6-7 Νοεμβρίου 2017
του π. Αθανασίου Μητροπολίτη Λεμεσού
Ο άνθρωπος είναι ο ναός του Θεού του ζώντος. Πρόκειται για μία αποστολική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, που σημαίνει ότι όπως σ’ ένα ναό κατοικεί η χάρις του Θεού, η χάρις του Αγίου Πνεύματος, το ίδιο μέσα στον άνθρωπο κατοικεί η χάρις του Θεού και ο άνθρωπος γίνεται ναός του ζώντος Θεού. Ο Θεός ονομάζεται ζωντανός, γιατί δεν είναι αποκλεισμένος στον ουρανό και απλώς τον πιστεύουμε, τον παραδεχόμαστε, αλλά κατοικεί, είναι μέσα μιας και εμείς είμαστε ναός του ζώντος Θεού. Βέβαια ο Απόστολος δεν εννοεί ότι ένα μέρος της ύπαρξής μας είναι ναός του Θεού, αλλά όλος ο άνθρωπος είναι προορισμένος να είναι ναός του Θεού και όταν επιτύχει τον προορισμό του γίνεται ναός του Θεού του ζώντος. Γι’ αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει μεγάλος σεβασμός και τιμή σ’ όλο τον άνθρωπο.
Όταν τιμούμε τους αγίους της Εκκλησίας, οι οποίοι άγιοι είναι αυτοί που επαλήθευσαν ότι είναι πράγματι ναός του ζώντος Θεού και εφάρμοσαν τις εντολές του και βρήκαν την αλήθεια, δεν τιμούμε μόνο τις ψυχές τους ή τη διδασκαλία ή ακόμα τον νου τους. Τιμούμε ολόκληρους τους αγίους, ο άνθρωπος αγιάζεται ολόκληρος, ψυχή τε και σώματι. Γι’ αυτό στην Εκκλησία προσκυνούμε τα άγια λείψανα των αγίων, που είναι τα οστά τους, που δέχθηκαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και είναι ναοί του ζώντος Θεού. Έτσι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν αποδίδουμε απλώς τιμή όπως τιμούμε κάποιους προγόνους μας, αλλά ασπαζόμαστε τα λείψανα, τα αντικείμενα, τις άγιες εικόνες των αγίων, γιατί πιστεύουμε και το ζούμε ότι μ’ αυτό τον τρόπο κοινωνούμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που έχουν αυτοί οι άγιοι. Βέβαια δεν την είχαν μόνο όσο ήταν ζωντανοί, αλλά πολύ περισσότερο τώρα που πάλι είναι ζώντες ενώπιον του Θεού και παραμένουν ζώντες και η ψυχή τους μένει αθάνατη.
Αυτή την ευλάβεια που έχουμε στους αγίους, δεν μπορούν να την καταλάβουν στη Δύση, γιατί προσκυνούμε τα λείψανά τους. Δεν προσκυνούν τα λείψανα, γιατί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έκανε το Βατικανό και ο Πάπας είναι ότι κατέστρεψαν τη θεολογία την ορθόδοξη, την οποία είχαν μέχρι το 10ο περίπου αι. περί της θεώσεως του ανθρώπου και πλέον δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι ούτε θεωρητικά πώς μπορεί να θεωθεί ο άνθρωπος. Θεωρούν τον αγιασμό ως ένα βραβείο που τους δίνει ο Θεός. Γι’ αυτό και το φωτοστέφανο στις εικόνες της Δύσης είναι ένα κουλούρι πάνω από το κεφάλι, σαν ένα βραβείο. Σ’ εμάς είναι γύρω από το πρόσωπο των αγίων, γιατί η θέωση αφορά όλο το είναι του ανθρώπου και αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο. Δεν είναι ένα βραβείο που το δίνει ο Θεός, αλλά κάτι που το δέχεται μεν ο άνθρωπος από τη θεία χάρη αλλά ως αποτέλεσμα της ελεύθερης συνεργασίας Θεού και ανθρώπου. Ο άνθρωπος αγιάζεται ολόκληρος. Γι’ αυτό και στη φύση η αγιότητα ταυτίζεται με την ηθικότητα και την εξωτερική νομιμότητα του ανθρώπου. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όμως δεν ταυτίζεται. Βέβαια οι άγιοι είναι ηθικοί και νόμιμοι αλλά η χάρις του Αγίου Πνεύματος υπερβαίνει αυτά τα ανθρώπινα στοιχεία τα κοσμικά, και είναι μία ενέργεια του Θεού άκτιστη που καλύπτει όλο το είναι του ανθρώπου, όλος ο άνθρωπος αγιάζεται. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, και είναι μία σαφής απάντηση κυρίως στους μάρτυρες του Ιεχωβά και τους Προτεστάντες, η γυναίκα η αιμορροούσα πήγε και άγγιξε τα ιμάτια του Χριστού και αμέσως θεραπεύτηκε. Οπόταν ρωτούμε, είναι δυνατόν το ρούχο να έκανε το θαύμα; Όχι βέβαια. Αυτός που θαυματούργησε ήταν ο Χριστός. Διά του ενδύματός του διετέλεσε θαύματα, λόγω βέβαια και της πίστεως της γυναίκας. Λέει λοιπόν στις Πράξεις των Αποστόλων, ότι μόλις έπεφτε η σκιά των Αποστόλων πάνω σε ασθενείς θεραπεύονταν, ακόμη και τα μαντίλια τους έκαναν θαύματα. Μέσα από την πίστη των ανθρώπων και διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος επιτελούνταν και επιτελούνται θαύματα. Φυσικά και οι άγιοι από μόνοι τους δεν επιτελούν θαύματα, αλλά η χάρις του Αγίου Πνεύματος που είναι μέσα στα αντικείμενα των αγίων, συνεργούσης της πίστεως του ανθρώπου επιτελεί τα θαύματα και τα ιάματα και όλα τα άλλα γνωρίσματα, που τα άγια λείψανα και οι άγιες εικόνες επιτελούν σ’ αυτούς, που μετά πίστεως προσέρχονται σ’ αυτά.
Ακόμα δε όταν ο Απόστολος μιλά για τις σαρκικές αμαρτίες είναι, γιατί ο άνθρωπος οφείλει να διατηρεί το σώμα του αγνό και καθαρό από κάθε μολυσμό, από κάθε αμαρτία. Γιατί αυτό το σώμα είναι προορισμένο να θεωθεί, ολόκληρο το σώμα είναι προορισμένο εις θέωση και αγιασμό. Γι’ αυτό κι όταν βαπτιζόμαστε, βαπτιζόμαστε ολόκληροι, γιατί όλος ο άνθρωπος αγιάζεται. Έτσι τα λείψανα των κεκοιμημένων χριστιανών είναι πάντοτε σεβαστά δεν τα φθείρουμε. Γι’ αυτό και η Εκκλησία δεν δέχεται την καύση των νεκρών, όχι πως ο Χριστός θα δυσκολευτεί να αναστήσει τους νεκρούς που έχουν καεί, αλλά κηδεύοντας και ενταφιάζοντας τα νεκρά σώματα είναι έκφραση της πίστεώς μας ότι το σώμα είναι άγιο και προορίζεται εις αγιασμό και θέωση και περιμένει και προσδοκά την Ανάσταση των νεκρών.
Η Εκκλησία δεν είναι εναντίον του σώματος του ανθρώπου. Γι’ αυτό και οι πατέρες ήταν πολύ προσεκτικοί, ώστε με τους ασκητικούς αγώνες που έκαναν να μην φθείρουν το σώμα τους. Προσπαθούσαν να το υποτάξουν στο Πνεύμα το Άγιο και στις εντολές του Θεού, για να μην ζητά σαρκικές απολαύσεις και πτώσεις, αλλά ουδέποτε δέχθηκαν φθορά του σώματος του ανθρώπου. Στην πατερική Γραμματεία υπάρχει το ρητό «ότι εμείς δεν είμαστε σωματοκτόνοι αλλά παθοκτόνοι». Τα πάθη και την αμαρτία σκοτώνουν και όχι το σώμα το οποίο είναι ναός του Θεού. Και αν καμιά φορά οι άγιοι φαίνονται αμείλικτοι και σκληραγωγούνταν δεν το έκαναν για να σκοτώσουν το σώμα τους, αλλά για να σκοτώσουν την αμαρτία και τα πάθη τους. Και επειδή πολλές φορές το σώμα ήταν αιχμάλωτο στην αμαρτία και τα πάθη γι’ αυτό φαίνονται τόσο σκληροί απέναντι στο σώμα τους. Ουδέποτε δέχτηκε η Εκκλησία κάποιος να σκοτώσει ή να ακρωτηριάσει το σώμα του προκειμένου να επιτύχει μία αρετή. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε μέσα στον χώρο της Εκκλησίας να υπερβαίνουμε και τη διάκριση των φύλων. Δηλ. να μάθουμε να βλέπουμε τον άλλο όχι σεξουαλικά και σαρκικά αλλά ως εικόνα του Θεού, ως αδελφό μας, ως προορισμένο εις αγιασμό και θέωση. Έτσι βλέποντάς τον δεν θα κινηθούμε απέναντί του μ’ ένα τρόπο αμαρτωλό αλλά με τρόπο άγιο και ενάρετο. Αυτή είναι η αντίληψη της Εκκλησίας για το ανθρώπινο σώμα.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός λέει: «θα κατοικήσω μέσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους και θα περπατήσω μαζί τους και μέσα τους και θα γίνω γι’ αυτούς Θεός και αυτοί θα μου είναι λαός». Μιλά προφητικά ο Θεός εκατοντάδες χρόνια πριν τον Χριστό, ότι θα κάνει ένα δικό του λαό.
Η Εκκλησία είναι υπεράνω εθνότητας. Γι’ αυτό λειτουργούμε όλοι μαζί ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι υποτιμούμε την πατρίδα, το έθνος μας και στην Εκκλησία τα υπερβαίνουμε αυτά. Στην Εκκλησία λοιπόν υπάρχει ένας νέος λαός, ένα νέο έθνος. Αυτός ο λαός που λέει εδώ εκατοντάδες χρόνια πριν το πνεύμα το Άγιο, στον οποίο ο Θεός θα περπατήσει και θα γίνει Θεός τους και αυτοί λαός του, πρόκειται για το γένος των Χριστιανών. Καινούργιος λαός που δεν εξαρτάται από φυλετικές καταγωγές. Γι’ αυτό ο Προφήτης Ησαΐας λέει: εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε λέει ο Κύριος και ακαθάρτου μη άπτεσθε, βγείτε έξω από τους ανθρώπους αυτούς, τους ειδωλολάτρες και μην αγγίζετε σε ακάθαρτα πράγματα και χωρισθείτε από αυτούς.
Εγώ λέει ο Θεός θα σας δεχτώ και θα γίνω για σας πατέρας και σεις θα είστε υιοί και θυγατέρες. Έτσι ο Θεός μάς προτρέπει να χωριστούμε, όχι από τους ανθρώπους αλλά από την αμαρτία, από το κοσμικό φρόνημα. Όταν λέει να βγείτε έξω από τον κόσμο και να μην αγαπάτε τον κόσμο, δεν εννοεί τους συνανθρώπους μας αλλά εννοεί το κοσμικό φρόνημα, δηλ. την αμαρτία. Αυτός που θέλει να ακολουθήσει τον Θεό δεν μπορεί να κάνει πράγματα που κάνουν όλοι. Για να ακολουθείς τον Χριστό πρέπει να το λέει η καρδιά σου και να βγεις έξω από την κοσμική νοοτροπία. Πρέπει να κόψουμε κάθε δεσμό με την αμαρτία. Τότε ο Θεός θα γίνει πατέρας μας κι εμείς υιοί και θυγατέρες του. Και αυτό είναι απόλυτο, γιατί όταν το λέει ο Θεός αυτό το πράγμα, τότε σφραγίζεται και επαληθεύεται και επαναλαμβάνεται μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Δεν εγκαταλείπει ποτέ ο Θεός κανένα. Συνεχίζει ο Απ. Παύλος: «έχοντες τέτοιες υποσχέσεις, γιατί δειλιάζουμε και είμαστε νωθροί;» Έχουμε τέτοια υπόσχεση από τον Θεό, άρα ας κάνουμε εμείς το βήμα να ξεχωρίσουμε από το ρεύμα και το κοσμικό φρόνημα και τότε ο Θεός θα γίνει πατέρας μας κι εμείς υιοί και θυγατέρες.
Ας καθαρίσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας από κάθε μολυσμό σαρκικό και πνευματικό. Δηλ. από κάθε αμαρτία που επιτελείται είτε με το σώμα μας, είτε με τον νου μας είτε με την ψυχή μας, ζώντας άγια ζωή μέσα στον φόβο του Θεού. Ο φόβος του Θεού δεν είναι ψυχολογικός φόβος αλλά η αίσθηση της αγάπης του Θεού και του δέους εκείνου που πιάνει την ψυχή μας, όταν ατενίσουμε το μεγαλείο της αγιότητας και καθαρότητας του Θεού. Όταν δούμε την αγιότητα αυτή και καταλάβουμε ποιοί έπρεπε να είμαστε και ποιοί είμαστε και φοβόμαστε να διαρρήξουμε τη σχέση μας, αυτός είναι ο φόβος του Θεού. Γιατί όποιος φοβάται ψυχολογικά τον Θεό δεν τον αγαπά ουσιαστικά. Η τέλεια αγάπη έξω βάλλει τον φόβο λέει ο Άγιος Ιωάννης. Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: «εγώ ουκέτι φοβούμαι τον Θεό, αλλά αγαπώ τον Θεό». Άρα φόβος Θεού είναι αυτός ο σεβασμός προς τον Θεό, η αγάπη προς τον Θεό. Όταν αγαπώ τον Θεό είμαι προσεκτικός να μην χάσω αυτή την αγάπη. Όσο πιο πολύ αγαπώ, τόσο πιο πολύ προσέχω.
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας
Πηγή: ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ