Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πνευματικά θέματα της Ορθόδοξης πίστης μας - Spiritual subjects of our Orthodox faith.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Toula
Δημοσιεύσεις: 1962
Εγγραφή: Τρί Ιούλ 31, 2012 3:32 pm
Τοποθεσία: Παναγιώτα, Αμπελόκηποι

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Toula » Δευτ Σεπ 22, 2014 2:20 pm

«Τα μεγάλα σχέδια της Θείας Πρόνοιας εκδηλώνονται μέσα από θλίψεις». Η διαπίστωση αυτή της Ηγουμένης Ταϊσίας, όπως καταγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο – έκδοση ‘Το περιβόλι της Παναγίας’, είναι αληθινή. Βγήκε μέσα από τη δική της εμπειρία, που βεβαιώνεται, βέβαια, από όσους γνώρισαν το σχέδιο του Θεού για τους ίδιους και για άλλους, μέσα από δοκιμασίες, πόνο, στεναχώριες.

Η απάντηση στα μεγάλα «γιατί» δεν μπορεί να δοθεί εύκολα και απλά. Συνήθως έρχεται μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν θα έχει καταλαγιάσει ο «πυρετός των θλίψεων». Τότε κατανοείς το σχέδιο του Θεού, που προέρχεται από τη μεγάλη αγάπη και έγνοια. Συνειδητοποιείς ότι τίποτα τυχαίο δεν υπάρχει. Η μεγάλη αγάπη του μεγάλου Θεού μας κινεί το σύμπαν και κατευθύνει τη ζωή του καθενός «εις οδόν σωτηρίας», δηλαδή σ’ αυτό που στο βάθος θέλουμε.

Την ώρα του μεγάλου πόνου, όπως και της μεγάλης χαράς, δεν γίνεται ανάλυση των αισθημάτων ούτε καταγράφεται η αιτία. Προσπαθείς να το ζήσεις, να αντέξεις τον πόνο, να χαρείς τη χαρά. Είναι η ώρα της καρδιάς κι όχι του λογικού, του βιώματος κι όχι της θεωρίας.
Στο βιβλίο «Αρχιεπ. Ιλαρίων Τρόιτσκι», υπάρχει το ποιήμα του Α. Μάικοφ:

Όσο η νύχτα σκοτεινότερη,
τόσο λαμπρότερα τ’ αστέρια˙
όσο βαθύτερη η θλίψη,
τόσο εγγύτερα ο Θεός.
Τελικά, η θλίψη μπορεί να γίνει ευλογία, ο πόνος ευκαιρία αναθεώρησης της ζωής, οι δοκιμασίες δυνατότητα ωρίμανσης. Αν όμως ο άνθρωπος τα αποδεκτεί, όχι μοιρολατρικά και μίζερα, αλλά με ταπείνωση, συντριβή καρδίας, υπακοή στο θέλημα του Θεού και εμπιστοσύνη ότι το σχέδιο Του είναι το καλύτερο για μας.

Είναι αλήθεια ότι «κανένας δεν πήγε στον ουρανό με άνεση» (Μ. Αντώνιος). Η πραγματικότητα της ζωής μάς βεβαιώνει ότι «στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις» (Ιησούς Χριστός). Όπως είναι αλήθεια και το ότι «αυτόν που αγαπά ο Θεός, τον παιδαγωγεί» (Απ. Παύλος). Όμως δεν μπορούν όλοι να τα εννοήσουν. Χρειάζεται η προϋπόθεση της ταπείνωσης και της εμπιστοσύνης, κυρίως όταν ο Θεός σιωπά και φαίνεται πως δεν υπάρχει.

Το να συνεχίζεις να Τον εμπιστεύεσαι όταν Εκείνος σιωπά, δείχνει ότι έχεις σχέση μαζί Του. Τότε η υπομονή στις δοκιμασίες, όταν κυρίως είναι μεγάλες και μακροχρόνιες, δημιουργεί μια παρρησία, ένα καλώς νοούμενο θάρρος απέναντί Του. Γίνεσαι «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού» (Εβρ. 2, 19). Δεν είναι ο Θεός ξένος και άγνωστος. Είναι «ο Κύριος και Θεός σου», ο φίλος και αδελφός σου.

Όποιος έζησε τα χίλια σκοτάδια του, μπορεί να δει Φως Χριστού στην καρδιά του.
Όποιος κατέβηκε στον Άδη της ύπαρξής του, μπορεί να χαρεί το άρπαγμα που θα του κάνει ο Αναστάς Κύριός του.
Όποιος δοκιμάστηκε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», αποδεικνύεται άξιος του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού.

Τότε βαδίζει την «τεθλιμένην του βίου οδόν» με τη χαρά της παρουσίας Του και τη βέβαιη ελπίδα ότι αιώνια θα ζει μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

http://www.inagiounikolaoutouneou



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Μάιος 08, 2017 1:48 pm

Τα μηνύματα
08-05-2017 γράφει ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Εικόνα

«Ζούμε στην εποχή της πληροφορικής, με τις πολλές γνώσεις να μπαίνουν στη ζωή μας ως λύσεις προβλημάτων, ως ειδήσεις, ως μαθήματα συμπεριφοράς. Γνώσεις αληθινές, αληθοφανείς, διαστρεβλωμένες, ψεύτικες. Πληροφορίες, επικοινωνίες, ανοίγματα.

Κι όμως, τόση μοναξιά… Ο άλλος δεν είναι δίπλα σου, δε σ’ αγγίζει, δεν ακούει τα κτυπήματα της καρδιάς σου. Αλλά δεν είναι μόνο η απόσταση που τον ξωμακραίνει. Είναι κι η διάθεση. Αισθάνεσαι πως δε θέλει να μοιραστεί μαζί σου την επιτυχία, τον πόνο, τη δυσκολία, την αγωνία σου. Πώς τότε θ’ ανοίξεις την καρδιά σου; Πώς θα την εκθέσεις στο… διαδίκτυο; Γι’ αυτό σιωπάς ή … ψεύδεσαι: «Όλα καλά! Είμαι καλά!».

Τα πιο πάνω προκαλούν απογοήτευση. Υπερβάλλω άραγε; Δε μεταφέρω σωστά τη γύρω μας ατμόσφαιρα; Μακάρι να κάνω λάθος και να μην κρίνω σωστά! Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν κι οι περιπτώσεις του πραγματικού ενδιαφέροντος, της αληθινής κοινωνίας. Ασφαλώς μπορούμε να συναντήσουμε και σήμερα γνήσιους φίλους, ανθρώπους που όντως συν-χαίρουν και συν-λυπούνται. Η πλειοψηφία όμως;

Τι κι αν εκατομμύρια SMS στέλλονται καθημερινά παγκόσμια; Τι κι αν τα Facebooks έγιναν η ημερήσια και νυκτερινή μας εφημερίδα; Τι κι αν τα ποικίλα μέσα επικοινωνίας, μαζικής ή ατομικής, κατάκλυσαν τη γη μας; Αυτό που ζητά η ψυχή και το σώμα του κάθε ανθρώπου είναι το μοίρασμα της ζωής. Τότε βρίσκει τη φύση του, πορεύεται με ηρεμία και σιγουριά, βαδίζει ευχαριστιακά.

Δεν έχω κάτι να προτείνω, συγχωρέστε με. Απλά διατυπώνω τους προβληματισμούς μου που, όμως, δεν αφορούν όλους, αλλά αυτούς που η μοναξιά τους συντρίβει. Ούτε θέλω να πω «υπάρχει ο Χριστός και η Εκκλησία Του που αναπληρώνει όλες τις ελλείψεις, που λύνει όλα τα προβλήματα». Πράγματι, έτσι είναι, αν όντως λειτουργεί η Εκκλησία του Χριστού ως οικογένεια του ουράνιου Πατέρα. Γιατί τότε η Εκκλησία, που συγκεκριμενοποιείται σε κοινότητα προσώπων, θα είναι για τους ανθρώπους ο χώρος κι ο τρόπος που θα υπάρχει το πρόσωπο με τ’ όνομά του και όχι ένα άτομο- νούμερο. Θα ’ναι η δυνατότητα ν’ αναδείξει τα χαρίσματά του, προσφέροντας τον εαυτό του, τις δυνάμεις και το χρόνο του για χάρη των άλλων. Θα είναι, ακόμα, η ευκαιρία να μοιραστεί τη ζωή του με τους άλλους που έχουν την ίδια ανάγκη. Τότε, τα όποια μηνύματα θα στέλλει δεν θα προσπαθούν να αντικαθιστούν, αναπόφευκτα με αποτυχία, την κοινωνία των προσώπων, αλλά θα συμπληρώνουν αυτό που πραγματοποιήθηκε στη σωματική παρουσία, την «ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ.4,3), δηλαδή την ενότητα στην κοινή πίστη, με μία καρδία, με τον ακατάλυτο σύνδεσμο της αγάπης που φέρνει την μεταξύ μας και μέσα μας ειρήνη.

Αν σήμερα οι νέοι λένε «πιστεύω στο Θεό αλλά όχι στην Εκκλησία», είναι γιατί φαίνεται πως η Εκκλησία δε λειτουργεί σωστά, δεν εμφανίζεται στον κόσμο αυτό που αληθινά είναι: Εν Χριστώ κοινωνία των προσώπων. Όλα τ’ άλλα δεν είναι η ουσία της αλλά το κάλυμμά της. Αλλοίμονο, βέβαια, αν το κάλυμμα καλύψει την ουσία σε τέτοιο σημείο που να την εξαφανίσει στα μάτια των ανθρώπων. Άδικα, τότε, οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι;

Κι όμως, την αλλαγή δεν την κάνουν τα πλήθη ούτε οι νόμοι, αλλά οι καρδιές που αναζητούν και τολμούν να μεταβούν από το σκοτάδι στο Φως κι από το θάνατο στη Ζωή».

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες