Η ανάσταση. Πηγή της αληθινής ζωής.

[gkou]

Χριστὸς ἀνέστη! Η ανάσταση του Χριστού μας μαρτυρεί σαφώς, ότι η επαγγελμένη σωτηρία του κόσμου ολοκληρώθηκε. Η χάρις έλαμψε. Η κατάρα έσβησε. Ο άδης νεκρώθηκε . Ο Χριστός μας εξαγόρασε από κάθε κατάρα, γιατί έγινε ο ίδιος για μας κατάρα και πέθανε επάνω στον Σταυρό , θυσία και προσφορά υπέρ των αμαρτιών μας.
Έτσι σήμερα όπως άνοιξε ο Ζωοδόχος Τάφος του Σωτήρος , έτσι άνοιξε και ο ως σήμερα κλεισμένος παράδεισος , η Βασιλεία των Ουρανών, που η αμαρτία των προπατόρων και οι δικές μας είχαν καταστήσει απρόσιτη σε μας.
Κανείς δεν πρέπει πλέον να απελπίζεται. Με πίστη και ελπίδα πρέπει να προσεγγίζωμε τον Ελεήμονα Κύριό μας , με την βεβαιότητα , ότι θα μας δεχθή , όπως δέχθηκε τον τελώνη, τον ληστή, την πόρνη.
Η ανάσταση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι πηγή χαράς. Αληθινής χαράς. Για κοιτάξετε, πόσο φως ρίχνει στα μυστήρια της ζωής, πόσο φωτίζει καρδιά και διάνοια.
Η ανάσταση του Χριστού είναι εγγύηση ότι και μεις θα αναστηθούμε. Είναι ένας αρραβώνας. Η πίστη μας στην ανάσταση του Χριστού είναι μία μνηστεία. Η μνηστεία μας με την αιώνια ζωή. Τώρα ο αρραβώνας μας. Στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας θα γίνη ο γάμος. «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται», είπε ο Κύριος ( Ιωάν. 11, 26 ) . Ο Χριστός έκαμε την αρχή. Θα ακολουθήσωμε. «ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ», λέγει ο άγιος απόστολος Παύλος ( Α΄ Κορ. 15, 23 ) .
Πόσο θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς την πίστη και την ελπίδα της αναστάσεώς μας! Τί είναι ο τάφος χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως! Σκοτάδι. Απελπισία. Πίκρα. Απογοήτευση . Τί δίνει η ανάσταση του Χριστού; Χαρά. Ελπίδα. Φως. Θάρρος. Ενθουσιασμό. Πόσο δίκιο έχουν οι Πατέρες μας, που ύμνησαν τον αναστάντα Σωτήρα Χριστό με τα λόγια: «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίῳ. Καί συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον».
Τώρα είμαστε στον δρόμο. Βαδίζομε για την αιώνια ζωή. Εδώ είμαστε ξένοι και πάροικοι. Εδώ είναι τόπος ετοιμασίας. Πατρίδα μας είναι η άνω Ιερουσαλήμ , η Εκκλησία των πρωτοτόκων. Εδώ σπέρνομε. Εδώ εργαζόμαστε εν ιδρώτι του προσώπου μας. Θλιβόμεθα. Κοπιάζομε. Τους καρπούς θα τους δρέψωμε εις «τας αιωνίους μονάς», στον Παράδεισο. Φαίνεται ,πως η ζωή στην γη περνάει τόσο γοργά, σαν χείμαρρος . Σβήνει πριν προφθάσεις να την καταλάβεις. Πριν την γευθείς .Και όμως. Για όσους πιστεύουν στην ανάσταση του Κυρίου, η γαλήνη και η παρηγοριά της γλυκιάς χαραυγής της κοινής αναστάσεως της αιωνίου ζωής φωτίζει και τις καρδιές και τις διάνοιες και τα ζοφερά σκοτάδια , που απλώνει γύρω τους η παγωνιά της αποστασίας και της σαρκολατρικής ζωής! Όποιος πιστεύει στον Χριστό και στην Ανάστασή Του , ξέρει, ότι οι δίκαιοι την ημέρα της κοινής αναστάσεως θα λάμψουν σαν τον ήλιο και θα είναι ένδοξοι σαν θεοί.
Γι’ αυτό στον ωραίο του λόγο για την ανάσταση , ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερωτά: «Πού σου θάνατε, το κέντρον», δηλ. το δηλητήριο, το φαρμάκι σου; Έσβησε. Εχάθη. Ως την ανάσταση του Χριστού η πίκρα ήταν δική μας. Τώρα η πίκρα είναι του άδη , δηλ. του διαβόλου. Με την ανάσταση του Χριστού ο άδης πικράθηκε. Πικράθηκε , γιατί καταργήθηκε. Πικράθηκε, γιατί ενεπαίχθη! Πικράθηκε! Πικράθηκε!. ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Φωτίζου, Φωτίζου λοιπόν, η νέα Ιερουσαλήμ.
Πώς μετά από αυτά να μην γεμίζει χαρά το στόμα μας και ευφροσύνη η καρδιά μας, όταν έστω και αμαρτωλοί, ψάλλωμε το : Χριστὸς ἀνέστη;…
… Ναι, αδελφοί. Πρέπει να χαίρωμε. Να χαίρωμεν όλοι. Να σκιρτάμε από χαρά ολόκληροι.
Και χαίροντες , πρέπει να ευχαριστούμε τον Κύριο. Να υμνολογούμε τον Αίτιον της Αναστάσεως , τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων Θεόν, τον υπερένδοξον Ιησούν Χριστόν, δια το μέγα και άπειρον έλεός Του.
Και να υμνούμε την Ανάστασή Του.
Και με πίστη ορθή, με αγάπη θερμή, με ελπίδα ακλινή, με το βλέμμα στραμμένο στου Χριστού την μορφή, εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας, με καρδιά που πιστεύει ακράδαντα και χείλη που ομολογούν χωρίς δισταγμούς , να ψάλλωμε το, ακόμη και για τους αγγέλους , γλυκύτατο μελώδημα της Εκκλησίας μας, το Χριστὸς ἀνέστη.

Πηγή: «Δίψα
για Ζωή»
Μητροπολίτου Νικοπόλεως
ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Έκδοση
Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως
Πρέβεζα

[Νίκος]

''Το μέλλον του ανθρώπου χωρίς το Θεό είναι η σκουπιδοποίηση του''
Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr. Τρίτη, 17 Μάιος 2016



Του Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου

Η Ανάσταση τού Χριστού είναι τό θεμέλιο γεγονός τής ζωής μας καί τής ζωής τού κόσμου, αφού τήν ημέρα αυτή συνετελέσθη τό πιό σημαντικό γεγονός στή ζωή μας.

Αυτό είναι η νίκη μας απέναντι στόν θάνατο. Ο θάνατος αφαιρεί κάθε νόημα καί κάθε προοπτική από τόν άνθρωπο καί τήν ζωή του. Η Ανάσταση αποτελεί τό γεγονός εκείνο τό οποίο κρίνει τήν ποιότητα τού Προσώπου τού Χριστού, αλλά καί τήν ποιότητα τού κάθε ανθρώπου.

Ο Χριστός Ανέστη καί Ανέστη επειδή προηγουμένως απέθανε. Ο θάνατος τού Χριστού αποδεικνύει μέ τόν πιό αληθινό τρόπο ότι ο Χριστός έγινε καί ήταν αληθινά άνθρωπος. Ο θάνατος ανήκει στήν ανθρώπινη φύση. Ο θάνατος είναι ο καρπός τής αυτονομίας τού ανθρώπου από τήν ζωή τού Θεού.

Ο Θεός είναι η μόνη ζωή τού κόσμου. Ο Θεός ΔΕΝ υπάρχει! Υπάρχω σημαίνει άρχω κάτω από κάποιον άλλον. Ο Θεός λοιπόν δέν υπάρχει.

Στό ερώτημα τού Μωϋσή «ποιό είναι τό όνομά Σου» η απάντηση τού Θεού είναι απόλυτα σαφής καί ξεκάθαρη. «Εγώ ειμί ο Ών». Εγώ είμαι αυτός πού είναι. Αυτή η απάντηση είναι η μόνη πού μπορεί νά εξηγήσει τόν Θεό.

Επειδή ο Θεός είναι γιαυτό καί ο άνθρωπος μπορεί νά υπ-άρχει. Εάν ο Θεός δέν είναι τότε ο άνθρωπος γίνεται μή ών.
Γιαυτό η αυτονομία από τό Είναι, από τό όντως Όν σημαίνει τήν εισβολή τού θανάτου στήν ζωή τού ανθρώπου.

Τό ότι λοιπόν ο Χριστός απέθανε σημαίνει ότι ήταν πλήρης καί αληθής άνθρωπος. Γιαυτό καί απέθανε. Τό ότι όμως ανέστη σημαίνει ότι είναι αληθώς ο Θεός. Τέλειος Θεός καί τήν ίδια στιγμή τέλειος άνθρωπος.

Αυτή είναι η ταυτότητα τού Χριστού. Μέ τήν Ανάσταση Του λοιπόν επιβεβαιώνει ότι Είναι.

Ο Απόστολος Παύλος κατανοώντας αυτή τήν μοναδική αλήθεια θά τονίσει: «εάν ο Χριστός ΔΕΝ αναστήθηκε, είναι μάταια η πίστη μας καί χωρίς περιεχόμενο τό κήρυγμα μας. Ελάτε νά φάμε καί νά πιούμε γιατί αύριο πεθαίνουμε». Άν δηλαδή ο Χριστός δέν αναστήθηκε είμαστε μή όντα τά οποία αύριο θά εξαφανιστούν.

Ίσως κάποιος νά ρωτήσει: Καί γιατί ο άνθρωπος δέν μπορεί νά είναι; Γιά τόν απλό λόγο ότι τό τέλος του είναι ο θάνατος.

Η Ανάσταση τού Χριστού Χριστού καί η μετοχή τού ανθρώπου σέ αυτήν είναι ο μόνος τρόπος νά Είναι ο άνθρωπος.

Οι άνθρωποι πολλές φορές ενοχλούνται από τήν αλήθεια γιατί τούς φαίνεται σκληρή. Αλλά η αλήθεια δέν είναι ούτε σκληρή ούτε μαλακιά, είναι η αλήθεια.

Ποιά λοιπόν είναι η αλήθεια τού ανθρώπου χωρίς τό Θεό; ποιό είναι τό μέλλον του; Τό μέλλον τού ανθρώπου χωρίς τό Θεό είναι η σκουπιδοποίηση του. Αυτό δέν λέγεται υβριστικά.

Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια τού ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει γίνεται ένα ψόφιο κουφάρι πού θά τρέξουμε νά τόν θάψουμε γρήγορα γιατί θά μυρίζει απαίσια. Ο άνθρωπος λοιπόν γίνεται ένα «σκουπίδι».

Κάποιοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, γιά τούς κακοπροαίρετους δέν μέ ενδιαφέρει, θεώρησαν βαρειά αυτή τήν λέξη, ίσως καί υβριστική.

Είναι όμως η μόνη λέξη πού αποδίδει μέ τρόπο καίριο τήν αλήθεια γιά τόν άνθρωπο τόν αυτονομημένο από τό Είναι τού Θεού. Αμφιβάλλει κανείς ότι χωρίς τό Είναι τού Θεού ο άνθρωπος περιέρχεται στό τίποτα. Μά τό ομολογούν οι ίδιοι.
Ποιά ταυτότητα αποδίδουν στόν εαυτό τους εκείνοι πού αρνούνται τό Είναι τού Θεού; Παραδέχονται ότι περνούν στήν ανυπαρξία, στό μή όν, στήν σκουπιδοποίηση.

Δέν υβρίζω λοιπόν τούς άθεους, περιγράφω τή δική τους αντίληψη γιά τόν εαυτό τους καί εάν έχουν αντίρρηση άς έλθουν νά τό συζητήσουμε.

Γιαυτό λοιπόν γά τήν Εκκλησία, η Ανάσταση τού Χριστού είναι τό μοναδικό εκείνο γεγονός πού δίνει νόημα, αξία καί προοπτική στόν άνθρωπο.

Οι άγιοι καί τά ιερά τους λείψανα πού ευωδιάζουν καί θαυματουργούν είναι η φανέρωση τής προπτικής τού ανθρώπου πού τό σώμα του γίνεται όχι ένα ψόφιο κουφάρι, αλλά ένα ιερό λείψανο, πού οι ίδιοι δέν γίνονται μή όντα, ούτε σκουπίδια, αλλά Θεοί εν μέσω Θεών.

Ο άνθρωπος λοιπόν πού μπολιάζεται στό Σώμα τού αναστημένου Χριστού, τήν Εκκλησία Του, μέ τό Άγιο Βάπτισμα καί παραμένει σέ Αυτό καί τρέφεται μέ τή ζωή τού Σώματος, τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού, έχει ζωή αιώνια καί μέλλον αιώνιο καί μεταβαίνει από τό θάνατο στή ζωή.

Όλα αυτά στήν Εκκλησία είναι εμπειρικά, δέν είναι ιδεολογικά. Οι ιδέες στό τέλος γίνονται αηδίες πού είναι ανίκανες νά χαρίσουν τήν ζωή. Στήν Εκκλησία ο άνθρωπος δέν τρέφεται μέ ιδέες, αλλά μέ αληθινή τροφή.

Η δυνατότητα πού τού χαρίσθηκε καί η ικανότητά του νά μετέχει στό Είναι αποτελεί τό μοναδικό μέτρο τής αξίας τού ανθρώπου καί τό μοναδικό νόημα, πού είναι νόημα ζωής.

Πηγή: romfea.gr