Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Παρ Σεπ 07, 2012 9:16 am
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
Η σχέση τώρα, του ανθρώπου με το Θεό. Ένα μεγάλο θέμα. Μια προσεκτική ματιά θα μας κάνει να δούμε ότι πολλές φορές είμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης αρρωστημένης θρησκευτικότητας. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι άρρωστοι θρησκευτικά, που έχουν αρρωστημένη θρησκευτικότητα. Μια θρησκευτικότητα, που στερείται και την ελευθερία και την αγάπη. Αρρωστημένη θρησκευτικότητα όσον αφορά στον εαυτό μας, αρρωστημένη θρησκευτικότητα όσον αφορά αυτήν που πάμε να προσφέρουμε στους άλλους. Ποιά είναι ἡ σχέση του ανθρώπου με το Θεό; Είναι Μια υπεύθυνη σχέση, και είναι Μια σχέση ελευθερίας και από την πλευρά του ανθρώπου και από την πλευρά του Θεού. Ουσιαστικά, είπαμε για την ελευθερία του Θεού. Ο άνθρωπος στο Θεό πηγαίνει ελεύθερα. Τι σημαίνει ελεύθερα; Σημαίνει υπεύθυνα. Σημαίνει ότι πηγαίνει εν επιγνώσει. Σημαίνει ότι δεν ζητάει από τον Θεό να του κάνει το κέφι του αλλά ζητάει να γνωρίσει την αλήθεια και το πρόσωπο του Θεού. Πηγαίνει υπεύθυνα, που σημαίνει, πηγαίνει γιατί εμπιστεύεται το πρόσωπό Του και το Λόγο Του. Και το εμπιστεύεται «κατά πάντα και διά πάντα». Δεν ζητάει από το Θεό, σαν τον Φαρισαίο, να είναι μάρτυρας της καλοσύνης του και της αρετής του. Γιατί; Γιατί ἡ συναίσθηση της ευθύνης έρχεται να μας φανερώσει πόσο άρρωστοι είμαστε πολλές φορές. Γιατί άρρωστος είναι ὁ άνθρωπος που λειτουργεί εγωιστικά, άρρωστος είναι ὁ άνθρωπος που δεν είναι Αγάπη, όσο κι αν λέει ότι έχει Αγάπη. Γιατί αυτό που λέμε ότι έχουμε, το διαψεύδει ἡ καθημερινότητά μας. Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό λοιπόν, είναι Μια σχέση ευθύνης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος πηγαίνει όντως στο Θεό και πηγαίνει γιατί Τον εμπιστεύεται, Τον αγαπά. Τι σημαίνει Τον εμπιστεύεται; Λέει ἡ Οπισθάμβωνος Ευχή· «Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον». Αυτό έχει και Μια δεύτερη ανάγνωση. Ό,τι κατέρχεται άνωθεν είναι «δόσις αγαθή» και «δώρημα τέλειον». Δηλαδή; Δηλαδή και μία αρρώστια και μία δοκιμασία και ένας θάνατος. Εμείς όμως, που δεν κατανοήσαμε τη σχέση μας αυτή, ουσιαστικά δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό. Νομίζουμε ότι ὁ Θεός τότε τα λέει καλά, όταν συμφωνεί μαζί μας, γιατί ακριβώς έχουμε Μια λαθεμένη θρησκευτικότητα. Εμπιστεύομαι λοιπόν την αγάπη του Θεού και δεν πηγαίνω στον Θεό με το ζόρι. Ο Θεός, ούτε εμένα ούτε εσάς έχει ανάγκη. Υπήρχε πριν από μας και μπορεί να υπάρχει και χωρίς εμάς. Κι είναι σημαντικό να το καταλάβουμε. Γιατί μερικές φορές θεωρούμε ότι ὁ Θεός είναι υποχρεωμένος σε μας, γιατί νηστεύουμε, γιατί πάμε στην εκκλησία. Είναι γνωστή ἡ φράση που προέρχεται από τα χείλη, πολλές φορές, ευσεβών ανθρώπων «Γιατί, Θεέ μου, σε μένα;». Δηλαδή, Τι όχι σε σένα; Τι σε μένα; Τι σημαίνει αυτό το ερώτημα; Πόσο λίγο εμπιστευόμαστε. Και δεν καταλάβαμε κάτι. Ακριβώς γι’ αυτό σε μας. Γιατί έχουμε οικοδομήσει Μια λαθεμένη οικοδομή και επειδή ὁ Θεός μας αγαπάει δεν μας αφήνει στην πλάνη μας και μας παραχωρεί τη δοκιμασία που φέρνει στην επιφάνεια ποιοί πραγματικά είμαστε. Κάποτε ένα πρόσωπο, το οποίο εργάστηκε χρόνια ολόκληρα μέσα στην Εκκλησία ασθένησε, και είπε αυτό: «Γιατί, Θεέ μου, σε μένα;». Κι εγώ του παρήγγειλα: «Γιατί όχι σε σένα; πρώτον, και δεύτερον, το ερώτημά σου είναι και ἡ απάντηση. Όταν παλιότερα εσύ πήγαινες σε κάποιον ασθενή να τον παρηγορήσεις, Τι του έλεγες; Γιατί δεν τα λες τώρα στον εαυτό σου; Από αυτή την καλουπιά ο Θεός πάει να σε βγάλει». Και έτσι ήτανε. Ο Θεός ετοίμασε το πρόσωπο αυτό, το ωρίμασε. Γιατί; Γιατί ο Θεός θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι». Και ἡ σωτηρία είναι ἡ ζωή με Εκείνον. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσέξουμε μήπως ἡ θρησκευτικότητά μας και ἡ πίστη μας είναι αρρωστημένη. Γιατί ἡ αρρωστημένη θρησκευτικότητα επηρεάζει την κατάσταση του σπιτιού μας, επηρεάζει την αγωγή που δίνουμε στα παιδιά μας και πολλές φορές εξηγεί γιατί είναι αποτυχημένη αυτή ἡ αγωγή, όταν εμείς προσπαθούμε να διορθώσουμε το έργο του Θεού, ενώ ο Θεός μας έδωσε τη δυνατότητα να πούμε ακόμα και σ' Αυτόν, όχι. Εμείς θέλουμε να τ’ απαγορεύσουμε αυτό από τα παιδιά μας. Από αγάπη, λέμε. Σα να μη μας αγαπούσε ο Θεός. Έτσι λοιπόν, είναι πάρα πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι Μια υγιής σχέση του Θεού με τον άνθρωπο έχει αυτά τα δύο θεμέλια. Την ελευθερία του ανθρώπου, που πηγαίνει ελεύθερα στον Θεό γιατί Τον αγαπά και Τον εμπιστεύεται και την αγάπη του Θεού.
Ας έρθουμε όμως λιγάκι πιο κοντά σε πιο ανθρώπινα πράγματα. Τι συμβαίνει μ’ ένα ζευγάρι ανθρώπων; Πού θεμελιώνεται αυτή ἡ σχέση κι αυτός ο γάμος; Δεν μπορεί να έχει άλλο θεμέλιο, παρά στην Ελευθερία και στην Αγάπη. Πόσες φορές επιδιώκουμε να αλλάξουμε τον άλλον, να αφομοιώσουμε τον άλλον; Αυτό σημαίνει πώς δεν τον αγαπάμε. Γιατί, στην πραγματικότητα, γνώρισες έναν άνθρωπο, τον αγάπησες γι’ αυτό που είναι, τώρα γιατί θες να τον αλλάξεις; Και με Τι κριτήριο, θέλεις; Με το κριτήριο ότι εσύ είσαι καλύτερος από εκείνον; Εκείνη ή εκείνον; Ποιο είναι το κριτήριο; Και γιατί αυτό το κριτήριο δεν είναι εγωιστικό, δικό σου; Ο γάμος είναι ο μόνος χώρος που ένα κι ένα κάνει πάλι ένα. Έχουμε ένα πρόσωπο, μία αντρόγυνη φύση, στα δύο αυτά πρόσωπα. Είπαμε Ποιο είναι το καλούπι: «Μονάς εν τριάδι, και τριάς εν μονάδι». Δεν υπάρχει άλλο σταθερότερο θεμέλιο από την Ελευθερία και την Αγάπη σαν θεμέλιο αυτής της σχέσης. Πολύ περισσότερο όταν αυτή ἡ Ελευθερία κι αυτή ἡ Αγάπη μπολιάζεται στη Χάρη του Θεού και γίνεται - γι’ αυτό ο γάμος είναι μυστήριο -, Ελευθερία και Αγάπη του Θεού, που προσφέρεται στον άνθρωπο. Τι σημαίνει Ελευθερία; Σεβασμός της ετερότητας του άλλου. Βρήκες έναν άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο από σένα. Πώς αυτό το υπολογίζεις; πόσο το εκτιμάς; Ακόμα περισσότερο πόσο θεωρείς δώρο του Θεού την ετερότητα του άλλου ανθρώπου με ότι χαρίσματα μα κι ελαττώματα αν έχει. Εάν πραγματικά αγαπώ τον άλλον, θέλω να παραμείνει έτερος, γιατί τότε μόνο θα μπορώ να τον αγαπώ. Αν τον άλλο θέλω να τον αφομοιώσω, εάν θέλω να γίνει σαν κι εμένα, δεν τον αγαπώ, θέλω να υποτάξω την προσωπικότητά του. Κι αυτό δείχνει δύο λάθη. Ότι θεωρώ τον εαυτό μου κριτήριο, απ’ όποιον κι αν γίνεται ἡ κίνηση αυτή, και ότι δεν σέβομαι την ετερότητα του άλλου. Όπου υπάρχει αληθινή ελευθερία, υπάρχει κι αληθινή αγάπη. Κι αυτή δεν οδηγεί στην αφομοίωση ούτε στην ισοπέδωση, αλλά στην αναγνώριση του άλλου. Πού οδηγεί Μια σχέση μέσα στην Ελευθερία και στην Αγάπη; Σ’ ένα διάλογο των δύο προσώπων. Πρώτον γιατί είναι έτεροι, και δεύτερον γιατί αγαπιώνται. Γι’ αυτό διαλέγονται. Κι αυτός ο διάλογος είναι ένας πλούτος. Γιατί κι ο καθένας είναι ένας πλούτος για τον άλλον, κι είναι σημαντικό να τον ανακαλύψουμε. Ο στόχος είναι ἡ διαρκής ανακάλυψη του άλλου. Πολλές φορές νομίζουμε ότι ξέρουμε καλά τον άνθρωπό μας κι αποδεικνύεται ότι δεν τον ξέρουμε. Και πολλές φορές έχουν περάσει κάποια χρόνια κι έρχεται ἡ κρίση. Γιατί; Γιατί αυτό που διαρκώς πιέζαμε κάποια στιγμή κάνει την έκρηξή του. Θέλω να σάς θυμίσω το στίχο ενός όμορφου τραγουδιού· «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ’σύ». Έχετε σκεφθεί καθόλου το μήνυμα που κομίζει αυτός ο στίχος; Σ’ αγαπώ, και μπορώ να σ’ αγαπώ, γιατί δεν είσαι ’γώ. Αυτή είναι ἡ πρώτη του ερμηνεία. Ουσιαστικά δεν σ’ αγαπώ, αν θέλω εσύ να γίνεις εγώ. Μέσα από τη διαφορετικότητα του κάθε προσώπου, μέσα στην αγάπη, επιτυγχάνεται ένας διαρκής εμπλουτισμός της σχέσης. Αλλιώς, όπως λένε, στον κόσμο και στην κοινωνία, «παλιώνει ἡ σχέση και ο γάμος». Όμως, παλιώνει γιατί εμείς τον αφήνουμε και παλιώνει. Εάν δε σκεφθείτε την δυνατότητα του καθενός ανθρώπου να αγιάζεται και να μετέχει όλο και περισσότερο της δόξης του Θεού και της Χάριτός Του, τότε διαρκώς μπορούμε να έχουμε έναν καινούργιο άνθρωπο. 'Αλλά, εμείς προσπαθούμε να διορθώσουμε τα έργα του Θεού, νομίζοντας ότι ξέρουμε καλύτερα Τι πρέπει να κάνουμε. Θα το δούμε ακόμα τραγικότερα το θέμα, όταν φτάσουμε σε Μια άλλη σχέση, πολύ βασική και καθημερινή. Τη σχέση των παιδιών με τούς γονείς. Τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Είναι Μια δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ελευθερία, στο όνομα της αγάπης. Τις περισσότερες φορές με τον εγωισμό μας στη θέση της αγάπης, είναι πάρα πολύ εύκολο να έρθει ἡ σύγκρουση. Αλήθεια, όταν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας Τι όραμα έχουμε στη ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά για να ζήσουν ελεύθερα και να σταθούν στα πόδια τους ή τα «καμαρώνουμε» γιατί μας ακούνε; Εάν χαιρόμαστε γιατί μας ακούνε πάντα, ουσιαστικά έχουμε αναγνωρίσει και ανακηρύξει σε αλάθητο τον εαυτό μας, και πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο, και χαιρόμαστε που τα παιδιά μας, μας ακούνε. Ενώ θα ’πρεπε να ανησυχούμε αν μας ακούνε πάντα, και πολύ περισσότερο στο διάστημα της εφηβείας, που είναι ἡ προσπάθεια του νέου παιδιού να κατακτήσει την ελευθερία του. Θέλει την αγάπη μας, αλλά όχι με τη στέρηση της ελευθερίας. Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ευθύνη. Κι αυτό το ξέρουμε και το βιώνουμε. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να εξαρτώνται διαρκώς από μας ή μ’ έναν τέτοιο τρόπο που όταν μας φύγουν αύριο να μπορούν σταθούν στα δικά τους τα πόδια; Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε Τι σημαίνει, ότι το καλό μας το παιδί που το ορίζαμε όσο το είχαμε κοντά μας μόλις φύγει από κοντά μας μπλέκει και καταστρέφεται; Το ερώτημα καίριο. Φταίνε οἱ κακές παρέες ή ο τρόπος που εμείς το μεγαλώσαμε; Εμείς δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και κακές παρέες; Δεν θα’ πρεπε λοιπόν να το μεγαλώσουμε έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να μη μας έχει ανάγκη; Όμως πολλές φορές εμείς το μεγαλώνουμε με λάθος τρόπο, με Μια αγάπη που ’ναι αρρωστημένη, με Μια αγάπη που δεν βλέπει το πραγματικό συμφέρον του παιδιού. Να παρουσιάσω ένα απλό παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια βρισκόμουν τη μέρα της Μεταμορφώσεως στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο. Λειτουργούσα εκεί και είχα μαζί μου Μια οικογένεια από την Αμερική με έξι παιδιά. Μετά πήγαμε κάπου να φάμε. Νηστεία μεν, Μεταμορφώσεως δε, μπορούσαμε να φάμε και κάτι ψαρικό. Εκεί που τρώγαμε, κάποια στιγμή σηκώθηκα και καθώς πήγα να γυρίσω είδα ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι, 10, 11, 12 -κάπου εκεί -, μ’ ένα σουβλάκι στο χέρι και στρίβοντας βλέπω δίπλα και τούς γονείς του που έκαναν το ίδιο. Εκείνη τη στιγμή μού καρφώθηκε στο μυαλό σαν ερώτημα: Αν το παιδί αυτό στα 15 του παίρνει ναρκωτικά, θα ρωτάει ο πατέρας Ποιος φταίει και θάναι σοβαρός; Ετοίμασε το παιδί του για να λέει «όχι», ακόμα και σε πράγματα που του αρέσουνε; Πότε το προπόνησε; Βλέπετε πόσο τυφλοί είμαστε, όταν αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι ἡ προπόνηση για έναν αθλητή, προκειμένου να κερδίσει ένα μετάλλιο και δεν αναγνωρίζουμε την προπόνηση για έναν άνθρωπο, προκειμένου να κερδίσει τη ζωή! Για να δείτε, ότι το πρόβλημα το ’χουμε εμείς, περίπου το ίδιο διάστημα, αλλά το χειμώνα, σ’ ένα σχολείο εδώ των Αθηνών, με κάλεσαν για να μιλήσω στα παιδιά στο πλαίσιο του μαθήματος της Περιβαλλοντικής Αγωγής. Το μάθημά τους ήταν εκείνη τη χρονιά, οι νηστήσιμες συνταγές. Εμένα μού ζήτησαν να μιλήσω για τη νηστεία. Έ, τούς μίλησα για τη νηστεία, τούς είπα Τι είναι, Ποιος την είπε, γιατί την κάνουμε, πώς την κάνουμε και ούτω καθ’ εξής. Τα παιδιά με ρώτησαν, τούς απάντησα, τελειώσαμε. Την επόμενη χρονιά τα παιδιά αυτά ήρθανε στη Σιάτιστα. Η μαθήτρια που ανέλαβε να με προσφωνήσει, μ’ ευχαρίστησε πρώτον γιατί την περασμένη χρονιά είχα πάει στο σχολείο τους και μού ’πε το εξής· «Θα σάς πω και κάτι που δεν το ξέρετε, και φαντάζομαι να χαρείτε. Τα περισσότερα παιδιά εκείνη την ημέρα όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας απαιτήσαμε από τούς γονείς μας να νηστεύσουμε την υπόλοιπη Σαρακοστή». Το ερώτημα απλό: Ποιος είχε πιο πολύ μυαλό, τα παιδιά ή οι γονείς τους; Γιατί το ζήτησαν τα παιδιά; Γιατί κατενόησαν πόσο σημαντικό είναι κι ότι δεν είναι «τα καημένα τα παιδιά». Με τα καημένα τα παιδιά, τα κάνουμε όλα άρρωστα ουσιαστικά.
Όταν βλέπουμε, λοιπόν, ένα παιδί να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του έξω από το σπίτι του, μήπως είναι λανθασμένη η αγωγή που του δώσαμε; Δηλαδή, πώς το φανταζόμαστε, θα είναι πάντα μαζί μας; Θα είμαστε πάντα πάνω από το κεφάλι του; Δεν το μεγαλώσαμε ώστε να είναι ελεύθερο, ώστε να είναι υπεύθυνο. Κι αυτό σημαίνει λανθασμένη αγάπη απέναντί του. Εάν πραγματικά σεβόμαστε την ελευθερία του, κι αν το αγαπάμε, τότε θα διαλεγόμαστε διαρκώς μαζί του από τη μικρή του ηλικία. Όχι όταν ξαφνικά αρχίσουν τα προβλήματα. Διότι αυτές δεν είναι δύο λέξεις, η Ελευθερία και η Αγάπη. Ορίζουν Μια στάση ζωής. Θα είμαστε σ’ ένα διαρκή διάλογο με το παιδί μας και το παιδί μας θα μας εμπιστεύεται, γιατί θα βλέπει σ’ αυτή την προσπάθειά μας την αγάπη μας και θα την εμπιστεύεται. Τα παιδιά δεν είναι καθόλου παράλογα, αλλά τούς έχουμε στερήσει, πολλές φορές, και την Ελευθερία και την Αγάπη. Γιατί αυτό που τούς προσφέρουμε, Τις περισσότερες φορές είναι δικό μας θέλημα. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σεβασμός της ελευθερίας οδηγεί σ’ ένα διαρκή διάλογο μ’ έναν δικό μας άνθρωπο, με τον άνθρωπό μας, με τον ή την σύζυγο. Ακόμη ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου μας κάνει ακριβώς να μπορούμε, ακόμα κι όταν διαφωνούμε με τον άλλον, να σεβόμαστε τη δυνατότητά του και την ελευθερία του να διαφωνεί μαζί μας κι όχι να έχουμε κριτήρια πάντα το δικό μας θέλημα.
Η ελευθερία και η αγάπη είναι Μια στάση ζωής τελείως αντίστροφη από τον εγωισμό και Τις εγωιστικές σχέσεις που συνήθως δημιουργούμε. Ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και μέσα στο χώρο της κοινωνίας που ζούμε, αν πάσχουν οι ανθρώπινες σχέσεις μας είναι γιατί δεν έχουν ούτε ελευθερία ούτε αγάπη ή γιατί η αγάπη που έχουν μερικές φορές στερείται της ελευθερίας που πρέπει να πρέπει να προσφέρεις στον άλλον. Πόσες φορές εμείς ζητάμε την αποκλειστικότητα του άλλου; Με Ποιο δικαίωμα; Όταν κάποιος είναι φίλος μου, του απαγορεύεται να έχει κι άλλους φίλους; Όταν κάποιος βγαίνει με κάποιον φίλο του πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί του; Κι αν δεν είμαι θα παρεξηγηθώ; Γιατί; Πόσο σέβομαι την ελευθερία του άλλου, την προσωπικότητά του; Χαίρομαι γιατί δεν είμαι ο αποκλειστικός φίλος. Το ίδιο και γενικότερα μέσα στις σχέσεις μας, στο χώρο μας τον εργασιακό, πόσο σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, τη δυνατότητά του να είναι διαφορετικός; Ακόμα κι όταν κάποιος άνθρωπος έχει διαφορετική πίστη από μας, πόσο σεβόμαστε τη διαφορετικότητά του, τη δυνατότητά του να είναι κάτι άλλο, και πόσο διαρκώς συνεχίζουμε να τον αγαπάμε; Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε, με πάρα πολλή προσοχή, θα δούμε ότι η πραγματική Ποιοτητα των ανθρωπίνων σχέσεων σ’ όλο της το φάσμα, αλλά και της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό, εκεί πάσχει. Παρ’ όλο, που το αρχέτυπό μας, ο Χριστός, μας ορίζει τον τρόπο. Αν ο Θεός όρισε τον τρόπο της σχέσης μαζί μας μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη, Τι σημαίνει το «αδιαιρέτως»; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Αλλά το δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δεν σημαίνει «σε καταπίνω». Σημαίνει, επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, θέλω να είσαι αυτός που είσαι. Να σ’ αγαπώ γιατί είσαι «εσύ», κι όχι γιατί θέλω να σε κάνω, «εγώ». Να κάνω Μια παρένθεση και να αναφερθώ πάλι στα νέα παιδιά. Πόσο καταπιεστικοί γινόμαστε και ανελεύθεροι θέλοντας να τούς προσφέρουμε το Χριστό; Ο Χριστός πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή τους. Εάν τούς έχουμε δώσει σωστή αγωγή από τα παιδικά τους χρόνια, τα βοηθάμε. Αλλά δεν θα τούς Τον φορέσουμε καπέλο. Πήγα κάποτε σ’ ένα σχολείο. Όταν τούς είπα: «παιδιά, μπήκε ένας παπάς στην τάξη σας, έχετε κάτι να του πείτε;», ένα παιδί αυθόρμητα μού λέει: «Πάτερ, γιατί η Εκκλησία είναι μακριά μας;». Κι εγώ του είπα: «Και γιατί να είναι κοντά σας; Τη χρειάζεστε;». Και μού λέει: «Ναι». Τότε του λέω: «Ψάχτε να τη βρείτε. Αν πραγματικά χρειάζεστε την Εκκλησία, τη Χάρη του Θεού, αναζητήστε την για να την έχετε και να είναι δική σας». Και πολλές φορές τούς λέω, ότι πηγαίνω, όχι γιατί θέλω να τούς φορέσω κάτι καπέλο, αλλά γιατί θέλω απλά, λίγο, ν’ αγγίξω κάποιους προβληματισμούς. Και τούς τονίζω ότι· «στη ζωή σας θα περπατήσετε μόνο με τα δικά σας πόδια. Ούτε με τα δικά μου, ούτε με του πατέρα σας, ούτε με της μάνας σας. Κι είναι σημαντικό για σάς, η σανίδα που θα πατήσετε εσείς να διαπιστώσετε ότι είναι γερή». Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή την κρίση, που είναι αποτέλεσμα του σκοτασμού του νοός μας, έρχεται το πρόσωπο του Χριστού με την ύπαρξη και τη δομή Του να φωτίσει πρώτον το μυστήριο του ανθρώπου. Τι σημαίνει περνάνε κρίση οι ανθρώπινες σχέσεις; Σημαίνει ότι περνάει κρίση το ανθρώπινο πρόσωπο και η κρίση του ανθρώπινου προσώπου είναι οντολογική, δεν είναι ηθική γιατί ουσιαστικά έχει χάσει την επαφή με την αλήθεια του, μ’ αυτό που πραγματικά είναι, και λειτουργεί με λάθος τρόπο. Γι’ αυτό έχει διαρκώς παρενέργειες σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής του. Ο Χριστός λοιπόν φωτίζει την πορεία του ανθρώπινου προσώπου, φωτίζει την υπόσταση και την δομή του ανθρώπου και κατά συνέπεια, φωτίζει Τις σχέσεις του ανθρώπινου προσώπου με τον Θεό και με τον άνθρωπο. Ο ίδιος λοιπόν μας έδειξε ότι αυτός ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός· η ελευθερία και η αγάπη, με την οποία Εκείνος ήρθε σε μας, η ελευθερία και η αγάπη με την οποία εμείς πηγαίνουμε σ’ Εκείνον. Ὁ Χριστός ήρθε και προσέλαβε και θεράπευσε την ανθρώπινη φύση μας, γι’ αυτό με την Ανάληψη του Χριστού τελειώνει το έργο του Χριστού. Μένει όμως και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ποιο είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος; Το Άγιο Πνεύμα δεν ήρθε σαν Μια μαζική έκχυση φωτός, που σκέπασε τον τόπο, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, αλλά ήρθε μεριζόμενο σε πύρινες γλώσσες, που η κάθε Μια κάθισε στον καθένα ξεχωριστά. Το έργο λοιπόν του Χριστού αφορά στην ανθρώπινη φύση μας και στη θεραπεία της και το έργο του Αγίου Πνεύματος αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπό μας. Διά του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος μπορεί πλέον να νικήσει τον θάνατο και να ζήσει στη Βασιλεία του Θεού. Αλλά το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και μένει σε μας να το δεχτούμε. Αν δεν το δεχτούμε, τότε είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι ουσιαστικά δεν στρέψαμε την ελευθερία μας προς την αλήθεια. Γιατί Αγάπη, Αλήθεια και Ελευθερία είναι τελικά το γερό βάθρο πάνω στο οποίο πατάει ο άνθρωπος και ο υγιής πολιτισμός του.
Πηγή: syndpeiraia.blogspot.com
