Το Κήρυγμα της Κυριακής (και των μεγάλων εορτών)

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή του Ασώτου



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Απορροφημένοι από την τραγική πορεία του ασώτου υιού, δίνουμε ίσως λιγότερη προσοχή στο μορφή του πατέρα, όπως μάς την παρουσιάζει η σημερινή παραβολή, δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Και όμως είναι τόσο παρήγορα τα χαρακτηριστική του πατέρα, που μάς δίνει ο Κύριος, ώστε πολύ συχνά θα έπρεπε να ελκύουν την προσοχή μας και να αποτελούν οδοδείκτες της πορείας μας.
«Ἂνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς». Και εξακολούθησε να έχει δύο παιδιά αν και ακολούθησαν στην ζωή τους διαφορετικούς, αντίθετους δρόμους. Παιδιά του ήταν και παρέμειναν και οι δύο. Ο φαινομενικά έστω πειθαρχικός γιός, αλλά και ο νεώτερος γιος που ζήτησε το «ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» του και έφυγε μακριά από τον πατέρα και την πατρική εστία. Ο πατέρας συνέχισε όμως να τον νιώθει σαν παιδί του, έστω κι αν αυτός δεν συμπεριφέρθηκε καλά, έστω κι αν τον πίκρανε πολύ.
Για το λόγο αυτό τον σκέπτεται συνεχώς και τον περιμένει εναγωνίως. Αυτό ακριβώς φανερώνει ο τρόπος με τον οποίο η παραβολή παρουσιάζει τον πατέρα, ότι αντιλήφθηκε την επιστροφή του ασώτου. Ο νεότερος γιος ήταν ακόμη στο δρόμο. Δεν είχε προηγηθεί κανένα μήνυμα, που να είχε ειδοποιήσει τον πατέρα, ότι γύριζε το παιδί του. Παρ’ όλα αυτά επειδή η σκέψη του, η καρδιά του ήταν στραμμένη προς το χαμένο σπλάγχνο του, φαίνεται ότι συνεχώς πρόσεχε προς τον δρόμο μήπως και το αντικρύσει να επιστρέφει. Γι’ αυτό «ἒτι αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ». Τα γεροντικά μάτια φωτίστηκαν, ένα χαμόγελο άνθισε στο πρόσωπο μόλις αντίκρυσε τη ταλαιπωρημένη από την αμαρτία και την ασωτία μορφή του παιδιού του. Αν και παραμορφωμένο από τις στερήσεις και τυλιγμένο μέσα στα κουρελιασμένα ρούχα του, η καρδιά του πονεμένου πατέρα δεν δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει. Ήταν αυτός που τον θεωρούσε νεκρό. Ήταν το παιδί του.
Αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Αγάπη απροσμέτρητη, αγάπη ευγενική, αγάπη μεγαλειώδης. Όσο μεγάλη ήταν ως τώρα η υπομονή του, άλλη τόση τώρα είναι η συγχωρητικότητα και η χαρά Του. Από τη στιγμή που θα μετανοήσει ο αμαρτωλός και αποφασίσει να επιστρέψει στο Θεό, Εκείνος έχει ξεκινήσει ήδη να τον συναντήσει, να τον υποδεχτεί, να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει. Καμία από τις χαρές του κόσμου δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά του Θεού όταν βλέπει τον αμαρτωλό να μετανοεί και να επιστρέφει κοντά Του.
Από τη στιγμή που η καρδιά του ανθρώπου θα κάνει την πρώτη κίνηση προς τη μετάνοια, ακόμα κι αν είμαστε μακριά, ο πάνσοφος Θεός το γνωρίζει. Θα μας δει και θα τρέξει να μας συναντήσει. Να συναντήσει το νέο άνθρωπο που αναγεννήθηκε μέσα μας με τη μετάνοια. Λέει ο Προφήτης Δαβίδ «Κύριε, σύ συνήκας τούς διαλογισμούς μου ἀπό μακρόθεν».
Ο πατέρας αναμένει την επιστροφή του παιδιού του. Περιμένει να δείξει όλη την αγάπη και στοργή. Λέει ο Κύριος: «οὐ θελήσει θέλω τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν».
Αυτή η πίστη και πεποίθηση στην αγάπη του Θεού Πατέρα φώλιασε μέσα στην καρδιά του νεότερου γιου, όταν, ενώ ζήτησε το υπερβολικά πολύ, κέρδισε το τραγικά ασήμαντο, όταν από πριγκιπόπουλο βρέθηκε χοιροβοσκός. Το όραμα του στοργικού πατέρα που τον περίμενε, η σκέψη ότι «πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἂρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι;» ήταν τα κίνητρα προς την μεγάλη, την ηρωική απόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου».
Μακάρι να φώλιαζε και στις δικές μας καρδιές η μεγάλη αυτή πεποίθηση. Πάντοτε να είναι ενώπιον μας ζωντανή η μεγάλη αλήθεια: ότι, κι όταν, είτε από αμέλεια ή αδυναμία, είτε παρασυρόμενοι από τον κόσμο και τα του κόσμου ακολουθούμε περισσότερο ή λιγότερο τα ίχνη του νεότερου γιου, εξακολουθούμε να είμαστε παιδιά του Θεού. Και ο στοργικός πατέρας μάς περιμένει. Περιμένει να αποτινάξουμε τον λήθαργο της αμαρτίας και να γυρίσουμε πίσω στο θείο παλάτι.
Δυστυχώς όμως την μεγάλη αυτή αλήθεια συχνά την ξεχνάμε και πέφτουμε στην απαισιοδοξία και στην απογοήτευση. Λέμε: Δεν γίνεται τίποτα με μένα. Δεν μπορώ να δω πρόσωπο Θεού. Εγώ είμαι μέσα στο βούρκο της αμαρτίας. Δεν υπάρχει για μένα ελπίδα σωτηρίας. Λανθασμένη στάση αυτή, που φανερώνει έλλειψη πίστης και ελπίδας στη χάρη και τη φιλανθρωπία του Θεού.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ποτέ σε καμιά ψυχή, που δεν έφθασε στην πώρωση δεν κόβεται οριστικά η επικοινωνία με τον Θεό. Η επικοινωνία αυτή, ο μυστικός σύνδεσμος που έχουν μεταξύ τους οι δύο αυτές πραγματικότητες, ο Θεός και η ανθρώπινη ψυχή, δεν σταματά ποτέ. Κρύβει όμως τον Πατέρα από τα μάτια μας συχνά η ομίχλη της αμαρτίας. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δούμε τον Θεό που μάς περιμένει. Ναι, μάς περιμένει ο στοργικός Πατέρας όπως περίμενε το γιό του ο πατέρας της παραβολής. Μάς παρακολουθεί κι όταν εμείς παραβαίνουμε το νόμο του. Έρχεται κοντά μας, είναι κοντά μας πριν εμείς ακόμα αποφασίσουμε να τον πλησιάσουμε. Μάς καλεί συνεχώς. «Ἰδού ἒστηκα ἀπί τήν θύραν καί κρούω». Είμαι κοντά σου και πριν ακόμα με ζητήσεις.
Να το μεγάλο κίνητρο προς την μετάνοια, την επιστροφή: Η πίστη ότι όταν απλώσεις τα χέρια σου σ’ Αυτόν, θα δεις ότι Αυτός πρώτα έχει απλώσει προς εσένα τα δικά του παντοδύναμα χέρια. Ο Κύριος αναμένει με ανυπομονησία και τη δική μας επιστροφή. Μην αναβάλλουμε. Ας προχωρήσουμε. «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα». Αμήν.

http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirigma_kiriakis/Kyriaki_tou_Asotou2015.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Απόκρεω

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Είναι εκ των προτέρων γνωστά τα πρακτικά και η απόφαση της μεγαλύτερης και πλέον πολύκροτης δίκης της ιστορίας. Πρόκειται για την τελική κρίση που θα διεξαχθεί ενώπιον του Παντοδύναμου Θεού κατά την Δευτέρα Παρουσία και στην οποία θα κριθούμε, ανεξαιρέτως όλοι οι άνθρωποι, όλων των αιώνων. Το κριτήριο με το οποίο θα κριθούμε είναι ο κώδικας της αγάπης. Της αγάπης που δείξαμε στον πεινασμένο, στον διψασμένο, στον άρρωστο, στον φυλακισμένο ή που δεν δείξαμε στον πονεμένο συνάνθρωπό μας, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χριστό, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει η ευαγγελική περικοπή.
«Ἐπείνασα γάρ, καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν…».
Δια μέσου των αιώνων αλλά και στην εποχή μας, πολλοί είναι εκείνοι που συγκλονίζονται από το γεγονός και προσπαθούν με θυσία ακόμη να εφαρμόσουν τον κώδικα της αγάπης. Αλλά κάποιοι άλλοι ξεχνούν το περίφημο 25ο κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ταμπουρώνονται στον εγωισμό τους και φροντίζουν να μην επηρεάζονται από την δυστυχία των άλλων. Λένε: «Ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους». Ένα αξιοθρήνητο σύνθημα που αντιτάσσεται στην εντολή της αγάπης και που δυστυχώς κυβερνά την κοινωνία μας.
Η περιουσία μου, η περιουσία σου, η ιδιοκτησία μας. Η δική μου, η δική σου. Το κεφάλαιό μου, τα πλούτη μου, τα αγαθά μας. Τα δικά μου, τα δικά σου επαναλαμβάνουμε συχνά. Και αδιαφορούμε ή κάνουμε πως κάπως ενδιαφερόμαστε, στην πραγματικότητα όμως δεν μάς πονάει ο πόνος του άλλου. Πολύ συχνά αυτός ο ατομισμός, η αδιαφορία για τον πλησίον μας φθάνει στο έπακρον. Ενώ τόσοι και τόσοι υποφέρουν και το βλέπουμε αυτό καθημερινά. Όπου κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ανθρώπους να δυστυχούν, να βρίσκονται σε αθλία κατάσταση. Εν τούτοις όμως κάποιοι αδιαφορούν. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από εαυτό τους. Όλοι αυτοί ζουν και κινούνται με τρόπο εγωιστικό επιδεικνύοντας τα πλούτη και την νομιζόμενη αξία τους. Πολλοί ίσως πουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο ιδιαίτερα στις ημέρες κρίσεως που ζούμε. Ότι δεν υπάρχουν παραδείγματα άκρατου ατομισμού και απιστίας. Σε μικρότερη κλίμακα μπορούμε να την δούμε ο καθένας στον εαυτό του. Κι εμείς πολλές φορές δείχνουμε αδιαφορία στον πόνο του συνανθρώπου μας. Πόσα και πόσα δεν ξοδεύουμε άσκοπα, μάλιστα στις ημέρες αυτές και ενώ λέμε ότι έχουμε οικονομική κρίση.
Έρχεται όμως για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας η θεϊκή φωνή να μάς υπενθυμίσει το καθήκον της αγάπης, που εξοστρακίζει τον ατομισμό μας.
Πρέπει να μάθουμε πρώτα απ’ όλα να σκεπτόμαστε τους άλλους. Όχι μόνο κάποιες στιγμές, αλλά συνεχώς. Πρέπει να ζούμε με τη σκέψη της δυστυχίας και του πόνου των άλλων. «Εἰ πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχουν πάντα τά μέλη».
Σκεπτόμαστε ότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος, του σώματος του Χριστού; Σκεπτόμαστε ότι ανήκουμε στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και δεν πρέπει εμείς να καλοπερνάμε και άλλοι συνάνθρωποί μας να υποφέρουν;
Ένα δεύτερο στοιχείο που περιέχει ο κώδικας της αγάπης είναι η καθολικότητα της αγάπης. Όχι μόνο αγάπη προς τον ισχυρό, τον άνθρωπο που θα μάς ανταποδώσει ίσως ότι θα του προσφέρουμε, αλλά προς τον αδύνατο. «Μηδενί μηδέν ὀφείλοντες εἰ μή τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους».
Ο Κύριος μας, η όντως αγάπη, κηρύσσει προς όλους αγάπη καθολική, ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση, το φύλο, το χρώμα. Βάζει δίπλα στον δυνατό τον αδύνατο, δίπλα σ’ αυτόν που έχει υγεία, τον άρρωστο, κοντά στον ελεύθερο, τον φυλακισμένο, κοντά στον λευκό τον μαύρο. Και σε όλους μας ζητάει να δείξουμε το ενδιαφέρον μας, την αγάπη μας.
Η καθολικότητα της αγάπης περιλαμβάνει και τους τρόπους. Δεν δείχνουμε αγάπη μόνο με την ελεημοσύνη. Όπως μάς λέει ο ίδιος ο Κύριος μια επίσκεψη ή η προστασία του ξένου είναι στη σφαίρα της αγάπης. Ναι, πολλές φορές έρχεται ο Κύριος με τη μορφή του γείτονα, που έχει ανάγκη περισσότερο από συντροφιά, παρά οτιδήποτε άλλο. Έρχεται με τη μορφή του ανθρώπου που έχει χάσει το θάρρος και την ελπίδα του, κουρασμένος από το βάρος των τόσων προβλημάτων και δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά την ηθική συμπαράστασή μας. Έρχεται με τη μορφή του νέου που ζητάει καθοδήγηση μέσα στην πολυδαίδαλη κοινωνία που ζούμε.
Η αγάπη δεν είναι μόνο χρήμα, δεν είναι μόνο υλική προσφορά. Είναι μια πράξη της καρδιάς. Είναι η προσφορά του εαυτού μας. Μάς λέει: «ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἢμην καί ἢλθετε πρός με». Δεν λέει στείλτε κάτι, αλλά κάνετε κάτι. Προσφέρετε κάτι από τον εαυτό σας. Θυσιάστε την ανάπαυσή σας. Κουραστείτε για τον αδελφό σας.
Ο ίδιος ο Κύριος μας, ο Αρχηγός της πίστεώς μας, μάς έδωσε τον τύπο της γνήσιας, της αληθινής αγάπης, που δεν γνωρίζει ανάπαυση, που δεν υπολογίζει κόπους και θυσίες. «Διῆλθεν εὐεργετῶν». και έφθασε στην υπέρτατη θυσία.
Δεν μάς έδειξε τον δρόμο αυτό για να θαυμάζουμε απλώς το μεγαλείο του. «Καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, οὓτω καί ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλους ἀγαπᾶν». Σε όποια εποχή κι αν ζούμε, είτε έχουμε χρήματα, είτε όχι, είτε περνάμε κρίσεις ή όχι, ο Κύριος μάς ζητάει να παρουσιάσουμε τη γνήσια, την ανιδιοτελή αγάπη προς όλους και με όλους τους τρόπους. Την αγάπη που συνοδεύεται από μικρές η μεγάλες θυσίες. Αμήν.

http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirigma_kiriakis/Kyriaki_ths_Apokreo2015.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Τυρινής



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Το στάδιο των αρετών εγκαινιάζει η αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Οι αθλητές των πνευματικών αγώνων καλούνται στα πνευματικά αγωνίσματα. Ο δρόμος της αρετής είναι μακρύς. Η άνοδος της κλίμακας της αγιότητας είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη ψυχής. Η Εκκλησία μας καθοδηγεί τους αθλητές με τα συνθήματά της. Και είναι πολλά τα γυμνάσματα, στα οποία μάς προτρέπει. Εμείς σήμερα ας σταθούμε στο θέμα της συγχωρητικότητας και της μνησικακίας.
Ο Κύριος του ουρανού και της γης μάς αναμένει με ανοικτή και στοργική αγκαλιά για να μάς δεχθεί κοντά του, για να ξεκουράσει την ψυχή μας από το βάρος της ενοχής, με μια όμως βασική προϋπόθεση, που σήμερα, Κυριακή της Τυρινής, με το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε μάς θέτει. Ποια είναι αυτή; Να συγχωρήσουμε κι εμείς όσους μάς έχουν κάνει κάποιο κακό. Τότε και Εκείνος θα συγχωρήσει και σε μάς οποιοδήποτε αμάρτημα έχουμε διαπράξει εναντίον του. Το βεβαιώνει ο ίδιος κατηγορηματικά. «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος».
Ο Κύριος θεωρεί την προϋπόθεση αυτή τόσο απαραίτητη, ώστε δήλωσε το ίδιο κατηγορηματικά ότι χωρίς αυτή δεν μπορούμε να πετύχουμε τη δική μας συγχώρηση. «Ἐάν μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, οὐδέ ὁ Πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τα παραπτώματα ὑμῶν».
Θα θεωρούσαμε ανόητο τον άνθρωπο εκείνο που δεν αγοράζει κάτι, που θα του προσφερόταν νόμιμα και σε πολύ χαμηλή τιμή, σχεδόν δωρεάν. Οι περισσότεροι όμως από μας διαπράττουν ένα σφάλμα ακόμη μεγαλύτερο. Εκείνος που δεν ανταλλάσσει τα λίγα χρήματά του με κάτι πολύτιμο που του προσφέρεται, στο τέλος κρατάει τα λίγα χρήματά του. Ενώ εμείς χάνουμε ένα ολόκληρο θησαυρό, την συγχώρηση των αμαρτιών μας, για να κρατήσουμε στην ψυχή μας την μνησικακία, που είναι ένα πάθος τόσο βλαβερό. Ένα πάθος που τόσο πολύ μάς ταλαιπωρεί.
Νοιώθω τόσο άσχημα και όμως δεν θέλω να τον συγχωρήσω, λένε μερικοί. Μου έκανε τόσο και τόσα, με έβλαψε, με κατέστρεψε. Ζω σε δυστυχία εξ αιτίας του. Μου διέλυσε το σπίτι, την οικογένεια. Έβλαψε τα παιδιά μου. Γι’ αυτό τον μισώ. Και το πάθος της μνησικακίας τον κάνει να βλέπει βουνά και τις πιο μικρές αδικίες.
Στον καθένα μας φαίνεται υπεράνθρωπο να συγχωρήσει τον άλλο. Κι όσο καλοί κι αν παρουσιαζόμαστε σε άλλες περιπτώσεις, δύσκολα διώχνουμε την αντιπάθεια, την εχθρότητα που μάς αναστατώνει. Το μίσος και η αντιπάθεια δεν φωλιάζουν στις ψυχές για πρόσωπα μακρινά μας, μα κάποιες φορές και για τα πιο αγαπημένα. Γονείς και παιδιά, αδέλφια μισούνται μεταξύ τους γιατί κάτι έκανε ο ένας στον άλλο, τον έβλαψε, τον αδίκησε.
Με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τόσες και τόσες αναστατώσεις καθημερινά. Σπίτια συγκλονίζονται, επιχειρήσεις διαλύονται, κοινωνικά δράματα παρατηρούνται. Αιτία όλων αυτών η αντιπάθεια, το μίσος που έχει φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων.
Αναμφίβολα εκείνος που αδικεί τον άλλο, που του κάνει κακό, που τον βλάπτει, είναι ένοχος και θα δώσει λόγο των πράξεων του αυτών στον ουράνιο Πατέρα. Κανείς δεν αμνηστεύει τον αδελφό, που καταπατεί το δίκαιο του αδελφού.
Με αφορμή όμως το ευαγγελικό ανάγνωσμα, θα πρέπει όλοι μας να δούμε πως αντιμετωπίζουμε το κακό που μάς κάνουν οι άλλοι ή σωστότερα πως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε, αν θέλουμε να πάρουμε και εμείς τη συγγνώμη από τον ουράνιο Πατέρα μας.
Θα μιλήσουμε σε εκείνο που μάς βλάπτει και μάς αδικεί, θα του υποδείξουμε με ευγένεια του σφάλμα του. Θα ζητήσουμε να του μιλήσουν κι άλλοι. Να του πουν ότι η συμπεριφορά του δεν είναι η πρέπουσα. Αν παρ’ όλα αυτά, εκείνος συνεχίζει να μάς αδικεί, να μάς βλάπτει, δεν επιτρέπεται να κυριαρχήσει μέσα μας το μίσος, η αντιπάθεια, την ώρα που εμείς ζητάμε από τον Θεό να μάς συγχωρήσει από τόσα και τόσα παραστρατήματα. Πως τότε τολμάμε κάθε μέρα να επαναλαμβάνουμε στη Κυριακή Προσευχή: «Καί ἂφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»;
Ζητάμε κάτι που δεν δίνουμε. Είναι ανάρμοστη εντελώς μια τέτοια συμπεριφορά. Παρουσιάζει μια φοβερή αντινομία, την οποία όταν κι εμείς την δούμε στον άλλο δεν τη συγχωρούμε.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η βάση του θέματός μας. «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Με τη σκέψη μας, τα λόγια μας, την συμπεριφορά μας καθημερινά παραβαίνουμε το θέλημα του Θεού. Και συχνά ζητούμε την συγχώρηση. Δεν την παίρνουμε όμως όταν αρνούμαστε να συγχωρήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Την λαμβάνουμε όταν κι εμείς, συχνά με σκληρό αγώνα, με πολύ προσπάθεια και θερμή προσευχή, ξεχνούμε τι μάς έκανε ο άλλος, τον συγχωρούμε, και τρέχουμε πρώτοι να συμφιλιωθούμε μαζί του.
Θα αφήσουμε με τη συμπεριφορά μας αυτή για πολύ ακόμα κλειστή τη θύρα του θείου ελέους, κλείνοντας την πόρτα της ευσπλαχνίας στον συνάνθρωπό μας;
Η δύναμη της συγχωρήσεως είναι καρπός της εν Χριστώ αναγεννήσεως του ανθρώπου, γιατί προϋποθέτει ταπείνωση και αυτογνωσία. Σημαίνει συναίσθηση της συγκαταβάσεως του Θεού απέναντι σε όλους μας. Γιατί ο Θεός είναι πάντα πρόθυμος να μάς συγχωρήσει. Περιμένει συνεχώς την μετάνοιά μας, για να μάς δώσει απλόχερα την αγάπη Του. Τότε μόνο αποκτάμε την δύναμη να συγχωρούμε και να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο, όταν ακριβώς βρισκόμαστε σε ορθή σχέση με τον Θεό – Πατέρα και έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αγάπης Του.

Πηγή

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Ορθοδοξίας



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Ο άνθρωπος γιορτάζει πολλούς θριάμβους. Καθημερινά έχει επιτεύγματα και υπέροχες νίκες. Κραυγές χαράς ακούγονται από κάθε σημείο της γης όταν η μια ανακάλυψη δέχεται την άλλη.
Δεν είναι όμως μόνο οι θρίαμβοι αυτοί. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο μυαλό και τεχνικές κατακτήσεις. Είναι και πνεύμα. Είναι και ψυχή. Για το λόγο αυτό υπάρχουν και άλλου είδους θρίαμβοι. Θρίαμβοι στη σφαίρα του πνεύματος.
Ένα τέτοιο θρίαμβο γιορτάζουμε σήμερα. Τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Δηλαδή, πανηγυρίζουμε τον θρίαμβο της αληθινής πίστης, τον θρίαμβο ενάντια στις αιρέσεις, δηλαδή τη διαστροφή της αλήθειας που κήρυξε ο Χριστός, τη νίκη εναντίον των εικονοκλαστών και την αναστήλωση των εικόνων το 843 μ. Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Η ορθόδοξη πίστη ύστερα από τόσους αγώνες, από κατατρεγμούς και διωγμούς, μαρτύρια και κατακόμβες πέρασε στον θρίαμβο. Οι μεγάλοι Πατέρες και οι Σύνοδοι μάς χάρισαν την μόνη σωστή πίστη, την μόνη ανόθευτη διδασκαλία. Και παράλληλα με τη ζωή τους οι Άγιοι, οι Μάρτυρες και οι Όσιοι μάς έδωσαν το τέλειο πρότυπο.
Ο συνδυασμός της καθαρότητας της διδασκαλίας με την αγνότητα της ζωής είναι η Ορθοδοξία. Η λάμψη της αλήθειας και η ευωδία της αγιότητος είναι το σύμβολο της πίστεως ενσαρκωμένο στην καθημερινή μας ζωή.
Αυτή είναι η βαριά μας κληρονομιά. Αυτή την Ορθοδοξία καλούμαστε να διαφυλάξουμε και στην εποχή μας, από τόσους και τόσους εχθρούς που μάς πολιορκούν.
Είναι πρώτα οι πολέμιοι του ορθόδοξου δόγματος, της μόνης ανόθευτης διδασκαλίας. Είναι εκείνοι που εγκαταλείπουν «τό λογικόν καί ἂδολον γάλα» της ορθόδοξης διδασκαλίας για να τραφούν με τους «βεβήλους καί γραώδεις μύθους». Είναι οι αιρετικοί, που σαν λύκοι βαρείς αποδεκατίζουν το ποίμνιο των πιστών. Οι διάφορες ομάδες των αιρετικών που τρέχουν από σπίτι σε σπίτι, κτυπούν κάθε πόστα και μεταδίδουν το δηλητήριο της πλάνης τους. Μερικοί, δυστυχώς, παρασύρονται από τα γλυκόλογά τους και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους. Αρνούνται την πίστη που έχει ποτισθεί με τόσο αίμα, τόσο δάκρυ, τόσο πόνο, και γίνονται οπαδοί της αίρεσης. Πόσο φοβερό είναι κάτι τέτοιο. Πόσο πρέπει να λυπούμαστε αυτούς τους ανθρώπους και να κρατάμε πάντα την πόστα του σπιτιού και της καρδιάς μας κλειστή στους εχθρούς αυτούς της Ορθοδοξίας.
Αυτό ας είναι και το δικό μας σύνθημα και αυτό το σύνθημα ας μεταδίδουμε και στους γύρω μας: Κλειστές οι πόστες της ψυχής και του σπιτιού στον κάθε πλανεμένο, στον κάθε αιρετικό. Ούτε κουβέντες μαζί του, ούτε από περιέργεια να πιάνουμε στα χέρια μας τα βιβλία και περιοδικά τους. Έχουμε, ευτυχώς, όσο άφθονη ορθόδοξη πνευματική τροφή που δεν χρειαζόμαστε τα έντυπά τους.
Δεν είναι όμως μόνο αυτοί εχθροί της Ορθοδοξίας. Εδώ, ας επιτραπεί να κάνουμε μια αληθινή διαπίστωση. Μπορεί κι εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί να γίνουμε εχθροί της Ορθοδοξίας, χωρίς να παρασυρθούμε από αιρετικούς και να αφήσουμε την πίστη μας. Και γινόμαστε εχθροί και δολιοφθορείς του θείου τούτου Οικοδομήματος όταν, ενώ πιστεύουμε, δεν ζούμε σαν ορθόδοξοι. Όταν έχουμε μόνο φύλλα και όχι καρπούς. Όταν δεν παρουσιάζουμε στην εποχή μας τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος: την αγάπη, την χαρά, την μακροθυμία, την αγαθότητα, την πραότητα, την δικαιοσύνη. Όταν αφήνουμε να εγκατασταθούν μέσα μας «ἒχθραι, ἓρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι».
Τότε «δι’ ἡμᾶς βλασφημεῖται τό ὂνομα τοῦ Θεοῦ», διαβάλλεται δηλαδή στην κοινωνία μας. Τότε δίνουμε, σ’ όσους ζητούν αφορμή, να κατηγορήσουν την πίστη. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για τον ένα ή τον άλλο: Κάνει τον χριστιανό και όμως είναι τέτοιος και τέτοιος. Και πόσοι άλλοι μένουν μακριά από το ναό ή από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας εξ αιτίας της ανάρμοστης διαγωγής του ενός ή του άλλου κληρικού.
Ήρθε όμως η ώρα να προσπαθήσουμε να ζήσουμε το μοναδικό συνδυασμό αλήθειας και αγιότητας. Αποστολή μας είναι να παρουσιάσουμε στην εποχή μας πίστη και ηθική.
Πίστη θερμή, αδιάσειστη στο ορθόδοξο δόγμα, μετουσιωμένο σε ηθική ζωή, σε ζωή αρετής και αγιότητας. Οι καιροί μας θέλουν ηθικά αναστήματα που δεν λιποψυχούν στις όποιες δυσκολίες, που δεν κάμπτονται μπροστά σε καμιά πίεση. Δεν κάνουν συμβιβασμούς, υποχωρήσεις. Κρατούν πολύ ψηλά τη σημαία τους.
Έτσι μόνο και στις ημέρες μας θα νικήσει για άλλη μια φορά την ύλη, το πνεύμα. Θα θριαμβεύσει η μόνη σώζουσα Αλήθεια, η Ορθοδοξία και η ορθοπραξία, ενάντια στο ψεύδος και την πλάνη.

Πηγή: iak.gr

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Β΄ Νηστειών


Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Η προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει τον Θεό συναντά μια σειρά από δυσκολίες και εμπόδια, που αν δεν υπερνικηθούν με αποφασιστικότητα, το βίωμα της πίστης δεν καρποφορείται στην καρδιά. Χωρίς την τολμηρή πίστη, κάθε προσπάθεια προσέγγισης του Θεού είναι έτοιμη να ναυαγήσει. Γιατί η οδός, που αρχίζει από την ανθρώπινη ψυχή και φθάνει ως τον Θεό, είναι γεμάτη από δυσκολίες και εμπόδια.
Αυτό φαίνεται έκδηλα στην κατάσταση του παραλυτικού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, Κυριακή Β΄ των Νηστειών, που ήταν περισσότερο από δραματική. Ήταν ένας άταφος νεκρός, ανίκανος να πλησιάσει τον Κύριο που βρισκόταν σε ένα σπίτι στην Καπερναούμ. Για να πραγματοποιηθεί μια τέτοια μετακίνηση θα έπρεπε να βρεθούν μερικοί άνθρωποι, που θα είχαν μια αρετή, την αρετή της επιμονής για την επιτυχία ενός καλού. Πραγματικά, βρέθηκαν τέσσερεις πονόψυχοι συμπατριώτες του, που τον μετέφεραν πάνω σ’ ένα πρόχειρο κρεβάτι.
Όταν όμως φθάνουν στο σπίτι που δίδασκε ο Κύριος είναι αδύνατο να μπουν μέσα από τον μεγάλο συνωστισμό. Παρακαλούν να τους κάνουν τόπο αλλά κανείς δεν τους ανοίγει δίοδο να περάσουν. Ικετεύουν. Φωνάζουν. Ενοχλούν. Δείχνουν την ανάγκη της επίσκεψής τους, καθώς κρατούν στο κρεβάτι του πόνου τον ζωντανό νεκρό. Κανείς όμως δεν τους δίδει σημασία. Όλοι αυτοί έχουν «βολέψει» τον εαυτό τους. Είναι παντελώς αδιάφοροι αν κάποιος άλλος έχει περισσότερη ανάγκη του Χριστού.
Τι θα γίνει τώρα; Θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής απελπισμένοι και κατάκοποι από την ταλαιπωρία; Όχι. Στην ψυχή και των τεσσάρων αυτών ανθρώπων είναι αναμμένη η φωτιά της επιμονής για το καλό. Και η φωτιά αυτή καίει κάθε εμπόδιο. Είναι αποφασισμένοι να φτάσουν στο τέρμα παρά τα όποια εμπόδια. Και θα φθάσουν. Η επιμονή τους θα νικήσει.
Με πολύ κόπο ανεβάζουν στη στέγη το κρεβάτι με τον παραλυτικό. Ανοίγουν ένα μέρος της και τον κατεβάζουν μπροστά στα πόδια του Κυρίου. Θαύμασε τότε ο Θεάνθρωπος την πίστη και την επιμονή εκείνων των ανθρώπων και χάρισε στον παραλυτικό την υγεία του, που τόσο ποθούσε.
Πραγματικά υπέροχη η στάση των τεσσάρων εκείνων ανθρώπων, που υψώνουν μπροστά μας με την πράξη τους ένα σύνθημα. Ποιο είναι αυτό; Επιμονή στο καλό. Ένα σύνθημα που πρέπει να μπει βαθιά στην ψυχή μας, κι εκείνη να το κρατήσει σφικτά γιατί της είναι απαραίτητο. Εντελώς απαραίτητο, ιδιαίτερα μάλιστα στην εποχή μας αλλά και σε κάθε εποχή.
Απαραίτητο γιατί πολλές φορές πολλοί από εμάς, ενώ αρχίσαμε ένα καλό έργο για τον συνάνθρωπό μας, το αφήσαμε στη μέση. Πόσες φορές όμοιοι με τους τέσσερεις αχθοφόρους της αγάπης της σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν ξεκινήσαμε για να προσφέρουμε κάτι στον αδελφό μας που υποφέρει, γυρίσαμε όμως πίσω όταν μπροστά μας συναντήσαμε μικρά ή μεγάλα εμπόδια. Μια σκέψη μέσα μας ή η μεμψιμοιρία κάποιων δικών μας, ότι όλο δίνουμε και δεν κοιτάζουμε τον εαυτό μας ή το σπίτι μας, μάς αναχαίτισε στο να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, να του συμπαρασταθούμε.
Πόσες άλλες φορές που έπρεπε να παρηγορήσουμε κάποιον, να συμπαρασταθούμε στον πόνο του άλλου, δεν καμφθήκαμε από τη μια ή την άλλη δυσκολία. Πόσα οδοφράγματα συναντάει κανείς στη ζωή του. πόσα εμπόδια από γνωστούς και φίλους. Και όταν δεν έχει την επιμονή της αγάπης υποχωρεί.
Πόσες άλλες πάλι φορές δεν σταματήσαμε την ηθική συμπαράσταση που αρχίσαμε να προσφέρουμε σε συγγενείς, σε φίλο, σε γνωστό, γιατί συναντήσαμε τη σκληρή αντίστασή τους ή καμφθήκαμε από τα σχόλια που ακούσαμε από τον ένα ή τον άλλο. Υποχωρήσεις, πολλές υποχωρήσεις έχουν σημειωθεί και σημειώνονται κάθε μέρα και από ανθρώπους που γνώρισαν το θέλημα του Θεού και ξέρουν τι τους επιβάλλει το καθήκον τους.
Ο δρόμος της καταστροφής είναι στρωμένος με καλές αποφάσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν.
Άλλοτε πάλι έχουμε αρχίσει μαζί με άλλους μια καλή προσπάθεια, ένα κοινωνικό ή φιλανθρωπικό έργο για την τόνωση και την υλική συμπαράσταση των γύρω μας. Αλλά όπως σε κάθε καλό έργο παρουσιάζονται και εδώ δυσκολίες. Άνθρωποι εγωιστές μας λένε: Γιατί χριστιανέ μου δεν κοιτάς τη δουλειά σου. Τι θέλεις και μπλέκεις με τέτοια πράγματα. Εσύ θα σώσεις τους φτωχούς; Λόγια πικρά που πολύ συχνά ακολουθούνται και από άλλα εμπόδια, που γρήγορα ή αργά, κάμπτουν μερικούς, που εγκαταλείπουν με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες τέτοιες προσπάθειες, συλλογικές ή μη.
Πόσα, αλήθεια, μεγάλα έργα δεν έχουν σταματήσει εξαιτίας της έλλειψης επιμονής για το καλό.
Έρχεται όμως για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας το παράδειγμα των τεσσάρων αυτών αχθοφόρων της αγάπης και μάς φωνάζει: Μην κάμπτεσθε μπροστά στα εμπόδια. Αλλά θρονιάστε στην ψυχή σας την ιερή απόφαση να επιμένετε στην εκτέλεση κάθε καλού έργου αγάπης που αρχίζετε. Ο επιμένων νικά. Κατακτά τη νίκη του καλού. Τη νίκη της αγάπης. Αμήν.
http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirig ... n2015.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, του Αρχ. Δημητρίου Πολιτάκη

Του πανοσιολογιωτάτου

Αρχιμανδρίτη Δημητρίου Πολιτάκη

Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού – Εσταυρωμένου Ηρακλείου





Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. ( Μάρκ. Η΄, 34 - θ΄,1. ).



Έχοντας προ οφθαλμών το ανίκητο και ανυπέρβλητο σύμβολο της θυσίας του Χριστού τον Τίμιο Σταυρό, την Κυριακή αυτή της Σταυροπροσκυνήσεως, θα ακούσουμε στην Ευαγγελική περικοπή τον Ιησού να καλεί τους πάντες σε ανάληψη ευθύνης.

Αυτή η ανάληψη ευθύνης αποτελεί συνάμα μια κίνηση ελευθερίας, διότι ο Ιησούς το λέγει καθαρά … « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν … ». Δεν παραβιάζει την ελευθερία μας, δεν απειλεί, δεν εκβιάζει την θέλησή μας, όμως ξεκαθαρίζει πως για να υπάρξουμε αληθινοί μαθητές Του και όχι ψευδεπίγραφοι, θα πρέπει να ακολουθήσουμε το δικό Του παράδειγμα, της θυσίας, αυτής της θυσίας που οδηγεί στην ανάσταση.

Ο Χριστός μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να υψώσουμε το πνευματικό μας ανάστημα σε όλους εκείνους που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διώξουν την πίστη από την ψυχή μας και σε όλα όσα φυγαδεύουν την ψυχή μας από την πίστη. Μας καλεί ουσιαστικά να σηκώσουμε τον βαρύ σταυρό του βίου μας και μας προσκαλεί σε μια πορεία ελευθερίας.

Δυστυχώς, ο άνθρωπος εξέπεσε της χάριτος του Θεού εξαιτίας του εγωισμού του και από τότε έως σήμερα, όλα τα δεινά έρχονται και προέρχονται από τον εκ του διαβόλου εντέχνως δημιουργηθέντα και δοθέντα στον άνθρωπο, εγωισμό. Αυτόν τον εγωισμό που οδηγεί στην απόγνωση και τον παραλογισμό, στην έκπτωση, στον σπαραγμό, στην πλήρη εξάντληση και τέλος στην θανάσιμη αυτοαιχμαλωσία.

Όμως η φιλάνθρωπη σοφία του Θεού έρχεται να σώσει τον κόσμο με τον Σταυρό, που αποτελεί το κεφάλαιο αυτής! Ο Θεός, αποδεδειγμένα, με τον Σταυρό Του και στον Σταυρό, σταυρώνει τις πλάνες και τα είδωλά μας, θεραπεύει τα πάθη και τις αδυναμίες μας, φωτίζει τα αδιέξοδα και τα σκοτάδια μας και ανοίγει στους πάντες, τον δρόμο της ελευθερίας, τον δρόμο του Παραδείσου … « διά ξύλου ο Αδάμ Παραδείσου γέγονεν άποικος … ».

Ας φέρουμε στο νου μας όλους εκείνους τους αγίους μάρτυρες και Ιεράρχες, τους Αγίους της πίστεώς μας, που σήκωσαν τον σταυρό της μαρτυρίας του Ευαγγελίου. Μήπως τα ρήματά τους σφραγίστηκαν κάτω από την πλάκα του τάφου των και λησμονήθηκαν; Μήπως τα πάθη και οι αδυναμίες τους οδήγησαν σε δρόμους ανελευθερίας και υποταγής; Μήπως η εντροπή της χριστιανικής ιδιότητος ενώπιον των τάχα ισχυρών της γης, τους οδήγησε στην απεμπόληση αυτής;

Είναι φανερό πως … οι εκκλίνοντες από της σταυροφορίας αυτής δε θα εκφύγουν τη δουλεία των παθών και θα θερίσουν εκ της σαρκός φθορά … ( Γαλ.6,8 Ρωμ. 8,13 ). Οι πατέρες και οι άγιοί μας, σήκωσαν τον σταυρό τους και οδηγήθηκαν στην ελευθερία, και η ελευθερία είναι αυτή η ίδια η Βασιλεία του Θεού, η αγιότητα, η παραδείσια κοινωνία που καλείται να απολαύσει ο άνθρωπος έπειτα από τη ζωή αυτή.

Αγαπητοί μου, ο λόγος Του Χριστού είναι προσωπική πρόσκληση. Πρόσκληση ελευθερίας σε καιρούς υποδούλωσης. Ας αναλογιστούμε την ευθύνη μας και ας παρακαλέσουμε ειλικρινώς τον Θεό να δώσει την δύναμη εκείνη που χρειαζόμαστε ώστε να άρουμε τον σταυρό μας ψάλλοντας « ο Σταυρός σου Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου … ».

Ηράκλειο 13/03/2015
http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirig ... 32162.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Βαϊων

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Με αλαλαγμούς, με ζητωκραυγές και επευφημίες υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι τον Κύριο, καθώς εισερχόταν στην αγία Πόλη. Τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί εκεί για την εορτή του Πάσχα του ετοίμασαν βασιλική υποδοχή. Αλλά ο Κύριος δεν συγκινήθηκε από την υποδοχή εκείνη. Ήταν βέβαια βασιλιάς, όχι όμως όπως νόμιζαν οι συμπατριώτες του. Εκείνοι τον ήθελαν κοσμικό, επίγειο, εθνικό απελευθερωτή. Ενώ ο Κύριος είναι βασιλιάς των καρδιών. Η βασιλεία του δεν είναι «ἐκ τοῦ κόσμου τοῦτου». Είναι πνευματική και περιλαμβάνει ανθρώπους κάθε έθνους και φυλής, οι οποίοι τον πιστεύουν και τον αγαπούν ολόψυχα, ειλικρινά και έμπρακτα.Ας δούμε όμως αναλυτικά, κατά το δυνατόν, πως αποδεικνύεται ότι ο Κύριος Ιησούς είναι βασιλιάς και ποιες είναι οι συνέπειες της αλήθειας αυτής για τον καθένα από μας.Πολλούς αιώνες προ Χριστού οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης είναι κηρύξει την βασιλική ιδιότητα του Κυρίου. Ο Προφήτης Ζαχαρίας συγκεκριμμένα προφήτευσε και την θριαμβεύουσα είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. «Μή φοβοῦ, θύγατερ Σιών, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπί πόλου ὄνου». Για το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου μίλησαν και άλλοι Προφήτες, όπως ο Δαβίδ, ο Δανιήλ και ο Μιχαίας. Αλλά και όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προανήγγειλε στην Παρθένο Μαρία την γέννηση του Κυρίου, της είπε, ότι: «Οὗτος...βασιλεύσει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας...καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».Όταν γεννήθηκε ο Κύριος στην Βηθλεέμ, ο Θεός Πατέρας συνόδευσε την Γέννηση του Υιού του με υπερφυσικά και μεγαλειώδη σημεία, μοναδικά και πρωτοφανή, τέτοια που σε καμμία γέννηση ανθρώπου δεν έγιναν. Οι Μάγοι από την ανατολή αναζήτησαν τον Κύριο ως «βασιλέα τῶν Ἰουδαίων» και όταν τον βρήκαν, ως βασιλιά τον προσκύνησαν και τον τίμησαν.Όταν αργότερα ο Πιλάτος ρώτησε τον Κύριο «βασιλεύς εἶ σύ;», Εκείνος δεν το αρνήθηκε. Του απάντησε «Σύ εἶπας». Και πρόσθεσε, «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἒστι ἐκ τοῦ κόσμου τοῦτου». Ο Κύριος μας ήταν και είναι ανώτερος ασυγκρίτως των θνητών και επίγειων βασιλέων του κόσμου τούτου. Βασιλιάς ως κατά φύσιν Υιός του παντοκράτορα Θεού Πατρός και ως εξουσιαστής και κυβερνήτης του κόσμου.Ποιες είναι τώρα οι συνέπειες αυτής της αλήθειας; Βασιλιάς χωρίς υπηκόους δεν νοείται. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν υπήκοοι, υπάρξεις, επί τους οποίους θα βασιλεύει ο Κύριος. Βασιλεύει ναι μεν στους ουρανούς, καθήμενος σε θρόνο δόξης και υπηρετείται από μυριάδες αγγέλων και αύλων πνευμάτων που περιστοιχίζουν τον θρόνο Του. Θέλει όμως να βασιλεύει και επί των ανθρώπων, που είναι επίσης δημιουργήματά Του. Ο Κύριος επιθυμεί να γίνουμε οι άνθρωποι υπήκοοί Του, για να απολαύσουμε με τον τρόπο αυτό την ευτυχία, την οποία χαρίζει εκείνος στους δικούς Του.Ποια είναι η επί γης βασιλεία Του; Η στρατευομένη Εκκλησία. Βασιλεία πνευματική και αγία, η οποία έχει κεφαλή της τον ίδιο τον Κύριο. Με το άγιο Βάπτισμα εισήλθαμε βέβαια και γίναμε πολίτες και μέλη της, από την βρεφική μας ηλικία. Εκείνο όμως που έγινε, όταν είμασταν σε κατάσταση πνευματική ανωριμότητας, τώρα θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να το ζήσουμε στην πράξη. Να γίνουμε δηλαδή συνειδητά και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας. Να αναπτυχθεί οργανικός σύνδεσμος μεταξύ των ψυχών μας και του Κυρίου Ιησού. Και αυτό θα γίνει όταν συμμετέχουμε ενεργά στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Όταν τρεφόμαστε με τη θεία χάρη που αυτή μάς προσφέρει και όταν συμμορφωνόμαστε στους νόμους και το θέλημα του Θείου ιδρυτού της.Η συνέπεια όμως αυτή και η τήρηση του θείου θελήματος απαιτεί διαρκή αγώνα, χωρίς παύσεις. Για να φτάσει σ᾽ αυτή ο χριστιανός πρέπει να νεκρώσει το δικό του θέλημα. Να τιθασεύσει τα πάθη του. Να ξεριζώσει τις αδυναμίες του. Να επιτύχει αυτό που ζήτησε ο Κύριος. Όποιος θέλει να γίνει δικό μου, είπε, «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», πρέπει δηλαδή να απαρνηθεί τον αμαρτωλό εαυτό του. Συγχρόνως ημέρα με την ημέρα να συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις του Κυρίου, ώστε να μπορέσει να κάνει την καρδιά του θρόνο, στον οποίο ο Κύριος θα καθίσει ως βασιλιάς και κυρίαρχος. Ας θυμηθούμε εδώ εκείνο που είχε πει κάποτε ο Κύριος, ότι δεν μπορούμε «δυσίν κυρίοις δουλεύειν». Εάν επομένως θέλουμε Εκείνο Κύριο και βασιλιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε. Είμαστε υπήκοοι Εκείνοι σε κάθε στιγμή της ζωής μας οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε. Εκείνου και κανενός άλλου.Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι σχέσεις μας προς Αυτόν θα είναι θερμές, στενές, και όχι τυπικές και εξωτερικές. Υπάρχουν χριστιανοί που μοιάζουν με τους Ιουδαίους, οι οποίοι υποδέχθηκαν τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα. Ενθουσιάζονται προς στιγμήν, συγκινούνται από τη θεία Του μορφή. Μετά από λίγο όμως τον ξεχνούν ή γίνονται και εχθροί του ακόμα. Ο Κύριος δεν ζητάει τέτοια αισθήματα επιπόλαια, τέτοιους φθηνούς ενθουσιασμούς. Αλλά καρδιές ταπεινές και θερμές για να γίνει βασιλιάς τους.Στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψη, υπάρχει ένα όραμα, το οποίο είδε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Είδε, λέει, τον Κύριο Ιησού επάνω σε ένα λευκό ίππο, ενώ τα αγγελικά στρατεύματα τον ακολουθούσαν έφιππα επάνω σε λευκούς επίσης ίππους. Οι οφθαλμοί του ήταν σαν φλόγα φωτιάς και από το στόμα του έβγαινε ρομφαία. Τα ενδύματά του ήταν βαμμένα με το αίμα του και πάνω σ᾽ αυτά ήταν γραμμένο το όνομά του «Βασιλεύς βασιλέων καί Κύριος κυρίων».Αυτού ας θελήσουμε και ας αγωνιστούμε να γίνουμε υπήκοοι και ταπεινοί δούλοι Του. Σ᾽ αυτού το άγιο θέλημα να υποτασσόμαστε. Η αμοιβή μας τότε θα είναι μεγάλη. Θα αξιωθούμε να συμβασιλεύσουμε μαζί Του και να απολαύσουμε την αληθινή ευτυχία στη βασιλεία Του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἒσται τέλος». Αμήν.
http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirig ... n2015.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Σαμαρείτιδος



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”.

Με αυτά τα λόγια ο Κύριος μάς δίδαξε μια μεγάλη και σπουδαία αλήθεια. Μάς δίδαξε τον ορθό τρόπο με τον οποίο πρέπει να λατρεύουμε και να προσκυνούμε τον Θεό. Το θέμα αυτό είναι από τα πλέον σοβαρά και βασικά για την πνευματική μας ζωή. Για το λόγο αυτό με ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να ακούσουμε και να κατανοήσουμε αυτό που μάς είπε ο Κύριος μας. Ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Και έπειτα να δούμε ποια είναι η ευάρεστη λατρεία προς τον Κύριο.

Ο Θεός είναι πνεύμα. Ο Κύριος, ο οποίος όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα συνωμιλούσε με την Σαμαρείτιδα, δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, θέλησε πρώτον να την απαλλάξει από τις λανθασμένες αντιλήψεις που είχε για τον Θεό. Η Σαμαρείτιδα πίστευε, όπως και οι συμπατριώτες της, ότι μόνο στο όρος Γαριζείν έπρεπε να λατρεύεται ο Θεός. Επίσης και οι Ιουδαίοι υποστήριζαν κάτι ανάλογο. Ότι δηλαδή η λατρεία του Θεού μόνο στο Ναό τους, στην Ιερουσαλήμ, έπρεπε να προσφέρεται. Το σφάλμα λοιπόν των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών ήταν ότι περιόριζαν τον Θεό σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Έρχεται λοιπόν ο Κύριος και διατυπώνει την μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός είναι πνεύμα και δεν περιορίζεται σε ένα ορισμένο τόπο. Ο Θεός είναι άϋλος, είναι άπειρος, υπεραισθητός, είναι αΐδιος και αιώνιος. Είναι τόσο μεγάλος που βρίσκεται παντού. “Πνεῦμα ὁ Θεός”. Επομένως μπορεί ο άνθρωπος να τον βρει παντού για να τον λατρεύσει και να τον προσκυνήσει. Και οπουδήποτε κι αν βρίσκεται κανείς, εκεί είναι ο Θεός παρών ολόκληρος, ακούει την προσευχή του ανθρώπου και δέχεται την λατρεία του.

Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός, ως πνεύμα που είναι βρίσκεται παντού, δεν ήταν άγνωστος στους Εβραίους, αλλά τον ξεχνούσαν συχνά. Ο Θεός ο ίδιος ρωτάει δια του προφήτου Ιερεμίου τους ανθρώπους. “Μή οὐχί τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ἐγώ πληρῶ; λέγει Κύριος”. Δεν γεμίζω δηλαδή με την παρουσία μου τον ουρανό και την γην; Αλλά και ο θεόπνευστος Δαβίδ την ίδια αλήθεια διεκήρυττε, όταν έψαλλε απευθυνόμενος προς τον Θεό· “Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν σύ ἐκεῖ εἶ, ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾋδην πάρει…”. Οπουδήποτε στο σύμπαν βρίσκεσαι παρών, Θεέ μου.

Βέβαια στην μετά τον Χριστό εποχή, με τη βοήθεια της διδασκαλίας του Κυρίου και των Αποστόλων Του, η αλήθεια είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα κατανοείται καλύτερα. Γι᾽ αυτό και παντού πλέον υψώνονται ιεροί Ναοί, στους οποίους λατρεύεται ο Θεός. Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο οι Ναοί, οι μόνοι τόποι στους οποίους μπορούμε να λατρεύσουμε τον Θεό. Η θεία λατρεία στους Ναούς μάς παρέχει τις ιδανικές προϋποθέσεις για μια άνετη πνευματική λατρεία. Όταν όμως για σοβαρούς λόγους δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο Ναό, είναι δυνατόν να λατρεύσουμε τον Θεό και να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν, οπουδήποτε κι αν βρισκόμαστε. Διότι “πνεῦμα ὁ Θεός”.

Εκείνο τώρα που πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξουμε, είναι αυτό που μάς συνέστησε στη συνέχεια ο Κύριος, για τον ορθό τρόπο της λατρείας μας.

Ποια είναι η ευάρεστη λατρεία στον Θεό; “Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”, είπε ο Κύριος, όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα όσων είπαμε παραπάνω. Εφ᾽ όσον δηλαδή ο Θεός είναι πνεύμα, πνευματική πρέπει να είναι και η λατρεία μας προς Αυτόν. “Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ”. Ο άνθρωπος οφείλει να λατρεύει τον Θεό με την ψυχή και την καρδιά του, με τις πνευματικές του δυνάμεις, με τον φωτισμένο από τη θεία χάρη νου του. Η ψυχή του δηλαδή να λατρεύει τον Κύριο, να αισθάνεται και να ζει κατά το δυνατόν την παρουσία, το μεγαλείο, την δύναμη και την αγιότητα Εκείνου. Αλλά επειδή ο άνθρωπος έχει και σώμα, δεν είναι δυνατόν παρά αυτό που νιώθει η ψυχή του να το εξωτερικεύει με το σώμα του. Τα εσωτερικά δηλαδή πνευματικά του βιώματα και η ευλάβειά του απέναντι του Θεού, δεν μπορεί παρά να φανερωθούν με ορισμένες κινήσεις και στάσεις του σώματος, το οποίο είναι όργανο της ψυχής. Όταν λοιπόν λέει ο Κύριος ότι “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”, δεν καταργεί τις εξωτερικές πράξεις της λατρείας, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι αιρετικοί. Αλλά θέτει αυτές να είναι έκφραση των εσωτερικών συναισθημάτων του ανθρώπου και εκδηλώσεις της πνευματικής συγκίνησης της ψυχής του.

Άλλωστε όταν και ο Κύριος παρέδωσε κατά τον Μυστικό Δείπνο το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το έκανε κατά ένα ανάλογο τρόπο. Έλαβε στα χέρια Του τον άρτο και τον οίνο, ευχαρίστησε τον ουράνιο Πατέρα Του, τα ευλόγησε, τα αγιάσε, έκοψε έπειτα τον καθαγιασμένο Άρτο σε τεμάχια και κάλεσε τους Μαθητές Του να κοινωνήσουν. Την ίδια λειτουργία επαναλαμβάνει από τότε μέχρι σήμερα η Εκκλησία όταν τελεί αυτό το μυστήριο, το οποίο αποτελεί την πλέον πνευματική μορφή λατρείας προς τον Θεό και το κέντρο και την καρδιά της θείας λατρείας της Εκκλησίας μας. Επομένως εκείνο που πρέπει να προσέχουμε είναι να μη γίνεται η εξωτερική τελετουργία και λατρεία κατά τρόπο μηχανικό, ξηρό και τυπικό, λόγω της συνήθειας και της συχνής επανάληψης. Αλλά να έχει πραγματικό εσωτερικό αντίκρυσμα και να πηγάζει από ψυχές που ζουν σε ατμόσφαιρα πλούσιας πνευματικότητας, ευσέβειας, ταπεινοφροσύνης, αληθινής πίστης και θερμής αγάπης προς τον Θεό. Αυτό σημαίνει “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσυνεῖν”.

Ο Θεός θέλει και επιθυμεί να μάς ανεβάσει και υψώσει στη τάξη των Αγγέλων, οι οποίοι τον λατρεύουν στον ουρανό με τον πλέον ευάρεστο τρόπο. Αλλά για να γίνεια αυτό πραγματικότητα, πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς με τον εξαγιασμό μας και με την πνευματική μας καλλιέργεια. Με το να λατρεύουμε τον Κύριο “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ”, με αληθινή επίγνωση και πνευματικότητα. Τότε θα έλθει και για μας η ευλογημένη ώρα κατά την οποία ο Κύριος θα μάς καλέσει κοντά του και θα μάς κατατάξει μαζί με τα μακάρια πνεύματα των Αγίων και των Αγγέλων, οι οποίοι στον ουρανό “ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καί νυκτός”. Αμήν.

http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/kirigma_kiriakis/Kyriaki_tis_Samareitidos2015.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Αγίων Πατέρων



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πάτερ ἃγιε τήρησον αὐτούς...”
Η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου μας, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων. Δίνει όμως και μια ιδιαίτερη θέση σ᾽ όσους δέχθηκαν και θα δεχθούν την σπορά του θείου λόγου σαν γη αγαθή και καρποφόρα. Γι᾽ αυτό ο Κύριος την υπέροχη και εξειρετική αυτή ώρα της επικοινωνίας του με τον Θεό Πατέρα, μεσιτεύει θερμότερα για εκείνους που πίστευσαν και θα πιστεύσουν σ᾽ Εκείνο που τον έστειλε και σ᾽ Αυτόν. Γι᾽ αυτούς παρακαλεί τον Πατέρα του να τους πάρει κάτω από τη σκέπη του τώρα, που αυτός θα έφευγε σωματικώς από την γη. Όσο ήταν κοντά τους, τους φρουρούσε και τους προστάτευε Αυτός. Τους τηρούσε μέσα στον κόσμο, αλλά και αλώβητους από την επήρεια του κακού. Τώρα που θα έφευγε χρειαζόταν κάτι άλλο. Η χάρη, που θα τους διατηρούσε μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως να επηρεασθούν από το πνεύμα του. Χωρίς να συσχηματισθούν. Να παραβούν τις αρχές τους. Να συνθυκολογήσουν με την αμαρτία και το πολύμορφο κακό. “Πάτερ ἃγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὁνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι...”.
Ο Κύριος ζητάει από τον ουράνιο Πατέρα του να φυλαχθούν αυτοί οι λίγοι, γιατί αυτοί οι λίγοι, με τη ζωή τους, με το έργο τους και το λόγο τους, θα γίνουν τότε το αλάτι της γης, που θα δώσει ουσία σ᾽ όλη την άγευστη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί οι λίγοι θα κρατούν ψηλά το όνομα και του Πατέρα και του Υιού. Θα είναι μια ζωντανή μαρτυρία.
Και τώρα μέσα στην ψυχή μας αν δεν την έχει καύσει ο καυτερός ήλιος της μη πνευματικής ζωής, έρχεται το ερώτημα: Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς; Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους είπε “οὓς δέδωκάς μοι”; Έχουμε καταταχθεί ελεύθερα στο μικρό, μα εκλεκτό ποίμνιο;
Εάν ναι, τότε προσευχήθηκε και για μας, να μάς τηρεί ο ουράνιος Πατέρας μέσα στον κόσμο, αλλά και ανεπηρέαστους από τον κόσμο. Και συνεχίζει να προσεύχεται, γιατί έχουμε σήμερα στον αιώνα που ζούμε, περισσότερο ίσως ανάγκη να τηρηθούμε ακέραιοι, να σταθούμε όρθιοι στις επάλξεις της πίστης.
Διότι η οχλοβοή, που σηκώνει σήμερα το κακό, είναι πιο δυνατή. Το ρεύμα της αμαρτίας πιο ορμητικό. Οι προκλήσεις πιο πολλές και τα αποτελέσματα πιο θλιβερά. Έτσι βλέπουμε πιστούς να προσαρμόζονται προς το περιβάλλον τους και να εγκαταλείπουν τη μια έπειτα την άλλη, όλες τις πεποιθήσεις, που ήταν λίγο πριν τόσο πολύτιμες γι᾽ αυτούς. Πίστευαν στον θρίαμβο της πίστεως και τώρα σιγά – σιγά επηρεασμένοι από τα κηρύγματα της σύγχρονης εποχής ξεχνούν τον ιερό ενθουσιασμό που είχαν. Πριν η αρετή τους ενθουσίαζε. Ζούσαν με δικαιοσύνη, με τιμιότητα, με ειλικρίνεια, έστω κι αν δέχονταν ειρωνικά σχόλια ή έμεναν στάσιμοι. Τώρα μπροστά στις ίδιες ή και μικρότερες δυσκολίες οι δυνάμεις τους λιγοστεύουν. Και με την πάροδο του χρόνου συνθυκολογούν πρώτα στο ένα θέμα, κατόπιν στο άλλο. Πριν πίστευαν στην ιερότητα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Σήμερα επηρεασμένοι από το κοσμικό πνεύμα υποχωρούν στα ιερά τους καθήκοντα. Πριν αγωνίζονταν να πολιτεύονται έντιμα, ειλικρινά. Σήμερα προσαρμόζονται στο πνεύμα της απάτης και του ψεύδους.
Είναι εύκολο να συνθηκολογείς με τις απαιτήσεις της εποχής, εύκολο να ζεις σύμφωνα με τα “γούστα” του κόσμου που ζει χωρίς Θεό. Αλλά ηθικά μεγάλος λογίζεται εκείνος, που μέσα στην ηθική αυτή κατάπτωση της εποχής μας κρατάει γερά τα ιδανικά, την πίστη, την ελπίδα, και ζητάει με αγώνα, συχνά και με θυσίες να εφαρμόσει στη ζωή του το νόμο του Θεού.
Πως όμως θα πετύχουμε ένα τόσο μεγάλο πνευματικό κατόρθωμα; Αν νοιώσουμε ότι έχουμε χρέος να φανερώσουμε την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας με την φωτεινή ζωή μας, την δημιουργική μας δράση, την προσωπική μας μαρτυρία. Αμήν.

iak.gr

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Αγίων Πάντων



Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πᾶς ὃστις ὁμολογήσει…”.
Σήμερα Κυριακή των Αγίων Πάντων η Εκκλησία μας γιορτάζει τα πλήθη των Αγίων, ιδιαίτερα δε των αφανών, των αγνώστων αγίων και ηρώων της πίστεώς μας. Προβάλει και τιμά τη μνήμη όλων εκείνων που δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, που δεν τους έχουμε αφιερώσει μια ιδιαίτερη γιορτή, που είναι άγνωστοι στα δικά μας μάτια αλλά γνωστοί στα μάτια του Θεού. Τιμά τα πλήθη των Αγίων, των Οσίων, των Διδασκάλων, των Ομολογητών, των Πατέρων, που με τη διδασκαλία και τη ζωή τους φύλαξαν ανόθευτη την Ορθόδοξη πίστη, φώτισαν την Οικουμένη και αναδείχθηκαν οι ομολογητές της πίστεως.
Οι Άγιοι Πάντες προέρχονταν από όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές τάξεις. Νέοι και ώριμοι, άνδρες και γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αγράμματοι, αποτελούν την παράταξη των αφανών Αγίων. Διότι η αγιότητα δεν είναι προνόμιο μιας τάξεως ανθρώπων. Δεν είναι προνόμιο των μορφωμένων ή όσοι έχουν ελάχιστη μόρφωση. Κάθε τάξη, κάθε φυλή, κάθε έθνος, λευκοί και μαύροι, όλοι ανήκουν στην μεγάλη αυτή παράταξη.
Την αλήθεια όμως αυτή την ξεχνούν πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι. Λένε, κάπως επιπόλαια, δεν μπορώ να ζήσω σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Η αρετή, η αγιότητα, είναι για τους λίγους. Δεν είναι για μένα, είναι για τους άλλους. Εγώ είμαι επιχειρηματίας, είμαι δικηγόρος, κατέχω μια υψηλή θέση και γι᾽ αυτό είμαι υποχρεωμένος να καταπατήσω τη μία ή την άλλη εντολή, να παραβώ κάτι που προστάζει η συνείδησή μου. Τέτοια και πολλά παρόμοια είναι τα λόγια όλων αυτών.
Έρχονται όμως σήμερα οι ανώνυμοι αυτοί Άγιοι να μάς υπομνήσουν ότι όλοι μπορούμε να βαδίσουμε στον δρόμο της αρετής, στο μονοπάτι της αγιότητας, αν βεβαίως το θελήσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και μέσα στα βασιλικά ανάκτορα του Νέρωνα υπήρχαν Άγιοι. Μίμοι και μάγοι έγιναν Άγιοι.
Για όλους μας είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος της αγιότητας, όχι όμως ακατόρθωτος. Ο δρόμος της αφανούς αρετής είναι ο πιο δύσκολος.
Όταν οι γύρω σε επαινούν και σε προσέχουν, τότε αμείβεσαι κάπως για την τιμιότητά σου, την αγάπη σου ή τον καλό λόγο, που θα πεις στον συνάνθρωπό σου. Όταν όμως κανείς δεν σε προσέχει, όταν περάσεις την πορεία της ζωής σου στην αφάνεια, ακόμα και στην ειρωνεία πολλές φορές, τότε ανήκεις αληθινά στους ανώνυμους Αγίους.
Η κρυφή αρετή είναι η πιο ηρωική. Πόσοι και πόσοι αφανείς Άγιοι δεν ζουν και στις ημέρες μας. Η μητέρα που με αυταπάρνηση, με αληθινή αγάπη θυσιάζεται για την ανατροφή των παιδιών της, ο υπομονετικός ανάπηρος που δοξάζει ακατάπαυστα το Θεό, ο άλλος που προτίμησε την εκούσια φτώχια από τα μη έντιμα πλούτη και τόσοι άλλοι αφανείς ήρωες. Ακόμα ο νέος που θυσιάζει την σταδιοδρομία του και γίνεται ο ευσεβής ιερέας κάποιου μικρού χωριού και τόσοι άλλοι άγνωστοι στους πολλούς που αποτελούν το “περικείμενο νέφος” των Αγίων της εποχής μας.
Ζητούν όμως από όλους μας μια συμμετοχή στην αφανή αυτή αρετή. Ζητούν να νιώσουμε ότι ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία του πιο σιωπηλού ηρωισμού.
Μια τέτοια όμως πορεία ζωής απαιτεί θέληση, προσπάθεια και στενό σύνδεσμο με τον Κύριο του ουρανού. Κανείς δεν μπορεί να εμπνεύσει την αφανή αρετή, παρά μόνο ο αρχηγός και τελειωτής Κύριος, που πέρασε τη ζωή του “εὐεργετῶν”, αλλά συγχρόνως και κρυπτόμενος. Ζητάει συχνά από τους μαθητές του, από τους πιστούς του να μη πουν τίποτε σε κανένα. Και άλλοτε φεύγει μακριά σε έρημο τόπο, όταν ζητούν να τον ανακηρύξουν Βασιλέα.
Αυτόν τον δρόμο, τον δύσκολο, όταν ακολουθεί ο άνθρωπος με αποφασιστικότητα, θέληση και αγωνιστικότητα, συνδέεται αδιάρρηκτα με την πηγή της Δυνάμεως, τον Κύριο και Θεό γης και ουρανού. Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη να ζήσει μια τέτοια αφανή αλλά ηρωική ζωή. Δεν είναι μια απλή φράση να ανέχεσαι, να υπομένεις, να ανταποδίδεις καλό την ώρα που πληγώνεσαι από το ύπουλο φαρμακερό βέλος, να δείχνεις σε όλους αγάπη, να θυσιάζεσαι για τους άλλους, κι όλα αυτά αφανώς και ίσως κάποιες φορές υπό διωγμό.
Πόσοι όμως ακολουθούν σήμερα την πορεία των Αγίων Πάντων; Αλλά και πόσο έχει ανάγκη η κοινωνία μας από τέτοιους σιωπηλούς, αφανείς Αγίους.
Ας μάς συγκλονίσουν αυτές οι δύο πραγματικότητες. Και ας μάς δώσουν την δύναμη να ενταχθούμε κι εμείς στην παράταξη των Αγίων Πάντων. Αμήν.

iak.gr