτε. Είναι άνθρωποι που φορούν το Πετραχήλι.


Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον στερρόν, άσμασιν εγκωμίων άνευφημήσωμεν ότι ένήθλησε λαμπρώς, και κατήνεγκεν έχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει και νυν άπαύστως πρεσβεύει, υπέρ των ψυχών ημών.

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τετ Αύγ 08, 2012 11:15 am

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Περί Ιερωσύνης
19 Ιανουαρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Εικόνα

Όταν λειτουργάς, νά ‘χεις υπόψη σου ότι είσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες, παρακλήσεις και τ’ αναφέρεις επάνω εις το θρόνο της θεότητος. Και μεταφέρεις κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Μεγάλο αξίωμα σ’ έχει αξιώσει, παιδί μου, ο Θεός. Να το καλλιεργήσεις. Το αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως.

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι. Το πετραχήλι είναι ο διαλλάκτης του πεπτωκότος ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του. Γι’ αυτό όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. ´´Οσο μπορείς περισσότερα.

Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, άλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία. Και είπε ο καϊμακάκης, ο Τούρκος αστυνομικός: «Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση». Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: «Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί». Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Επί Τουρκοκρατίας. «Άντε, παπά, πάνε στο καλό», λέει, «πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;»

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

Ναι, εμένα παλιά μού ‘δωσε ο π, Αρσένιος, ο παραδερφός του γερο-Ιωσήφ, κάτι ονόματα απ’ ‘οταν ήταν μετανάστης απ’ τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα. Κι έπειτα μου λέει: «Ξέρεις, Γέροντα, τι είδα; Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σού ‘δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι, καλά, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ και μας παρηγορεί». Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι. Έπειτα ο άλλος: «Εσύ πώς τα περνάς;» «Ναί, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί». Λέω: «Είναι, αδερφέ μου, τα όνόματα που μνημονεύω».

Ο παπα-Πλανάς γιατί αγίασε; Εμνημόνευε ολόκληρα χαρτιά, εμνημόνευε. Κι εγώ θυμήθηκα κάτι ονόματα και τα τοιχοκόλλησα στην Προσκομιδή. Εκεί εκ του προχείρου. Και στον ύπνο μου βλέπω, λοιπόν, ότι ήρθαν κάτι γέροι παλαιοί, με παλαιϊκά ρούχα, όπως άκουγα εγώ από την μητέρα του πατέρα μου. Λένε: «Εσύ, παιδί μου, μας έγραψες, αλλά ο Γέροντας, παιδί μου, δεν μας μνημονεύει».

-Έλα, λέω του Γέροντα, γιατί δεν τα μνημονεύεις;

-Δεν τα έβλεπα καθαρά, λέει.

-Γέροντα, αυτό κι αυτό είδα: ότι ο Γέροντας δεν μας μνημονεύει, λέει.

Κι από τότες έλαβα προθυμία να μνημονεύω όσα ονόματα περισσότερα. Όσα ονόματα περισσότερα, περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη: να ενώσεις τον άνθρωπο με τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη. Και μπορείς να το κάνεις. Όσα, παιδί μου, περισσότερα ονόματα μνημονεύεις, τόσο περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Ναι.

Ένας ιερομόναχος: Και για τα δάκρυα που είπατε; Πώς μπορεί κανείς, έτσι, νά ‘χει δάκρυα στην ώρα της Θ. Λειτουργίας;

Γέροντας: Να σου πω, εγώ τώρα έχω κάναν χρόνο που σταμάτησα, διότι δεν βλέπω, αλλά όλην την ημέρα προπαρασκευαζόμουνα για τη Θ.Λειτουργία. Να μην περιορισθείς, παιδί μου, στις ευχές της Μεταλήψεως. Διότι τη Μετάληψη τη διαβάζει και ο λαϊκός, κι ο παπάς, κι ο δεσπότης, κι ο πατριάρχης. Αλλά δεν είναι όλοι ένα. Ο κόσμος τα παραλαμβάνει έτοιμα τα Δώρα. Ενώ ο παπάς είναι χασάπης. Θυσιάζει τον Χριστό και Τον μεταδίδει κατόπιν στο πλήρωμα του λαού. Έχει μεγάλη διαφορά, δεν είναι το ίδιο. Γι’ αυτό, παιδί μου, αν θέλεις νά ‘χεις κατάσταση, μην περιορίζεσαι στις ευχές της Μεταλήψεως. Γιατί εσύ είσαι χασάπης. Σφάζεις και θυσιάζεις. Ενώ ο άλλος τον παίρνει έτοιμο τον άγιο Άρτο. Γι’ αυτό όλη την ημέρα να παρακαλάς την Παναγία, που έχεις κοντά: «Παναγία μου, αξίωσέ με να δω τι θυσιάζω, τι υπούργημα μού ‘δωσε ο Θεός. Να το αισθανθώ». Και θα σου το δώσει η Παναγία. Ναι. Άμα λειτούργησες και δεν δάκρυσες, είσαι λιγάκι… υπό μέμψιν, είσαι υπό κατάκρισιν.

Ιερομόναχος: Στενοχωριέμαι κι εγώ.

Γέροντας: Ναι. Άμα, όμως, κλάψεις στη Λειτουργία, θα καταλάβεις ότι λειτούργησες, ότι έφαγες κρέας πνευματικό, να πούμε. Αν, όμως, δεν έκλαψες είτε στην προσευχή σου, είτε στη Λειτουργία, είναι σαν να έφαγες νερόβραστο. Αν, όμως, κλάψεις, θα καταλάβεις ότι έφαγες πνευματικό κρέας.

Ιερομόναχος: Γέροντα, κανείς προσπαθεί να προετοιμάζεται όσο μπορεί, όμως βλέπει ότι ο εχθρός δεν κάθεται, δηλαδή φέρνει λογισμούς πολλές φορές αισχρούς, βλασφήμους, ρυπαρούς, Τότε τι κάνει, ας πούμε, τι πρέπει, πώς να τους αντιμετωπίσει;

Γέροντας: Άκουσε να δεις, άνθρωποι είμεθα. Ε, άνθρωποι είμεθα, δεν είμεθα άγγελοι. Φέρνει και λογισμούς αισχρούς, φέρνει και λογισμούς υπερηφανείας, φέρνει και λογισμούς κατακρίσεως, όλα. Εμείς θ’αγωνιζόμαστε.

Άλλη φορά ήρθε κάποιος εδώ πέρα και με την ομιλία προβήκαμε σε κατάκριση. Έπειτα πάω να λειτουργήσω και δεν μπορώ να πω τις ευχές. Βρε, τι έκανα; λέω. Μπρος! Ήρθε ο τάδε γείτονας και κατακρίναμε κάτι δεσποτάδες και το αυτό. Απάνω στη Λειτουργία, λειτουργώντας, λέω: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με, Θεέ μου. Έσφαλα, Θεέ μου. Για ποιον είναι το “έσφαλα”, Θεέ μου; Υπάρχει και για μένα συγχωρητική ευχή», λέω. «Ε, καλά, Θεέ μου, ευλόγησον». Και στο τέλος ειρήνευσα και λέω: «Αμα θέλεις άλλη φορά, κατάκρινε!»

Μεγάλο πράγμα είναι, μεγάλο κακό είναι η κατάκρισις. Ε, ως άνθρωποι θα σφάλλουμε, παιδί μου. Αλλά τι; Και η εξομολόγησις είναι μυστήριο, παιδί μου.

Εγώ μόνο το Γυμνάσιο έβγαλα, δεν πήγα παραπάνω. Κι έγραψα όλους τους συμμαθητάς μου, όλους τους καθηγητάς μου, τους δασκάλους από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Και όταν τα μνημονεύω, πόση χαρά λαμβάνω! Ξέρεις πόση χαρά λαμβάνω; Διότι μνημονεύω εκείνους, οι οποίοι με έκαναν άνθρωπο καλό. Τώρα, επειδή έχω ένα χρόνο που δεν πάω στη Λειτουργία, γιατί δεν ακούω, και θέλω να μνημονεύσω πάλι εκείνα τα ονόματα, και λίγο-λίγο πάλι τα θυμάμαι, αυτοί οι άνθρωποι ωφελούνται. Γι’ αυτό, παιδάκι μου, θέλεις να σωθεί η ψυχή σου δωρεάν; Όσα μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

Μεγάλη παρρησία έχει το πετραχήλι, μεγάλη παρρησία. Γι’ αυτό, παιδάκι μου, θες ν’ αποκτήσεις κατάσταση; Άμα λειτουργήσεις και δεν κλάψεις, κάπου έπταισες, κάπου έκανες λάθος. Εγώ όλη την ημέρα προπαρασκεύαζα τον εαυτό μου για την ώρα της Λειτουργίας. Κι όταν έμπαινα στη Λειτουργία, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα. Ναι! Πολλές φορές δηλαδή είδα και απάνω στην αγία Τράπεζα σώμα νεκρό, να πούμε, σαν σε έκσταση, σώμα νεκρό.

Ιερομόναχος: Εγώ, Γέροντα, ήμουνα είκοσι χρόνια απλός μοναχός. Και είναι αλήθεια, όταν έγινα παπάς, μετά δυσκολεύτηκα, δεν μπορούσα να συνηθίσω ότι ήμουνα ιερεύς. Και από την άλλη μέρα που έγινα παπάς με πολέμησε ο διάβολος με λογισμούς, με αγωνία, με φόβο, με αυτά, με πάλεψε πολύ με αυτά.

Γέροντας: Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός. Τη δουλειά του, αλλά κι εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας. Εκεί εις την Παναγία, να παρακαλάς την Παναγία, παιδί μου, διότι όλοι οι Άγιοι παρακάλεσαν την Παναγία. Δεν δίνεται ένα χάρισμα από τον Θεό εις τον άνθρωπο, ει μη διά μέσου της Παναγίας. Η Παναγία μοιράζει τα χαρίσματα στον κόσμο, η Παναγία τα μοιράζει.

Ιερομόναχος: Κι έτσι εθαύμασα. Λέω, πως ο διάβολος ούτε τη Θ. Λειτουργία δεν φοβάται, με τους λογισμούς του, με αισχρά, με το ένα, με το άλλο.

Γέροντας: Δεν λείπουν, παιδί μου, αυτά τα πράγματα. Δεν λείπουν.

Ιερομόναχος: Περιφρόνηση χρειάζεται…

Γέροντας: Περιφρόνηση. Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός, παιδί μου, τη δουλειά του κάνει. Αλλά εμείς τη δουλειά μας, τη δουλειά μας.

Πηγή: agioritikesmnimes.pblogs.gr



Άβαταρ μέλους
minos
Δημοσιεύσεις: 202
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:39 pm
Τοποθεσία: Στάθης Θεσσαλονικιος

Δημοσίευσηαπό minos » Τετ Αύγ 08, 2012 11:17 am

Νομιζω οτι ειμαστε λιγο εκτος θεματος το Μυστηριο της Ιερωσυνης θέλει πρώτα απο όλα ν αμην εχουμε τα γνωστα κολλυματα, να μην εχουμε πορνευσει,να μην μας λειπη καποιο μελος να διαλέγουμε κατ επιγνωση αυτου που πάμε να κανουμε και οχι σαν επαγγελμα και γενικα να τηρουμε τους ορους και τις προυποθεσεις.
Αυτα ειναι τα πιο σημαντικα θέματα που πρεπει να αναλυσουμε και μετα κατ επεκταση οι αμαρτιες της Ιεροκατηγοριας και Ιεροκατακρισης.

Ο Θεός θέλει αγνο και καθαρο "σκευος" και οχι "κολλημενο" και βρώμικο.

Ενας γνωστος μου φιλος πηγε στο Αγιο Ορος για να παρει την ευχη του πνευματικου του για να γινει Ιερεας και οταν πηγε μπροστα στον γεροντα εκεινος τον ρωτησε ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΣ παιδι μου ( ο συγκεκριμενος φιλος οπως μου ειπε ειχε) 3 κοπελες στην ζωη του και ηθελε την "αδεια" του πνευματικου και εκεινος φυσικα δεν του την εδωσε και του ειπε αστο καλυτερα παιδι μου να μην εχεις πειρασμο.

Γι αυτο οσοι θελουν να γινουν Ιερεις να το σκεφτουν καλα.


"ου κατώκει εν μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν"

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:18 am

Στάθη έχεις δίκιο. Όμως τα κενά στις επαρχιακές ιδίως ενορίες είναι τεράστια. Αναγκαστικά οι Μητροπολίτες εφαρμόζουν τα κωλύματα ιεροσύνης κατ' οικονομίαν, για να μπορέσουν να συμπληρώσουν τα κενά.

Το πολύ σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι:

"Είναι καλύτερα μια ενορία να μην έχει καθόλου ιερέα ή να έχει ένα έστω μέτριο ιερέα;".

Από προσωπική πείρα, επειδή έχω ζήσει και τις δυο καταστάσεις, λέω ότι είναι καλύτερα να έχει ιερέα έστω και μέτριο, αλλιώς ο κόσμος "αγριεύει". Ξέρεις τι θα πει χωριό χωρίς Θεό;

Εικόνα

Επομένως, έχουν δίκιο οι Γέροντες απ' την πλευρά τους, αλλά εδώ έξω τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο κριτήριο είναι η προαίρεση και η σημερινή κατάσταση ενός ανθρώπου, που επιθυμεί να διακονήσει την Εκκλησία.

Δεν ξέρω, ο Θεός να δώσει να μη χρειαστεί να χρειαζόμαστε ώρες δρόμο για να βρούμε ιερέα να λειτουργηθούμε, γιατί σήμερα που τους έχουμε, βαριόμαστε να σηκωθούμε να πάμε στην εκκλησία και έχουμε και πολύ εύκολη την κριτική μας για τον παπά μας.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
minos
Δημοσιεύσεις: 202
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:39 pm
Τοποθεσία: Στάθης Θεσσαλονικιος

Re: Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Δημοσίευσηαπό minos » Τετ Αύγ 08, 2012 11:18 am

Νίκος έγραψε:Στάθη έχεις δίκιο. Όμως τα κενά στις επαρχιακές ιδίως ενορίες είναι τεράστια. Αναγκαστικά οι Μητροπολίτες εφαρμόζουν τα κωλύματα ιεροσύνης κατ' οικονομίαν, για να μπορέσουν να συμπληρώσουν τα κενά.

Το πολύ σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι:

"Είναι καλύτερα μια ενορία να μην έχει καθόλου ιερέα ή να έχει ένα έστω μέτριο ιερέα;".

Από προσωπική πείρα, επειδή έχω ζήσει και τις δυο καταστάσεις, λέω ότι είναι καλύτερα να έχει ιερέα έστω και μέτριο, αλλιώς ο κόσμος "αγριεύει". Ξέρεις τι θα πει χωριό χωρίς Θεό;

Εικόνα

Επομένως, έχουν δίκιο οι Γέροντες απ' την πλευρά τους, αλλά εδώ έξω τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο κριτήριο είναι η προαίρεση και η σημερινή κατάσταση ενός ανθρώπου, που επιθυμεί να διακονήσει την Εκκλησία.

Δεν ξέρω, ο Θεός να δώσει να μη χρειαστεί να χρειαζόμαστε ώρες δρόμο για να βρούμε ιερέα να λειτουργηθούμε, γιατί σήμερα που τους έχουμε, βαριόμαστε να σηκωθούμε να πάμε στην εκκλησία και έχουμε και πολύ εύκολη την κριτική μας για τον παπά μας.



Νικο ολα αυτα που λες ειναι σωστα και υπαρκτα , το θεμα ειναι οταν ομως ερθει η ωρα της κρισης δεν θα θελω να ειμαι στην θεση αυτων που εφαρμοσαν σε αυτο τον τομεα την θεια οικονομια γιατι πολυ απλα ο καλος μας Θεός δεν ξερουμε τι θα μας καταλογισει

Σε ολα τα αλλα ειμαι μαζι σου.


"ου κατώκει εν μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν"


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες

cron