Δηλαδή, όσο είμαστε σ' αυτό το κόσμο ζούμε ή η ζωή αρχίζει όταν πάμε στον Ουρανό;
Κατ' αρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος όπως το εννοούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ζωή είναι η πορεία μας για να συναντήσουμε το Θεό και η ένωση μαζί Του μετά τη μετάστασή και θάνατος είναι η απομάκρυνση μας απ' Αυτόν, προσωρινή κατά την επίγεια ζωή και οριστική μετά την Τελική Κρίση.
Αν θάνατο εννοούμε την μετάστασή από την επίγεια ζωή και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή από τη γέννησή μας μέχρι τη μετάστασή μας, η απάντηση είναι ναι υπάρχει. Όσο πορευόμαστε για να Τον συναντήσουμε ζούμε, όσο απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν πεθαίνουμε.
Η πορεία μας να τον συναντήσουμε περνά μέσα απ' την αγάπη προς Αυτόν και τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τους συνανθρώπους μας μπορεί να μας προσφέρει εσωτερική γαλήνη και πνευματική ευτυχία, που είναι πολύ ανώτερη απ' οποιαδήποτε άλλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν και στιγμές λύπης και αγωνίας, όμως τίποτε δεν είναι αξεπέραστο με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και το ξεπέρασμα μιας δοκιμασίας αφήνει μια γλυκιά αίσθηση νίκης.
Δεν υπάρχει διακοπή της ζωής κατά την αναχώρησή μας απ' αυτό τον κόσμο, απλά μετάσταση, αλλαγή κατάστασης δηλαδή, ανοίγουμε μια πόρτα, βγαίνουμε απ' την προσωρινή κατάσταση της επίγειας ζωής και μπαίνουμε στη μόνιμη κατάσταση της Αιώνιας Ζωής. Ότι ζήσαμε και ζητήσαμε στην επίγεια ζωή μας αυτό θα ζήσουμε και στην Αιώνια. Αν ζητήσαμε τον Κύριο και ζήσαμε κατά το θέλημα του, μαζί Του θα ζήσουμε αιώνια, αν τον κόσμο και τις απολαύσεις του ζήσαμε στην επίγεια ζωή μας και δε νοιαστήκαμε για τον Κύριο ούτε για το θέλημά Του, μακρυά Του θα βρεθούμε σε μια αιώνια θλίψη, γιατί όταν Τον γνωρίσουμε θα καταλάβουμε τι χάσαμε.