Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Τα 7 Μυστήρια της Εκκλησίας μας, η χρησιμότητα τους, η απόδειξη της Θείας προέλευσής τους μέσα από την Αγία Γραφή.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:19 am

Όταν ένας άνθρωπος αποφασίσει ν' αποδεχτεί την διακονία του Επισκόπου, γνωρίζει πολύ καλά ότι βάζει το κεφάλι του (και την ψυχή του) σε κίνδυνο, επειδή φορτώνεται τις ψυχές ολόκληρου του ποιμνίου του.

Μέσα στη διακονία αυτή περιέχεται και η φροντίδα να ορίσει καλούς ποιμένες για να τον βοηθούν στο έργο του. Οι "λύκοι" είναι υπαρκτοί και χρειάζεται και ποιότητα και ικανός αριθμός ποιμένων, ώστε να διασωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα πρόβατα.

Κάθε φορά που χειροτονεί έναν ιερέα ο Επίσκοπος, είμαι βέβαιος ότι τρέμει, επειδή τον στέλνει "ως πρόβατο μεταξύ λύκων" και εύχεται να τον στηρίξει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος ώστε να είναι "φρόνιμος ως οι όφεις και ακέραιος ως αι περιστεραί" (Ματθ. 10, 16).

Τόσο ο Επίσκοπος, όσο και οι ιερείς θα κριθούν κατά την προαίρεση και τον προσωπικό τους αγώνα (όπως όλοι μας άλλωστε) και φυσικά για την προσφορά τους στο ποίμνιο του Χριστού ("ός δ' αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τή βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 5, 19)).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:20 am

Τα χέρια του Ιερέα στη ζωή μας!

Εικόνα

Όταν έμπαινε στο Ναό της Ιερουσαλήμ η Παναγία μας, κρατώντας στην αγκαλιά της βρέφος 40 ημερών τον Ιησού, μαζί με τις άλλες μητέρες που έρχονταν εκεί για να καθαριστούν μετά τον τοκετό και να παρουσιάσουν τα πρωτότοκά τους παιδιά, κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει κάτι το ξεχωριστό σ’ αυτό το παιδί! Μόνο ένας, ο πρεσβύτης Συμεών, ειδοποιημένος από το Άγιο Πνεύμα, έτρεξε να υποδεχτεί Εκείνον που τόσα χρόνια περίμενε πρώτα να δει με τα σωματικά του μάτια κι έπειτα να πεθάνει…

Η πολυπόθητη στιγμή είχε φτάσει! Πήρε στα χέρια του το βρέφος, τον Ιησού, και ζήτησε από το Θεό τώρα πια να πεθάνει, αφού είδαν τα μάτια του το σωτήρα όλου του κόσμου, το Χριστό!

Κι αυτή η συγκλονιστική στιγμή ζωντανεύει στο διάβα των αιώνων κάθε φορά που ένα αντρόγυνο φέρνει στο Ναό το νεογέννητο παιδί της, για να “σαραντίσει” όπως λέμε, για να διαβάσει, δηλαδή, ο ιερέας ειδικές ευχές στη μητέρα του παιδιού και να πιάσει στα χέρια του, όπως και τότε ο Πρεσβύτης Συμεών, το μικρό παιδί…

Στα χέρια του Ιερέα! Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί πόσο μεγάλη σχέση έχει η ζωή μας με τα χέρια του ιερέα; Η πρώτη έξοδος του νεογέννητου παιδιού από το σπίτι του γίνεται την ημέρα του σαραντισμού. Το παιδί μας κάνει την πρώτη επίσκεψή του στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα Του! Εκεί θα το πρωτοπιάσει ο ιερέας στα χέρια του και θα το οδηγήσει στον πρώτο του εκκλησιασμό. Θα το βάλει μπροστά στις εικόνες του τέμπλου, μετά μέσα στο Ιερό Βήμα, αν είναι αγόρι. Θα εκφωνήσει τα λόγια του Συμεών “Νυν απολύεις με Δέσποτα” και θα το παραδώσει στη μητέρα του.

Αργότερα, πάλι θα φέρει η μητέρα το παιδί στο Ναό. Τώρα για τη βάφτισή του, τη δεύτερη γέννα του από την κολυμβήθρα, την κοιλιά της άλλης Μάνας, της Εκκλησίας! Πάλι θα πιάσει στα χέρια του το παιδί ο ιερέας, να το αλείψει με λάδι αρχικά, να το βαπτίσει στο νερό, να το ντύσει, να το κουρέψει, να το χρίσει, τέλος, με το άγιο Χρίσμα, δίνοντάς του τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αναδεικνύοντάς το γνήσιο παιδί της Εκκλησίας.

Στη συνέχεια, όχι μόνο τρεις φορές, όπως πολύ λανθασμένα πιστεύουν και κάνουν μερικοί, αλλά πολλές φορές, πάλι έχοντας στο χέρι του τη λαβίδα θα του μεταδίδει τη θεϊκή τροφή… Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού κι όχι το μελάκι ή το χρυσό δοντάκι, όπως πάλι εντελώς ανόητα λένε κάποιοι στα παιδιά, αλλά τον ίδιο το Χριστό, ολοζώντανο, θα βάζει με το τίμιο χέρι του ο ιερέας στο στόμα του παιδιού, για να συγχωρούνται οι αμαρτίες του και να ζει αιώνια! Γιατί τέτοια είναι αυτή η ζωή, η νέα ζωή που πήρε με το βάπτισμα, αιώνια! Χωρίς τέλος, χωρίς ημερομηνία λήξεως!

Κι όσο θα μεγαλώνει θα το μάθει ο νονός ή η νονά του, ότι όταν θα λερώσει με τις αμαρτίες, τις κακίες, τις ζήλειες, τα ψέματα, τις κλεψιές, της ψυχής το λευκό φόρεμα, που απέκτησε με τη Βάπτισή του, τότε πάλι θα τρέξει στον ιερέα! Για να του ομολογήσει τα σφάλματά του, με ειλικρίνεια και μετάνοια πραγματική, για ν’απλώσει πάλι κι εκείνος μετά με το χέρι του το πετραχήλι πάνω του, να του διαβάσει τη συγχωρητική ευχή, να τον σκεπάσει ολόκληρο η Χάρη του Θεού!

Όταν έρθει η ευλογημένη ώρα του γάμου, πάλι ο ιερέας θα πιάσει τα χέρια των νέων πια κι ώριμων παιδιών μας, θα τα ευλογήσει εξ ονόματος του ίδιου του Χριστού, Εκείνου που φέρνει τον ένα στον άλλο κοντά και ενώνει τα διαιρεμένα και θα τα ενώσει σφιχτά, τόσο σφιχτά, ώστε κανένας να μην μπορεί να μπει ανάμεσά τους, κανένας να μην μπορεί να χωρίσει αυτό το αντρόγυνο. Με τα χέρια του πάλι θα στεφανώσει το γαμπρό και τη νύφη, για τον αγώνα που έκαναν να φθάσουν αγνοί μέχρι το γάμο, θα τους δώσει αργότερα να πιουν κρασί από το κοινό ποτήρι, με τα χέρια του ύστερα θα τους σύρει στο χορό του Ησαΐα, στο χορό της γαμήλιας χαράς! Και λίγο πριν τελειώσει το μυστήριο του γάμου, πάλι με τα χέρια του θ’αναλάβει τα στέφανά τους και θα χωρίσει τα χέρια τους, βάζοντας ανάμεσά τους το Ευαγγέλιο, δείχνοντάς τους ταυτογχρόνως, ότι μόνο αν ο Χριστός παραμένει ανάμεσά τους κι αγωνιστούν για να εφαρμόζουν όλες τις ημέρες της ζωής τους το λόγο Του, θ’ αξιωθούν να πάρουν και τα στεφάνια του Παραδείσου, τη μεγάλη κείνη ημέρα και την επιφανή!

Κι αν το παιδί μας δεν πάρει το δρόμο του γάμου κι αποφασίσει να αφιερωθεί “ψυχή τε και σώματι” στο Θεό, τότε πάλι στα χέρια του Ιερέα θα δώσει τρεις φορές το ψαλίδι για τον κείρει μοναχό! Τα χέρια του ιερέα θα τον ντύσουν τα μοναχικά ενδύματα! Κι αν προχωρήσει και στην ιεροσύνη, τα χέρια του Αρχιερέα τώρα θα του μεταδώσουν τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που θεραπεύει τα ασθενή και τα ελλείποντα αναπληρώνει! Θα τον ντύσουν τα ιερατικά άμφια, θα του παραδώσουν στα δικά του χέρια την “καλήν παρακαταθήκην”, το Σώμα του Χριστού, που θα του ζητήσει ο ίδιος ο Χριστός την ημέρα της δευτέρας Παρουσίας Του!

Τέλος, όταν θα έρθει η ώρα να κλείσουμε κι εμείς τα μάτια μας εδώ στη γη και να τ’ανοίξουμε στην άλλη ζωή, στην ποθεινή μας πατρίδα, πάλι ο ιερέας θα πάρει με τα χέρια του το χώμα να ραντίσει το άψυχο πια σώμα μας, λέγοντας τα λόγια του ίδιου του Θεού “γη ει και εις γην απελεύση”, χώμα είσαι δηλαδή και πάλι στο χώμα γυρνάς, θα ρίξει πάνω μας το λάδι η το κρασί και θα βάλει στο στόμα μας έναν κέρινο μικρό σταυρό, για να βρεθεί στα χείλη μας η καλή απολογία όταν θα συναντήσουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό…

Πόσο μεγάλη στ’ αλήθεια σημασία δεν έχουν για τη ζωή μας, και την εδώ και την πέρα του τάφου, τα χέρια του Ιερέα! Γι’αυτό να τα φιλούμε ευλαβικά! Να τα ασπαζόμαστε αναλογιζόμενοι κάθε φορά τα πάρα πολλά που χρωστούμε σ’αυτά τα χέρια!

Και να προσευχόμαστε για τους ιερείς μας και για τους αρχιερείς μας αδελφοί! Όπως κι εκείνοι υψώνουν νύχτα και ημέρα τα χέρια τους στις δικές τους προσευχές και μεταφέρουν τις προσευχές μας στο Θεό, τα αιτήματά μας, τα βάσανά μας, τα προβλήματά μας, το καθετί που μας απασχολεί, έτσι κι εμείς να μην ξεχνάμε να ζητάμε γι’αυτούς το φωτισμό, τη δύναμη, τη χάρη, την προστασία του Θεού… Γιατί μεγάλο έργο και βαρύ αναλογεί στον καθένα τους!

Κι ακόμη, να προσευχόμαστε ν’ αναδεικνύει κι άλλους εργάτες στον αμπελώνα Του ο Κύριός μας, γιατί ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι! Γιατί οι χώρες είναι έτοιμες για θερισμό, γιατί διψάνε οι ψυχές των ανθρώπων για Χριστό, γιατί κι άλλα πρόβατα έχει, που δεν έχουν ακόμη ποιμένα, γιατί είναι έτοιμο το δείπνο Του στη Βασιλεία των ουρανών και πρέπει να γεμίσουν όλες οι θέσεις!

+Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων

Πηγή: papakallinikos.wordpress.com


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τετ Αύγ 08, 2012 11:21 am

Το Λειτούργημα του Ιερέα - Κληρικού

Την παρακάτω περιγραφή του λειτουργήματος (και όχι ακριβώς επαγγέλματος) του ιερέα - κληρικού την αφιερώνω σε όσους θα επιθυμούσαν να το ακολουθήσουν:

Εικόνα

α) Περιγραφή εργασίας και καθήκοντα

Πρόκειται για μία εντελώς ειδική εργασία που είναι πρώτα αποστολή κα ύστερα επάγγελμα. Ο ιερέας είναι ο αντιπρόσωπος του Θεού στη γη, το στέλεχος της Εκκλησίας, ο άνθρωπος που πρέπει να ζει σαν άγγελος. Είναι τόσα τα ηθικά βάρη που έχει η θέση αυτή ώστε μόνο ένας φλογερός χριστιανός, αποφασισμένος, μπορεί να βαστάξει. Οι τυπικές υποχρεώσεις του ιερέα δεν είναι ούτε πολλές, ούτε πολύ βαριές και είναι οι εξής:
- Τέλεση Θείας Λειτουργίας και λοιπών μυστηρίων και ακολουθιών (γάμων, βαπτίσεων, κηδειών κλπ).
- Τήρηση βιβλίου ενοριτών και χορήγηση πιστοποιητικών ελευθερογαμίας.
- Ευθύνη για τη συντήρηση και ευπρέπεια του Ναού.
- Εξομολόγηση των πιστών.
- Κήρυξη του Λόγου του Θεού.
Μερικές ηθικές υποχρεώσεις του ιερέα, είναι οι εξής:
- Γνωριμία και επικοινωνία με τους ενορίτες.
- Φιλανθρωπική δράση, με οικονομικές και ηθικές ενισχύσεις των φτωχών ή δυστυχισμένων ενοριτών.
- Οργάνωση κατηχητικών και νεανικών κινήσεων.
Η εργασία του δεν μπαίνει σε χρονικά ή τυπικά πλαίσια, γιατί πρέπει να διακηρύτει ανά πάσα στιγμή την πίστη του με το παράδειγμα της ζωής του. Εξαρτάται από τον Προϊστάμενό του (συνήθως άγαμο αρχιμανδρίτη), από τον Πρωτοσύγκελλο και τον Αρχιερέα.

β) Ικανότητες

Βασικό προσόν του καλού ιερέα είναι η θεϊκή κλήση που πρέπει να νοιώθει μέσα του ο υποψήφιος για το μυστήριο της ιερωσύνης. Γιατί, η είσοδος στη ιερωσύνη σημαίνει ιερατική αμφίεση ισοβίως, γίνεται δε με ειδικό μυστήριο και ύστερα από μεγάλη διαδικασία. Κατ' αρχήν πρέπει να εισαχθεί σε μία κατώτερη ή ανώτερη Εκκλησιαστική Σχολή, όπου η φοίτηση διαρκεί 2 χρόνια και παρέχεται δωρεάν. Ύστερα γίνεται η χειροτονία του σε διάκονο και μετά από χρόνια μπορεί να χειροτονηθεί σε πρεσβύτερο ή σε αρχιμανδρίτη.

Η εσωτερική κλίση προς την ιερωσύνη, πρέπει να 'ναι πραγματική και όχι επιφανειακή, γιατί η ιερωσύνη συνεπάγεται πολλές δεσμεύσεις, η δε "αλλαγή επαγγέλματος" δεν είναι καθόλου εύκολη στην περίπτωση αυτή. Όποιος αποφασίσει να δεχθεί το μυστήριο της ιερωσύνης πρέπει να'χει πλήρη συναίσθηση των ηθικών υποχρεώσεων που αναλαμβάνει έναντι του Θεού, της Εκκλησίας και τον ενοριτών του. Άνθρωποι με μεγάλες ηθικές αδυναμίες και διαστροφές δεν πρέπει να πλησιάζουν στο μυστήριο, γιατί ο Κληρικός πρέπει να είναι ηθικώς άψογος. Ακόμα ο καλός ιερέας πρέπει να διαθέτει αρτιμέλεια, δυνατή φωνή, καθαρή άρθρωση, ευφράδεια, ευσυνειδησία, φιλαλληλία, κοινωνικά ενδιαφέροντα, μνήμη αντίληψη, αντοχή στην ορθοστασία, εχεμύθεια, αυτοκυριαρχία, υπομονή, ταπεινοφροσύνη και όλες τις άλλες χριστιανικές αρτετές.
Ειδικώτερα, ο "πνευματικός", δηλ. ο εξομολόγος, πρέπει να έχει ψυχολογική διαίσθηση, παιδαγωγική δεξιοτεχνία, υπομονή και εχεμύθεια.

γ) Εκπαίδευση

Σκοπός της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης, η οποία υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Παιδείας, είναι η ιερατική κατάρτιση των υποψηφίων ιερέων και η μετεκπαίδευση των ήδη υπηρετούντων εφημερίων. Οι σχολές διακρίνονται σε Κατώτερες Εκκλησιαστικές Σχολές, σε Ανώτερες Εκκλ. Σχολές, σε Ανώτερα Εκκλησιαστικά Φροντιστήρια και σε Ειδικά Ιεροδιδασκαλεία.
Ανώτερα Εκκλησιαστικά Φροντιστήρια λειτουργούν στην Τήνο, το Βόλο, στην Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Πάτρα, Καλαμάτα, Αθήνα (Ριζάρειος). Σ' αυτά εισάγονται απόφοιτοι Λυκείου (μέχρι 30 ετών για τους λαϊκούς και μέχρι 40 ετών για τους κληρικούς). Απαιτείται επίσης διαγωγή Κοσμιωτάτη, απολυτήριο Στρατού ή νόμιμη απαλλαγή, χρηστοήθεια και ζήλος προς την ιερωσύνη, τέλος δε και συμμαρτυρία πνευματικού και συστατική επιστολή του οικείου Μητροπολίτη. Η φοίτηση στα Εκκλ. Φροντιστήρια είναι διετής.

Ανώτερες Εκκλησιαστικές Σχολές είναι οι εξής:
- Ριζάρειος (Χαλάνδρι Αθηνών).
- Πατμιάς (στην Πάτμο).
- Αθωνιάς (Καρυές Αγίου Όρους).
- Εκκλ. Σχολή Κρήτη (Μονή Αγίας Τριάδος Χανίων)
- Εκκλ. Σχολή Λαμίας
- Εκκλ. Σχολή Αγίας Αναστασίας στη Χαλκιδική
- Εκκλ. Σχολή Ξάνθης (Ιερά Μονή Ταξιαρχών)
- Εκκλ. Σχολή Κορίνθου.

Η φοίτηση είναι επταετής.

Τέλος, στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς (Ιωαννίνων) η φοίτηση είναι εξαετής.

δ) Προοπτικές εργασίας

Λόγω της ειδικής φύσεως του "επαγγέλματος" αυτού και, ιδίως, λόγω της αμφίεσης, δεν προσέρχονται αρκετοί νέοι στην ιερωσύνη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές κενές θέσεις και μεγάλη ζήτηση ιερέων. Γι' αυτό θεσπίστηκε ο διορισμός εφημερίων με μειωμένα μορφωτικά προσόντα (απολυτ. Δημοτικού ή τριταξίου Γυμνασίου), σε απομακρυσμένα χωριά.

Οι απόφοιτοι της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Θεσσαλονίκης διορίζονται σε μικρά, παραμεθόρια συνήθως χωριά, όπου εκτελούν συγχρόνως χρέη ιερέα και δασκάλου, αμειβόμενοι και με τους δύο μισθούς.

Οι απόφοιτοι του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς μπορούν να διοριστούν είτε σαν εφημέριοι, είτε σαν δάσκαλοι.

Οι πτυχιούχοι Θεολογικής Σχολής εισάγονται χωρίς εξετάσεις στις Εκκλησιαστικές Σχολές. Μπορούν δε να διοριστούν και ως Θεολόγοι Καθηγητές αμοιβόμενοι και με τους δύο μισθούς. Όσοι Θεολόγοι κληρικοί είναι άγαμοι γίνονται αρχιμανδρίτες και αναλαμβάνουν τη διεύθυνση κάποιου μεγάλου ναού. Μπορούν δε να γίνουν πρωτοσύγκελοι σε Μητροπόλεις ή Γραμματείς Μητροπόλεων ή Ιεροκύρηκες ή, αν κριθούν ικανοί, να προαχθούν σε Αρχιερείς.

Οι ιερείς θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι και ασφαλίζονται στο ΤΑΚΕ.

Πηγή: Αριστείδου Δ. Κεσσόπουλου "Ποιο επάγγελμα να διαλέξω". Εκδόσεις Θεόδωρου Κοντέου.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 08, 2012 11:23 am

Achilleas έγραψε:Οι ιερείς θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι και ασφαλίζονται στο ΤΑΚΕ.


Αυτό το τελευταίο δεν είναι σίγουρο τώρα πια. Το μόνο σίγουρο για τον ιερέα είναι ο σταυρός.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τετ Αύγ 08, 2012 11:24 am

Νίκος έγραψε:
Achilleas έγραψε:Οι ιερείς θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι και ασφαλίζονται στο ΤΑΚΕ.


Αυτό το τελευταίο δεν είναι σίγουρο τώρα πια. Το μόνο σίγουρο για τον ιερέα είναι ο σταυρός.

Συμφωνώ Νίκο. Τα πράγματα άλλαξαν από τότε που γράφτηκε το κείμενο. Το μόνο σίγουρο όπως έγραψες και συ για τον ιερέα, είναι ο σταυρός που θα κουβαλά εφ' όρου ζωής.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Τετ Αύγ 08, 2012 11:25 am

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Περί Ιερωσύνης
2 Ιανουαρίου, 2012

Εικόνα

Όταν λειτουργάς, νά ‘χεις υπόψη σου ότι είσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες, παρακλήσεις και τ’ αναφέρεις επάνω εις το θρόνο της θεότητος. Και μεταφέρεις κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Μεγάλο αξίωμα σ’ έχει αξιώσει, παιδί μου, ο Θεός. Να το καλλιεργήσεις. Το αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως.

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι. Το πετραχήλι είναι ο διαλλάκτης του πεπτωκότος ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του. Γι’ αυτό όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. ´´Οσο μπορείς περισσότερα.

Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, άλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία. Και είπε ο καϊμακάκης, ο Τούρκος αστυνομικός: «Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση». Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: «Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί». Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Επί Τουρκοκρατίας. «Άντε, παπά, πάνε στο καλό», λέει, «πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;»

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

Ναι, εμένα παλιά μού ‘δωσε ο π, Αρσένιος, ο παραδερφός του γερο-Ιωσήφ, κάτι ονόματα απ’ ‘οταν ήταν μετανάστης απ’ τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα. Κι έπειτα μου λέει: «Ξέρεις, Γέροντα, τι είδα; Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σού ‘δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι, καλά, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ και μας παρηγορεί». Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι. Έπειτα ο άλλος: «Εσύ πώς τα περνάς;» «Ναί, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί». Λέω: «Είναι, αδερφέ μου, τα όνόματα που μνημονεύω».

Ο παπα-Πλανάς γιατί αγίασε; Εμνημόνευε ολόκληρα χαρτιά, εμνημόνευε. Κι εγώ θυμήθηκα κάτι ονόματα και τα τοιχοκόλλησα στην Προσκομιδή. Εκεί εκ του προχείρου. Και στον ύπνο μου βλέπω, λοιπόν, ότι ήρθαν κάτι γέροι παλαιοί, με παλαιϊκά ρούχα, όπως άκουγα εγώ από την μητέρα του πατέρα μου. Λένε: «Εσύ, παιδί μου, μας έγραψες, αλλά ο Γέροντας, παιδί μου, δεν μας μνημονεύει».
-Έλα, λέω του Γέροντα, γιατί δεν τα μνημονεύεις;
-Δεν τα έβλεπα καθαρά, λέει.
-Γέροντα, αυτό κι αυτό είδα: ότι ο Γέροντας δεν μας μνημονεύει, λέει.
.
Κι από τότες έλαβα προθυμία να μνημονεύω όσα ονόματα περισσότερα. Όσα ονόματα περισσότερα, περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη: να ενώσεις τον άνθρωπο με τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη. Και μπορείς να το κάνεις. Όσα, παιδί μου, περισσότερα ονόματα μνημονεύεις, τόσο περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Ναι.

Ένας ιερομόναχος: Και για τα δάκρυα που είπατε; Πώς μπορεί κανείς, έτσι, νά ‘χει δάκρυα στην ώρα της Θ. Λειτουργίας;

Γέροντας: Να σου πω, εγώ τώρα έχω κάναν χρόνο που σταμάτησα, διότι δεν βλέπω, αλλά όλην την ημέρα προπαρασκευαζόμουνα για τη Θ.Λειτουργία. Να μην περιορισθείς, παιδί μου, στις ευχές της Μεταλήψεως. Διότι τη Μετάληψη τη διαβάζει και ο λαϊκός, κι ο παπάς, κι ο δεσπότης, κι ο πατριάρχης. Αλλά δεν είναι όλοι ένα. Ο κόσμος τα παραλαμβάνει έτοιμα τα Δώρα. Ενώ ο παπάς είναι χασάπης. Θυσιάζει τον Χριστό και Τον μεταδίδει κατόπιν στο πλήρωμα του λαού. Έχει μεγάλη διαφορά, δεν είναι το ίδιο. Γι’ αυτό, παιδί μου, αν θέλεις νά ‘χεις κατάσταση, μην περιορίζεσαι στις ευχές της Μεταλήψεως. Γιατί εσύ είσαι χασάπης. Σφάζεις και θυσιάζεις. Ενώ ο άλλος τον παίρνει έτοιμο τον άγιο Άρτο. Γι’ αυτό όλη την ημέρα να παρακαλάς την Παναγία, που έχεις κοντά: «Παναγία μου, αξίωσέ με να δω τι θυσιάζω, τι υπούργημα μού ‘δωσε ο Θεός. Να το αισθανθώ». Και θα σου το δώσει η Παναγία. Ναι. Άμα λειτούργησες και δεν δάκρυσες, είσαι λιγάκι… υπό μέμψιν, είσαι υπό κατάκρισιν.
Ιερομόναχος: Στενοχωριέμαι κι εγώ.
Γέροντας: Ναι. Άμα, όμως, κλάψεις στη Λειτουργία, θα καταλάβεις ότι λειτούργησες, ότι έφαγες κρέας πνευματικό, να πούμε. Αν, όμως, δεν έκλαψες είτε στην προσευχή σου, είτε στη Λειτουργία, είναι σαν να έφαγες νερόβραστο. Αν, όμως, κλάψεις, θα καταλάβεις ότι έφαγες πνευματικό κρέας.
Ιερομόναχος: Γέροντα, κανείς προσπαθεί να προετοιμάζεται όσο μπορεί, όμως βλέπει ότι ο εχθρός δεν κάθεται, δηλαδή φέρνει λογισμούς πολλές φορές αισχρούς, βλασφήμους, ρυπαρούς, Τότε τι κάνει, ας πούμε, τι πρέπει, πώς να τους αντιμετωπίσει;
Γέροντας: Άκουσε να δεις, άνθρωποι είμεθα. Ε, άνθρωποι είμεθα, δεν είμεθα άγγελοι. Φέρνει και λογισμούς αισχρούς, φέρνει και λογισμούς υπερηφανείας, φέρνει και λογισμούς κατακρίσεως, όλα. Εμείς θ’αγωνιζόμαστε.

Άλλη φορά ήρθε κάποιος εδώ πέρα και με την ομιλία προβήκαμε σε κατάκριση. Έπειτα πάω να λειτουργήσω και δεν μπορώ να πω τις ευχές. Βρε, τι έκανα; λέω. Μπρος! Ήρθε ο τάδε γείτονας και κατακρίναμε κάτι δεσποτάδες και το αυτό. Απάνω στη Λειτουργία, λειτουργώντας, λέω: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με, Θεέ μου. Έσφαλα, Θεέ μου. Για ποιον είναι το “έσφαλα”, Θεέ μου; Υπάρχει και για μένα συγχωρητική ευχή», λέω. «Ε, καλά, Θεέ μου, ευλόγησον». Και στο τέλος ειρήνευσα και λέω: «Αμα θέλεις άλλη φορά, κατάκρινε!»

Μεγάλο πράγμα είναι, μεγάλο κακό είναι η κατάκρισις. Ε, ως άνθρωποι θα σφάλλουμε, παιδί μου. Αλλά τι; Και η εξομολόγησις είναι μυστήριο, παιδί μου.

Εγώ μόνο το Γυμνάσιο έβγαλα, δεν πήγα παραπάνω. Κι έγραψα όλους τους συμμαθητάς μου, όλους τους καθηγητάς μου, τους δασκάλους από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Και όταν τα μνημονεύω, πόση χαρά λαμβάνω! Ξέρεις πόση χαρά λαμβάνω; Διότι μνημονεύω εκείνους, οι οποίοι με έκαναν άνθρωπο καλό. Τώρα, επειδή έχω ένα χρόνο που δεν πάω στη Λειτουργία, γιατί δεν ακούω, και θέλω να μνημονεύσω πάλι εκείνα τα ονόματα, και λίγο-λίγο πάλι τα θυμάμαι, αυτοί οι άνθρωποι ωφελούνται. Γι’ αυτό, παιδάκι μου, θέλεις να σωθεί η ψυχή σου δωρεάν; Όσα μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.

Μεγάλη παρρησία έχει το πετραχήλι, μεγάλη παρρησία. Γι’ αυτό, παιδάκι μου, θες ν’ αποκτήσεις κατάσταση; Άμα λειτουργήσεις και δεν κλάψεις, κάπου έπταισες, κάπου έκανες λάθος. Εγώ όλη την ημέρα προπαρασκεύαζα τον εαυτό μου για την ώρα της Λειτουργίας. Κι όταν έμπαινα στη Λειτουργία, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα. Ναι! Πολλές φορές δηλαδή είδα και απάνω στην αγία Τράπεζα σώμα νεκρό, να πούμε, σαν σε έκσταση, σώμα νεκρό.

Ιερομόναχος: Εγώ, Γέροντα, ήμουνα είκοσι χρόνια απλός μοναχός. Και είναι αλήθεια, όταν έγινα παπάς, μετά δυσκολεύτηκα, δεν μπορούσα να συνηθίσω ότι ήμουνα ιερεύς. Και από την άλλη μέρα που έγινα παπάς με πολέμησε ο διάβολος με λογισμούς, με αγωνία, με φόβο, με αυτά, με πάλεψε πολύ με αυτά.
Γέροντας: Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός. Τη δουλειά του, αλλά κι εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας. Εκεί εις την Παναγία, να παρακαλάς την Παναγία, παιδί μου, διότι όλοι οι Άγιοι παρακάλεσαν την Παναγία. Δεν δίνεται ένα χάρισμα από τον Θεό εις τον άνθρωπο, ει μη διά μέσου της Παναγίας. Η Παναγία μοιράζει τα χαρίσματα στον κόσμο, η Παναγία τα μοιράζει.
Ιερομόναχος: Κι έτσι εθαύμασα. Λέω, πως ο διάβολος ούτε τη Θ. Λειτουργία δεν φοβάται, με τους λογισμούς του, με αισχρά, με το ένα, με το άλλο.
Γέροντας: Δεν λείπουν, παιδί μου, αυτά τα πράγματα. Δεν λείπουν.
Ιερομόναχος: Περιφρόνηση χρειάζεται…
Γέροντας: Περιφρόνηση. Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός, παιδί μου, τη δουλειά του κάνει. Αλλά εμείς τη δουλειά μας, τη δουλειά μας.

Πηγή: http://www.myriobiblos.gr



Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Ιούλ 06, 2013 9:42 pm

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ;

Εικόνα

1. Μυστήριο και θαύμα.

Η ιερωσύνη είναι μυστήριο με την πιο περιεκτική σημασία του όρου. Είναι ένα μέγα και συνεχές θαύμα που απεργάζεται μέσα στην Εκκλησια η φιλανθρωπία του Θεού. Αυτό αποτελεί την πίστη και την εμπειρία της Εκκλησιας. Ο άνθρωπος, το οστράκινο σκεύος, να γίνεται ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο λειτουργός των μυστηρίων, ο οικονόμος της χάριτος, ο ποιμήν αθανάτων ψυχών "αίματι Χριστού εξηγορασμένων" (Μ. Βασιλείου. Όροι κατ' επιτομήν ΡΠΔ´, ΒΕΠΕΣ 53, 305).

Είναι απροσμέτρητο το ύψος της ιερωσύνης. Και απερίγραπτα μεγάλη η τιμή που γίνεται στον άνθρωπο, τον οποίο αξιώνει ο Θεός να γίνει ιερεύς Του. Και όσο εμβαθύνει στο μυστήριο της ιερωσύνης και συνειδητοποιεί το θαύμα της ιερατικής κλίσεώς του, τόσο κατανοεί και το μέγεθος της τιμής με την οποία τον τίμησε ο Θεός.


2. Χάρισμα και δωρεά.

Η ιερωσύνη είναι ακόμη χάρισμα και δωρεά. Και χάρισμα σημαίνει κάτι που μας δίδεται κατά χάριν και παρ' αξίαν. Κανείς δεν δικαιούται το χάρισμα. Ούτε μπορεί να το απαιτήσει ή να το εξαγοράσει. Όποιος κι αν είναι αυτός. Όσα προσόντα κι αν διαθέτει. Όσο μεγάλη κι αν είναι η προσωπική του αρετή. "Ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλά καλούμενος υπό του Θεού, καθάπερ και Ααρων" (Εβρ. 5,4).

Στην κλήση αυτή του Θεού και της Εκκλησιας ανταποκρινόμενος ο πιστός, προσφέρει τον εαυτό του με πολλή συντριβή και βαθιά ταπείνωση. Συντρίβεται για την ανθρώπινη ευτέλεια και την αναξιότητά του. Ταπεινώνεται ενώπιον της δυνάμεως του Θεού που καταδέχεται να σκηνώσει στην αδύναμη ύπαρξή του. Συνειδητοποιεί βαθιά μέσα του πως η ιερωσύνη που λαμβάνει αποτελεί χάρισμα και δωρεά που η φιλανθρωπία του Θεού παρέχει χάριν του λαού Του και όχι επιβράβευση της αξιοσύνης ή των προσόντων του.

"Α γαρ εγκεχείρισται ο ιερεύς, Θεού μόνου εστί δωρείσθαι και όπουπερ αν η ανθρωπίνη φθάση φιλοσοφία, ελάττων της χάριτος εκείνης φανείται... Και τι λέγω τούς ιερείς; Ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος εργάσασθαί τι δύναται εις τα δεδομένα παρά Θεού αλλά Πατήρ και Υιός και Άγιον Πνεύμα πάντα οικονομεί, ο δε ιερεύς την εαυτού δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείρα" (Ιω. Χρυσοστόμου, εις 'Ιω. ομιλ. 86,4 ΡG 59, 472).


3. Αποστολή.

Η ιερωσύνη είναι και αποστολή• αποστολική κλίση, αποστολικό χάρισμα και αποστολικό έργο. Λαμβάνοντας το χάρισμα της ιερωσύνης κατά την ώρα της χειροτονίας μας, συμμετέχουμε στην αποστολή του Χριστού την αποστολή που με την κλήση τους αναδέχτηκαν και υπηρέτησαν οι Απόστολοι και στη συνέχεια μεταβίβασαν στούς διαδόχους τους, τούς ποιμένες της Εκκλησίας.

Στα πρόσωπα των επισκόπων και εν γένει των κληρικών της Εκκλησίας συνεχίζεται η αποστολή του Χριστού. Είναι αυτό ακριβώς που ονομάζουμε αποστολική διαδοχή ότι δηλαδή το χάρισμα της ιερωσύνης, που υπάρχει και συνεχίζει να λειτουργεί μέσα στην Εκκλησία, προέρχεται κατά συνεχή και αδιάκοπη διαδοχή από αυτούς τούς Αποστόλους. Είναι η συνέχιση και επέκταση του έργου που πραγματοποίησε "ο απόστολος και αρχιερεύς της ομολογίας ημών 'Ιησους" (Εβρ. 3,1). Αυτό που λέει ο Παύλος για τούς Αποστόλους, "δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών ελάβομεν χάριν και αποστολήν εις υπακοήν πίστεως εν πάσι ταις έθνεσιν υπέρ του ονόματος αυτού" (Ρωμ. 1,5), μπορούμε να το επαναλαμβάνουμε κι εμείς οι ποιμένες της Εκκλησίας για τον εαυτό μας.

Η ιερατική κλίση, λοιπόν, αποτελεί συμμετοχή στην αποστολή του Χριστού. Το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας είναι έργο αποστολικό, είναι η συνέχιση και η προέκταση του έργου του Χριστού. Ο Ιερεύς ποιμαίνει τα δικά Του λογικά πρόβατα. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μέγας και αιώνιος αρχιερεύς της Εκκλησίας. Και το δικό Του αρχιερατικό αξίωμα συνεχίζεται δια μέσου του θεσμού της ιερωσύνης.

Η ιερωσύνη ως αποστολή νοούμενη είναι πρωτίστως έργο αγάπης· αγάπης προς τον Χριστό και αγάπης προς το ποίμνιο του Χριστού, το οποίο οι κληρικοί καλούνται να διαποιμάνουν. Όποιος δεν αγαπά ολόθερμα τον Χριστό δεν μπορεί να είναι απόστολός Του. Μόνο η αγάπη του Χριστού γεννά και συντηρεί στην καρδιά του ιερωμένου τη βαθιά συναίσθηση της ιερατικής ευθύνης του. Και με τη δύναμη που παρέχει πάλι η αγάπη του Χριστού μπορεί ο εργάτης της Εκκλησίας να υπομένει τούς κόπους και τις θλίψεις -πολλές φορές ακόμη και το διωγμό -που συνεπάγεται η γνήσια ιερατική ζωή.


4. Διακονία.

Από τα βασικά γνωρίσματα της ιερωσύνης είναι ο διακονικός χαρακτήρας της. Η ιερωσύνη είναι "έργον διακονίας" (Εφ. 4,12), που σημαίνει ταπεινή υπηρεσία και θυσιαστική προσφορά προς τούς άλλους, τούς αδελφούς μας, τούς οποίους ως κληρικοί αναλαμβάνουμε να διακονήσουμε. Πρότυπά μας και ως προς αυτή την πλευρά του ιερατικού χαρίσματος είναι ο Κύριος Ιησούς και οι Απόστολοι Του.

Το έργο του Χριστού στον κόσμο είναι υπηρεσία και διακονία. "Ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι", είπε ο ίδιος αναφερόμενος στην αποστολή Του, "αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών" (Μαρκ. 10,45). Εν μέσω των Αποστόλων και εν μέσω της Εκκλησίας είναι και θα παραμένει "ως ο διακονών" (Λουκ. 22,27). Και ο ίδιος στη Βασιλεία Του "περιζώζεται και ανακλινεί ..., και παρελθών διακονήσει" τούς πιστούς δούλους Του (Λουκ. 12,38).

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να επανεύρουμε και να εμβαθύνουμε στο διακονικό χαρακτήρα της ιερωσύνης· Πάνω απ' όλα είμαστε διάκονοι Ιησού Χριστού, και η ιερατική αποστολή που αναλάβαμε είναι "έργον διακονίας" ('Εφ. 4,12). Το πνεύμα διακονίας είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του ιερατικού υπουργήματος και των διαφόρων εξουσιών και αξιωμάτων του κόσμου τούτου.

Η ιερωσύνη είναι και πρέπει να παραμένει στα πρόσωπα όλων μας διακονία και ως διακονία Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του, του λαού του Θεού, θα πρέπει να ασκείται. Είναι, για να θυμηθούμε τις ωραίες εκφράσεις του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, "αρετής τύπος" και όχι "αφορμή βίου", "λειτουργία υπεύθυνος" και όχι "αρχή ανεξέταστος" (Απολογ. 8, ΒΕΠΕΣ 58, 248-249).

Στο διακονικό χαρακτήρα της βρίσκεται και η αξία, η τιμή και το μεγαλείο της ιερωσύνης. Πολλοί λειτουργοί φέρουμε έναν επιστήθιο σταυρό. Αποτελεί πλάνη αν τον εκλαμβάνουμε για φανταχτερό στολίδι και τον φέρουμε επιδεικτικά. Ο επιστήθιος σταυρός είναι κατ' εξοχήν σύμβολο αυταπάρνησης, προσφοράς και διακονίας. Και ο κληρικός που τον φέρει θα πρέπει να έχει προ οφθαλμών πολύ περισσότερο το βάρος και την ευθύνη της ιερατικής διακονίας που επωμίστηκε, παρά την τιμή και τη διάκριση που η σταυροφορία δείχνει.


5. Έργο.

Η ιερωσύνη, τέλος, είναι έ ρ γ ο ν, δηλαδή εργασία. Και αν κάθε έργο προϋποθέτει αίσθημα ευθύνης, ζήλο, κόπο και μόχθο, πολύ περισσότερο η ιερωσύνη. Είναι έ ρ γ ο Θ ε ο ύ, έργο που κατά τον Χρυσόστομο "αυτής άπτεται της ψυχής και διαβαίνει τούς ουρανούς" (Περί ιερωσύνης λογ. 3,5 ΡG 48, 643). Η φύση αυτή της ιερατικής διακονίας, ότι δηλαδή είναι έργο Θεού και ότι ενώ ασκείται στη γη οι συνέπειές της έχουν αιώνες προεκτάσεις, απαιτεί από αυτούς που την επωμίζονται να την διεξάγουν με βαθύ αίσθημα ευθύνης και να μη φείδονται κόπων και θυσιών για την πληρέστερη και αποτελεσματικώτερη άσκησή τους.

Συχνά ο Κύριος ονομάζει την αποστολή Του έργον. Αυτό γίνεται κυρίως στο τέταρτο Ευαγγέλιο ('Ιω. 4, 34, 36 9,4 10, 37-38). Η ομολογία επίσης που κάνει ο Ιησούς στην αρχιερατική Του προσευχή είναι: "το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω" (Ιω. 17,4). Είναι φανερό ότι ως έργο ο Χριστός εννοεί τη σωτηρία του κόσμου, τον θεμελιώδη δηλαδή σκοπό για τον οποίο ενανθρώπησε.

Με την ίδια σημασία χρησιμοποιεί τον όρο και ο απόστολος Παύλος (Α´ Κορ. 3, 13-15). Η αποστολή του στο κήρυγμα είναι "έργον Κυρίου" (Α´ Κορ. 16, 10). Η ύπαρξη της χριστιανικής κοινότητος της Κορίνθου ήταν το "εν Κυρίω έργον" του Αποστόλου, δηλαδή ο καρπός του ιεραποστολικού του μόχθου. Και ο Τιμόθεος προτρέπεται να ασκήσει έργο ευαγγελιστή: "έργον ποίησον ευαγγελιστού" (Β´ Τιμ. 4,5).

Έργο, λοιπόν, είναι και η ιερωσύνη ένα έργο υπεύθυνο, λεπτό και κοπιώδες. Στο πρόσωπο του καλού ποιμένος, του Αρχιποίμενος Κυρίου, ο κόπος του έργου και ο βαθμός προσφοράς φθάνει μέχρι την αυτοθυσία (Ιω. 10, 11). Το ίδιο επαναλαμβάνεται και στη ζωή των Αποστόλων. Υπηρέτησαν το κήρυγμα του Ευαγγελίου "εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, ε ν κ ό π ο ι ς ....." (Β´ Κορ. 6, 4-5). Συχνά ο απόστολος Παύλος υπενθυμίζει στούς παραλήπτες των επιστολών του τον κόπο και το μόχθο που δοκίμαζε εργαζόμενος για την εξάπλωση του Ευαγγελίου του Χριστού (Α´ Κορ. 15, 10, 58 Γαλ. 4,11 Κολ. 1,29 Α´ Θεσσ. 3,5). Ο κόπος και ο μόχθος που κατέβαλαν και οι ιδρώτες που έχυσαν οι Απόστολοι, πότισαν τον σπόρο του θείου λόγου και συνείργησαν στην αύξηση και την καρποφορία της εκκλησιαστικής σποράς.

Ένα γνήσιο ιερατικό ήθος εμπερικλείει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ιερωσύνη ως έργον: το πνεύμα της αυταπάρνησης, την αποστολική κακοπάθεια, το βαθύ αίσθημα ευθύνης, την ακατάβλητη εργατικότητα. Η ιερωσύνη δεν μας δίνει το δικαίωμα να διεκδικούμε τιμές, προνόμια και ανέσεις. Αποτελεί έργον που συνεπάγεται κόπους, θυσίες και όχι σπάνια τη χλεύη και το διωγμό του κόσμου.

Αν η ιερωσύνη είναι έργον, τότε και οι κληρικοί είναι οι εργάτες της Εκκλησίας, οι εργάτες του θείου αμπελώνος (πρβλ. Ματθ. 20, 1-16), οι εργάτες που ο Κύριος "εκβάλλει εις τον θερισμόν αυτού" (Ματθ. 9, 37-38. Πρβλ. Ιω. 4, 35-38).


(Από το βιβλίο του Αρχιμ. Συμεών Π. Κούτσα, νυν Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης, "Ο Κληρικός και η Ιερωσύνη του")

Πηγή: http://www.ecclesia.gr


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Νοέμ 01, 2013 2:51 pm

Μόρφου Νεόφυτος: Ομιλία περί ιερωσύνης και ιερατικής συνείδησης
Από την Ι.Μητρόπολη Μόρφου - 31 Οκτωβρίου 2013

Εικόνα

Δημοσιεύουμε στη συνέχεια την ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, που εξεφώνησε προς τιμήν του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Χρυσοστόμου, στο πλαίσιο των εφετινών (2013) εορταστικών εκδηλώσεων για τα 40 χρόνια αρχιερωσύνης του Μητροπολίτου Κιτίου. Να σημειωθεί, ότι ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου χειροτονήθηκε σε διάκονο και πρεσβύτερο και προχειρίσθηκε σε αρχιμανδρίτη από τον Κιτίου Χρυσόστομο.

ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΙΟΥ

ΚΥΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ

ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ


Ένας από τους πνευματοφόρους Πατέρες, χάρη στους οποίους οι άνθρωποι μπόρεσαν να βρουν λόγια, να εκφραστούν μπροστά στο ανέκφραστο Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Ευχαριστία, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εγκωμιάζει το μέγα αξίωμα της Ιερωσύνης ως εξής: «Ώ θαύμα παράδοξον! Ώ δύναμις άῤῥητος! Ώ φρικτὸν μυστήριον τὸ τής ιερωσύνης· νοερὰ καὶ αγία, σεμνὴ και αμώμητος, ήν Χριστὸς τοίς αξίοις ελθὼν εδωρήσατο. Προσπίπτω καὶ δέομαι δάκρυσι καὶ στεναγμοίς, ίνα εσοπτρίσωμαι εις τούτον τον θησαυρὸν της ιερωσύνης, τοίς αυτὸν φυλάττουσιν αξίως και οσίως.»

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το αξίωμα της Ιερωσύνης; Επειδή είναι το Μυστήριον, που ανάγει αμέσως στο πιο αγαπητό πρόσωπο, προς στον Θεό Πατέρα, αλλά και προς το πλήρωμα της Εκκλησίας και της δημιουργίας, στον Κύριον ημών Ιησοῦν Χριστόν. Και γιατί τόσο μεγάλη καὶ υψηλή η ιερατική διακονία;(«το γαρ διακονείν σοι, Βασιλεύ της δόξης, μέγα καὶ φοβερὸν και αυταίς ταις αγγελικαίς δυνάμεσιν»). Γιατὶ ενώνει τά επίγεια με τα ουράνια, αποκαταλλάσσει τον άνθρωπο με τον Θεό, μεταμορφώνει τον κόσμο στο πρωτόκτιστο κάλλος.

Ο αρχιερέας είναι τύπος του καυθαυτό Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού, του Καλού Ποιμένος, ο οποίος «την ψυχήν αυτού τίθησιν (θυσιάζει) υπέρ των προβάτων». Γνωρίζει τα δικά του πρόβατα, αλλά και γνωρίζεται από αυτά, όπως γνωρίζει ο Υιός τον Πατέρα και ο Πατήρ γνωρίζει τον Υιόν. Η περιγραφή αυτή του ποιμένα από τον ίδιο τον ἈρχιερέαΙησούν Χριστόν, μας δίνει την εικόνα του αληθινού ιερουργού. Τί σημαίνει λοιπόν ιερουργός; Αυτός, που θέτει την ψυχήν του υπέρ των προβάτων, αυτός, που θυσιάζεται γι’ αυτά, και που αναγνωρίζεται από αυτά ως ποιμήν, λόγω της θυσίας του.

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, στον έβδομο εγκωμιαστικό λόγο του για την Ιερωσύνη, αναρωτιέται: «Θα είχαμε άραγε άφεση αμαρτιών, άν δεν είχαμε το Μυστήριο της Ιερωσύνης;» Πολύ ορθά ο Άγιος θέτει ως πρωταρχικό το θέμα της άφεσης των αμαρτιών, γιατί μόνο με την άφεση απελευθερώνεται ο άνθρωπος από τα δεσμά του Άδη και του θανάτου.

Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Μετά την ΑνάστασήΤου, ο Χριστός εμφανίστηκε στους Μαθητές Του και τους είπε: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται». Ο Αναστημένος Ιησούς, δίνοντας αυτή την εξουσία στους Μαθητές του, τους δίνει την Ιερωσύνη Του. Η Ιερωσύνη δίδεται στοὺς Μαθητὲς απὸ τον Αρχιερέα Χριστὸν γιὰ την άφεση των αμαρτιών και την ανακαίνιση του κόσμου. Όταν οι Άγιοι Απόστολοι λαμβάνουν το Πνεύμα το Άγιον την ημέρα της Πεντηκοστής, αποκτούν το πλήρωμα της Ιερωσύνης και ιδρύεται η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού στον κόσμο. Κατά την Αποστολική διαδοχή, οι Άγιοι Απόστολοι μεταδίδουν την Ιερωσύνη στους επισκόπους και οι επίσκοποι στους ιερείς και τους διακόνους. Επί της διαδοχής αυτής θεμελιώνεται η Εκκλησία του Χριστού και η ενότητα του λαού του Θεού. Ο ιερέας, λοιπόν, είναι ο αγωγός της αφέσεως, που παραχωρείται στον άνθρωπο από τον Χριστό. Τελεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας και, ως ποιμήν καλός, οδηγεί τα πρόβατα εις την Βασιλεία των Ουρανών.

Για να πραγματοποιήσει και να εκπληρώσει την ιερωσύνη του ο ιερέας, θα πρέπει πρώτα να αξιωθεί διὰ τοῦ Βαπτίσματος νὰ βιώσει τη γενική Ιερωσύνη, τοβασίλειον ιεράτευμα. Στην Αγία Γραφή υπάρχουν μερικά χωρία, που κάνουν λόγο για «ιεράτευμα άγιον», για «βασίλειον ιεράτευμα», για το ότι ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του μας έκανε «ιερείς τω Θεώ και πατρί αυτού», ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι «βασιλείς και ιερείς». Βεβαίως, αυτά τα χωρία πρέπει να ερμηνευθούν ορθόδοξα, μέσα από τις πατερικές, ερμηνευτικές αναλύσεις.Τα περί της γενικής Ιερωσύνης εξηγεί ο Απόστολος Πέτρος σε χωρίο της Α´ επιστολής του, όταν κάνει λόγο γι᾽ αυτὸ το βασίλειο ιεράτευμα: «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως» (Α Πέ­τρ. β', 9). Στο χωρίο αυτό το «βασίλειον ιεράτευμα» –βασιλικό και ιερατικό χάρισμα– που συνδέεται με το «γένος εκλεκτόν, έθνος άγιον» αναφέρεται στην εν Χριστώ ζωή, της οποίας μετέχουν όλοι οι Χριστιανοί, κληρικοὶ και λαϊκοί, και στις δυνατότητες, τις οποίες έχουν να περάσουν από το σκότος «εις το θαυμαστόν αυτού φως».

Ο Αρέθας Καισαρείας, εξηγώντας το τί σημαίνει «ιερείς και βασιλείς», αναφέρεται στη νίκη εναντίον των παθών (βασιλείς) και την πνευματική θυσία (ιερείς), που γίνεται από αυτούς, που αγωνίζονται τον καλό αγώνα της πίστεως. Γράφει συγκεκριμένα: «... βασιλείς και ιερείς οι θεράποντες Θεού και πιστοί διατελούσιν. Έστι δε νοήσαι και θεωρητικώτερον, βασιλείς μεν, τους κατά των παθών της νίκης τον βασίλειον στέφανον αναδησαμένους· ιερείς δε, τους θυσίαν ζώσαν, ευάρεστον τω Θεώ, εαυτούς κατηρτικότας.»

Ανάλογη καὶ χαρακτηριστική είναι καὶ η ερμηνεία, την οποία δίνει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στο τί είναι το βασίλειον ιεράτευμα και πώς νοείται η θυσία, την οποία προσφέρει: «Και πάνω εις όλα, θυσία των χριστιανών η ευάρεστος τω Θεώ είναι, το να θυσιάζουν και να αφιερώνουν όλας τας επιθυμίας της ψυχής και του σώματός των εις τον Θεόν, απεχόμενοι από κάθε πάθος και ακαθαρσίαν. Περί της οποίας γράφει και παρακαλεί τους χριστιανούς ο μακάριος Παύλος λέγων: "Παρακαλώ υμάς, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, παραστήσαι τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών" (Ρωμ. ιβ . 1). Και τρόπον τινα, κάθε χριστιανός όλος, ψυχή και σώματι, είναι ναός του Θεού· και ο μεν έσω άνθρωπος, είναι το βήμα του ναού, η δε καρδία, είναι η αγία Τράπεζα. Ο δε νους, είναι ο ιερεύς, η δε προαίρεσις και επιθυμία του ανθρώπου, είναι η θυσία και ολοκαύτωσις, την οποίαν προσφέρει ο νους εις τον Θεόν επάνω της καρδίας.»

Από την προηγούμενη ανάλυση φαίνεται, ότι η πνευματική θυσία συνυφαίνεται με τη μυστηριακή ιερωσύνη, εις τρόπον ώστε και η πνευματική, δηλαδὴ η γενικὴ ιερωσύνη, να είναι η βάση και του ειδικού χαρίσματος της Ιερωσύνης, αλλά και το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πνευματικής ζωής, όπως βιώνεται στην Εκκλησία.

Πώς θα μπορέσει, για παράδειγμα, ο ιερέας, να αρθεί στο ύψος της θυσίας του υπέρ των προβάτων; Για να το κατορθώσει, πρέπει να αγαπά τον Χριστό με όλη την καρδιά και τη δύναμη του, δηλαδή να τηρεί τις εντολές του Χριστού. Διότι ο ίδιος ο Χριστός μάς λέει, πώς η αγάπη για το Πρόσωπό Του είναι η τήρηση των εντολών, που ο ίδιος παρέλαβε από τον Πατέρα Του, και εμπεριέχουν τη ζωή της Αγίας Τριάδος. Τήρηση των εντολών, σημαίνει φύλαξη των εντολών εν τη καρδία μας, όπως ακριβώς έκανε και η Παναγία, με μάρτυρα τον ίδιο τον Χριστό, που λέει γι᾽ αυτήν, ερμηνεύοντας την αγιότητά της: «μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν». Η τήρηση των εντολών του Χριστού είναι, πρέπει να είναι, η πρωταρχική έγνοια των χριστιανών, λαϊκών, κληρικών και μοναχών, και πρώτιστα των ιερέων και αρχιερέων.Η αγάπη για τήρηση των εντολών του Χριστού, είναι αγάπη για τον ίδιο τον Χριστό, και προκαλεί στον πιστό την εγρήγορση του νου, ή, όπως λέει το Ευαγγέλιο και οι Πατέρες, την τήρηση του νου. Γι αυτό, ο Χριστός αναφέρει την εγρήγορση πριν από την προσευχή, λέγοντας: «γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν».

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που ὁ κληρικός, όπως και γενικότερα ο πιστός, αντιλαμβάνεται και βιώνει την ανάγκη να συγχωρεί τους άλλους και να τους μνημονεύει ενώπιον του Θεού, αφού πρώτα ζητήσει την άφεση για τα δικά του χρέη, αρχίζει να βιώνει το μέγα μυστήριο της Ιερωσύνης, ως γενικού χαρίσματος της Εκκλησίας, τὸ βασίλειο ιεράτευμα, στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως.

Αφού ο ιερέας λάβει την άφεση των δικών του αμαρτιών και καταστεί και ο ίδιος δοχείο της θείας Χάριτος,την προσφέρει με τη σειρά του ονομαστικά στους οφειλέτες του, στους εχθρούς του, στους οικείους του, σε όλο τον κόσμο. Συγχωρώντας από καρδίας έναν έναν, γεννιέται μέσα του, από τη διαρκώς αυξανόμενη παρουσία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το τέλος των αρετών, η μακαρία ευσπλαχνία, που είναι ο πυρήνας της Αγάπης του Θεού.

Μέσα από τη συγχώρηση των πάντων και τη μνημόνευση των ονομάτων τους ενώπιον του Θεού, η καρδία και η συνείδηση είναι πια ιερατική, ο μετανοών γίνεται μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, πάντοτε προσευχόμενος, πρώτα «υπέρ των δικών του αμαρτημάτων« και, μετά, «υπέρ των του λαού αγνοημάτων.» Στη συνείδηση αυτή, Ναός είναι το σώμα του πιστού και θυσιαστήριο η καρδία του, η οποία φλέγεται από την επιθυμία να μετανοεί και να συγχωρεί, για να ζεί μέσα στην αγάπη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Η άφεση των αμαρτιών φέρει την Αιώνιο Ζωή, δηλαδή ο πιστός δοξάζεται, ζει την δόξα του Θεού, γιατί βιώνει την παρουσία της Αγίας Τριάδος και είναι έτοιμος να δοξάσει τον Θεό, ζώντας μέσα στην δόξα του Θεού, και λέγοντας : «Ότι σου εστίν η Βασιλεία και η δύναμις και η δόξα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Όλα τα πιο πάνω αφορούν, όπως είπαμε, το βασίλειον Ιεράτευμα, όλους, όσους μυστικά ζουν εν τη καρδία τους την πνευματική ζωή, όπως μας την δίδαξε ο Ιησούς και την επαλήθευσαν οι Άγιοι και οι Αγίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και, όλως ιδιαιτέρως, όσους έχουν λάβει με τη χειροτονία τη μυστηριακή ιερωσύνη. Διότι υπάρχει και η ειδική Ιερωσύνη, όταν η Εκκλησία καλεί τον πιστό, που ζει την πιο πάνω ζωή, το βασίλειον Ιεράτευμα, να λάβει από τον Αρχιερέα το χάρισμα να είναι ιερέας και να τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας εις τύπον Χριστού. Αυτή η ειδική Ιερωσύνη, η εις διάκονον, ιερέα και αρχιερέα, είναι το ύψιστο αξίωμα και διακόνημα της Εκκλησίας. Επομένως, μέσα σε όλη την βιβλικοπατερική παράδοση, δεν συγκρούονται, ούτε ανταγωνίζονται η πνευματική ιερωσύνη των πιστών με τη μυστηριακή Ιερωσύνη των κληρικών, αλλά η πνευματική ιερωσύνη, το «βασίλειον ιεράτευμα», είναι η βάση της πνευματικής ζωής, η αναγκαία προϋπόθεση συμμετοχής στα Μυστήρια της Εκκλησίας και της μεθέξεως της Χάριτος του Θεού δια των Μυστηρίων.

Και όπως γνωρίζουμε, το κέντρο της μυστηριακής ζωής, αλλά και της ζωής της Εκκλησίας, είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η αναίμακτη θυσία, που προσφέρει η Εκκλησία εδώ και δυο χιλιετίες τώρα, δεν αποτελεί σύμβολο, ούτε αναπαράσταση ή επανάληψη της Θυσίας του Γολγοθά. Είναι η αὐτή, η άπαξ εν τω Σταυρώ τελεσθείσα και διαπαντὸς τελουμένη από τον ίδιο τον Χριστό θυσία, με μία ουράνια τάξη. Ο Χριστός είναι ο θύτης και το θύμα, ο προσφέρων και προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος. Ενώ οι πιστοί, που συμμετέχουν στο Μυστήριο, είναι τα μέλη του Χριστού, οι «μερίδες» της προσφοράς της θείας Αναφοράς, του Δώρου, που προσφέρεται στον Πατέρα. Με την Ευχαριστιακή του ταύτιση, ο πιστός γίνεται «Χριστοφόρος». Έτσι η Εκκλησία αποβαίνει το ουράνιο σώμα του Χριστού.

Στη Θεία Ευχαριστία, ο ιερέας απευθύνεται στον Θεό Πατέρα, όχι ως άτομο, όχι μόνος του, αλλά ως προϊστάμενος της κοινότητας των πιστών, η οποία είναι παρούσα στη Λειτουργία, και χωρίς την παρουσία της δεν μπορεί να τελεστεί το Μυστήριο. Τα ρήματα, ποὺ χρησιμοποιούνται στὴ λειτουργικὴ γλώσσα, δεν τίθενται στην ονομαστικὴ του ενικού, αλλὰ του πληθυντικού, και αναφέρονται στο σύνολο των πιστών (δεόμεθα, ικετεύομεν, προσφέρομεν, ευχαριστούμεν, κ.λ.π.). Η βαθειὰ αυτὴ αλήθεια εκφράζεται ωραιότατα και στην ευχὴ του Τρίτου Αντιφώνου της θείας Λειτουργίας: «Ο τας κοινὰς ταύτας καὶ συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς».

Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, ο ιερουργὸς είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, είναι εις τύπον Χριστού. Είναι απαραίτητο, επομένως, να έχει επίγνωση του ύψους της διακονίας του και, ταυτόχρονα, του μεγέθους της αναξιότητας του και των αμαρτιών του, και να αγωνίζεται να ἔχει καθαρότητα ψυχής καὶ σώματος, και να προσέρχεται στο μυστήριο της θείας Κοινωνίας με συνειδητή μετάνοια. Καθότι, «Ουδεὶς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν τω Βασιλεί της δόξης».

Σ᾽ αυτὴ τὴ συνάφεια έκρινα καλό, να παραθέσω ένα απὸ τα Κεφάλαια περὶ Ιερωσύνης του Οσίου Θεογνώστου, που περιλαμβάνονται στη Φιλοκαλία των Αγίων Μακαρίου του Νοταρά και Νικοδήμου του Αγιορείτου, και που πρέπει εμείς οι Λειτουργοὶ του Υψίστου νὰ λάβουμε σοβαρὰ υπόψη: «Σάρκα και αίμα δεν κληρονομούν τὴ βασιλεία του Θεού (Α´Κορ.15,50). Και πώς εσύ, ενώ κοινωνείς τη σάρκα και το αίμα του Θεού, δεν γίνεσαι σύσσωμος με Αυτὸν και δεν ενώνεσαι με το αίμα Του, έχοντας ήδη μέσα σου τη βασιλεία των ουρανών, αλλὰ πολιορκείσαι απὸ πάθη σαρκὸς και αίματος; Φοβούμαι, μήπως δεν θα μείνει σε σένα τὸ Πνεύμα του Θεού, επειδὴ είσαι σαρκικὸς (Γέν.6,3), και μήπως διχοτομηθείς στον καιρὸ της κρίσεως και αφαιρεθεί απὸ σένα η σεβάσμια ιερωσύνη, επειδὴ είσαι ανάξιος γι᾽ αυτὴ τη χάρη, και παραπεμφθείς στην αιώνια κόλαση.»(Κεφ.58). Γιατί το αγιογραφικὸ χωρίο, «...ο κύριος του δούλου εκείνου...διχοτομήσει αυτὸν και το μέρος αυτού μετὰ των απίστων θήσει» (Λουκ. 12,46), οι ερμηνευτὲς Πατέρες, όπως και εδώ ο όσιος Θεόγνωστος, το συσχετίζουν με τον αμελή και ανάξιο ιερέα. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, όταν θα καταδικάσει στη Δευτέρα του Παρουσία τον ανάξιο της Ιερωσύνης, πρώτα θα του την αφαιρέσει («διχοτομήσει αυτόν»), και ύστερα θα τον αποστείλει μετὰ των απίστων στην αιώνια καταδίκη και κόλαση. Και τούτο γιατί; Διότι η Ιερωσύνη δεν μπορεί να πάει στην κόλαση! Αν ήταν δυνατὸν να γίνει τούτο, η κόλαση θα γινόταν Παράδεισος!

Αντίθετα, η χάρη της Ιερωσύνης παραμένει στοὺς εναρέτους κληρικοὺς στον αιώνα. Σ᾽αυτὸ το σημείο, θα αναφερθώ σε μετὰ θάνατον εμφάνεια του μακαριστού αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου του Γ´, του αρχιερέως, που χειροτόνησε και ανέδειξε σε επίσκοπον Κιτίου τον σήμερον τιμώμενον Ιεράρχην. Η θαυμαστὴ τούτη εμφάνεια έγινε στον αοίδιμο όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, όπως ο ίδιος μου αφηγήθηκε το γεγονός, ο οποίος και τον είδε περιβεβλημένον την αρχιερατικὴ Χάρη. Και, ακoύστε, τι μoυ είπε ο άvθρωπoς τoυ Θεoύ. «Πριν να συμβεί το περιστατικό, μερικὰ καλὰ παιδιὰ απὸ τηv Κύπρo μoυ έφερναν τα οvόματα τωv κεκoιμημέvωv τους και τα μνημόνευα στις θείες Λειτουργίες. Αvάμεσα σ᾽ αυτὰ τα ονόματα έβλεπα και το όvoμα: “Μακαρίoυ αρχιερέως”. Μ᾽ αυτὸ τον τρόπο, άρχισα κι εγὼ vα μvημovεύω αυτὸ τοvάvθρωπo. Και επειδή, όταv τοv μvημόvευα, αισθαvόμoυv χαρά, είπα: “Αυτός, θα έκαvε καλὰ στοv τόπo τoυ”. Παράλληλα όμως, άκoυα απὸ διαφόρoυς, πoυ ερχόvτoυσαvεδώ, και κάποια αρvητικὰ γι᾽ αυτόν. Έτσι, έκανα μιὰ πρoσευχὴ ειδικὴ γι᾽ αυτὸ τοvάvθρωπo, και όταv μvημόvευσα ξανά: “Μακαρίoυ αρχιερέως”, άκoυσα μιὰ φωvή, vα μoυ εξαγγέλλει τηvάφιξή τoυ. Άκoυσα: “Μακαρίoυ αρχιερέως, Μακαρίoυ αρχιερέως, Μακαρίoυ αρχιερέως”! Κoιτάζω εκ δεξιώv μoυ και, τί vα ᾽δώ; Ήταvόρθιoς έvας επίσκoπoς!» «Δηλαδή, πώς τοv είδες, Γέρovτα;», ρώτησα τότε τον πάτερ Ιάκωβο. «Έ!, πώς σε βλέπω και με βλέπεις, Νεόφυτέ μoυ; Έτσι τοv είδα! Έφερε (ακoύστε λεπτoμέρειες πoλὺ σημαvτικές!) άπασαv τηvαρχιερατική τoυ στoλή, και ήταv μέσα σε φως πoλύ, και τoυ είπα: “Σε ευχαριστώ, Μακαριώτατε, πoυ με επισκέφθηκες!” Κι αυτός, μoυ είπε : "Εγὼ σε ευχαριστώ, πάτερ Ιάκωβε, πoυ, ενώ δεv σoυ έκανα καvέvα καλό, εσὺ με μvημovεύεις και έχω μεγάλη χάρη και χαρὰ απ᾽ αυτὴ τηv πρoσευχή." Κι επήρε τη μερίδα τoυ και έφυγε!» Βλέπετε, πώς επικoιvωvoύvoι ψυχὲς στη Λειτoυργία και στη μvημόvευση πoυ κάvoυμε;

Από όλα, όσα ανέφερα, διαφαίνεται καθαρά η σημασία, που έχει για την εκπλήρωση της ιερωσύνης, για την «πληροφόρηση της διακονίας του», η απόκτηση από τον ιερέα της ιερατικής συνειδήσεως, του βασιλείου Ιερατεύματος, αλλά και της συνειδητοποίησης του ρόλου και της θέσης του κατά την τέλεση των αγίων Μυστηρίων, και δη της Θείας Ευχαριστίας.

Γι᾽ αυτό, ὁ ιερουργός, πρέπει να ζει με Μετάνοια, να ζει κατά το Ευαγγέλιο και την Παράδοση της Εκκλησίας. Καθημερινά, θα πρέπει να βγάζει πρώτα με τη μετάνοια από τον οφθαλμό του την δοκό, δηλαδή τα προσωπικά του μεγάλα πταίσματα, και ύστερα να προσέρχεται, με την κλήση του Χριστού, να βγάζει τα ξυλαράκια από το μάτι των πιστών, τις όποιες δηλαδή αμαρτίες και πάθη τους, με το Μυστήριο της Εξομολόγησης. Να ενθυμείται τη λειτουργικὴ ευχή, «υπὲρ των ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων». Θα πρέπει, ακόμα, να ζει σε πλήρη διαφάνεια, «ως πόλις επί όρους κειμένη» και «ως άλας της γης».

Όλα αυτά βέβαια, κανείς από εμάς δεν τα έχει από μόνος του. Γι’ αυτό ακριβώς ο Θεός μάς έδωσε την μετάνοια, και με τη μετάνοια όλα συγχωρούνται και όλα καθαρίζουν από την ευσπλαχνία, τη μακροθυμία και το έλεος του Θεού. Καθὼς είπε ο Χριστός στον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, όπως ο ίδιος μας καταθέτει στον περί μετανοίας λόγο του,«Μὴ αποστείς της μετανοίας επιμελούμενος. Η γὰρ τοιαύτη, μετά της εμής ευσπλαγχνίας ενουμένη, εξαλείφει πάντα τα ανομήματα».

Αλλά, ακόμα κι αν τα τηρούσαμε όλα αυτά, ο Χριστός μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα: «Και όταν ταύτα πάντα ποιήσητε, λέγετε εν εαυτοίς ότι δούλοι αχρείοι έσμεν, ότι ό οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν.» Δηλαδή, παραμένουμε πάντα στο πλαίσιο του ελέους του Χριστού, εξαρτώμενοι από την άπειρη ευσπλαχνία Του.

* * *

Όσα μέχρι τώρα ειπώθηκαν, μπορούν κατὰ αναλογίαν να συσχετισθούν προς το πρόσωπο του τιμωμένου Μητροπολίτου Κιτίου, με την ευκαιρία του εορτασμού της τεσσαρακονταετηρίδας της αρχιερατικής διακονίας του. Ενὸς Ιεράρχου, που φέρει τὴν τελετουργικὴ αρχοντιὰ Μακαρίου του Γ´, και διαιωνίζει έτσι το αρχαίο τελετουργικὸ ήθος της κατὰ Κύπρον Εκκλησίας. Και τον ευγνωμονούμε γι᾽ αυτὸ οι παρόντες Ιεράρχες, που μαθητεύσαμε πλησίον του, και εσαεὶ εμπνεόμεθα απὸ το λειτουργικό του τούτο ήθος. Και τούτο το ήθος πηγάζει ασφαλώς απὸ το προσωπικό του ήθος, το ήθος της συγχωρητικότητος και ανεξικακίας, της ευσπλαγχνίας και του ελέους, που επεκτείνεται μέχρι τη μεγάλη και πολλαπλώς δοκιμαζομένη ήπειρο της Αφρικής, συνεχίζοντας την ιεραποστολικὴ έξοδο του αειμνήστου μεγάλου Εθνάρχου.

Τη μυστική πνευματική ζωή του Αγίου Κιτίου, τις προς Θεόν προσευχές του, δεν τις γνωρίζουμε, γιατί δεν εἶναι δυνατόν να εισχωρήσουμε στην ψυχή ενός άλλου ανθρώπου. Ας μου επιτραπεί όμως, να πω κάτι, που γνωρίζω εξ ιδίας πείρας. Είχα την ευλογία, να γνωρίσω την έντονη αίσθηση αμαρτωλότητος και αναξιότητος, που τον διακατέχει κατά την ώρα της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας. Αυτή τη συναίσθηση, που, όταν τον πλημμυρίζει, δεν μπορεί να μείνει αφανής, την έζησα πλησίον του ως διάκονος, ιερέας και αρχιερέας συλλειτουργός του. Αυτό, μαρτυρεί μιά βαθιά κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων, των τελουμένων Μυστηρίων, και μακάρι να την αξιωνόμεθα όλοι μας, όταν ιστάμεθα ενώπιον του αγίου Θυσιαστηρίου.

Και κάτι ακόμα, που επίσης εβίωσα εκ πείρας. Στη Μητρόπολη Κιτίου, λόγω ακριβώς ενός ιδιαίτερου χαρίσματος του Αγίου Κιτίου, παρέχεται απλόχερα ελευθερία πνευματική. Δεν επιβάλλονται περιορισμοί ή στεγανά ή μικρόψυχο ψαλίδισμα των όποιων πρωτοβουλιών. Ως αποτέλεσμα, ανθίζουν έργα πνευματικά, το Άγιον Πνεύμα βρίσκει χώρο και γονιμοποιεί ανθρώπους και πράγματα. Αν στη Μητρόπολη Κιτίου έχουμε ένα Σταυροβούνι, ένα Μαυροβούνι, καλοὺς ιερείς, και τόσα άλλα, αυτό οφείλεται πρωτίστως στην αρχοντιά του Αγίου Κιτίου, η οποία αφήνει χώρο στὸ Άγιο Πνεύμα να δράσει, για να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν όλα αυτά εν ελευθερία και χωρίς καλούπια. Εγώ ο ίδιος προσωπικά, όντας Μορφίτης στην καταγωγή, και, έχοντας ενώπιον μου όλες τις πιθανές επιλογές, όταν περάτωσα τὶς νομικὲς σπουδές μου στὴν Ελλάδα, επέλεξα να έρθω ως μοναχός στη Λάρνακα, στον Άγιο Γεώργιο, κοντά στον Γέροντα Συμεών, σ’ ένα χώρο και σ’ ένα κλίμα, όπου υπήρχε ευρυχωρία και ελευθερία, την οποία διασφάλιζε η παρουσία του Αγίου Κιτίου.

Και μόνον αυτά, που ανέφερα, μου επιτρέπουν, νομίζω, να αναφωνήσω με όλη μου την ψυχή, μαζί με όλους εσάς:

Σεβαστέ μας Γέροντα, Άγιε Μητροπολίτα Κιτίου, κύρ Χρυσόστομε,

Ευχόμεθα και τώρα εκ βάθους ψυχής, με τον σεμνὸ τούτο σημερινὸ εορτασμὸ της μακράς και ευδοκίμου αρχιερατείας Σας, ευχόμεθα πάλιν και πολλάκις, έτη πολλὰ και παρὰ Κυρίου ευλογημένα.

Ο Θεός, να Σας χαρίζει έτη πολλά, και να Σας ενισχύει, να συνεχίσετε να διακονείτε επάξια την Εκκλησία Του, πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, του Δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου και πάντων των λαμπρυνάντων τον περικλεή θρόνον τού Κιτίου Αγίων επισκόπων και Υμετέρων προκατόχων. Αμήν!

Πηγή: amen.gr


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Το Μυστήριο της Ιερωσύνης

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Ιαν 14, 2014 10:57 pm

Ο ΙΕΡΕΑΣ
Τρίτη, 14 Ιανουάριος 2014 από fdathanasiou.wordpress.com

Εικόνα

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες(ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει ταγμάτων…».

Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να διεξάγουν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο απλανής διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Χρυσορρήμων Ιωάννης.

Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ εκείνος έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του δεσμεύει την κρίση του Θεού! Είναι οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού! Προσφέρει στον Κύριο την προσευχή της Εκκλησίας- την ευχαριστία, τη δοξολογία και τα αιτήματά μας, και φέρνει στο λαό τη χάρη, την ειρήνη, τη συγχώρηση, την καταλλαγή, την ίαση, τη δωρεά, «πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων». Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Ουρανώνει τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!

Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν ένα ιερέα από την άλλη! Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί ο πάπας, ο τελευταίος και αμαρτωλός -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες! Γι’ αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα. Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!

Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας. Ο ιερός κλήρος της Ρωμηοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους! Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους! Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί! Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα! Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτίσθηκε με τους ισχυρούς της γης. Ρακενδύτης(με παλιά ρούχα) συχνά και αποχειροβίωτος(που ζει από χειρονακτική εργασία), πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες! Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου…

Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να υπογραμμίσουν ποιά πρέπει να είναι η στάση του καθενός όταν διαβαίνει ένα ράσο. Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση». Ένας που έχει το προνόμιο να φέρει το πένθος των αμαρτιών μας μαζί με το πένθος του Γένους μας και τους στεναγμούς της Ρωμηοσύνης! Όμως το ράσο συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης εκ μέρους της πονηρής και αγνώμονος γενεάς μας. Με άλλοθι (εκ των υστέρων!) κάποιες τραγικές περιπτώσεις πεπτωκότων ιερωμένων, χυδαία λόγια, ανόητες προλήψεις, ακόμη και αισχρές χειρονομίες όχι σπάνια, σημειώνονται στη θέα και μόνο του κληρικού! Οδυνηρό σύμπτωμα, που ασφαλώς προδίδει υποβόσκουσα βαρύτατη πνευματική νόσο του νεώτερου Ελληνισμού! Κι όταν η μνήμη λειτουργεί, θυμούνται οι παλιότεροι, όχι χωρίς πικρία, ότι κ’ οι αλλόθρησκοι κατακτητές του τόπου μας τιμούσαν τους ιερείς μας και τους Αρχιερείς και δεν αποτελούσε παράξενο φαινόμενο νάβλεπες Τούρκο να φιλάει το χέρι ενός παπά και να ζητάει την ευχή του!…

Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Μ’ όλη σου την ψυχή να ευλαβείσαι τον Κύριο και να τιμάς τους Ιερείς Του. Μ’ όλη σου τη δύναμη ν’ αγαπήσεις Αυτόν ! που σ’ έπλασε και να μην εγκαταλείψεις τους λειτουργούς Του. Να φοβάσαι τον Κύριο και να δοξάζεις τον ιερέα Του…». Και αλλού: «Στους προφήτες μου μην κάνετε κακό!» (Α’ Παραλειπ. 16: 22)

Τους λειτουργούς μου, τους κήρυκες του λόγου μου, τους απεσταλμένους μου, μην τους κακομεταχειρίζεσθε!

Ένα οδυνηρό συμβάν αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Δ’ Βασιλειών, κεφ. Β’. Ο Προφήτης Ελισαίος, ένας κατ’ εξοχήν πονετικός και φιλάνθρωπος άνθρωπος του Θεού, ανέβαινε προς τη Βαιθήλ. Καθώς ανέβαινε, ένα σμάρι αλητόπαιδα άρχισαν να τον γιουχαΐζουν και να τον ειρωνεύονται: «ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε!» (ήταν φαλακρός). Βρέθηκε σε στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας ο δούλος του Θεού. Πικράθηκε, γύρισε πίσω και τα κοίταξε και «τα καταράστηκε στο όνομα του Κυρίου». Την πικρία του Προφήτη εκδικήθηκαν την ίδια στιγμή δύο αρκούδες που βγήκαν από το διπλανό δάσος και «όρμησαν πάνω τους και κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά»! Κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά! Ασύλληπτα φοβερό πράγμα η πικρία και η δίκαιη αγανάκτηση των λειτουργών του Θεού! Ρίχνει τον αίτιο της στη δικαιοσύνη του Θεού και εφαρμόζεται το «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού»! (Εβρ. 10: 31).

Ας μην σκεφθεί κανείς: Ο Ελισαίος ήταν Προφήτης· ο παπάς δεν είναι κάτι ανάλογο! Μεγαλύτερος του Προφήτη είναι ο ιερέας! Ο Προφήτης δεν είχε εξουσία ούτε θεία Λειτουργία να τελεί, ούτε αμαρτίες να συγχωρεί, ούτε νεκρούς να λύει από τα δεσμά άθεσμων πράξεων! Την εξουσία, όμως, αυτή την έχει ο ιερέας!… Τα συμπεράσματα είναι άπλα και εύκολα…

Το χειρότερο στις περιπτώσεις ασεβούς συμπεριφοράς έναντι των Κληρικών είναι ότι οι εκδηλώσεις της ασέβειας δεν απευθύνονται προς το πρόσωπο του ιερωμένου (συχνά ούτε καν τον γνωρίζουν οι τολμητίες), αλλά προς το ράσο! Προς την Ιεροσύνη! Επομένως δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι αυτό είναι μια απ’ τις χειρότερες περιπτώσεις βλασφημίας. Ένα είδος βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χορηγεί το χάρισμα της Ιεροσύνης! Και είναι σαφής και απερίφραστος ο λόγος τού Θεανθρώπου: «Όποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό ούτε στον μελλοντικό κόσμο»! (Ματθ. 12: 32).

«Οσμή ζωής», εκδ. Άθως

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Toula
Δημοσιεύσεις: 1962
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:32 pm
Τοποθεσία: Παναγιώτα, Αμπελόκηποι

O Ιερέας βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους!

Δημοσίευσηαπό Toula » Πέμ Ιαν 16, 2014 8:08 am

O Ιερέας βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους!

Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες (ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει ταγμάτων…». Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να διεξάγουν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο απλανής διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Χρυσορρήμων Ιωάννης.

Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ εκείνος έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του δεσμεύει την κρίση του Θεού! Είναι οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού! Προσφέρει στον Κύριο την προσευχή της Εκκλησίας- την ευχαριστία, τη δοξολογία και τα αιτήματά μας, και φέρνει στο λαό τη χάρη, την ειρήνη, τη συγχώρηση, την καταλλαγή, την ίαση, τη δωρεά, «πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων». Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Ουρανώνει τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!

Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν ένα ιερέα από την άλλη! Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί ο πάπας, ο τελευταίος και αμαρτωλός -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες! Γι’ αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα. Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!

Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας. Ο ιερός κλήρος της Ρωμηοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους! Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους! Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί! Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα! Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτίσθηκε με τους ισχυρούς της γης. Ρακενδύτης(με παλιά ρούχα) συχνά και αποχειροβίωτος(που ζει από χειρονακτική εργασία), πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες! Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου…

Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να υπογραμμίσουν ποιά πρέπει να είναι η στάση του καθενός όταν διαβαίνει ένα ράσο. Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση». Ένας που έχει το προνόμιο να φέρει το πένθος των αμαρτιών μας μαζί με το πένθος του Γένους μας και τους στεναγμούς της Ρωμηοσύνης! Όμως το ράσο συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης εκ μέρους της πονηρής και αγνώμονος γενεάς μας. Με άλλοθι (εκ των υστέρων!) κάποιες τραγικές περιπτώσεις πεπτωκότων ιερωμένων, χυδαία λόγια, ανόητες προλήψεις, ακόμη και αισχρές χειρονομίες όχι σπάνια, σημειώνονται στη θέα και μόνο του κληρικού! Οδυνηρό σύμπτωμα, που ασφαλώς προδίδει υποβόσκουσα βαρύτατη πνευματική νόσο του νεώτερου Ελληνισμού! Κι όταν η μνήμη λειτουργεί, θυμούνται οι παλιότεροι, όχι χωρίς πικρία, ότι κ’ οι αλλόθρησκοι κατακτητές του τόπου μας τιμούσαν τους ιερείς μας και τους Αρχιερείς και δεν αποτελούσε παράξενο φαινόμενο νάβλεπες Τούρκο να φιλάει το χέρι ενός παπά και να ζητάει την ευχή του!…

Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Μ’ όλη σου την ψυχή να ευλαβείσαι τον Κύριο και να τιμάς τους Ιερείς Του. Μ’ όλη σου τη δύναμη ν’ αγαπήσεις Αυτόν ! που σ’ έπλασε και να μην εγκαταλείψεις τους λειτουργούς Του. Να φοβάσαι τον Κύριο και να δοξάζεις τον ιερέα Του…». Και αλλού: «Στους προφήτες μου μην κάνετε κακό!» (Α’ Παραλειπ. 16: 22)

Τους λειτουργούς μου, τους κήρυκες του λόγου μου, τους απεσταλμένους μου, μην τους κακομεταχειρίζεσθε! Ένα οδυνηρό συμβάν αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Δ’ Βασιλειών, κεφ. Β’. Ο Προφήτης Ελισαίος, ένας κατ’ εξοχήν πονετικός και φιλάνθρωπος άνθρωπος του Θεού, ανέβαινε προς τη Βαιθήλ. Καθώς ανέβαινε, ένα σμάρι αλητόπαιδα άρχισαν να τον γιουχαΐζουν και να τον ειρωνεύονται: «ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε!» (ήταν φαλακρός). Βρέθηκε σε στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας ο δούλος του Θεού. Πικράθηκε, γύρισε πίσω και τα κοίταξε και «τα καταράστηκε στο όνομα του Κυρίου». Την πικρία του Προφήτη εκδικήθηκαν την ίδια στιγμή δύο αρκούδες που βγήκαν από το διπλανό δάσος και «όρμησαν πάνω τους και κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά»! Κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά! Ασύλληπτα φοβερό πράγμα η πικρία και η δίκαιη αγανάκτηση των λειτουργών του Θεού! Ρίχνει τον αίτιο της στη δικαιοσύνη του Θεού και εφαρμόζεται το «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού»! (Εβρ. 10: 31).

Ας μην σκεφθεί κανείς: Ο Ελισαίος ήταν Προφήτης· ο παπάς δεν είναι κάτι ανάλογο! Μεγαλύτερος του Προφήτη είναι ο ιερέας! Ο Προφήτης δεν είχε εξουσία ούτε θεία Λειτουργία να τελεί, ούτε αμαρτίες να συγχωρεί, ούτε νεκρούς να λύει από τα δεσμά άθεσμων πράξεων! Την εξουσία, όμως, αυτή την έχει ο ιερέας!… Τα συμπεράσματα είναι άπλα και εύκολα…

Το χειρότερο στις περιπτώσεις ασεβούς συμπεριφοράς έναντι των Κληρικών είναι ότι οι εκδηλώσεις της ασέβειας δεν απευθύνονται προς το πρόσωπο του ιερωμένου (συχνά ούτε καν τον γνωρίζουν οι τολμητίες), αλλά προς το ράσο! Προς την Ιεροσύνη! Επομένως δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι αυτό είναι μια απ’ τις χειρότερες περιπτώσεις βλασφημίας. Ένα είδος βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χορηγεί το χάρισμα της Ιεροσύνης! Και είναι σαφής και απερίφραστος ο λόγος τού Θεανθρώπου: «Όποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό ούτε στον μελλοντικό κόσμο»! (Ματθ. 12: 32).

Από το βιβλίο «Οσμή ζωής»,
του Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ.κ. Ιωσήφ - εκδ. Άθως

ΠΗΓΗ: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες