Η σχέση Πνευματικού και πνευματικών τέκνων

Πνευματικά θέματα της Ορθόδοξης πίστης μας - Spiritual subjects of our Orthodox faith.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Μαρίνα
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:46 pm

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ;

Δημοσίευσηαπό Μαρίνα » Δευτ Αύγ 27, 2012 7:39 pm

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι, που νομίζω θα μπορέσετε να με βοηθήσετε. Μπορώ να έχω άλλον Ιερέα Εξομολόγο και άλλον Πνευματικό? Μπορώ να έχω Πνευματικό Πατέρα εναν Ιερέα από μια Εκκλησία ΄η μοναστήρι που δεν έχει πάρει "ευχή" να εξολομογεί? Που δεν είναι εξολομόγος. ή πρέπει να είναι και τα δυο?

σας ευχαριστώ


Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον στερρόν, άσμασιν εγκωμίων άνευφημήσωμεν ότι ένήθλησε λαμπρώς, και κατήνεγκεν έχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει και νυν άπαύστως πρεσβεύει, υπέρ των ψυχών ημών.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Αύγ 27, 2012 7:40 pm

Νίκος:στο θέμα 'Το Μυστήριο της Εξομολογήσεως' έγραψε:Εξομολόγος = Κάθε ιερέας που έχει πάρει από τον Επίσκοπό του το δικαίωμα να εξομολογεί (Σ' αυτόν πάμε και λέμε μόνο τις αμαρτίες μας για να πάρουμε άφεση και να κοινωνήσουμε, αν ο Πνευματικός μας είναι μακριά ή δεν είναι προσωρινά διαθέσιμος)

Πνευματικός = Ο Εξομολόγος που έχουμε επιλέξει με πολύ προσοχή και του έχουμε αναθέσει την πνευματική μας πρόοδο (σ' αυτόν πηγαίνουμε και του λέμε την πνευματική μας κατάσταση και μας δίνει οδηγίες πως ν' αγωνιστούμε καλύτερα για να βελτιωθούμε)

Φυσικά ο Εξομολόγος και ο Πνευματικός καλά είναι να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο κι αν αυτό δεν συμβεί για πρακτικούς λόγους, τότε όταν ξαναεπισκεφτούμε τον Πνευματικό μας καλά είναι να του πούμε περιληπτικά και τις αμαρτίες τι οποίες εξομολογηθήκαμε σε άλλο Εξομολόγο, έστω κι αν γι αυτές έχουμε πάρει άφεση, ώστε να έχει συνολική εικόνα της κατάστασής μας.

Δεν είναι θέμα ορολογίας, αλλά ουσίας. Εσύ πως αισθάνεσαι. Αισθάνεσαι δεμένος μ' αυτό τον άνθρωπο με μια σχέση Πατέρα - γιου (στο πνευματικό επίπεδο); Με λίγα λόγια τον αγαπάς και τον σέβεσαι όπως τον πατέρα σου; Αισθάνεσαι την ανάγκη να τηρήσεις τις συμβουλές του, εξ αιτίας αυτής της σχέσης; Αν ναι, τότε αυτός είναι ο Πνευματικός σου. Αν όχι τότε χρειάζεται να βρεις κάποιον άλλο, που να μπορεί να σου εμπνεύσει αυτά τα αισθήματα.


Εικόνα

Μπορείς να συμβουλεύεσαι σε πνευματικά θέματα μερικές φορές κάποιον ιερέα ή μοναχό ή ακόμη και λαϊκό, που έχει εμπειρία πνευματικόν αγώνων, αγάπη και κατανόηση, αλλά υπεύθυνος για την πνευματική σου πρόοδο, μπορεί να είναι μόνο ο Πνευματικός σου, όπως τον περιέγραψα πιο πάνω.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Μαρίνα
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:46 pm

Re: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ;

Δημοσίευσηαπό Μαρίνα » Δευτ Αύγ 27, 2012 7:43 pm

Νίκο σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Το είδα αυτό που πόσταρες αλλά να ρωτήσω και να επαναδιατυπώσω πιο ευδιακριτα την σκέψη μου.

Μπορώ να έχω Πνευματικό Πατέρα κάποιον εδώ στα Γιάννενα και να Εξομολογηθώ Πρέβεζα? Πατέρας μπορεί να γίνει κάποιος "απλός" Ιερέας ενός χωριού ή πρέπει να είναι Επίσκοπος. Εννοώ πιο πάνω απο έναν απλό Ιερέα. Σχωράτε με για το "απλό" αλλά δεν βρίσκω λέξη να το περιγράψω. Ίσως καλύτερα, όλοι οι Ιερείς είναι Πνευματικοί ή όσοι έχουν ευχή?


Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον στερρόν, άσμασιν εγκωμίων άνευφημήσωμεν ότι ένήθλησε λαμπρώς, και κατήνεγκεν έχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει και νυν άπαύστως πρεσβεύει, υπέρ των ψυχών ημών.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Αύγ 27, 2012 7:44 pm

Μαρίνα Πνευματικός μας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε ιερέας ή Ιερομόναχος έχει την ευχή από τον Μητροπολίτη του και μπορεί να μας εμπνεύσει πατρική αγάπη και σεβασμό με την προσωπικότητά του και τους αγώνες του.

Ο δικός μου Πνευματικός είναι ένας απλός Ιερομόναχος ηλικίας μόλις 35 ετών. Παρ' όλο που θα μπορούσε να είναι παιδί μου, τον σέβομαι και τον αγαπώ σαν Πνευματικό μου πατέρα.

Ο Πνευματικός μας καλά είναι να βρίσκεται κοντά στη μόνιμη κατοικία μας, ώστε να μπορούμε εύκολα να πάμε να τον βρούμε, όταν χρειαστούμε. Σε περίπτωση που βρισκόμαστε μακριά, πχ ταξίδι στο εξωτερικό ή διακοπές και θέλουμε να κοινωνήσουμε, μπορούμε να πούμε τις αμαρτίες μας και να πάρουμε ευχή απ' οποιοδήποτε Εξομολόγο. Όταν όμως επιστρέψουμε στη βάση μας και ξαναπάμε στον Πνευματικό μας θα του αναφέρουμε τι εξομολογηθήκαμε αλλού, όχι για να πάρουμε πάλι συγχώρηση (δεν χρειάζεται) αλλά για να παρακολουθεί σωστά την πνευματική μας πορεία (είναι το ίδιο που κάνουμε με τον προσωπικό μας γιατρό, αν χρειαστεί για κάποιο λόγο να συμβουλευτούμε κι έναν άλλο γιατρό).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Μαρίνα
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:46 pm

Re: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ;

Δημοσίευσηαπό Μαρίνα » Δευτ Αύγ 27, 2012 7:46 pm

Άρα Νίκο ο Εξομολόγος μας είναι και ο Πνευματικός μας Πατέρας? Δηλαδή πρέπει να είναι ένας άνθρωπος? Δεν μπορώ να έχω άλλον εξομολόγο και άλλον Πνευματικό Πατέρα? Αυτό το καταλαβαίνω για πρακτικούς λόγους και για να μην υπάρξει διγνωμία ή μπέρδεμα. Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου. Έχεις την καλησπέρα μου απο τα Γιάννενα. Όχι μόνο εσύ αλλά και όλοι σας την ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ.


Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον στερρόν, άσμασιν εγκωμίων άνευφημήσωμεν ότι ένήθλησε λαμπρώς, και κατήνεγκεν έχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει και νυν άπαύστως πρεσβεύει, υπέρ των ψυχών ημών.

Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Ο ρόλος και η αξία του πνευματικού στην ζωή του πιστού

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Δευτ Αύγ 27, 2012 8:25 pm

Καλησπέρα,

Ανοίγω αυτό το θέμα με τις καλύτερες προθέσεις για όσους τώρα αρχίζουν να θεμελιώνονται στην χριστιανική ζωή και έχουν ίσως απορίες στα θέματα που αφορούν τον πνευματικό πατέρα στην χριστιανική ζωή.

Η προσωπική μου γνώση είναι ελάχιστη αλλά πιστεύω πως είναι ένα ωραίο βήμα για όσους θα ήθελαν να ρωτήσουν κάτι. Πιστεύω πως οι αδελφοί θα μπορέσουν να απαντήσουν κατάλληλα.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ο ρόλος και η αξία του πνευματικού στην ζωή του πιστού

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Αύγ 27, 2012 8:26 pm

Δημήτρη έχουμε συζητήσει πολύ για το ρόλο του Πνευματικού στο θέμα "Το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως". Νομίζω ότι εκεί είναι ο κατάλληλος χώρος γι αυτή τη συζήτηση. Αν όμως νομίζεις ότι πρέπει ν' ανοίξουμε ειδικό θέμα, νά 'ναι ευλογημένο.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Φοιτητής
Δημοσιεύσεις: 319
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:35 pm
Τοποθεσία: Γιάννης

Re: Ο ρόλος και η αξία του πνευματικού στην ζωή του πιστού

Δημοσίευσηαπό Φοιτητής » Δευτ Αύγ 27, 2012 8:27 pm

Γιάννη :D εννοείς!

Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί. Το έφτιαξα αρκετά προβληματισμένος διότι μερικές φορές "ξεχνάμε" την εξομολόγηση.

Ας συνεχίσουμε εκεί λοιπόν!



Άβαταρ μέλους
ΠΟΠΗ
Δημοσιεύσεις: 808
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 3:29 pm
Επικοινωνία:

Η σχέση Πνευματικού και πνευματικών τέκνων

Δημοσίευσηαπό ΠΟΠΗ » Τρί Αύγ 28, 2012 6:11 pm

Εικόνα

Στην Ορθόδοξη παράδοση η άμεση δράση του παρακλήτου μέσα στη Χριστιανική κοινότητα είν' εντυπωσιακά φανερή σε δύο «πνευματοφόρες» μορφές· τούς γέροντες ή πνευματικούς πατέρες και τους δια Χριστόν σαλούς.

Ο γέροντας, γνωστός στα ελληνικά ως «γέρων» και στα ρωσικά ως «στάρετς» δεν είναι ανάγκη να είναι οπωσδήποτε ηλικιωμένος, αλλά να είναι σοφός ως προς την εμπειρία του για την θεία αλήθεια και ευλογημένος με την χάρη της «πνευματικής πατρότητας», με το χάρισμα να καθοδηγεί άλλους στην Οδό. Αυτό που προσφέρει στα πνευματικά του παιδιά δεν είναι κυρίως ηθικές οδηγίες ή ένας κανόνας ζωής, αλλά μία προσωπική σχέση. «Ένας στάρετς», λέει ο Dostoevsky, « είν ' αυτός που παίρνει τη ψυχή σου, τη θέλησή σου μέσα στη δική του ψυχή και θέληση». Οι μαθητές του π. Ζαχαρία συνήθιζαν να λένε γι' αυτόν: «Ήταν σαν να κρατούσε τις καρδιές μας μέσα στα χέρια του».

Ο στάρετς είναι ο άνθρωπος της εσωτερικής ησυχίας που δίπλα του μπορούν χιλιάδες να βρουν σωτηρία. Το ’γιο Πνεύμα του έχει δώσει, σαν καρπό της προσευχής του και της άρνησης του εαυτού του, το δώρο της διόρασης ή διάκρισης που τον κάνει ικανό να διαβάζει τα μυστικά στις καρδιές των ανθρώπων· κι έτσι απαντάει, όχι μόνο στις ερωτήσεις που οι άλλοι του θέτουν, αλλά επίσης στις ερωτήσεις- συχνά πολύ πιο θεμελιώδεις- που ούτε καν είχαν σκεφτεί να ρωτήσουν. Σε συνδυασμό με το δώρο της διόρασης έχει και το δώρο της πνευματικής θεραπείας, τη δύναμη ν' αποκαθιστά τις ψυχές των ανθρώπων και μερικές φορές και τα σώματά τους. Αυτή την πνευματική θεραπεία την παρέχει όχι μόνο με τα συμβουλευτικά του λόγια αλλά και με την σιωπή του και με την ίδια την παρουσία του. Όσο σημαντική μπορεί να είναι η συμβουλή του, πολύ πιο σημαντική είναι η μεσολαβητική του προσευχή. Ολοκληρώνει τα παιδιά του με το να προσεύχεται διαρκώς γι' αυτά, με το να δέχεται τις χαρές και τις λύπες τους σαν να ήταν δικές του, με το να παίρνει στους ώμους του το φορτίο της ενοχής τους ή της ανησυχίας τους. Κανείς δεν μπορεί να είναι στάρετς, αν δεν προσεύχεται επίμονα για τους άλλους.

Αν ο στάρετς είναι ιερέας, συνήθως η αποστολή του της πνευματικής καθοδήγησης είναι στενά συνδεδεμένη με το μυστήριο της εξομολόγησης. Αλλά ένας στάρετς στην πλήρη έννοια, όπως περιγράφεται από τον Dostoevsky ή εξηγείται από τον π. Ζαχαρία, είναι κάτι περισσότερο από έναν ιερέα- εξομολόγο. Ένας στάρετς, στην πλήρη έννοια, δεν μπορεί να διοριστεί από κάποια ανώτερη εξουσία. Αυτό που συμβαίνει είναι απλώς ότι το ’γιο Πνεύμα, μιλώντας κατευθείαν στις καρδιές των Χριστιανών, αποκαλύπτει ότι αυτό ή εκείνο το πρόσωπο έχει ευλογηθεί από το Θεό με τη χάρη να καθοδηγεί και να θεραπεύει άλλους. Ο αληθινός στάρετς με αυτήν την έννοια είναι μια προφητική μορφή και όχι κάποιος επίσημος αξιωματούχος. Αν και συνηθέστατα είναι ιερομόναχος, μπορεί επίσης να είναι έγγαμος ιερέας κάποιας ενορίας, ή άλλοτε- αλλ ' αυτό είναι λιγότερο συχνό- μια μοναχή ή ένας λαϊκός, άνδρας ή γυναίκα, που ζει έξω στον κόσμο. Αν ο στάρετς δεν είναι ο ίδιος ιερέας, αφού ακούσει τα προβλήματα των ανθρώπων και δώσει συμβουλές, συχνά τους στέλνει σε κάποιον ιερέα για το μυστήριο της εξομολόγησης και την άφεση.

Η σχέση ανάμεσα στο παιδί και τον πνευματικό πατέρα ποικίλει πάρα πολύ. Μερικοί επισκέπτονται ένα στάρετς ίσως μία ή δύο φορές σ' όλη τους τη ζωή, σε μία στιγμή ιδιαίτερα κρίσιμη, ενώ άλλοι είναι σε συχνή επαφή με τον στάρετς τους βλέποντάς τον κάθε μήνα ή ακόμη και κάθε μέρα. Κανόνες δεν μπορούν να μπουν από πριν· ο σύνδεσμος μεγαλώνει μόνος του κάτω από την άμεση καθοδήγηση του Πνεύματος.

Πάντοτε η σχέση είναι προσωπική. Ο στάρετς δεν δίνει αφηρημένους κανόνες μαθημένους από κάποιο βιβλίο- όπως στην «περιπτωσιολογία» της Αντιμεταρρύθμισης των Καθολικών-, αλλά βλέπει σε κάθε περίπτωση αυτόν τον συγκεκριμένο άνδρα ή γυναίκα που βρίσκεται μπροστά του· και, φωτισμένος από το Πνεύμα, προσπαθεί να μεταδώσει το μοναδικό θέλημα του Θεού, ειδικά γι' αυτό το ένα πρόσωπο. Επειδή ο αληθινός στάρετς καταλαβαίνει και σέβεται τον ξεχωριστό χαρακτήρα του καθενός, δεν καταπιέζει την εσωτερική ελευθερία αλλά την ενδυναμώνει. Δεν σκοπεύει στο να αποσπάσει μια μηχανική υπακοή, αλλά οδηγεί τα παιδιά του ως το σημείο της πνευματικής ωριμότητας, όπου μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους. Στον καθένα δείχνει το αληθινό του ή αληθινό της πρόσωπο, που πριν ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος κρυμμένο από αυτό το πρόσωπο· και ο λόγος του είναι δημιουργικός και ζωοποιός, ικανώνοντας τον άλλο να κατορθώσει έργα που πριν φαίνονταν αδύνατα. Αλλά όλ ' αυτά ο στάρετς μπορεί να τα πετύχει μόνο γιατί αγαπάει τον καθένα προσωπικά. Επιπλέον η σχέση είναι αμοιβαία· ο στάρετς δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλο αν εκείνος δεν επιθυμεί σοβαρά να αλλάξει τον τρόπο ζωής του και ν' ανοίξει την καρδιά του με τρυφερή εμπιστοσύνη στον στάρετς. Αυτός που πηγαίνει να δει έναν στάρετς με πνεύμα κριτικής περιέργειας, είναι πιθανό να επιστρέψει με άδεια χέρια, χωρίς να έχει εντυπωσιαστεί.

Επειδή η σχέση είναι πάντα προσωπική, ένας ορισμένος στάρετς δεν μπορεί να βοηθήσει εξίσου τον καθένα. Μπορεί να βοηθήσει μόνον εκείνους που έχουν σταλεί ειδικά σ' αυτόν από το Πνεύμα. Το ίδιο και ο μαθητής δεν θα έπρεπε να λέει, «ο δικός μου στάρετς είναι καλύτερος απ' όλους τους άλλους». Θα έπρεπε να λέει μόνο: «Ο στάρετς μου είναι ο καλύτερος για μένα».

Στην καθοδήγηση των άλλων, ο πνευματικός πατέρας περιμένει το θέλημα και τη φωνή του Αγίου Πνεύματος. «Δίνω μόνο ό,τι ο Θεός μου λέει να δώσω», είπε ο αγ. Σεραφείμ. «Πιστεύω ότι ο πρώτος λόγος που μού έρχεται είναι εμπνευσμένος από το ’γιο Πνεύμα». Είναι φανερό ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ενεργεί μ' αυτόν τον τρόπο, παρά μόνο αν, με ασκητική προσπάθεια και προσευχή, έχει αποκτήσει μια εξαιρετικά έντονη επίγνωση της παρουσίας του Θεού. Για τον οποιοδήποτε που δεν έχει φτάσει σ' αυτό το επίπεδο, μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν θρασεία- και ανεύθυνη.

Ο π. Ζαχαρίας μιλάει όπως ο αγ. Σεραφείμ: Μερικές φορές ένας άνθρωπος δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τι θα πει. Ο ίδιος ο Κύριος μιλάει με τα χείλη του· έτσι πρέπει κανείς να προσεύχεται: «Ω Κύριε, ας ζήσεις μέσα μου, ας μιλήσεις μέσ ' από μένα, ας δράσεις μέσ ' από μένα». Όταν ο Κύριος μιλάει μέσ ' από τα χείλη ενός ανθρώπου, τότε όλα τα λόγια αυτού του ανθρώπου έχουν αποτέλεσμα και ό,τι λέει εκπληρώνεται. Ο ίδιος ο άνθρωπος που μιλάει εκπλήσσεται μ' αυτό… Μόνο δεν πρέπει κανείς να επαφίεται στη σοφία».

Η σχέση ανάμεσα στον πνευματικό πατέρα και το παιδί εκτείνεται πέρα από τον θάνατο, στην τελική κρίση. Ο π. Ζαχαρίας επιβεβαίωσε τους μαθητές του: «Μετά το θάνατο θα είμαι πολύ πιο ζωντανός, απ' όσο τώρα, γι' αυτό μην λυπηθείτε όταν πεθάνω…Την ημέρα της κρίσης οι γέροντες θα πουν: Ιδού εγώ και τα παιδιά μου» Ο αγ. Σεραφείμ ζήτησε να σκαλιστούν στον τάφο του αυτά τ' αξιόλογα λόγια:

Όταν πεθάνω, ελάτε σε μένα στον τάφο μου, και όσο συχνότερα, τόσο καλύτερα. Ό,τι είναι μέσα στην ψυχή σας, ό,τι τυχόν σας συμβεί, ελάτε σε μένα, όπως όταν ήμουν ζωντανός, και γονατίζοντας στο έδαφος, ρίξτε όλη σας την πίκρα πάνω στον τάφο μου. Πέστε μου το κάθε τι και θα σας ακούσω· και όλ ' η πίκρα θα φύγει μακριά σας. Και όπως μου μιλούσατε όταν ήμουν ζωντανός, κάντε το και τώρα. Γιατί ζω και θα ζω παντοτεινά.

Οπωσδήποτε, όλοι οι Ορθόδοξοι δεν έχουν τον δικό τους πνευματικό πατέρα. Τι πρέπει να κάνουμε όμως αν ψάχνουμε για έναν οδηγό και δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον; Βέβαια είναι δυνατό να μάθουμε από βιβλία· είτε έχουμε είτε δεν έχουμε ένα στάρετς, κοιτάζουμε τη Γραφή για συνεχή καθοδήγηση. Αλλά η δυσκολία με τα βιβλία είναι να γνωρίσουμε ακριβώς τι εφαρμόζεται σε μένα προσωπικά σ' αυτό το συγκεκριμένο σημείο στο ταξίδι μου. Εκτός από τα βιβλία κι εκτός από την πνευματική πατρότητα, υπάρχει επίσης πνευματική αδελφότητα- η βοήθεια που μας δίνεται όχι από διδασκάλους εν Κυρίω, αλλ ' από τους συμμαθητές μας. Δεν πρέπει να αμελούμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται σ' αυτή τη μορφή. Εκείνοι που ακολουθούν σοβαρά την Οδό, θα πρέπει επιπλέον να κάνουν κάθε προσπάθεια για να βρουν ένα πατέρα εν Αγίω Πνευμάτι. Αν ψάχνουν ταπεινά, αναμφίβολα θα τους δοθεί η καθοδήγηση που ζητούν. Όχι βέβαια ότι θα βρουν συχνά ένα στάρετς όπως ο αγ. Σεραφείμ ή ο π. Ζαχαρίας. Θα πρέπει να προσέχουμε καθώς περιμένουμε κάτι πιο εντυπωσιακό εξωτερικά, παραβλέψουμε τη βοήθεια που πράγματι μας προσφέρει ο Θεός. Κάποιος που στα μάτια των άλλων είναι ασήμαντος ίσως αποδειχθεί ότι είναι εκείνος ο πνευματικός πατέρας που μπορεί να πει, σε μένα προσωπικά, τα φλογερά λόγια που πάνω απ' όλα έχω ανάγκη ν' ακούσω.

πηγη: apostoliki-diakonia.gr


Μην ταράζεσθε και μην ανησυχείτε διότι αυτός που γνωρίζει όσα υποφέρετε
και είναι σε θέση να τα εμποδίσει είναι φανερό ότι δεν τα εμποδίζει, επειδή προνοεί και ενδιαφέρεται για σας.

Άβαταρ μέλους
gkou
Δημοσιεύσεις: 726
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:05 pm
Τοποθεσία: Γεωργία, Κόρινθος

Re: Πνευματικοί πατέρες

Δημοσίευσηαπό gkou » Κυρ Σεπ 09, 2012 7:21 pm

Όχι στις προσκολλήσεις

Εικόνα

Η αποφυγή προσκολλήσεων είναι απαραίτητη όχι μόνο μέσα στα Μοναστήρια και τις μοναστικές Αδελφότητες, αλλά και για τους λαϊκούς πιστούς.

Υπάρχουν πνευματικοί οι οποίοι, ενώ είναι αρκετά ευσεβείς, όμως καλλιεργούν μία πολύ ισχυρή εξάρτηση από τον εαυτό τους και υποθάλπουν μία προσκόλληση στον εαυτό τους. Αυτό είναι πέρα για πέρα αρρωστημένο. Συνήθως δεν το καταλαβαίνουν και όταν τους το υποδείξει κανείς, διαμαρτύρονται και εξανίστανται.

Ο πνευματικός εξαφανίζει τον εαυτό του και βάζει στον εξομολογούμενο Χριστό και μόνο Χριστό. Μέλημά του είναι η διακονία του Χριστού. Δεν ευχαριστιέται με τη φράση: «τα πνευματικά μου τέκνα…», αλλά «τα τέκνα του Θεού». Είναι δούλος του Θεού ο πνευματικός και όχι το αφεντικό. Αυτή η φράση, που συχνά ακούγεται: «τα πνευματικά μου παιδιά», είναι πολύ επικίνδυνη. Μερικές φορές μυρίζει και αρκετό εγωισμό. Δε φτιάχνουμε δικά μας παιδιά, αλλά παιδιά του Θεού. Αυτό βέβαια είναι αφάνταστα λεπτό θέμα και δυσδιάκριτο. Ας προσπαθούμε, όσοι έχουμε τη χάρη της πνευματικής πατρότητας, να βιώνουμε πολλή ταπείνωση, για να μπορούμε να διακρίνουμε τις λεπτές αυτές ισορροπίες.

Ο εξομολογούμενος βέβαια θα τρέφει αγάπη και σεβασμό προς τον πνευματικό του πατέρα. Θα εκδηλώνει υπακοή ελεύθερα και αβίαστα, αλλά θα προσέχει πάντα να μην έχει προσκόλληση, που βλάπτει την πνευματική ζωή.

Η καρδιά πρέπει να είναι πάντα στραμμένη στο Θεό. Ν’ αγαπά το Θεό και να υπηρετεί το Θεό. Οι αρρωστημένες εκείνες καταστάσεις που αγαπά περισσότερο τον πνευματικό του από τον Θεό είναι τελείως απαράδεχτες. Έχω ζήσει τέτοιες αρρωστημένες καταστάσεις στην ποιμαντορική μου διακονία και έχω πικρή πείρα.

Με επισκέφθηκε κάποτε στο γραφείο μου στον Πειραιά μια ομάδα φοιτητών και φοιτητριών δεκαπέντε περίπου ατόμων. Φαίνονταν πολύ καλά παιδιά, με πολλή ευσέβεια και σεμνότητα. Μου είπαν κάποιο πρόβλημα που είχε τότε ο πνευματικός τους πατέρας με την Ιερά Σύνοδο. Και τα φαινομενικά καλά αυτά παιδιά μου είπαν με ένα στόμα και οι δεκαπέντε: «Εάν τιμωρηθεί απ’ την Ιερά Σύνοδο ο πνευματικός μας πατέρας, θα φύγουμε όλοι και θα πάμε μαζί του στους Παλαιοημερολογίτες». Τους είπα με αγάπη ότι μιας τέτοια σκέψη είναι τελείως λανθασμένη και εκτός ορίων του πνεύματος του Χριστού. Όμως τα παιδιά αυτά, που όντως είχαν πολλή ευσέβεια μέσα τους και φαίνονταν καλοί χριστιανοί, όταν μετά δύο μήνες τιμωρήθηκε από την Ιερά Σύνοδο ο πνευματικός τους πατέρας, έφυγαν όλοι μαζί του και πήγαν στους παλαιοημερολογίτες. Αυτές είναι θλιβερές καταστάσεις, που δεν είναι όμως σπάνιες στον ελλαδικό χώρο.

Κρύβει πολλά μυστικά η πνευματική πατρότητα. Ενώ είναι δωρεά του Θεού, σε εξομολόγους όμως που δεν έχουν οι ίδιοι αναγεννηθεί πνευματικά, επειδή υπάρχει μέσα τους κρυφή ή φανερή εγωπάθεια, δημιουργούνται πολλές αρρωστημένες καταστάσεις που εξ αιτίας τους έχει κλαύσει όχι λίγες φορές η Εκκλησία.

Θέλω να κλείσω τις φτωχές αυτές πρακτικές σκέψεις γύρω από τη σωστή εξομολόγηση με μία παρατήρηση. Κάθε πιστός πρέπει να έχει τον πνευματικό του, χωρίς όμως προσκολλήσεις, όπως αναφέραμε προηγούμενα. Ο πιστός που ζει με αγώνα πνευματικό και προσπαθεί και προσέχει στη ζωή του, συνήθως κάνει μικροσφάλματα. Έτσι στον πνευματικό θα πηγαίνει κατά αραιά διαστήματα, ανάλογα με τις πνευματικές ανάγκες που έχει. Τα μικροσφάλματα συγχωρούνται με την μετάνοια και την προσευχή, καθώς σημειώσαμε στο οικείο κεφάλαιο. Αναγκαίο είναι όμως κάθε δύο ή τρεις μήνες ο πιστός να προσέρχεται στον πνευματικό του, να εξομολογείται με ειλικρίνεια, απλότητα και ειλικρινή μετάνοια τα τυχόν σφάλματα που παρατηρεί στον εαυτό του και θα ειρηνεύει. Απαρίθμηση πόσες φορές θυμώσαμε και πόσες φορές μιλήσαμε απότομα στον αδελφό μας, δε χρειάζεται. Απλά χρειάζεται εκδήλωση μετάνοιας, περιληπτική αναφορά των σφαλμάτων και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Ούτε χρειάζεται προσπάθεια να βρούμε οπωσδήποτε σφάλματα και να πούμε στον πνευματικό. Ούτε αποσιώπηση και συγκάλυψη των σφαλμάτων, που δημιουργούν τύψεις συνειδήσεως.

Η συνήθεια που έχουν μερικοί να θέλουν τον πνευματικό «στην τσέπη» δεν είναι σωστή. Αυτό πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα οι γυναίκες. Αυτές πολλές φορές αρέσκονται να πηγαίνουν κάθε δέκα ημέρες στον πνευματικό. Κάτι τέτοιο ούτε οι πνευματικοί πρέπει να δέχονται, ούτε οι εξομολογούμενοι να διαπράττουν.

Βέβαια εάν- Θεός φυλάξοι- συμβεί σοβαρό παράπτωμα, τότε χρειάζεται αμέσως προσφυγή στο μυστήριο της ιερής Εξομολόγησης και απαραίτητο στοιχείο γνήσιας «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής, αρκεί όμως να γίνεται σωστά.



Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 13 και 0 επισκέπτες