Έχω σχέση με το Θεό θα πει του λέω,
και μου απαντά.
Λέει ναι,
λέει όχι,
λέει περίμενε.
Του θυμώνω, του ξαναχτυπώ την πόρτα.
Περιμένω, νευριάζω, αγανακτώ.
Έρχεται κάτι καλό και χαίρομαι.
Γίνεται κάτι στραβό και απελπίζομαι.
Σχέση.
Αυτό θα πει σχέση. Τίποτε σίγουρο.
Όλα ρευστά, όλα καινούργια και φρέσκα κι απρόβλεπτα.
Ο καθένας μας έχει τη δική του πορεία.
Το θέμα είναι να μπορέσω να εμπιστευτώ το Χριστό.
Μα πώς να το κάνω, Κύριε, με τόσες φοβίες που έχω.
Φοβάμαι να πιστέψω τους ανθρώπους,
με τρομάζει η γνώμη του κόσμου,
η ζωή με τις προκλήσεις της.
Φοβάμαι κι Εσένα, Κύριε.
Δεν πιστεύω εύκολα στην αγάπη Σου.
Εννοώ στην πράξη.
Γι' αυτό, Χριστέ, λέγε μου πιο συχνά
να μη φοβάμαι, και να πιστεύω.
Και βασικά, πως μ' αγαπάς...
----------------------------------------------
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη αλήθεια,
απόσπασμα από το βιβλίο μας ¨Στο Βάθος Κήπος¨.
Στα βιβλιοπωλεία.
Η ελπίδα βάζει φως στην ψυχή, καθαρίζει τον νου
Ορθόδοξη Αλήθεια
► http://readpoint.com/orthodoksialithia
Από τον P. Andreas Konanos
Δέξου τον λόγο που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Χωρίς «αλλά». Αυτό το «αλλά» είναι η άμυνα του οργανισμού σου, της ψυχής σου που κλοτσάει. Σαν να μη θες να το πάρεις απόφαση ότι κι εσύ μπορείς να χαρείς. Εχεις συνηθίσει στο άλλο κλίμα, στην απογοήτευση. Γιατί να λες διαρκώς «ναι, αλλά»; Δες το αισιόδοξα. «Ναι, αλλά δεν έχω δουλειά». Ναι, παιδί μου, δεν έχεις δουλειά σήμερα. Αλλά θα βρεις αύριο. «Ναι, αλλά...». Ε, καλά.
Αμα αρχίζεις με «ναι, αλλά», τότε πώς θα κάνει το θαύμα κι ο Θεός! Δηλαδή, έλα λίγο στη θέση Του! (Αν μπορούμε να το πούμε αυτό, μιλώντας τελείως μεταφορικά.) Ελα στη θέση Του. Είναι κάτι που μπορείς να κάνεις. Μπορείς να έρθεις στη θέση Του, γιατί κι εσύ είσαι σαν θεός στα μάτια του παιδιού σου. Στα μάτια του παιδιού σου είσαι κι εσύ ο θεός του. Με την έννοια ότι εσύ ξέρεις τα πάντα και είσαι ο δυνατός. Οταν λες του παιδιού σου «λύσε την άσκηση, παιδί μου, και, αν τη λύσεις, θα καταλάβεις και το επόμενο μάθημα και θα πας καλά στο σχολείο», σου λέει: «Ναι, αλλά δεν γίνεται» ή «Ναι, αλλά δεν μπορώ». Είδες πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Θες να πεις στο παιδί σου: «Παιδί μου, μη λες έτσι. Ταπεινώσου». Και το «ταπεινώσου», εδώ, θα πει «εμπιστεύσου, δέξου να γίνεις μαθητής του Θεού». Δεν γίνεσαι μαθητής σε ανθρώπους. Στον Θεό λέμε να γίνεις μαθητής. Στον Θεό που μέσα απ’ τη ζωή θέλει να σε βοηθήσει. Δέξου το αυτό και θα δεις αποτέλεσμα. Συνεργάσου με τον Θεό.
Μια κοπέλα δεν είχε δουλειά. Οι γονείς της όμως είχαν ελπίδα. Η ελπίδα έβαλε φως στην ψυχή τους. Και καθάριζε τον νου τους. Και τους άφησε να δουν τα πράγματα με την προσδοκία μιας καλής αλλαγής. Γιατί, αν ελπίζεις, πιστεύεις ότι αύριο έρχεται κάτι καλύτερο. Ποιος ξέρει αύριο η μέρα τι θα φέρει; Μπορεί η αυριανή μέρα να είναι πολύ καλύτερη. Και να γίνει κάποια αλλαγή. Αυτή είναι η ελπίδα του παρόντος. Που βλέπει το μέλλον αλλιώς. Και τι κάνει αυτή η μάνα; Μια φανουρόπιτα. Και παρακαλά τον Αγιο Φανούριο με πίστη. Χωρίς να το απαιτήσει. Αλλά και χωρίς να αμφιβάλει ότι ο άγιος μπορεί να βοηθήσει, αν είναι για το καλό. Την Πέμπτη κάνει τη φανουρόπιτα, την Παρασκευή χτυπά το τηλέφωνο. Και της λένε για μια θέση εργασίας που πολύ της άρεσε. Και βρήκε δουλειά. Και δεν το πίστευαν απ’ τη χαρά τους ότι όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Και λέει η μάνα συγκινημένη: «Πιστεύαμε ότι θα γίνει κάτι απ’ τον Θεό. Μα όχι και τόσο γρήγορα. Πέμπτη κάνω την πίτα και Παρασκευή με πήραν τηλέφωνο».
Και όταν κάπου το είπα, ένας άλλος κύριος μου είπε για την κόρη του: «Η δικιά μου κόρη δεν χρειάστηκε να περάσει καν μέρα ή λεπτά και είδε την επέμβαση του Θεού ακριβώς την ώρα που ζύμωνε τη φανουρόπιτα, παρακαλώντας τον Θεό διά του αγίου». Ακριβώς αυτή την ώρα που ζύμωνε, χτύπησε το τηλέφωνο και λύθηκε το πρόβλημα που είχε. Την ώρα που ζύμωνε. Σαν να σου λέει ο Θεός: «Παιδί μου, είμαι εδώ. Δεν είσαι μόνος σου. Νιώσε αυτή την ασφάλεια. Και μη φοβάσαι στη ζωή σου. Εχεις μεγάλους φόβους».
Εχουμε όλοι μας πολλές φοβίες. Φοβόμαστε τα πάντα: τους ανθρώπους, το παρόν, το μέλλον, το παρελθόν. Φοβόμαστε τι έγινε. Σκεφτόμαστε όλα αυτά και φοβόμαστε για εμάς, για το πώς μας βλέπουν, τι θα μας συμβεί. Νιώθουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι δεν μας αγαπούν, ότι δεν είμαστε άξιοι. Ολο φοβίες. Κι έρχεται μια λέξη και τα σβήνει όλα αυτά. Και είναι η λέξη «αγάπη».
Από το βιβλίο του π. Ανδρ. Κονάνου «Στο βάθος κήπος»