Για την προσευχή - Γέροντας Παϊσιος

[Toula]

- Πώς θα νιώσουμε, Γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη;

- Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Στον στρατό, εν καιρώ πολέμου, όταν είμασταν σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με το κέντρο, είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μια ανασφάλεια. Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή.
Αν βρισκώμαστε σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με τον Θεό, θα προλαβαίνουμε κάθε κακό. Μια φορά μέσα σε ένα λεωφορείο ήταν ένας μοναχός που προσευχόταν με κλειστά μάτια και οι άλλοι νόμιζαν ότι κοιμάται. Κάποια στιγμή ένα φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση χτύπησε πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ και τα αυτοκίνητα που έρχονταν από το ένα και από το άλλο ρεύμα συγκρούστηκαν μεταξύ τους και έπαθαν μεγάλη ζημιά. Το λεωφορείο όμως βρέθηκε λίγα μέτρα έξω από τον δρόμο, σαν να το πήρε ένα αόρατο μέχρι, και κανένας δεν έπαθε τίποτε. Η προσευχή του μοναχού τους έσωσε.

- Γέροντα, συχνά λαϊκοί ρωτούν πως θα συνηθίσουν να προσεύχωνται.

- Κοίταξε, παλιά, μερικοί που ξεκινούσαν για τον Μοναχισμό και είχαν σκληρό χαρακτήρα, πήγαιναν και ασκήτευαν σε απόκρημνα βράχια, μέσα σε σπηλιές, σε τάφους ειδωλολατρών ή σε κατοικητήρια δαιμόνων. Εκεί διέτρεχαν ένα σωρό κινδύνους – έτρεμαν μήπως ξεκοπή ο βράχος, μούγκριζαν οι δαίμονες κ.λπ. - , και ο φόβος τους ανάγκαζε να φωνάζουν συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου». Έτσι τους έμενε η καλή συνήθεια της αδιάλειπτης προσευχής. Σήμερα, με τα ξενύχτια, τα ναρκωτικά κ.λπ., πολλοί από αυτούς που οδηγούν δεν ελέγχουν τον εαυτό τους. Οπότε ξεκινάει κάποιος να πάη στη δουλειά του και δεν ξέρει αν θα γυρίση ζωντανός στο σπίτι του ή θα βρεθή σακατεμένος σε κανένα νοσοκομείο. Αυτό δεν τον αναγκάζει να λέη συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου»; Αν οι λαϊκοί αξιοποιούσαν τους κινδύνους που διατρέχουν, θα μας είχαν ξεπεράσει εμάς τους μοναχούς στην προσευχή και θα απέφευγαν και τους κινδύνους…

Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[aposal]

Και μόνο αν κάποιος προσεύχεται σωστά, ο Θεός τον ακούει. Αρκεί η αίτηση να είναι προς το συμφέρον αυτού, για τον οποίο προσεύχεται.
Εγώ, όταν θέλω να ξεκουραστώ, προσεύχομαι. Είδα ότι μόνον η προσευχή ξεκουράζει σωστά τον άνθρωπο. Γι’ αυτό να προσεύχεστε και να μελετάτε.
Με την προσευχή να αγιάζεστε εσείς και να αγιάζετε και την εργασία σας. Στους νεότερους που έρχονται να μαθητεύσουν, για να τους μάθετε μια δουλειά, πρώτα να του δείχνετε πώς θα αναγεννηθούν πνευματικά και ύστερα να τους δείχνετε τη δουλειά. Θα σας πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε ότι αυτό είναι και το δικό σας συμφέρον και των συνανθρώπων σας :
Ας πούμε ότι κάποιος είναι ράφτης. Αν το προσωπικό του δεν έχει ευλάβεια, και βλασφημούν την ώρα που ράβουν τα ρούχα, τότε συμβαίνει το εξής: οι άνθρωποι που φορούν αυτά τα ρούχα έχουν επήρειες δαιμονικές, λόγω του ότι όταν ράβονταν, οι υπάλληλοι του ράφτη βλασφημούσαν. Έτσι οι άνθρωποι σιγά – σιγά καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και αλλάζουν ράφτη. Επίσης και ο Θεός παίρνει τη χάρη Του από το ραφείο, με αποτέλεσμα να κλείσει. Το αντίθετο συμβαίνει όταν ο ράφτης φροντίζει να έχει ευλαβείς βοηθούς στο ραφείο του και, πριν τους μάθει τη ραφτική, τους βοηθήσει να αναγεννηθούν πνευματικά.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου