Σκοπός του μοναχισμού και του γάμου

Πνευματικά θέματα της Ορθόδοξης πίστης μας - Spiritual subjects of our Orthodox faith.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Σκοπός του μοναχισμού και του γάμου

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Ιουν 29, 2013 5:24 pm

ΕΡΩΤΑΣ, ΣΕΞ, ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ


Εικόνα


Γιατί ο γάμος & ο έρωτας είναι θρησκευτικά θέματα; Τον νοιάζει το Θεό τι κάνω εγώ στο κρεβάτι μου;

Ό,τι και να λέει ο κόσμος, ό,τι και να νομίζει ο καθένας, εμείς το ζήτημα θα το εξετάσουμε όχι ψυχολογικά, κοινωνιολογικά ή ιστορικά, αλλά θα δούμε πώς σχετίζεται με τη σωτηρία ή την απώλεια της αιώνιας ψυχής του ανθρώπου.


Υπενθυμίζω ότι σωτηρία (παράδεισος) είναι η ένωση με το Θεό (και κατ’ επέκταση με όλα τα όντα), ενώ απώλεια (κόλαση) είναι η οδυνηρή απομόνωση που συνεπάγεται η απόρριψη αυτής της ένωσης. Και ο παράδεισος και η κόλαση αρχίζουν εδώ και συνεχίζονται στην αιωνιότητα. Οι μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την πραγματικότητα αυτή είναι αμέτρητες. Βλ. γενικώς στο Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας, εκδ. Μυριόβιβλος (διάβασέ το ολόκληρο εδώ).


Οι γονείς της Παναγίας, άγιοι Ιωακείμ & Άννα. Η εικόνα που τους παριστάνει αγκαλιασμένους είναι ΚΛΑΣΙΚΗ και πολύ γνωστή στην Ορθοδοξία. Συμβολίζει μάλιστα τη βραδιά που έκαναν έρωτα και "συνέλαβαν" την Παναγία. Βλ. και σχετικό άρθρο.

Οι δύο δρόμοι

Οι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής μάς παραδίδουν από την εμπειρία τους ότι υπάρχουν δύο δρόμοι που οδηγούν τον άνθρωπο στην ένωση με το Θεό: ο γάμος και ο μοναχισμός (=το να γίνει κάποιος μοναχός, δηλ. καλόγερος).

Ο μοναχισμός (με την αφοσίωση στη συστηματική καλλιέργεια της προσευχής και της πραγματοποίησης της εντολής της αγάπης) αποσκοπεί στην άπειρη διεύρυνση της νοερής καρδιάς, ώστε να χωρέσουν σ’ αυτήν ο Θεός και όλα τα πλάσματα. Γι’ αυτό είναι πιο εξελιγμένη μορφή χριστιανικής ζωής από τον έγγαμο βίο, αλλά είναι επίσης πολύ πιο δύσκολη, ακόμη και επικίνδυνη! Γι’ αυτό, ο μοναχισμός δεν είναι κανόνας στη χριστιανική ζωή, αλλά εξαίρεση (όπως και στην επιστήμη ή την τέχνη, το να αφοσιώνεσαι 100% και να καταλήγεις ο Αϊνστάιν ή ο Μπετόβεν, δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση).

Ο κανόνας λοιπόν, ο κατάλληλος για όλους, είναι ο γάμος. Στο γάμο, παίρνεις μαζί σου έναν άλλο άνθρωπο, του προσφέρεις τον εαυτό σου εξ ολοκλήρου και ενώνεσαι μ’ αυτόν σε έναν άνθρωπο. Το παντρεμένο ζευγάρι είναι πλέον ένας άνθρωπος, αποτελούμενος από δύο πρόσωπα, όπως η Αγία Τριάδα είναι ένας Θεός αποτελούμενος από τρία Πρόσωπα. Η ένωση αυτή πραγματοποιείται από το Άγιο Πνεύμα κατά την τελετή του γάμου – γι’ αυτό και μόνον ένας γάμος υπάρχει, ο εκκλησιαστικός. Ο «πολιτικός γάμος» ή η «ελεύθερη συμβίωση», δεν είναι γάμοι, αλλά συμφωνίες.

Ο εκκλησιαστικός γάμος δεν είναι υπόθεση του ζευγαριού, αλλά ολόκληρης της Εκκλησίας (της κοινωνίας των χριστιανών), γι’ αυτό καλούνται στο ναό οι υπόλοιποι, όχι βέβαια για... κουτσομπολιό, αλλά για να προσευχηθούν για το ζευγάρι. Επίσης δεν είναι μόνο γιορτή, αλλά και σταυρός, δηλαδή αυτοθυσία. Δυστυχώς, δεν έχουμε προστατεύσει το γάμο, αλλά τον έχουμε μετατρέψει σε έναν άψυχο θεσμό – και τελικά τον έχουμε αρνηθεί. Θα μιλήσουμε γι’ αυτό παρακάτω.

Σκοπός του γάμου: με την απόλυτη αυτοπροσφορά στον/στη σύζυγο, μαθαίνω να είμαι ταπεινός και να αγαπώ απόλυτα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη κι αν ο άλλος δε μου προσφέρει αυτά που νόμιζα ότι θα λαμβάνω. Μαθαίνω να συγχωρώ (συν+χωρώ = χωράω με τον άλλο στον ίδιο χώρο). Στη συνέχεια, παίρνοντας μαζί μου τον άλλο (τον «δικό μου άλλο»), προχωράμε στηρίζοντας ο ένας τον άλλο στη διεύρυνση της καρδιάς μας, ώστε να πλησιάσουμε την ένωση με το Θεό και με όλα τα όντα.

Το σεξ εντός του γάμου ολοκληρώνει την ένωση των δύο προσώπων και την επισφραγίζει με τη σύλληψη των παιδιών – αυτό κάνει το ζευγάρι να συμμετέχει στο δημιουργικό έργο του Θεού, να γίνεται συνδημιουργός ανθρώπων, συνεργάτης του Θεού. Τα παιδιά, όταν έρθουν, συμβάλλουν στην επέκταση της αγάπης σε άλλους και καλό είναι να μην τα αποφεύγουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «σκοπός του γάμου» είναι η «διαιώνιση του είδους».

Sex

Το σεξ προκαλεί ηδονή. Αν δεν προκαλούσε, τα ζώα ή (ως ένα βαθμό) και οι άνθρωποι δεν θα ενδιαφέρονταν για τη διαιώνιση του είδους. Στη φύση, ωμά και ξερά, το σεξ υπάρχει για τη διαιώνιση του είδους. Έτσι, η ηδονή που προκαλεί είναι μια σοφή παρέμβαση «της φύσης» (όπως λένε οι άθεοι) ή του Θεού, όπως λέμε οι χριστιανοί, ώστε να δοθεί ένα κίνητρο για την αναπαραγωγή.

Οι άνθρωποι λοιπόν δεν κάνουν σεξ μόνο για να αποχτήσουν παιδιά, αλλά και για να νιώσουν ηδονή. Η ηδονή αυτή είναι ευλογημένη μέσω της τελετής του γάμου και ο απόστολος Παύλος ζητά από τους συζύγους να μην τη στερούν στον/στη σύζυγό τους (Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. 7, στίχ. 5 – βλ. όλο το κεφάλαιο 7 περί γάμου και παρθενίας).

Όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι μπορεί να αποσυνδέσει το σεξ από το γάμο και από την απόχτηση παιδιών, φέρθηκε σαν τον ιδιοκτήτη της χήνας με τα χρυσά αβγά (που την έσφαξε, νομίζοντας πως είναι γεμάτη αβγά!!!): έπεσε με τα μούτρα. Και φυσικά μετέτρεψε το σεξ σε επικερδές εμπορικό-καταναλωτικό προϊόν, εντάσσοντάς το παντού. Έτσι εκχυδαΐζει κάτι ιερό, ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Να το πω αλλιώς: όταν μια κοπέλα/γυναίκα μού στέλνει "ερωτικά μηνύματα" και με κάνει να την επιθυμήσω ("γίνει ποθητή", "εκπέμπει θηλυκότητα", όπως λένε οι ...μοντέρνοι), αυτόματα μέσα μου υποβαθμίζεται ως άνθρωπος-εικόνα του Θεού, αδελφός και συνάνθρωπός μου, και καταντάει αντικείμενο του πόθου μου: θέλω να την [bip]... Γι' αυτό μέσα στο σεξουαλικό πόθο υπάρχει ο κίνδυνος της αμαρτίας, τόσο για μένα (που τη βλέπω και την ποθώ, αντί να την αγαπώ), όσο και για κείνη, που με έκανε να τη δω έτσι (τα ίδια φυσικά ισχύουν και ανάποδα, από τον άντρα προς τη γυναίκα). Αυτή την αμαρτία θέλει να προλάβει η Ορθοδοξία (δηλ. το ευαγγέλιο και οι άγιοι) με τον ιερό θεσμό & δεσμό που λέγεται γάμος.
Φώτο από το άρθρο "Οι 7 δρόμοι της αγάπης προς το παιδί"
Ο άνθρωπος, παύοντας να ενδιαφέρεται για την ένωση με το Θεό, δεν ενδιαφέρεται και για το γάμο. Την ηδονή μπορεί να την απολαύσει «πιο άνετα» χωρίς την ισόβια δέσμευση που απαιτεί ο γάμος! Όμως, η αποσύνδεση του σεξ από το γάμο και από την απόχτηση παιδιών και η μετατροπή του απλώς σε μέσο απόλαυσης, περιέχει κινδύνους: ποιος θα θέσει φραγμούς στην εκμετάλλευση του άλλου, στην αντιμετώπισή του ως εργαλείου ηδονής, στον τραυματισμό των συναισθημάτων του; Συνθήματα όπως «δεν υπάρχει αμαρτία» και «ας κάνουμε ό,τι θέλουμε» μετατρέπουν εύκολα στη ζωή σε κόλαση. Και τελικά, αφού ο άνθρωπος χορτάσει σεξουαλική ηδονή, και ικανοποιήσει τις φαντασιώσεις του, μένει μόνος και πιθανόν πληγωμένος. (Για να μην αναφέρουμε τις σεξουαλικές διαστροφές, όπου ο άλλος ξεκάθαρα μετατρέπεται σε αντικείμενο, όχι μόνο στο βιασμό και την παιδεραστία, αλλά και στο σαδισμό κλπ.).
Σχέσεις εκτός γάμου
Σε μια «ελεύθερη» (εκτός γάμου) ερωτική σχέση, οι άνθρωποι στερούν τον εαυτό τους από τη χάρη του Θεού, η οποία, με το γάμο, τους ευλογεί και τους ενώνει σε έναν άνθρωπο. Είναι «αμαρτία» αυτό; Μάλλον, συνήθως είναι συνέπεια της αμαρτίας, δηλαδή της αποκοπής του Θεού από τη ζωή μας ή της κατασκευής ενός «ιδιωτικού» χριστιανισμού, στον οποίο νομίζουμε ότι είμαστε «εντάξει με το Θεό» χωρίς καμία σχέση με την Εκκλησία που Εκείνος ίδρυσε για μας.
Ένα ζευγάρι, αν αγαπιέται στ’ αλήθεια, γιατί να μην παντρευτεί;
Είτε
α. διότι αγνοεί εντελώς τη σημασία του γάμου (αληθινή ένωση των δύο),είτε
β διότι κατά βάθος ο ένας ή και ο άλλος θέλει να μπορεί να διαλύσει τη σχέση όποτε το επιθυμήσει.
Και οι δύο αυτοί λόγοι δε βοηθάνε τον άνθρωπο να πλησιάσει το Θεό. Συχνά μάλιστα δεν τον βοηθάνε ούτε να ζήσει σαν άνθρωπος. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε ότι πρέπει να «κάνεις σχέση» μόνον όταν αγαπάς αληθινά και να μένεις πιστός (μονογαμικός). Η Εκκλησία (ως συνήθως) φτάνει ένα βήμα πιο πέρα: ενώνει τους δύο ανθρώπους σε έναν, θεμελιώνοντας μια αδιάσπαστη σχέση, με στόχο την ένωση με το Θεό.
Η ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει φοβία με το σεξ, όπως η δυτική χριστιανοσύνη (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική), στην οποία το σεξ εσφαλμένα θεωρήθηκε αμαρτωλό. Όμως προστατεύει και ευλογεί το σεξ, εντάσσοντάς το στα πλαίσια του γάμου, δηλαδή της πλήρους ψυχοσωματικής ένωσης δύο ανθρώπων διά της χάριτος και της ευλογίας του Αγίου Πνεύματος.

Η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας, που έχει το ένα στήθος έξω & θηλάζει το Χριστό, φανερώνει την απουσία ηθικισμού στην Ορθοδοξία. Βέβαια, δε βγάζει σεξιστικά μηνύματα - να μια διαφορά της παράδοσής μας από τις σύγχρονες διαφημίσεις & όχι μόνο...
Παθολογία του γάμου
Ένας γάμος με στερεή βάση τα βγάζει πέρα σε οποιεσδήποτε συνθήκες: σε ασθένεια ή αναπηρία, φτώχεια, στερήσεις, ανεργία, εξορίες, ακόμη και ηθικά στραβοπατήματα του/της συζύγου ή και των δύο συζύγων (αφού πάντα υπάρχει δυνατότητα για μετάνοια και συγχώρηση). Η χάρη του Θεού ενισχύει τους ανθρώπους, ώστε η αγάπη να ξεπεράσει τις αδυναμίες. Πώς λοιπόν τόσοι γάμοι καταλήγουν σε αποτυχία, σε βία, καταπίεση, ψυχική και σωματική οδύνη και τελικά σε διάλυση; Πού είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς;
Εννοείται ότι η χάρη του Θεού δεν ενεργεί, αν οι άνθρωποι κλείνουν το Θεό έξω από τη ζωή τους. Εκκλησιαστικός γάμος δε σημαίνει μόνο μια ημίωρη τελετή, αλλά διαρκής σχέση της νέας οικογένειας με την εκκλησιαστική ζωή (την προσευχή, τη νηστεία, τον εκκλησιασμό, την εξομολόγηση και τη θεία Μετάληψη), με σκοπό την καλλιέργεια της ταπείνωσης, της συγχωρητικότητας και της αγάπης.
Αν έστω και μόνο ο ένας προσεύχεται και αγωνίζεται πνευματικά, ο άλλος μπορεί να μετανοήσει και ο γάμος μπορεί να σωθεί.
Όταν η Εκκλησία (=το σπίτι μας και η κοινωνία των χριστιανών) ζει σωστά, κάθε χριστιανός έχει τον πνευματικό του, στον οποίο εξομολογείται από παιδί. Η εξομολόγηση δεν είναι μια «ανάκριση» για εντοπισμό αμαρτιών, αλλά μια διαρκής σχέση αγάπης και μαθητείας σε έναν έμπειρο και ταπεινό πνευματικό διδάσκαλο, που έχει σκοπό να μας βοηθήσει να παρακάμψουμε ό,τι μας εμποδίζει να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον (να «καθαρίσουμε την καρδιά μας από τα πάθη»). Η διαδικασία αυτού του καθαρισμού μπορεί να διαρκέσει χρόνια, όμως όσο προοδεύει, τόσο πιο ώριμος και υπεύθυνος (δηλαδή, για να το πω θεολογικά, τόσο πιο ταπεινός και άγιος) γίνεται ο άνθρωπος.
Συνεπώς, ο άνθρωπος θα πρέπει να παντρεύεται αφού λάβει ευλογία από τον πνευματικό του. Όσο είναι ανεύθυνος και ανώριμος, είναι ακατάλληλος για γάμο και ο πνευματικός του δεν θα του δώσει ευλογία μέχρι να προοδεύσει ηθικά. Και, μετά το γάμο, η ηθική αυτή πρόοδος συνεχίζεται – γι’ αυτό, όπως το ζευγάρι έχει οικογενειακό γιατρό, πρέπει να έχει και οικογενειακό πνευματικό.
Εννοείται ότι, όπως αναζητάς με προσοχή τον κατάλληλο γιατρό, έτσι αναζητάς και τον κατάλληλο πνευματικό (και στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί καλοί πνευματικοί – όσοι και καλοί γιατροί). Η σχέση με τον πνευματικό δεν πρέπει να γίνεται εξάρτηση και θρησκοληψία, αλλά να βοηθά το ζευγάρι στην αλληλοκατανόηση, την αγάπη και την πνευματική πρόοδο. Πρέπει να του δίνει χαρά: αυτό που οι σοφοί παλιοί χριστιανοί ονόμαζαν «χαρά Θεού».
Εκκλησιαστική ζωή χωρίς χαρά δεν είναι υγιής ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή, και χρειάζεται αναπροσαρμογή και θεραπεία. Αλλά και χωρίς εκκλησιαστική ζωή, ο άνθρωπος στερεί τον εαυτό του από τη χαρά του Θεού, την οποία στη συνέχεια αναζητά σε γήινα υποκατάστατα. Ομοίως, οι σύμβουλοι γάμου, οι σχολές γονέων και οι ψυχοθεραπευτές, σπουδαίες προσπάθειες του δυτικού πολιτισμού, είναι τα υποκατάστατα της εξομολόγησης – που έχουν όμως διαφορετικό ρόλο, γιατί αποστολή της εξομολόγησης είναι το σημαντικότερο: η προσέγγιση Θεού και ανθρώπου, κατά την οποία άλλωστε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα ξεπερνιούνται.


Ένα κοινωνικό πρόβλημα: συσσωρεύοντας πρόσθετες ανάγκες, η κοινωνία σήμερα ωθεί τον άνθρωπο να παντρεύεται μετά τα 30 του. Προκύπτει έτσι μια «ψαλίδα» 15-20 χρόνων ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και το γάμο. Η λύση του προβλήματος απαιτεί μετατόπιση των ενδιαφερόντων της κοινωνικής ζωής, πράγμα δύσκολο, όμως απαραίτητο για την προστασία του γάμου, δηλαδή ενός δρόμου για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Το διαζύγιο είναι για το γάμο ό,τι ο ακρωτηριασμός σε μια εγχείρηση: η τελευταία λύση, ανεπιθύμητη αλλά αναγκαία, για να αποκοπεί ένα μέλος, όχι επειδή απλώς δεν θεραπεύεται, αλλά επειδή οδηγεί όλο τον οργανισμό στη σήψη και το θάνατο.
Η τρομερή ευκολία επιλογής του διαζυγίου στις μέρες μας οφείλεται στην απόλυτη άρνηση των ανθρώπων να ανοίξουν με ταπείνωση και αγάπη την καρδιά τους στον άλλο, θυσιάζοντας τον εγωισμό τους. Αυτό είναι φυσικό, αφού «δε χρειαζόμαστε πια» την εκκλησιαστική τελετή του γάμου, ούτε τη θεία χάρη που προσκαλείται με αυτήν. Τα «ξεπερασμένα στοιχεία» του γάμου οδηγούν στην προτίμηση της «ελεύθερης σχέσης». Έτσι όμως κλείνουν ένα δρόμο που είχε μείνει ανοιχτός προς το Θεό.
ΜΙΚΡΗ ΛΙΣΤΑ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
Ο απόστολος Πέτρος (βλ. Ματθ. 8, 14-17), σύζυγος του οποίου θεωρείται από την παράδοση η αγία Ιωάννα (μία από τις μυροφόρες), o άγιος Σπυρίδωνας, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο διάκονος Φίλιππος, ο άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων, προστάτης των μελισσών, η αγία Υπομονή, η αγία Σοφία, που μαρτύρησε με τις τρεις μικρές κόρες της, η αγία Ιουλίττα, μητέρα του παιδομάρτυρα αγίου Κηρύκου, η αγία Ευβούλη, μητέρα του γιατρού αγίου Παντελεήμονα, η αγία Άννα, μητέρα του προφήτη Σαμουήλ, η αγία Θεοδότη, μητέρα των αγίων γιατρών Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων, οι αγίες Μακρίνα και Εμμέλεια, γιαγιά και μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου, η αγία Νόννα, μητέρα του ποιητή αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, η αγία Ανθία, μητέρα του αγίου Ελευθερίου, η αγία Ελένη, η αγία Μελάνη (γιαγιά και εγγονή με το ίδιο όνομα), οι αγίες Θεοδώρα και Θεοφανώ οι αυτοκράτειρες, οι σύγχρονοι άγιοι Σεραφείμ της Βίριτσας, Νικόλαος Πλανάς (Αθήνα), Λουκάς ο Ιατρός και πολλοί άλλοι.

Οι άγιοι Ζαχαρίας & Ελισσάβετ, γονείς του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (από εδώ).
Ζεύγη αγίων
Οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα (γονείς της Θεοτόκου), Ζαχαρίας και Ελισάβετ (γονείς του Προδρόμου), Ακύλας και Πρίσκιλλα, οι μάρτυρες Τιμόθεος και Μαύρα, η αγία Πολυχρονία και ο μάρτυρας σύζυγός της άγιος Γερόντιος (γονείς του αγίου Γεωργίου), οι άγιοι Θεοπίστη και Ευστάθιος, που μαρτύρησαν μαζί με τα παιδιά τους, τους αγίους Αγάπιο και Θεόπιστο, οι άγιοι Ξενοφών και Μαρία, που γιορτάζουν επίσης μαζί με τους γιους τους, τους αγίους Αρκάδιο και Ιωάννη, οι άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία, Αδριανός και Ναταλία, Γαλακτίων και Επιστήμη κ.π.ά.
Πηγή : http://o-nekros.blogspot.com


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Σκοπός τοῦ μοναχισμοῦ καί τοῦ γάμου

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Πέμ Σεπ 19, 2013 8:55 am

Σκοπός τοῦ μοναχισμοῦ καί τοῦ γάμου
Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου 2013

Εικόνα

του Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Τό μυστήριο τῆς μοναχικῆς ζωῆς καί τό μυστήριο τοῦ γάμου ἔχουν ἕναν κοινό στόχο: τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς μετανοίας-κάθαρσης ἀπό τά πάθη, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θέωσής του. Ἡ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων εἶναι τό μέσο διά τοῦ ὁποίου ἐπιτυγχάνεται ἡ θεραπεία καί ἡ σωτηρία μας.
Αὐτή ἡ μίμησι εἶναι δυνατή τόσο στόν ἕνα τρόπο ζωῆς, δηλαδή στό μοναχισμό, ὅσο καί στόν ἄλλο, δηλαδή στόν γάμο. Ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατή σέ ὅλους, ἀκόμη καί σ’ αὐτούς πού παραμένουν ἄγαμοι ἐν τῷ κόσμῳ, ἐφ’ ὅσον τηροῦν τό θέλημά Του.

Ἡ γνήσια μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἀποστολικὴ καὶ εὐαγγελικὴ πολιτεία. Σ’ αὐτὴν προηγεῖται ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ μοναχὸς γίνεται ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ εὐχὲς τοῦ ἱερέως, πού διαβάζονται κατά τήν μοναχική κουρά, εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὲς πάνω στὸ θέμα αὐτό: «Κατασκεύασέ τον (τόν κειρόμενο μοναχό), ὄργανο ἐναρμόνιο, ψαλτήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε, ἀφοῦ μέ προκοπή ἀπεκδυθεῖ τόν παλαιό ἄνθρωπο τόν σύμφωνο μέ τήν ἀπάτη τοῦ πολύμορφου ὄφεως, νά ἐνδυθεῖ τόν νέον Ἀδάμ, τόν κατά Θεόν κτισθέντα, μέ ὁσιότητα καί δικαιοσύνη. Στερέωσέ τον πάντοτε, ὥστε νά βαστάζει τά στίγματα καί τόν Σταυρόν τοῦ Ἰησοῦ στό σῶμα του, διά τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἔχει σταυρωθεῖ γι’ αὐτόν καί αὐτός γιά τόν κόσμο»110.

Ὁ μοναχός δηλαδή δέν κάνει τίποτε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι θά πρέπει νά κάνει κάθε χριστιανός: Νεκρώνεται ὡς πρός τόν κόσμο καί ὁ κόσμος γι’ αὐτόν. Ὁ κόσμος δεν ἔχει καμμία ἐπίδραση πάνω του καί ὁ μοναχός δεν ἔχει καμμία βλέψη καί ἐπιθυμία γιά τά πράγματα τοῦ κόσμου.
Μέ τήν συνεργία τῆς Θείας Χάρης καθαρίζεται ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος καί καρδίας. Φωτίζεται δέ ἐπίσης ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφοῦ πετύχει τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη του μέ τήν Μετάνοια, τήν ἄσκηση καί τήν Μυστηριακή ζωή.

Αὐτό ἀκριβῶς δίδαξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι: Μετάνοια, ἀντιστράτευση στά πάθη, συνεργασία μέ τήν Θεία Χάρη, ἀδιάλειπτη προσευχή καί τελικά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση. Αὐτά καλούμαστε ἀπό τόν Κύριο νά τά βιώσουμε ὅλοι μας, μοναχοί καί λαϊκοί, ἔγγαμοι καί ἄγαμοι.

Ὁ γάμος (ὁ ἔγγαμος βίος) δέν καταργεῖ τά τρία στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἀντιθέτως, οἱ ἔγγαμοι καλοῦνται –συνεργαζόμενοι μέ τήν «συνδεσμοῦσα αὐτούς» Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί βοηθώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον– νά καθαρθοῦν ὅπως καί οἱ μοναχοί, ὥστε νά φθάσουν καί αὐτοί στόν φωτισμό καί στήν θέωση.
Ἐπιτυγχάνουν δέ αὐτό κάνοντας ὑπομονή στίς ποικίλες δυσκολίες τοῦ συζυγικοῦ-οἰκογενειακοῦ βίου καί καλλιεργώντας τήν μεταξύ τους ὑπακοή καί τήν ἀνιδιοτελῆ-θυσιαστική ἀγάπη. Ἔτσι θά φθάσουν «ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ», μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους νά τηροῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τῆς εὐχή τῆς ἀκολουθίας τοῦ γάμου: «Κύριε...αὐτούς πού εὐδόκησες νά ἑνωθοῦν, διαφύλαξέ τους μέσα στήν εἰρήνη καί τήν ὁμόνοια. Τίμιον ἀνάδειξε τόν γάμο τους ... καί καταξίωσέ τους νά φθάσουν σέ καλά γεράματα ἐργαζόμενοι μέ καθαρή καρδιά τίς ἐντολές σου»111.

Ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε ὅλη τήν διδασκαλία της στίς εὐχές τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Ἐκεῖ φανερώνεται ξεκάθαρα ὅτι οἱ σύζυγοι ὀφείλουν νά ζοῦν μέ σωφροσύνη καί ἀγάπη καί νά πορεύονται σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.
Ἡ εὐχή τοῦ γάμου: «Αὐτός, Δέσποτα Πανάγιε, εὐλόγησε αὐτόν τόν γάμο καί δῶσε στούς δούλους σου αὐτούς εἰρηνική ζωή, μακροημέρευση, τήν ἀγάπη μεταξύ τους μέσα στό σύνδεσμο τῆς εἰρήνης [...] διατήρησε ἀνεπιβούλευτη τήν κοίτη τους [...] γέμισε τούς οἴκους τους μέ σῖτο, οἶνο, ἔλαιο καί κάθε καλωσύνη, γιά νά μεταδίδουν καί σ’ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη»112 φανερώνει ὅτι ζητιέται καί ἀπό τούς ἐγγάμους ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλεημοσύνη.

Ἡ μνημόνευση τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἀξιώθηκαν θείων ἐπισκέψεων καί δωρεῶν ἀποτελεῖ προτροπή γιά νά τούς μιμηθοῦμε. Ἡ προτροπή γιά τήρηση τῶν ἐντολῶν κατά τό πρότυπο τῶν Ἁγίων ἀποδεικνύει τό ἀσκητικό περιεχόμενο καί τήν σωτηριώδη προοπτική τοῦ χριστιανικοῦ γάμου.

Ὅ,τι εἶναι γιά τόν μοναχό τό Μοναστήρι, εἶναι γιά τόν ἔγγαμο ἡ οἰκογένεια. Ἐκεῖ καλεῖται νά σταυρωθεῖ καί νά ἀναστηθεῖ μαζί μέ τόν Χριστό. Ἡ οἰκογένεια εἶναι Σταυρός πού ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση.
Ὁ οἰκογενειακός βίος μπορεῖ μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει βίος ἀνθόσπαρτος, ὅταν ὅλοι στήν οἰκογένεια ζοῦν «κατά Θεόν». Ἡ ἀληθινή χαρά καί μακαριότητα εἶναι δυνατή ὅταν τά μέλη τῆς οἰκογένειας ἔχουν ταπείνωση καί ἀγάπη, ὅταν ζοῦν Τριαδικά· δηλαδή ὅταν ζοῦν διά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης ὁ ἕνας μέσα στήν καρδιά τοῦ ἄλλου καί ὅλοι μέσα στόν Χριστό καί γιά τόν Χριστό.

Στό τέλος τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, διαβάζονται οἱ εὐχές πού προτρέπουν τούς νεονύμφους νά μιμηθοῦν τούς Ἁγίους ἐργαζόμενοι τίς Θεῖες ἐντολές: «Εἴθε νά μεγαλυνθεῖς νυμφίε ὅπως ὁ Ἀβραάμ καί νά εὐλογηθεῖς ὅπως ὁ Ἰσαάκ καί νά πληθυνθεῖς ὅπως ὁ Ἰακώβ, πορευόμενος μέ εἰρήνη καί ἐργαζόμενος μέ δικαιοσύνη τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Καί σύ νύμφη εἴθε νά μεγαλυνθεῖς ὅπως ἡ Σάρρα καί νά εὐφρανθεῖς ὅπως ἡ Ρεβέκκα καί νά πληθυνθεῖς ὅπως ἡ Ραχήλ, εὐφραινόμενη μέ τόν ἄνδρα σου, φυλάγοντας τούς ὅρους τοῦ νόμου· διότι ἔτσι εὐδόκησε ὁ Θεός»113.
Τελικός σκοπός τοῦ γάμου, ὅπως καί τοῦ μοναχισμοῦ, εἶναι ἡ σωτηρία, ὁ ἁγιασμός, ἡ θέωση, τῶν ἀνθρώπων.

110 Ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς Μοναχικῆς κουρᾶς: «Κατασκεύασον αὐτὸν ὄργανον ἐναρμόνιον, ψαλτήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἐντεῦθεν μετὰ προκοπῆς ἀπεκδυσάμενος τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο τὸν κατὰ τὴν φιλήδονον ἀπάτην τοῦ πολυμόρφου ὄφεως, ἐνδύσηται τὸν νέον Ἀδάμ, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνη. Στερέωσον αὐτὸν πάντοτε τὰ στίγματα καὶ τὸν Σταυρὸν τὸν Ἰησοῦ βαστάζειν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ, δι’ ὧν αὐτῷ ὁ κόσμος ἐσταύρωται καὶ αὐτὸς τῷ κόσμῳ». Πρβλ στό: Ὁ μοναχισμός καί ὁ ἔγγαμος βίος. http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1 ... 2829132807.

111 Ἀπό τήν Ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου: «Κύριε...οὕς ηὐδόκησας συναφθῆναι ἀλλήλοις, ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ διαφύλαξον. Τίμιον αὐτοῖς τὸν γάμον ἀνάδειξον· ἀμίαντον αὐτῶν τὴν κοίτην διατήρησον· ἀκηλίδωτον αὐτῶν τὴν συμβίωσιν διαμεῖναι εὐδόκησον· καὶ καταξίωσον αὐτοὺς ἐν γήρει πίονι καταντῆσαι, ἐν καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ ἐργαζομένους τὰς ἐντολάς σου».

112 Ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου.

113 «Μεγαλύνθητι νυμφίε ὡς ὁ Ἀβραὰμ καὶ εὐλογήθητι ὡς ὁ Ἰσαὰκ καὶ πληθύνθητι ὡς ὁ Ἰακώβ, πορευόμενος ἐν εἰρήνη καὶ ἐργαζόμενος ἐν δικαιοσύνη τὰς ἐντολᾶς τοῦ Θεοῦ. Καὶ σὺ νύμφη μεγαλύνθητι ὡς ἡ Σάρα καὶ ἐφράνθητι ὡς ἡ Ρεβέκκα καὶ πληθύνθητι ὡς ἡ Ραχήλ, εὐφρανομένη τῷ ἰδίω ἀνδρὶ φυλάττουσα τοὺς ὅρους τοῦ νόμου ὅτι οὕτως ηὐδόκησεν ὁ Θεὸς».

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Σκοπός τοῦ μοναχισμοῦ καί τοῦ γάμου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Οκτ 01, 2013 7:01 pm

Ο εν Χριστώ γάμος και μοναχισμός

Εικόνα

του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου π. Ιεροθέου

Ερώτηση: Σε ποιο βαθμό ο μοναχικός τρόπος ζωής στη θεολογία της θεωρίας είναι πιο υψηλά από την κατάσταση του γάμου;

Απάντηση: Όταν κανείς εισέρχεται στην Εκκλησία και βαπτίζεται έχει σκοπό να φθάσει στη θέωση. Η θέωση είναι για κάθε άνθρωπο, για κάθε Χριστιανό. Αυτό ακριβώς φαίνεται στην ακολουθία του Βαπτίσματος και στην όλη πνευματική ζωή.

Υπάρχει ο εν Χριστώ γάμος και η εν Χριστώ παρθενία. Αν ο γάμος δεν είναι εν Χριστώ δεν σώζει. Και αν η παρθενία δεν είναι εν Χριστώ δεν σώζει. Το πρόβλημα δεν είναι γάμος ή παρθενία, αλλά το πώς ο άνθρωπος θα ζει εν Χριστώ και εν τη Εκκλησία.

Βέβαια, όταν κανείς είναι καλός μοναχός, τότε του δίνονται μεγαλύτερες δυνατότητες για να σωθεί και να φτάσει σε υψηλό βαθμό πνευματικής ζωής. Γιατί στον γάμο πρέπει κανείς να συνυπάρχει με ένα άλλο πρόσωπο και να βαδίζουν με ένα ζυγό και οι δυο. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που ένας έγγαμος φθάνει σε μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής και ένας μοναχός παραμένει στα χαμηλά επίπεδα πνευματικής ζωής.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο Προφήτης Ησαΐας ήταν έγγαμος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να φθάσει στη θεωρία του Θεού. Γι' αυτό και λέω ότι, όταν κανείς έχει δίψα για τον Θεό, δεν τον εμποδίζει ούτε ο γάμος, ούτε η παρθενία. Βέβαια υπάρχουν βαθμοί θεωρίας και αγιότητας.

Ο π. Παΐσιος κάποτε είπε ότι ο Θεός έχει τη δική του αριθμητική. Η δική μας αριθμητική είναι διαφορετική από την αριθμητική του Θεού. Για παράδειγμα, το εννιά για τον Θεό μπορεί να μην είναι άριστα, ενώ το τέσσερα ή το δυο να είναι άριστα. Και εξήγησε ότι ο Χριστός με την παραβολή των ταλάντων είπε ότι στον έναν δόθηκαν πέντε τάλαντα, στον άλλο δυο και στον τρίτο ένα, για να τα διπλασιάσουν. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, έπρεπε να τα κάνει δέκα για να πάρει το άριστα. Εάν τα έκανε εννιά, δεν πήρε το άριστα. Εκείνος που πήρε τα δυο έπρεπε να τα κάνει τέσσερα, για να πάρει το άριστα. Για τον Θεό το εννέα δεν είναι άριστα, ενώ το τέσσερα είναι. Έτσι η αριθμητική του Θεού είναι διαφορετική από την αριθμητική του ανθρώπου.

Το θέμα είναι ότι ο Χριστιανός ό,τι κάνει στη ζωή του, πρέπει να το κάνει εν Χριστώ. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει ότι μερικοί μακάρισαν τον ερημητικό βίο ως καλύτερο και άλλοι μακάρισαν τον κοινοβιακό βίο. Για μένα, λέγει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, καλύτερος είναι αυτός ο βίος που γίνεται για τον Χριστό, για την δόξα του Χριστού και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Υπάρχουν έγγαμοι άνθρωποι που σώζονται, μπαίνουν στον Παράδεισο, και υπάρχουν μοναχοί που δεν θα σωθούν. Οπότε, το θέμα είναι να ζούμε εκκλησιαστική ζωή, να ρωτάμε τον Πνευματικό Πατέρα τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας και αυτό που θα κάνουμε να το κάνουμε κατά Θεό.

Ο πατέρας μου ήθελε να γίνει μοναχός. Πήγε στο μοναστήρι αλλά την πρώτη εβδομάδα, πριν γίνει μοναχός, έγινε πόλεμος με τους Ιταλούς και τον επιστράτευσαν. Ο ηγούμενος του είπε να πάει στον πόλεμο και αν σωθεί και επιθυμεί να γίνει μοναχός μπορούσε να επανέλθει στο μοναστήρι. Κατά τη διάρκεια του πολέμου προσευχόταν, κοινωνούσε συχνά και όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Πνευματικός τού είπε: «Εσύ πρέπει να παντρευθείς» και του υπέδειξε ένα πρόσωπο. Εκείνος έκανε υπακοή και παντρεύθηκε. Κάποτε μου έγραψε σε γράμμα: «Εάν παντρεύθηκα το έκανα για δυο λόγους: πρώτον, γιατί ήθελα να κάνω υπακοή στον Πνευματικό μου Πατέρα και δεύτερον, ήθελα να κάνω παιδιά για να τα υπηρετήσω». Αγαπούσε πάρα πολύ τους μοναχούς, διάβαζε μοναχικά βιβλία, διάβαζε το βιβλίο του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος. Και η μητέρα μου ζούσε πολύ μοναχικά. Με προσευχή, με νηστεία. Εισήλθα μια φορά μέσα στο σπίτι και την είδα να κάνει μετάνοιες και να προσεύχεται. Εγώ δεν έχω την πίστη και την πνευματική ζωή που είχαν οι γονείς μου.

Η μητέρα μου στο τέλος της ζωής της ήταν για πέντε χρόνια κατάκοιτη και συνεχώς προσευχόταν στον Θεό. Τότε τη ρώτησα αν είχε κάποιο παράπονο. Μου απάντησε: «Δεν έχω κανένα παράπονο, χίλιες δόξες να έχει ο Θεός. Δεν είμαι άξια να Τον δοξάζω». Και όμως ήταν κατάκοιτη.

Ο πατέρας μου πέθανε στο Νοσοκομείο. Όταν τον έφεραν στο σπίτι, κάθισε δίπλα στο φέρετρό του, τον χάιδεψε στο μέτωπο και του είπε: «Γιατί έφυγες; Γιατί δεν με χαιρέτησες; Τόσα χρόνια περάσαμε καλά, γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά;». Και μετά είπε: «Άντε, δεν πειράζει. Πήγαινε στο καλό και καλή αντάμωση».

Οι γονείς μου σώθηκαν, εγώ δέν ξέρω ακόμη αν θα σωθώ. Γι' αυτό να προσεύχεσθε και εσείς για να σωθώ και εγώ και να μη διαψεύσω τους γονείς μου που με γέννησαν και με αγάπησαν.

Επομένως, η παρθενία είναι μια ευλογημένη κατάσταση, η οποία δίνει πολλές προϋποθέσεις, για να ανεβεί κανείς σε μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής. Όμως, όταν κανείς δεν τις αξιοποιεί, τότε αποτυγχάνει. Αλλά και ο γάμος ευλογείται από τον Θεό με το Μυστήριο του γάμου και μπορεί ο άνθρωπος με την υπακοή στο θέλημα του Θεού να σωθεί. Όλα πρέπει να γίνονται εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τον γάμο και την παρθενία λέγει: «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως» (Α' Κορ. ζ', 7).

Αντιγραφή από την Εκκλησιαστική Παρέμβαση, τεύχ. 166, Μάιος 2010.

Πηγή: h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Σκοπός του μοναχισμού και του γάμου

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Οκτ 07, 2013 10:47 am

Ἔγγαμος ἤ ἄγαμος ὁ Χριστιανός;

Εικόνα

γράφει ο θεολόγος Ανδρέας Αβραμόπουλος

Για τον άληθινό Χριστιανό τά αφορῶντα στό θέμα τοῦ γάμου, ὅπως οἱ σκέψεις, οἱ ἀποφάσεις καί οἱ πράξεις, πρέπει νά πηγάζουν ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί νά ἀποβλέπουν στήν ψυχική τελείωση καί τόν ἁγιασμό του.

Ὁ Θεόπνευστος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει · «εἴτε οὖν ἐσθίετε, εἴτε πίνετε εἴτε τί ποιεῖτε, πάντα πρός δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε». (Α' Κορ. ι, 31).

Ἑπομένως, ἄν τό φαγητό τοῦ Χριστιανοῦ, τό πιοτό καί ὁτιδήποτε ἄλλο, πού τόν ἀφορᾶ, πρέπει νά γίνεται γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ, πόσο μάλλον ἡ ὑπόθεση τοῦ γάμου πού εἶναι ἡ σημαντικότερη ἐπιλογή τῆς ζωῆς; Ὁ γάμος δέν εἶναι ὑποχρεωτικός γιά τούς πιστούς. Ὅμως ὅταν ἀποφασίζεται, ἡ ἱεροτελεστία του εἶναι ὑποχρεωτική, γιατί εἶναι ἁγιαστική, ὅπως καί στα ἄλλα δύο μή ὑποχρεωτικά μυστήρια, δηλαδή στό εὐχέλαιο, καί τήν ἱερωσύνη.

Ὁ πιστός πού ἔρχεται σέ κοινωνία γάμου, ὅταν και ὅπως πρέπει, ἐπιτελεῖ ἔργο Θεοῦ. Καί τοῦτο γιατί, ἀφ᾿ ἑνός μέσα στό γάμο διασφαλίζει τίς προσωπικές του ἀνάγκες, ὅπως αὐτές τοῦ δόθηκαν ἄπό τό Δημιουργό καί ἀφ᾿ ἑτέρου γιατί γίνεται συνεργάτης τοῦ Θεοῦ, συμβάλοντας, μέ τήν τεκνογονία, στή συνέχεια τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Μέσα στό γάμο ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος καί νιώθει τήν πληρότητα τῆς ζωῆς. Θά λέγαμε ὅτι πλησιάζει ἴσως τόν προορισμό του μέ περισσότερες δυνατότητες.Ἡ οἰκογένεια, ὅταν βαδίζει σωστά, γίνεται μιά μικρή Χριστιανική Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ «κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησία» κατά τόν Θεῖο Παῦλο.

Οἱ φωνές τῶν παιδιῶν μέσα στό σπίτι, τά γέλια καί τά κλάματα, δίνουν τό μήνυμα τῆς νέας ζωῆς καί τῆς συνέχειας τοῦ ἀνθρώπινου κόσμου. Μέσα στήν οἰκογένεια θά σφυρηλατηθοῦν οἱ καλοί χαρακτῆρες καί ἀπό αὐτή ἀργότερα θά προκύψουν οἱ ἀληθινοί λειτουργοί τῆς κοινωνικῆς ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη τῶν γονιῶν πρός τά παιδιά, τῶν παιδιῶν πρός τούς γονεῖς καί τῶν ἀδελφῶν μεταξύ τους, θά δώσει στό χαρακτῆρα τῶν νέων ὑπάρξεων τό μέτρο τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἀλήθειας. Τέλος στήν οἰκογένεια, τή σωστή οἰκογένεια, θά μάθουν τά παιδιά νά σέβονται καί να λατρεύουν τό Θεό, πού στό ἑξῆς θά ἀποτελεῖ γι᾿ αὐτά τό καταφύγιο σε κάθε δυσκολία τους.

Ὅμως ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια δέν εἶναι πάντοτε τό λιμάνι τῆς γαλήνης καί τῆς ἀσφάλειας.

Συχνά γίνεται χῶρος λύπης καί πόνου. Ἀπό τά παλιά χρόνια δυσμενεῖς παράγοντες χτυποῦσαν τήν οἰκογένεια καί σήμερα τή χτυπᾶνε πιό πολύ.

Δυστυχίες ἀπρόβλεπτες, ὅπως ἀτυχήματα, ἀρρώστιες, ἀπογοητεύσεις, ἀποτυχίες στις προσδοκίες τοῦ γάμου καί πολλά ἄλλα ἐνδεχόμενα, γίνονται καταστάσεις πού πληγώνουν τούς συζύγους και πολλές φορές τά παιδιά.

Ποιός εἶπε ἤ ποιός μπορεῖ να ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ ζωή δικαιοῦται τη συμμετοχή της μόνο στή χαρά καί τήν εὐτυχία; Ποιός μᾶς ἔδωσε ἐγγύηση ὅτι ἄν παντρευτοῦμε ἡ ζωή μας θά κυλάει ἀνέφελη; Παρά ταῦτα, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀκολουθήσει μιά πορεία στή ζωή του. Τήν πορεία ἐκείνη πού, πιστεύει ὅτι θά τή βαδίσει με λιγώτερες δοκιμασίες. Ἀπό κεῖ καί πέρα, ὁ θεός ἔχει τό λόγο, γιά ὅ,τι ἤθελε προκύψει. Εἴτε μικρές χαρές καί μικρές λύπες, εἴτε μεγάλες χαρές καί μεγάλες λύπες, ὅλα εἶναι ἐνδεχόμενα καί πρέπει νά τά δεχόμαστε, με ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό γιατί αὐτός τά ἐπιτρέπει.

Σέ κάθε μεγάλη δυσκολία ἄς θυμόμαστε τά λόγια τοῦ Θείου Παύλου · «Ὁ Θεός οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθεῖναι ὑπέρ ὅ δύ-νασθε, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν, τοῦ δύ-νασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν». Δηλαδή ὁ Θεός δέν θά σᾶς ἀφήσει νά πειρασθεῖτε παραπάνω ἀπότίς δυνάμεις σας, ἀλλά, μαζί με τόν πειρασμό, θά φέρει καί τό τέλος τοῦ πειρασμοῦ, γιά μπορεῖτε να τόν ὑποφέρετε. (Α' Κορ. 10, 13).

Δέν πρέπει νά παραλείψουμε, σέ τούτη, τήν ἀναφορά μας, τό μεγαλεῖο τῆς μάνας, μέσα στήν οἰκογένεια. Τῆς μάνας ὅμως τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας. Τῆς μάνας ἐκείνης πού, πάνω ἀπό τόν ἑαυτό της, τοποθετεῖ τά παιδιά καί τόν ἄντρα της. Τῆς μάνας τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀκεραιότητας τοῦ χαρακτήρα. Τῆς ἡρωΐδας, τέλος μάνας, πού, μέσα στό σκοτάδι, βρίσκει τό δύσκολο μονοπάτι, πού θά φέρει στήν οἰκογένεια τή γαλήνη, τή χαρά καί το φῶς τῆς καλλίτερης μέρας.

Ὅταν ἤμουνα μικρό παιδί, κάποτε, εἶχα παρεισφρήσει στό πυκνό ἀκροατήριο κάποιου περιπλανώμενου λαϊκοῦ ἱεραπόστολου. Ἀρνέλλο τόν ἔλεγαν. Μιά φράση του μπῆκε, τό βράδυ ἐκεῖνο, στήν καρδιά μου καί ἀπό τότε μένει ἐκεῖ σάν φυλαχτάρι. Μιλοῦσε γιά τήν ἀγάπη καί τόν πόνο τῆς μάνας γιά τό παιδί της και ἔλεγε · «Ὅσο μετράει, ἀπέναντι στό Θεό, ἕνα καυτό δάκρυ τῆς μάνας, πού κυλάει πάνω στό φλογισμένο, ἀπό τόν πυρετό, μέτωπο τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ της, δέ μετρᾶνε οἱ προσευχές σαράντα μοναζουσῶν». Ἀλλά πρός Θεοῦ, μέ τή φράση αὐτή, δέν ἤθελε νά μειώσει τή μέγιστη ἀποστολή τῶν μοναζουσῶν ἀδελφῶν μας, πού προτίμησαν τή ζωή τῆς παρθενίας, τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ἀκτημοσύνης, γιά νά ἔρθουν πιο κοντά στο Θεό. Ὅμως το πονεμένο μεγαλεῖο τῆς γονατιστῆς μάνας, πού προσεύχεται, μέσα στό σκοτάδι τῆς νύχτας, κάτω ἀπό τό τρεμάμενο καντήλι, πού φωτίζει το χλωμό πρόσωπο τῆς Παναγιᾶς Μητέρας, δέ συγκρίνεται μέ κανένα ἄλλο.

Ἄς θυμηθοῦμε πάλι τά λόγια τοῦ Θείου Παύλου · «Ἡ γυνή σωθήσεται διά τῆς τεκνογονίας». (Τιμ. Α', β, 14-15). Ἡ τεκνογονία, ὅταν συνοδεύεται ἀπό σύνεση καί εὐσέβεια, ἁγιάζει τή γυναίκα, γιατί αὐτή εἶναι ἐκείνη πού δίνει τό σώμα καί τήν πνοή σέ νέους ἀνθρώπους καί μέλλοντες οὐρανοπολίτες.

Ἀλλά ἐάν, ὁ ἔγγαμος θεοσεβής βίος τῶν λαϊκῶν, γίνεται ὁ ἐξωνάρθηκας τοῦ ναοῦ τῆς ἁγιότητας, πολύ περισσότερο συμβαίνει αὐτό στήν ἔγγαμη ζωή τῶν κληρικῶν. Καί τοῦτο γιατί, οἱ συνειδητοί ἔγγαμοι ἱερεῖς, φορτώνονται ὄχι μόνο τό βάρος τοῦ γάμου καί τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά καί τό φορτίο τῆς ἱερωσύνης, μέ τήν ὁποία γίνονται πνευματικοί πατέρες πλήθους πιστῶν.

Ὁ ἔγγαμος ἱερέας, ὅπως βέβαια καί ο ἄγαμος, ὅταν εἶναι ἀφιλοχρήματος, φιλαλήθης, εὐγενής, ταπεινός καί ἔχει καλοσύνη, γίνεται ἐπίγειος ἄγγελος πού, λειτουργῶντας τά ἅγια μυστήρια, διαμορφώνει τίς ποθητές καθαρές ψυχές.

Ὅμως εἶναι ἀναγκαῖο νά τονιστεῖ ὅτι ἡ ἔγγαμη ἤ ἡ ἄγαμη ζωή, λαϊκῶν καί κληρικῶν, δέ γίνεται ἀφ᾽ ἑαυτῆς πηγήc ἁγιότητας. Συμβάλλει ὅμως στήν ἁγιότητα, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο, πού θά τή βιώσει ὁ Χριστιανός.

Ἑπομένως ὁ γάμος ἤ ἡ ἀγαμία, σάν ἐπιλογή ζωῆς, οὔτε ἀνοίγει οὔτε κλείνει τήν πόρτα τοῦ παραδείσου. Ὁ κάθε Χριστιανός ὀφείλει νά κάνει τήν ἐπιλογή του, ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες, πού μπορεῖ νά ἀποκομίσει, ἀπό αὐτή ἤ ἐκείνη τήν ἐπιλογή, γιά τήν ἠθική του πορεία. Ἄν λ.χ. νομίζει ὅτι ὁ γάμος τοῦ γίνεται ἐμπόδιο, λόγῳ τῶν φροντίδων, πού δημιουργεῖ ἡ οἰκογένεια, ἄς ἀκολουθήσει τήν ἄγαμη ζωή. Ἄν ὅμως ὁ ἄγαμος βίος τόν φοβίζει, γιά τούς πολλούς πειρασμούς τῆς ζωῆς, ἄς ἀκολουθῆσει τόν ἔγγαμο βίο. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποίο θά ἀσκήσει τήν πνευματική του πορεία, μέσα ἀπό το γάμο ἤ τήν ἀγαμία, αὐτός θά προσδιορίσει τό μέλλον του ἀπέναντι στο Θεό.

Ἡ συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν ἐπί τοῦ θέματος, εἶναι ἡ ἀκόλουθη · «Δίδω γνώμη, σάν ἄνθρωπος πού ἔχω ἐλεηθεῖ ἀπό τόν Κύριο, γιά νά εἶμαι διδάσκαλός σας καί σύμβουλος ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης σας · Εἶναι καλόν εἰς τόν ἄνθρωπον εἴτε ἄνδρας εἶναι, εἴτε γυναίκα, νά μένει ἔτσι δηλαδή ἄγαμος καί παρθένος». (Α' Κορ. ζ', 25-26).

Ὅπως γίνεται φανερό, ὁ Ἀπόστολος προτιμάει τήν ἀγαμία, ὄχι γιατί ἀφ᾽ ἑαυτῆς προάγει τήν ἁγιότητα, ἀλλά ἐπειδή, ὅπως λέει σέ ἄλλο στίχο, δημιουργεῖ λιγώτερες δυσκολίες στή ζωή καί συνεπῶς περισσότερες δυνατότητες γιά τήν ἄσκηση τοῦ ἔργου τῆς ἱεραποστολῆς, τό ὅποίο, πάνω ἀπό κάθε ἄλλο, τόν ἀπασχολοῦσε.

Για τό μεγάλο Ἀπόστολο, ὁ ἐπί γῆς βίος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἁπλά ὁ ἀνεπανάληπτος προθάλαμος τῆς αἰωνιότητας καί μέ αὐτή τήν ἔννοια τόν ἀξιολογεῖ. Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ οὐρανοπολίτη Παύλου ἔχει μεταφυσική προοπτική. Γι᾽ αὐτό κηρύττει · «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». (Εβρ. ιγ', 14).

Συνεπώς, εἶναι λογικό, ἀφού ὁ στόχος τοῦ ἀνθρώπου, κατά τή διδασκαλία του, εἶναι ἡ μετά τόν φυσικό θάνατο ζωή, νά ἐπιδιώκει τήν ἀπαλλαγή τῆς ἐπίγειας ζωῆς ἀπό τά «βαρύδια» ἐκεῖνα πού καθυστεροῦν τήν προσαρμογή τοῦ ἀνθρώπου στήν πορεία τῆς πνευματικῆς ἐξέλιξης, δηλαδή τήν πρός τό Δημιουργό ὁμοίωσή του. Καί ἐπειδή, ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια, ἀπαιτοῦν ἕνα μεγάλο μέρος τῆς δυναμικής τοῦ Χριστιανοῦ, τό ὁποίο κατ᾽ ἀνάγκην ἀφαιρεῖται, ἀπό τή δέουσα ἀφοσίωσή του στήν ἄσκηση τῶν ἱεραποστολικῶν ὑποχρεώσεων, εἶναι ἑπόμενο νά προτιμάει τόν ἄγαμο βίο.

Ὁπωσδήποτε κανένας Χριστιανός, λαϊκός ἤ κληρικός, ἄντρας ἤ γυναίκα, δέν μπορεῖ νά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του πνευματικά προβεβλημένο, γιά αὐτή ἤ ἐκείνη τήν ἐπιλογή του, τήν ὁποία ἔκαμε ἐλεύθερα, σταθμίζοντας τίς προσωπικές του δυνατότητες καί ἀδυναμίες.

Στην κατηγορία τῶν ἀγάμων Χριστιανῶν ἀνήκουν ὄχι μόνο κληρικοί, ἀλλά καί πολλοί λαϊκοί. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἔμειναν μόνοι στή ζωή, εἴτε γιά λόγους ὑγείας, εἴτε ἀφοσίωσης στήν ἐπιστήμη, τίς τέχνες κ.λ.π., εἴτε ἐπειδή ἀντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες, πού τούς ἀφαίρεσαν τή δυνατότητα τοῦ γάμου, εἴτε γιά ἄλλους προσωπικούς λόγους, πού παρουσιάζονται στήν καθημερινότητα.

Μερικοί ἀπό τούς λόγους αὐτούς εἶναι οἱ οἰκογενειακές ἀντιρρήσεις, γιά μία συγκεκριμένη ἐπιλογή γάμου, οἱ οἰκονομικές δυσκολίες, οἱ συκοφαντίες, ἡ ἀπιστία σέ μία ὑπόσχεση κ.ἄ.

Βέβαια, ἡ ὁποιαδήποτε ἐπιλογή, δηλαδή τοῦ γάμου ἤ τῆς ἀγαμίας, εἶναι σεβαστή ἀπό τήν Ἐκκλησία, σάν τρόπος ζωῆς, ἀρκεῖ νά μήν ἀντιβαίνει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τόν τρόπο πού τήν βιώνει ὁ πιστός.

Πηγή: http://www.naosanalipseos-kal.gr/Kyria/ ... 1/k11.html


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες