«ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»

[gkou]

« Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω».
(Πρώτος αναβαθμός του Α΄ Ήχου )



…
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης παίρνει αυτό τον στίχο και γενικεύει το λόγο του για τις θλίψεις αλλά και για την καταφυγή μας στην παντοδύναμη βοήθεια του αγίου Θεού. Έτσι, ο κάθε πονεμένος χριστιανός μπορεί να φωνάξη ικετευτικά: « Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω».

Η ζωή κάθε μέρα μας αποδεικνύει ότι η θλίψις και ο πόνος είναι μια σκληρή πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο που ζει πάνω στη γη. Αρρώστιες, αναπηρίες, ατυχήματα, πρόωροι θάνατοι, διαζύγια, καταστροφές, πόλεμοι, ανεργία, πείνα, δίψα και άλλα… ,συγκροτούν παγκόσμια τις θλίψεις και τα βάσανα των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.

Όσο αυτά είναι μια αληθινή πραγματικότητα, άλλο τόσο είναι πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος αντιδρά στις θλίψεις και στις δυστυχίες της ζωής. Αμύνεται, προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαγή από τα βάσανά του, να απαλύνη τον πόνο του, να θεραπεύση τις πληγές του. Κι όταν τα αδιέξοδα των θλίψεών του είναι αξεπέραστα, τότε καταφεύγει στη δύναμι και στη βοήθεια του Θεού. Και πράγματι, είναι παρατηρημένο ότι πολλές φορές, όταν έχουμε υγεία, ευτυχία, ευημερία και πολλά αγαθά, σπανιώτατα θα στραφούμε προς τον Θεόν για να τον λατρεύσουμε και να Του εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας. Μόλις όμως η συμφορά και το κακό χτυπήσουν την πόρτα μας, αμέσως γονατίζουμε για παρακλήσεις και θερμές ικεσίες προς τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους Του.

Σύντροφος , λοιπόν, της ζωής μας είναι ο πόνος και η θλίψι. Και ένα είναι βέβαιο:
• ο πλούσιος και ο φτωχός,
• ο επίσημος και ο άσημος,
• ο δίκαιος και ο άδικος,
• ο καλός και ο κακός,
όλοι, μικροί, μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά, έχουν τις θλίψεις τους. Και επιτρέπει τις θλίψεις και τον πόνο ο Θεός , για τους λόγους που μόνο η πανσοφία Του και η πρόνοιά Του γνωρίζουν. Οι επιτρεπόμενες αυτές θλίψεις βγαίνουν από τα σπλάγχνα των οικτιρμών και της αγάπης του αγίου Θεού και είναι πάντοτε για το καλό μας, για το συμφέρον της ψυχής μας, για την πνευματική μας ωφέλεια και σωτηρία.

Λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η παρούσα ζωή του χριστιανού είναι ένα γυμναστήριο ή μάλλον ένα συνεχές αγώνισμα. Είναι χυτήριον, όπου λειώνουν τα μέταλλα∙ είναι βαφείον αρετής. Ο Θεός, δηλαδή, επειδή επιθυμεί να μεταβάλλη την ψυχή του καθενός από μας και να την κάμη ενάρετη και αγαθή, γι’ αυτό και την περνά από το χωνευτήρι των θλίψεων και παραχωρεί να παραδίνεται στη σκληρή δοκιμασία των πειρασμών. Όμως τόσο, όσο αντέχουν οι «ώμοι» της ψυχής.

Και όλα αυτά με σκοπό:
• να διορθώση και να φωτίση τους ατάκτους,
• να τονώση και να αφυπνίση τους αδιάφορους και τους χλιαρούς,
• τους εκλεκτούς , τους αγίους, τους δικαίους, τους ευσεβείς , να τους κάμη να γίνουν εκλεκτότεροι και ακατάβλητοι στις επιβουλές και στις παγίδες των πονηρών δαιμόνων,
• και όλους, εν γένει, μικρούς και μεγάλους, να τους κάμη κατά πάντα άξιους, ώστε να δεχθούν τα μέλλοντα αγαθά της Βασιλείας των ουρανών.
•
Διότι λέγει η Αγία Γραφή: Άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται από πόνους, θλίψεις και πειρασμούς είναι αδόκιμος, δηλαδή απόβλητος και απορριπτέος. Έτσι, ο πόνος και η θλίψις αναγκάζουν τον άνθρωπο πολλές φορές να γονατίζη και να προσεύχεται, να παρακαλή και να ζητά βοήθεια, επιβεβαιώνοντας τον θεόγραφο λόγο που λέγει: « Κύριε, εν θλίψει μου εμνήσθην σου», δηλαδή στις θλίψεις Σε θυμήθηκα, Θεέ μου.

Πολλές φορές όταν μας δέρνουν η μοναξιά και η εγκατάλειψι, η ασήκωτη αρρώστια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων, ακόμα και η περιφρόνησι των συγγενών, των φίλων.. και γενικά κάποιοι σκληροί πειρασμοί, τότε στενοχωρούμαστε πολύ, πονάμε πολύ και υποφέρουμε. Τότε, θέλουμε κάποιο να μας πη ένα γλυκό λόγο, να μας προσφέρη λίγη παρηγοριά. Κι αν μεν βρεθή κάποιος ευσεβής χριστιανός να μας προσφέρη λίγη ανθρώπινη συμπαράστασι , είναι πολύ-πολύ ευλογημένη. Γιατί; Διότι η παρηγοριά του θα μας στρέψη στην προσευχή, στη νηστεία, στην παράκλησι, στην Εξομολόγησι, στη θεία Κοινωνία, στην κατά Θεόν βοήθεια.

Όμως, είτε βρεθή είτε δεν βρεθή η ανθρώπινη παρηγοριά, εσύ που πονάς και θλίβεσαι, στρέψε τα μάτια σου στον ουρανό και «εν των θλίβεσθαί σε» κράξε και φώναξε προς τον Θεό της ευσπλαγχνίας. Κι Εκείνος οπωσδήποτε θα σε ακούση.
• Με δυνατή θέρμη ύψωσε τη ψυχή σου,
• με πίστι σταθερή κάμε την προσευχή σου
• και με ελπίδα αντιμετώπισε τα βάσανά σου.
Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας περιμένει να ακούση τη φωνή του παιδιού Του, για να το παρηγορήση και να του δώση λύσεις, που όντως θα είναι για το συμφέρον του. Κι ας μην ξεχνάς ότι ο πανάγαθος Κύριος που σταυρώθηκε για σένα, ιδιαιτέρως συμπαθεί και προσέχει τον πονεμένο και θλιβόμενο πιστό χριστιανό.

Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: Τώρα που ήλθαν οι πολλές θλίψεις πάνω σου, μην αποκάμης, μην ολιγοψυχής, μην απελπίζεσαι, αλλά σήκω πάνω, ανορθώσου, και προπαντός ήλπισε, γιατί στον καιρό του πόνου η προσευχή σου γίνεται περισσότερον αγία και η ευλογία του Θεού μεγαλυτέρα.

Είτε λοιπόν οι θλίψεις προέρχονται από την αδικία και την πονηριά των συνανθρώπων που μας περιβάλλουν ,είτε προέρχονται από την κακία των δαιμόνων, είτε από τα δικά μας λάθη και τον δικό μας κακό χαρακτήρα, από τις αδυναμίες και τα πάθη μας, εμείς θα γονατίζουμε και θα προσευχώμαστε. Θα φωνάξουμε παρακαλώντας τον Θεό να μας επισκιάση, να μας σκεπάση με τη Χάρι Του, να μας λυτρώση και να μας ελεήση…»



Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ
ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΟΥ ΓΥΝ. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»
ΣΕΡΓΟΥΛΑ ΔΩΡΙΔΟΣ 2011

[Achilleas]

Η στενή πύλη είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία και όχι η ευρύχωρη.

[gkou]

«Τοῖς ἐρημικοῖς ἄπαυστος ὁ θεῖος πόθος ἐγγίνεται, κόσμου οὐσι τοῦ ματαίου ἐκτός»
(Δεύτερος αναβαθμός του Α΄Ήχου)


… Προχωρώντας στην ανάλυση του εν λόγω αναβαθμού ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης κάνει μια στροφή προς όλους εμάς, τους χριστιανούς που ζούμε μέσα στον κόσμο και αγωνιζόμαστε το κατά δύναμιν, και μας λέγει ότι πρέπει όλοι μας να βρίσκουμε χρόνο και τόπο. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύκτας, ώστε μέσα στο «ταμείον» μας, σαν να είναι έρημος τόπος και μικρό ησυχαστήριο, να επικοινωνούμε με θέρμη και αγάπη προς τον Κύριό μας και Σωτήρα Χριστό «εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω». Και συνεχίζει ο Άγιος: Οι οικογενειακές μέριμνες, οι επαγγελματικές φουρτούνες, η κακία του κόσμου και ο πόλεμος του διαβόλου πρέπει να μεγαλώνουν την προθυμία μας για νυκτερινό πνευματικό αγώνα, ώστε η αγάπη μας για τον Θεό διαρκώς ν’ αυξάνη.
Κι αν κάθε μέρα στο κρυφό αυτό ταμείο της προσευχής μας προσθέτουμε:
• πόθο στον πόθο,
• αγώνα στον αγώνα,
• αγάπη στην αγάπη,
• υπομονή στην υπομονή,
• βία στη βία,
γρήγορα θα πυρποληθούμε «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» από θεϊκό έρωτα, ανάλογα με την πίστι και την προσπάθειά μας.
Για να έχουμε όμως δροσοσταλίδες από ουράνιες θεϊκές απολαύσεις στις νυκτερινές μας μικρές προσευχές και αγρυπνίες, είναι απαραίτητο, κατά τον άγιο Νικόδημο, να τηρούμε πέντε πράγματα.
• Πρώτο: να μελετάμε τον νόμο του Θεού και να τηρούμε τις ευαγγελικές Του εντολές.
• Δεύτερο: Να κάνουμε σκληρό αγώνα εναντίον των παθών, για να καλυτερεύσουμε και εξευγενίσουμε τον χαρακτήρα μας.
• Τρίτο: Να καλλιεργούμε το ταπεινό φρόνημα, δια μέσου του οποίου θα εξουδετερώνουμε τις καθημερινές καλοστημένες παγίδες των πονηρών πνευμάτων.
• Τέταρτο: Να αγαπάμε, να μακροθυμούμε, να συγχωρούμε, να ειρηνεύουμε, να υπομένουμε, να μην κατακρίνουμε κανέναν άνθρωπο και για τίποτα, και να εξασκούμε τη φιλανθρωπία.
• Και πέμπτο: Να συμμετέχουμε στα δύο βασικά μυστήρια της σωτηρίας μας, που είναι η ιερά Εξομολόγησις και η Θεία Ευχαριστία.


Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ
ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΟΥ ΓΥΝ. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»
ΣΕΡΓΟΥΛΑ ΔΩΡΙΔΟΣ 2011

[gkou]

«Τὴν αἰχμαλωσίαν Σιών, σὺ ἐξείλου ἐκ Βαβυλῶνος κἀμὲ ἐκ τῶν παθῶν, πρὸς ζωήν ἕλκυσον, Λόγε».
( Πρώτος Αναβαθμός του Γ΄ Ήχου )

…Εδώ και εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι ήσαν και είναι αξιοθρήνητα θύματα των παθών και δέσμιοι των δαιμόνων. Όμως, με τη δύναμι και τη Χάρι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ,ελευθερώθηκαν , γιατί το ζήτησαν. ( Προσέξτε! Ελευθερώνονται όσοι το ζητάνε οι ίδιοι! ) . Κι έτσι έγιναν άγιοι, λαμπρά παραδείγματα μετανοίας, έγιναν Μάρτυρες, Ομολογητές, Όσιοι και Δίκαιοι . Και όλοι τους, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες , νέοι , γέροι και παιδιά, με τα δάκρυα της μετανοίας, την προσευχή, τη Θεία Κοινωνία , την τήρησι των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών, έδωσαν τα πλέον αξιοθαύμαστα παραδείγματα αληθινής χριστιανικής ζωής. Σ’ αυτούς να μοιάσουμε. Είθε να το δώση ο Κύριος σ’ όλους μας.

Κάποιος μου έλεγε τις “προάλλες”:
- Διάβαζα ,στην αρχή ένα κεφάλαιο από την Καινή Διαθήκη. Ύστερα, επειδή μου άρεσε, τα έκανα δυο, τα έκανα τρία, τα έκανα πέντε… Μια φορά διάβασα και ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Βέβαια κράτησε τέσσερις-πέντε ώρες αλλά το διάβασα, τα κατάφερα.
Και τόσο πολύ γλυκάθηκε η ψυχή μου, που εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ό,τι κι αν ζητούσα από τον Θεό, θα μου το έκανε. Πνευματικό, βέβαια!!! Και ζήτησα να με βοηθήση να κόψω το τσιγάρο και με βοήθησε ο Θεός και το έκοψα.
Σκεφθείτε ότι κάπνιζα τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα!!! και ζήτησα από τον Θεό να μου δώση τη δύναμι να μην το ξαναβάλω στο στόμα μου. Και το θαύμα έγινε. Από εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να καπνίσω ποτέ ξανά!...

Είναι θαύμα αυτό ή δεν είναι; Ποιος το έκανε; Ο Θεός. Πώς όμως; Μέσα από την ανάγνωσι του Ευαγγελίου. Διότι το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος Του. Είναι δηλαδή παρών ο Ίδιος ο Θεός, ο ζων Θεός, και μας ομιλεί. Κι έτσι, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο ο εν λόγω χριστιανός, ήταν σαν να μιλούσε ο Θεός μέσα στην καρδιά του, γι’ αυτό και έλαβε την πληροφορία ότι «εφόσον κάθησες και με άκουσες τόσες ώρες στα 28 κεφάλαια που έχει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ( «Μ ’άκουσες»! Μπορεί αυτός να άκουγε το στόμα του, αλλά τον Θεό άκουγε!) … λοιπόν, τώρα ζήτησε μου ό,τι θες, και θα σου το κάνω!» Βέβαια είχε την αίσθησι ότι έπρεπε να ζητήση κάποιο πράγμα πνευματικό, όχι υλικό. Και ζήτησε να κόψη το συγκεκριμένο πάθος του.
… Αλήθεια, πώς τα πουλάκια του δάσους σ’ αρέσουν, χωρίς να το καταλαβαίνης τι λένε; Κάθησε λοιπόν ν’ ακούσης κι εσύ το κελάηδημα του Θεού μέσα από την Καινή Διαθήκη! Και σιγά-σιγά θα σου αρέσει!...


Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011

[gkou]

“Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη.ἀλλ' αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον Σωτήρ μου»
( Πρώτος Αναβαθμός του Δ΄ Ήχου )

«Πλεονάκις ἐπολέμησάν με ἐκ νεότητός μου, εἰπάτω δὴ Ἰσραήλ·», είναι ο στίχος του 128ου Ψαλμού με τον οποίο έχει σχέσι ο Αναβαθμός που θα αναλύσουμε. Αυτός ο ψαλμικός στίχος αναφέρεται στον Ισραήλ και σημαίνει, ότι πολλές φορές τον πολέμησαν κατά τη νεότητά του, από τότε δηλαδή που εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ σαν έθνος. Αυτό ομολογεί ολόκληρος ο Ιουδαϊκός λαός, διότι όταν επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και θέλησε να οικοδομήση τα σπίτια του, τα τείχη της πόλεως και τον Ναό του, ύστερα από εβδομήντα χρόνια αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα, εδέχετο συνεχείς επιθέσεις από τα γειτονικά έθνη για πολλά χρόνια.
Αυτό τον μακροχρόνιο πόλεμο μεταφέρει πνευματικά στον πρώτο Αναβαθμό του Δ΄ Ήχου ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης , για να μας πη, ότι από τα πολύ παιδικά μας χρόνια μας πολεμούν και μας κατατυραννούν τα πάθη.

Είχαμε αναφέρει, ότι το πάθος δημιουργείται από τη συχνή και καθημερινή επανάληψι της ίδιας αμαρτίας. Όταν λοιπόν πέσουμε στην συγκατάθεσί της, τότε ο νους σκοτίζεται και θολώνει. Στη συνέχεια, κυριεύεται και η ψυχή και το σώμα. Άρα, πρώτα αιχμαλωτίζεται ο νους και ύστερα ολόκληρη η καρδιά. Έτσι, όταν κάθε μέρα πέφτουμε στην ίδια αμαρτία, δημιουργείται συνήθεια και η συνήθεια μας δημιουργεί το πάθος. Η συνήθεια γίνεται αγάπη, γίνεται εξάρτησι, όπως ακριβώς δημιουργούν εξάρτησι το ποτό, τα ναρκωτικά, η χαρτοπαιξία, η λαιμαργία, και πλήθος άλλων κακιών. Η δε εξάρτησις από το πάθος μας οδηγεί στην αιχμαλωσία.
Κάτι ανάλογο μας λέγει ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Καθολική του επιστολή: ««'Ω γάρ τις ήττηται, τούτω και δεδούλωται». Δηλαδή από όποια αμαρτία ή αδυναμία ή πάθος νικηθής, σ’ αυτό και θα υποδουλωθής, θα σκλαβωθής και θα το υπηρετήσης.
Δυστυχώς τα πάθη είναι πολλά. Ποικίλουν ,βέβαια, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλιώς πειράζονται τα παιδιά και διαφορετικά οι νέοι και οι νέες. Με άλλους τρόπους οι έφηβοι, με διαφορετικούς οι παντρεμένοι ή οι μεγαλυτέρας ηλικίας , διαφορετικά οι άνδρες, διαφορετικά οι γυναίκες… Δεν μετράει μόνο η ηλικία και το φύλο , αλλά και η θέσι, η μόρφωσι, το είδος της εργασίας, η σωματική δύναμι, το σωματικό κάλλος και πολλά άλλα. Ανάλογα λοιπόν με το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, είναι ανάλογες και οι προσβολές , που κινεί ο διάβολος εναντίον μας για να μας ρίξη στην αμαρτία και από κει στα πάθη.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας λέγει ότι το πρώτο πράγμα , που προσπαθεί να σπείρη ο διάβολος μέσα στην καρδιά μας από τα πολύ παιδικά μας χρόνια, είναι η οίησις. Μας κάνει δηλαδή να νομίζουμε από την παιδική μέχρι και τη γεροντική μας ηλικία ότι κάτι είμαστε και ότι εμείς οπωσδήποτε διαφέρουμε από τους άλλους. Όμως η οίησις είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των κενών, των άδειων, των κούφιων, των υπερήφανων ανθρώπων, γεννιέται από τη φιλαυτία, η οποία και θεωρείται αιτία και μητέρα όλων των παθών . ( Φιλαυτία είναι η παράλογη αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας ) .
Και συνεχίζει ο άγιος Νικόδημος : όπως ο αέρας με πολλή ευκολία σηκώνει τη σκόνη ψιλά, έτσι και τους κούφιους ανθρώπους τους ξετινάζει η οίησις!
Μεταφέρει δε την οίησι ο Άγιος ιδιαίτερα στις γυναίκες και λέγει, ότι , όπως ο αέρας σηκώνει ψηλά και κι εκεί πότε από δω και πότε από κει τα φουσκωμένα μπαλόνια, κατ’ αντίστοιχο τρόπο και τις φουσκωμένες νέες και μεγάλες γυναίκες (παντρεμένες και ελεύθερες) , τις κινεί η οίησις. ..
… Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει κάτι πολύ φοβερό: ότι τα πάθη της ατιμίας είναι δώδεκα, αλλά αν υπάρχη στον άνθρωπο οίησι, αυτή φθάνει, και περισσεύει για να υπερκαλύψη σε καταστροφική δύναμι τα άλλα ένδεκα.
Γι’ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει και λέγει: Αλλοίμονο σ’ εκείνους που πιστεύουν για τον εαυτό τους πως είναι συνετοί και φρόνιμοι και ότι δεν έχουν ανάγκη από τη συμβουλή του άλλου. «Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες».

…Τα πάθη διαιρούνται σε διάφορες κατηγορίες, εκ των οποίων τρεις είναι οι κυριώτερες:
Πρώτη κατηγορία είναι τα σωματικά, όπως: η λαιμαργία, η πορνεία, η μοιχεία, η λαγνεία, η ασέλγεια, η μέθη, τα ναρκωτικά κ.α.
Δεύτερη κατηγορία είναι τα ψυχικά , όπως: ο φόβος, η αμέλεια, η αδικία, ο φθόνος, η υπερηφάνεια, η φιλοδοξία, η φιλαρχία, η πλεονεξία, η ζήλεια, οι κακές επιθυμίες κι ένα σωρό άλλα.
Και Τρίτη κατηγορία είναι τα νοερά όπως: η αγνωσία, η τύφλωσις, η αδιακρισία, η απιστία, ο ολιγοπιστία, η δειλία, ο γογγυσμός, η βλασφημία του νου, η αφροσύνη, το ασύνετο πνεύμα και τόσα άλλα.
Καλό θα ήταν λοιπόν να στρεφώμαστε λίγο μέσα μας και να ψάχνουμε λίγο των εαυτό μας, για να βρούμε τα πάθη μας. Αυτή η έρευνα της αυτογνωσίας πολύ θα μας ωφελήση. Και ένα είναι βέβαιο, ότι: Όσα πάθη βρούμε, σε τόσα «αφεντικά» υπηρετούμε , και μάλιστα τυραννικά, αλλά και τόσες θεότητες λατρεύουμε. «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν».
Όμως δεν αρκεί μόνον αυτό. Δηλαδή δε φτάνει μόνο να ανακαλύψουμε τα πάθη μας, αλλά πρέπει να τα πολεμήσουμε και να κάνουμε αγώνα για να αποκτήσουμε τις αντίστοιχες αρετές…
…Σύμφωνα με τους Πατέρες , τον αγώνα μας πρέπει να τον στρέψουμε κατά τέτοιον τρόπο , ώστε:
• από την ψυχή να βγάλουμε την ηδυπάθεια,
• από το σώμα μας την εμπάθεια,
• Και από το νου μας, το μυαλό μας δηλαδή, τις κακές, τις πονηρές και τις αισχρές σκέψεις.

Οι τρόποι αντιμετωπίσεως των λογισμών είναι τέσσερις:
 Πρώτος τρόπος είναι η προσευχή. Καθώς δεν έχουμε εξουσία να μη δεχώμαστε λογισμούς και σκέψεις, γιατί αυτό ανήκει μόνο στον Θεό, γι’ αυτό καταφεύγουμε στην προσευχή λέγοντας συνεχώς το παμπόθητο και γλυκύτατο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησόν με τον αμαρτωλό και βγάλε μου αυτές τις σκέψεις , τις κακές και βρώμικες».
 Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής παίρνοντας αφορμή από τον στίχο του Ψαλμού που λέει ,ότι «εἰς τὰς πρωίας ἀπέκτεινον πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς», μας προτρέπει τις κακές και δαιμονικές σκέψεις , που μας προσβάλουν «την πρωία», αμέσως να τις διώχνουμε και να τις αποβάλλουμε από μέσα μας, φονεύοντάς τες με το Όνομα του Χριστού μας.
 Δεύτερος τρόπος είναι η καταφρόνησις και η αδιαφορία για όσα μας ψιθυρίζει ο διάβολος. Να μη δίνουμε σημασία και πίστι στις σκέψεις μας και στους λογισμούς μας. ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ, γιατί σίγουρα θα πέσουμε.
 Τρίτος τρόπος είναι ο αντιρρητικός λόγος, που αφορά τους προχωρημένους πνευματικά.
 Και υπάρχει κι ένας τέταρτος τρόπος, που δεν είναι για μας αλλά μόνο για τους θεωρητικούς και νηπτικούς αγωνιστές και λέγεται εξουθένωσις. Αυτοί δηλαδή εξουθενώνουν και εξευτελίζουν τον διάβολο, επειδή είναι αγιασμένοι και απροσμάχητοι από το κακό.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ όμως ότι οι προσπάθειες, οι κόποι , οι πόνοι και οι αγώνες μας , όσους κι αν κάνουμε, δεν μας φθάνουν ποτέ, αν δεν έλθη η βοήθεια και η Χάρις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η θεία ευλογία που προσφέρεται μέσα από τα πανάγια Μυστήρια και μέσα από τις «βρεγμένες» μας προσευχές, τις γεμάτες από δάκρυα μετανοίας, αυτή και μας βοηθάει στο να πολεμήσουμε τις κακίες που γεννιούνται πρώτα στο νου και ύστερα κυριαρχούν το σώμα και τη ψυχή μας.
Αν λοιπόν κάνουμε αυτό τον αγώνα από λίγο κάθε μέρα και ειδικώτερα αν αντιστεκώμαστε στους πονηρούς, στους αισχρούς και στους βλάσφημους λογισμούς , τότε όλοι μας, ως αγωνιζόμενοι χριστιανοί, θα γίνουμε ελεύθεροι από τα πάθη, δυνατοί, ειρηνικοί, χαρούμενοι, και –γιατί όχι- και μακάριοι! Διότι ποτέ δε θα εκλείψουν οι θλίψεις, τα βάσανα, οι στενοχώριες, οι αρρώστιες, οι πρόωροι θάνατοι, η αναρχία, η ανταρσία, η επανάστασις των παιδιών μας. Όμως, σ’ όλα αυτά θα μας ενισχύη ο καθημερινός αγώνας κατά των παθών.
Επομένως , τι άλλο θέλουμε και τι άλλο περιμένουμε από το να τρέξουμε γρήγορα στην αγκαλιά του Θεού, να πέσουμε στα πόδια Του και να φωνάξουμε : «Ιησού επιστάτα , Θεέ και Κύριέ μου, ελέησέ με, σώσε με!» . Αλήθεια, σας ρωτώ: Τι άλλο περιμένουμε;

Κάποιος εξομολογούμενος πριν από χρόνια μου είπε, ότι είχε διαφορές με έναν γείτονα, γιατί του προκαλούσε προβλήματα με τα σύνορα, με το φράχτη, όπως συνήθως γίνεται στα χωράφια. Και εξ αιτίας αυτών διαφορών γόγγυζε μέσα του πάρα πολύ.
Κάποια μέρα πληροφορήθηκε ότι το παιδί αυτού έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με το μηχανάκι που οδηγούσε , έπεσε και έσπασε και τα δυό του πόδια!... Είπε λοιπόν και στη γυναίκα του και στα παιδιά του:
- Καλά να πάθη! Γι’ αυτό που μου έκανε και που θέλει να μου φάη το φράχτη, καλά να πάθη!
Τον καταδίκασε λοιπόν και θεώρησε την συμφορά του σαν δίκαιη αμοιβή της κρίσεως του Θεού και μάλιστα, ότι τιμωρήθηκε στο πρόσωπο του παιδιού του.
Τη νύχτα όμως παρουσιάζεται στον ύπνο του ένας Άγγελος. Και του λέει:
- Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
- Όχι!... Πολύ λάμπεις! Τι είναι αυτό το φως;… Ποιος είσαι;
- Εγώ είμαι η ψυχή του μπάρμπα- Γιάννη!
- Ποιανού μπάρμπα-Γιάννη; ρώτησε αυτός απορημένος.
- Του γείτονά σου!... Γιατί με καταδίκασες τόσο άδικα; Τι σου έφταιξα; Φώναξες τοπογράφο να δεις ότι έχεις άδικο;..
«Είμαι η ψυχή του μπάρμπα-Γιάννη!...» Απ’ αυτό ξύπνησε, τρομοκρατημένος. Κρύος ιδρώτας τον είχε περιλούσει, όπως εδιηγείτο ο ίδιος.
Την άλλη ημέρα φώναξε τοπογράφο να δουν τα σχέδια και διαπίστωσε ότι αυτός είχε άδικο. Πήγε, λοιπόν, βρήκε τον γείτονά του, έπεσε στα πόδια του και του είπε:
- Μπάρμπα-Γιάννη, συγχώρεσέ με, σε αδίκησα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θεώρησα δίκαια τιμωρία το ότι το παιδί σου έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Και το λέω αυτό ζητώντας συγγνώμη, γιατί φοβάμαι ότι αυτό θα φύγη από σένα και θα ‘ρθη στα δικά μου παιδιά.
- Ήθελε να βγάλη αυτό το βάρος από πάνω του! ( Εγώ τον εμακάρισα. Και όχι μόνο τον εμακάρισα, αλλά και μέσα μου ευχαριστήθηκα και αγαλλίασε η ψυχή μου! )
Μετά την ειλικρινή μετάνοια αυτής της ψυχής , ο γυιός του μπάρμπα-Γιάννη με το να μείνη έξι μήνες στο Κ.Α.Τ, έκαμε συγχρόνως και αποτοξίνωση και έτσι απεκαταστάθη πλήρως η υγεία του.
Εδώ θαυμάζουμε την οικονομία του Θεού όχι μόνο για την αποκατάστασι της δικαιοσύνης αλλά και τη σωτηρία όλων μας.

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011

[gkou]

Δεξιά σου χεὶρ κἀμέ,
Χριστὲ ἱπταμένη,
σκαιωρίας πάσης περιφυλαξάτω
(Πέμπτος Αναβαθμός του πλαγίου Α΄Ήχου )

Στον 120ο ψαλμό του ο προφητάναξ Δαυίδ μας λέγει : «Κύριος φυλάξει σε, Κύριος σκέπη σοι ἐπὶ χεῖρα δεξιάν σου». Απ’ αυτόν το στίχο έχει επηρεαστεί ο υμνογράφος και έγραψε το συγκεκριμένο Αναβαθμό.
Στην Αγία Γραφή με τη λέξι «δεξιά» εννοούνται όλα εκείνα τα καλά, που αφ’ ενός μεν αποβλέπουν στην αγαθότητα και στη δόξα του Θεού και αφ’ ετέρου προκαλούν στον άνθρωπο τη θεία ευλογία και χάρι. Γι’ αυτό, στη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία οι Άγιοι, οι Δίκαιοι και οι σεσωσμένοι πιστοί χριστιανοί θα σταθούν δεξιά Του, για να ακούσουν από το θεϊκό Του στόμα το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου» και ο καθένας ξεχωριστά: «ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω• εἴσελθε εἰς τὴν χαρᾶν τοῦ κυρίου σου».
Σ’ αυτόν τον Αναβαθμό όμως γίνεται λόγος για τη δεξιά χείρα του Κυρίου , που «ιπταμένη» θα μας φυλάξη από κάθε σκευωρία και πονηριά, τόσο των φθονερών δαιμόνων όσο και των κακών ανθρώπων.
Γιατί όμως εδώ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι; Διότι ο Θεός, φύσει αγαθός και εύσπλαχνος όπως είναι, δεν κινείται απλώς, αλλά ίπταται, δηλαδή πετάει, προκειμένου να ευεργετήση πολύ γρήγορα το πλάσμα Του και μάλιστα τον πιστό αγωνιζόμενο χριστιανό.
Η φιλανθρωπία Του , δηλαδή, κινείται σαν αστραπή, όταν βλέπη τον αμαρτωλό να μετανοή και να εξομολογήται συντετριμμένος τις αμαρτίες του. Τότε αυτόματα γίνονται δύο πράγματα: χαρά στους ουρανούς από τους Αγγέλους και γέμισμα της καρδιάς του μετανοούντος χριστιανού από τη θεία Χάρι. Πανηγύρι δηλαδή στον ουρανό, ειρήνη και ξαλάφρωμα στον αμαρτωλό που μετανόησε.

Το δεξί λοιπόν παντοδύναμο χέρι του Θεού ως αστραπή θα μας φυλάξη από πάσης «σκαιωρίας», δηλαδή από κάθε σκαιότητα και βλάβη των πονηρών ακαθάρτων πνευμάτων και των φθονερών ανθρώπων, αρκεί να παρακαλέσουμε τον Κύριο με συντετριμμένη καρδιά και να Του πούμε: «Σώσον (με) τη δεξιά σου και επάκουσόν μου». Με άλλα λόγια , να Τον παρακαλέσουμε να μας φυλάξη από την κακία των ορατών και των αοράτων εχθρών μας και από κάθε ζημιά, ψυχική και σωματική, που θα μπορούσαν να μας προκαλέσουν.
Ωστόσο, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δε γράφει απλά μόνο να μας φυλάξη η δεξιά του Θεού αλλά λέει «περιφυλαξάτω», επειδή γνωρίζουμε, ότι από επτά μέρη μας πολεμούν οι δαίμονες ,δηλαδή:
• Από πάνω και κάτω,
• από δεξιά και αριστερά,
• από εμπρός και πίσω
• και από κίνησι κυκλική.
Σ’ αυτό το τελευταίο αναφέρεται το «περιφυλαξάτω», που αποτελείται από την πρόθεσι «περί» και το ρήμα «φυλαξάτω»…


Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011

[Φωτεινή]

«ΕΝ ΤΩ ΘΛΙΒΕΣΘΑΙ ΜΕ ,ΕΙΣΑΚΟΥΣΟΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΟΔΥΝΩΝ, ΚΥΡΙΕ ΣΟΙ ΚΡΑΖΩ»



Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης παίρνει αυτό τον στίχο και γενικεύει το λόγο του για τις θλίψεις αλλά και για την καταφυγή μας στην παντοδύναμη βοήθεια του αγίου Θεού.

Έτσι, ο κάθε πονεμένος χριστιανός μπορεί να φωνάξη ικετευτικά: « Εν τω θλίβεσθαί με ,εισάκουσόν μου των οδυνών, Κύριε σοι κράζω».

Η ζωή κάθε μέρα μας αποδεικνύει ότι η θλίψις και ο πόνος είναι μια σκληρή πραγματικότητα για κάθε άνθρωπο που ζει πάνω στη γη. Αρρώστιες, αναπηρίες, ατυχήματα, πρόωροι θάνατοι, διαζύγια, καταστροφές, πόλεμοι, ανεργία, πείνα, δίψα και άλλα… ,συγκροτούν παγκόσμια τις θλίψεις και τα βάσανα των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.

Όσο αυτά είναι μια αληθινή πραγματικότητα, άλλο τόσο είναι πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος αντιδρά στις θλίψεις και στις δυστυχίες της ζωής. Αμύνεται, προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαγή από τα βάσανά του, να απαλύνη τον πόνο του, να θεραπεύση τις πληγές του. Κι όταν τα αδιέξοδα των θλίψεών του είναι αξεπέραστα, τότε καταφεύγει στη δύναμι και στη βοήθεια του Θεού. Και πράγματι, είναι παρατηρημένο ότι πολλές φορές, όταν έχουμε υγεία, ευτυχία, ευημερία και πολλά αγαθά, σπανιώτατα θα στραφούμε προς τον Θεόν για να τον λατρεύσουμε και να Του εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας. Μόλις όμως η συμφορά και το κακό χτυπήσουν την πόρτα μας, αμέσως γονατίζουμε για παρακλήσεις και θερμές ικεσίες προς τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους Του.

Σύντροφος , λοιπόν, της ζωής μας είναι ο πόνος και η θλίψι. Και ένα είναι βέβαιο:
· ο πλούσιος και ο φτωχός,
· ο επίσημος και ο άσημος,
· ο δίκαιος και ο άδικος,
· ο καλός και ο κακός,
όλοι, μικροί, μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά, έχουν τις θλίψεις τους. Και επιτρέπει τις θλίψεις και τον πόνο ο Θεός , για τους λόγους που μόνο η πανσοφία Του και η πρόνοιά Του γνωρίζουν. Οι επιτρεπόμενες αυτές θλίψεις βγαίνουν από τα σπλάγχνα των οικτιρμών και της αγάπης του αγίου Θεού και είναι πάντοτε για το καλό μας, για το συμφέρον της ψυχής μας, για την πνευματική μας ωφέλεια και σωτηρία.

Λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η παρούσα ζωή του χριστιανού είναι ένα γυμναστήριο ή μάλλον ένα συνεχές αγώνισμα. Είναι χυτήριον, όπου λειώνουν τα μέταλλα∙ είναι βαφείον αρετής. Ο Θεός, δηλαδή, επειδή επιθυμεί να μεταβάλλη την ψυχή του καθενός από μας και να την κάμη ενάρετη και αγαθή, γι’ αυτό και την περνά από το χωνευτήρι των θλίψεων και παραχωρεί να παραδίνεται στη σκληρή δοκιμασία των πειρασμών. Όμως τόσο, όσο αντέχουν οι «ώμοι» της ψυχής.

Και όλα αυτά με σκοπό:
· να διορθώση και να φωτίση τους ατάκτους,
· να τονώση και να αφυπνίση τους αδιάφορους και τους χλιαρούς,
· τους εκλεκτούς , τους αγίους, τους δικαίους, τους ευσεβείς , να τους κάμη να γίνουν εκλεκτότεροι και ακατάβλητοι στις επιβουλές και στις παγίδες των πονηρών δαιμόνων,
· και όλους, εν γένει, μικρούς και μεγάλους, να τους κάμη κατά πάντα άξιους, ώστε να δεχθούν τα μέλλοντα αγαθά της Βασιλείας των ουρανών.
·
Διότι λέγει η Αγία Γραφή: Άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται από πόνους, θλίψεις και πειρασμούς είναι αδόκιμος, δηλαδή απόβλητος και απορριπτέος. Έτσι, ο πόνος και η θλίψις αναγκάζουν τον άνθρωπο πολλές φορές να γονατίζη και να προσεύχεται, να παρακαλή και να ζητά βοήθεια, επιβεβαιώνοντας τον θεόγραφο λόγο που λέγει: « Κύριε, εν θλίψει μου εμνήσθην σου», δηλαδή στις θλίψεις Σε θυμήθηκα, Θεέ μου.

Πολλές φορές όταν μας δέρνουν η μοναξιά και η εγκατάλειψι, η ασήκωτη αρρώστια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων, ακόμα και η περιφρόνησι των συγγενών, των φίλων.. και γενικά κάποιοι σκληροί πειρασμοί, τότε στενοχωρούμαστε πολύ, πονάμε πολύ και υποφέρουμε. Τότε, θέλουμε κάποιο να μας πη ένα γλυκό λόγο, να μας προσφέρη λίγη παρηγοριά. Κι αν μεν βρεθή κάποιος ευσεβής χριστιανός να μας προσφέρη λίγη ανθρώπινη συμπαράστασι , είναι πολύ-πολύ ευλογημένη. Γιατί; Διότι η παρηγοριά του θα μας στρέψη στην προσευχή, στη νηστεία, στην παράκλησι, στην Εξομολόγησι, στη θεία Κοινωνία, στην κατά Θεόν βοήθεια.

Όμως, είτε βρεθή είτε δεν βρεθή η ανθρώπινη παρηγοριά, εσύ που πονάς και θλίβεσαι, στρέψε τα μάτια σου στον ουρανό και «εν των θλίβεσθαί σε» κράξε και φώναξε προς τον Θεό της ευσπλαγχνίας. Κι Εκείνος οπωσδήποτε θα σε ακούση.
· Με δυνατή θέρμη ύψωσε τη ψυχή σου,
· με πίστι σταθερή κάμε την προσευχή σου
· και με ελπίδα αντιμετώπισε τα βάσανά σου.
Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας περιμένει να ακούση τη φωνή του παιδιού Του, για να το παρηγορήση και να του δώση λύσεις, που όντως θα είναι για το συμφέρον του. Κι ας μην ξεχνάς ότι ο πανάγαθος Κύριος που σταυρώθηκε για σένα, ιδιαιτέρως συμπαθεί και προσέχει τον πονεμένο και θλιβόμενο πιστό χριστιανό.

Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: Τώρα που ήλθαν οι πολλές θλίψεις πάνω σου, μην αποκάμης, μην ολιγοψυχής, μην απελπίζεσαι, αλλά σήκω πάνω, ανορθώσου, και προπαντός ήλπισε, γιατί στον καιρό του πόνου η προσευχή σου γίνεται περισσότερον αγία και η ευλογία του Θεού μεγαλυτέρα.

Είτε λοιπόν οι θλίψεις προέρχονται από την αδικία και την πονηριά των συνανθρώπων που μας περιβάλλουν ,είτε προέρχονται από την κακία των δαιμόνων, είτε από τα δικά μας λάθη και τον δικό μας κακό χαρακτήρα, από τις αδυναμίες και τα πάθη μας, εμείς θα γονατίζουμε και θα προσευχώμαστε. Θα φωνάξουμε παρακαλώντας τον Θεό να μας επισκιάση, να μας σκεπάση με τη Χάρι Του, να μας λυτρώση και να μας ελεήση…»

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ» ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγή: http://pragmatikoixristianoi.blogspot.gr