Μοναξιά και αληθινή επικοινωνία

[Toula]

Σ’ ένα νεαρό για τη μοναξιά και την αληθινή επικοινωνία

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.

Άκουσε πώς ο μεγάλος Παύλος , ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πώς μιλά: «᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι’ ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) . Βλέπεις, λοιπόν, πόσο άγια σκέφθηκε και μίλησε ο δούλος του Χριστού Παύλος σ’ εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ακόμα ούτε ένας χριστιανικός ναός, ούτε ένας χριστιανός άρχοντας! Ενώ σήμερα όλη η γη είναι στολισμένη με χριστιανικούς ναούς και οι χριστιανοί απαριθμούνται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια.

Μη λυπάσαι, λοιπόν, επειδή αισθάνεσαι μοναξιά στον δικό σας τόπο. Αν αισθάνεσαι σαν να είσαι στην έρημο, όπως γράφεις, γνώριζε ότι πολλοί στην έρημο σώθηκαν. Αλλά όλοι αυτοί οι ερημίτες του Θεού ανήλθαν στη μεγάλη κοινωνία του Θεού και των αγγέλων του Θεού. Υπήρχαν άνθρωποι που για πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν είδαν ανθρώπινο πρόσωπο και όμως δεν έλεγαν «είμαστε μόνοι»! Αφού ο Θεός ήταν μαζί τους και αυτοί με τον θεό. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κανέναν και χωρίς τίποτα∙ χωρίς τον Θεό όμως δεν μπορείς. Αυτή είναι η δική τους μαρτυρία που την παρέδωσαν στην Εκκλησία ως κάποιο κεφάλαιο δικό της. Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος άθεος μπόρεσε να επιζήσει επί πενήντα χρόνια σε πλήρη μοναξιά στην έρημο. Αυτό δεν έχει σημειωθεί στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Δεν είναι σε θέση ένας άθεος να πράξει κάτι τέτοιο. Σε κάποιον σαν αυτόν είναι βαρετό να ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και ακόμα πιο μονότονο- ακόμα και αδύνατο- έξω από την κοινωνία. Διότι ο άθεος αναζητά τους ανθρώπους για να τους κεντρίσει την καρδιά με την αθεΐα του και να θρέψει τον εαυτό του με τον πόνο τους. Αλλά στην έρημο ποιόν να βρει να φάει παρά μόνον τον ίδιο του τον εαυτό; Και με ποιανού τον πόνο να τραφεί παρά με τον δικό του;

Γι’ αυτό απογείωσε τις σκέψεις σου στα πνευματικά ύψη όπου κατοικεί Εκείνος που μόνος Του είναι η μεγαλύτερη και τρυφερότερη κοινωνία από κάθε ανθρώπινη κοινωνία . Εκείνον να υπηρετείς, μ’ Εκείνον να συναναστρέφεσαι, σ’ Εκείνον να μιλάς , για Εκείνον αγωνίσου, Εκείνον αγάπα με όλη σου την καρδιά, με όλον τον νου σου. Εκείνος θα βρει τρόπους να ανοίξει τα μάτια των γειτόνων σου και την καρδιά τους, ώστε να εμφανίσει σ’ αυτούς τη ζωντανή πίστη σ’ Αυτόν. Τότε στον τόπο σου θα ψάλλεται η δόξα του Θεού όχι μόνον από έναν σολίστ, όπως τώρα, αλλά από μία χορωδία. Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Δεν φτάνει μόνο η πίστη… ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

http://www.xfd.gr

[Νίκος]

Moναξιά και κοινωνικότητα
15 Οκτωβρίου 2015

«Πολυκατοικίες … Φάμπρικες…
Όλο Και Πιο Μεγάλες Πολιτείες.
Όλο Και Πιο Μεγάλα Νεκροταφεία.
Έχουμε Να Θάψουμε Τόσους Ζωντανούς»
(Ν.Β.Τυπάλδη)



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου φαίνεται ότι αποτελεί το μεγάλο μαρτύριό του, γιατί εναντιώνεται στη φύση του και ανατρέπει την ισορροπία του.

Όταν ο Θεός μας δημιούργησε «κατ’ εικόνα» Του, στην πραγματικότητα έθετε μέσα μας την ανάγκη για κοινωνικότητα, για σχέση. Όπως Εκείνος είναι Τριαδικός και ζει την τέλεια κοινωνία των προσώπων, έτσι και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε μεταξύ μας. Τότε είμαστε φυσιολογικοί και η χαρά με την πληρότητα κυριαρχούν στην ύπαρξή μας.

Η μοναξιά, ως γνώρισμα του διαβόλου, συγχύζει τον άνθρωπο, τον αναστατώνει, τον συνθλίβει. Γεύεται την κόλαση από τώρα, γιατί η κόλαση, είναι η ακοινωνησία των προσώπων, η αδυναμία να δεις τον άλλο «πρόσωπο με πρόσωπο» και να γευτείς τη ζωή του και αυτός τη ζωή σου, κατά την εμπειρία που είχε ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.Η εκούσια μοναξιά για ησυχία, περισυλλογή και ανασυγκρότηση, όπως και ενδεχομένως ισόβια ως ερημική ζωή, ασφαλώς δεν είναι ακοινωνησία. Μάλλον συμβάλλει στη υπέρβαση της φιλαυτίας με τη μετάνοια και άρα στην απόκτηση της αγάπης, δηλαδή της κοινωνικότητας.

Βέβαια, η διαπίστωση της μοναξιάς στο σύγχρονο άνθρωπο, όπως και η επισήμανση της ομορφιάς της κοινωνίας των προσώπων, δεν λύνει το υπαρκτό πρόβλημα. Μα ούτε φαίνεται πως λύνεται παρά με απόφαση του ιδίου του ανθρώπου να βγει από το αδιέξοδο και τον πόνο της μοναξιάς του.

Η Εκκλησία, όταν λειτουργεί ως κοινότητα, ως πνευματική οικογένεια, ασφαλώς μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά και καταλυτικά, ώστε ο μοναξιασμένος να βρει τον τρόπο που θα ζήσει όντως μέσα στην κοινωνία της αγάπης, δίνοντας και παίρνοντας. Όμως, δυστυχώς, οι περισσότερες ενορίες έγιναν απρόσωπες και οι κληρικοί με τους λαϊκούς, όπως και οι λαϊκοί μεταξύ τους, ξένοι και άγνωστοι ακόμα και μέσα στη Λειτουργία.

Οι αλλαγές δεν έρχονται με νόμους και μαζικές εντολές. Ο καθένας, στο σημείο που συνειδητοποιεί ότι χωρίς σχέση και κοινωνία με τον άλλο πεθαίνει και άρα κάτι πρέπει να κάνει, θα αρχίσει να βγαίνει από τον εαυτό του και να συναντά καρδιακά, και άρα ουσιαστικά και επώδυνα, τον αδελφό του. Όχι ζητώντας να πάρει κατανόηση, αγάπη, ενδιαφέρον, αλλά να δώσει αυτό που είναι και έχει, απλά και ανεπιτήδευτα.

Τότε θα καταλάβει ότι τώρα δεν είναι μόνος! Ότι η μοναξιά επιλέγεται, δεν επιβάλλεται. Ότι η χαρά της καρδίας πηγάζει από την αγάπη και όχι τον εγωκεντρισμό. Ότι σημασία, για να ζήσουμε ουσιαστικά, δεν έχει ο εαυτός μας αλλά ο άλλος που είναι αδελφός μας, όμοιος με μας, με ίδιες ανάγκες με μας, που ενδεχομένως να θέλει εμάς!

Πηγή: isagiastriados.com