Το Κήρυγμα της Κυριακής (και των μεγάλων εορτών)

[ORTHODOXIA]

Ανοίγω αυτό το θέμα για να βάζουμε σ' αυτό τα Κηρύγματα, που αφορούν τις Κυριακές όλου του χρόνου και τις μεγάλες εορτές, και μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, για την πνευματική οικοδομή όλων μας.

[ORTHODOXIA]

Η Σωτήρια Επαφή
(Κυριακή Ζ' Λουκά)



Η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου, η «αιμορροούσα» με την συμπεριφορά της αποκαλύπτει την ακατανίκητη πίστη της. Η γυναίκα αυτή που δαπάνησε ό,τι είχε χωρίς να βρει θεραπεία. Τώρα μετέωρη, δεν της μένει παρά ο συμβιβασμός με την αρρώστια ή να φθάσει στο τέρμα, στην απελπισία. Αποφασίζει όμως να κάνει κάτι διαφορετικό. Μπροστά στο συμβιβασμό ή την απόγνωση επιχειρεί την υπέρβαση. Τολμά να ζητήσει «δωρεάν» την θεραπεία της, πέρα από τα όρια των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η ψυχοσωματική αντοχή της φαινομενικά δεν της επιτρέπει άλματα γιατί η αρρώστια την έχει καταβάλει.

Υπάρχουν όμως και άγνωστες δυνάμεις. Αρετές που λανθάνουν στο βάθος μερικών ανθρώπων που γνώρισαν τον πόνο. Για την αιμορροούσα γυναίκα τα δώδεκα χρόνια ήταν αρκετά. Αντί να την εξουθενώσουν, την σφυρηλάτησαν και αντί να σκληρύνουν την καρδιά της, την έκαμαν πιο ευαίσθητη στην αναζήτηση της αλήθειας.

Πληροφορήθηκε ότι ο θεραπευτής των ψυχών και των σωμάτων είναι κοντά της και κάποια στιγμή βρέθηκε ανάμεσα στο πλήθος. Προχώρησε και με κίνδυνο να συνθλιβεί από τον όχλο πλησίασε τα νώτα του Χριστού. Δεν τόλμησε να Τον αντικρίσει κατά πρόσωπο. Μέσα της συγκρούονταν τώρα ο τρόμος και η φυγή, με την έλξη που ασκούσε η παρουσία Του. Βέβαιη πως έχει μπροστά της τον Παντοδύναμο Θεό προχώρησε στη σκιά, άγγιξε την άκρη του χιτώνα Του και «παραχρήμα» το θαύμα συντελέστηκε. Για πρώτη φορά ένοιωσε το ταλαίπωρο σώμα της να σφύζει από δύναμη και υγεία.

Την ίδια όμως στιγμή ακούει έντρομη τη φωνή του Κυρίου: « τις ο αψάμενος μου;» Στη σκέψη ότι «υπέκλεψε» την θεραπεία της συγκλονίζεται από το αίσθημα ενοχής κάτι που επιβεβαιώνεται από την επόμενη φράση: «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσα απ’εμού». Και τότε πέφτει στα πόδια Του και ομολογεί μπροστά σε όλους το «έγκλημα της». « Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σεσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην» ήταν η απάντηση που διέλυσε όχι μόνο τον φόβο και δικαίωσε την πράξη της, αλλά ανέδειξε την αιμορροούσα αιώνιο σύμβολο πίστης, θάρρους και ηρωισμού.

Αυτό το αμίμητο σύμβολο προβάλλει η Εκκλησία μας, όχι για να μείνουμε στο θαύμα, αλλά μέσω της πίστεως να έρθουμε σε επαφή και γνωριμία με τον Θεό. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς θα πεί: πιστεύω για να γνωρίσω, βέβαιος ότι μόνο η γνώση της πίστεως θεραπεύει και σώζει. Αντίθετα η κόσμική γνώση φυσιοί» ( Α΄Κορνθ.8,1), ικανοποιώντας την περιέργεια του ανθρώπου, όχι όμως και τις βαθύτερες αναζητήσεις του.Ο Ιησούς Χριστός δεν ήλθε βέβαια για να θεραπεύσει τα πάθη του σώματος που οδηγούν στον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε φυσικά για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας. Ήλθε προπαντός για να θεραπεύσει τα ψυχικά πάθη, την απιστία ,τον εγωισμό την υπερηφάνεια, την σκληροκαρδία, την αδικία που οδηγούν σε μόνιμο θάνατο. Είμαστε υπεύθυνοι να βρούμε τρόπο να Τον πλησιάσουμε, όπως Εκείνος μας πλησίασε και βρίσκεται ενσωματωμένος στην Εκκλησία.

Η αιμορροούσα τον « άγγιξε» με τον δικό της τρόπο, εμείς Τον « αγγίζουμε» ερχόμενοι σε επαφή με τα ανθρώπινα μέλη του Σώματος Του, που δεν είναι άλλα από τους συνανθρώπους μας καθώς λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εποιήσατε» (Μτθ. 25,40).

Προσφέροντας το Εγώ στην διακονία του Συ και βάζοντας την αγάπη σε ενέργεια, είμαστε ήδη σε επαφή μαζί Του. Το «άγγιγμα» για τη δική μας θεραπεία πραγματοποιείται μυστικά, στη Θεία Ευχαριστία, που είναι «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν».

π.Γ.Στ. (Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών)
Πηγή: www.patrasblogs.gr/Ι._Ν._Αγ._Βαρβάρας_Πατρών

[Νίκος]

Η πίστη βλέπει πέρα από το θάνατο
6 Νοεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend



Κυριακή Ζ΄Λουκά

Ένας μεταξύ των επωνύμων, που πράγματι μας αιφνιδιάζει με την παρουσία του, ήταν και ο Ιάειρος, τον οποίο οι Ευαγγελιστές τον χαρακτηρίζουν ως άρχοντα της Συναγωγής. Ένας αρχισυνάγωγος, λοιπόν, είναι παρών μεταξύ των ακροατών του Ιησού. Και στην περίπτωση αυτή δεν ανήκει στους αντιδρώντες και επικριτές Ιουδαίους, αλλά σ’ εκείνους που προσήλθαν με αγαθές διαθέσεις. Και στην περίπτωση αυτή, αφού πρόκειται για τον γνωστό μας Ιάειρο, ήρθε αυτός να παρακαλέσει και να ικετεύσει τον Κύριο να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του.

Και μια άλλη παρουσία εντυπωσιάζει στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για μια ασήμαντη και ανώνυμη γυναίκα του λαού, η οποία πάσχει από έντονη αιμορραγία επί δώδεκα χρόνια και η οποία είχε καταξοδέψει την περιουσία της όλη στους γιατρούς χωρίς να βρει την ποθητή θεραπεία της. Και αυτή σιωπηλά και αθέατα προσεγγίζει τον Ιησού με τη βαθιά ελπίδα της σωτηρίας της.

Έτσι παρατηρούμε, ότι έχουμε εκπροσώπους από όλο το φάσμα της Ιουδαϊκής κοινωνίας. Ανθρώπους, που ήρθαν με αγαθή διάθεση να ακούσουν το κήρυγμα και τη διδασκαλία του Ιησού. Άλλος από απλή περιέργεια και άλλος, ασφαλώς, με επικριτική και εχθρική διάθεση. Όμως έχουμε και ανθρώπους, ανεξάρτητα κοινωνικής και θρησκευτικής τοποθέτησης, οι οποίοι προσήλθαν με μια βαθύτατη αίσθηση και πίστη για το λυτρωτικό έργο του Κυρίου και προσδοκούν απ’ αυτόν το μεγάλο θαύμα που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει κανένας άλλος.

1. Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου

Ο ιερός συγγραφέας της περικοπής, κατά την εξιστόρηση των γεγονότων, αναφέρει, ότι ενώ συνεχιζόταν η συζήτηση του Ιησού με τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο, έρχεται κάποιος και αναφέρει το θάνατο της άρρωστης κόρης του και κατά συνέπεια δεν χρειαζόταν πλέον η επέμβαση του Κυρίου. Το τέλος ήρθε, αφού «τέθνηκεν η θυγάτηρ», άρα δεν έχει νόημα ούτε η πίστη στον Ιησού ούτε και η παρουσία του, τουλάχιστο στη ζωή του Ιαείρου. Και εκεί που όλα σηματοδοτούν ένα «τέλος», ο Ιησούς Χριστός ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας. Στρέφεται προς τον Ιάειρο και του λέγει «μη φοβού, μόνον πίστευσον, και σωθήσεται».

Η πίστη δεν έχει καμιά σχέση με τα συνήθη δεδομένα. Η πίστη ανοίγει μια νέα αρχή. Είναι ελπίδα, προσδοκία και δύναμη για κάθε νέο και ωραίο, για μια νέα ζωή. Ο Ιησούς δεν έχει καμιά σχέση με το θάνατο, αλλά με τη ζωή. Η σχέση του Ιησού με τη νεκρή κόρη είναι άλλης φύσεως και δεν μπορεί παρά να συντρίψει το θάνατο της και να της δώσει εκ νέου τη ζωή. Γι’ αυτό και η ανάσταση έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της κοινωνίας με τον Ιησού. Κι ενώ όλοι θρηνούν, «έκλαιον και εκόπτοντο», και όλοι επιβεβαιώνουν ότι «απέθανεν», ο Κύριος έχει μια άλλη αίσθηση για τα γεγονότα και μια άλλη θέαση της ύπαρξης αυτής της νεαρής θυγατέρας του Ιαείρου. Η πίστη βλέπει πέρα από το θάνατο.

Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου είναι μια από τις τρεις αναστάσεις που καταγράφονται στα ιερά Ευαγγέλια. Η μία ήταν εκείνη της ανάστασης του υιού της χήρας της Ναΐν. Στην πόλη της χαράς που ενέσκηψε ο θρήνος και ο θάνατος, ο Ιησούς ξαναφέρνει την ελπίδα και τη χαρά. Η δεύτερη είναι αυτή της ανάστασης της κόρης του Ιαεί­ρου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουμε το θάνατο δύο νέων ανθρώπων, που από τη φύση τους δεν θα έπρεπε να είχαν καμιά σχέση με το θάνατο αλλά μόνο με τη ζωή. Και η τρίτη περίπτωση ήταν εκείνη της ανάστασης του νεαρού του φίλου, του Λαζάρου. Η αγάπη του Κυρίου προς τον φίλο του δεν επιτρέπει το θάνατο ούτε της ελπίδας στο πρόσωπο της Μάρθας και της Μαρίας, των αδελφών του Λαζάρου, αλλά ούτε και αυτό το θάνατο της ζωής του αγαπημένου του φίλου και συντρόφου.

Η έννοια της ανάστασης σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι, τελικά, μια άλλη θέαση της ζωής και του κόσμου από μέρους του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς στη θετική του προσέγγιση προς τον κόσμο που τον πλησιάζει δεν κάνει καμιά διάκριση, ούτε εάν πρόκειται για μια άσημη και ανώνυμη χήρα, ούτε εάν πρόκειται για κάποια επώνυμη και σημαντική προσωπικότητα της Ιουδαϊκής κοινωνίας, όπως ο Ιάειρος, ο οποίος ως αρχισυναγωγός πιθανώς και να είχε εναντιωθεί στον τρόπο ερμηνείας του νόμου Μωϋσέως από τον νέο Διδάσκαλο. Ο Ιησούς Χριστός είναι η ζωή και η ανάσταση. Αυτό το μήνυμα θέλει και η Εκκλησία να προβάλλει προς όλους μας και σήμερα.

2. Η θεραπεία της αιμορροούσης γυναίκας

Στην περίπτωση αυτή δεν είναι μόνο η ασθένεια που επιβαρύνει την κατάσταση της φτωχής αυτής γυναίκας και η οποία θα μπορούσε κάθε στιγμή να την στείλει στο θάνατο. Υπάρχει και η θρησκευτική ερμηνεία της ρύσης του αίματος από κάποια γυναίκα. Κατ’ αρχήν η ροή του αίματος, θρησκειολογικά, σημαίνει τον φορέα των κακών πνευμάτων.

Εκ δευτέρου σημαίνει πως η γυναίκα αυτή είναι ακάθαρτη όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά και δεν της επιτρέπεται η έξοδος από το σπίτι και η κοινωνική της ζωή. Η γυναίκα της περικοπής, λόγω της πάθησής της, είναι καταδικασμένη σε μόνιμη απομόνωση και σε κοινωνική απόρριψη και περιφρόνηση, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής εκείνης.

Δεν είναι τυχαία η επισήμανση από τον ιερό Ευαγγελιστή, ότι η γυναίκα αυτή πλησίασε τον Ιησού κρυφά και μυστικά, όλο φόβο και «τρέμουσα» μήπως και εντοπισθεί η παρουσία της εδώ στη σύναξη όλων αυτών των ανθρώπων και ιδιαίτερα η αποτόλμησή της να αγγίξει τα ρούχα του Κυρίου, όλο ελπίδα για να ιαθεί. Με το άγγιγμα αυτό, συμπεραίνει ο Λουκάς, «ιάθη παραχρήμα» η γυναίκα. Και από μια ύπαρξη υπό περιφρόνηση και κατάρα γίνεται ευθύς αμέσως «θυγάτηρ» του Θεού. Η μολυσμένη και αμαρτωλή γυναίκα αποκαθίσταται στη θέση που της άνηκε, κοντά στον Χριστό, ως τέκνο του Θεού, αλλά και στην κοινωνία, ως υγιές άτομο.

Η θεραπεία της αιμορροούσης γυναίκας είναι ένα είδος επανόδου στη ζωή, όπως και η ανάσταση ενός νεκρού. Τα δύο γεγονότα συνδέονται εσωτερικά και γι’ αυτό εκτίθενται από το Ιερό κείμενο σε μια ενιαία ενότητα. Η παρουσία του Ιησού δεν είναι απλώς θεραπευτική και παρηγορητική. Είναι παρουσία λυτρωτική και σωτηριολογική. Η ζωή έχει άμεση σχέση με την ανάσταση και η ανάσταση είναι επάνοδος στη ζωή. Αυτό σημαίνει αναδημιουργία και ανακαίνιση του κόσμου και του ανθρώπου. Το θαύμα και η ανάσταση είναι επέμβαση του Χριστού να οδηγήσει τα πράγματα και πάλι στην κατ’ ουσία φύση, που είναι η ζωή.

Το ενδιαφέρον σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι, ότι ο Χριστός στη σωτηριολογική προσέγγιση όλων των ανθρώπων και του κόσμου δεν κάνει διακρίσεις. Η μόνη προϋπόθεση είναι η σεμνότητα και η απλότητα στην προσέγγιση του Κυρίου.

Η πίστη ξεπηδά αυθόρμητα σ’ αυτήν την ειλικρινή σχέση και κοινωνία. Όταν έρχεσαι κοντά στο Χριστό, τον ακούς και τον βλέπεις, τον αγγίζεις και έχεις αίσθηση της ζωντανής παρουσίας του και από μέσα σου αυθόρμητα γεννιέται η πίστη και η ελπίδα. Και το θαύμα δεν αργεί να γίνει. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, επισημαίνει, ότι «παρα­χρήμα ιάθη» η αιμορραγούσα γυναίκα και «παραχρήμα ηγέρθη» η κόρη του Ιαείρου. Όλα συντελούνται αυθόρμητα με την εμφάνιση του Κυρίου. Όλα συντελούνται με τη δική μας προσέλευση στη δική του αγάπη…

Το σημερινό κήρυγμα επικεντρώθηκε στις εξής έννοιες: θεραπεία από την ασθένεια, ανάσταση από το θάνατο, απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις, βίωση της αγάπης. Αυτά συνιστούν και βασικούς άξονες της ορθόδοξης πνευματικότητας. Δεν νοείται πνευματική ζωή χωρίς ελευθερία και αγάπη. Η πρόσκληση στην πίστη δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσκληση προς την κατ’ ουσία ζωή, πρόσκληση προς την αναστημένη ζωή. Αυτή τη ζωή την παρέχει μόνο ο Χριστός. Η κοινωνία μας με το Χριστό είναι η μόνη εγγύηση της πνευματικής ζωής, της επιδιωκόμενης ποιότητας στην καθημερινότητά μας.


(Γ.Π.Πατρώνου, Ομοτιμ. Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών, «Κήρυγμα και Θεολογία», τ.Α΄ – Αποσπάσματα)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[ORTHODOXIA]

Η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη
Κυριακή Η' Λουκά



Τα χαρακτηριστικά στοιχεία της αγάπης

"25 Καί ιδού νομικός τις ανέστη εκπειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; 26 ο δε είπε προς αυτόν· Εν τώ νόμω τι γέγραπται; πώς αναγινώσκεις; 27 ο δε αποκριθείς είπεν· Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν· 28 είπε δε αυτώ· Ορθώς απεκρίθης· τούτο ποίει και ζήση. 29 ο δε θέλων δικαιούν εαυτόν είπε προς τον Ιησούν· Καί τις εστί μου πλησίον; 30 υπολαβών δε ο Ιησούς είπεν· Άνθρωπός τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, και λησταίς περιέπεσεν· οί και εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες απήλθον αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα. 31 κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινεν εν τή οδώ εκείνη, και ιδών αυτόν αντιπαρήλθεν. 32 ομοίως δε και Λευίτης γενόμενος κατά τον τόπον, ελθών και ιδών αντιπαρήλθε. 33 Σαμαρείτης δε τις οδεύων ήλθε κατ' αυτόν, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη, 34 και προσελθών κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, επιβιβάσας δε αυτόν επί το ίδιον κτήνος ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον και επεμελήθη αυτού· 35 και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκε τώ πανδοχεί και είπεν αυτώ· επιμελήθητι αυτού, και ό,τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τώ επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι. 36 τις ούν τούτων των τριών πλησίον δοκεί σοι γεγονέναι τού εμπεσόντος εις τους ληστάς; 37 ο δε είπεν· Ο ποιήσας το έλεος μετ' αυτού. είπεν ούν αυτώ ο Ιησούς· Πορεύου και σύ ποίει ομοίως. " (Λουκ. 10, 25-37)

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτου είναι ευρέως γνωστή, αδελφοί μου. Ο Κύριος την ανέφερε ερωτώμενος από έναν νομομαθή πώς μπορεί να κερδίσει την αιώνια ζωή. Η ερώτηση αποσκοπούσε στο να ελέγξει τις γνώσεις του Ιησού γύρω από τον νόμο του Μωυσή, προκειμένου να Τον εκθέσει στα μάτια των ακροατών Του. Ο Χριστός δεν περιορίστηκε στην υπενθύμιση της γνωστής εντολής της Π. Διαθήκης περί της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Ανέλυσε την έννοια του πλησίον, παραθέτοντας την περιπέτεια του Σαμαρείτου. Ένας άνθρωπος, πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε θύμα ληστρικής επίθεσης και κειτόταν στην άκρη του δρόμου ημιθανής. Από δίπλα του πέρασαν ένας ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας και ένας Λευίτης οι οποίοι αδιαφόρησαν προκλητικά. Πέρασε και ένας Σαμαρείτης, ο οποίος τον σπλαχνίστηκε. Περιποιήθηκε τα τραύματά του. Τον πήρε στους ώμους και τον μετέφερε στο πλησιέστερο πανδοχείο. Έδωσε χρήματα στον πανδοχέα προκειμένου να περιθάλψει τον τραυματία. Με αυτή τη διήγηση περιέγραψε τον πλησίον ο Ιησούς, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα στον προσδιορισμό της αγάπης, όπως την εκλάμβανε ο κόσμος της Π. Διαθήκης, καθώς αποκάλυψε τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά της αληθινής εν Χριστώ αγάπης.

Το πρώτο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η έμπρακτη εφαρμογή της. Ο Σαμαρείτης δεν περιορίστηκε σε λόγια συμπόνιας και παρηγοριάς. Ανέλαβε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, πήρε πάνω του τον πόνο του αδελφού και έκανε τα πάντα για να βελτιώσει την κατάστασή του. Αυτό είναι ένα μήνυμα για τους ανθρώπους της εποχής μας που είναι εύκολοι στα λόγια, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν στο ελάχιστο τα προσωπικά τους συμφέροντα και τη βολή τους για να σταθούν δίπλα στον πάσχοντα αδελφό.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η ανιδιοτέλεια. Ο Σαμαρείτης δεν είχε να κερδίσει τίποτα από το ενδιαφέρον που επέδειξε στον χτυπημένο συνάνθρωπό του. Αντιθέτως, εγκατέλειψε τις εργασίες του, βγήκε από το πρόγραμμά του και έκανε τις ανάγκες του αδελφού του δικές του. Δεν αποσκοπούσε ούτε στον έπαινο, ούτε στην αναγνώριση των ανθρώπων. Δε ζήτησε το παραμικρό αντάλλαγμα για να εκφράσει την ανθρωπιά του.

Το τρίτο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η έλλειψη διακρίσεων. Ο Σαμαρείτης θα μπορούσε κάλλιστα να αδιαφορήσει καθώς ο τραυματίας ήταν Ιουδαίος, ανήκε δηλ. σε άλλη θρησκευτική πίστη. Είναι γνωστή δε η διαμάχη που επικρατούσε μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών εκείνη την εποχή. Έφθανε σε επίπεδα σκληρότητας και μίσους. Δεν έκανε, όμως, μέσα του τη διάκριση που άλλοι, ενδεχομένως, θα έκαναν στη θέση του. Δεν αρνήθηκε τον συνάνθρωπό του, επειδή τους χώριζαν θρησκευτικές διαφορές. Αλίμονο αν αυτές γίνονται αιτία να χάσουν οι άνθρωποι τα αισθήματα της συμπόνιας και της φιλανθρωπίας. Στη σκέψη της Εκκλησίας κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως θρησκευτικών, φυλετικών ή πολιτιστικών καταβολών, είναι εικόνα του Θεού. Και όλους οφείλουμε να περιβάλουμε με αδιάκριτη, ως προς την ποιότητα, αγάπη, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού.

Το τέταρτο, τέλος, χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι το στοιχείο της θυσίας. Ο Σαμαρείτης από την υπόθεση αυτή βγήκε ζημιωμένος οικονομικά. Όλα τα χρήματά του έθεσε στη διάθεση του τραυματία συνανθρώπου του. Δε σκέφθηκε τις προσωπικές ή τις οικογενειακές του ανάγκες. Τα θυσίασε όλα προκειμένου ο άνθρωπος να ξανασταθεί στα πόδια του υγιής. Κι όμως, υπάρχουν στην εποχή μας πολλοί που αποταμιεύουν χρήματα και πλούτη, για τις δύσκολες, δήθεν ώρες της ζωής τους, ενώ δίπλα τους άνθρωποι υποφέρουν επειδή δεν έχουν τα στοιχειώδη για να καλύψουν τα προς το ζην ή τα έξοδα για την θεραπεία των ασθενειών τους. Αρνούνται να προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια, επιδεικνύοντας απάνθρωπη αδιαφορία και αναλγησία.

Το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτου, αγαπητοί μου, ας μιλήσει, επιτέλους, στις καρδιές μας, κυρίως στις μέρες μας που η ανάγκη για έμπρακτη και όχι θεωρητική αγάπη είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Μόνο μια τέτοια αγάπη μπορεί να γίνει το εισιτήριο για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.(Επιφάνειος) Ο.(Οικονόμου)
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος

[Νίκος]

Η αγάπη εξακολουθεί να αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για τη γνησιότητα μας ως ορθοδόξων ανθρώπων
13 Νοεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend



Κυριακή Η΄Λουκά-Του καλού Σαμαρείτη

Η επίγεια ζωή του ανθρώπου είναι μια πλήρης αποδοχή της αγάπης του Θεού, την οποία όμως προσφέρει αδιάκοπα στους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι και το θέμα της ευαγγελικής παραβολής του Καλού Σαμαρείτη. Μέσα από αυτή την παραβολή δε δίνεται απάντηση στο ερώτημα ποιός είναι ο πλησίον, αλλά ορίζεται πως ο καθένας από εμάς θα γίνει πλησίον του άλλου, διότι όλοι οι άλλοι είναι πλησίον μας, αδελφοί μας.

Η στείρα τυπολατρία

Αφορμή της παραβολής είναι ο νομικός που ρωτά για την αιώνια ζωή. Νόμιζε πως μπορεί να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, τη Βασιλεία του Θεού, εφαρμόζοντας τυπικά τις εντολές του Θεού.

Ο οδοιπόρος της παραβολής έπεσε σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι τον άφησαν από την κακοποίηση μισοπεθαμένο και του πήραν τα πάντα. Ένας ιερέας του Μωσαϊκού Νόμου και του ναού του Σολομώντος εμφανίστηκε ξαφνικά. Είδε το μισοπεθαμένο άνθρωπο και απομακρύνθηκε, χωρίς να τον βοηθήσει. Στη συνέχεια πέρασε ένας Λευΐτης. Και αυτός λειτουργός του Νόμου και του ναού. Τον είδε μισοπεθαμένο και αντιπαρήλθε· συνέχισε τον δρόμο του. Ο ιερέας και ο Λευΐτης επέλεξαν τη «θυσία» και «τα ολο­καυτώματα», δηλαδή τη στείρα τυπολατρία, αφού ο Νό­μος απαγόρευε στους λειτουργούς του ναού να έρχονται σε επαφή με τα νεκρά σώματα, για να μη μολυνθούν και να εκπληρώσουν «καθαροί» τα καθήκοντά τους.

Αυτός που κάνει αγάπη

Και έρχεται ο τρίτος οδοιπόρος. Ένας Σαμαρείτης, που ήταν εθνικός και θρησκευτικός εχθρός των Ισραηλιτών. Είδε τον πληγωμένο άνθρωπο και παρά το γεγονός ότι ήταν Ιουδαίος δεν τον αντιπαρήλθε, δεν τον προσπέρασε. Πήγε κοντά του, του έπλυνε τις πληγές με λάδι και κρασί, τις έδεσε, τον ανέβασε στο ζώο του, τον οδήγησε στο πανδοχείο και φρόντισε για την κατάσταση του πληγωμένου.

Όταν ο Κύριος ρώτησε τον νομικό, ποιός εκ των τριών έγινε πλησίον εκείνου του δυστυχισμένου ανθρώπου που έπεσε θύμα των ληστών, ο νομικός απάντησε: «Εκείνος που επέδειξε αγάπη. ενδιαφέρον, στοργή για τον πάσχοντα αδελφό του».

Η αγάπη του Θεού

Ο Χριστός φανέρωσε στον εαυτό Του αυτή την αγάπη του Θεού-Πατέρα μέχρι σημείου που υπέμεινε σταυρό και θάνατο για τη σωτηρία του κόσμου. Έτσι έχουμε και τη συμβολική ερμηνεία της παραβολής: ο Καλός Σαμαρείτης είναι ο Χριστός. Αυτός που έπεσε στην ενέδρα των ληστών είναι ο άνθρωπος που κατασπαράσσεται από την αμαρτία που τον αφήνει «ημιθανή». Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της σωτηρίας μας και της θεραπείας μας. Το λάδι και το κρασί είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Τα δύο δηνάρια, με τα οποία ο Καλός Σαμαρείτης πλήρωσε το πανδοχείο, είναι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Ο Καλός Σαμαρείτης, ο Ιησούς Χριστός, θα έλθει και πάλι κατά τη Δευτέρα και ένδοξη αυτού Παρουσία, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς.

Σε μια εποχή ατομισμού, επικρατήσεως του απανθρωπισμού και της αδιαφορίας, η αγάπη εξακολουθεί να αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για τη γνησιότητα μας ως ορθοδόξων ανθρώπων και την είσοδό μας στη Βασιλεία του Θεού. Η αγάπη, επομένως, είναι η ουσία της ζωής και το θεμέλιο της Εκκλησίας, η οποία κατά τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο είναι ενότητα πίστεως και αγάπης. Η πίστη και η ελπίδα διδάσκουν τον άνθρωπο να καταφρονεί τα υλικά αγαθά. Ενώ η αγάπη ενώνει την ψυχή με τις αρετές του Θεού, αναζητώντας τον αόρατο με τη νοερά αίσθηση (άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Τον κόσμο θα τον σώσει η αγάπη του Θεού. Αυτή όμως η αγάπη θέλει έκφραση. Κι εμείς οι Χριστιανοί καλούμε να την εκφράζουμε καθημερινά, να την ακτινοβολούμε, να την κάνουμε μήνυμα κι ελπίδα. Τούτο σημαίνει ότι η στροφή προς τον άλλο άνθρωπο δεν μπορεί να είναι μόνο λόγος, αλλά και έργο, δηλαδή μια κίνηση που αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου, είναι κατανόηση μέσα στην καθημερινότητα, αποδοχή, συμφιλίωση, ευγένεια, καλοσύνη, αμοιβαιότητα, πραότητα, αγάπη.

(Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, «Η ζύμη του Ευαγγελίου».

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[ORTHODOXIA]

Κήρυγμα στην εορτή της Αγίας Αικατερίνης (25 Νοεμβρίου)



Του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος

Μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων μας, ως μαθητές του Πρωτομάρτυρος και Αρχιποίμενος Χριστού, είναι η διά βίου ομολογία και μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεώς μας. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε τούτο με τα εξής λόγια: Εάν ο κόσμος σας καταδιώκει, εάν σας φυλακίζει, εάν σας καθυποβάλλει σε φοβερά και φρικτά μαρτύρια, με σκοπό να αρνηθείτε το όνομά Μου, τότε ας γνωρίζετε, ότι προτού να καταδιώξει εσάς, Εμένα πρώτα απ’ όλους κατεδίωξε.

Ο Κύριος καλεί όλους όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν, να βαδίσουν την στενή και τεθλιμμένη οδό, η οποία, παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες της, απάγει στην αιώνιο ζωή και Ουράνιο Βασιλεία του Θεού.

Ο κόσμος και ειδικώτερα ο κοσμικός άνθρωπος, ο άνθρωπος της αμαρτίας, αυτός που παραμένει αμετανόητος μπροστά στο θείο κάλεσμα για μετάνοια και σωτηρία, είναι εχθρικός προς τον Θεό, την Εκκλησίας Του και προς τους ευσεβείς εκείνους πιστούς που αγωνίζονται στην καθημερινότητα του βίου να βιώνουν το θείο Θέλημα. Ο κόσμος της αμαρτίας αγαπά αποκλειστικά και μόνον εκείνους τους ανθρώπους που είναι εξομοιωμένοι μ’ αυτόν. Τον ηθικό, τον ενάρετο, τον άγιο άνθρωπο αποστρέφεται και μισεί, διότι η ζωή των αγίων είναι δριμύτατος έλεγχος σ’ αυτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο ο ιερός ψαλμωδός πολύ χαρακτηριστικά παρουσιάζει τον αμαρτωλό να συνεδριάζει μ’ άλλους ανόμους και να τους προτρέπει να απαλλήψουν από το πρόσωπο της γης τον δίκαιο, να θαφθεί μέσα στα έγκατα της γης, ώστε να σβύσει από τη μνήμη των ανθρώπων.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουν οι αμαρτωλοί, αν και σε πολλές περιστάσεις της ζωής μας φαίνεται ότι επικρατούν οι άδικοι, οι κλέφτες, οι απαταιώνες, οι άνθρωποι του σωματεμπορίου, των ναρκωτικών, της παράνομης αγοραπωλησίας, της αδικίας, και τόσων άλλων αμαρτωλών καταστάσεων. Το θέλημα του αμαρτωλού δεν μπορεί να υπερσκελίσει το Θέλημα του Αγίου Θεού, διότι “μνήμη δικαίων μετ’ εγκωμίων”. “Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται”, και “δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει και ωσεί κέρδος εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται”. Γι’ αυτό και ο Προφητάναξ Δαβίδ αναφωνεί: “Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη, και επί καθέδρα καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. Αλλ’ η εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός”.

Εκείνο που διακρίνει τον άγιο από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι η διάθεση του να ακολουθήσει και να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Ο άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος, γιατί αναμάρτητος είναι μόνον ο Άγιος Θεός. Ο άγιος, ο σωστός χριστιανός, είναι εκείνος που αγωνίζεται καθημερνιά να καταπολεμήσει τα αμαρτωλά πάθη και τις κακές συνήθειες του ανθρωπίνου βίου. Ξεχωρίζει τον εαυτό του από τον κόσμο της αμαρτίας διά της μετανοίας και συνάπτεται με τον Χριστό, τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών. Και διά της ουσιαστικής αυτής ενώσεως του ανθρώπου με τον τον Δημιουργό του βρίσκει την πραγματική του ταυτότητα. Ο σκοπός της υπάρξεώς του αναδιπλώνεται. Και ο τελικός προορισμός της παρουσίας του μέσα σ’ αυτό τον κόσμο της σύγχησης και συνεχών ανακατατάξεων ορίζεται με τα λόγια του Θεανθρώπου Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, “άγιοι γίνεσθε ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος Άγιος εστι”. “Γίνεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν”.

Να! λοιπόν, ποιός είναι ο σκοπός και ο προορισμός μας! Να γίνουμε άγιοι του Θεού άνθρωποι, οι οποίοι να ζούμε επί της γης, αλλά ατενίζουμε στον ουρανό, έχοντες πάντοτε υπ’όψη μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, “ουκ έχομεν μένουσαν ώδε πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμε”.

Εμπνεομένη απ’ αυτήν ακριβώς την διδασκαλία του Κυρίου, των Προφητών και των Αποστόλων, η σημερινή εορταζομένη Αγία Αικατερίνα, δέχθηκε με προθυμία και ένθερμο ζήλο να υποστεί τα φρικτά μαρτύρια προς Χάρη της αγάπης της προς τον Σωτήρα Χριστό. Καταξιώθηκε δε να ονομασθεί Μεγαλομάρτυς, Παρθένος και Νύμφη του Χριστού, τίτλοι που λίγοι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αξιώθηκαν να λάβουν.

Αλλά η σημερινή ημέρα μας επιβάλλει να στραφούμε δι’ ολίγον στα χρόνια των διωγμών της Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην Αλεξάνδρεια γύρω στο τέλος του 3ου αιώνος γεννιέται η Αικατερίνη, κόρη του αριστοκράτου Κώνστα. Αξιώθηκε, λόγω της κοινωνικής της θέσεως, αρτία και πολυσχιδούς μορφώσεως. Ήτο κάτοχος της λατινικής και ελληνικής φιλολογίας, φιλοσοφίας, ρητορικής, αστρονομίας, μαθηματικής και άλλων επιστημών. Αιεκρίνετο, εκτός από την σοφίαν και της αρετής, και για την σωματική της ωραιότητα. Έδειξε ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα θεία. Σε όραμα δέχθηκε δακτύλιο πνευματικής μνηστείας από τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος ως παιδίο βαστάζετο από την Μητέρα Αυτού, την Παναγία και Αειπάρθενο Θεοτόκο Μαρία.

Όταν πληροφορήθηκε ο αυτοκράτωρ Μαξιμίνος περί των ιδεών, του τρόπου της ζωής και ότι η Αικατερίνη ήτο Χριστιανή, ανέθεσε σε 150 περίφημους φιλοσόφους να αλλάξουν την γνώμη της και να αποδείξουν το αβάσιμο της Χριστιανικής πίστεως. Εκείνη δε, με την Χάρη του Χριστού και την σοφία που της εδώθη εκ της άνωθεν Σοφίας, “εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος τη μαχαίρα”. Και όχι μόνον τούτο, αλλά μετέπεισε όλους τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους να ασπασθούν την νέα θρησκεία του Χριστού. Οργισθείς ο Μαξιμίνος διέταξε να αναφθεί φωτιά στο μέσον της πόλεως της Αλεξανδρείας και να ριφθούν μέσα οι φιλόσοφοι, την δε Αικατερίνα εφυλάκισε.

Με καρτερία υπέμεινε τιε επόμενες ημέρες τα φρικτά μαρτύρια. Ο Μαξιμίνος διέταξε να κατασκευάσουν τροχόν με καρφιά, ώστε δι’ αυτού να κατακομματιάσουν το σώμα της μάρτυρος. Όταν όμως προσεκόμισαν τον κατασκευασθέντα τροχό, διά θαύματος διεράγει και τα τεμάχια του διασκορπίσθηκαν. Τότε διετάχθη να αποκεφαλισθή η μάρτυς του Χριστού. Οι παρευρισκόμενοι, ως αυτόπτες μάρτυρες, παρακολούθησαν τον αποκεφαλισμό της Αγίας. Είδαν, ότι αντί να τρέξει από τον λαιμό της Αγίας αίμα, έτρεξε γάλα σε ένδειξη της αγνότητος και παρθενικής ζωής της μάρτυρος.

Το πάναγνο σώμα της μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρο Σινά, όπου παρέμεινε για τρεις και πλέον αιώνες άταφο, έως ότου οι μοναχοί της Μονής Σινά δι’ οράματος ειδοποιήθηκαν και ενταφίασαν το σώμα της αγίας στο ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.

Η σημερινή εορταζόμενη Αγία Αικατερίνα πρέπει να μας δώσει την αφορμή μιμηθούμε την ζωή της, τις αρετές της και την ένθερμη και σταθερή της πίστη. Μπροστά στις δυσκολίες και τους διωγμούς, υπέμεινε με καρτερία. Μπροστά στους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, αντεστάθηκε με την δύναμη της αρετής και της ηθικής. Μπροστά στις κοσμικές και μάταιες δόξες του κόσμου τούτου, αντέταξε την ουράνια δόξα, που προσφέρει ο Χριστός σ’ όσους υπομένουν μέχρι τέλος.

Σήμερα, λοιπόν, όλος ο χριστιανικός κόσμος αισθάνεται ιερό δέος και καύχηση, ότι στην ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου αναδείχθηκαν μεγάλοι Μάρτυρες της Πίστεώς μας. Ας έχομε, λοιπόν, ως προστάτιδά μας την Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αικατερίνα. Ας την παρακαλέσουμε όλοι με πίστη θερμή να μας επισκιάζει με την Χάρη της. Ας την ικετεύσουμε να μας χαρίσει την πολυπόθητη υγεία, ψυχής τε και σώματος. Ας την παρακαλέσουμε να μεσιτεύει υπέρ της σωτηρίας μας.

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[Νίκος]

Κήρυγμα της εορτής του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου (30 Νοεμβρίου)
του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

(Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέου Πατρών, 30-11-2010)

Είναι τιμή και ευλογία να ομιλή κανείς σήμερα, αυτήν την ημέρα στον μεγαλοπρεπέστατο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου, στην ετήσια μνήμη του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, ο οποίος είναι το καύχημα της πόλεως των Πατρών, αλλά και όλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και μάλιστα να ομιλή ενώπιον πολυπληθούς εκκλησιάσματος, που αποτελείται από άρχοντες και αρχομένους, από τον ευλαβή λαό του Κυρίου, σε αυτήν την ευχαριστιακή σύναξη, που συλλειτουργούν πλειάδα Ιεραρχών και Κληρικών.



Αυτήν την τιμή, την οποία αισθάνομαι δυνατά μέσα μου, την οφείλω, πέρα από τον Θεό και τον άγιο Ανδρέα και στον Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο, τον πολυαγαπητό εν Χριστώ αδελφό που μου ανέθεσε αυτήν την διακονία και ο οποίος είναι κόσμημα αυτής της Ιεράς Μητροπόλεως, αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την σύνεσή του, την αγάπη του στον Θεό και την Εκκλησία, την κενωτική διακονία του και τον ιεραποστολικό του ζήλο. Τον ευχαριστώ εκ καρδίας.

1. Οι τρεις πορείες

Σκεπτόμενος την μεγάλη μορφή του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, αναλογίζομαι τις τρεις μεγαλειώδεις πορείες που πραγματοποίησε στην ζωή του. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν πορείες για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να εκφράσουν τα δίκαια αιτήματά τους. Και ο άγιος Ανδρέας έκανε τρεις μεγαλειώδεις πορείες, τις οποίες θα αναφέρω.

Η πρώτη πορεία του ήταν προς τον Τίμιο Πρόδρομο και μπορεί να τιτλοφορηθή αναζήτηση. Υπήρξε μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο οποίος ευρισκόμενος στην έρημο του Ιορδάνου, κήρυττε την μετάνοια, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έλευση της Βασιλείας του Θεού. Έτσι, ο άγιος Ανδρέας ήταν από τους ανθρώπους εκείνους που αναζητούσαν την έλευση του Χριστού.

Είχε έντονα πνευματικά ενδιαφέροντα. Στους Ψαλμούς του Δαυίδ είναι γραμμένο: «αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον, ζητούντων το πρόσωπον του Θεού Ιακώβ» (Ψαλμ. κγ , 6). Ανήκε, λοιπόν, στην γενιά που αναζητούσαν τον Χριστό, για να τους ελευθερώση από τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες ζούσαν.

Η δεύτερη πορεία του αγίου Ανδρέου ήταν από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στον Χριστό και μπορεί να χαρακτηρισθή ως εύρεση. Εδώ σημαντικό ρόλο έπαιξε ο Τίμιος Πρόδρομος. Ήταν ένας Προφήτης, που έζησε στο μεταίχμιο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, που είχε λάβει το Άγιον Πνεύμα από την κοιλία της μητέρας του, ενώ ήταν έξι μηνών βρέφος.

Αυτή η ανακάλυψη φαίνεται καθαρότερα στον λόγο που απηύθυνε ο Πρωτόκλητος Ανδρέας στον αδελφό του Σίμωνα-Πέτρο. Του είπε: «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. α , 42). Είναι σημαντικός αυτός ο λόγος του Πρωτοκλήτου.

Ο Αρχιμήδης όταν βρήκε έναν νόμο της φύσεως φώναξε σαν τρελός «εύρηκα, εύρηκα». Ο άγιος Ανδρέας δεν βρήκε έναν νόμο της φύσεως, αλλά τον δημιουργό της φύσεως, τον Χριστό. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια δεν είναι «τι», πράγμα, αντικείμενο, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά «τις», πρόσωπο και μάλιστα το πρόσωπο του Θεού. Κατά τον ιδεαλισμό η αλήθεια είναι μια ιδέα –«εν αρχή ην η ιδέα». Για τον υλισμό η αλήθεια είναι η ύλη –«εν αρχή ην η ύλη». Για τον Χριστιανισμό η αλήθεια είναι πρόσωπο –«εν αρχή ην ο Λόγος» (Ιω. α , 1).

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «τούτο το ρήμα ψυχής εστιν ωδινούσης την παρουσίαν του Σωτήρος και προσδοκώσης την άφιξιν άνωθεν και περιχαρούς γεγενημένης μετά το φανήναι το προσδοκώμενον». Ας προσέξουμε τα ρήματα «ωδινούσης» και «προσδοκώσης» ψυχής. Πρόκειται για έναν πόνο εσωτερικό, για μια γέννα, αλλά και για μια νοσταλγία. Γίνεται λόγος για σπέρμα πνευματικό που εισέρχεται στην καρδιά του ανθρώπου και κυοφορεί πνεύμα σωτηρίας. Δεν ενδιέφεραν τον άγιο Ανδρέα επίγειες χαρές, αλλά ουράνιες προσδοκίες. Ωδινούσε για την έλευση της Βασιλείας των Ουρανών.

Στην πορεία αυτή του αγίου Ανδρέου εξαίρεται η σημαντική παρουσία του Τιμίου Προδρόμου. Ήταν ο Πνευματικός Πατέρας και διδάσκαλός του, αλλά δεν τον κράτησε για τον εαυτό του, δεν ήθελε να τον κάνη οπαδό του, αλλά του άνοιξε τον δρόμο για τον Χριστό. Είπε δε εκείνον τον εκπληκτικό λόγο: «αυτόν δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιω. γ , 30). Ήθελε να εξαφανισθή μπροστά στην παρουσία του Χριστού.

Η τρίτη πορεία του αγίου Ανδρέου είναι η πορεία από τον Χριστό προς τον Σταυρό και μπορεί να χαρακτηρισθή πορεία προς την δόξα. Μαθήτευσε τρία χρόνια κοντά στον Χριστό, έζησε την οδύνη του Σταυρού και την χαρά της Αναστάσεως του Χριστού, έλαβε το Άγιον Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής και στην συνέχεια εξήλθε σε όλον τον κόσμο για να κηρύξη το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού και αυτό το έκανε έως την ημέρα του μαρτυρίου του, εδώ στην Πάτρα.

Έτσι, ο άγιος Ανδρέας από την μικρή Παλαιστίνη εξήλθε σε ολόκληρο τον κόσμο, από μια μικρή επαρχία ταξίδευσε, με τα πενιχρά μέσα της εποχής εκείνης, στην Οικουμένη, από δουλοπάροικος που ήταν, αφού η Παλαιστίνη ήταν υπόδουλη στους Ρωμαίους, έγινε ελεύθερος εν Χριστώ και μαζί με τoύς άλλους Αποστόλους συνετέλεσαν στο να μεταμορφώσουν την ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε χριστιανική αυτοκρατορία, που ανέδειξε τέτοιον πολιτισμό. Ο ίδιος δε ίδρυσε την Εκκλησία στο Βυζάντιο και γι' αυτό θεωρείται ως ο προστάτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Διερωτάται κανείς: Ποιά ήταν η δύναμη του αγίου Ανδρέου και των άλλων Αποστόλων για να κάνουν αυτήν την μεγαλειώδη πορεία που συνδέεται με την αναζήτηση, την εύρεση και την δόξα; Ασφαλώς η πίστη στον Χριστό, που δεν είναι μια αφηρημένη ιδεολογία, αλλά σχέση και κοινωνία μαζί Του.

Γιατί, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, η πίστη είναι ενυπόστατη, «Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν», και κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά η πίστη είναι «νόησις και όρασις καρδίας». Τελικά η πίστη είναι σχέση και κοινωνία με τον Χριστό.

Έτσι, ο άγιος Ανδρέας έκανε τρεις θαυμαστές πορείες. Η μία προς τον Προφήτη της μετανοίας, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, η δεύτερη προς τον Χριστό, τον εναθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, και η τρίτη προς την Οικουμένη, την τότε κοινωνία, που οδήγησε προς την σταυρική θυσία και την ουράνια πολιτεία. Με αυτές τις πορείες, που είναι επαναστατικές, έγινε ουρανοπολίτης.

2. Η δική μας πορεία

Η περίπτωση του αγίου Ανδρέου υποδεικνύει σε μας να κάνουμε παρόμοιες πορείες σε δύο σημεία.

Το πρώτον είναι στο να βγούμε από την φιλαυτία μας και να οδηγηθούμε στην φιλοθεΐα και την φιλανθρωπία. Αυτό ουσιαστικά έκανε ο άγιος Ανδρέας, αφού βγήκε από τον εαυτό του, αγάπησε τον Χριστό και στην συνέχεια αγάπησε όλο τον κόσμο.

Φιλαυτία είναι το κλείσιμο μέσα στον εαυτό μας, είναι η άλογη φιλία προς το σώμα μας, η κυριαρχία της ευδαιμονίας, η φυλακή στην αυτάρκειά μας. Αυτή είναι μια φρικτή φυλακή και γεμίζει τον άνθρωπο με φοβία, ανασφάλεια, υπαρξιακό κενό, ψυχική και πνευματική μοναξιά, αλλά και μια ψυχική αναπηρία και υπαρξιακή αυτοκτονία.

Είπε κάποιος ότι κόλαση είναι το να είναι κανείς κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και να τον περιβάλλουν από παντού παραμορφωτικά κάτοπτρα και να βλέπη συνεχώς τον εαυτό του. Έτσι, η κόλαση ταυτίζεται με την φιλαυτία, το να μην μπορή κανείς να δη πέρα από τον εαυτό του.

Η απελευθέρωση από την κόλαση της φιλαυτίας οδηγεί τον άνθρωπο στην φιλοθεΐα, δηλαδή στην αγάπη προς τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τότε ο άνθρωπος εξίσταται από τον εαυτό του και ζη για τον Χριστό, γεμίζει από αγάπη, πληρούται ο εσωτερικός κόσμος του από φως και ζωή. Το επόμενο δε βήμα είναι η φιλανθρωπία, δηλαδή η αγάπη για κάθε άνθρωπο, που είναι δημιουργημένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση Θεού.



Όποιος αγαπά τον Θεό, αγαπά οπωσδήποτε και τον συνάνθρωπο, τον οποίο θεωρεί αδελφό του. Και είναι γνωστός ο πατερικός λόγος: «Είδες τον αδελφόν σου, είδες τον Θεόν σου», όπως είναι γνωστός και ο λόγος του οσίου Ισαάκ του Σύρου ότι η αγάπη είναι «καύσις καρδίας υπέρ πάσης κτίσεως».

Το δεύτερο σημείο που εξάγεται από την ζωή του αγίου Ανδρέου είναι ότι όταν κανείς οδηγήται με την βοήθεια κάποιου Προφήτη προς τον Χριστό, ο οποίος είναι το φως και η ζωή των ανθρώπων, τότε λαμβάνει ζωή που είναι υπέρβαση του θανάτου και δεν φοβάται τίποτε, δεν διακατέχεται από φοβίες, είναι ελεύθερος απ' όλα, δεν φοβάται ούτε τον θάνατο.

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, μεταξύ των οποίων ήταν και ο άγιος Ανδρέας: «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. ι , 28 ).

Μέσα από αυτήν την πίστη ο άγιος Ανδρέας αψήφισε τον θάνατο και έγινε παγκόσμιος, ουράνιος άνθρωπος, ατρόμητος εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος εξέφραζε αυτήν την κατάσταση γράφοντας: «πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. η , 38-39). Είχε μέσα του τον Χριστό και δεν τον διακατείχε κανένας φόβος.

Είναι θαυμάσιο το χωρίο της προς Διόγνητον επιστολής του β αἰ­ῶ­νος που εκφράζει την πίστη των πρώτων Χριστιανών. Μεταξύ των άλλων γράφεται ότι οι Χριστιανοί «πατρίδας οικούσιν ιδίας, αλλ' ως πάροικοι· μετέχουσι πάντων ως πολίται, και πανθ' υπομένουσιν ως ξένοι· πάσα ξένη πατρίς εστίν αυτών, και πάσα πατρίς ξένη».

Δηλαδή, οι Χριστιανοί έχουν πατρίδες, αλλά στην πραγματικότητα ζουν ωσάν να είναι πάροικοι, μετέχουν στην κοινωνική ζωή ως πολίτες, αλλά όλα τα υπομένουν ωσάν να είναι ξένοι. Κάθε ξένο τόπο τον θεωρούν πατρίδα τους, και την πατρίδα τους την θεωρούν ως ξένη. Άλλωστε, «ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ. γ , 20).

Και αυτό συμβαίνει γιατί, πάλι κατά την προς Διόγνητον επιστολή, οι Χριστιανοί «επί γης διατρίβουσιν, αλλ' εν ουρανώ πολιτεύονται. Πείθονται τοις ωρισμένοις νόμοις, και τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους». Δηλαδή, ζουν στην γη, αλλά πολιτεύονται στον ουρανό, υπακούουν στους νόμους της Πολιτείας, αλλά με την ζωή τους υπερβαίνουν τους νόμους.

Είναι εξόχως καταπληκτικός ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που λέγει ότι ο Χριστιανός δεν είναι απλώς «πολίτης» του κόσμου αυτού, αλλά είναι «οδίτης» προς το ουράνιο πολίτευμα.

Και γράφει: «μη είπης· έχω τήνδε την πόλιν και έχω τήνδε. Ουκ έχει ουδείς πόλιν. Η πόλις άνω εστίν. Τα παρόντα οδός εστίν». Δηλαδή, οι Χριστιανοί θεωρούν ως πραγματική τους πόλη τον ουρανό, ήτοι την μετοχή της δόξης του Θεού και διαρκώς πορεύονται προς αυτήν την ένδοξη πόλη. Έτσι, στην πραγματικότητα είμαστε «οδίτες» προς την ουρανούπολη. Και αυτό συνδέεται με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ , 14). Είμαστε «ουρανοδρόμοι» και «ουρανοπολίτες».

Παρά ταύτα, εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί, τα νεώτερα αδέλφια τέτοιων μεγάλων αγίων και οικουμενικών διδασκάλων, αν και έχουμε τέτοιους αγίους, όπως τον άγιο Ανδρέα, ζούμε πολύ φτωχά, είμαστε φοβισμένοι, φοβόμαστε κάθε μικρό εχθρό, ακόμη και την σκια μας, είμαστε φυλακισμένοι στην φιλαυτία μας, κλεισμένοι μέσα στα στενά κελλιά του εαυτού μας, διακατεχόμαστε από ανασφάλεια.

Φοβόμαστε τον διπλανό μας, αφού τον κάθε άνθρωπο τον θεωρούμε απειλή της ύπαρξής μας, φοβόμαστε τον διάβολο, τον Αντίχριστο, πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε στους αγίους, γιατί όποιος συνδέεται με τον Χριστό και αγαπά τους αδελφούς του δεν μπορεί να φοβάται κανέναν, αφού κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α Ἰ­ω. δ , 18 ).

Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος ενός λογοτέχνη που μιλά για τον σύγχρονο αγχώδη άνθρωπο και τον συγκρίνει με τον Φώτη Κόντογλου, τον γνωστό Χριστιανό καλλιτέχνη, ο οποίος εμπνεόταν από την αγάπη του Θεού. Γράφει:

«Στο δρόμο περνώντας, βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους και λες: νεκροταφείο κινούμενο είναι ο δρόμος. Όλοι τούτοι πέθαναν η θα πεθάνουν. Σαν τα πρόβατα, σαν τις όρνιθες, καταχτυπούν μια στιγμή τις σκόνες και τα πεζοδρόμια κι ύστερα θα χαθούν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ τους. Και ξάφνου βλέπεις έναν και τινάζεσαι χαρούμενος. Λες: τούτος δεν θα πεθάνει. Τούτος έχει ψυχή, πιάνει την ύλη και την κάνει πνεύμα, του δόθηκε μια στάλα εφήμερη ζωή και την κάνει αθανασία… τα μάτια του λάμπουν κι είναι τα χέρια του γεμάτα ανυπομονησία και δύναμη. Κι όταν τον παρασφίξει η πίκρα, αρχινάει και ψέλνει ένα τροπάρι: "Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…" η "Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία…". Κι η πίκρα ξορκίζεται κι η γης μετατοπίζεται κι ο Κόντογλου, με τα σγουρά μαλλιά του, με τα μεγάλα του μάτια μπαίνει ολάκερος στον παράδεισο».

Έτσι ζουν οι άγιοι, χωρίς φοβίες, χωρίς ανασφάλειες, αλλά με την δύναμη και την πληρότητα της ζωής. Με τον τρόπον αυτό αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής, αλλά με τον ίδιο τρόπο υπερβαίνουν θαρραλέα και τον φόβο του θανάτου.

Αγαπητοί μου,

Πολλοί μας ρωτούν για την κάρτα του πολίτη που ετοιμάζεται. Βεβαίως, θα αποφανθή για το θέμα αυτό η Ιερά Σύνοδος, όπως ήδη ασχολείται. Τα επίλεκτα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, μερικά από τα οποία είναι παρόντα σήμερα στην πανηγυρική αυτή θεία Λειτουργία, έχουν βαθειά αίσθηση της ευθύνης, διαθέτουν εκκλησιαστικό φρόνημα και ορθόδοξη συνείδηση και θα αποφανθούν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα για το θέμα αυτό. Και εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην Ιερά Σύνοδο, δεν είμαστε «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. θ , 36).

Όμως, εκείνο που χρειάζεται επειγόντως είναι να λάβουμε «την κάρτα του ουρανοπολίτη». Οι άγιοι, όπως ο άγιος Ανδρέας, πορεύθηκαν την οδό προς την ουράνια πόλη, υπερβαίνοντας όλες τις αντίξοες συνθήκες στην ζωή τους και μάλιστα αντιμετώπισαν, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, μια σιδηρόφρακτη ρωμαϊκή αυτοκρατορία που είχε σύμβολα ειδωλολατρικά και λάτρευε τον αυτοκράτορα ως θεό. Οι άγιοι έλαβαν την κάρτα του ουρανοπολίτη, έγιναν ουρανοπολίτες.

Και εμείς πρέπει να τους μιμηθούμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συνδεόμαστε με τον Χριστό, να χαραχθή το όνομα του Χριστού στην καρδιά μας, σύμφωνα με τον λόγο της Αποκαλύψεως «και είδον, και ιδού το αρνίον εστηκός επί το όρος Σιών, και μετ αὐ­τοῦ εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών» (Αποκ. ιδ , 1).

Αυτό δε το όνομα του Αρνίου και του Πατρός του στο μέτωπο του πιστού Χριστιανού δηλώνει, κατά τον Αρέθα Καισαρείας, «ως τω θείω φωτί του προσώπου αυτού του θείου σφραγίζονται, δι' ου τοις αντιτίμοις επί τούτου και ολεθρίοις δαίμοσι φοβεροί γίνονται». Τότε θα ισχύη ο λόγος του Ευαγγελιστού Ιωάννου: «Υμείς εκ του Θεού εστε, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν η ο εν τω κόσμω» (Α Ἰ­ω. δ , 4).

Ζώντας αυτήν την εν Χριστώ ζωή στην Εκκλησία, δεν θα φοβόμαστε κανέναν, θα είμαστε ελεύθεροι εν Χριστώ, θα πορευόμαστε από την φιλαυτία στην φιλοθεΐα και την φιλανθρωπία, από το μικρό περιβάλλον στο οποίο ζούμε θα ανοιγόμαστε στην παγκοσμιότητα και θα γίνουμε ουρανοπολίτες. Δεν θα βασανιζόμαστε από την «μένουσαν πόλιν», με όλα τα πτωτικά της φαινόμενα, αλλά θα εμπνεόμαστε από την «μέλλουσαν πόλιν» (Εβρ. ιγ , 14) «ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός» (Εβρ. ια , 10).

Πηγή: www.romfea.gr

[Anastasios68]

Εξαιρετικό κείμενο, αποδεικνύει για άλλη μία φορά τον τεράστιο πλούτο της ορθόδοξης θεολογίας.

[Νίκος]

Η υπέρβαση του νόμου γίνεται στην αγάπη (Κυριακή Ι' Λουκά)
4 Δεκεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend



Το σημερινό γεγονός της θεραπείας της συγκύπτουσας γυναίκας διαδραματίζεται μέσα σε μια Συναγωγή και παρόντες ήσαν εκτός από το λαό και παράγοντες της θρησκευτικής ζωής, όπως Γραμματείς, Φαρισαίοι, ιερείς και ο Αρχισυνάγωγος της περιοχής.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι αποτελούσαν τον συντηρητικό χώρο του Ιουδαϊκού κόσμου. Υποστήριζαν την ερμηνεία του νόμου Μωϋσέως και την ερμηνευτική του παράδοση και τούτο γιατί οι ίδιοι διαμόρφωσαν την παράδοση αυτή κατά τις αντιλήψεις τους και τα συμφέροντά τους. Από την άλλη πλευρά, οι Αρχιερείς με το ανώτερο ιερατείο προέρχονταν από τους Σαδδουκαίους και αποτελούσαν τη φιλελεύθερη πλευρά του Ιουδαϊσμού. Έλεγαν ότι στήριζαν τις αντιλήψεις τους στις Γραφές και στο γραπτό Νόμο. Η άγνοια του λαού προς το Νόμο και τις Γραφές έδινε και σ’ αυτούς τη δυνατότητα μιας αυθαίρετης ερμηνείας σχετικά με καθήκοντα και τις υποχρεώσεις των πιστών για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής τους.

Βλέπουμε, επομένως, πως η όλη δομή και η λειτουργία της ιουδαϊκής κοινωνίας εστρέφετο γύρω από μερικούς άξονες, κατοχύρωσης της δύναμης και της κυριαρχίας μερικών ομάδων ανθρώπων, που εκμεταλλεύονταν την εξουσία και τον πλούτο, την παιδεία και τη θρησκεία προς ίδιον όφελος και αδιαφορούσαν για άμεσα προβλήματα των απλών

ανθρώπων. Γι’ αυτό και δεν ξαφνιαζόμαστε, όταν ακούμε από το Ιερό Ευαγγέλιο να λέει, πως όταν ο Ιησούς θεράπευσε αυτή την ταλαίπωρη γυναίκα που επί δεκαοκτώ χρόνια την βασάνιζε ο σατανάς με φοβερή αρρώστια, όλοι αυτοί οι «υποκριτές» αντέδρασαν διότι ήταν Σάββατο, ημέρα αργίας. Περισσότερο ενδιαφέρονταν για τη διαφύλαξη του τύπου παρά για τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, που χαρακτηρίζεται μάλιστα και ως «θυγατέρα Αβραάμ», δηλαδή δική τους πιστή γυναίκα.

Η ουσιαστική άγνοια του νόμου Μωϋσέως και του αληθινού πνεύματος των Γραφών από το λαό έκανε όλη αυτή την λεγόμενη θρησκευτική ηγεσία να αυθαιρετεί και να οδηγεί απλούς ανθρώπους σε μια θρησκευτική τρομοκρατία και πνευματική δουλεία. Ο Ιησούς Χριστός, όμως, έρχεται να απελευθερώσει το λαό αυτό όχι μόνο από την τυραννία των δαιμόνων άλλα και από την τυραννία και την απόλυτη εξουσία των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων υποκριτών της εποχής τους. Και ο λαός το αντιλήφθητε αυτό πολύ καλά, όταν ήρθε σε σχέση με τον Χριστό.

1. Το νόημα της αργίας του Σαββάτου

Γνωρίζουμε, ότι ο Ιησούς δεν ήρθε να καταλύσει τον νόμο ή τους προφήτες. Ούτε ποτέ αμφισβήτησε τους θρησκευτικούς θεσμούς ή την παράδοση τους. Ο ίδιος ήταν καλός τηρητής των παραδόσεων του λαού. Από τα λίγα στοιχεία, που έχουμε, βλέπουμε, πως στη ζωή του εφαρμόστηκαν όλες οι διατάξεις του νόμου. Είχε πλήρη γνώση και συνείδηση των θετικών στοιχείων της λατρείας του Θεού στο ναό, της παιδείας και της θεολογικής ερμηνείας του νόμου στις Συναγωγές, του κηρύγματος και της διδαχής των ανθρώπων, όταν ο λαός καλείτο να πράξει αυτό με θρησκευτική συνέπεια. Τον Ιησού τον βλέπουμε να ανταποκρίνεται άμεσα στις πνευματικές ανάγκες του λαού και να κάνει τη λυτρωτική του παρέμβαση σε κάθε περίπτωση που παρουσιαζόταν μπροστά του, είτε προς ασθενείς και αμαρτωλούς, είτε προς Ιουδαίους και ξένους, οδηγώντας το λαό στην αλήθεια.

Παράλληλα, όμως, ενδιαφερόταν να προσφέρει στον κόσμο και μια ερμηνεία του νόμου, των θρησκευτικών διατάξεων και των τελετουργικών πράξεων, πάντα προς πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η ερμηνεία της αργίας του Σαββάτου από τον Κύριο. Η αργία του Σαββάτου καθιερώθηκε για να διευκολύνει τη ζωή των ανθρώπων και όχι το αντίστροφο, οι άνθρωποι να δημιουργούνται για να γίνουν δούλοι ενός θεσμού· «Σάββατον διά τον άνθρωπον εγένετο και ουχί ο άνθρωπος διά το Σάββατον», κατά τη ρήση του Ιησού Χριστού.

Για τον Αρχισυνάγωγο που διαμαρτύρεται, καθένας μπορεί να φροντίζει «τον βουν και τον όνον», αφού του αποδίδουν εργασία και κέρδη, αλλά δεν έχει δικαίωμα να ενδιαφερθεί για τα προβλήματα των άλλων, εφόσον αυτό δεν είναι προς όφελος του. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη υποκρισία των ερμηνευτών του Μωσαϊκού νόμου και της θρησκευτικής ηγεσίας.

Στη σκέψη του Κυρίου έχουμε ένα φιλάνθρωπο θεολογικό σχήμα, απελεύθερο από τις τυπολατρικές αντιλήψεις και από τις εκβιαστικές ερμηνείες των ανθρώπων της εξουσίας. Βέβαια ο Ιησούς δεν ήταν ούτε κοινωνικός επαναστάτης, ούτε και θρησκευτικός μεταρρυθμιστής, άλλα ήθελε τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους πιστούς να χαίρονται την πίστη τους και να απολαμβάνουν τα αγαθά της θρησκευτικής παιδείας και αγωγής τους και όχι εν ονόμα­τι του Θεού να βασανίζονται και να χάνουν τις ομορφιές της ζωής.

Κατά το νέο θεολογικό και ερμηνευτικό σχήμα της Καινής Διαθήκης, που έφερε ο Ιησούς Χριστός, έχουμε τρεις περιόδους. Στην πρώτη περίοδο την όποια ονομάζουμε πρωτολογία, δηλαδή ο λόγος περί των αρχικών, έχουμε τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό σε έξι ημέρες. Αυτή την περίοδο είναι όλα ωραία και «καλά λίαν». Υπάρχει κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αγάπη των ανθρώπων μεταξύ τους, συμφιλίωση και συνεργασία με όλη την κτίση και τη φύση. Μετά έρχεται η ιστορία.

Στην ιστορία της εβδόμης ημέρας συντελέσθηκε η πτώση του ανθρώπου, η αχρείωση της φύσης και της κτίσης, η απειλή του θανάτου και της φθοράς. Εδώ άρχισε να κυριαρχεί το δαιμονικό πνεύμα, να βασανίζεται ο άνθρωπος από τα πάθη του και τις ασθένειες του για μια άνωθεν σωτηρία. Σ’ αυτή, λοιπόν, την ημέρα του Σαββάτου έχουμε και την επέμβαση του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Το Σάββατο, επομένως, έχει το νόημα και της σωτηριολογικής ημέρας. Η επέμβαση του Ιησού Χριστού για τη θεραπεία και τη σωτηρία είναι μέσα στο σχέδιο της θείας Οικονομίας. Ο Κύριος, θεραπεύοντας τη συγκύπτουσα γυναίκα, βρίσκεται μέσα στο ουσιαστικό νόημα του Σαββάτου, με την καθαρή σωτηριολογική σημασία και όχι με το νομικό πνεύμα.

Στη συνέχεια και στο τρίτο στάδιο της εσχατολογίας, του λόγου περί των εσχάτων, έχουμε την ογδόη ημέρα, της θέωσης και δοξοποίησης του ανθρώπου. Εδώ έχουμε την αποκορύφωση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και την αποκατάσταση της δημιουργίας στη βασιλεία του Θεού. Η συγκύπτουσα γυναίκα, μέσα στο σχέδιο της θείας Οικονομίας, ως «τύπος» του ανθρώπου και αφοί από το κάλος της πρωτολογίας ξέπεσε στη φθορά της ιστορίας, δέχθηκε την σωτήρια επέμβαση του Χριστού την εβδόμη ημέρα του Σαββάτου και δικαιολογημένα πλέον θα ελπίζει και θα προσδοκά την ογδόη και εσχατολογική ημέρα της αιώνιας έκφρασης της αγάπης του Θεού προς όλους μας. Οι Γραμματείς, Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι, μέσα στον υποτιθέμενο θρησκευτικό ζηλωτισμό τους, έβλεπαν τη θρησκεία και τις θρησκευτικές διατάξεις μέσα σε πολύ στενά και ασφυκτικά όρια, όπου ο άνθρωπος τελικά αντί να ζει και να ανθοφορεί, αποθνήσκει από έλλειψη κατανόησης και αγάπης.

2. Η υπέρβαση του νόμου στην αγάπη

Αυτό το νέο μήνυμα και τη νέα στάση ζωής, την κατ’ ουσία αγαπητική κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο, διακήρυξε ο Κύριος και την έκανε πράξη ζωής. Αν η θρησκεία και η Εκκλησία καταξιώνονται στην ιστορία, αυτό το οφείλουν στην έκφραση και βίωση της αγάπης και μόνο. Αυτό το πνεύμα πρέπει να διαφυλαχθεί από όλους μας και να μην ατονήσει στην καθημερινότητά μας με οποιοδήποτε κοινωνικό ή θρησκευτικό κόστος. Αν ο άνθρωπος χαθεί δεν έχει νόημα η θρησκεία. Αν οι θρησκευτικές διατάξεις αποβαίνουν εις βάρος της πνευματικής ελευθερίας του ανθρώπου τότε καλά είναι να απελευθερωθούμε απ’ αυτές όσο το γρηγορότερο μπορούμε.[...]

[...]Η αγάπη είναι η μεγάλη υπέρβαση. Τα πάντα πρέπει να θυσιάζονται προς χάριν της αγάπης. Ο απόστολος Παύλος στον ύμνο της αγάπης αποτολμά ακόμη να δεχθεί και την κατάργηση γλωσσών, πολιτισμών, προφητειών και θρησκειών. Δεν φοβάται να μιλήσει και για την υπέρβαση της πίστεως και της ελπίδας, αρκεί να διαφυλαχθεί η μεγάλη δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο, η αγάπη.

Μια απλή καθημερινή περίπτωση από τις τόσες πολλές έδωσε αφορμή στον Κύριο να κάνει μια ερμηνεία του νόμου και του Σαββάτου τόσο διαφορετική και τόσο επαναστατική για τους ακροατές του. Το αποτέλεσμα ήταν να χαροποιήσει το λαό και να θορυβήσει τους ερμηνευτές και ιεροκήρυκες της εποχής του. Και αυτό είναι το παράδοξο. Θα περιμέναμε το αντίστροφο να συμβεί. Οι ερμηνευτές και διαμορφωτές της παράδοσης να δεχθούν με χαρά μια νέα άποψη, να τη συζητήσουν μεταξύ τους και με τον Ιησού και να βγάλουν θετικά συμπεράσματα για το καλό του λαού. Ο λαός συνήθως, λόγω της αμάθειας του, είναι δύσκολος σε αλλαγές. Ο λαός ακολουθεί πάντα πιστά.

Και όμως εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Ο λαός στην κοινωνία του με τον Χριστό παρουσιάζεται ανοιχτός, ευπρόσδεκτος σε νέα μηνύματα, το ένστικτό του τον οδηγεί στην αλήθεια και στον φορέα της αλήθειας με απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο Αρχισυνάγωγος και οι ερμηνευτές του νόμου αντιδρούν γιατί αισθάνονται ότι κατατροπώνονται στην αρνητική αντιπαράθεση τους με το Χριστό. Που σημαίνει, ότι ασκούν ένα έργο ποιμαντικό όχι για το καλό του ποιμνίου τους, αλλά για τη διασφάλιση της νομής της εξουσίας. Είναι ενδιαφέρουσα η κατάληξη του ιερού κειμένου από τον Ευαγγελιστή Λουκά, μετά το τέλος της θεραπείας της γυναίκας και της ανάλυσης της σημασίας του Σαββάτου για τη ζωή των ανθρώπων «με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι όλος ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς».

Εδώ έχουμε ένα μήνυμα και προς εμάς που ερμηνεύουμε και κηρύττουμε το λόγο του Θεού. Ο λαός δεν πρέπει να είναι μια άβουλη μάζα ανθρώπων. Είναι άνθρωποι, προσωπικότητες με υγιή κριτήρια σκέψεως και ζωής. Και αν είμαστε εμείς σωστοί απέναντί τους και ανοιχτοί στις αγωνίες τους και στα προβλήματά τους θα μας αποδέχονται με χαρά. Εάν, όμως, δεν υπηρετούμε την αλήθεια και δεν διακονούμε επάξια το λαό του Θεού, τότε ο ίδιος ο λαός θα μας απορρίψει και θα έρθει και η δική μας «καται­σχύνη», όπως των ερμηνευτών και κηρύκων του σημερινού Ευαγγελίου.

(Γ.Π.Πατρώνου, Ομοτιμ. Καθηγητού Παν/μιου Αθηνών, «Κήρυγμα και Θεολογία», τ.Α΄-απόσπασμα.)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[ORTHODOXIA]

Κήρυγμα της εορτής του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου)
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου



«Η εκκλησία μας αγαπητοί αδελφοί γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Νικολάου ενός μεγάλου Αγίου ενός λαοφιλούς Αγίου, ενός Αγίου που το όνομά του είναι η δική μας νίκη. Νικόλαος σημαίνει η νίκη του λαού. Και η νίκη του λαού είναι η Αγιότητα του Αγίου. Γιατί αυτή η αγιότητα δεν ανήκει στον Άγιο μόνον.

Είναι κάτι που χαρίζεται σε όλους μας αφού ο Άγιος είναι επίσκοπος της εκκλησίας είναι μέλος της εκκλησίας και αφού σε ένα σώμα που είναι το σώμα του Χριστού η εκκλησία η υγεία των επί μέρους κυττάρων είναι η υγεία ολόκληρου του σώματος.

Ένας Άγιος είναι ένας δικός μας θησαυρός, ένας θησαυρός όλης της εκκλησίας και μάλιστα όχι στιγμιαίος αλλά διαχρονικός. Αυτό το δείχνει η τιμή και η ευλάβεια των ανθρώπων στον άγιο Νικόλαο. Τον θεωρούμε ένα διαρκή θησαυρό μας γι αυτό ακριβώς και το όνομά του φέρουμε και την πρεσβεία του επικαλούμεθα και ζητάμε τον φωτισμό του. Και ζητάμε και σήμερα να μας οδηγήσει.

Το ερώτημα που έχω θέσει στον εαυτό μου και το οποίο θέλω να θέσω σε όλους μας είναι τι μπορεί να σημαίνει ο Άγιος Νικόλαος ένας επίσκοπος της Εκκλησίας για τον εαυτό του και για την εκκλησία και για το λαό του Θεού τότε που υπήρξε πάνω σε τούτο τον κόσμο αλλά και σήμερα που βρίσκεται στη Βασιλεία του Θεού, δηλαδή στην εκκλησία του Χριστού. Μερικά στοιχεία μας τα δείχνει το τροπάριό του.

Κανόνα πίστεως. Τι είναι η πιστή. Η πίστη είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Είναι μία σχέση η πίστη. Τι σχέση; Προσώπων. Δεν είναι διανοητική η σχέση με το Θεό. Ο Θεός δεν ζητάει από μας και δεν περιμένει από μας να τον αναγνωρίσουμε. Και να το καταλάβουμε καλά. Δεν μας έχει ανάγκη. Υπήρξε πριν από μας και μπορεί να υπάρχει και χωρίς εμάς. Άρα λοιπόν η πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη.

Και η εμπιστοσύνη υπάρχει ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στον αέρα. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε απρόσωπες δυνάμεις. Έτσι λοιπόν ο Άγιος Νικόλαος ήταν όχι απλώς πιστός αλλά κανόνας πίστεως. Το έδειξε η ζωή του αυτό το πράγμα όπως μας λέει στη συνέχεια το τροπάριό του.

Εμπιστεύτηκε το Χριστό. Απόλυτα. Εμπιστεύτηκε το λόγο του Χριστού. Ολόκληρο. Και τον έκανε κανόνα και τρόπο ζωής του. Και αυτή την πίστη, αυτήν τη ζωντανή σχέση την υπεράσπισε. Αυτός ο πράος Άγιος, ο γλυκύς Άγιος, ο Άγιος ο γεμάτος αγάπη δεν δίστασε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο να χαστουκίσει τον Άρειο. Γιατί; Γιατί η πίστη δεν είναι προσωπική μας υπόθεση όπως λίαν βλακωδώς και ανοήτως λένε κάποιοι σήμερα. Και λένε γιατί τη ζωντανή πίστη τη φοβούνται.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και κρύβονται πίσω από ωραίες λέξεις. Διότι δεν ζεις με το μυαλό σου ζεις με τη ζωή σου. Λοιπόν ή ζεις ή δε ζεις. Ή ζεις ή είσαι πεθαμένος. Αυτό ήξερε ο Άγιος Νικόλαος. Αυτή τη ζωή των ανθρώπων υπερασπιζότανε γιατί αυτό είναι ακριβώς η σχέση με το Θεό.

Είναι η σχέση που πηγάζει η ζωή, που πηγάζει το φως, που πηγάζει η αλήθεια. Δεν είναι ιδιοτροπία μας αν υπάρχει ο ήλιος ή δεν υπάρχει. Είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει ο ήλιος. Είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει ο Θεός. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που πάμε να κρυφτούμε για να μη δείξουμε πόσο κοντοί είμαστε. Έτσι λοιπόν αυτή την πίστη υπερασπίστηκε. Ποιο είναι το περιεχόμενο της πίστης; Αυτό που γιορτάζουμε σε λίγες μέρες. «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο». Ποιο; «Ο Θεός εφανερώθει εν σαρκί».

Το συγκλονιστικότερο γεγονός των αιώνων. Ο Θεός γίνεται αυτό που ποτέ δεν ήταν. Γίνεται άνθρωπος. Αυτό είναι η πίστη. Είναι η σχέση σ’ έναν Θεό που μας πλησιάζει τόσο πολύ, που γίνεται τόσο οικείος μας ώστε να ντυθεί την ανθρώπινη φύση μας και να σταθεί απέναντί μας και να διαλέγεται μαζί μας. Και ακόμα να μας υπηρετεί. Να υπηρετεί τη σωτηρία μας. Να υπηρετεί τη ζωή που νικάει το θάνατο. Αυτή λοιπόν είναι η σχέση του με το Θεό. Απ’ αυτή τη σχέση πηγάζει η ζωή.

Τα υπόλοιπα δύο που ακούμε είναι η ζωή του. Εικόνα πραότητος. Εγκρατείας διδάσκαλον. Τι είναι η πραότητα. Τι είναι η εγκράτεια. Είναι ο αγώνας του ανθρώπου. Ο αγώνας όμως που στηρίζεται στη σχέση με το Θεό. Στην εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Θεού. Η πραότητα δεν είναι εξωτερική ηρεμία των νεύρων μας. Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Και ο Άγιος γι αυτό ήτανε πράος. Αληθινά πράος. Και τότε ακόμα που χαστούκισε τον Άρειο πράος ήτανε. Και δεν ήτανε μία τιμωρία στον Άρειο αλλά μια προειδοποίηση γι αυτό που έλεγε χωρίς να καταλαβαίνει τι έλεγε.

Η πραότητα, η εγκράτεια. Τι είναι η εγκράτεια. Ο έλεγχος του εαυτού μας. Ποιος μας κυβερνάει. Ο νους ή το στομάχι μας. Ποιος κυβερνάει ο Θεός ή ο αρρωστημένος εγωισμός μας.

Ακριβώς λοιπόν από κει πηγάζει ο αγώνας για την αρετή. Η πραότητα, η εγκράτεια, η καλοσύνη τα πάντα είναι αρετές. Οι αρετές δεν είναι ξεκάρφωτες. Οι αρετές είναι λουλούδια. Αλλά για τα λουλούδια χρειάζονται ρίζες. Χωρίς ρίζες δεν υπάρχει λουλούδι. Υπάρχουν τα ψεύτικα λουλούδια. Και βέβαια σήμερα τα προτιμάμε γιατί έχουμε ψευτίσει ολόκληροι…….

Έτσι λοιπόν αυτός είναι ο αγώνας του Αγίου. Αυτό κέρδισε. Εμπιστεύτηκε το λόγο του Θεού και αγωνίστηκε να καρποφορήσει τις αρετές του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του.

Ποιος είναι ο πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η Αγάπη. Αυτήν την Αγάπη είχε ο άγιος Νικόλαος. Αυτός ο άνθρωπος με τη δυνατή πίστη. Και αυτή η αγάπη δεν τον έκανε παρά να νοιάζεται, να νοιάζεται για όλους, να νοιάζεται για τα προβλήματα των ανθρώπων….για να μην πληγωθούν οι ψυχές των ανθρώπων.

Για να μην ταπεινωθούν οι ψυχές των ανθρώπων. Και τη σκόρπιζε απλά και αθόρυβα ο άγιος Νικόλαος αυτή την αγάπη. Αλλά αυτή η αγάπη όμως κάνει τον άγιο Νικόλαο και να συγκρούεται. Με ποιον; Με τον αυτοκράτορα. Μαθαίνει ότι τρεις άνθρωποι έχουν συκοφαντηθεί είναι στη φυλακή και πρόκειται ο άρχοντας να τους εκτελέσει.

Μα είναι άδικο αυτό το πράγμα. Δεν σκύβει το κεφάλι ο Άγιος. Δεν κάνει πως δεν είδε πως δεν κατάλαβε. Αλλά πηγαίνει στον αυτοκράτορα. Και του το λέει. Και ο αυτοκράτορας παραξενεύεται. Δεν το πιστεύει και πολύ. Και ο Άγιος του λέει: «Εάν δεν αφήσεις ελεύθερους αυτούς τους ανθρώπους που είναι αθώοι, εγώ άναξ θα προσευχηθώ στο Θεό εναντίον σου».

Αυτό φτάνει στον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας ξέρει ποια είναι η δύναμη της προσευχής του Αγίου Νικολάου. Την έχει ζήσει και σε άλλες περιπτώσεις. Όταν λοιπόν τώρα ο Άγιος του λέει θα προσευχηθώ στο Θεό εναντίον σου τότε πρώτον πείθεται ότι ο άγιος έχει δίκιο. Γιατί ήξερε ότι δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο εάν όντως δεν ήταν αθώοι. Και τους ελευθερώνει.

Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Νικόλαος είναι προστάτης των θαλασσινών μας. Γιατί είναι προστάτης και τι σημαίνει προστάτης; Άνθρωπος που αγαπάει, που προστατεύει, που τρέχει παντού για να βοηθήσει τον κάθε άνθρωπο………

Έτσι λοιπόν ο Άγιος είναι ο άνθρωπος της αγάπης πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ειρηνεύει το λαό του Θεού και αγωνίζεται για τη ζωή του για την ποιότητα της ζωής του. Αυτόν γιορτάζουμε.

Τι ήταν ο άγιος Νικόλαος; Επίσκοπος. Επίσκοπος είμαι και εγώ σήμερα, όπως ήταν εκείνος τότε. Μπορεί να είμαι αμαρτωλός αλλά ο άγιος είναι πρότυπο για μένα. Είναι πρότυπο για μας.

Και στο σημείο αυτό παίρνω τον Άγιο να τον βάλω μπροστά και να σας ρωτήσω ευθέως. Θέλετε Επισκόπους σαν τον Άγιο Νικόλαο ή θέλετε Επίσκοπους συμβιβασμένους με όλους και με όλα. Αυτήν την επιλογή πρέπει να αποφασίσετε για να μην ακούω ανοησίες. Να μην ακούω αυτά που κάποιοι επειδή κινδυνεύουν τα δικά τους συμφέροντα σήμερα λένε να μην μιλάει η Εκκλησία. Και ποιος να μιλάει.

Να μιλάτε εσείς; Να μιλάει η δημοσιογραφική αλητεία των Αθηνών; Και ο επίσκοπος δεν θα μιλάει; Είναι γελασμένοι όλοι τους. Γιατί; Γιατί έχουμε πρότυπο και παράδειγμα τους Αγίους μας. Και μα βάση το δικό τους παράδειγμα, και όχι του κάθε εξωνημένου δημοσιογράφου ή οποιουδήποτε άλλου ακόμη και πολιτικών, θα υπηρετήσουμε την εκκλησία.

Και αυτό ας το καταλάβουν όλοι. Για να καταλάβουν γιατί είναι πρώτη αυτή η ευθύνη του Επισκόπου για να υπερασπίζεται το άδικο δηλαδή τον αδικούμενο μάλλον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται και ότι και αν συμβαίνει. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί; Γιατί σήμερα ξεχάσαμε τη δικαιοσύνη. Μικροί και μεγάλοι.

Άρχοντες και αρχόμενοι. Σήμερα μιλάμε μόνον για συμφέροντα. Υποφέρουμε για αυτά. Κατηγορούμε τους Αμερικάνου. Εμείς τι κάνουμε; Τα συμφέροντά μας κοιτάμε και μόνον τίποτε άλλο. Θέλουμε να βάλουμε το δικό μας παιδί σε μια θέση έστω κι αν ο άλλος έχει πιο πολλά προσόντα. Και θα πάμε να ψάξουμε ποιοι θα μας βοηθήσουν να κάνουμε αυτό το πράγμα; Τι κάνουμε εκείνη τι στιγμή; Αδικούμε……..

Αυτό διέλυσε την Ελλάδα ότι δεν θέλουμε δικαιοσύνη. Τι θα πει δεν θέλουμε τη δικαιοσύνη; Δεν θέλουμε τη χάρη του θεού στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει στην πράξη. Γιατί όποιος έχει τη χάρη του Θεού στη ζωή του τρέμει και φοβάται να μην αδικήσει τον άλλον. Εμάς δεν μας νοιάζει αυτό το πράγμα.

Είμαστε έτοιμοι και να βρίσουμε ακόμα όσους υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη. Να καταλάβουμε καλά όμως η Εκκλησία και όσοι είτε ποιμένες της Εκκλησίας είτε ο λαός του Θεού θέλει να έχει παράδειγμα τον Άγιο Νικόλαο σ’ αυτόν θα στοιχηθούμε και στους Αγίους μας όλους για να πορευόμαστε ακριβώς μέσα στη ζωή μας.

Ο Άγιος Νικόλαος λοιπόν δεν δίστασε να συγκρουστεί και με τον αυτοκράτορα ακόμα γιατί πίστευε ότι είχε δίκιο. Γι αυτό λοιπόν, Ναι, ο λόγος της Εκκλησίας θα είναι διαρκής.

Και θα είναι και θα προσπαθεί να είναι ο λόγος της αληθείας του Θεού. Μόνο σ’ αυτό το σημείο μπορούμε να ελέγξουμε αν είναι λόγος της αλήθειας του Θεού. Όχι ποιος τον λέει.

Αν λοιπόν ο κάθε απλός πολίτης, ο Απόστολος Παύλος επικαλέστηκε κάποια στιγμή το δικαίωμα και την ιδιότητα του Ρωμαίου Πολίτη και είπε: είμαι Ρωμαίος Πολίτης απαιτώ να δικαστώ με δικαιοσύνη απ’ το κανονικό μου δικαστήριο και έτσι γλύτωσε απ’ αυτούς που πήγανε να τον φάνε.

Εάν λοιπόν όλοι, πολύ περισσότερο και οι ποιμένες της Εκκλησίας, είμαστε πολίτες με όλα μας τα δικαιώματα, πολύ δε περισσότερο είμαστε οι ποιμένες με τρομακτικές ευθύνες. Η ευθύνη μας δεν είναι, με τη βία να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά είναι να ορθοτομούμε το λόγο της αλήθειας και να αφήσουμε σε σας, το λαό του Θεού, να πάρετε τις ευθύνες σας…….

Βλέπουμε τις συνθήκες της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Γιατί όλα αυτά; Γιατί χάσαμε το μέτρο, χάσαμε το φως, χάσαμε την άγκυρα και βουλιάζουμε. Βουλιάζουμε σαν άνθρωποι, βουλιάζουμε σαν κοινωνίες. Γιατί; Γιατί κάποτε γι αυτό το λαό, το δικό μας, ο Χριστός είπε: Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου.

Όμως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και τους Ιουδαίους τους επέλεξε αλλά τον αρνήθηκαν και διαλύθηκαν. Ε! λοιπόν οι συνέπειες είναι πάντοτε οι ίδιες και αυτή είναι η βασικότερη αιτία από τα όσα σήμερα ο τόπος μας υποφέρει. Ότι βγάλαμε το Θεό απ’ τη ζωή μας. Και παλεύουμε μετά μανίας να τον βγάλουμε. Ούτε τα παιδιά μας δεν βλέπουνε τις εικόνες του Χριστού και της Παναγιάς στα σχολεία μας.

Είμαστε ή δεν είμαστε δαιμονισμένοι; Γιατί μόνον τα δαιμόνια φοβούνται τους Αγίους. Μόνον τα δαιμόνια φρίττουν στις εικόνες των Αγίων. Τι ψάλλουμε στην Εκκλησία; Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας. Όπλον κατά του διαβόλου.

Γι αυτό λένε κατεβάστε τους Σταυρούς. Γιατί; Για να μην ενοχλούνται τα δαιμόνια. Και μετά ψαχνόμαστε γιατί τα παιδιά μας σαπίζουν στα ναρκωτικά; Γιατί τα παιδιά μας γίνονται τρομοκράτες; Γιατί; Εμείς ήμαστε οι αθώοι και είναι εκείνοι οι ένοχοι. Εμείς ήμαστε οι πρώτοι ένοχοι. Από μας πηγάζει η μεγάλη αδικία που εξωθεί τους άλλους να αδικούν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο.

Η Εκκλησία του Χριστού λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, έχει τους Αγίους της φώτα ολόφωτα για να φωτίζουν την πορεία της ζωής. Και τι είδαμε και τι βλέπουμε και στον Άγιο Νικόλαο και σε όλους τους Αγίους. Οι ίδιοι σαν άνθρωποι υπήρξανε απόλυτα ταπεινοί, απόλυτα απλοί, διάκονοι των αδελφών τους και μάλιστα μυστικοί, όπως ο άγιος Νικόλαος.

Όταν όμως αυτό που κινδυνεύει είναι η πίστη, το έλεγε ο άγιος Ιγνάτιος: πέστε ότι θέλετε για μας, βρίστε μας, πετάξτε μας, όταν όμως κινδυνεύει η πίστη γινόμαστε θηρία. Γιατί; Γιατί ξέρουμε το θησαυρό της πίστεως. Γιατί κάποια στιγμή αγαπητοί αδελφοί και εγώ και οι άλλοι επίσκοποι και οι πατέρες και οι ιερείς δεν θα δώσουμε λόγο σε κανέναν πρωθυπουργό, σε κανέναν υπουργό, σε κανέναν δημοσιογράφο. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό.

Και Εκείνος θα μας ρωτήσει αν ήμασταν αυτό που Εκείνος μας έστειλε να είμαστε. Κι αν ήμασταν θα ακούσουμε τη γλυκειά φωνή του: «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου».

Εάν δεν ήμασταν, τότε θα μας πει αυτό που είπε και μάλιστα στην αποκάλυψη, φοβερός ο λόγος ξέρετε, λέει σ’ έναν Επίσκοπο της εποχής εκείνης, λέει: «Σε βλέπω και βλέπω ότι δεν είσαι ούτε ψυχρός ούτε θερμός, θέλω (θα το πω στη δημοτική) να σε ξεράσω από το στόμα μου λέει ο Θεός σ’ αυτόν τον Επίσκοπο.

Γιατί; Γιατί δεν είσαι ούτε θερμός ούτε ψυχρός. Αηδία μου προκαλείς. Γιατί έχεις μια τέτοια ευθύνη και δεν ανταποκρίνεσαι σ’ αυτήν. Γι αυτό λοιπόν σήμερα που γιορτάζουμε την μνήμη του Αγίου Νικολάου, ενός πραγματικά μεγάλου επισκόπου και Αγίου της Εκκλησίας τον βάζουμε μπροστά μας για να τον έχουμε ὀλοι μας οδηγό στην πορεία της ζωής μας.

Στις λατρευτικές συνάξεις παρέστησαν οι τοπικές αρχές και πλήθος πιστών από όλη τη Σιάτιστα.

Όπως και τις προηγούμενες χρονιές, στις εορταστικές ακολουθίες εκτέθηκε για προσκύνημα τμήμα του Ιερού και Σεπτού Λειψάνου του Αγίου και θεοφόρου Πατέρα ημών Νικολάου του Θαυματουργού.

Πηγή: www.romfea.gr