Αμφιβολίες πίστεως, εκεί που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί...

[Κωνσταντίνα]

Είναι λυπηρό το φαινόμενο να είμαστε μια ορθόδοξη χώρα και ενώ θα έπρεπε να δίνουμε το παράδειγμα... εμφανίζουμε έλλειψη πίστης. Και δεν το λέω γι'αυτούς που είναι μακρυά απ'το Θεό (γιατί άραγε?). Το λέω και για εμάς που υποτίθεται θέλουμε να είμαστε κοντά στο Θεό. Δεν έχουμε τον πόθο, τη λαχτάρα, τον ανθουσιασμό να βιώσουμε την ορθοδοξία! Τα περισσότερα τα κάνουμε από συνήθεια, έχουμε πολλές φορές μία νωθρότητα, μία τεμπελιά... συγχωρέστε με για την έκφραση, προτιμούμε να είμαστε "χριστιανοί του καναπέ".

Βλέποντας κάποιος αυτή την εικόνα, θα νιώσει την ανάγκη να γίνει ορθόδοξος; Να πιστέψει; Άθελά μας, σε όποιο μέρος κι αν είμαστε, σε ό,τι κι αν κάνουμε, δίνουμε ερεθίσματα στο περιβάλλον μας, θετικά ή αρνητικά. Μπορεί να μην τα προσέξαμε ποτέ. Τι εικόνα δίνουμε άραγε;

Αν κάποιος πάει σε χώρες που γίνεται ιεραποστολή και τώρα οι άνθρωποι γνωρίζουν την ορθοδοξία, όσοι κατηχούνται και βαπτίζονται βιώνουν την ορθοδοξία πραγματικά! Λαχταρούν να έρθει η Κυριακή να πάνε πρωί πρωί στην εκκλησία! Αν ο τόπος τους δεν έχει ακόμα ορθόδοξο ναό, λαχταρούν να φτιαχτεί γρήγορα!!! Περπατάνε χιλιόμετρα για να βρουν ναό!!! Έχουν ευλάβεια και λατρεία πραγματική στο Θεό! Μικροί και μεγάλοι!

Κι εμείς που τα έχουμε όλα αυτά... κάθε γειτονιά έχει την εκκλησία της, είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε... αλλά τις περισσότερες φορές αναλωνόμαστε σε πολύ δευτερεύοντα πράγματα. Μιλάνε τα λόγια μα όχι τα έργα μας. Μπορεί να έχουμε πολλές γνώσεις πάνω στη θρησκεία μας, αλλά η πίστη μας είναι χλιαρή. Κι επειδή είναι χλιαρή αρχίζουμε να την προσαρμόζουμε στα μέτρα μας πολλές φορές. Απ΄την άλλη, πολλοί λένε ότι είναι ορθόδοξοι, αλλά δεν ξέρουν τι λέει και τι σημαίνει η ορθοδοξία.

[Νίκος]

Ο Θεός δεν παρεμβαίνει, ήρθε μονάχα κάποια στιγμή, είπε αυτά που είχε να πει και έφυγε υποσχόμενος ότι θα ξανάρθει μια και καλή. Και αν καθυστερεί τον ερχομό Του είναι γιατί θέλει να δώσει χρόνο στους ανθρώπους για μετάνοια και αυτοί από μόνοι να επιστρέψουν.

Αυτό πως δεν το είχα δει;

Όχι, Στρατή, λάθος ο Θεός παρεμβαίνει και πολύ μάλιστα και κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Αλλοίμονό μας αν μας άφηνε να υποστούμε όλες τις συνέπειες των πράξεών μας. Κάθε στιγμή ο Θεός μας σώζει από την καταστροφή. Απλά ενίοτε μέσα στη μεγάλη Σοφία Του, επιτρέπει να υποστούμε ένα μέρος από τις συνέπειες των πράξεών μας, με σκοπό να μας διδάξει που οδηγεί η απομάκρυνση από την Αγάπη Του, για να μας καλέσει και πάλι κοντά Του. Αυτό δεν αναιρεί την ελευθερία μας, γιατί μοιάζει μ' αυτό που κάνει ο καλός γονιός στο παιδί του για να το διδάξει. Δηλαδή, του λέει μια φορά μην πας κοντά στη φωτιά θα καείς, του το λέει δυο, την τρίτη τ΄αφήνει να καεί λίγο, για να το καταλάβει και να μην το ξανακάνει.

Όμως το σχέδιο του Θεού κανείς μας δεν μπορεί να το κατανοήσει, όπως δεν μπορεί να κατανοήσει τη Φύση του Θεού. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι η Αγάπη Του, γι αυτό σε κάθε τι που μας συμβαίνει ευχάριστο ή δυσάρεστο πρέπει να παρακαλούμε νά 'χουμε το κουράγιο να το δεχτούμε σαν δώρο της Αγάπης Του, για τη σωτηρία της ψυχής μας.

[stratis]

Αυτό πως δεν το είχα δει;

Όχι, Στρατή, λάθος ο Θεός παρεμβαίνει και πολύ μάλιστα και κάθε μέρα, κάθε στιγμή

Να εξηγηθώ γιατί παρεξηγήθηκα. Δεν παρεμβαίνει υπό την παρεξηγημένη έννοια των πολλών, ότι Αυτός κατευθύνει τις ζωές μας και εμείς είμαστε μαριονέττες. Υπό αυτό το πρίσμα δεν παρεμβαίνει.

[Κωνσταντίνα]

Το ερώτημα "Γιατί ο Θεός επιτρέπει πολέμους, πείνα, δυστυχία κτλ?" μήπως θα έπρεπε να μετατραπεί στο πώς μας ανέχεται ακόμα ο Θεός με όλα τα άσχημα που κάνουμε ΕΜΕΙΣ στον πλανήτη και τους συνανθρώπους μας, και δεν μας αφήνει να αυτοκαταστραφούμε εντελώς?!!!

Ίσως το ότι είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε ανάμεσα στο καλό και το κακό δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Και ως ελεύθεροι δυστυχώς επιλέγουμε το κακό κάποιες φορές. Εμείς μπορεί να μη σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, αλλά ο Θεός τη σέβεται την ελευθερία μας.

Θέλω όμως να πω ένα παράδειγμα. Γνωρίζω ότι κάτι είναι καλό και κάτι άλλο κακό. Παρ'όλο που είναι κακό, εγώ το επιθυμώ περισσότερο από το καλό. Ας το σκεφτούμε στη ζωή μας, πώς νιώθουμε όταν μας αναγκάζουν να κάνουμε κάτι καλό ενώ δεν το θέλουμε; Δεν πνιγόμαστε; Δε νιώθουμε φυλακισμένοι; Δεν το κάνουμε αναγκαστικά; Αναγκαστικά έπρεπε να κάνω αυτό ή εκείνο. Πώς νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι αναγκαστικά κι ας είναι καλο;

Σκεφτείτε μια κοινωνία αγγελική που οι άνθρωποι να μην μπορούν να κάνουν το κακό κι ας το θέλουν. Να θέλω να πω ψέμματα και να μη μπορώ. Να θέλω να αδικήσω και να μη μπορώ. Θα νιώθαμε καλά; Δε θα είμασταν σαν φυλακισμένοι; Δε θα καταπιεζόμασταν; Και θα είχε νόημα ένας τέτοιος "παράδεισος"? ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΨΕΥΤΙΚΟΣ? Θα νιώθαμε ευτυχία;

Ο Θεός λοιπόν που μας γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα, σέβεται την ελευθερία μας και δεν μας καταπιέζει. Το ότι ο άνθρωπος έχει φτάσει σε σημείο να πολεμά και να σκοτώνει, ο μόνος που δεν αίτιος είναι ο Θεός. Αντίθετα, το κακό που κάνουμε το μετριάζει και επειδή είναι καλός είμαστε ακόμα ζωντανοί. Σε αυτό βοηθάνε και οι λίγες καλές ψυχές που απέμειναν και προσεύχονται για το καλό μας.

[Athanasios]

Το ερώτημα "Γιατί ο Θεός επιτρέπει πολέμους, πείνα, δυστυχία κτλ?" μήπως θα έπρεπε να μετατραπεί στο πώς μας ανέχεται ακόμα ο Θεός με όλα τα άσχημα που κάνουμε ΕΜΕΙΣ στον πλανήτη και τους συνανθρώπους μας, και δεν μας αφήνει να αυτοκαταστραφούμε εντελώς?!!!

Οπως σωστα λεει η Ντινα.
Ο μισανθρωπος γι' αυτο και λεγεται ετσι επιθυμει και επιδιωκει την καταστροφη του ανθρωπου.
Απο το μισος του δεν τον ενδιαφερει μιας και εχει επιλεξει την καταδικη του, αν θα κανει κακο εδω, ή αν θα μπορεσει να στειλει καποιον με τις πλανες του στην κολαση.
Απλα προσπαθει να κανει οσο περισσοτερο κακο μπορει, με τον εναν ή αλλο τροπο λυσσαλεα. Ο χρονος του, εξαλλου ειναι λιγος.
Το απεραντο αυτο ομως μισος του μισανθρωπου, το παιρνει ομως ο Θεος και σωζει ψυχες. Ο Θεος οχι απλα μας ανεχεται αλλα βγαζει και κερδος τις ψυχες μας τις οποιες σωζει.
Αυτους λοιπον που πεινουν και διψουν, προσπαθει να τους σωσει γιατι στερηθηκαν.
Αυτους που υπακουσαν τις εντολες του παλι τους σωζει.
Ξερετε κατι; Ειναι τοσο τεραστια η πορτα του Παραδεισου και τοσο το ελεος του Θεου, που αδυνατουμε να το δουμε. Ψαχνουμε για μια πορτα στα μετρα μας που να μπορουμε να την δουμε, και γι' αυτο θα τιμωρηθουμε.
Γιατι δεν βλεπουμε το ελεος του Θεου.
Γιατι θελουμε να κρινουμε τον Θεο, γιατι θεωρουμε τους εαυτους μας οχι απλα αξιους να κρινουμε τον Θεο, αλλα και να τον κατακρινουμε.
Γιατι σε ολες τις εποχες εχουμε μαθει να λεμε, οτι αφου εισαι ο Υιος του Θεου γιατι δεν κατεβαινεις απο τον Σταυρο?
Γιατι ο ιδιος ο Θεος δεν εσωσε τον εαυτο του στην γη. Γιατι επρεπε να μας δειξει τον δρομο.
Αλλα ειναι ο ενας και μοναδικος τρισυποστατος Θεος, και θελει να μας κανει και εμας κατα χαριν θεους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email

[stratis]

Ξερετε κατι; Ειναι τοσο τεραστια η πορτα του Παραδεισου

Είναι ρε Θανάση;

Κατά Ματθαίον Ζ' 13 Εισέλθατε διά της στενής πύλης· ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι' αυτής· 14 τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!

από την άλλη:

Κατά Λουκάν ΙΔ' 16 ο δε είπεν αυτώ· Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα, και εκάλεσε πολλούς· 17 και απέστειλε τον δούλον αυτού τή ώρα τού δείπνου ειπείν τοίς κεκλημένοις· έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστι πάντα. 18 και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες, ο πρώτος είπεν αυτώ· αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. 19 και έτερος είπε· ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. 20 και έτερος είπε· γυναίκα έγημα, και διά τούτο ου δύναμαι ελθείν. 21 και παραγενόμενος ο δούλος εκείνος απήγγειλε τώ κυρίω αυτού ταύτα. τότε οργισθείς ο οικοδεσπότης είπε τώ δούλω αυτού· έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως, και τους πτωχούς και αναπήρους και χωλούς και τυφλούς εισάγαγε ώδε. 22 και είπεν ο δούλος· κύριε, γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί. 23 και είπεν ο κύριος προς τον δούλον· Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκός μου. 24 λέγω γάρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου τού δείπνου. 25 Συνεπορεύοντο δε αυτώ όχλοι πολλοί. και στραφείς είπε προς αυτούς· 26 Εί τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι. 27 και όστις ου βαστάζει τον σταυρόν εαυτού και έρχεται οπίσω μου, ου δύναται είναί μου μαθητής.


Προσωπικά βάσει των παραπάνω κατανοώ πως η επιθυμία του Θεού για να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών είναι τόσο μεγάλη όσο μια τεράστια πύλη κι ακόμη μεγαλύτερη αλλά η πόρτα που βάζει στον Ουρανό είναι μικρή και στενή ως απόληξη ενός στενού και τεθλιμένου δρόμου που λίγοι όπως λέει ο Κύριος τον διαβαίνουν. Άλλωστε και στην παραβολή βλέπουμε ότι λίγοι ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του οικοδεσπότη. Ο φαρδύς πλατύς δρόμος που δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που επικρατεί στην εκάστοτε κοινωνία ως τρόπος ζωής - συμπεριφορά - νοοτροπία οδηγεί στην απώλεια. Μήπως σήμερα αυτό δε βλέπουμε; Ο τρόπος ζωής κι οι επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου τον οδηγούν στο Θεό ή στον πονηρό;

[dionisis]

Θέλω όμως να πω ένα παράδειγμα. Γνωρίζω ότι κάτι είναι καλό και κάτι άλλο κακό. Παρ'όλο που είναι κακό, εγώ το επιθυμώ περισσότερο από το καλό. Ας το σκεφτούμε στη ζωή μας, πώς νιώθουμε όταν μας αναγκάζουν να κάνουμε κάτι καλό ενώ δεν το θέλουμε; Δεν πνιγόμαστε; Δε νιώθουμε φυλακισμένοι; Δεν το κάνουμε αναγκαστικά; Αναγκαστικά έπρεπε να κάνω αυτό ή εκείνο. Πώς νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι αναγκαστικά κι ας είναι καλο;

Αυτή η περίπτωση που περιγράφεις Ντίνα είναι από τις δυσκολότερες και ποιό συνήθεις. Έχω στο μυαλό μου πραγματικά παραδείγματα ανθρώπων που ενώ θέλανε να κάνουν καλό τους έβγαινε με δυσκολία.. Αυτό που μπορεί να συμβαίνει και ίσως να είναι το πιθανότερο, ότι ο άνθρωπος όλον αυτό τον καιρό έχει συνηθίσει την καρδιά του σε έργα διαφορετικά από αυτά που ο Κύριος μας ζητάει. Αγωνίζεται λοιπόν..., και αν ακόμα με δυσκολία αγωνίζεται για τα εν Κυρίω έργα που του υποδικνύει το μυαλό του (λέω το μυαλό του γιατί η καρδιά του διαφορετικά χτυπάει) σύντομα ο Κύριος θα στείλει την χάρη Του στην καρδιά του ανθρώπου και θα επέλθει η εσωτερική αλλοίωση ώστε να ξεκινήσει και για αυτόν η μετά Χριστού εποχή. Ο Κύριος σίγουρα δεν θα ξεχάσει να τον ανταμείψει. Και όταν τον ανταμείψει θα προσπαθεί για το χάδι Του και θα αγωνίζεται με την καρδιά...!

Πόσο διαφορετικός είμαι εγώ αλήθεια από αυτόν τον άνθρωπο που περιγράψαμε; Στα αλήθεια καθόλου διαφορετικός ίσως και χειρότερος!. Απόδειξη...; Για πες μου να κόψω ένα πάθος μου; Στεναχώρια να δεις.... και γιατί άραγε...; Θλιβεται η καρδιά.. Και να ήταν μόνο αυτό.. Στο παραπάνω παράδειγμα βλέπω έναν άνθρωπο να προσπαθεί για την αγάπη Του και μάλιστα τον κατατάσσω ωσάν «Νέο». Να δω που θα με κατατάξει εμένα..

Πόσο αλήθεια ίδιος είμαι με τον παραπάνω Χριστιανό και ίσως χειρότερος... Μα πόσο.... Και απλά νομίζω ότι έχω κάνει τα βήματα στην Αγάπη του Κυρίου μας. Καημένε Διονύση...


«Μή κρίνετε ίνα μη κριθήτε. 2 εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. 3 τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλώ του αδελφού σου, την δε εν το σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς»

Καλώς ήρθες αδελφή

Ο Κύριος να με συγχωρέσει, και σεις αδελφοί μου

[Κωνσταντίνα]

Ξερετε κατι; Ειναι τοσο τεραστια η πορτα του Παραδεισου

Σχετικά με αυτό που είπε ο Αθανάσιος, πιστεύω εννοούσε ότι η αγάπη του Θεού είναι άπειρη και ότι όλοι μπορούμε να μπούμε στον παράδεισο. Αυτή την "ευρυχωρία" ήθελε μάλλον να τονίσει αναφέροντας την τεράστια πόρτα. Το διευκρίνισε εξάλλου

Καλώς σας βρήκα Διονύση.

[Athanasios]

Ο πρωτότοκος εκ των νεκρών θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ανέστη και την δική μας αθανασία και αιώνια ζωή πολιτεύεται. Τις πύλες του παραδείσου άνοιξε, τα κλειδιά του Aδου διέλυσε και το γένος των βροτών (ανθρώπων) στη άληκτη βασιλεία της ζωοποιού Τριάδος εισήγαγε. Το ανέσπερο και άκτιστο φως της Αναστάσεως του Χριστού εκ της πέτρας της ζωής και του πανάγιου τάφου ανέτειλε και λούζει τα σώματα και τις ψυχές μας με αφθαρσία και μεταμόρφωση.

Γι’ αυτό και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης υπογραμμίζει: «Με το πάθος του, αναιρεί το πάθος, με τον θάνατό του πατεί τον θάνατο, με την της πικράς χολής γεύση του νικά την πικρή γεύση του Αδάμ και με την πληγή της αχράντου του πλευράς πληγώνει την καρδία του Αδου».

«μη φοβεισθε, ιδου γαρ ευαγγελιζομαι υμιν χαραν μεγαλην» -

Ενα θεμα που δεν ασχοληθηκαμε οσο επρεπε, και την μεγαλειωδη σημασια του,
που πιστευω οτι ειναι απο τις βασεις της Ορθοδοξιας και της Χριστιανικης πιστης και ελπιδας.
Τι γκρεμισε ο Χριστος με την καθοδο του στον Αδη, τι ανοιξε για ολους μας, και με ποιο τροπο απο την μεγαλη αγαπη του για εμας, το εκανε αυτο;

[Νίκος]

Υπάρχει Θεός; *

του Επισκόπου Αχρίδας κ.κ. Νικολάου



Ένας φίλος σου, σου επαναλαμβάνει συνεχώς: «Δεν υπάρχει Θεός!». Κι αισθάνεσαι σαν να σε χτυπά μαστίγιο! Κι εσύ αγωνιάς για την ψυχή και τη ζωή του. Και καλά σκέφτεσαι.

Αν υπάρχει ο Ζων και Παντοδύναμος Θεός, και αν δεν είναι ισχυρότερος από το θάνατο, τότε ο θάνατος είναι ο μοναδικός πανίσχυρος θεός! Και τότε κάθε ζωντανή ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα κλωτσοσκούφι του θανάτου. Ένα ποντικάκι στο στόμα της γάτας!

Μια φορά, αντικρούοντάς τον, του είπατε: «Ο Θεός υπάρχει. Για σένα δεν υπάρχει». Και δε σφάλατε. Γιατί εκείνοι που αποκόπτονται από τον Αιώνιο και Ζωοδότη Κύριο εδώ στη γη, αποκόπτονται από τη ζωή την πραγματική. Αυτοί, ούτε εδώ, ούτε και στην άλλη ζωή δεν θα μπορέσουν να γευθούν το μεγαλείο του Θεού και της πλάσης Του. Και καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί, παρά να είμαστε αποκομμένοι από τον Θεό.

Αν ήμουνα στη θέση σου θα του έλεγα τα εξής:

- Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγες: «Εγώ δεν έχω Θεό». Διότι το βλέπεις, ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου, που αισθάνονται το Θεό, και γι’ αυτό το διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, μη λες: «Δεν υπάρχει Θεός»! Περιορίσου να λες: «Εγώ δεν έχω Θεό»!.

- Κάνεις λάθος! Μη μιλάς σαν τον άρρωστο που λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά υγεία!

- Σφάλεις! Μοιάζεις με το τυφλό που λέει: «Δεν υπάρχει φως στο κόσμο»! Ασφαλώς, υπάρχει και είναι διάχυτο παντού. Αυτός ο δυστυχής δεν έχει το φως του! Θα μιλούσε δε σωστά αν έλεγε: «Εγώ δεν έχω μάτια και δε βλέπω το φως».

- Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν το ζητιάνο που λέει: «Δεν υπάρχει χρυσάφι στη γη»! Μα χρυσάφι υπάρχει και πάνω στη γη και μέσα στη γη απλώς αυτός δεν έχει! Το σωστό θα ήταν να έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσάφι»!

- Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με το κακό εκείνο άνθρωπο που λέει: «Δεν υπάρχει καλοσύνη στο κόσμο»! Ενώ θα έπρεπε να πει: «Εγώ δεν έχω ούτε ίχνος καλοσύνη μέσα μου» και όχι «δεν υπάρχει πουθενά καλοσύνη στο κόσμο»!

Αυτά να του πεις. Γιατί, όταν κάτι δεν το έχεις εσύ και δεν το γνωρίζεις, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πουθενά κι ότι αυτό δεν το έχει κανείς! Γιατί μιλάς εκ μέρους όλων των ανθρώπων; Πώς διακηρύττεις ότι τη δική σου ασθένεια την έχουν όλοι; Και πώς όλοι έχουν τη δική σου πλάνη;

Εκείνοι που δεν θέλουν να ζουν με τον Θεό είναι ελάχιστοι. Αλλά και γι’ αυτούς ο Θεός υπάρχει! Και τους περιμένει μέχρι την τελευταία τους αναπνοή στη γη. Και μόνο αν δεν φροντίσουν να μετανοήσουν, έστω και τη τελευταία του στιγμή, μόνο τότε ο Θεός στην άλλη τους ζωή θα παύσει να υπάρχει σ’ αυτούς, οπότε θα τους διαγράψει από το βιβλίο της ζωής.

Γι’ αυτό, πες του: Σε παρακαλώ, φίλε μου, για το καλό της ψυχής σου, για τα επουράνια αγαθά, για τα δάκρυα που έχυσε ο Χριστός και τις πληγές που δέχθηκε για όλους μας, άλλαξε στάση. Μετανόησε. Διορθώσου. Γύρισε στην εκκλησία μας.

----------------

* Περιοδικό Τα Κρίνα, Οκτώβριος 2005

( http://www.aegean.gr/agios-therapontas/ ... olaos.html )