Επίκαιρα πνευματικά μηνύματα από τον π. Ανδρέα Κονάνο

[Toula]

ΤΖΟΥΡΕΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΧΑΡΑΣ
Στο τέλος
αυτού του κόσμου
κι αυτής της ιστορίας,
το μόνο που θα μείνει
για πάντα,
είναι το Φως και η Αγάπη.

Και σήμερα
τι κάνουμε;
Παίρνουμε μερικές
βαθιές εισπνοές
- τζούρες θα το έλεγαν οι νεώτεροι-
αυτής της αιώνιας,
λυτρωμένης,
και άχρονης κατάστασης.

Για να ανανεωθούμε.
Να αντέξουμε.
Να παλέψουμε.
Να ονειρευτούμε.
Να ζήσουμε.
Όσο πάει εδώ.
Και για πάντα ¨εκεί¨.

Χριστός Ανέστη!
Χρόνια πολλά,
τέτοια που να αξίζει
να τα ζεις!

Βασικά, με αγάπη!

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΕΠΙΣΗΣ!

Άγιος:
ο άνθρωπος
που στο χαιρετισμό
¨Χριστός ανέστη¨,
μπορεί
χωρίς να κοροϊδεύει
ή να ειρωνεύεται,
να απαντήσει
¨επίσης¨!

(Και, ξέρεις, λέγοντας άγιος,
εννοώ κάτι ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας,
που δεν σου γεμίζουν το μάτι,
μα κάνουν τα μάτια του Θεού
να δακρύζουν.)

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΑΝ ΒΙΤΑΜΙΝΗ C

Κάθε φορά που κάνω κάπως σωστά
την προσευχή μου,
και νιώθω αυτή την επαφή με τη Χάρη του Θεού,
αισθάνομαι ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα:
Ότι είναι όντως απ' τις πιο σωστές
κι ωραίες κινήσεις στη ζωή μου.
Είναι οι στιγμές για τις οποίες
ποτέ δεν μετανιώνω,
ποτέ δε νιώθω πως χάνω το χρόνο μου,
και ποτέ δεν είμαι ο ίδιος
στο τέλος.

Διότι τελειώνοντας η προσευχή,
σου αφήνει κάτι
που κρατά μετά για αρκετές ώρες.

Είναι σαν κάτι βιταμίνες C
που αγόρασα πρόσφατα,
και γράφουνε απέξω
¨ βραδείας αποδέσμευσης¨.
Λίγο λίγο στάζει ο ορός της ζωής
στην καρδιά σου,
και προχωράς
και χαίρεσαι
τα όποια βήματά σου.

Βρες χρόνο να κάνεις κι εσύ, αν θες.
Κάνε το σαν τάμα.
Σα δώρο σε σένα.
Σα δώρο σε όσους σε πλησιάζουν.

Χριστός ανέστη!
Άλλη μια απόδειξη:
η ζωντανή προσευχή μας!

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Το Β' μέρος της κουβέντας
που κάναμε
με την δημοσιογράφο Ζήνα Κουτσελίνη,
απ' το κανάλι Star.

Για τις σχέσεις, το γάμο, τον έρωτα,
τη συζυγική απιστία, την αμαρτία,
τους νέους που αναζητούν με ειλικρίνεια το Θεό,
για τον πόνο, την κρίση,
τον πλούτο, τη φτώχεια,
την κατάκριση, τα αδιέξοδα,
την αγάπη, την προσευχή κλπ.

Γενικά είπαμε πολλά.
Μιας και τα λόγια είναι πάντα εύκολα.

Στη ζωή, όμως, τι κάνουμε!...

Πάντως ο Χριστός έκανε το πιο δύσκολο: Ανέστη!

[Toula]

ΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ

Δεν είναι ότι είσαι
ο τόσο μεγάλος αμαρτωλός
όπως νομίζεις.
Βασικά,
είσαι ευαίσθητος.

Ούτε τόσο σκληρός είσαι,
μα κυρίως
πληγωμένος.

Σκέφτεσαι
πως είσαι απαίσιος,
ξεχνάς όμως
τις άπειρες φοβίες,
που σε οδηγούν
σε επιθετικές
ή αμυντικές συμπεριφορές.
Κι οι δυο,
το φόβο έχουν
αιτία.

Θέλουμε δουλειά όλοι.
Αυτό που λένε
οι Πατέρες οι άγιοι:
Ψάξιμο.
Κάθαρση.
Φώτιση.
Και μετά έρχεται η θέωση.

Μα η σειρά
είναι να αρχίζουμε
πάντα
απ’ το ταπεινό
άλφα
της αυτογνωσίας...
-------------------------------------
π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΜΙΛΑΕΙ

Σιώπησες
Εσύ
μπροστά στον Πιλάτο,
Χριστέ μου.
Που είχες τόσα να πεις.

Μερικές φορές
η σιωπή
είναι το καλύτερο
απ’ όλα.

Ακόμα και όταν είναι για το Θεό.
Μη μιλάς.

Κυρίως μη μιλάς πρόχειρα για το Θεό.
Μη λες πράματα που δεν νιώθεις,
που δεν ξέρεις,
και που δεν βγαίνουν
ως θεία φώτιση.

Μην προσποιείσαι τον ευλαβή,
τον πιστό, τον φτασμένο.
Άστο.
Αν δεν το ‘χεις,
¨άραξε στα κυβικά σου¨,
και μείνε στα μέτρα σου.
Αρκεί.

Είναι κι αυτό ομολογία
μιας ταπείνωσης.
Κι είναι θεϊκό κι αυτό.

Αν δεν νιώθεις
μια πνοή ανέμου
να σε σπρώχνει να μιλήσεις,
καλύτερη η σιωπή.
Άσε να μιλήσει αυτή.
Αν είναι.
-------------------------------------------------
Είπαμε σιωπή,
μα μη ξεχάσουμε να πούμε χρόνια πολλά
στη Ζωή, στο Ζώη, στην Πηγή κλπ
που γιορτάζουν σήμερα!!

Χρόνια πολλά, Αναστάσιμα.
Χριστός Ανέστη!

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Αυτές τις αναστάσιμες μέρες,
νιώθω τη χαρά και το φως του Χριστού
να πλημμυρίζει πιο έντονα την ψυχή μου.

Μα ταυτόχρονα αυτό το άπλετο Φως,
τονίζει πιο πολύ το δικό μου σκοτάδι,
και την τεράστια απόσταση
που με χωρίζει απ' Αυτόν
που διαρκώς πιάνω στο στόμα μου,
μα στην ουσία ελάχιστα γνωρίζω.

Τι σχέση έχω εγώ με την Αλήθεια Του,
την Αγάπη Του,
την Ανεξικακία Του,
τη Σοφία,
τη Διάκριση,
τη Θυσία.

Είναι αυτό που λέμε, ¨χάσμα μέγα!¨!..
----------------------------------------------------------
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια.
Απόσπασμα απ' το βιβλίο μου, Στο Βάθος Κήπος.

Γιατί απουσιάζει από το σπίτι σου η ευτυχία;
Ορθόδοξη Αλήθεια

► http://readpoint.com/orthodoksialithia
Από τον P. Andreas Konanos

Τους Φαρισαίους τούς ονόμασε ξεκάθαρα «υποκριτές» o Χριστός. Στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού λέει: «Σίμωνα, έχω να σε ρωτήσω κάτι», και χρησιμοποιεί τον τρόπο της ερώτησης για να ανοίξει την καρδιά του. Στη Σαμαρείτιδα μίλησε αλλιώς. Στον Απόστολο Πέτρο μίλησε αλλιώς. Και κάποια στιγμή δεν μίλησε καν με το στόμα, μα χρησιμοποίησε ένα βλέμμα. Και με το βλέμμα αυτό μαλάκωσε η ψυχή του Πέτρου κι έκλαψε και μετάνιωσε. Σ' άλλους ήταν ο Χριστός μας ήσυχο ρυάκι κι αύρα λεπτή, ενώ στους Φαρισαίους ήταν σεισμός και κεραυνός. Διαρκώς τους έλεγε: «Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι». Ενας ο Χριστός. Μα διαφορετική απάντηση στον καθέναν. Αυτό πώς λέγεται; Αυτό λέγεται «διάκριση». Κάτι που δεν έχεις. Και πού το ξέρω; Το ξέρω διότι, ό,τι κι αν σου πει το παιδί σου, εσύ εκ των προτέρων είσαι έτοιμος για την απάντηση που θα δώσεις. Παράδειγμα: αν το παιδί σού ζητήσει να βγει έξω το βράδυ αργά, εσύ δεν υπάρχει περίπτωση ν' αλλάξεις τη σκέψη σου. Θα πεις με τρόπο απόλυτο «όχι». Οχι, όχι, όχι, όχι. Οσες φορές και αν σ' το πει το παιδί, άλλες τόσες θα πεις κι εσύ «όχι». Ο Θεός όμως δεν θα 'κανε το ίδιο. Για να το διαπιστώσεις, ρώτα Τον! Αλλά, για να σου απαντήσει Αυτός, θα πρέπει να μην έχεις απαντήσει εσύ από πριν μέσα σου. Είναι ανάγκη να είσαι ανοιχτός και διάφανος και διαθέσιμος.

Οταν ρωτάς κάποιον, περιμένεις την απάντηση με ανοιχτά αυτιά. Είσαι ανοιχτός στο άγνωστο, διότι η απάντησή του σου είναι άγνωστη. Με τον Θεό όμως δεν φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Επειδή τον φανταζόμαστε περίπου σαν κι εμάς, λέμε: «Ε, ό,τι θα 'λεγε ένας άνθρωπος, αυτό θα πει κι ο Θεός». Κι ο Θεός λέει: «Μα έχεις μια εικόνα για Μένα πολύ ανθρώπινη. Αφησέ Με να εκφραστώ, παιδί μου. Οχι μόνο το παιδί σου, αλλά κι Εμένα με κάνεις να πνίγομαι μες στην ύπαρξή σου. Ο τρόπος που χειρίζεσαι το δοχείο της ύπαρξής σου δεν Με αφήνει να δώσω τη δική Μου φώτιση, διότι η φώτισή Μου πλέον δεν έχει χώρο και τρόπο να σταθεί μέσα σου. Ολα είναι ήδη “φωτισμένα” από σένα, όλα τα “φώτα” είναι ήδη αναμμένα από σένα. Ολη η φώτιση πλέον σου ανήκει. Ολα τα ξέρεις, όλα τα γνωρίζεις, όλα τα κατέχεις».

Μερικοί άνθρωποι της Εκκλησίας, μάλιστα, μιλούν με τέτοιον τρόπο απόλυτης σιγουριάς, που ξαφνιάζεσαι. Και το λένε κιόλας ξεκάθαρα: «Κατέχω την αλήθεια. Εγώ ξέρω τα πάντα». Μακάρι! Τότε όμως γιατί είναι το σπίτι σου έτσι; Γιατί τόση αναστάτωση; Τότε γιατί τα παιδιά σου δεν θέλουν να σε βλέπουν; Αφού είσαι τόσο σωστός, τότε γιατί από επαφή, μηδέν; Γιατί απουσιάζει απ' το σπίτι σου η ευτυχία; Και, αντί γι' απάντηση ειλικρίνειας, πετάς πάλι το μπαλάκι αλλού. «Γιατί φταίνε οι άλλοι, που δεν μ' ακούνε». Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και το ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά ότι το παιδί σου δεν είναι κακό παιδί. Είναι σίγουρο ότι θα σ' άκουγε αν μίλαγες αλλιώς. Αν το προσέγγιζες λίγο διαφορετικά, θα σε καταλάβαινε. Το παιδί σου δεν είναι απάνθρωπο ούτε τόσο σκληρόκαρδο όσο το παρουσιάζεις, προκειμένου να μη παραδεχθείς τη δική σου αποτυχία. Αν ο Χριστός μίλαγε στο παιδί σου, πιστεύεις ότι δεν θα το κέρδιζε; «Ε, ναι. Αυτός είναι Χριστός».

[Toula]

ΚΥΡΙΩΣ ΝΟΜΙΖΩ..

Νομίζω πολλά,
ξέρω ελάχιστα,
παραδίνομαι
στην απεραντοσύνη
και το μυστήριο.

Κι όταν
συναντώ
και την αγάπη,
χαίρομαι
ιδιαίτερα.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΑΠΟ ΠΟΎ ΕΙΣΑΙ;

Σε ρώτησα από πού είσαι,
και μου ‘πες
¨απ ‘τη χώρα του θυμού¨!

Θυμωμένος με τον κόσμο,
με τη μάνα σου,
με το αφεντικό σου,
με τη γυναίκα σου,
με τον εαυτό σου,
με τους παπάδες,
με το Θεό τον ίδιο.

Περίμενες
να απορήσω
και να σε απορρίψω.

Μα θαύμασα
την ειλικρίνεια
της ψυχής σου.
Το ψάξιμο
στο μέσα σου κόσμο.
Την τόλμη
να πεις όλα αυτά.

Τα άλλα,
δεν με αφορούν.
Δεν υπάρχω για να σε κρίνω,
μα να αναγνωρίζω
τη μια έστω ακτίνα
αυτογνωσίας
κι ειλικρίνειας
που λάμπει μέσα σου.
Και να ελπίζω
ν’ ανατείλει λίαν συντόμως
και ο Ήλιος,
που θα φωτίσει κι εμένα,
για να μη σε θυμώνω άλλο,
μα κι εσένα,
για να χαρείς τη Χώρα
που όλους αναπαύει
και χωρά.
----------------------------------------------------------------
Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το νέο βιβλίο μου,
για τις σχέσεις, το γάμο, τη χαρά της συζυγίας,
το διαζύγιο που φαντάζει ως λύση κλπ.

π. Ανδρέας Κονάνος
fb

[Toula]

ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ

Γίνε πηλός,
να σε πλάσει
ο Θεός.

Μα αν ήδη έχεις παγιωθεί
στις απόψεις σου,
τις θέσεις
και σιγουριές σου,
πώς να γίνει το πλάσιμο;..

Δύσκολα τα πράγματα..
----------------------------------
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια,
απόσπασμα απ' το βιβλίο Στο Βάθος Κήπος.


Για να μιλήσει ο Χριστός, πρέπει να σιωπήσεις εσύ
Ορθόδοξη Αλήθεια

► http://readpoint.com/orthodoksialithia
Από τον P. Andreas Konanos

Ποιμένας είσαι κι εσύ. Είσαι πατέρας κι εσύ είσαι μάνα. Αρα κι εσύ ποιμαίνεις. Κι εσύ είσαι δάσκαλος. Κι εσύ είσαι κατηχητής. Κι εσύ είσαι κάτι άλλο. Πάντως, οποιοσδήποτε έχει κάποια αρμοδιότητα που τον φέρνει σε επαφή με ανθρώπους, συντονίζει ανθρώπους κι είναι υπεύθυνος για κάποιους είναι ποιμένας. Καθοδηγεί, διαποιμαίνει, βοηθάει, συντονίζει, στηρίζει.

Είδες τι είπε ο αβάς Ποιμένας στον αυστηρό μοναχό; «Εγώ λες να μην ξέρω να πω τον αυστηρό λόγο; Λες να μην ξέρω την ακρίβεια της πνευματικής ζωής;» Ή, για να έρθουμε στο σήμερα, δεν ήξερα, φίλε μου, να του πω ότι το τσιγάρο είναι πολύ κακό για την υγεία του ή αμαρτία; Τα 'ξερα όλα αυτά και μπορούσα να τα πω τέλεια. Ηξερα όμως ότι, αν μιλήσω έτσι, θα χάσω την επαφή με τον άνθρωπο αυτό. Και θα χάσω και την ψυχή αυτή από κοντά μου. Ναι, αλλά κι εσύ είσαι Χριστός. Κι εσύ, αν θέλεις, είσαι Χριστός. Κι εσύ, ο γονιός, είσαι Χριστός, γιατί κοινώνησες. Ετσι δεν είναι; «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν». «Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Μένει μέσα σου ο Χριστός. Αφήνεις τον Χριστό να μιλήσει; Απαντάς επιπόλαια: «Πώς θα μιλήσει ο Χριστός; Ο Χριστός δεν μιλάει». Μιλάει. Αλλά για να μιλήσει Αυτός, πρέπει να σιωπήσεις πρώτα εσύ. Εσύ όμως, πριν μιλήσεις στο παιδί σου, έχεις ήδη δώσει εσωτερικά την απάντηση στο παιδί σου. Σώπα λίγο όμως. Σώπα και πες:

«Κύριε, Εσύ που χθες μπήκες μέσα μου διά της θείας κοινωνίας, δώσ' μου τώρα λόγο, για να απαντήσω στο παιδί αυτό! Το παιδί το επαναστατημένο. Το αντιδραστικό. Το νευρικό. Το παράξενο. Το μελαγχολικό. Το αμαρτωλό. Τι να πω στο παιδί μου που μπλέκει με ναρκωτικά, με μηχανές, με κοπέλες, με ξενύχτια, με χαρτιά, με στοιχήματα, με ό,τι βάλει ο νους σου... Αλλά να μη μιλήσω εγώ, ο γονιός. Ει δυνατόν, Κύριε, να μιλήσεις Εσύ».

Αλλά, για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι ανάγκη να ξεμάθουμε πρώτα από το γνωστό δικό μας σύστημα. Εχουμε μάθει να φερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Είμαστε τόσο πολύ ρυθμισμένοι, ώστε δουλεύουμε και λειτουργούμε προγραμματισμένα. Κι αυτό δεν γίνεται να αλλάξει εύκολα. Το έχουμε συνηθίσει για δεκαετίες.
Ακου ένα παράδειγμα: Στο σπίτι μου έβαζα το αλάτι πάντα σ' ένα συγκεκριμένο σημείο. Σ' ένα ντουλάπι δεξιά. Μια μέρα το άλλαξα και το πήγα αριστερά. Ωσπου να συνηθίσει το χέρι μου να το παίρνει από το αριστερό σημείο, έκανε πολλές μέρες. Το χέρι πήγαινε στην παλιά, γνώριμη θέση. Οι συνήθειες δεν κόβονται εύκολα.

Κι εσύ έχεις συνηθίσει αυτή την πεποίθηση μέσα σου, που λέει: «Εγώ τα ξέρω όλα». Δεν κάνεις καν διάλογο. Δεν θες ν' ακούσεις τον άλλον. Δεν σε νοιάζει τι λέει. Δεν θες να τον καταλάβεις. Δεν προσπαθείς να τον νιώσεις. Θες απλώς να τον αποστομώσεις και να επιβληθείς. Και να τον εξουσιάσεις.