Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;

[Νίκος]

Δηλαδή, όσο είμαστε σ' αυτό το κόσμο ζούμε ή η ζωή αρχίζει όταν πάμε στον Ουρανό;

Κατ' αρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος όπως το εννοούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ζωή είναι η πορεία μας για να συναντήσουμε το Θεό και η ένωση μαζί Του μετά τη μετάστασή και θάνατος είναι η απομάκρυνση μας απ' Αυτόν, προσωρινή κατά την επίγεια ζωή και οριστική μετά την Τελική Κρίση.

Αν θάνατο εννοούμε την μετάστασή από την επίγεια ζωή και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ζωή από τη γέννησή μας μέχρι τη μετάστασή μας, η απάντηση είναι ναι υπάρχει. Όσο πορευόμαστε για να Τον συναντήσουμε ζούμε, όσο απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν πεθαίνουμε.

Η πορεία μας να τον συναντήσουμε περνά μέσα απ' την αγάπη προς Αυτόν και τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τους συνανθρώπους μας μπορεί να μας προσφέρει εσωτερική γαλήνη και πνευματική ευτυχία, που είναι πολύ ανώτερη απ' οποιαδήποτε άλλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν και στιγμές λύπης και αγωνίας, όμως τίποτε δεν είναι αξεπέραστο με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και το ξεπέρασμα μιας δοκιμασίας αφήνει μια γλυκιά αίσθηση νίκης.

Δεν υπάρχει διακοπή της ζωής κατά την αναχώρησή μας απ' αυτό τον κόσμο, απλά μετάσταση, αλλαγή κατάστασης δηλαδή, ανοίγουμε μια πόρτα, βγαίνουμε απ' την προσωρινή κατάσταση της επίγειας ζωής και μπαίνουμε στη μόνιμη κατάσταση της Αιώνιας Ζωής. Ότι ζήσαμε και ζητήσαμε στην επίγεια ζωή μας αυτό θα ζήσουμε και στην Αιώνια. Αν ζητήσαμε τον Κύριο και ζήσαμε κατά το θέλημα του, μαζί Του θα ζήσουμε αιώνια, αν τον κόσμο και τις απολαύσεις του ζήσαμε στην επίγεια ζωή μας και δε νοιαστήκαμε για τον Κύριο ούτε για το θέλημά Του, μακρυά Του θα βρεθούμε σε μια αιώνια θλίψη, γιατί όταν Τον γνωρίσουμε θα καταλάβουμε τι χάσαμε.

[stratis]

Κατά την Εκκλησία ο θάνατος επέρχεται με το βάπτισμα όπου ο παλαιός άνθρωπος πεθαίνει και κατά το Μυστήριο αναγεννάται. Μπορεί μάλιστα να μελετήσει κανείς την περικοπή από την προς Ρωμαίους επιστολή του Παύλου που αναγινώσκεται κατά την τέλεση του Μυστηρίου για να βρει το που βασίζεται αυτή η διδασκαλία. Ο σωματικός θάνατος είναι απλά μια εξέλιξη απαραίτητη για το πέρασμα στην άλλη ζωή κοντά στο Χριστό. Είναι μια μετάβαση, αφού η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ.

[Νίκος]

Κατά την Εκκλησία ο θάνατος επέρχεται με το βάπτισμα όπου ο παλαιός άνθρωπος πεθαίνει και κατά το Μυστήριο αναγεννάται.

Αναγεννάται όμως σ' αυτή τη ζωή ο νέος εν Χριστώ άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός έχει πορεία σ' αυτή τη ζωή πριν βρεθεί στην άλλη την Αιώνια. Ακόμη και ο Αδάμ και η Εύα προ της πτώσεως έπρεπε να δοκιμαστούν για να κερδίσουν την Αιώνια Ζωή και δυστυχώς παρά τα κάλλη του Παραδείσου και την ευτυχία της παρουσίας του Θεού, απέτυχαν να επιλέξουν το σωστό. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: όσο ο άνθρωπος είναι σ' αυτή τη ζωή, ζει ή παραμένει στη σκιά του θανάτου, μέχρι ν' αναστηθεί στην Άλλη;

Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν επρόκειτο ν' αρνηθεί τις επίγειες απολαύσεις αν ο Χριστός δε μας είχε υποσχεθεί την υπέρτατη ευτυχία που προέρχεται από την ένωση μαζί Του στη Βασιλεία των Ουρανών. Λέμε σε όλες τις ακολουθίες της ημέρας (πλην του Όρθρου και του Εσπερινού): "Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα, εν ουρανώ και επί γης προσκυνούμενος και δοξαζόμενος, Χριστός ο Θεός, ο μακρόθυμος, ο πολυέλεος, ο πολυεύσπλαχνος, ο τους δικαίους αγαπών και και τους αμαρτωλούς ελεών, ο πάντας καλών προς σωτηρίαν, δια της επαγγελίας των μελλόντων αγαθών. ....". Όμως ακόμη κι αυτό δε θα ήταν αρκετό, λέει ο π. Αθανάσιος Λεμεσού, αν και σ' αυτή τη ζωή δε λαμβάναμε σταδιακά και κατά το μέτρο του αγώνα μας μια πρόγευση της ευτυχίας, που φέρνει στην καρδιά η Αγάπη του Θεού.

Επομένως δεν αρνούμαστε την επίγεια ζωή, ούτε μισούμε τ' αγαθά της, όμως αποφασίζουμε να τα διαχειριστούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μας στερήσουν την απείρως ανώτερη και ατελείωτη απόλαυση της Αγάπης του Χριστού μας, που ξεκινά σταδιακά απ' αυτή τη ζωή και συνεχίζεται απείρως εντονότερη στην Αιώνια Ζωή. Αν μείνουμε προσηλωμένοι σ' αυτό το στόχο και πορευόμαστε σταθερά για τη συνάντηση του Θεού μέσα από κάθε μας πράξη τότε ζούμε, αν εγκαταλειφθούμε στις απολαύσεις αυτής της ζωής και ξεχάσουμε το Χριστό και τη Βασιλεία του, τότε πεθαίνουμε.

[Νίκος]

Πολλοί εκτός Εκκλησίας κατηγορούν τους Χριστιανούς, ότι αρνούνται την επίγεια ζωή για χάρη της επουράνιας. Αυτό είναι λάθος. Κι αν την εντύπωση αυτή τους τη δίνουμε εμείς, είναι δικό μας λάθος.

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας δώσει μόνο τον τρόπο να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, αλλά και τον τρόπο να ζήσουμε αυτή τη ζωή. Μάλιστα, αν δεν ζήσουμε σωστά αυτή τη ζωή, δεν θα κερδίσουμε ούτε την άλλη.

Ο Χριστιανός δεν είναι ένα αποτραβηγμένο αδιάφορο όν, που περιμένει το θάνατο, αλλά ένας εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε στιγμή της ζωής του για να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Όμως η προσφορά στους συνανθρώπους μας, είναι αυτή που μας γεμίζει αληθινή ευτυχία. Άρα ο Χριστιανός, που ζει κατά το θέλημα του Θεού αυτή τη ζωή, είναι ευτυχισμένος και σ' αυτή. Μάλιστα όσο πιο πολύ γεμίζει η καρδιά του από Αγάπη, τόσο πιο πολύ προγεύεται την Βασιλεία των Ουρανών, απ' αυτή τη ζωή.

Κι αν ο Χριστιανός αρνείται κάποιες ηδονές αυτής της ζωής, είναι γιατί κάνει πράξη αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος: "Όλα τα μπορώ, αλλά δεν με συμφέρουν όλα" (Κορινθ. Α 6, 12). Αρνείται τις αμαρτωλές ηδονές, που προσφέρουν προσωρινή ευχαρίστηση, αλλά αποτελούν εμπόδιο για τη Βασιλεία των Ουρανών, για χάρη των πολύ ανώτερων και διαρκέστερων πνευματικών ηδονών, που και ευτυχία σ' αυτή τη ζωή προσφέρουν και τη Βασιλεία των Ουρανών εξασφαλίζουν.

Για να κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, πρέπει να προσπαθήσουμε να ζήσουμε κατά το θέλημα του Θεού. Το θέλημα του Θεού όμως είναι να προσπαθήσουμε να ζήσουμε απ' αυτή τη ζωή την Αγάπη, Αγάπη στο Θεό, που εκφράζεται με την αγάπη στους ανθρώπους. Ζώντας όμως την Αγάπη αποκτούμε ότι καλύτερο έχει να μας προσφέρει αυτή η ζωή. Επομένως αν ζήσουμε κατά το θέλημα του Θεού και αυτή τη ζωή κερδίζουμε και την άλλη.

Όμως το μυαλό μας, όταν ζούμε την Αγάπη, δεν το έχουμε κολλημένο στο ότι αυτό που κάνουμε είναι για να κερδίσουμε την άλλη ζωή, αλλά ότι το κάνουμε για την Αγάπη, για ν' αναπαύσουμε τον αδελφό μας. Όπως λέει και ο π. Αθανάσιος Λεμεσού, ο άνθρωπος δεν πρέπει απλά ν' αγαπά, αλλά να είναι Αγάπη, να ζει μέσα σ' αυτή και γι αυτή. Και η Αγάπη προσφέρει στον άνθρωπο Ειρήνη και αγαλλίαση και τον βοηθά να συνεχίσει να ζει την Αγάπη και μετά τη μετάστασή του απ' αυτή τη ζωή.