Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πνευματικά θέματα της Ορθόδοξης πίστης μας - Spiritual subjects of our Orthodox faith.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Ιούλ 23, 2014 12:58 pm

Παρεξηγημένη αγάπη

Εικόνα

Μου ανέφερε ένας γνωστός μου για τη χαρά που ένιωσε, όταν μικρό παιδί του Δημοτικού τον αγκάλιασε ο δάσκαλος και τον επαίνεσε για την απάντηση που έδωσε σε δύσκολη ερώτηση. Η χαρά του, βασικά, προερχόταν όχι τόσο από τον έπαινο όσο από το αγκάλιασμα γιατί «κανένας δεν με αγκάλιαζε», όπως μου είπε.

Το περιστατικό αυτό μου θύμισε την προτροπή των προϊσταμένων των εκπαιδευτικών να «μην αγγίζουν αγαπητικά τα παιδιά, για να μην παρεξηγηθούν». Βέβαια, η συμπεριφορά αυτή προεκτείνεται, απ’ ότι φαίνεται, στην ευρύτερη κοινωνία, μη εξαιρούμενη της κοινωνίας των κληρικών. Ακόμα και ο ασπασμός που γίνεται πριν το «Πιστεύω» μεταξύ των συλλειτουργούντων κληρικών γίνεται από απόσταση, ψυχρά και τυπικά, που κάθε άλλο εκφράζει αγάπη.

Ο φόβος να εκφράσουμε τα αισθήματά μας έχει βαθιές θεολογικές ρίζες, που θεωρεί αμαρτία τον έρωτα, τη φιλία, τη συμπάθεια. Μια θεολογική θεώρηση που παραπέμπει στη Δυτική αντίληψη περί αμαρτίας, που επηρέασε και τους ποιμένες και διδασκάλους της καθ’ ημάς Ανατολής, που με τη σειρά τους επηρέασαν τον κόσμο.

Μια απλή ματιά στους βίους και τα συγγράμματα των Πατέρων μας θα μας βεβαιώσει πως ζούσαν φυσιολογικά, χωρίς νευρώσεις και καταπιέσεις εσωτερικές. Εξέφραζαν τα αισθήματά τους με λόγια, κινήσεις και έργα, με απλότητα καρδιάς. Δεν είχαν την καχυποψία που σκοτώνει τις σχέσεις ούτε τις αναστολές στην έκφραση των αισθημάτων που δημιουργούν απόσταση.

Ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του καταλήγει με την προτροπή «Ασπάσασθε αλλήλους εν αγίω φιλήματι. Ασπάζονται υμάς οι άγιοι πάντες» (Β΄Κορ.13,12) που σημαίνει «φιληθείτε μεταξύ σας με άγιο φίλημα. Σας φιλούν όλοι οι άγιοι (δηλ. οι χριστιανοί)». Είναι ενδεικτική της θεώρησης που υπάρχει, η μετάφραση του «ασπάσασθε» με «χαιρετήστε» και του «ασπάζονται» με «σας χαιρετούν».

Κι ακόμα, μελετώντας τα συγγράμματα των Πατέρων που απευθύνονται στους φίλους ή στα πνευματικά τους παιδιά, βλέπει κανείς με πόση στοργή γράφουν, χωρίς να φοβούνται να εκφραστούν.

Ασφαλώς η περιρρέουσα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα όχι μόνο δεν βοηθά αλλά ενθαρρύνει την καταπάτηση των αισθημάτων, σ’ αντίθεση με την παράδοσή της. Το αποτέλεσμα στη ζωή των ανθρώπων είναι τραγικό, γιατί χάνεται η επικοινωνία που είναι στη φύση μας. Γράφει ο Μ. Βασίλειος: «Ο Θεός που μάς έπλασε μας έδωσε την χρήση του λόγου για να φανερώνουμε ο ένας στον άλλο τις σκέψεις των καρδιών και να μεταδίδουμε ο καθένας στον πλησίον, λόγω της κοινωνικότητας της φύσεως, σαν από κάποια ταμεία, προσφέροντας τις σκέψεις από τα κρυπτά της καρδιάς».

Η αλλαγή δεν γίνεται ούτε με εντολές άνωθεν ούτε με φοβίες δικές μας. Δεν αλλάζει, δηλαδή, τη νοοτροπία που φυτεύτηκε μέσα μας καμιά εγκύκλιος συνόδου ούτε με το να φοβόμαστε μήπως κάνουμε υπερβολές. Δεν περπατούμε μην τυχόν πέσουμε;

Η συνειδητοποίηση, πρώτα, της αναγκαιότητας της φυσιολογικής ανθρώπινης έκφρασης των αισθημάτων και η λίγη έστω προσπάθεια για αλλαγή, μετά, θα προκαλέσουν μεγάλη χαρά στην καρδιά του ανθρώπου. Γιατί θα βιώσει το ομοούσιο της Τριαδικής σχέσης, θα βρει τη φύση του και θα ευχαριστεί το Θεό για το μεγάλο δώρο να αγαπά και να το εκφράζει.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Πέμ Ιούλ 24, 2014 8:28 am

Θέμα ζωής - Σαράντα χρόνια μετά

Εικόνα

Καθώς συμπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια από τη μέρα εκείνη που οι «ειρηνευτικές δυνάμεις» της Τουρκίας εισέβαλλαν στην Κύπρο, σκέφτομαι τον εμπαιγμό της ιστορίας μας που η προδοσία πέτυχε.

Βέβαια, υπήρξαν και χειρότερες καταστάσεις από το 1974, μια και στο παρελθόν είχαμε πλήρη κατάκτηση της Μεγαλονήσου, «πόνος και οδυρμός πολύς», δάκρυ και αίμα απ’ άκρου εις άκρον. Όμως οι ΄Ελληνες κάτοικοί της, στηριγμένοι στην πίστη των Πατέρων τους ήξεραν πότε να υπομένουν και πότε να ξεσηκώνονται. Κατείχαν, ως εμπειρία ζωής, το σταυροαναστάσιμο της Ορθοδοξίας, που αποδέχεται ό,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει και αλλάζει ό,τι μπορεί. Ο σταυρός όχι ως στόχος ζωής, αλλά ως μέσο που οδηγεί στην Ανάσταση, καθόριζε την υπομονή και την ελπίδα, τη σιωπή και το τραγούδι τους.

Σήμερα, τα βιώματα έχουν αλλάξει. Η απογοήτευση από τους κάθε λογής ηγέτες, φαίνεται ότι διάλυσε κάθε προσδοκία για αγώνα. Ο ευδαιμονισμός καθόρισε τις επιλογές μας και την όντως ζωή διαδέχθηκε η επιβίωση. Οι άνθρωποι που θα δείχνουν το «ετέρως ζην» είναι σπάνιοι και τα λόγια τού Ευαγγελίου φαντάζουν ουτοπίες.

Ωστόσο, ποτέ δεν υπήρξε καρπός του Αγίου Πνεύματος η μαζική μεταστροφή των ανθρώπων. Ο Χριστός καλεί προσωπικά και η ουσιαστική αλλαγή γίνεται στο βάθος της καρδιάς με τη μετάνοια. Γι’ αυτό και όσοι στηρίζονται στους νόμους ή στις επαναστάσεις γι’ αλλαγή των ανθρώπων και απαλλαγή τους από το κακό που εμφωλεύει μέσα τους θ’ απογοητευτούν.

Ο καθένας μας καθορίζει την πορεία της ζωής του, ώστε να καθορίσει και την πορεία άλλων είτε θετικά είτε αρνητικά. Ο εγωκεντρικός άνθρωπος στενεύει τα όρια ζωής του, ενώ ο άνθρωπος που αγαπά τα διευρύνει για τον ίδιο και τους άλλους.

Η πατρίδα δεν είναι ο καθένας μας αλλά όλοι μαζί. Η ιστορία της αφορά όλους τους πριν και τους τώρα και τους αύριο. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχουν οι ήρωες και οι άγιοι, όπως και οι προδότες και εκμεταλλευτές της.

Σε τελευταία ανάλυση πατριώτης γίνεται όποιος νοιάζεται για τους γύρω του, τους πονά και τους συμπαρίσταται με όποιο χάρισμα έχει. Στη διακονία που δεν ζητά αντάλλαγμα, στο δόσιμο που κρύβεται και στην αγάπη που δεν διατυμπανίζεται, ανθεί ο γνήσιος πατριωτισμός.

Αν το 1974 ήταν το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας που ήθελε να επιβάλει τα τετελεσμένα, 40 χρόνια μετά έγινε μια συνωμοσία για θανάτωση της ομορφιάς που πηγάζει από τη σχέση, το ενδιαφέρον για τα κοινά, την καλή αγωνία για την πατρίδα. Δε μένει παρά μόνοι μας να την αναζητήσουμε, να την αναστήσουμε, να τη ζήσουμε. Για να ζήσουμε!

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Ιούλ 25, 2014 8:14 am

Ανάμνηση από επίσκεψη στο Άγιο Όρος

Εικόνα

Και πάλι στο Άγιο Όρος. Για να παρευρεθώ στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του Γέροντος Μωυσή, που έγινε την Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014 στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.

Η κάθε επίσκεψη στο Όρος γίνεται και μια ανάμνηση του Όρους της δεκαετίας του ’70, όπου, φοιτητής τότε, το γνώριζα στο τέλος της «παρακμής» του και στην αρχή της «αναγέννησής» του. Τώρα πια δεν περπατάμε, επικοινωνούμε όποτε θέλουμε με τον έξω κόσμο, δεν δυσκολευόμαστε στις συνθήκες παραμονής.

Όμως κάτι λείπει! Τότε μιλούσαμε με Γεροντάδες θέματα πνευματικής ζωής, ψηλαφούσαμε τη Χάρη, μιλούσαν οι εικόνες, κατεβαίναμε στο χάος του εαυτού μας και χαιρόμασταν την ανάστασή μας. Οι Λειτουργίες μετάγγιζαν ουρανό, μυστήριο, μεγαλείο. Γυρίζαμε αιώνες πίσω και καταλαβαίναμε τη ζωή των «Πατέρων ημών». Επιστρέφαμε στον κόσμο και μας συνόδευε η Χάρις του Θεού που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί. Και τώρα, βέβαια, υπάρχουν οι θαυματουργές εικόνες, τα ευώδη λείψανα εκατοντάδων αγίων, θεοφόροι Γεροντες που γνωρίζουν τη δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως, κρυμμένοι ασκητές με πολλά δάκρυα και ποικίλα χαρίσματα.

Η τουριστική νοοτροπία δεν μπορεί να εισχωρήσει στο βάθος και να δει τα αθεώρητα. Γιατί, είν’ αλήθεια, όταν έρχεσαι στο Άγιο Όρος ως τουρίστας αντί ως προσκυνητής, βλέπεις «κατ’ όψιν». Έχεις απαιτήσεις που δεν αντέχουν στην ταπείνωση, στη σιωπή που ακούει τους μυστικούς ήχους, στην όραση των αοράτων.

Τότε, όσοι έρχονταν στο Άγιο Όρος, έρχονταν αναζητώντας να βρουν τον εαυτό τους. Γι’ αυτό δεν περίμεναν να δουν αγίους, δεν πείραζε η απουσία ανέσεων, το μακρύ περπάτημα στα ανύπαρκτα πια μονοπάτια του. Τώρα η αναζήτηση γίνεται προς τα έξω κι άρα θέαμα. Αλλά «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν». Πού να τη βρεις όταν ψάχνεις θαύματα που προκαλούν θάμβος αντί δάκρυα μετανοίας; Γι’ αυτό δεν μπορείς να τη διακρίνεις στη σιωπή του μοναχού, στην κούραση του διακονήματός του, στον πόνο της υπομονής του. Τι άλλαξε κι αλλάξαν τα βιώματα; Βέβαια, όποιος δεν γνώρισε κάτι άλλο από αυτό που ζει τώρα δεν καταλαβαίνει τη διαφορά και δεν πονεί στην αλλαγή…

Συγχωρέστε μου τη σύγκριση. Δεν θάπρεπε ίσως, αφού κάθε εποχή και κάθε χώρος έχει τους όντως ανθρώπους του Θεού που γίνονται, χωρίς να το επιδιώκουν, σημεία που δείχνουν την όντως ζωή. Όμως, πώς να μην ζωντανέψουν τα βιώματα από την τρίωρη συνάντηση με τον όσιο Γέροντα Παΐσιο στο κελλί του στον Τίμιο Σταυρό και αργότερα στην Παναγούδα; Από τις μεσονύκτιες συζητήσεις με το σοφό Γέροντα Βασίλειο στην πρώτη του Μονή ως Ηγούμενος, στη Σταυρονικήτα; Από τις εκστατικές λειτουργίες με το σύγχρονο Πατέρα και Διδάσκαλο, Αρχιμανδρίτη Γεώργιο Γρηγοριάτη; Κι ακόμα, από την παραμονή μου αργότερα στο κελλί του φίλου Μωυσέως Μοναχού, με ό,τι σημαίνει αυτό σε ένα Αγιορείτικο κελί γεμάτο βιβλία;

Πώς να μη θυμηθώ τη Χάρη της Πορταΐτισσας, όταν, μετά από δίωρο περπάτημα, την προσκυνούσαμε με δέος; Πώς να ξεχάσω τι ένοιωσα μπαίνοντας στο Καθολικό του διαλυμένου τότε Βατοπαιδίου;

Κάθε φορά που έρχομαι στο Όρος, όχι ως ανάγκη αλλά από ανάγκη, λέω «δεν θα ξανάρθω! Κι η Κύπρος είναι Άγιο Όρος!». Όμως όταν βρεθώ στα αγιασμένα χώματα του περιβολιού της Παναγίας μας, νιώθω πως ό,τι αλλαγές και μετατροπές και νάχουν γίνει, δεν παύει από το να είναι το «ψηλότερο μέρος της γης» (Μεσογαίας Νικόλαος), συνεχίζοντας τη χιλιόχρονη παράδοσή του, που είναι παράδοση αγιότητας, μεταγγίζοντάς την «εις πάσαν την γην».

Έτσι το Άγιο Όρος γίνεται όπως τη Λειτουργία, όπου ο λειτουργός και ο ψάλτης την επηρεάζουν αλλά δεν την καθορίζουν. Η τέλεσή της γίνεται σύναξη της Εκκλησίας, από περάτων έως περάτων της οικουμένης, γι’ αυτό και αιτία ζωής αιωνίου, για τους εγγύς και τους μακράν, ως έργον Θεού ζώντος.

Πηγή:http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Πέμ Ιούλ 31, 2014 6:20 pm

«Είσαι καλά;»

Εικόνα

Το ερώτημα «είσαι καλά;» μπορεί να γίνεται τυπικά ή ως επιθυμία για επικοινωνία. Όταν απευθύνεται όμως σε άρρωστο παίρνει μια άλλη διάσταση και η απάντηση μπορεί να προκαλέσει πόνο.

Το δικό μου «είσαι καλά;» ήταν έκφραση ενδιαφέροντος, αλλά, όταν αυθόρμητα το απηύθυνα στο τηλέφωνο σε νεαρό παράλυτο, συνειδητοποίησα την επιπολαιότητα και αφέλεια ενός τέτοιου ερωτήματος. Όμως η επίσκεψή μου με βεβαίωσε ότι ήταν πολύ καλύτερα από μένα τον υγιή. Τελικά το «είσαι καλά;» δεν μπορεί να αφορά την υγεία του σώματος μόνο.

Γύρω μας συμβαίνουν γεγονότα που ταράσσουν την εσωτερική ηρεμία. Μπορεί η υγεία του σώματος να μην διασαλεύεται αλλά η υγεία της ψυχής – του άλλου μέρους της ύπαρξής μας – να έχει χαθεί. Ο άνθρωπος μπορεί να φαίνεται καλά, αλλά μέσα του να έχει φύγει η ειρήνη, η χαρά, η δύναμη, γι’ αυτό και «δεν είναι καλά».

Ψυχή και σώμα συνυπάρχουν στο ζωντανό άνθρωπο, επηρεάζοντας το ένα στοιχείο το άλλο όχι όμως και να καθορίζουν απόλυτα την υγεία του ενός με το άλλο. Η ασθένεια του σώματος δεν σημαίνει και ασθένεια της ψυχής ούτε και της ψυχής με το σώμα. Δεν ταυτίζονται, όπως και δεν διαχωρίζονται. Αλληλοεπηρεάζονται αλλά δεν αλληλοκαθορίζονται.

Υπάρχει, βέβαια, και το άλλο στοιχείο που συμβάλλει στην υγεία της ύπαρξής μας. Είναι το πνευματικό μέρος, αυτό που καθορίζει τη σχέση μας με το άγιο Πνεύμα, το Θεό μας. Η υγεία εδώ εκφράζεται ως ειρήνη της καρδίας, αγαλλίαση, ζωή. Η αμαρτία, ως αποκοπή από το Θεό, είναι η μόνη που φυγαδεύει την ειρήνη και την όντως ζωή. Αυτό κατανοείται, βέβαια, όταν ο άνθρωπος γεύτηκε τη μετάνοια ως επιστροφή, την ταπείνωση ως ανάπαυση, τη χαρά ως σχέση. Όταν χαθούν αυτά που έζησε, τότε «δεν είναι καλά».

Ο νεαρός παράλυτος που επισκέφτηκα «ήταν καλά»! Η αναπηρία του και τα πολλά προβλήματα που προέρχονταν απ’ αυτή, δεν φυγάδευσαν την ειρήνη του Χριστού που είχε μέσα του και γι’ αυτό τη χάριζε στους επισκέπτες του ως προίκα. Οι υγιείς στο σώμα βρίσκουν κοντά του την υγεία της ψυχής τους, γιατί ο ίδιος με την υπομονή και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και αγάπη του Θεού έγινε σημείο μιας άλλης βιοτής και λογικής.

- Είσαι καλά;

- Δόξα σοι ο Θεός!

Κι ας μην έκλεισε μάτι όλο το βράδυ, από τους πόνους και ας εξαρτάται για την επιβίωση του από άλλους. Μπόρεσε να νικήσει «τα λογικά επιχειρήματα» που οι λογισμοί τού φέρνουν για το πριν, το τώρα και το αύριο της ζωής του, εμπιστευόμενος το σχέδιο του Θεού για το πρόσωπό Του. Γι’ αυτό και η χάρις τον επισκίασε, το χαρίτωσε και τον ανέδειξε σύγχρονο μάρτυρα που μαρτυρά στους εγγύς και στους μακράν ότι «ο Θεός αγάπη εστί».

Το ερώτημα «είσαι καλά;» που δεχόμαστε από άλλους μπορεί να γίνει ένα φως για να δούμε τις πολλές ευεργεσίες που μας δίνει ο Θεός, να μικράνουμε τα όποια προβλήματά μας και να προχωρήσουμε με το «δόξα σοι ο Θεός!».Κι ακόμα, να μας δοθεί η ευκαιρία να μοιραστούμε, αν θέλουμε, τον πόνο και τη χαρά μας. Για να μειωθεί ο πόνος και ν’ αυξηθεί η χαρά.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Αύγ 01, 2014 4:16 pm

«Θέλεις να γίνεις καλά;»

Εικόνα

Υπάρχουν στο Ευαγγέλιο θεραπείες από το Χριστό που προηγείται το ερώτημα «θέλεις να γίνεις καλά»; Ασφαλώς δεν ρωτά άσκοπα ή ως λογοπαίγνιο ή, το χειρότερο, για να «παίζει με τον πόνο του άλλου». Το ερώτημα έχει ένα σοβαρό λόγο, απαραίτητο για να ακολουθήσει η επέμβαση - θεραπεία από το Χριστό.

Το «θέλεις να γίνεις καλά;» οδηγεί στη θέα του βαθύτερου είναι μας, της κρυμμένης επιθυμίας μας, της πραγματικής θέλησής μας. Το ερώτημα, βασικά, ενεργοποιεί αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν και δεν φαντάζονται για μας, γιατί κρίνουν «κατ’ όψιν». Ποιός, άλλωστε, θα αμφέβαλλε ότι ο ασθενής θέλει τη θεραπεία του, ο αμαρτωλός τη σωτηρία του, ο ταλαιπωρημένος τη λύτρωσή του;

Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι! Τις περισσότερες φορές βολευόμαστε με τα πάθη μας, τις ασθένειες, τις ταλαιπωρίες μας. Είναι ένας τρόπος ζωής που συνηθίσαμε και που ενδεχομένως να ελκύει και τη συμπάθεια των γύρων μας.

Η αλλαγή της ζωής απαιτεί τόλμη και δυνατή επιθυμία να πετάξεις ό,τι έγινε δεύτερη φύση. Αν «συνηθίσεις τη συνήθεια» (Αντώνης Σαμαράκης) τότε χάθηκες, πέθανες στη μιζέρια και στο πεπρωμένο που ο ίδιος έφτιαξες για τον εαυτό σου.

Βέβαια, ακόμα κι αν αποφασίσει κανείς ν’ αλλάξει, η δυσκολία είναι δεδομένη και το αδύνατο έρχεται ως πειρασμός. «Θα τα καταφέρω; Είναι δυνατό ν’ αλλάξει η πορεία της ζωής μου;» Όμως ξέρουμε από το Ευαγγέλιο, την παράδοση της Εκκλησίας και τη μικρή μας πείρα ότι ο Θεός «δεν είναι μακριά από τον καθένα μας. Γιατί μέσα σ’ αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε» (Πρ.17, 27-28).

Το πρώτο και κύριο όμως που χρειάζεται για να μας αρπάξει από το χέρι και να μας ανεβάσει από τον Άδη του εαυτού μας, είναι η δική μας θέληση. Να αναδύεται μέσα από τα έγκατα της ύπαρξής μας η επιθυμία να λυτρωθούμε απ’ ό,τι μας στερεί τη χαρά της ζωής, δηλαδή την κοινωνία, την ουσιαστική σχέση, την πληρότητα. Το «θέλεις να γίνεις καλά;» είναι η δυνατότητα να εκφράσουμε τη θέλησή μας για να μπορέσει, αν είναι θετική, να μεταποιήσει με τη Χάρη Του το αδύνατο σε δυνατό, την αμαρτωλότητα σε αγιότητα, την ταλαιπωρία σε ανάπαυση.

Ο Χριστός ως «ο γνωρίζων τι κρύβει ο νους και η καρδιά του ανθρώπου» (Αποκ.2,23), ασφαλώς δεν απαντά με βάση τι λέει ή τι δεν λέει ο άνθρωπος, αλλά με βάση την επιθυμία της καρδιάς. Γι’ αυτό «έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι».

Στην πορεία της ζωής θα υπάρχει εκείνη η μία φορά ή και παραπάνω, που ο Χριστός θα μιλήσει στην καρδιά, την ταλαίπωρη και παράλυτη, για να της απευθύνει, όπως τότε στον παραλυτικό, το ουσιαστικό και καθοριστικό ερώτημα «θέλεις να γίνεις καλά;», αναμένοντας την καρδιακή απάντηση για να ενεργήσει το θαύμα της αλλαγής.

Τελικά το θαύμα της αλλαγής θα βιώσουν όσοι:

Το επιθυμούν με όλη τους την καρδιά.
Δεν στηρίζονται στον εαυτό τους.
Το περιμένουν από το Πνεύμα το Άγιο.
Καταθέτουν τη δική τους προσπάθεια με ειλικρίνεια.
Εμπιστεύονται το Θεό και τους λειτουργούς Του.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Σάβ Αύγ 02, 2014 5:32 pm

Η απουσία του αυτονόητου

Εικόνα

Όσοι έχουν την άνεση και την ικανότητα να παρατηρούν το γύρω τους κόσμο, διαπιστώνουν την ανάπτυξη της επιστήμης, της πληροφορίας, της επικοινωνίας. Η ταχύτητα, σ’ όλα τα επίπεδα, χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Ωστόσο είναι εμφανής η σύγχιση, η απουσία του αυτονόητου. Φαίνεται πως μια άλλη λογική κυριαρχεί γύρω μας, προσπαθώντας να μας πείσει για την ορθότητά της. Κι αν οι χριστιανοί ήταν όντως το φως και το άλας του κόσμου, τότε θα υπήρχε ελπίδα. Αλλά τώρα ζούμε τη σύγχιση και την απουσία του αυτονόητου και στους εκκλησιαστικούς χώρους.

Δεν είναι αυτονόητο ότι όσοι πιστεύουν στο Χριστό και το Ευαγγέλιό Του:

Αγαπούν το Θεό πάνω απ’ όλα, ακόμη και πάνω από τους γονείς, συζύγους, παιδιά, πρόσωπα αγαπημένα.
Μετανοούν ειλικρινά και θέλουν να ζήσουν στη ζωή τους τη ζωή του Χριστού με την εφαρμογή των εντολών Του κι όχι για να νιώθουν ωραία.
Εκκλησιάζονται για να εκφράσουν ότι αποτελούν το σώμα του Χριστού και γι’ αυτό γνωρίζονται μεταξύ τους και αγαπιώνται.
Συνεχίζουν τη σχέση μεταξύ τους και μετά τη Λειτουργία στην καθημερινότητα.
Δεν απελπίζονται στις δοκιμασίες της ζωής τους αλλά βλέπουν το σχέδιο του ουράνιου Πατέρα γι’ αυτούς ως αγάπη.
Εξαρτούν την ειρήνη της καρδίας τους από την ουσιαστική σχέση τους με το Θεό και τους ανθρώπους κι όχι από «μεθόδους ψυχικής ηρεμίας».
Προσεύχονται καθημερινά ως επιθυμία σχέσης με το Χριστό κι όχι μόνο όταν έχουν πρόβλημα.
Συμφιλιώνονται με όσους έχουν συγκρουστεί και ζητούν συγγνώμη, ακόμα κι όταν αδικούνται.
Ενδιαφέρονται για τα κοινά και τους ανθρώπους κι όχι μόνο για τον εαυτό τους και τους δικούς τους.
Προσεύχονται για τον κόσμο, συμμετέχοντας στον πόνο και την πορεία του.
Έχουν πνεύμα υπακοής, ταπείνωσης, πραότητας.
Συνειδητοποιούν τι σημαίνει να είσαι μέλος της Εκκλησίας, παιδί του Θεού, αληθινός Χριστιανός.
Γνωρίζουν την Αλήθεια που ελευθερώνει και την Αγάπη που ζωογονεί.
Είναι έτοιμοι να θυσιάσουν για το Χριστό και τους αδελφούς Του κόπο, χρόνο, υλικά αγαθά, ακόμη και τον εαυτό τους.
Γνωρίζουν, τέλος, ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας δεν τον έχει ο μέσα μας θάνατος, η κρυπτόμενη στην ύπαρξή μας αμαρτία ούτε, βέβαια, οι κακοί άνθρωποι, αλλά ο Χριστός ως Θεάνθρωπος - νικητής του θανάτου.

Αλήθεια, δεν θα πρέπει επιτέλους ν’ αρχίσουμε να ζούμε χριστιανικά; Δεν είναι άδικο για τον εαυτό μας να περνούν τα χρόνια της ζωής μας ανυποψίαστα για την ομορφιά και τη χαρά της αιώνιας Ζωής που αρχίζει από τώρα;

Βέβαια, η αλλαγή δεν έρχεται με διανοητικούς συλλογισμούς, αλλά με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στην καρδία που θέλει και προβληματίζεται και αναζητά.

«Θεέ μου, Συ που γνωρίζεις το καθετί και που η αγάπη Σου ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα, πάρε τη ζωή μου στα χέρια Σου, κάνε αυτό που εγώ θα ήθελα τόσο πολύ να κάνω αλλά δεν μπορώ». (Μητροπολίτης AntonyBloom)

«Kύριε, ἀσθενής εἰμι. Σύ οἶδας τοῦτο. Μετά φόβου ἐκζητῶ τάς πρός Σέ ὁδούς. Μή ὑπερίδῃς με∙ μή ἀποστῇς ἀπ’ ἐμοῦ ἐν τῇ πτώσει μου . Γενοῦ ἐγγύς ἐμοῦ, τοῦ μηδαμινοῦ, ἀλλά διψῶντός Σε. Σκήνωσον ἐμοί καί ποίησον Σύ Αὐτός ἐν ἐμοί πᾶν ὅ,τι ἐνετείλω ἡμῖν. Ποίησόν με Σόν ἐν ἀγάπῃ ἀσαλεύτῳ1 εἰς αἰῶνας αἰώνων». (Αρχιμ. Σωφρόνιος του Essex)


Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Κυρ Αύγ 03, 2014 6:41 pm

«Τα ίδια και τα ίδια…»

Εικόνα

Αν και η ζωή είναι πορεία, εν τούτοις δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανόμαστε τη μονοτονία να αγγίζει το κέντρο της ύπαρξής μας. Είναι οι στιγμές που «δεν κυλά η ζωή», δεν υπάρχει νόημα παρά μόνο υποχρεώσεις, καθήκοντα, «πρέπει».

Στο βιβλίο «η γιαγιά μου η μικρασιάτισσα», της Ελένης Παναγιωτοπούλου-Κουρτίδου, υπάρχει το εξής γραμμένο: «Οι ψυχολόγοι λένε ότι η ζωή είναι δύσκολη ως αφόρητη, αν είναι μόνο υποχρεώσεις. Πρέπει να υπάρχει κάτι για να ισορροπεί τα πράγματα, όπως είναι ο έρωτας, το παιχνίδι ή το χόμπυ».

Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Essex, στο βιβλίο του «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής», γράφει: «Το αίσθημα της αγάπης ή της φιλίας φέρνουν μαζί τους και μέσα τους το φως της ζωής και ταυτόχρονα το αίσθημα της ικανοποιήσεως».

Αν και τα πιο πάνω κείμενα κινούνται σε διαφορετικό χώρο το καθένα – της Ψυχολογίας και της Θεολογίας – εν τούτοις, επειδή ασχολούνται με την ανθρώπινη πραγματικότητα, λένε βασικά το ίδιο πράγμα. Ο άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται σχέση, κοινωνία και συνάντηση με τον άλλο άνθρωπο. Δεν είναι η τήρηση των όποιων νόμων – κοινωνικών, επαγγελματικών, οικογενειακών, θρησκευτικών – που ζωοποιεί, αλλά η συνάντηση των καρδιών σε μικρό ή μεγάλο σημείο.

Βέβαια, η μονοτονία παρατηρείται και στην πνευματική ζωή, κυρίως αν επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο σχέσης μας με το Θεό, π.χ. προσευχής. Στην πραγματικότητα, αυτό που θα μας ζωντανέψει είναι η ουσία των όποιων εκκλησιαστικών - πνευματικών μας εκδηλώσεων όπως προσευχή, εκκλησιασμός, ελεημοσύνη, νηστεία κλπ., που συνίσταται στην εμπειρία της σχέσης μας με το Χριστό ως πρόσωπο. Μπορεί στην αρχή να τηρούνται οι εντολές ως καθήκον, όμως κάπου στη συνέχεια χρειάζεται να τηρούνται ως αγάπη και σχέση. Αυτό θα δώσει χαρά και νόημα ζωής, όπως συμβαίνει με την ανθρώπινη αγάπη και σχέση.

Όταν πορευόμαστε με τα «πάνω και τα κάτω μας», πού να βρεθεί μονοτονία; Όταν η ζωή μας γεμίζει από πτώσεις και αναστάσεις, για ποια πεζότητα μιλούμε; Δεν υπάρχει, άλλωστε, καμιά μέρα ίδια με άλλη και ας φαίνεται εξωτερικά ότι επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Γιατί η πείρα που η ζωή μάς έδωσε, μικρή έστω και αθέατη, μας κάνει να την αντιμετωπίζουμε αλλιώτικα από χθες.

Έτσι, η ομορφιά της σχέσης με τους άλλους και τον Άλλο, που δεν είναι ο εαυτός μας, όπως και το ευμετάβολο του εαυτού μας, κάνουν τις μέρες μας διαφορετικές. «Τα ίδια και τα ίδια» είναι εξωτερικά για όσους δεν ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους. Γιατί η θέα του εαυτού μας και η προσκόλληση σ’ αυτό με οποιανδήποτε μορφή γίνεται κατάργηση της ζωής. Η έξοδος από τον εαυτό μας και η συνάντηση με τον αδελφό – άλλο και Θεό - Άλλο, γίνεται εμπειρία Ζωής αιωνίου και πρόγευση αιωνιότητας, όπου θα προχωρούμε αγαπητικά και αναπτυσσόμενοι μέσα στην κοινωνία των τέκνων του Θεού και άρα στο Φως της αιώνιας χαράς.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Δευτ Αύγ 04, 2014 4:43 pm

Η κούραση των λογισμών και η αντιμετώπισή της

Εικόνα

Δεν είναι λίγες οι φορές που χωρίς σωματική εργασία το σώμα γίνεται κατάκοπο. Φαίνεται, έτσι, η στενή σχέση ψυχής - σώματος και η ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου. Οι λογισμοί, αν και καθαρά πνευματική εργασία μπορούν να γίνουν αιτία για μια κούραση που διαλύει το σώμα, αδρανοποιώντας το για οποιανδήποτε άλλη εργασία.

Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, έχει τη δυνατότητα να κάνει ποικίλους, πολλούς και γρήγορους λογισμούς. Ο νους μπορεί να γεμίσει με λογισμούς ή να εμμένει σ’ ένα λογισμό, αλλά δεν είναι δυνατό να είναι άδειος από λογισμούς. Η ενασχόληση μαζί τους γίνεται, πολλές φορές, κουραστική και λόγος αναστάτωσης, καθώς και η προσπάθεια να μην γίνονται λογισμοί. Όπως π.χ. ένα κλειστό δωμάτιο με ατμόσφαιρα άσχημη δεν μπορεί να καθαρίσει παρά μόνο αν ανοικτεί και αντικατασταθεί με καθαρό αέρα, έτσι και οι άσχημοι λογισμοί αν αντικατασταθούν με καλούς λογισμούς ή με τη νοερά προσευχή, μπορούν να φέρουν ηρεμία στην ψυχή.

Η Ορθόδοξη παράδοση, όπως την παραλάβαμε από παλαιότερους/ες και σύγχρονους/νες πατέρες και μητέρες μας λέει ότι η ουσία της πνευματικής ζωής και η όλη θεραπευτική αγωγή συνίσταται στον έλεγχο των λογισμών. Γιατί απ’ εκεί πηγάζουν οι καλές ή κακές επιθυμίες, η αμαρτία ως απομάκρυνση από το Θεό και η αγιότητα ως πόθος ενώσεως με το Θεό.

Φαίνεται πως οι σημερινοί χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, αγνοούμε αυτή τη δυναμική της παράδοσής μας, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε στο να μην κάνουμε την αμαρτία ή στο να διώξουμε τους λογισμούς με τρόπο που μοιάζει «κτυπήματα στον αέρα».

Σε τελευταία ανάλυση, αν ο αγώνας μας γίνεται με αρνητική διάθεση ως προς την αμαρτία χωρίς τη θετική κατάθεση της σχέσης με το Θεό, μάλλον κούραση θα φέρει αντί ανάπαυση. Δηλαδή: πιο εύκολα παραμερίζεται η αμαρτία με το να δώσουμε έμφαση στην προσευχή ως συνάντηση με το Χριστό, στη μελέτη ως δυνατότητα γνώσης και στην όλη ασκητική προσπάθεια ως ευκαιρία απόλαυσης της αγάπης του Θεού, παρά με το να παλεύουμε κατά πρόσωπο με την αμαρτία είτε ως λογισμός είτε ως επιθυμία είτε ως πράξη.

Η εποχή μας, παρ’ όλες τις ανέσεις της, χαρακτηρίζεται από ψυχική κούραση. Ακόμα και η ξεκούραση κουράζει… Ας μην γίνεται η πνευματική ζωή ένα ακόμη βάρος, εκεί που θα έπρεπε να γίνεται το μέσο για όντως ξεκούραση, ανανέωση, ζωή.

Η Εκκλησία μας ξέρει τον τρόπο γι’ αυτή την αληθινή εμπειρία της νέας ζωής. Ας το μάθουμε με τη μελέτη των Πατέρων και ας μαθητεύσουμε «παρά τους πόδας» των σύγχρονων Πατέρων που το γνωρίζουν στην πράξη. Τότε θα χαιρόμαστε το δώρο τού να ζει κανείς χριστιανικά, να μπορεί να ξεκουράζεται μέσα από την κόπωση της ζωής και να απολαμβάνει την ομορφιά της παρουσίας μέσα του τού Κυρίου και Θεού του.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τρί Αύγ 12, 2014 1:54 pm

Τιμητικά ψελλίσματα στη Θεοτόκο

Εικόνα

Το πρόσωπο της Παναγίας προσεγγίζεται πιο πολύ με τη σιωπή, το σεβασμό, το θαυμασμό, παρά με την περιγραφή. Γιατί είναι το πρόσωπο που κυοφόρησε το μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του ζώντος Θεού.

Στο πρόσωπό της νικήθηκαν «της φύσεως οι όροι», συνυπήρξαν η παρθενία με την κυοφορία, η ζωή με το θάνατο, το ανθρώπινο με το θεϊκό. Δίκαια δοξάστηκε παραπάνω από τους αγγέλους και όλους τους αγίους, με ύμνους, ναούς, εικόνες, χαρακτηρισμούς. Φυσιολογικά η κάθε πονεμένη ψυχή καταφεύγει μ’ εμπιστοσύνη στην αγάπη και τη δύναμή Της, αναμένοντας τη συμπαράστασή Της.

Όμως, κι αν είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς το μεγαλείο Της, είναι ανάγκη να ψελλίσουμε κάποια τιμητικά λόγια ως έκφραση της αγάπης και σεβασμού προς τη Μητέρα του Θεού και σωτήρα μας. Αφού, χωρίς Εκείνη, θα βρισκόμασταν ακόμη στο χάος και στο θάνατο, αναζητώντας την άπιαστη επιθυμία για λύτρωση.

Η καθαρότητα της απλής κόρης της Ναζαρέτ και κυρίως η ταπείνωση της, έγιναν τα μέσα όπου ο Θεός «επέβλεψεν επ’ αυτήν» και της πρότεινε να κυοφορήσει τον Υιόν του Θεού. Η απάντησή της «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» ήταν η συγκατάθεσή της στο σημαντικό έργο που η ανθρωπότητα ανέμενε και ποθούσε.

Η κοίμηση της Παναγίας, με δεκαπενθήμερη νηστεία και καθημερινές Παρακλήσεις, γιορτάζεται ως το Πάσχα του καλοκαιριού, αφού κι Αυτή, όπως ο Υιός Της, μεταβαίνει από τη φθορά στην αφθαρσία χωρίς να εγκαταλείψει τον κόσμο, αλλά πιο πολύ τώρα τον σκέπει και τον φροντίζει.

Η αίσθηση ότι στις θλίψεις και στα ποικίλα προβλήματα της ζωής δεν είμαστε μόνοι, δυναμώνει την προσπάθεια και μειώνει τη λύπη. Όσοι γεύτηκαν τη συμπαράστασή Της, όχι ως ψευδαίσθηση ή κατά φαντασίαν, κατανοούν την παρουσία Της, την αγάπη Της τη φροντίδα Της. Ξέρουν τι σημαίνει να την έχεις Μάνα, να γεύεσαι τη στοργή Της, να αισθάνεσαι τη Χάρη Της.

Βέβαια, με καμιά μάνα κανενός μεγάλου δεν θα είχαμε τέτοια σχέση. Η παρθένος Μαρία δεν είναι απλά μια ενάρετη γυναίκα. Είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού του Μεγάλου Θεού και «σωτήρος, της ελπίδος ημών» (Α΄ Τιμ.1,1). Η σχέση με τον Υιό Της καθορίζει και την ποιοτική σχέση μας μαζί Της.

«Κυρία Θεοτόκε, Μάνα του κόσμου, Κυρία των αγγέλων! Σίγουρα «αδυνατεί γλώσσα των βροτών» να Σε υμνήσει και να εννοήσει το μεγαλείο Σου. Δέξου τη δέηση μας ως προερχόμενη από παιδιά αδύνατα, αμαρτωλά και επιπόλαια:

- Δώσε μας λίγο από το Φώς Σου.

- Κάνε μας να κατανοήσουμε την ευεργεσία του Υιού Σου.

- Προστάτευσε την ψυχή και το σώμα μας από ορατούς και αοράτους εχθρούς.

- «Πάλιν και πολλάκις» δέξε μας μετανοούντας και επιθυμούντας την αλλαγή μας.

- Σκέπε, φύλαττε και διάσωσε τον κόσμο Σου.

- Παρηγόρησε τους κοπιώντας και πεφορτισμένους της ζωής.

- Την ώρα της μετάβασης μας από τον κόσμο αυτό, έλα και οδήγησε μας στον Υιό Σου και Θεόν ημών, για να ζήσουμε αιώνια την ουράνια Βασιλεία Του «σύν πάσι τοις αγίοις». Αμήν!


Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Κείμενα π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Αύγ 13, 2014 10:16 am

Το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης

Εικόνα

Συμβαίνει κάποιες φορές να αρχίζουμε τη μέρα με μια ανεξήγητη ευδιαθεσία και άλλες φορές με μια βαριεστιμάρα και δυσκολία. Οι λόγοι, και για τη μια και για την άλλη περίπτωση, δεν είναι οι ίδιοι πάντα. Το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης είναι δεδομένο, για όλους τους ανθρώπους, σε όποια κατάσταση πνευματική και να βρίσκονται.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που γνωρίζουν από την προσωπική τους πείρα την αστάθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, μας υποδεικνύουν την υπομονή και την ταπείνωση. Ο υπερήφανος θέλει να γίνονται όλα όπως τα θέλει κι όταν τα θέλει. Ο ταπεινός δέχεται με υπομονή ό,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει και περιμένει. Ο υπερήφανος αναστατώνεται κι αναστατώνει. Ο ταπεινός αναπαύεται και αναπαύει.

Εκτός από τις ψυχοσωματικές μεταπτώσεις, που και στους αγίους ανθρώπους συμβαίνουν, υπάρχει και η χάρη του Θεού που άλλοτε έρχεται και ζωντανεύει την ύπαρξή μας κι άλλοτε κρύβεται ή φυγαδεύεται και κυριαρχεί η ραθυμία, η θλίψη και η μιζέρια.

Είναι ανάγκη να μάθουμε να ζούμε με τις εναλλαγές αυτές, να εγκρατευόμαστε και να ισορροπούμε. Στη χάρη και στην ευφορία να μην υπερηφανευόμαστε. Στην εγκατάλειψη της Χάριτος και στη δυσκολία, να μη διαλυόμαστε. Μέσα από την πείρα θα μάθουμε και τα δύο. Όπως θα μάθουμε και το ότι το ένα διαδέχεται το άλλο. Τίποτε σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι συνεχές, ούτε η χάρη του Θεού ούτε οι δυσκολίες και οι πειρασμοί.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται, βέβαια, από το κυνήγι της ηδονής, στο σωματικό, στο ψυχικό και στο πνευματικό επίπεδο. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό. Μπορεί όμως να εγκλωβίσει το πρόσωπο στο αποτέλεσμα και όχι στη διαδικασία. Να στοχεύει δηλαδή στην ευχαρίστηση, οποιασδήποτε μορφής, αφήνοντας την πορεία που ωριμάζει και ολοκληρώνει το πρόσωπο.

Ο Θεός μας ως Πατέρας, που αγαπά αληθινά τα παιδιά Του, δεν δυσκολεύεται να μας αφήσει στην ταλαιπωρία, στη δυσκολία και στον πειρασμό, αν αυτό θα μας οδηγήσει στην πνευματική ανάπτυξη. Γιατί τότε ο άνθρωπος δεν θα γεύεται απλά κάποιες ευχαριστήσεις, αλλά θα γεμίσει από ζωή «και περισσόν ζωής».

Η ζωή ως πορεία έχει τις διάφορες φάσεις της. Το ίδιο και η πνευματική ζωή. Πορευόμενοι, λοιπόν, μαθαίνουμε την υπομονή, την ταπείνωση, την ανοχή και την πίστη. Αν, βέβαια, ο άνθρωπος αφήσει τα γεγονότα να τον διδάξουν και δεν στέκεται με σκληρότητα καρδιάς και εγωισμό! Τότε η πείρα γίνεται σοφία, τα χρόνια που περνούν πολύτιμη εμπειρία ζωής που μπορεί να διδαχθεί στους νεώτερους.

Έτσι, η προσωπική δυσκολία μεταποιείται σε ευλογία, καθώς γίνεται μέσο διδασκαλίας με τη σιωπή ή το λόγο μας προς τους άλλους. Το «εμόν» γίνεται «ημών» και βιώνεται η ενότητα των προσώπων ως πρόγευση Βασιλείας Θεού.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 12 και 0 επισκέπτες

cron