Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Τις προάλλες είχα πάει με το γιο μου στη θάλασσα. Είχε αρκετό κύμα. Αποφάσισα να μπούμε -άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά- κρατώντας τον αγκαλιά και μετά από 5-6 λεπτά να βγούμε ώστε να μη χάσουμε το μπάνιο. Έρχεται λοιπόν λίγο πριν βγούμε ένας τύπος που κουνούσε χέρια ποδιά και μου μιλούσε αλλά με τον αέρα που είχε δεν άκουγα καν. Αλλά ούτε κι έδινα σημασία, προσποιούμενος ότι δε τον έβλεπα καθώς δε μου αρέσουν συζητήσεις με αγνώστους στην παραλία που ανακατεύονται στο τι κάνεις. Σαν είδα ότι ο γιος μου άρχιζε να νιώθει άβολα αποφάσισα να βγούμε. Αυτός που είχε κι ένα πακιστανό μαζί του κινήθηκε προς το μέρος μου. Με ρωτούσε αν είναι δικό μου το παιδί, αν είμαι έλληνας
και είχε γενικώς όψη ολίγον τι αρκούδου! Δεν πολυμιλούσα και τον προσπέρασα αλλά αυτός σκύλιασε. "Τι έκανες στο παιδάκι;!", "θα το πνίξεις", "δολοφόνε!" κι όσο αδιαφορούσα τόσο μαινόταν ουρλιάζοντας ότι είμαι δολοφόνος! Και σκεπτόμουν ότι σκύλιαζε ο δαίμονας που τον είχε καταλάβει εκείνη την ώρα γιατί δεν ανταποκρινόμουν στη διάθεσή του για τσακωμό. Αλλά και μετά όσο τον παρατηρούσα από μακριά τόσο ο δαίμονας μου έβαζε σκέψεις να κάνω το ένα ή να πω το άλλο. Ευτυχώς δεν έκανα τίποτα.
Αλλά κι όταν τσακωνόμαστε ή βρίζουμε κάποιον ο δαίμονας δεν είναι που μας παροτρύνει και μας εμπνέει; Ή όταν χτυπάμε πχ κάποιον και δεν έχουμε σταματημό αλλά θέλουμε να του κάνουμε περισσότερο κακό, πάλι ο δαίμονας δεν είναι που μας τσιγκλάει;
Όταν μια κοπέλα ντύνεται και φέρεται προκλητικά ακριβώς για να προκαλέσει, κάποιος δαίμονας δεν έχει βάλει το δάχτυλό του; Κι όταν κάποιος μετά δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του απ'αυτήν ή κάνει πονηρές σκέψεις, ο δαίμονας δεν κρύβεται από πίσω;
Κάποτε κάποιος μου είπε κάτι πολύ προχωρημένο -έως και τρομακτικό θα έλεγα- που όμως είναι σωστό. Όταν ο άνθρωπος συμμετέχει σε σεξουαλικές πράξεις εκτός γάμου τότε συμμετέχουν ενεργά -ο νοών νοείτω- και δαίμονες ακριβώς για να "εξιτάρουν" περισσότερο τους συμμετέχοντες και να τους αγκιστρώσουν περισσότερο στην αμαρτία.
Κι όλες αυτές οι φωνές που ακούμε της αναβολής κάθε φορά που πάμε να κάνουμε κάτι καλό, από το δαίμονα δεν προέρχονται;