«Πιστεύω …εἰς μίαν, Ἁγίαν,
Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.
Τι σημαίνει «πιστεύω στην Εκκλησία»
Μ’ αυτές τις λέξεις (Πιστεύω εἰς μίαν…» ) στο ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως ομολογεί κάθε ορθόδοξος χριστιανός την πίστη του στη μεγάλη αλήθεια της Εκκλησίας.
Αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί κάποιος να βρει κάποιο άλλο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως που τόσο λίγο γίνεται αισθητό στην καρδιά αυτού που με τα χείλη διαβάζει το Σύμβολο , όσο το ένατο άρθρο, όπου εκφράζεται η αλήθεια της Εκκλησίας. Αυτό είναι εν μέρει κατανοητό. Πράγματι, συγκεκριμένα στο ένατο άρθρο του Συμβόλου ο άνθρωπος ο ομολογεί τη σχέση του με την ορατή κοινωνία των ακολούθων του Χριστού. Έτσι, ήδη σ’ αυτές τις λίγες λέξεις της ομολογίας δίνει υπόσχεση να συμφωνεί με όλες τις αλήθειες που κηρύττονται από την Εκκλησία , η οποία αναγνωρίζεται ως ο φύλακας της διδασκαλίας του Χριστού. Και στην προσωπική του ζωή υπακούει σε εκείνους τους νόμους , με τους οποίους η Εκκλησία επιτυγχάνει τους σκοπούς της υπάρξεώς της και με τους οποίους νόμους, ως κοινωνία που ζει στη γη, κυβερνάται. Γι’ αυτό μου φαίνεται ότι δε θα σφάλουμε αν εκφράσουμε τη σκέψη ότι η αλήθεια της Εκκλησίας κυρίως, εν συγκρίσει με όλες τις άλλες αλήθειες αφορά στην ίδια τη ζωή του κάθε χριστιανού , καθορίζει όχι μόνο το πιστεύω του, αλλά αυτή την ίδια τη ζωή του. Το να αναγνωρίζεις την Εκκλησία σημαίνει όχι μόνο να στοχάζεσαι σχετικά με τον Χριστό, αλλά να ζεις χριστιανικά, να ακολουθείς την οδό της αγάπης και της αυταπαρνήσεως.
Η πίστη στην Εκκλησία απαιτεί αγώνα και με τον νου και με την καρδιά. Και γι’ αυτό η αλήθεια της Εκκλησίας εναντιώνεται σ’ εκείνες τις αρχές της ζωής, οι οποίες , διανύοντας μια μακρά πορεία, ανεπαίσθητα παρεισέφρυσαν στη συνείδηση και τον εσωτερικό κόσμο, ακόμα και της ρωσικής ορθόδοξης κοινωνίας, της κατ’ εξοχήν λεγομένης καλλιεργημένης και μορφωμένης κοινωνίας. Από τα θλιβερά για την Εκκλησία χρόνια του Πέτρου του Α΄ , οι υψηλά ιστάμενοι της ρωσικής κοινωνίας αποκόπηκαν από την εκκλησιαστική ζωή του λαού και άρχισαν να προτιμούν να ζουν την ίδια ζωή με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές εθνότητες, μόνο όχι με τη ρωσική. Υποτασσόμενη στη δυτική επίδραση σε όλες τις περιοχές της ζωής η ρωσική κοινωνία δεν μπορούσε να ξεφύγει την επίδραση και στο σύστημα της θρησκευτικής κοσμοθεωρίας της εκ μέρους των δυτικών ομολογιών. Αυτές τις ομολογίες , όχι άδικα, το πιστό τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αγίας μας πατρίδος , ο Α.Σ. Χομιάκοφ , τις ονόμαζε «αιρέσεις εναντίον του δόγματος του σχετικού με την ουσία της Εκκλησίας , εναντίον της αυτοσυνειδησίας της». Και την άρνηση της Εκκλησίας θεωρούσε ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα και του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού.
Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(1886-1929)
ΒΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Δεν υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: Δεν υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία
Πού οδηγεί ο χωρισμός του Χριστιανισμού από την Εκκλησία. Η αυθαίρετη και κακόβουλη ερμηνεία της Καινής Διαθήκης.
Στην πραγματικότητα , η αντίθεση στο Ευαγγέλιο της Εκκλησίας και η υποκατάσταση της Εκκλησίας με κάποια ακαθόριστη κατανόηση του Χριστιανισμού έχει πάρα πολλά οικτρά αποτελέσματα. Η χριστιανική ζωή στερεύει. Μοιάζει σαν μια ακόμη παραπανίσια διδασκαλία μέσα στην ατέλειωτη σειρά των διδασκαλιών , παλαιών και νέων, και, εκτός αυτού, μια διδασκαλία πάρα πολύ αόριστη. Διότι χωρίς την Εκκλησία αποκαλύπτεται η δυνατότητα ενός αμέτρητου πλήθους ερμηνειών του Χριστιανισμού των πλέον αυθαιρέτων και αντιφατικών. Με την κατάστασή του αυτή ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση από πολλές φιλοσοφικές σχολές. Πράγματι, οι θεμελιωτές των φιλοσοφικών σχολών άφησαν μετά από αυτούς ολόκληρα βιβλία με τα έργα τους, άφησαν περισσότερο ή λιγότερο σαφώς ανεπτυγμένες διδασκαλίες, περισσότερο ή λιγότερο εξεφράσθησαν με πληρότητα , έτσι που δεν υπάρχει απεριόριστη ελευθερία για διάφορες αυθαίρετες ερμηνείες της διδασκαλίας τους. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , ο Ίδιος τίποτε δεν έγραψε. Γι’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο για κάποιον από το να παρερμηνεύσει κατά την όρεξή του τη χριστιανική διδασκαλία και να επινοήσει κάποιον «Χριστιανισμό», εκθέτοντας κάτω από αυτήν την ονομασία τις προσωπικές του πλάνες. Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης εγράφησαν από τους Αποστόλους , οι οποίοι δεν είχαν σχολαστική , δασκαλίστικη νοοτροπία. Αλλά σε όλους τους αιώνες υπήρξαν , όπως τους ονομάζει ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου, «διορθωτές των Αποστόλων», οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο των Αποστόλων, αυτών των «Γαλιλαίων ψαράδων». Λοιπόν , θα ταίριαζε στον μορφωμένο Ευρωπαίο του 20ου αιώνος να δεχθεί ως πίστη όλα όσα ειπώθηκαν από κάποιους ψαράδες; Γι’ αυτό και πολλοί νιώθουν ελευθερωμένοι ακόμη και από την εμπιστοσύνη προς τους Αποστόλους και θέλουν να παρερμηνεύσουν τη χριστιανική διδασκαλία, καθοδηγούμενοι μόνο από τους δικούς τους συλλογισμούς. Πράγματι, ο Λεβ Τολστόι δήλωσε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν κατενόησε καλά τη διδασκαλία του Χριστού. Τον εαυτό του, συνεπώς ο Τολστόι, τον θεώρησε ανώτερο του Απόστολου Παύλου. Και απορεί κάποιος πόσο «παρατραβούν» κάποιοι άνθρωποι αυτή την «ερμηνεία» τους για τον Χριστιανισμό. Ό,τι κι αν θελήσουν, αμέσως το βρίσκουν στο Χριστιανισμό. Φαίνεται ότι κάθε μάταιο όνειρο και κάθε κακόβουλη σκέψη τους μπορούν κατά την επιθυμία τους να την καλύψουν κάτω από την ευαγγελική διδασκαλία.
Μήπως δεν είναι σημαντικό ότι όλοι οι αποκομμένοι από την Εκκλησία μιλάνε για τον σεβασμό τους προς την Αγία Γραφή και την ίδια στιγμή σπεύδουν στην διαστρέβλωση αυτής της ίδιας της Αγίας Γραφής; Κάποιοι ,μόλις εγκαταλείψουν την Εκκλησία, αρχίζουν αμέσως να ερμηνεύουν όπως θέλουν τη Γραφή και καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά . Ο Χριστός προσευχήθηκε στον Θεό Πατέρα για την ενότητα όλων των πιστευόντων σ’ Αυτόν. Οι Απόστολοι συμβούλευαν για την επίτευξη της ομοψυχίας, μιλούσαν για την ενότητα της πίστεως. Αποδεικνύεται ότι χωρίς την Εκκλησία καμιά ενότητα δεν είναι δυνατή. Φθάνουμε πάλι στη βαβυλώνεια σύγχυση των γλωσσών. Στην Εκκλησία , δύο χιλιάδες χρόνια η πίστη παραμένει μια και η αυτή, πάντοτε η ίδια εξίσου . Αλλά στους απομακρυσμένους από την Εκκλησία η πίστη αλλάζει σχεδόν καθημερινά ! Αιρετικοί και άνθρωποι των σεκτών, εμφανίζονται συνεχώς καινούργιοι και κάθε φορά ο δάσκαλός τους διδάσκει διαφορετικά. Άρα είναι σαφές ότι χωρίς την Εκκλησία προ πάντων εξαφανίζεται η διδασκαλία του Χριστού και υποκαθίσταται από ανθρώπινες ,εφήμερες σοφιστείες .
Συνεπώς , η χριστιανική πίστη, τότε μόνο γίνεται σαφής και καθορισμένη για τον άνθρωπο, όταν αυτός ανυπόκριτα πιστεύει στην Εκκλησία. Τότε μόνο το μαργαριτάρι της πίστεως αυτής είναι καθαρό, τότε μόνον δεν αναμειγνύεται με τον σωρό των ρυπαρών σκουπιδιών των ποικίλων αυθαίρετων γνωμών και κρίσεων. Περί αυτού μίλησε ήδη ο Απόστολος Παύλος, όταν την Εκκλησία του Θεού την ονόμαζε «στῦλο καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» ( Α΄ Τιμ. 3, 15 ) .
Έτσι, με τον χωρισμό από την Εκκλησία , ακόμη και η χριστιανική διδασκαλία αποδεικνύεται κάτι πολύ ακαθόριστο , άπιαστο, κάτι που μονίμως αλλάζει κατά την επιθυμία του καθενός.
Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(1886-1929)
ΒΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Στην πραγματικότητα , η αντίθεση στο Ευαγγέλιο της Εκκλησίας και η υποκατάσταση της Εκκλησίας με κάποια ακαθόριστη κατανόηση του Χριστιανισμού έχει πάρα πολλά οικτρά αποτελέσματα. Η χριστιανική ζωή στερεύει. Μοιάζει σαν μια ακόμη παραπανίσια διδασκαλία μέσα στην ατέλειωτη σειρά των διδασκαλιών , παλαιών και νέων, και, εκτός αυτού, μια διδασκαλία πάρα πολύ αόριστη. Διότι χωρίς την Εκκλησία αποκαλύπτεται η δυνατότητα ενός αμέτρητου πλήθους ερμηνειών του Χριστιανισμού των πλέον αυθαιρέτων και αντιφατικών. Με την κατάστασή του αυτή ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση από πολλές φιλοσοφικές σχολές. Πράγματι, οι θεμελιωτές των φιλοσοφικών σχολών άφησαν μετά από αυτούς ολόκληρα βιβλία με τα έργα τους, άφησαν περισσότερο ή λιγότερο σαφώς ανεπτυγμένες διδασκαλίες, περισσότερο ή λιγότερο εξεφράσθησαν με πληρότητα , έτσι που δεν υπάρχει απεριόριστη ελευθερία για διάφορες αυθαίρετες ερμηνείες της διδασκαλίας τους. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , ο Ίδιος τίποτε δεν έγραψε. Γι’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο για κάποιον από το να παρερμηνεύσει κατά την όρεξή του τη χριστιανική διδασκαλία και να επινοήσει κάποιον «Χριστιανισμό», εκθέτοντας κάτω από αυτήν την ονομασία τις προσωπικές του πλάνες. Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης εγράφησαν από τους Αποστόλους , οι οποίοι δεν είχαν σχολαστική , δασκαλίστικη νοοτροπία. Αλλά σε όλους τους αιώνες υπήρξαν , όπως τους ονομάζει ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου, «διορθωτές των Αποστόλων», οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο των Αποστόλων, αυτών των «Γαλιλαίων ψαράδων». Λοιπόν , θα ταίριαζε στον μορφωμένο Ευρωπαίο του 20ου αιώνος να δεχθεί ως πίστη όλα όσα ειπώθηκαν από κάποιους ψαράδες; Γι’ αυτό και πολλοί νιώθουν ελευθερωμένοι ακόμη και από την εμπιστοσύνη προς τους Αποστόλους και θέλουν να παρερμηνεύσουν τη χριστιανική διδασκαλία, καθοδηγούμενοι μόνο από τους δικούς τους συλλογισμούς. Πράγματι, ο Λεβ Τολστόι δήλωσε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν κατενόησε καλά τη διδασκαλία του Χριστού. Τον εαυτό του, συνεπώς ο Τολστόι, τον θεώρησε ανώτερο του Απόστολου Παύλου. Και απορεί κάποιος πόσο «παρατραβούν» κάποιοι άνθρωποι αυτή την «ερμηνεία» τους για τον Χριστιανισμό. Ό,τι κι αν θελήσουν, αμέσως το βρίσκουν στο Χριστιανισμό. Φαίνεται ότι κάθε μάταιο όνειρο και κάθε κακόβουλη σκέψη τους μπορούν κατά την επιθυμία τους να την καλύψουν κάτω από την ευαγγελική διδασκαλία.
Μήπως δεν είναι σημαντικό ότι όλοι οι αποκομμένοι από την Εκκλησία μιλάνε για τον σεβασμό τους προς την Αγία Γραφή και την ίδια στιγμή σπεύδουν στην διαστρέβλωση αυτής της ίδιας της Αγίας Γραφής; Κάποιοι ,μόλις εγκαταλείψουν την Εκκλησία, αρχίζουν αμέσως να ερμηνεύουν όπως θέλουν τη Γραφή και καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά . Ο Χριστός προσευχήθηκε στον Θεό Πατέρα για την ενότητα όλων των πιστευόντων σ’ Αυτόν. Οι Απόστολοι συμβούλευαν για την επίτευξη της ομοψυχίας, μιλούσαν για την ενότητα της πίστεως. Αποδεικνύεται ότι χωρίς την Εκκλησία καμιά ενότητα δεν είναι δυνατή. Φθάνουμε πάλι στη βαβυλώνεια σύγχυση των γλωσσών. Στην Εκκλησία , δύο χιλιάδες χρόνια η πίστη παραμένει μια και η αυτή, πάντοτε η ίδια εξίσου . Αλλά στους απομακρυσμένους από την Εκκλησία η πίστη αλλάζει σχεδόν καθημερινά ! Αιρετικοί και άνθρωποι των σεκτών, εμφανίζονται συνεχώς καινούργιοι και κάθε φορά ο δάσκαλός τους διδάσκει διαφορετικά. Άρα είναι σαφές ότι χωρίς την Εκκλησία προ πάντων εξαφανίζεται η διδασκαλία του Χριστού και υποκαθίσταται από ανθρώπινες ,εφήμερες σοφιστείες .
Συνεπώς , η χριστιανική πίστη, τότε μόνο γίνεται σαφής και καθορισμένη για τον άνθρωπο, όταν αυτός ανυπόκριτα πιστεύει στην Εκκλησία. Τότε μόνο το μαργαριτάρι της πίστεως αυτής είναι καθαρό, τότε μόνον δεν αναμειγνύεται με τον σωρό των ρυπαρών σκουπιδιών των ποικίλων αυθαίρετων γνωμών και κρίσεων. Περί αυτού μίλησε ήδη ο Απόστολος Παύλος, όταν την Εκκλησία του Θεού την ονόμαζε «στῦλο καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» ( Α΄ Τιμ. 3, 15 ) .
Έτσι, με τον χωρισμό από την Εκκλησία , ακόμη και η χριστιανική διδασκαλία αποδεικνύεται κάτι πολύ ακαθόριστο , άπιαστο, κάτι που μονίμως αλλάζει κατά την επιθυμία του καθενός.
Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(1886-1929)
ΒΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 16 και 0 επισκέπτες