Για να ξαναδούμε αυτό το επίσης επίκαιρο και ακανθώδες θέμα του Γάμου. Άποψή μου, πιθανόν να κάνω και λάθος, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των γάμων στην ελληνική κοινωνία πάσχει από ενδημικά εσωτερικά προβλήματα, τα οποία ακόμη κι αν δεν οδηγήσουν στη διάλυσή του (1 στις 3 περιπτώσεις), κάνουν τους συζύγους λιγότερο ευτυχείς και τους δυσκολεύουν στον αγώνα για τη σωτηρία τους.
Ένας σοβαρός λόγος που δυναμιτίζει τον Γάμο από το ξεκίνημά του είναι η εικόνα που έχουμε πριν το Γάμο, για το τι είναι Γάμος και ποιος είναι ο σκοπός του. Παραθέτω το παρακάτω αρθράκι απ΄το site της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, για να βοηθήσει στην αρχή της συζήτησης:
Ο Σκοπός του Γάμου" Εις βοήθεια και διάδοχη του γένους των ανθρώπων"
Στο ερώτημα «γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι» η πιο συχνή απάντηση είναι «για να κάνουν παιδιά». Η απάντηση είναι λάθος, ιδίως όταν διατυπώνεται έτσι απόλυτα και αξιωματικά.
Βασικός σκοπός του γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση, η αλληλοβοήθεια, η τελειοποίηση και η συνεργασία των δύο συζύγων. Οι σύζυγοι καλούνται στο δύσκολο άθλημα της αγάπης, η οποία αυξάνει τις πνευματικές διαστάσεις της συζυγίας και οδηγεί το γάμο στην οικογένεια που είναι η «κατ' οίκον Εκκλησία».
Δεύτερος σκοπός του γάμου είναι η γέννηση των παιδιών. Στο δήθεν αφελές ερώτημα «πως έρχονται τα παιδία στον κόσμο» εμείς απαντάμε «τα στέλνει ο Θεός» Και όταν δε στέλνει υποτασόμεθα στο θέλημά του και δε διαλύουμε το γάμο. Βέβαια παρ' όλο που η τεκνογονία δεν είναι ο κεντρικός και κύριος στόχος του γάμου δε παύει να είναι σημαντικός. Τα παιδιά εκτός του ότι φέρνουν ευτυχία στο σπίτι, εκτός του ότι αποτελούν τον καρπό της υπακοής στο θείο θέλημα, ενώνουν ψυχικά το ανδρόγυνο. Σήμερα, άλλωστε, με την οξεία φάση που διέρχεται το δημογραφικό μας πρόβλημα, είναι ανοησία και πλάνη να μιλάμε για οικογενειακό προγραμματισμό και περιορισμό των γεννήσεων, όταν σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα έχει μετατραπεί σε χώρα γερόντων. Και η πολιτεία οφείλει να δώσει κίνητρα τεκνογονίας και οικονομικές παροχές στις πολυτεκνικές οικογένειες για να βαστάξουν το δυσβάστακτο βάρος της ανατροφής των παιδιών, υπό τις σημερινές αντίξοες συνθήκες. Αλλά και η Εκκλησία ενθαρρύνει τα νέα ζευγάρια στην γέννηση παιδιών συνιστώντας λιγότερη υλοκρατία, λιγότερο ατομισμό και περισσότερο πνεύμα θυσίας. Πέραν όμως όλων αυτών, θέλημα Θεού είναι η γέννηση παιδιών μέσα στο γάμο και η ανατροφή τους μέσα στο θερμοκήπιο και τη θαλπωρή της χριστιανικής οικογένειας.
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος
http://imd.gr/html/gr/section02/socialmatt...riage/01/04.htmΕγώ θα προσθέσω στους δυο σκοπούς που αναφέρονται πιο πάνω και δυό ακόμη λιγότερο πνευματικούς, αλλά σίγουρα υπαρκτούς: την απόλαυση ή τη νομιμοποίηση του σαρκικού έρωτα και την οικονομική και κοινωνική εξασφάλιση. (Νίκος Θ. Μπουγάτσος, "Η Ορθόδοξη Θεολογία για το σκοπό του Γάμου",.Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 1989).
Δυστυχώς, ενώ πράγματι ο βασικός σκοπός του Γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση κι αλληλοβοήθεια μεταξύ των συζύγων για ν΄αντιμετωπίσουν τις αναπόφευκτες δοκιμασίες αυτού του βίου κι έτσι να φθάσουν πιο εύκολα στο βασικό σκοπό του ανθρώπου που είναι η Βασιλεία των Ουρανών, οι περισσότεροι νέοι ή και λιγότερο νέοι πηγαίνουν ή δεν πηγαίνουν στο Γάμο έχοντας στο μυαλό τους μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Το ότι ο βασικός σκοπός του Γάμου είναι η αλληλοβοήθεια κι η αλληλοσυμπλήρωση φαίνεται από τη Γένεση κι ειδικότερα από τη δημιουργία της γυναίκας απ΄το πλευρό του Αδάμ:
"18 Και είπε Κύριος ο Θεός:
Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος, θα κάνω σ' αυτόν βοηθό όμοιο μ' αυτόν.
19 Και έπλασε ο Θεός πάλι από τη γη όλα τα ζώα τού αγρού, και όλα τα πουλιά τού ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει, και ό,τι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του. 20 Και ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά τού ουρανού και σε όλα τα ζώα τού αγρού, για τον Αδάμ,
όμως, δεν βρισκόταν βοηθός όμοιος μ' αυτόν. 21 Και ο Θεός επέβαλε έκσταση στον Αδάμ, και κοιμήθηκε. Και πήρε μία από τις πλευρές του και έβαλε σάρκα στη θέση της. 22 Κι έπλασε ο Θεός την πλευρά, που πήρε από τον Αδάμ, σε γυναίκα και την έφερε στον Αδάμ.
23 Και ο Αδάμ είπε:
Αυτό είναι τώρα κόκαλο από τα κόκαλά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου. Αυτή θα ονομαστεί γυναίκα, επειδή πάρθηκε από τον άνδρα της. 24 Γι' αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του, και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα." (Γένεση, κεφ. 2)
Σημεία κλειδιά του χωρίου αυτού είναι το "ποιήσομεν αυτώ βοηθόν κατ΄αυτόν" και το "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν". Δηλαδή ο Αδάμ αυτό που είχε ανάγκη ήταν από σύντροφο, για να μοιράζεται μαζί του το ξεχείλισμα της αγάπης του Θεού, επειδή ο άνθρωπος πλασμένος κατ΄εικόνα του Θεού είναι ον κοινωνικό, όπως είναι κι ο Θεός. Η λαϊκή ρήση: "Ο άνθρωπος δεν κάνει μόνος του ούτε στον Παράδεισο" αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα.
Ο Αδάμ, λοιπόν, ο πρώτος άνθρωπος κι όχι ο άνδρας, γιατί μέχρι το διαχωριμό της Εύας στον άνθρωπο συνηπήρχαν αυτά που σήμερα χαρακτηρίζουμε ανδρικές και γυναικείες ιδιότητες, δεν είχε ανάγκη τη γυναίκα ούτε επειδή δεν ήταν ο ίδιος πλήρης ή τέλειος, ούτε πολύ περισσότερο για λόγους σαρκικής απόλαυσης, αλλά είχε ανάγκη από σύντροφο για να μοιραστεί μαζί του την αγάπη του Θεού.
Η δεύτερη φράση "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" είναι κι η πιο παρεξηγημένη. Δηλαδή, σχεδόν όλοι πιστεύουν ότι η φράση αυτή, που επαναλαμβάνεται και κατά την τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου, εννοεί την σαρκική συνεύρεση του ζευγαριού με σκοπό την τεκνογονία ή απλά την ηδονή. Είναι όμως η άποψη αυτή τελείως λάθος. Επειδή ο Αδάμ (άνδρας πια) και η Εύα (η πρώτη γυναίκα), μέχρι την πτώση τους ήταν πλήρεις Θείου Έρωτος και δεν είχαν ανάγκη τον σαρκικό έρωτα, που είναι μεταπτωτικό υποκατάστατο του Θείου 'Ερωτα. Αυτό προκύπτει από τη διδασκαλία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:"Μετά την παράβασιν τα της συνουσίας γέγονεν, επεί μέχρις εκείνου καθάπερ άγγελοι ούτω διητώντο εν τω παραδείσω, ουχ υπό επιθυμίας φλεγόμενοι, ουχ υπό ετέρων παθών πολιορκούμενοι, ου ταις ανάγκαις της φύσεως υποκείμενοι, αλλά δι’ όλου άφθαρτοι κτισθέντες και αθάνατοι" (ΙΕ' Ομιλία εις την Γένεσιν). Γι αυτό ο Αδάμ όταν έλεγε την επίμαχη φράση εννοούσε την ταύτιση του ζευγαριού μετά το Γάμο, ώστε ν΄αποτελούν ένα σώμα με δυο αλληλοσυμπληρούμενες ψυχές.
(Συγγνώμη θα το διακόψω εδώ και θα το συνεχίσω μόλις μπορέσω).
- και στο πως αντιμετωπίζουν το γάμο και τις σχέσεις τους φτάνει και περισσεύει.