Αν είμαστε αδιάφοροι, δεν μας ωφελούν οι προσευχές των άλλων

[gkou]

Αν είμαστε αδιάφοροι, δεν μας ωφελούν οι προσευχές των άλλων

Ποια ανάγκη όμως υπάρχει να μιλώ για την αδελφή του Μωυσή, αφού ο ίδιος ο Μωυσής δεν μπόρεσε να προστατέψη τον εαυτό του, αλλ’ ύστερα από αμέτρητους κόπους και ταλαιπωρίες και αγώνες σαράντα ετών, εμποδίσθηκε να πατήση στη χώρα για την οποία του είχαν δοθή πάρα πολλές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις; Ποια ήταν η αιτία; Δεν θα ήταν ωφέλιμο να φθάση ο Μωυσής στη γη της επαγγελίας, αλλά θα ήταν επικίνδυνο και θα κατέστρεφε πολλούς από τους Ιουδαίους. Αφού λοιπόν λησμόνησαν το Θεό και στηρίχθηκαν απόλυτα στο Μωυσή και νόμιζαν ότι αυτός αποτελεί το παν γι’ αυτούς , απλά και μόνο επειδή έφυγαν μακριά από την Αίγυπτο , σε ποιο βαθμό θα έφθανε η ασέβειά τους, αν έβλεπαν ότι ο Μωυσής τους εγκαθιστά στη γη της επαγγελίας; Γι’ αυτό ακριβώς δε βρέθηκε πουθενά ούτε ο τάφος του.

Αλλά και ο Σαμουήλ δεν μπόρεσε να σώση τον Σαούλ από την Οργή του Θεού, έσωσε όμως πολλές φορές τους Ισραηλίτες. Και ο Ιερεμίας δεν μπόρεσε να σώση τους ιουδαίους . Και ο Ιερεμίας δεν μπόρεσε να σώση τους Ιουδαίους, προφύλαξε όμως κάποιον άλλον με την προφητεία του. Και ο Δανιήλ μπόρεσε να σώση από την οργή τους βαρβάρους, δεν μπόρεσε όμως να σώση τους Ιουδαίους από την αιχμαλωσία ( Δαν. 2 ) . Και στα Ευαγγέλια συναντούμε περιπτώσεις που συμβαίνουν και τα δύο αυτά στο ίδιο πρόσωπο. Συναντούμε δηλαδή περιπτώσεις που το ίδιο πρόσωπο άλλοτε να σώζη τον εαυτό του και άλλοτε να το καταστρέφη. Ο χρεώστης , για παράδειγμα, των δέκα χιλιάδων ταλάντων κατώρθωσε να σώση τον εαυτό του με τις παρακλήσεις του, αλλά στο τέλος καταστράφηκε.
Κάποιος άλλος αντίθετα στην αρχή κατέστρεψε τον εαυτό του, αργότερα όμως μπόρεσε να τον βοηθήση πάρα πολύ. Και ποιός είναι αυτός; Εκείνος που έφαγε την πατρική του περιουσία.

Ώστε αν εμείς είμαστε αμελείς και αδιάφοροι, δεν θα μπορέσουν να μας σώσουν οι άλλοι. Αντίθετα, αν εμείς είμαστε ευσεβείς , θα σωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ ό,τι με τις δυνάμεις των άλλων. Διότι ο Θεός προτιμά να μας προσφέρη την βοήθειά Του αμέσως και όχι μέσω άλλων, για να ελευθερωθούμε από την κακία και να γίνουμε καλλίτεροι, προσπαθώντας να καταπαύσουμε την οργή του Θεού. Έτσι βοήθησε την Χαναναία, έτσι έσωσε την πόρνη, έτσι τον ληστή˙ χωρίς να μεσολαβήση και χωρίς να τους υπερασπίση κανείς.
Αυτά τα λέγω όχι για να μην παρακαλούμε τους αγίους, αλλά για να μην είμαστε αδιάφοροι , να μην μείνουμε αδρανείς και ήσυχοι και να στηρίζουμε τις ελπίδες μας μόνο στους άλλους.

( Κατά Ματθαίον Ε΄, ΕΠΕ 9, 176-182. PG 57, 58-60 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

[Νίκος]

Δεν ωφελούνται από τις προσευχές των άλλων όσοι δεν συνεργούν στη δέηση αυτή με τη ζωή τους.



Οι αδελφοί μιας Σκήτης ρώτησαν ένα Γέροντα, αν πραγματικά ωφελούνται εκείνοι που ζητούν από τους άλλους να προσευχηθούν για χάρη τους.

— «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου», αποκρίθηκε ο Αββάς, πλην όμως «ενεργουμένη». Βοηθούμενη, με άλλα λόγια, από τον ίδιο που ζητά τη προσευχή. Σε τί να ωφελήσουν οι προσευχές των Αγίων, εκείνον, που θεληματικά παραμελεί τη σωτηρία του;

Και τους διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία: Ο Ηγούμενος κάποιου Κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος, έκανε κάθε μέρα αυτή την προσευχή:

- Σε παρακαλώ Κύριε, μη με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωή, αλλά αξίωσέ μας να απολαύσουμε όλοι μαζί την Ουράνια μακαριότητα.

Κάποτε όμως τον πληροφόρησε ο Θεός, με τον ακόλουθο τρόπο, πως ο καθένας ετοιμάζει μόνος, με τα έργα του, τη μελλοντική του αποκατάσταση:

Πλησίαζε η εορτή ενός Αγίου και πανηγύριζε το γειτονικό τους Μοναστήρι. Οι Αδελφοί του Μοναστηριού εκείνου προσκαλέσανε τον Αββά του Κοινοβίου και ολόκληρη τη συνοδεία του να πάρουν μέρος στην πανήγυρη. Εκείνος όμως αποφάσισε να μην πάει, αποφεύγοντας έτσι τις τιμές που συνήθως του έκαναν εκεί. Την παραμονή ακριβώς άκουσε μυστηριώδη φωνή στον ύπνο του να τον διατάζει να πάει οπωσδήποτε στο πανηγύρι, αφού στείλει νωρίτερα τους υποτακτικούς του. Ο Ηγούμενος υπάκουσε στη Θεία προσταγή.

Μόλις ξημέρωσε, πρόσταξε τους μαθητές του να ξεκινήσουν παρευθύς για το γειτονικό Κοινόβιο. Στο δρόμο τους, συνάντησαν πεσμένο χάμω ένα δυστυχισμένο γέρο να βογγά. Τον ρώτησαν, τί του συνέβαινε.

- Είμαι άρρωστος, τους αποκρίθηκε με κόπο, και δεν έπαψε να αναστενάζει. Πήγαινα στο γιατρό με το ζώο μου, μα σαν έφτασα σε τούτο το μονοπάτι, μ’ έριξε κάτω κι έφυγε. Τί έγινε, κι εγώ δεν ξέρω. Ούτε άνθρωπος βρέθηκε να με βοηθήσει να σηκωθώ.

Τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με πολύ παράπονο.

- Τί να σου κάνουμε, γέροντα, του είπαν οι καλόγεροι. Είμαστε κι εμείς πεζοί και βιαστικοί. Συνέχισαν έτσι το δρόμο τους, για να φθάσουν στην ώρα τους στο πανηγύρι, αφήνοντας στη μέση του δρόμου αβοήθητο τον φτωχό γέρο.

Σε λίγο να και ο Ηγούμενος. Είδε τον άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Έσκυψε πάνω του με συμπόνια. Άκουσε τα βάσανά του και τον ρώτησε με καταφανή έκπληξη:

- Καλά, δεν πέρασαν από δω, πριν από λίγο, κάτι νέοι καλόγεροι; Γιατί δεν τους σταμάτησες να σε βοηθήσουν; Θα έπρεπε, χωρίς άλλο, να σε είδαν.

- Με είδαν και με ρώτησαν, Αββά, είπε με λύπη ο γέρος. Μου είπαν όμως πως ήταν πεζοί και βιαστικοί και δε μπορούσαν να μου κάνουν τίποτε.

Ο Ηγούμενος αναστέναξε βαθιά, ντροπιασμένος από τη συμπεριφορά των μαθητών του.

- Αν στηριχθείς πάνω μου, θα μπορέσεις να περπατήσεις λίγο;

- Αδύνατο να κινηθώ. Πάτερ,

- Έλα λοιπόν να σε ανεβάσω στους ώμους μου, είπε ο γέρο-Ηγούμενος αποφασιστικά, κι ο Θεός θα βοηθήσει να φθάσουμε εκεί που πηγαίνεις,

- Δεν μπορείς να με κουβαλήσεις τόσο δρόμο πάνω στους ώμους σου. Μήπως είσαι και συ νέος; Πήγαινε, Αββά, στη δουλειά σου και μη χασομεράς άδικα για μένα. Ευχήσου μόνο να με ελεήσει ο Θεός.

- Δεν θα σ’ αφήσω έτσι, σε τέτοια κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε ο άγιος του Θεού. Θα σε πάω στην πόλη.

Με πολύ κόπο ανέβασε τον άρρωστο στους αδύνατους ώμους του ο γέρο-Ηγούμενος. Το βάρος στην αρχή του φάνηκε ασήκωτο. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σέρνει τα πόδια του.

Παράδοξο πράγμα!

Σιγά-σιγά όμως αλάφραινε, ώσπου σε μια στιγμή του φάνηκε πως έφυγε από την πλάτη του το φορτίο . Σήκωσε το κεφάλι του και τί συνέβαινε; Αντί για τον φτωχό γέρο που είχε πάρει στους ώμους του, στεκόταν μπροστά του ένας πανέμορφος Άγγελος.

- Μ’ έστειλε ο Κύριος να σε πληροφορήσω, του είπε με τη γλυκιά του φωνή που έμοιαζε με υπερκόσμια μουσική, πως τότε μόνο θα αξιωθούν οι μαθητές σου να βρεθούν μαζί σου στη Βασιλεία Του, όταν ακολουθήσουν τα ίχνη σου. Διαφορετικά, άδικα κοπιάζεις και προσεύχεσαι γι’ αυτούς. Ο Θεός δίνει στον καθένα την αμοιβή των έργων του.

Ο Άγγελος με μιας χάθηκε στα ουράνια. Ο γέρο-Ηγούμενος συλλογισμένος γύρισε πίσω στο Μοναστήρι του, για να αρχίσει καινούργιο αγώνα. Χρειαζόταν ακόμη κοπιαστική δουλειά για να μορφώσει χαρακτήρες.

(Γεροντικόν Θεοδώρας Χαμπάκη, Ηγουμένης Ι. Μ. Οσίου Θεοδοσίου, σ. 202).

Πηγή: Ενοριακό ιστο-Λόγιο