«Εκπλήξεις Χάριτος - Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»

[gkou]

Η ευλογημένη φτώχεια Οι διαδοχικές «κατοχές»



ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ τις απέκτησα στον καιρό της φτώχειας μου, και τις μεγάλες πειρασμικές επιθέσεις τον καιρό της ανέσεώς μου. Στον καιρό της φτώχειας αγωνίστηκα σκληρά, εργάστηκα, γιγάντωσα το δεντράκι μου, όπως τα δένδρα στις πλαγιές των βουνών που τα χτυπά το ξεροβόρι και είναι ανθεκτικά, σε αντίθεση με αυτά του θερμοκηπίου, τα ευαίσθητα. Τότε έλαβα τις υποδομές για τις ευλογίες που μου έφερε ο Θεός αργότερα.

Μέναμε επί 25 χρόνια σε ένα αρκετά μικρό σπίτι στην οδό Αιδεσίου στο Παγκράτι. Στη μοναδική κρεβατοκάμαρα κοιμόμασταν όλη η οικογένεια: οι γονείς, τα δύο αδέλφια μου κι εγώ. Το σαλονάκι είχε μετατραπεί σε υπνοδωμάτιο του θείου Παναγιώτη. Σε αυτό το ταπεινό ενοικιαζόμενο σπίτι δεχτήκαμε πολλές ευλογίες από τον Θεό˙ γνωρίσαμε τον π. Πορφύριο, τον π. Παΐσιο και τον σοφό πνευματικό μας π. Δανιήλ. Σε αυτό το σπίτι, η αδελφή μου γνώρισε τον άντρα της κι ο αδελφός μου την ορθόδοξη πια Μαροκινή γυναίκα του. Εκεί, στερέωσα την απόφασή μου για τη μοναχική ζωή, μελέτησα τους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας και πλήθος ορθοδόξων βιβλίων, αποδελτιώνοντας πολλά κείμενα˙ εκεί, ένιωσα τη δύναμη και τη χάρη της προσευχής˙ εκεί, μελετώντας σε όποια γωνιά του σπιτιού ήταν εύκαιρη, τελείωσα το Πανεπιστήμιο.

Αλήθεια, πόσο πολύ ωφέλησαν πνευματικά οι μεγάλες στερήσεις, η θλίψη και ο πόνος, τη γενιά των πατεράδων μας στα χρόνια της Κατοχής. Έμαθαν να εκτιμούν τα αγαθά της γης˙ σεβάστηκαν και αγάπησαν τον μόχθο, δούλεψαν σκληρά, δημιούργησαν. Δυστυχώς, σήμερα, ζούμε μία άλλη κατοχή, πολύ επικίνδυνη και ύπουλη. Μας έχει καταλάβει ο πονηρός μ’ όλη την παρέα του˙ μελαγχολίες, στενοχώριες, καταθλίψεις, συναισθηματικές απογοητεύσεις. Οι κατοχές διαδέχονται η μία την άλλη. Όποιος πει ότι είναι ελεύθερος, γελάει τον εαυτό του. Μόνον ο σκλαβωμένος στον Χριστό άνθρωπος «περιγελά» τα πράγματα αυτού του κόσμου˙ είναι αληθινά ελεύθερος. Όμως η αγάπη του Θεού τον «σκλαβώνει» κι έτσι σκλαβώνεται οικειοθελώς στον κάθε πάσχοντα αδελφό, για να του προσφέρει παρηγοριά.

6/8/07


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Η οργάνωση που αποδιοργανώνει

ΟΤΑΝ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΣΑΙ εξωτερικώς, οργανώνεσαι εσωτερικώς με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο π. Πορφύριος «αποδιοργανώθηκε» και εξουθενώθηκε με τα πολλαπλά και συχνά αντιφατικά θελήματα των δύο γεροντάδων του. Εν τούτοις, εκεί έλαβε τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία συγκρότησε και ενίσχυσε την ψυχή και το σώμα του.

Η τέλεια εξωτερική οργάνωση είμαι μία φοβερή παγίδα. Θα σε κάνει να αναπαυτείς, να «κολλήσεις», να μην προστρέξεις στην αναζήτηση του Θεού. Η Δύση, που οργάνωσε δρόμους, επιχειρήσεις, εταιρείες, ξέχασε τον Θεό. Αναπαύτηκε στα δημιουργήματά της που τελικά έγιναν μπούμερανγκ και τη χαντάκωσαν. Οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε ωραίες κοινωνίες, αλλά συγχρόνως αποδιοργανώθηκαν εσωτερικά, κατέρρευσαν ψυχολογικά, έγιναν ζωώδεις και εμπαθείς. Και εμείς, στον τόπο μας τι κάνουμε; Καμωνόμαστε για τους δρόμους, την Αττική Οδό και τις γέφυρες. Στάχτη στα μάτια, αδελφοί μου. Η ψυχική αποδιοργάνωση δεν θεραπεύεται σε οργανωμένες στρατιωτικές κοινωνίες, αλλά με τη δημιουργική απασχόληση, την αγάπη, το φιλότιμο, τον ζήλο για την επίτευξη του αγαθού.

21/4/06


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Καρδιακή Χάρη - Εγκεφαλική γνώση
Το πνεύμα που σβήνει σε χρόνους που η σάρκα ανθεί
Η γνώση φυσιοί , η αγάπη οικοδομεί

ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που θεοποιήθηκε η γνώση και παραμελήθηκε η Χάρις. Γίναμε υδροκέφαλοι. Η εγκεφαλική γνώση αυξάνει και οι καρδιές αποδυναμώθηκαν από την έλλειψη της Θείας Χάριτος. Δώσαμε αξία στη γνώση, η οποία δεν μπορεί να μας γλιτώσει από κανένα πνευματικό ή φυσικό «τσουνάμι» και δεν επιδιώξαμε τη Χάρη, η οποία προφυλάσσει από κάθε είδους μπόρα.

Πού να βρεθεί όμως η Χάρις στη καλοβολεμένη εποχή μας; Η Χάρις αγαπά τον κόπο της θυσίας και η εποχή μας αγαπά το βόλεμα. Δεν έχουμε ευκαιρίες κόπου σήμερα. Όλοι τα βρίσκουμε εύκολα και έτσι εκλείπουν οι προϋποθέσεις απόκτησης της Θείας Χάριτος. Όλοι οι άγιοι Την απέκτησαν μέσα από μεγάλους κόπους.

«Οι μεγάλες ευκολίες της εποχής μας έκαμαν τη ζωή μας δύσκολη» ,συνήθιζε να λέει ο π. Παϊσιος. Μας έριξαν στάχτη στα μάτια. Μας απέσπασαν από τη Χάρη. Μας έδεσαν με τα γήινα, προκαλώντας μας στενοχώριες , μελαγχολίες, ψυχολογικά προβλήματα. Σήμερα, δενόμαστε με τα μηχανήματα, με τα αυτοκίνητα, με όλες τις ανέσεις. Κάποτε ο άνθρωπος είχε λιγότερες εξαρτήσεις. Ήταν πιο ελεύθερος και γι’ αυτό πιο δυνατός. Τα δεσίματα αυτά γίνονται δεσμά, που τσακίζουν τον άνθρωπο.
Όταν απουσιάζει η Χάρις, αυξάνεται η καταπίεση. Όλοι πιεζόμαστε και πιέζουμε τον Θεό και τους ανθρώπους. Γινόμαστε «στραπάτσο» στην προσπάθειά μας να πετύχουμε τους στόχους μας. Ακόμα και με τον πνευματικό μας λόγο, ουσιαστικά, πιέσουμε με ευγενικό τρόπο τον συνάνθρωπό μας. Ένας λόγος που κρύβει ταραχή, στενοχώρια, πικρία, άγχος, όσο καλός κι αν είναι, ταράζει τον αδελφό και καλύτερα να μη λέγεται. Δυστυχώς , κολυμπάμε στο πνεύμα που θεοποίησε την πανεπιστημιακή γνώση και τις ανθρώπινες ενέργειες για να δίνει άμεση λύση στα προβλήματα. Όμως , ενώ η γνώση μπορεί να σε πάει μέχρι το φεγγάρι, η Θεία Χάρις σε καθιστά παντεπόπτη˙ σου ανοίγει τους ορίζοντες.

Οι γνώσεις του κόσμου δεν μπορούν να σε καταστήσουν διορατικό. Θα συντριβείς στους τυφώνες της ζωής. Χρειάζεται καρδιακή φώτιση για να τους προλαμβάνεις. Εξυπνάδα και προφητικό πνεύμα. Αυτά όμως έρχονται στις υγιείς και ένθεες καρδιές. Αν σβήσει το πνεύμα , όλη η γνώση του κόσμου όχι μόνο δεν ωφελεί , αλλά μπορεί και να καταστρέψει, να τυφλώσει. Να φτιάξει νέες Χιροσίμες . Να σε φτάσει να σταυρώνεις τον δίκαιο. Ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τη θεία σοφία˙ τη σοφία των τελείων και την αντιδιαστέλλει με τη σοφία του κόσμου: «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων• ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, … ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν· εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» ( Α΄Κορ. β΄ 6-9 ) .

Έως πότε θα δουλεύουμε για τη σάρκα; Ο απόστολος Παύλος , πάλι, θα πει: « Τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε, προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε. » ( Α΄Θεσ. ε΄ 19-20 ) . Ο ίδιος ο Κύριος μας εφιστά την προσοχή˙ να παρακολουθούμε την καρδιά μας πάνω απ’ όλα: «Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν αἱ καρδίαι ὑμῶν ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» ( Λουκ. κα΄34 ) . Αν βαρύνουν οι καρδιές μας, τί να τα κάνω όλα τα παλάτια της γης; Πάει και η χαρά, πάνε και οι χαριτωμένες στιγμές της ζωής. Τότε δικαιολογημένα παραπονιόμαστε: «Δεν έχω φάει γλυκό ψωμί».
Γράφοντας για την επίγεια και την ουράνια σοφία, ο Ιάκωβος σε μία επιστολή αναφέρει: «οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ' ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. 16 ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. ἡ δὲ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος» ( Ιακ. γ΄15-18 ) .

3/12/08



Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Το βαθύ παράπονο

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΜΟΡΦΟΙ και αρχαγγελικοί άνθρωποι χαίρονται με όλα όσα τους έρχονται, διότι ξέρουν πως «τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. γ΄20). Η τελειότερη μορφή προσευχής είναι η αέναος δοξολογία του Θεού. Όποιος ευχαριστεί τον Θεό συνεχώς, ομοιάζει με τους αγγέλους, οι οποίοι δορυφορούν τον Κύριο και ψάλλουν ύμνους επινίκιους προς τον Δημιουργό του σύμπαντος.
Όμως τί θλιβερό… Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας. Όλος ο κόσμος στριμώχνεται και φωνάζει, του φταίνε όλα, θλίβεται σε όλα, δεν αναπαύεται σε τίποτα. Παραπονούμαστε με τους ανθρώπους, παραπονούμαστε με τα δυσάρεστα γεγονότα που έρχονται αιφνιδίως στη ζωή μας.
Όμως υπάρχει ένα βαθύ παράπονο, το οποίο αγνοούμε και το οποίο ευθύνεται για όλα τα άλλα παράπονα που εκφράζουμε συνεχώς προς τους γύρω μας˙ το παράπονο της ψυχής, που παραδέρνει ολόγυμνη από αρετές μέσα στην αγωνία αυτού του κόσμου, ξεκομμένη και ορφανεμένη από τον Θεό και Δημιουργό της. Και το χειρότερο είναι πως δεν αναζητά τα χρυσοΰφαντα ρούχα της Θείας Χάριτος, αλλά τα κουρέλια που προσφέρει το γήινο περιβάλλον μας. Αλλά πού να τη ζεστάνουν την ταλαίπωρη… Αυτά μπάζουν από όλες τις πλευρές. Και όλο ψάχνεται να μαζεύει κουρέλια και όλο υποφέρει. Και τελικά νομίζει πως της φταίνε οι άλλοι.
Η ψυχή μοιάζει με τον άνθρωπο που βγαίνει γυμνός στα χιόνια και, επειδή τουρτουρίζει, φωνάζει στους άλλους που είναι και αυτοί οι έρημοι γυμνοί. Να ήταν τουλάχιστον ντυμένοι να τους έδινε κάποιο ρούχο. Και ενώ φταίνε τα χιόνια και οι πάγοι και η γύμνια, εκείνη βρίζει τους ανθρώπους γύρω της που κρυώνουν. Πράγματι, πολύ ανόητη εικόνα. Αν η ευλογημένη ψυχή ήταν καλά ντυμένη, δεν θα φοβόταν τους πάγους. Και η εποχή μας, ως γνωστόν, είναι πολύ παγωμένη από έλλειψη αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει κάποτε πως στα έσχατα χρόνια «ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ΄12), θα παγώσει δηλαδή.
Βγαίνεις, λοιπόν, γυμνός στην παγωνιά και σου φταίνε οι άλλοι; Γιατί χάνεις χρόνο γκρινιάζοντας; Κοίταξε να ντυθείς με τη θερμουργό Χάρη του Θεού και τότε θα Τον δοξάζεις για την ωραία ενδυμασία σου και συγχρόνως θα πονάς και για όλους αυτούς που γυμνοί πορεύονται ανάμεσα στις παγωνιές. Και μπορεί να φτάσεις σαν τον απόστολο Παύλο να λες: «Ας παγώσω εγώ, για να ζεσταθούν οι αδελφοί μου» (βλ. Ρωμ. θ΄ 3) .
15/4/2010



Από το βιβλίο: «Εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Μια χαρά και δυο τρομάρες

ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ Η ΑΝΙΨΟΥΛΑ ΜΟΥ: «Τι κάνεις , πάτερ;» και της απάντησα: «Μια χαρά και δυο τρομάρες». Παροιμιώδης φράση του λαού. Δεν την είχα ποτέ φιλοσοφήσει . Όλες οι παροιμιώδεις φράσεις κρύβουν πολλή σοφία. «Ξέρεις, Σοφούλα μου, τί σημαίνει αυτή η φράση;», συνέχισα. «Όχι, πάτερ». «Να σου πω εγώ. Τώρα το σκέφτηκα. Κάθε άνθρωπος σου δίνει μια χαρά και δυο τρομάρες. Ένα χάδι και δύο μπάτσες. Μία γλύκα και δυο πίκρες. Γι’ αυτό μην πολυδένεσαι με κανέναν άνθρωπο. Πιο πολλές πίκρες φορές θα εισπράττεις , παρά γλύκες. Ο Δαβίδ, ο προφήτης και βασιλέας, αφού γεύτηκε όλη την κοσμική δόξα, έφτασε στο σημείο να λέει: «ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου» ( Ψλ. οβ΄28 ) , και αλλού: «μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.» ( Ψλ. ρμε΄2 ) .
Ο γέροντας Πορφύριος προκειμένου να μας περιορίσει τις στενοχώριες έλεγε: «Αγαπήσατε τον Χριστό και μηδέν προτιμήσατε της αγάπης αυτού». Τίποτα μη βάζετε πάνω από την Αγάπη του Χριστού.
27/1/08

Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Προφορικός και ενδιάθετος λόγος

Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ βαραίνει τον συνάνθρωπο ενώ ο ενδιάθετος λόγος της προσευχής τον ξελαφρώνει. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ' οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι.» ( Ιωάν. ις΄12 ) . Στο βάθος της αλήθειας μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο. Οι δικές μας προσπάθειες ούτε τελειοποιούν, ούτε μπορούν να φωτίσουν τον νου. Όταν ύστερα από θερμή προσευχή το Άγιο Πνεύμα σκεπάσει την ανθρώπινη καρδιά, επιτελούνται θαυμαστές αλλοιώσεις: «Ὅταν δέ ἔλθη ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν την ἀλήθειαν»
( Ιωάν. ις. 13) . Ο π. Πορφύριος έλεγε: «Αν , μωρέ, πω σ’ αυτόν τον άνθρωπο όσα βλέπω γι’ αυτόν, είναι σαν να του βάλω εκατό κιλά βάρος στην καρδιά του. Θα του προκαλέσω πολλές ενοχές. Αν όμως κάνω θερμή προσευχή, τότε παίρνω την καρδιά του και την πάω στον Θεό». Σήμερα , πιστεύουμε πως όλα μπορούμε να τα κατορθώσουμε με τον προφορικό λόγο κι αδιαφορούμε για τη δύναμη του ενδιάθετου. Οπωσδήποτε όμως ο ενδιάθετος λόγος χει μεγαλύτερη δύναμη κι αποτελεσματικότητα από τον προφορικό, κι αυτό αποδεικνύεται από τον βαθμό δυσκολίας του∙ εύκολα, δηλαδή, προσεύχεσαι με τα χείλη μία ή δύο ώρες, αλλά δέκα λεπτά νοεράς προσευχής είναι ικανά να στριμώξουν πολύ το νου και χρειάζεται αρκετός κόπος.
Βέβαια, αυτό το στρίμωγμα ενδυναμώνει τον νου∙ μοιάζει με τον ποταμό που γίνεται πολύ ορμητικός όταν στενεύεις τις όχθες του. Αυτό συμβαίνει γιατί , ο νους κινείται αενάως, όπως το νερό του ποταμού. Θαρρούμε πως με τις συμβουλές θα στρώσουμε τους άλλους , αλλά αγνοούμε πως η δύναμη της καρδιακής προσευχής ανασταίνει και νεκρούς. Γι’ αυτό επιδιώκουμε να απαντάμε στους «εχθρούς μας» με λόγια και όχι προσευχόμενοι με αγάπη και ανεξικακία.
23/8/2007

Από το βιβλίο: ««εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Ταπεινή και υπερήφανη προσευχή.



ΟΤΑΝ ΚΑΛΟΥΝ τον ταπεινό να διακονήσει σε έναν χώρο, δέχεται με χαρά. Όταν του λένε να φύγει, υποκλίνεται και φεύγει πάλι με χαρά. Όταν καλούν τον υπερήφανο να διακονήσει διακονεί με χαρά, αλλά και με ταραχή. Όταν του λένε να φύγει, φεύγει με γκρίνια, αγανάκτηση, παράπονο, πίκρα. Ο ταπεινός προσεύχεται επίμονα για να υλοποιηθούν οι πόθοι του. Κάθε φορά όμως λέγει: «Όχι όπως εγώ θέλω, Κύριε, αλλά όπως εσύ» (βλ. Ματθ. κς΄ 39 ) . Λαχταρά , θέλει, ποθεί να αποκτήσει το αγαθό. Σαν άλλος παραλυτικός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ επιθυμεί να γιατρευτεί. Βλέπει τους άλλους που γιατρεύονται και χαίρεται για αυτούς, όμως λυπάται για το κατάντημά του. Δεν σταματά να συντρίβεται που είναι παραλυτικός. Αλλά δεν «λαδώνει» κανέναν για να τον ρίξει στην κολυμβήθρα, δεν αγανακτεί με τον Θεό που είναι πολλά χρόνια αγιάτρευτος. Δεν βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανενός για να τον ρίξει «στην κολυμβήθρα». Το ευγενικό ήθος του επιτρέπει μόνο να ποθεί βαθιά τη θεραπεία του. Έχει δικαίωμα να επιμείνει στην προσευχή για τη θεραπεία του. Δεν έχει όμως δικαίωμα να αγανακτεί που αργεί η θεραπεία.
Ταπεινή προσευχή σημαίνει να επιμένω στον Θεό για την εκπλήρωση των επιθυμιών χωρίς να αγανακτώ, χωρίς να γογγύζω, χωρίς να τα βάζω με Εκείνον, χωρίς να πιέζω ανθρώπους. Υπερήφανη ή αρνητική προσευχή είναι να τα βάζω με τον Θεό όταν δεν εκπληρώνονται οι στόχοι μου. Ο Θεός εισακούει όχι τα λόγια μας, αλλά τον πόνο και τη συντριβή της καρδιάς , το μαράζι μας, την εξουθένωσή μας. Αυτές οι δυνάμεις έλκουν το θείο έλεος . Αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη: « αἱ βοαὶ τῶν θερισάντων εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ εἰσεληλύθασιν.» ( Ιακ. ε΄4 ) . Δεν γράφει «τα λόγια», αλλά «αι βοαί» εσωτερικές φωνές.
27/ 1/ 06




Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Ένας νέος και ο ξένος Καποδίστριας



ΚΑΠΟΙΟΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΕ : «Πάτερ μου, όποιος πάει με τον σταυρό στο χέρι θα τον “φάνε λάχανο”. Και ο ιερέας του απάντησε: «Ξέρεις ο Καποδίστριας ακριβώς επειδή δεν φοβήθηκε να τον “φάνε λάχανο”, έγινε πρότυπο ηγέτη, ανασυγκρότησε το ελληνικό έθνος Και είναι ο πρώτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης μας».
Η ζωή μου είναι ο ξένος. Με τον δικό μου άνθρωπο λειτουργώ ιδιοτελώς , δηλαδή εμπαθώς. Δίνω και προσδοκώ να πάρω. Με τον ξένο και κατατρεγμένο, λειτουργώ ανιδιοτελώς, διότι δίνω χωρίς να προσδοκώ τίποτα. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Το ανιδιοτελές τραβά τη Χάρη του Θεού». Επομένως ο ξένος με προκαλεί να γίνω χαριτωμένος άνθρωπος.
Ο Καποδίστριας έζησε στα ξένα για πολλά χρόνια. Αγωνίστηκε για ξένους τόπους, τη Ρωσία, την Ελβετία… Η καρδιά του όμως χτύπαγε ελληνικά. Στην Ευρώπη όπου ζούσε, μακριά από τον τόπο του, είχε τον νου του πώς θα βοηθήσει την Ελλάδα. Και όταν κλήθηκε να κυβερνήσει το παράλυτο από τις μικρότητες , τις αλληλοφαγωμάρες και τη φτώχεια έθνος μας, ήρθε σαν ξένος, γι’ αυτό και αγάπησε όλους τους Έλληνες το ίδιο. Δεν δούλεψε για ομάδες, οργανώσεις, κόμματα, παρατάξεις, αλλά για το έθνος. Δεν εργάστηκε για τους λίγους δικούς του- που δεν είχε- ,αλλά για όλους τους Έλληνες. Γι’ αυτό έγινε ο πρώτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης του τόπου μας, που ανασυγκρότησε τον λαό. Απέρριψε πρόταση γάμου από την πολυαγαπημένη του Αλεξάνδρα Στρούντζα, την αριστοκράτισσα Ελληνίδα της Ρωσίας, γιατί ήθελε να έχει όλους τους Έλληνες «δικούς του».
‘Έγραψε ιστορία. Εκλέχτηκε από το σύνολο του σύγχρονου ελληνικού κόσμου ως μεγάλος ‘Έλληνας μέσα από την ψηφοφορία που διεξήγαγε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ. Ο Καποδίστριας δεν ικανοποίησε το συναίσθημά του. Δεν το ξεδίψασε με κατώτερα πράγματα∙ το διοχέτευσε σε ανώτερους σκοπούς.
Γνώρισα κάποτε ένα παλληκάρι, το οποίο μου εξομολογήθηκε: «Πάτερ μου, απέναντι από το σπίτι μου ζούσε μια πανέμορφη κοπέλα. Την είχα ερωτευτεί. Πήγαινα και στο σπίτι της , διότι ήμουν κολλητός με τον αδερφό της . Όμως , ποτέ δεν έμαθε τον βαθύ πόνο που έτρεφα για εκείνη. Ήμουν ευγενής…
…Πέρασαν έτσι δέκα χρόνια και δεν ξεδίψασα ποτέ το συναίσθημά μου. Στράφηκα σε ανώτερα πράγματα. Αγάπησα πολύ στους πατέρες της Εκκλησίας. Διάβασα τα συγγράμματα τους. Ξεκίνησα να γράφω ποίηση, κείμενα. Προσευχόμουν, έκανα μετάνοιες. Έζησα πνευματικά χρόνια , εκεί απέναντι από την αγαπημένη μου, η οποία μέχρι τώρα δεν γνωρίζει τίποτε , παρ’ ότι κάπου ανταμώνουμε τυχαία στα δρομάκια της Αθήνας. Έχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια από τότε. Δόξα τῷ Θεῷ».
Συγκινήθηκα με τη λεπτότητα αυτού του νέου. Θυμήθηκα τον κόμη Καποδίστρια που νοσταλγούσε την ωραία αριστοκράτισσα . Ωστόσο , έγραφε στον πατέρα του από τη Ρωσία: «Πατέρα, δεν είμαι εγώ για παντρειές. Με απασχολεί ο τόπος μου. Θέλω να κάνω κάτι σοβαρό για την Ελλάδα, να αφήσω καλή ανάμνηση στις μετέπειτα γενεές» ( πρβλ. Ελένη Κούκου, Ιωάννης Καποδίστριας- Ρωξάντρα Σ. Στρούντζα, έκδ. Πατάκη, Αθήνα, Μάιος 2008, η΄ έκδοση, σ. 88 ) .
Ο άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης , ο αγαπημένος άγιος του π. Πορφυρίου και ο εμπνευστής του στη ζωή της αγιότητας, έστησε το ξεροκάλυβό του δίπλα από το αρχοντόσπιτο των γονιών του. Όμως , μέχρι που εκοιμήθη, δεν τους αποκαλύφθηκε. Εκείνοι τον θεωρούσαν ήδη νεκρό. Μεγαλείο κυριαρχίας στο συναίσθημα, από αγάπη έμπονη, θεϊκή, πανανθρώπινη, η οποία αγκαλιάζει τους πάντες το ίδιο απαλά, με χάρη και λεπτότητα.
3/10/08


Πηγή: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Με αφορμή έναν αιφνίδιο θάνατο



ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ,22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2005 ήρθε η κ. Ειρήνη στον ναό να εξομολογηθεί. Περίμενε μία ώρα εωσότου τελειώσω κάποιες υποθέσεις. Ήταν πολύ στενοχωρημένη. Ένα γεγονός είχε συνταράξει την οικογένειά της. Ο ανιψιός της , ο Γιώργος έναν μήνα νωρίτερα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα∙ ανασύρθηκε κάτω από μία νταλίκα απανθρακωμένος. Στο νεκροτομείο δεν της επέτρεψαν να τον δει. Τον είχαν βάλει σε μία μαύρη σακούλα , της οποίας όμως το μήκος ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το ύψος του ανιψιού της ( πάνω από 2 μέτρα) .
Η κηδεία έγινε με τις αμφιβολίες να τη βασανίζουν εάν πράγματι ο ανιψιός της είχε πεθάνει με αυτό τον τρόπο . Ο ιατροδικαστής δεν είχε επιτρέψει να ανοιχτεί ούτε το φέρετρο. Ήταν σφραγισμένο. Η οικογένεια του εκλιπόντος είχε διπλό πένθος, διότι δεν γνώριζε αν ήταν όντως ο γιος τους που κηδεύτηκε. Η μεγάλη αγωνία και ο βαθύς πόνος τους έκανε να στραφούν στον Θεό. Η μητέρα κι ο πατέρας του 27χρονου παιδιού , ενώ βρίσκονταν σε διάσταση, ειρήνευσαν κι αναζήτησαν διέξοδο στην προσευχή. Ήθελαν να μάθουν τί πραγματικά συνέβη στον γιο τους.
Η κ. Ειρήνη λίγες μέρες νωρίτερα είχε δει ένα όνειρο πολύ ζωντανό∙ τον Γιώργο να της χαμογελάει και να την παρακινεί να μη στενοχωριέται. «Εγώ είμαι καλά εδώ. Εκτελώ εντολές του προφήτη Ηλία». Η κ. Ειρήνη και η οικογένεια του Γιώργου μένουν στο Περιστέρι. Λίγες μέρες μετά, μια ευλαβής γνωστή της οικογένειας είδε πάλι τον Γιώργο σε όνειρο να της λέει: «Να πάτε στον προφήτη Ηλία που είναι με τις πολλές καφετερίες». Η κ. Ειρήνη, μόλις το πληροφορήθηκε , έσπευσε να αναζητήσει τον ναό. Στο Χαϊδάρι που έμενε υπήρχε Προφήτης Ηλίας χωρίς όμως καφετέριες στα πέριξ. Ένα βράδυ, καθώς βρισκόταν στο δωμάτιο του Γιώργου, είδε πεσμένη δίπλα από το κομοδίνο του μία εικονούλα∙ ήταν του προφήτη Ηλία. Στην πίσω πλευρά της αναγραφόταν «Προφήτης Ηλίας Παγκρατίου». Την επομένη ήρθε στο Παγκράτι όπου διαπίστωσε ότι ήταν ο ναός όπως τον είχε περιγράψει ο ανιψιός της , με πολλές καφετέριες κοντά.
Το θαυμαστό είναι ότι τελείως απρογραμμάτιστα έπεσε πάνω μου παρ’ ότι δεν ήταν η εφημερία μου. Ο Γιώργος δούλευε κάπου κοντά στο Παγκράτι , σε κατάστημα ρούχων. Της μίλησα για τν γέροντα Πορφύριο- τον οποίο δεν γνώριζε- και για τη χάρη που είχε να βλέπει ψυχές στον Παράδεισο και της πρόσφερα ένα βιβλίο που μιλούσε για τον γέροντα.

Πηγή: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

[gkou]

Το προτέρημα του χριστιανού



ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ζεις τη θλίψη σου και αποκάμεις. Με συντροφιά τον Χριστό ζεις τη θλίψη σου με προσδοκία ανάστασης. «ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» ( Ιωάν. ις΄21 ) . Είναι φοβερή λύτρωση η εν Χριστώ ζωή∙ να περικυκλώνει και να ζώνει την καρδιά σου η βαθιά θλίψη και εσύ να αισιοδοξείς για τα αναστάσιμα γεγονότα που σου ετοιμάζει ο Θεός. Γνωρίζεις ότι σε τόπους αναψυχής φτάνεις περνώντας από το καμίνι των θλίψεων. Ψάλλει σοφά ο υμνωδός: «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν.» ( Ψλ. ξε΄12 ). Τελικά είσαι σίγουρος. Όσο βαθύτερη η θλίψη, τόσο και πιο ευλογημένα θα είναι τα γεγονότα που θα συναντήσεις . Λειτουργεί ο νόμος της γέννας. Βλέπεις πίσω από τα σύννεφα το φως του ηλίου. Ζεις τον πνευματικό νόμο: «Τα μεγάλα χαρίσματα έρχονται με μεγάλους πειρασμούς». ( Ισαάκ ο Σύρος ) . Να ποιό το θαύμα της πίστης , σε πάει λίγο πιο πάνω∙ εκεί που όλοι αποκάμουν, εσύ κάνεις ένα βήμα πιο μπροστά, πιο ψηλά.
5/10/ 04


Πηγή: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»