Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

[Φωτεινή]

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ



« Ο θεός ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού » (Ο Θεός που είπε: «Μέσα από το σκοτάδι να λάμψει το φως», αυτός έλαμψε μέσα στις καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τη δόξα του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού).( Β΄ Κορ. 4,6)



Στην κατάσταση του χάους, της απόγνωσης για την εσωτερική ακαταστασία, ή ακόμα και στο σκοτάδι της άγνοιας για το τι πραγματικά είμαστε, υπάρχει η ελπίδα του θείου φωτός.

Όταν έλθει το φως Του, το όποιο σκοτάδι διαλύεται ως ανύπαρκτον. Νέα ζωή ανατέλλει στην ύπαρξη μας και νέα ζωή αρχίζει να βιούται στις καρδιές.

Τελικά την αλλαγή δεν την διενεργεί η απειλή και ο φόβος της κόλασης, αλλά η αγάπη. Γιατί το φως Του που έρχεται ως Αγάπη, δίνει νέα δυναμική στην αλλαγή. Έχει πια την δυναμική της εσωτερικής ανάγκης και όχι του ``πρέπει΄΄. Τότε ο αγώνας γίνεται χαρά. Οι θλίψεις από την « νέκρωση του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες» ( Β΄ Κορ. 4,10), μεταβάλλονται σε αγαλλίαση, καθώς «φανερώνεται η ζωή του αναστημένου Ιησού».

Όταν έλθει το Φως Του, ποια θέση θα έχει το δικό μας σκοτάδι; Όταν έλθει Εκείνος, πως μπορούμε να ζούμε χωρίς Εκείνον;

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Η απώλεια ως κέρδος



Μέσα στην Εκκλησία αποδεικνύεται ότι, όταν χάνεις κάτι σημαντικό που σε πονά, σου προσφέρεται (αν φανείς άξιος της δοκιμασίας) κάτι πιο πολύτιμο, πνευματικό και ακατάλυτο, που δεν θα το κέρδιζες χωρίς την προηγηθείσα απώλεια (Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης)

Ποιος αρέσκεται στον πόνο; Ποιος θέλει να κατεβαίνει έως τον Άδη, να βιώνει το «περίλυπός εστι η ψυχή μου έως θανάτου»;

Αλλά, ως τέκνα του παλαιού Αδάμ, ως άνθρωποι φθαρτοί και θνητοί, βρισκόμαστε μέσα στην ωδίνη των ποικίλων προβλημάτων που έχουν πόνο μεγάλο: απώλεια αγαπημένων προσώπων, ασθένειες, απογοήτευση από ανθρώπους που αγαπήσαμε και τους δοθήκαμε, αποτυχία στις προσπάθειες για επαγγελματική αποκατάσταση, οικονομικές δυσκολίες, διαζύγια, προβλήματα παιδιών, και ένα σωρό άλλα που η καθημερινότητα φέρνει.

Προς τι όλ’ αυτά; Γιατί να συμβαίνουν; Ποια θέση έχει ο Θεός σ’ αυτά; Μπορούμε να τα αλλάξουμε ή να τα διορθώσουμε;

Είναι αλήθεια ότι το καθετί που συναντούμε στη ζωή μας το αντιμετωπίζουμε ανάλογα με το τι πιστεύουμε για το σκοπό της ζωής. Αν θεωρούμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, η ευμάρεια, τότε ό,τι την εμποδίζει είναι αποτυχία, καταστροφή. Αν βλέπουμε «πίσω από τα φαινόμενα τα γενόμενα», δηλαδή την πνευματική ωριμότητα και ανάπτυξή μας, τότε, «όταν χάνουμε κάτι σημαντικό που μας πονά» αναμένουμε το προσωπικό μας Πάσχα, τη δική μας ανάσταση.

Όταν οι Πατέρες της Εκκλησίας, παλαιότεροι και σύγχρονοι, εκφέρουν λόγο, αισθανόμαστε ότι «κτυπούν κέντρο», ότι λένε αλήθειες της ζωής, γιατί μιλούν εμπειρικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, θεωρούνται πατέρες. Βέβαια, τους κατανοούμε στο σημείο που βιώνουμε τα βιώματα τους. Τότε ο λόγος τους είναι παρηγορητικός, θεραπευτικός, ζωογόνος. Διαπιστώνεις ότι δεν είσαι μόνος στον αγώνα της ζωής κι ότι υπάρχει προοπτική, λόγος και σκοπός.

Αυτό το «μέσα στην Εκκλησία» του π. Βασιλείου δείχνει το κοινό της πορείας αλλά και τον μοναδικό τρόπο – χώρο που μεταποιείται ο πόνος σε ευλογία, το «σημαντικό» σου σε «κάτι πιο πολύτιμο, πνευματικό και ακατάλυτο».

Ωστόσο, τίποτα από μόνο του και χωρίς τη θέλησή μας δεν γίνεται. Το «πολύτιμο, πνευματικό και ακατάλυτο», που θα έλθει, χρειάζεται τη δική μας συγκατάθεση, όχι τη λεκτική αλλά την κατάθεση της υπομονής μας, της ταπείνωσης, της υπακοής. Χρειάζεται να δοκιμαστείς «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» καθώς δεν θα βλέπεις πουθενά φως, δεν θα έχεις κανενός την ουσιαστική συμπαράσταση, δεν θα μιλά ο Θεός.

Όταν θα χαθεί αυτό που για σένα ήταν σημαντικό, που ανέμενες την ευτυχία σου, που στηριζόσουν και προσδοκούσες, τότε θα έλθει αυτό που στην πραγματικότητα ήθελες και αγνοούσες.

Η απώλεια του σημαντικού είναι, βέβαια, μια δυνατή μορφή θανάτου. Αλλά το γνώρισμα του θανάτου δεν είναι μόνο η απώλεια, είναι και το νέο που έρχεται, το διαφορετικό και καλύτερο του πριν, αφού οδηγεί στην πνευματική ανάπτυξη.

Φαίνεται πως η ζωή στηρίζεται στο θάνατο και πως ο θάνατος νικάται δια του θανάτου. Κι ακόμα, πως την όντως ζωή την έχουν όσοι τολμούν να δεκτούν τις ποικίλες μορφές του θανάτου ως γέφυρες, ως ευκαιρίες, ως δυνατότητες.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Έχουν οι χριστιανοί χαρά;



«Ο Θεός δεν θέλει κλαψουρίσματα και κακομοιριές. Θέλει χαρά, ειρήνη και δοξολογία με αγαλλίαση και αγάπη». Ο λόγος αυτός του Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, από το βιβλίο «Λόγος περί νήψεως», δίνει μια νέα διάσταση της πνευματικής ζωής.

Όταν το μίζερο εκλαμβάνεται ως ταπείνωση και η χαρά έκπτωση από τη μετάνοια, τότε έχουμε διαστρέβλωση της χριστιανικής ζωής, με φοβερές προεκτάσεις τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για το μήνυμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο.

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έγραφε ότι τη μεγαλύτερη κατηγορία κατά του Χριστιανισμού την είπε ο Μαρξ: «Οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά». Το είπε με βάση τις δικές του παρατηρήσεις που στηρίζονταν, βέβαια, στο περιβάλλον που έζησε. Όμως υπάρχει κάποια δόση αλήθειας, αν δούμε και ’μεις το δικό μας περιβάλλον.

Ωστόσο, νομίζω πως δεν χρειάζεται να μιλούμε για αρρωστημένες καταστάσεις, παρά μόνο για να τονίσουμε την αλήθεια που η Εκκλησία μάς καλεί να ζήσουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο πως μέσα από τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές, αλλά και τα Πατερικά συγγράμματα, υπάρχει η χαρά ως κλήση νέας ζωής. Άλλωστε, η λέξη «Ευαγγέλιο» σημαίνει χαρούμενη είδηση – αγγελία που συνίσταται στην αποκάλυψη ενός άλλου τρόπου ζωής, πέρα από τον εαυτό μας, την αδυναμία μας, την αμαρτωλότητά μας.

Η ενασχόληση με τον αμαρτωλό εαυτό μας, η συνεχής προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι και ηθικότεροι, κρύβει τον «εγωισμό της αγιότητος». Όχι πως δεν πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε να νικήσουμε την αμαρτία που υπάρχει μέσα μας, αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε, κατά τον Γέροντα Σωφρόνιο του Essex, ότι «η αμαρτία υπερνικάται μόνο και αποκλειστικά από τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα… Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό δεν είναι σε θέση να διακρίνει στον ίδιο τον εαυτό του την παρουσία της αμαρτίας. Αλλά και όταν την διακρίνει δεν είναι σε θέση να την υπερνικήσει».

Στη δοξολογία ψάλλουμε το «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως», πράγμα που σημαίνει πως η θέα του εαυτού μας επιτυγχάνεται με το φως του Θεού. Τότε η χαρά γεμίζει την ύπαρξή μας ως έκφραση ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας ότι «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν ημών». Αν και είμαστε ένα τίποτα, όμως υπάρχει Αυτός ο Ένας που μας αγαπά και μας χαρίζει τον εαυτό Του «θυσία ζώσα». Δεν είναι αυτή η εμπειρία ικανή να μας κάνει να χαιρόμαστε;

Αλήθεια, ποιοι θα χαρούν αληθινά και τέλεια την ώρα της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου; Όσοι κοιτάζουν τον αμαρτωλό εαυτό τους, σκεφτόμενοι πώς θα καταφέρουν να μπουν στον Παράδεισο ή όσοι χαίρονται για το γεγονός ότι έρχεται ο Κύριος «εν πάση τη δόξη αυτού»;

Σημασία δεν έχει ο εαυτός μας αλλά ο Κύριος και Θεός μας. Η θέα Εκείνου κι όχι του εαυτού μας δίνει «χαρά, ειρήνη και δοξολογία με αγαλλίαση και αγάπη». Κι αν έχουμε δει Εκείνον, τότε μπορεί ο κόσμος γύρω μας να Τον δει διά μέσου μας και να χαρεί.

«Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαρά μεγάλη», είπε ο άγγελος στου βοσκούς, μιλώντας για την ενανθρώπιση του Κυρίου. «Χαίρετε» είπε ο Χριστός στις Μυροφόρες μετά την Ανάσταση, ολοκληρώνοντας το έργο Του για τη σωτηρία του κόσμου. Αρχίζει και τελειώνει με χαρά. Όσοι την έχουν στην καρδιά τους γνώρισαν τη σωτηρία και τη λύτρωση του Θεού μας.


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Το θαύμα ή το Χριστό;



Την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας αναζητούμε τη βοήθεια του Δυνατού. Συνειδητοποιούμε, αναπόφευκτα, την προσωπική μας αδυναμία, όπως και των γύρω μας και απευθυνόμαστε στο Θεό ως τον μόνο δυνάμενο «ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α΄ Κορ. 10,13), δηλαδή να δώσει διέξοδο στη δυσκολία.

Ποιος μπορεί να κρίνει αρνητικά αυτή την προσπάθεια τού δοκιμαζόμενου ανθρώπου; Πώς μπορείς να αδικήσεις τη μάνα που ζητά βοήθεια από το Θεό για το άρρωστο παιδί της, τη σύζυγο για τον καρκινοπαθή σύζυγο της, τον παράλυτο νέο που θέλει να χαρεί τη ζωή του; Βέβαια, εκτός από τις μικρές και μεγάλες ασθένειες υπάρχουν και πολλά άλλα προβλήματα που κρύβουν πόνο και αγωνία όχι την τυχαία.

Όλα τα πιο πάνω ενεργοποιούν την επιθυμία τού αδύνατου ανθρώπου να στραφεί προς το δυνατό Θεό. Αν και αυτό δείχνει να είναι θετικό, κυρίως όταν προηγουμένως η σχέση μαζί Του ήταν από ανύπαρκτη έως αδύνατη, εν τούτοις κρύβει ένα μεγάλο κίνδυνο: να θέλει το Θεό για το δώρο Του κι όχι για τον ίδιο. Στο βάθος, δηλαδή, δεν ενδιαφέρει η σχέση μαζί Του αλλά η δύναμη Του, αυτό που έχει κι όχι αυτό που είναι.

Μήπως το ίδιο δεν παρατηρείται και μεταξύ μας; Να θέλουμε την επικοινωνία με κάποιο γι’ αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, αντί για την κοινωνία του προσώπου. Και το χειρότερο, όταν θα καταφέρουμε να το πάρουμε να διακόψουμε την επικοινωνία.

Ωστόσο, «ο Θεός των πατέρων ημών» που θέλει την προσωπική μας ανάπτυξη και ωριμότητα, δεν μας προσφέρει τη βοήθεια Του ως μέσο για να Τον πιστέψουμε. Φαίνεται πως δεν θέλει οπαδούς, ούτε ναρκωμένους πιστούς που η βοήθειά Του θα ενεργεί ως ναρκωτικό που αδρανοποιεί την ανθρώπινη θέληση. Η όποια συμπαράστασή Του, που ως Πατέρας είναι δεδομένη, πηγάζει από την αγάπη Του. Γι’ αυτό άλλοτε κάνει αυτό που ζητάμε κι άλλοτε όχι, προσδοκώντας την ολοκλήρωση μας ως πρόσωπα.

Αν ο Θεός μάς έθετε το ερώτημα, καθώς περνούμε τη δοκιμασία: «Τι προτιμάς, το θαύμα και να χάσεις εμένα ή εμένα και να περάσεις τη δοκιμασία;», ποια, αλήθεια, θα ήταν η απάντηση; Ίσως κάποιος να έλεγε «και τα δύο»! Ξέρουμε όμως ότι δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε κι ότι η «εκκοπή του ιδίου θελήματος» είναι πολύ σημαντική προϋπόθεση για την πνευματική μας ανάπτυξη.

Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που έχει ουσιαστική σημασία και «μένει εις αιώνας» δεν είναι η προσωρινή διακοπή της όποιας δυσκολίας μας, αφού όλα θα καταλήξουν στο τέλος της ιστορίας μας, αλλά η γνώση του Θεού ως καρδιακή σχέση. Δηλαδή η αγάπη μαζί Του που διαχέεται «εις πάσαν την κτίσιν», σε κάθε άνθρωπο που συναντούμε.

Ας μην θεωρηθεί ότι δεν πρέπει να παρακαλούμε το Θεό να πάρει τις δοκιμασίες μας. Το «μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός να το λέμε. Η θεώρηση όμως των δοκιμασιών ως αποτυχιών, κι όχι ως δυνατοτήτων, είναι λάθος και έξω από το πνεύμα των αγίων Πατέρων μας.

Το μεγάλο θαύμα, ως θαυμαστό γεγονός, είναι η δύναμη που συνοδεύει τη δοκιμασία, η αίσθηση της παρουσίας του Θεού που καταργεί την ανασφάλεια, η βεβαιότητα της καρδιάς ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Ευλογημένοι όσοι Τον εμπιστεύτηκαν την ώρα της δοκιμασίας τους και Τον γνώρισαν «εν ετέρα μορφή».


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Βίωση του χρόνου και της αιωνιότητας



Με αφορμή το νέο Εκκλησιαστικό έτος

Κάθε φορά που αρχίζει νέα χρονιά συνειδητοποιούμε το πόσο γρήγορα έφυγε η προηγούμενη. ΄Ομως ο χρόνος δεν φεύγει! Ο άνθρωπος και η κτίση πορεύονται μέσα από τη φθορά με τρόπο και ταχύτητα που δεν ελέγχονται. Δέσμιοι της καταλαβαίνουμε πόσο οδυνηρό είναι ο θάνατος που μας χωρίζει απ’ ό,τι έχουμε και αγαπούμε. Ο χρόνος και η φθορά συνυπάρχουν ως εχθροί του ανθρώπου και της δημιουργίας.

Μέσα από αυτή την κατάσταση ευρισκόμενοι και φιλοσοφώντας το θέμα, αναζητείται διέξοδος. Όμως ποιά διδασκαλία, φιλοσοφία ή θρησκεία μπορεί να δώσει λύση στο υπαρξιακό αυτό πρόβλημα; Μια λύση όχι ως θεωρία αλλά ως άρπαγμα «εκ του θανάτου εις την ζωήν»;

Ο Χριστός, που δεν είναι διδάσκαλος ή φιλόσοφος ή ιδρυτής θρησκείας αλλά θεάνθρωπος, κάνει αυτό που υπερβαίνει τη λογική και νικά το θάνατο. Ακολουθώντας ως άνθρωπος όλα στα στάδια της ανθρώπινης ζωής, από την ενδομήτριο, τη βρεφική, την εφηβική, τη νεανική μέχρι και το θάνατο, ανατρέπει τα δεδομένα των ανθρώπων και χαρίζει αυτό που ποθεί ο καθένας. Ζωή αιώνιο.

Η Ανάσταση του Χριστού εκ του τάφου αφορά όλο τον κόσμο σ’ όλους τους αιώνες. Γιατί καταργείται ο θάνατος που επηρεάζει όλους, αν και δεν έγινε αντιληπτό από όλους. Γιατί το γεγονός της Ανάστασης, αν κι έγινε εν τόπω και χρόνω, κατανοείται εμπειρικά όχι αντικειμενικά αλλά προσωπικά ως γεγονός πιστευόμενο κι όχι αποδεικνυόμενο.

Η κοινή εμπειρία των ανθρώπων που πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού την κάνει Εκκλησιαστική και άρα αληθινή. Γι’ αυτό μαρτύρησαν, με το αίμα και τη συνείδησή τους, εκατομμύρια άνθρωποι και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι συντελείας του αιώνος.

Ο χρόνος και η φθορά χάνουν τη δύναμή τους με τη μεταποίηση του θανάτου σε ύπνο και την αναμενόμενη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου όπου «καινούριους ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Πετρ.3,13).

Αυτή τη νέα ζωή των εσχάτων της ιστορίας μπορούμε να τη γευτούμε από τώρα μέσα στην Εκκλησία πούναι το σώμα του Αναστημένου Χριστού. Μια Εκκλησία που είναι στον κόσμο ως σημείο που δείχνει την ομορφιά και τη χαρά της ενότητας και της εν Χριστώ κοινωνίας των προσώπων αποδεικνύει την κατάργηση του θανάτου εδώ και τώρα.

Ο αγώνας που διεξάγεται μέσα μας, με τη χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας, είναι η κατάθεση της επιθυμίας μας να νικήσουμε τον εντός μας θάνατο της φιλαυτίας και να ζήσουμε, μαζί με το Χριστό και τους απ’ αιώνος αγίους, την Ανάσταση.

Τότε καμιά χρονιά που έφυγε και καμιά νέα που έρχεται δεν θάχουν σημασία, αφού, ζώντας με το Χριστό μέσω της Εκκλησίας Του, θα βιώνουμε την κατάργηση του χρόνου και της φθοράς, δηλαδή την αιωνιότητα.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Υγεία "ψυχής τε και σώματι"



- Τι κάνεις;

- Καλά. Εσύ;

Ένας τυπικός διάλογος που μπορεί να εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη για επικοινωνία του πρώτου, αλλά και να δείχνει την απόρριψη της ανάγκης αυτής από το δεύτερο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Βέβαια, είναι αλήθεια, δε μπορούμε να λέμε, σε όποιον μάς ρωτήσει μια τυπική ερώτηση για τον εαυτό μας, τα βαθύτερα του εαυτού μας ... Άλλωστε, το ερώτημα περιορίζεται, όπως και η απάντηση, στο θέμα της σωματικής υγείας.



Ξέρουμε όμως ότι ο άνθρωπος για να είναι «καλά» δεν αρκεί να μην υποφέρει από αρρώστια του σώματος. Υπάρχουν και ασθένειες της ψυχής που είναι βαρύτερες και η θεραπεία πιο δύσκολη.



Το να λέει κάποιος «είμαι καλά» σημαίνει πως έχει υγεία «ψυχής τε και σώματος». Η εκκλησία δέεται γι’ αυτή την υγεία, έχει ειδικές ευχές και τελετές, όπως π.χ. το ευχέλαιο. Γιατί είναι σημαντικό ο άνθρωπος να έχει υγεία σωματική και ψυχική, για να χαίρεται τη ζωή του, τις σχέσεις του, τη δουλειά του, τα χαρίσματά του. Να είναι καλά!



Γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι υγιείς στο σώμα αλλά υποφέρουν ψυχικά. Όπως και τ’ αντίθετο. Υπάρχουν υγιείς στη ψυχή και στο σώμα, που όμως δεν έχουν χαρά, τους λείπει η ειρήνη της καρδίας, νιώθουν θλίψη και απογοήτευση. Γι’ αυτούς ο Θεός είναι απών, δεν υπάρχει ως ζωντανή παρουσία. Βιώνουν την πνευματική ασθένεια, που υπερβαίνει τη σωματική και ψυχική.



Όπως υπάρχουν οι σωματικές, ψυχικές και πνευματικές ασθένειες, υπάρχει η σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία. Ως «τέκνα του Αδάμ», που κουβαλούμε τις συνέπειές της πτώσης, δεν είμαστε άπειροι των ασθενειών. Γνωρίζουμε τις συνέπειες τους, όπως και τις ευλογίες τους. Πορευόμαστε με την υγεία και την ασθένεια να εναλλάσσονται στη ζωή μας, άλλοτε η μία και άλλοτε η άλλη. Κανείς, ούτε οι άγιοι, δε ζουν συνέχεια ούτε την υγεία ούτε την ασθένεια.



Η υπομονή και η προσευχή την ώρα της όποιας ασθένειάς μας, ειρηνεύουν την ύπαρξη και μειώνουν την ένταση. Ο ασθενής πηγαίνει στο γιατρό, ως ασφάλεια και ελπίδα θεραπείας. Η εκκλησία αγκαλιάζει και δέχεται όλους όσους συμβάλλουν ουσιαστικά στη θεραπεία του ανθρώπου, της ψυχής και του σώματός του. Η ίδια, ως νοσοκομείο, δεν καταστέλλει απλά τα συμπτώματα, αλλά θεραπεύει προσωρινά ή μόνιμα. Ξέρει όμως ότι η όντως υγεία, που μένει εις αιώνας, είναι η συνάντηση και ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή την υγεία καλείται να προσφέρει ο κάθε λειτουργός της, αφού ο ίδιος έχει θεραπευτεί ή αγωνίζεται να θεραπευτεί κι άρα γνωρίζει το πώς της θεραπείας.



Ο Χριστός, ως ιατρός ψυχών και σωμάτων, ας χαρίζει την τέλεια υγεία σε όλους, ως βάση για την απόλαυση της ζωής, της νυν και της μελλούσης.


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Toula]

H κούραση των λογισμών και η αντιμετώπισή της

Δεν είναι λίγες οι φορές που χωρίς σωματική εργασία το σώμα γίνεται κατάκοπο. Φαίνεται, έτσι, η στενή σχέση ψυχής–σώματος και η ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου. Οι λογισμοί, αν και καθαρά πνευματική εργασία μπορούν να γίνουν αιτία για μια κούραση που διαλύει το σώμα, αδρανοποιώντας το για οποιανδήποτε άλλη εργασία.

Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, έχει τη δυνατότητα να κάνει ποικίλους, πολλούς και γρήγορους λογισμούς. Ο νους μπορεί να γεμίσει με λογισμούς ή να εμμένει σ’ ένα λογισμό, αλλά δεν είναι δυνατό να είναι άδειος από λογισμούς. Η ενασχόληση μαζί τους γίνεται, πολλές φορές, κουραστική και λόγος αναστάτωσης, καθώς και η προσπάθεια να μην γίνονται λογισμοί. Όπως π.χ. ένα κλειστό δωμάτιο με ατμόσφαιρα άσχημη δεν μπορεί να καθαρίσει παρά μόνο αν ανοικτεί και αντικατασταθεί με καθαρό αέρα, έτσι και οι άσχημοι λογισμοί αν αντικατασταθούν με καλούς λογισμούς ή με τη νοερά προσευχή, μπορούν να φέρουν ηρεμία στην ψυχή.

Η Ορθόδοξη παράδοση, όπως την παραλάβαμε από παλαιότερους/ες και σύγχρονους/νες πατέρες και μητέρες μας λέει ότι η ουσία της πνευματικής ζωής και η όλη θεραπευτική αγωγή συνίσταται στον έλεγχο των λογισμών. Γιατί απ’ εκεί πηγάζουν οι καλές ή κακές επιθυμίες, η αμαρτία ως απομάκρυνση από το Θεό και η αγιότητα ως πόθος ενώσεως με το Θεό.

Φαίνεται πως οι σημερινοί χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, αγνοούμε αυτή τη δυναμική τής παράδοσής μας, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε στο να μην κάνουμε την αμαρτία ή στο να διώξουμε τους λογισμούς με τρόπο που μοιάζει «κτυπήματα στον αέρα».

Σε τελευταία ανάλυση, αν ο αγώνας μας γίνεται με αρνητική διάθεση ως προς την αμαρτία χωρίς τη θετική κατάθεση της σχέσης με το Θεό, μάλλον κούραση θα φέρει αντί ανάπαυση. Δηλαδή: πιο εύκολα παραμερίζεται η αμαρτία με το να δώσουμε έμφαση στην προσευχή ως συνάντηση με το Χριστό, στη μελέτη ως δυνατότητα γνώσης και στην όλη ασκητική προσπάθεια ως ευκαιρία απόλαυσης της αγάπης του Θεού, παρά με το να παλεύουμε κατά πρόσωπο με την αμαρτία είτε ως λογισμός είτε ως επιθυμία είτε ως πράξη.

Η εποχή μας, παρ’ όλες τις ανέσεις της, χαρακτηρίζεται από ψυχική κούραση. Ακόμα και η ξεκούραση κουράζει… Ας μην γίνεται η πνευματική ζωή ένα ακόμη βάρος, εκεί που θα έπρεπε να γίνεται το μέσο για όντως ξεκούραση, ανανέωση, ζωή.

Η Εκκλησία μας ξέρει τον τρόπο γι’ αυτή την αληθινή εμπειρία της νέας ζωής. Ας το μάθουμε με τη μελέτη των Πατέρων και ας μαθητεύσουμε «παρά τους πόδας» των σύγχρονων Πατέρων που το γνωρίζουν στην πράξη. Τότε θα χαιρόμαστε το δώρο τού να ζει κανείς χριστιανικά, να μπορεί να ξεκουράζεται μέσα από την κόπωση της ζωής και να απολαμβάνει την ομορφιά της παρουσίας μέσα του τού Κυρίου και Θεού του.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

http://iliaxtida.wordpress.com

[Toula]

«Τι προτιμάς, το θαύμα και να χάσεις εμένα ή εμένα και να περάσεις τη δοκιμασία;»

Την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας αναζητούμε τη βοήθεια του Δυνατού. Συνειδητοποιούμε, αναπόφευκτα, την προσωπική μας αδυναμία, όπως και των γύρω μας και απευθυνόμαστε στο Θεό ως τον μόνο δυνάμενο «ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α΄ Κορ. 10,13), δηλαδή να δώσει διέξοδο στη δυσκολία.

Ποιος μπορεί να κρίνει αρνητικά αυτή την προσπάθεια τού δοκιμαζόμενου ανθρώπου; Πώς μπορείς να αδικήσεις τη μάνα που ζητά βοήθεια από το Θεό για το άρρωστο παιδί της, τη σύζυγο για τον καρκινοπαθή σύζυγο της, τον παράλυτο νέο που θέλει να χαρεί τη ζωή του; Βέβαια, εκτός από τις μικρές και μεγάλες ασθένειες υπάρχουν και πολλά άλλα προβλήματα που κρύβουν πόνο και αγωνία όχι την τυχαία.

Όλα τα πιο πάνω ενεργοποιούν την επιθυμία τού αδύνατου ανθρώπου να στραφεί προς το δυνατό Θεό. Αν και αυτό δείχνει να είναι θετικό, κυρίως όταν προηγουμένως η σχέση μαζί Του ήταν από ανύπαρκτη έως αδύνατη, εν τούτοις κρύβει ένα μεγάλο κίνδυνο: να θέλει το Θεό για το δώρο Του κι όχι για τον ίδιο. Στο βάθος, δηλαδή, δεν ενδιαφέρει η σχέση μαζί του αλλά η δύναμη Του, αυτό που έχει κι όχι αυτό που είναι.

Μήπως το ίδιο δεν παρατηρείται και μεταξύ μας; Να θέλουμε την επικοινωνία με κάποιον γι’ αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, αντί για την κοινωνία τού προσώπου. Και το χειρότερο, όταν θα καταφέρουμε να το πάρουμε να διακόψουμε την επικοινωνία.

Ωστόσο, «ο Θεός των πατέρων ημών» που θέλει την προσωπική μας ανάπτυξη και ωριμότητα, δεν μας προσφέρει τη βοήθεια Του ως μέσο για να Τον πιστέψουμε. Φαίνεται πως δεν θέλει οπαδούς, ούτε ναρκωμένους πιστούς που η βοήθειά Του θα ενεργεί ως ναρκωτικό που αδρανοποιεί την ανθρώπινη θέληση. Η όποια συμπαράστασή Του, που ως Πατέρας είναι δεδομένη, πηγάζει από την αγάπη Του. Γι’ αυτό άλλοτε κάνει αυτό που ζητάμε κι άλλοτε όχι, προσδοκώντας την ολοκλήρωσή μας ως πρόσωπα.

Αν ο Θεός μάς έθετε το ερώτημα, καθώς περνούμε τη δοκιμασία: «Τι προτιμάς, το θαύμα και να χάσεις εμένα ή εμένα και να περάσεις τη δοκιμασία;», ποια, αλήθεια, θα ήταν η απάντηση; Ίσως κάποιος να έλεγε «και τα δύο»! Ξέρουμε όμως ότι δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε κι ότι η «εκκοπή του ιδίου θελήματος» είναι πολύ σημαντική προϋπόθεση για την πνευματική μας ανάπτυξη.

Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που έχει ουσιαστική σημασία και «μένει εις αιώνας» δεν είναι η προσωρινή διακοπή της όποιας δυσκολίας μας, αφού όλα θα καταλήξουν στο τέλος της ιστορίας μας, αλλά η γνώση του Θεού ως καρδιακή σχέση. Δηλαδή η αγάπη μαζί Του που διαχέεται «εις πάσαν την κτίσιν», σε κάθε άνθρωπο που συναντούμε.

Ας μην θεωρηθεί ότι δεν πρέπει να παρακαλούμε το Θεό να πάρει τις δοκιμασίες μας. Το «μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός να το λέμε. Η θεώρηση όμως των δοκιμασιών ως αποτυχιών, κι όχι ως δυνατοτήτων, είναι λάθος και έξω από το πνεύμα των αγίων Πατέρων μας.

Το μεγάλο θαύμα, ως θαυμαστό γεγονός, είναι η δύναμη που συνοδεύει τη δοκιμασία, η αίσθηση της παρουσίας του Θεού που καταργεί την ανασφάλεια, η βεβαιότητα της καρδιάς ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Ευλογημένοι όσοι Τον εμπιστευτήκαν την ώρα της δοκιμασίας τους και Τον γνώρισαν «εν ετέρα μορφή».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

[Φωτεινή]

Η παρουσία κακών ανθρώπων μέσα στην Εκκλησία



«Από τη στιγμή που το βασικό μοτίβο του κακού είναι η μεταμφίεση, ένα από τα πιθανότερα μέρη για να βρει κανείς κακούς ανθρώπους είναι μέσα στην Εκκλησία». Η διαπίστωση αυτή του Σκότ Πέκ, Αμερικανού συγγραφέα και ψυχιάτρου, αν και ακούγεται υπερβολική, είναι όμως αληθινή. Γιατί να μην υπάρχουν «κακοί άνθρωποι» και μέσα στην Εκκλησία, αφού αποτελείται από ανθρώπους ατελείς, αμαρτωλούς και άρρωστους; Μήπως η Χάρις του Θεού, που υπάρχει έντονα και με πληρότητα στην Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, μπορεί να μετατρέψει την κακία σε καλοσύνη και την αμαρτία σε αγιότητα χωρίς τη θέληση του ανθρώπου;

Νομίζω πως είναι λάθος να ταυτίζουμε το Θεό με τους ανθρώπους, ζητώντας από τους «ανθρώπους της Εκκλησίας» να συμπεριφέρονται ως τέλειοι και αναμάρτητοι, επιθυμώντας υποκατάστατά Του για να καλύψουμε τις ανασφάλειές μας. Ξεχνάμε ότι «μόνο ο Χριστός εκτός αμαρτίας υπάρχει» και ότι μόνο Εκείνος είναι ο αληθινός σωτήρας του κόσμου και άρα μόνο σ’ Αυτόν πρέπει να στηριζόμαστε. Όχι πως δεν μπορούμε να ζητούμε συμπόρευση και βοήθεια από ανθρώπους μέλη της Εκκλησίας, όταν αυτοί γνωρίζουν εμπειρικά τον πνευματικό αγώνα, αλλά δεν θα πρέπει να αντικαθιστούν στην καρδιά μας τον ένα Κύριο και λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.

Ο Θεός δεν θέλει, νομίζω, να είμαστε αφελείς ούτε θρησκόληπτοι. Οι άγιοι ήταν έξυπνοι και φωτισμένοι, κι ας έδειχναν κάποτε πως δεν καταλάβαιναν. Έτσι, αν παρατηρούμε κακίες, πονηριές και κοσμικές συμπεριφορές σε «ανθρώπους της Εκκλησίας», κληρικούς και λαϊκούς, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει, ούτε να μας διαλύει πνευματικά, λες και κινδυνεύει η Εκκλησία του Χριστού. Μήπως στην ομάδα των Αποστόλων δεν υπήρχε ο Ιούδας; Μήπως δεν παρουσιάζονται οι ψευδαπόστολοι την εποχή του Αποστόλου Παύλου και αργότερα; Δεν ξεφύτρωσαν οι αιρετικοί μέσα από την Εκκλησία και την ταλαιπώρησαν με τον εγωισμό τους; Δεν διώχτηκαν οι μεγάλοι Πατέρες από τους συνεπισκόπους τους; Δεν συκοφαντήθηκε ο άγιος Νεκτάριος και απορρίφτηκε από τους δεσποτάδες της εποχής του; Σήμερα δεν συμβαίνουν παρόμοια;

Τι θα γίνει λοιπόν; Θα αρχίσουμε τις κριτικές και τις ανυπακοές στους κληρικούς, όταν αυτοί συμπεριφέρονται κοσμικά και με εμπάθεια; Πώς θα εφαρμοστεί η προσευχή του Κυρίου που ζητούσε από τον Πατέρα Του «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»; Βεβαίως υπάρχουν και οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη θέση τους ή την ιδιότητά τους για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα και πάθη. Όμως, είναι αναγκαίο να πιστεύομε την αλήθεια που λέει πως την Εκκλησία δεν την κυβερνούν αυτοί αλλά ο Ιδρυτής Της που ξέρει να σιωπά και να ανέχεται «άχρι καιρού». Η ενότητα στην Εκκλησία είναι ουσιαστική υπόθεση και δεν θα πρέπει να γινόμαστε αιτία να διασπάται, εφόσον δεν κινδυνεύει η αλήθειά Της. Οι αδικίες που υφίστανται οι άνθρωποί Της από τους «ανθρώπους Της», εκκολάπτουν τον αγιασμό των μεν και αποκαλύπτουν την κακία των δε.

Πάντοτε και μέχρι συντελείας του αιώνος θα υπάρχουν οι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, που αγωνίζονται να ζήσουν το Θεό στη ζωή τους και γίνονται, χωρίς να το επιδιώκουν, σημείο της ζωντανής παρουσίας του ζώντος Κυρίου. Όπως θα υπάρχουν και αυτοί που υποκρίνονται, εμπαίζουν και δεν γνωρίζουν εμπειρικά το Θεό. Αν η συνάντηση με τους πρώτους γίνεται ευλογία, η παρουσία των δεύτερων γίνεται σκάνδαλο και πρόβλημα, που ταλαιπωρεί και προκαλεί για υπομονή, προσευχή, ανεξικακία, αναμένοντας την «ἡμέραν τοῦ Κυρίου, τήν μεγάλην και ἐπιφανῆ».


Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Χαρά από τις θλίψεις



«Τα μεγάλα σχέδια της Θείας Πρόνοιας εκδηλώνονται μέσα από θλίψεις». Η διαπίστωση αυτή της Ηγουμένης Ταϊσίας, όπως καταγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο – έκδοση ‘Το περιβόλι της Παναγίας’, είναι αληθινή. Βγήκε μέσα από τη δική της εμπειρία, που βεβαιώνεται, βέβαια, από όσους γνώρισαν το σχέδιο του Θεού για τους ίδιους και για άλλους, μέσα από δοκιμασίες, πόνο, στεναχώριες.

Η απάντηση στα μεγάλα «γιατί» δεν μπορεί να δοθεί εύκολα και απλά. Συνήθως έρχεται μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν θα έχει καταλαγιάσει ο «πυρετός των θλίψεων». Τότε κατανοείς το σχέδιο του Θεού, που προέρχεται από τη μεγάλη αγάπη και έγνοια. Συνειδητοποιείς ότι τίποτα τυχαίο δεν υπάρχει. Η μεγάλη αγάπη του μεγάλου Θεού μας κινεί το σύμπαν και κατευθύνει τη ζωή του καθενός «εις οδόν σωτηρίας», δηλαδή σ’ αυτό που στο βάθος θέλουμε.

Την ώρα του μεγάλου πόνου, όπως και της μεγάλης χαράς, δεν γίνεται ανάλυση των αισθημάτων ούτε καταγράφεται η αιτία. Προσπαθείς να το ζήσεις, να αντέξεις τον πόνο, να χαρείς τη χαρά. Είναι η ώρα της καρδιάς κι όχι του λογικού, του βιώματος κι όχι της θεωρίας.

Στο βιβλίο «Αρχιεπ. Ιλαρίων Τρόιτσκι», υπάρχει το ποιήμα του Α. Μάικοφ:

Όσο η νύχτα σκοτεινότερη,

τόσο λαμπρότερα τ’ αστέρια˙

όσο βαθύτερη η θλίψη,

τόσο εγγύτερα ο Θεός.

Τελικά, η θλίψη μπορεί να γίνει ευλογία, ο πόνος ευκαιρία αναθεώρησης της ζωής, οι δοκιμασίες δυνατότητα ωρίμανσης. Αν όμως ο άνθρωπος τα αποδεκτεί, όχι μοιρολατρικά και μίζερα, αλλά με ταπείνωση, συντριβή καρδίας, υπακοή στο θέλημα του Θεού και εμπιστοσύνη ότι το σχέδιο Του είναι το καλύτερο για μας.

Είναι αλήθεια ότι «κανένας δεν πήγε στον ουρανό με άνεση» (Μ. Αντώνιος). Η πραγματικότητα της ζωής μάς βεβαιώνει ότι «στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις» (Ιησούς Χριστός). Όπως είναι αλήθεια και το ότι «αυτόν που αγαπά ο Θεός, τον παιδαγωγεί» (Απ. Παύλος). Όμως δεν μπορούν όλοι να τα εννοήσουν. Χρειάζεται η προϋπόθεση της ταπείνωσης και της εμπιστοσύνης, κυρίως όταν ο Θεός σιωπά και φαίνεται πως δεν υπάρχει.

Το να συνεχίζεις να Τον εμπιστεύεσαι όταν Εκείνος σιωπά, δείχνει ότι έχεις σχέση μαζί Του. Τότε η υπομονή στις δοκιμασίες, όταν κυρίως είναι μεγάλες και μακροχρόνιες, δημιουργεί μια παρρησία, ένα καλώς νοούμενο θάρρος απέναντί Του. Γίνεσαι «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού» (Εβρ. 2, 19). Δεν είναι ο Θεός ξένος και άγνωστος. Είναι «ο Κύριος και Θεός σου», ο φίλος και αδελφός σου.

Όποιος έζησε τα χίλια σκοτάδια του, μπορεί να δει Φως Χριστού στην καρδιά του.

Όποιος κατέβηκε στον Άδη της ύπαρξής του, μπορεί να χαρεί το άρπαγμα που θα του κάνει ο Αναστάς Κύριός του.

Όποιος δοκιμάστηκε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», αποδεικνύεται άξιος του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού.

Τότε βαδίζει την «τεθλιμένην του βίου οδόν» με τη χαρά της παρουσίας Του και τη βέβαιη ελπίδα ότι αιώνια θα ζει μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του.


Πηγή: http://www.isagiastriados.com