Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Κείμενα και συμβουλές των Πατέρων και Μητέρων της Εκκλησίας μας, παλαιότερων και νεώτερων.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Τρί Οκτ 07, 2014 5:46 pm

Τί πρέπει νὰ ξέρουμε γενικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία;


Ἱερεμίας Φούντας (Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως)


Ἐρ.: Τί εἶναι Ἐκκλησία;

Ἀπ.: Ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολὺ βαθειὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ μὲ ἕνα ἁπλὸ ὁρισμό. Ἤ, γιὰ νὰ ποῦμε καλύτερα, δὲν ὑπάρχει ὁρισμὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωὴ καὶ ἡ ζωὴ περιγράφεται, δὲν ὁρίζεται 44. Ὡς πιὸ ἁπλό, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως πολὺ βαθὺ καὶ ἀκριβῆ ὁρισμό, θὰ λέγαμε τὸν ἑξῆς: Ἐκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν βαπτισμένων χριστιανῶν, ποὺ συνέρχονται κατὰ τόπους στοὺς ἱεροὺς Ναοὺς καὶ προσφέρουν στὸν Θεὸ διὰ τῶν Ἐπισκόπων τους καὶ τῶν ἱερέων τους, τὴν θεία Λειτουργία, τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.45 - Ἐπειδὴ δὲ ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ μὲ ἕνα ὁρισμό, γι' αὐτὸ καὶ ἔχουμε εἰκόνες καὶ παρομοιώσεις γιὰ τὴν ἔκφρασή της.

Τὴν στενὴ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ μεταξύ τους ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὴν ἐκφράζει μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ σώματος, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστός! «Αὐτὸς (ὁ Χριστὸς) εἶναι ἡ Κεφαλὴ τοῦ σώματος, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. 1, 18). «Αὐτὸν (τὸν Χριστὸ) ἔκανε Κεφαλὴ ὑπεράνω ὅλων στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ σῶμα του, τὸ συμπλήρωμα ἐκείνου ποὺ γεμίζει τὰ πάντα ἐν πᾶσι» (Ἐφεσ. 1, 22-23). «Ἐμεῖς οἱ πολλοὶ ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ καὶ ὁ καθένας εἴμαστε μέλη ὁ ἕνας του ἄλλου» (Ρωμ. 12, 5).

Ἐρ.: Ποιὲς ἄλλες εἰκόνες καὶ παρομοιώσεις ἔχουμε γιὰ τὴν ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας;

Ἀπ.: Ἔχουμε τὶς ἑξῆς κύριες εἰκόνες, ἐκτος ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ σώματος, ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω:

α) Τὴν εἰκόνα τῆς ἀμπέλου καὶ τῶν κλημάτων. Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Ἐγὼ εἶμαι τὸ ἀληθινὸ ἀμπέλι καὶ ὁ Πατέρας μου εἶναι ὁ γεωργός. Κάθε κλῆμα μου, ποὺ δὲν φέρει καρπό, τὸ ἀφαιρεῖ καὶ καθένα ποὺ φέρει καρπό, τὸ καθαρίζει, γιὰ νὰ φέρει περισσότερο καρπό. Μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου καὶ θὰ εἶμαι καὶ Ἐγὼ μαζί σας. Καθὼς τὸ κλῆμα δὲν μπορεῖ νὰ φέρει καρπὸ μόνο του, ἂν δὲν μένει στὸ ἀμπέλι, ἔτσι οὔτε σεῖς, ἂν δὲν μένετε ἑνωμένοι μ' ἐμένα. Ἐγὼ εἶμαι τὸ ἀμπέλι, ἐσεῖς τὰ κλήματα. Ἐκεῖνος ποὺ μένει ἑνωμένος μ' Ἐμένα, ὅπως καὶ Ἐγὼ μ' ἐκεῖνον, αὐτὸς φέρει πολὺ καρπό, γιατί χωρὶς Ἐμένα δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε τίποτα. Ὅποιος δὲν μένει ἑνωμένος μ' Ἐμένα πετιέται ἔξω, ὅπως τὸ κλῆμα, καὶ ξεραίνεται... Μὲ τοῦτο δοξάστηκε ὁ Πατέρας μου: Μὲ τὸ νὰ φέρετε πολὺ καρπὸ καὶ νὰ γίνετε μαθητές μου» (Ἰω. 15, 1-8)

β) Τὴν εἰκόνα τοῦ ποιμένα καὶ τοῦ ποιμνίου. Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα στὴν μάνδρα τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀνεβαίνει ἀπὸ ἄλλο μέρος, αὐτὸς εἶναι κλέπτης καὶ λῃστής. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ μπαίνει ἀπὸ τὴν πόρτα εἶναι ὁ βοσκὸς τῶν προβάτων... Ἀλήθεια, ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἡ πόρτα τῶν προβάτων... Ἐγὼ εἶμαι ἡ πόρτα• ὅποιος θὰ μπεῖ δι' ἐμοῦ, θὰ σωθεῖ καὶ θὰ μπαίνει καὶ θὰ βγαίνει καὶ θὰ βρίσκει βοσκή... Ἐγὼ εἶμαι ὁ βοσκὸς ὁ καλός. Ὁ βοσκὸς ὁ καλὸς θυσιάζει τὴν ζωή του γιὰ τὰ πρόβατα... Ἐγὼ εἶμαι ὁ βοσκὸς ὁ καλὸς καὶ γνωρίζω τὰ δικά μου καὶ γνωρίζομαι ἀπὸ τὰ δικά μου... καὶ θυσιάζω τὴν ζωή μου γιὰ τὰ πρόβατα. Ἔχω καὶ ἄλλα πρόβατα, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀπὸ αὐτὴ τὴν μάνδρα• πρέπει νὰ φέρω καὶ ἐκεῖνα καὶ θὰ ἀκούσουν τὴν φωνή μου καὶ θὰ γίνει ἕνα ποίμνιο καὶ ἕνας βοσκὸς» (Ἰω. 10, 1-16).

γ) Τὴν εἰκόνα τῆς οἰκοδομῆς. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει: «Δὲν εἶστε πιὰ ξένοι καὶ παρεπίδημοι, ἀλλὰ συμπολῖτες τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, γιατί ἔχετε οἰκοδομηθεῖ πάνω στὸ θεμέλιο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Προφητῶν, τοῦ ὁποίου ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, πάνω στὸν ὁποῖο ὅλη ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογεῖται καὶ αὐξάνει εἰς ναὸ ἅγιο ἐν Κυρίῳ. Σ' αὐτὸν καὶ σεῖς συνοικοδομεῖστε, ὥστε νὰ γίνετε τόπος κατοικίας τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Πνεύματος» (Ἐφεσ. 2, 19-22).

δ) Τὴν εἰκόνα τοῦ οἴκου ἤ τῆς οἰκογένειας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὸν μαθητὴ του Τιμόθεο: «... Νὰ ξέρεις πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρεται κανεὶς στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωντανοῦ, ὁ στύλος καὶ τὸ στήριγμα τῆς ἀλήθειας» (Α' Τιμ. 3, 15). Καὶ στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ διαβάζουμε: «Ὁ Χριστὸς σὰν Υἱὸς στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε ὁ οἶκος του» (3, 6).

ε) Τὴν εἰκόνα τοῦ γάμου. Ἡ στενὴ σχέση τοῦ Χρίστου μὲ τὴν Ἐκκλησία Του εἰκονίζεται μὲ τὴν στενὴ σχέση τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας στὸν γάμο. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Οἱ ἄνδρες νὰ ἀγαπᾶτε τὶς γυναῖκες σας, ὅπως καὶ ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτὸ Του γι' αὐτήν... Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὴν γυναίκα του, ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του, γιατί κανεὶς ποτὲ δὲν μίσησε τὴν σάρκα του, ἀλλὰ τὴν τρέφει καὶ τὴν περιποιεῖται, ὅπως καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησία, γιατί εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματός Του, ἀπὸ τὴν σάρκα Του καὶ τὰ ὀστᾶ Του» (Ἐφεσ. 5, 25-30).

ς) Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ συγκρίνουν τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο μὲ ἕνα πλοῖο στὴν θάλασσα.

Ἐρ.: Ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Ναὸς καὶ λέμε «ἡ Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Γεωργίου», «τῆς ἁγίας Παρασκευῆς» κ.λπ. Εἶναι σωστὸ αὐτό;

Ἀπ.: Πολὺ σωστό! Γιατί ἡ λέξη «Ἐκκλησία» εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὶς λέξεις «ἐκ» καὶ «καλῶ». Καὶ ὁ Ναὸς μὲ τὴν καμπάνα του «καλεῖ» «ἐκ» ἀπὸ τὸν κόσμο τοὺς χριστιανοὺς νὰ συναχθοῦν σ' αὐτόν, γιὰ νὰ τελέσουν τὴν θεία Εὐαριστία. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμὸ ποὺ δώσαμε στὴν ἀρχή, αὐτὸ καλεῖται Ἐκκλησία: Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ συναγμένος στὸν Ναὸ γιὰ τὴν θεία λατρεία καὶ τὴν θεία Κοινωνία. Ἀπ' αὐτὸ ποὺ περιέχει ὁ Ναὸς (τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία) ἔλαβε τὸ ὄνομα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ναός. Πολὺ σωστά, λοιπόν, ὁ λαὸς μας καλεῖ τὸν Ναὸ «Ἐκκλησία».

Ἐρ.: Ἔχετε καμμιὰ μαρτυρία γι' αὐτό;

Ἀπ.: Βεβαίως! Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καλεῖ τὴν Ἐκκλησία «Θυσιαστήριον», ἁγία Τράπεζα δηλαδή, ποὺ ἔχουν οἱ ἱεροί μας Ναοί. Καὶ λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος: «Ἂν κανένας δὲν εἶναι μέσα στὸ Θυσιαστήριο (δηλ. στὴν Ἐκκλησία) στερεῖται τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς» (Πρὸς Ἐφεσ. 5, 2). Καὶ ἀλλοῦ λέει:« Ὅποιος εἶναι μέσα στὸ Θυσιαστήριο (δηλ. στὴν Ἐκκλησία) εἶναι καθαρὸς» (Πρὸς Τραλλιανοὺς 7, 2).46


Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Τετ Οκτ 08, 2014 3:40 pm

Τί εἶναι ἡ ἐκκλησία;


Γέρων Μωϋσῆς (Μοναχὸς Ἁγιορείτης)


Γιὰ τοὺς πολλοὺς ἡ ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὸ ναό, τὴν ἐνορία, νομίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ ἑταιρεία, σύλλογο, ὀργάνωση, φιλανθρωπικὸ κατάστημα, ὡραία ἰδεολογία, ποὺ ἔχει καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ ἀμύθητη περιουσία. Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν τὴν ἐκκλησία δυνατὸ οἰκονομικὸ ὀργανισμό, καλὴ ἐπιχείρηση, ποὺ ξεγελᾶ ἀνίδεους καὶ ἀνήμπορους. Ἄλλοι πάλι νομίζουν ὅτι στὴν ἐκκλησία θὰ κάνουν γνωριμίες, θὰ βροῦν παρέα, θὰ βροῦν δουλειά, θὰ ἱκανοποιηθοῦν πρόχειρα καὶ γρήγορα μεταφυσικές τους ἀναζητήσεις καὶ θὰ τακτοποιήσουν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα γιὰ νὰ μὴν ἔχουν κανένα συνειδησιακὸ πρόβλημα.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι μία μητρικὴ ἀγκάλη, εἶναι τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ἡ σύναξη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, σὲ ἕνα ὑπερῶο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι μιὰ δύσκολη καὶ γιὰ λίγους θεολογία, μιὰ ὡραία φιλοσοφία, μιὰ στείρα ἠθική, μιὰ σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη ἠθικολογία ὅλο δεσμεύσεις καὶ ἀπαγορεύσεις. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀλήθεια, ἐλευθερία, ἀγάπη, λύτρωση, γλυκασμός, σωτηρία καὶ χαρά. Συνήθως μιλᾶμε γιὰ τὸ τί κάνει ἡ ἐκκλησία καὶ ὄχι γιὰ τὸ τί πράγματι εἶναι ἡ οὐσία της.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι θεοΐδρυτη, θεμελιωμένη στὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μαρτύρων. Εἶναι ἰσχυρὸ τὸ θεμέλιό της καὶ δὲν φοβᾶται κανένα δυνατὸ σεισμό, ἐνάντιο ἄνεμο, “ἐχθρό”, “πολέμιο” καὶ “διώκτη”. Νοικοκύρης τῆς ἐκκλησίας, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἁγιορείτης πάπα-Τύχων, εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, αὐτὸ ποὺ συγκροτεῖ ὅλο τὸν θεσμὸ τῆς ἐκκλησίας. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα συνεχῶς ἀγρυπνεῖ, ὀρθοστατεῖ, ὀρθοτομεῖ, ἐμπνέει, ἀσφαλίζει, φυλάγει, χαριτώνει καὶ ἐνισχύει τοὺς πιστούς, κλῆρο καὶ λαό. Ἡ ταπεινὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ τῶν πιστῶν ἑνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀπογοητευθεῖ, νὰ μελαγχολήσει, νὰ φοβηθεῖ καὶ ἀποκάμει.

Ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι μία ἰδιωτικὴ πράξη, μία ἀτομιστικὴ ἐνέργεια. Ποτέ. Προσευχόμενος ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας. Τοῦτο δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἔχει τὴν ἀνιαρὴ καὶ κουραστικὴ μοναξιά. Τοῦτο καλύτερα φαίνεται καὶ ὑπάρχει στὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ στὴ συνειδητὴ καὶ ἐμπροϋπόθετη συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας. Τὸ κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι μία ἔκθεση ἰδεῶν, μία ὡραιολογία, ἕνας βερμπαλισμός, ἕνα κυνήγι φαντασμάτων καὶ σφυροκόπημα τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀπίστων. Τὸ κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας προέρχεται ἀπὸ σιωπή, προσευχή, κατάρτιση, ἑτοιμασία, μελέτη, πόνο καὶ ἀγάπη περισσὴ γιὰ τοὺς ἀστοχήσαντες καὶ πάσχοντες.

Στὴν ἐκκλησία κανεὶς δὲν αὐθαιρετεῖ, αὐτοσχεδιάζει, ἀπομονώνει, κάνει τὸν διορθωτὴ καὶ τὸν δικηγόρο τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ἑνότητα, ἡ ὁμόνοια, ἡ ἀφροσύνη, ἡ καλὴ ὁμολογία καὶ ἀπολογία εἶναι κεντρικῆς σημασίας. Ἡ ἐκκλησία ἀγωνιᾶ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων. Ἡ ἱεραποστολή της δὲν εἶναι ἡ συλλογὴ φανατικῶν ὀπαδῶν, ἀλλὰ τέκνων ἀγαπημένων, συνδεδεμένων μὲ τὴν ἁγία ἀγάπη καὶ τὴν ἁγία ταπείνωση.

Ὑποστηρίζοντας τὴν Ὀρθοδοξία, δὲν μποροῦμε νὰ μισοῦμε κανένα. Ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι πάντοτε ἀνιδιοτελὴς καὶ θυσιαστική, δὲν ἔχει σχέση μὲ ὑποκριτικὰ χαμόγελα, διπλωματικὲς φιλοφρονήσεις, ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις, ἐπιφανειακοὺς ἐναγκαλισμούς, προσποιητὲς κολακεῖες καὶ ἀνούσιες ψευτοευγένειες. Ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη συμπορεύεται μὲ τὴν ἀλήθεια.

Γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ἔχει ὅποιος ἀγαπᾶ ἀπεριόριστα τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι εὐσεβεῖς φλυαρίες. Εἶναι καιρὸς νὰ δοῦμε τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησίας, νὰ γνωρίσουμε τὴν ἐλευθερώτρια χάρη της, νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ ἀπύθμενο μυστήριό της, νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό…


http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Πέμ Οκτ 09, 2014 4:38 pm

Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ γίνονται καὶ σήμερα;


Anthony Bloom


Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διαβάζουμε συνεχῶς γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ στὰ Εὐαγγέλια καὶ ἀναρωτιόμαστε: «Γιατί ἦταν τότε δυνατὰ. Γιατί γίνονταν τέτοια πράγματα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα βλέπουμε τόσα λίγα θαύματα. Νομίζω ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς πιθανὲς ἀπαντήσεις.

Πρῶτον ὅτι ἐμεῖς δὲν βλέπουμε τὰ θαύματα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας, θεωροῦμε τὰ πάντα δεδομένα, σὰν ἀπόλυτα φυσικά. Δεχόμαστε ὅλα τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ σὰν νὰ ἦταν φυσιολογικὰ καὶ δὲν βλέπουμε πιὰ ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαυμάσιο θαῦμα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ μᾶς δημιουργήσει, ὅτι μᾶς κάλεσε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη ἐναποθέτοντας μπροστὰ μας ὁλόκληρο τὸ θαῦμα τῆς ὕπαρξης.

Οὔτε περιόρισε τὸν ἑαυτό Του σ’ αὐτό. Μᾶς κάλεσε γιὰ νὰ εἴμαστε παντοτινὰ φίλοι Του καὶ νὰ βιώσουμε ἀτελεύτητα τὴν αἰώνια θεία ζωή. Ἀποκάλυψε σ’ ἐμᾶς τὸν Ἑαυτό Του. Γνωρίζουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἀναγνωρίζουμε στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγάπη δὲν ταλαντεύεται μπροστὰ στὸ δικό του θάνατο ποὺ ἦταν νὰ σώσει αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦσε.

Καὶ τί γίνεται μ’ ἐκεῖνα τὰ θαύματα ποὺ εἶναι λιγότερο φανερὰ σ’ ἐμᾶς, ὅπως ἡ ὑγεία, ἡ εἰρήνη, ἡ φιλία, ἡ ἀγάπη; Εἶναι ὅλα θαύματα- δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ἐξαγοράσεις, δὲν μπορεῖς ν’ ἀναγκάσεις κανένα νὰ σοῦ δώσει τὴν καρδιά του. Καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ γύρω μας ὑπάρχουν τόσες πολλὲς καρδιὲς ἀνοιχτὲς ἡ μία ἀπέναντι στὴν ἄλλη, τόση πολλὴ φιλία, τόση πολλὴ ἀγάπη. Καὶ ἡ φυσική μας ὕπαρξη, τὴν ὁποία θεωροῦμε τόσο δεδομένη, δὲν εἶναι ἕνα θαῦμα;

Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο σημεῖο ποὺ ἤθελα ν’ ἀναφέρω, ὅτι δηλαδὴ ὁλόκληρη ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαῦμα. Ξέρω, φυσικά, ὅτι ὑπάρχει πολύς, πάρα πολὺς πόνος καὶ τρόμος σ’ αὐτό, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ ἕνα τόσο σιωπηλό, σταθερὸ φῶς λάμπει στὸ σκοτάδι: Μακάρι νὰ μπορούσαμε νὰ πιστέψουμε στὸ φῶς καὶ νὰ γίνουμε παιδιὰ τοῦ φωτός, ὅπως λέει ὁ Κύριος. Νά γίνουμε οἱ κομιστὲς τοῦ φωτός;

Θὰ ἤθελα νὰ κάνω ἀκόμη δύο σχόλια. Σήμερα διαβάζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωπο εἶχαν ἀνάγκη, ὅτι οἱ ἀπόστολοι πρόσεξαν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη καὶ μίλησαν στὸν Κύριο γι’ αὐτή. Καὶ ὁ Θεὸς εἶπε: «Ἀπὸ σᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θ’ ἀνακουφιστεῖ αὐτὴ ἡ ἀνάγκη, νὰ ταΐσετε αὐτοὺς τοὺς πεινασμένους ἀνθρώπους», ὅταν αὐτοὶ Τοῦ εἶπαν, «μόνο δύο ψάρια καὶ πέντε ψωμιά μπορεῖ νὰ φτάσουν γιὰ τόσο πλῆθος;» Καὶ ὁ Χριστὸς εὐλόγησε ἐκεῖνα τὰ ψάρια καὶ τὰ ψωμιὰ καὶ ἦταν ἀρκετὰ γιὰ τὸ πλῆθος.

Λοιπὸν τί περιμένει ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς γιὰ νὰ κάνει θαύματα ἐλεύθερα μὲ τὴν θεϊκή του δύναμη στὴ γῆ; Πρῶτα, ὅτι πρέπει νὰ προσέξουμε τὴν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου. Περνᾶμε τόσο συχνὰ κοντὰ ἀπ’ αὐτὴ καὶ δὲν ἀνοίγουμε τὴν πόρτα στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μπεῖ καὶ νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ κάνουμε ἐμεῖς. Ἂς ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας γιὰ νὰ δοῦμε τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων γύρω μας- ὑλικές, ψυχολογικές, πνευματικές, τὴ μοναξιὰ καὶ τοὺς πόθους του καὶ ἀμέτρητες ἄλλες ἀνάγκες.

Ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα πράγμα στὸ ὁποῖο ὁ Κύριος παροτρύνει τοὺς μαθητές Του. «Δῶστε ὅ,τι ἔχετε καὶ θὰ μπορέσουμε νὰ τοὺς ταΐσουμε ὅλους». Οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἄφησαν στὴν ἄκρη μερικὰ ψάρια καὶ ψωμιὰ γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους, τὰ ἔδωσαν ὅλα στὸν Κύριο. Κι ἐπειδὴ αὐτοὶ ἔδωσαν τὰ πάντα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὸ βασίλειο τῆς ἀγάπης, τὸ βασίλειο, ὅπου ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ δράσει ἐλεύθερα καὶ ἀπερίσπαστα, ἐγκαθιδρύθηκε καὶ ὅλοι ἦταν ἱκανοποιημένοι.

Αὐτὴ ἡ κλήση ἀπευθύνεται καὶ σέ μᾶς: ὅταν βλέπουμε ἀνάγκη, ἂς δώσουμε τὰ πάντα καὶ τὰ πάντα θὰ εἶναι καλά.

Τώρα ἕνα τελευταῖο σχόλιο: Ὅταν ὁ παραλυτικός, γιὰ τὸν ὁποῖο διαβάσαμε μερικὲς ἑβδομάδες πρίν, πῆγε στὸν Χριστό, ὁ Κύριος εἶδε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων καὶ θεράπευσε τὸν ἄρρωστο ἄνδρα. Μποροῦμε νὰ παράσχουμε τὴν πίστη ποὺ στερεύει σὲ κείνους ποὺ μᾶς περιτριγυρίζουν, μποροῦμε νὰ τοὺς κουβαλήσουμε μὲ τὴν πίστη μας πάνω σ’ ἕνα φορεῖο. Ἀλλὰ ἡ πίστη δὲν εἶναι ἀρκετή. Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ δὲν ἦταν μόνο ἡ πίστη ποὺ ἔκανε τὸ Θεὸ νὰ τὸν θεραπεύσει, ἀλλὰ ἦταν καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄρρωστο ἄνδρα. Ἂν ὑπῆρχε μόνο τόση ἀγάπη μεταξὺ μας, τότε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ ἐγκαθιδρυόταν στὴν ἐποχή μας καὶ ὁ Θεὸς θὰ δροῦσε ἐλεύθερα.

Ἂς σκεφτοῦμε αὐτό, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔκανε τὰ θαύματά Του, μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται, ἂν ἡ Βασιλεία γιὰ τὴν ὁποία προσευχόμαστε καὶ τὴν ὁποία περιμένουμε, θὰ ἐγκαθιδρυθεῖ στὴ γῆ, ἐκείνη ἡ Βασιλεία τὴν ὁποία καλούμαστε νὰ ἐγκαθιδρύσουμε μαζὶ μὲ τὸ Θεὸ καὶ στὸ ὄνομα Αὐτοῦ. Ἀμήν.


http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Σάβ Νοέμ 29, 2014 1:08 pm

Τὶ νὰ ξέρουμε γιὰ τὴν ψυχρότητα στὴ προσευχή

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Εικόνα

Ἡ ψυχρότητα στήν προσευχή ὀφείλεται εἴτε σέ ψυχική κόπωση εἴτε σέ πνευματικό κορεσμό εἴτε σέ σωματικές ἀπολαύσεις καί ἀναπαύσεις εἴτε σέ πάθη, πού κυριεύουν τήν ψυχή, προπαντός στήν ἔπαρση. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐνάντια στήν πνευματική ζωή, μέσα στήν ὁποία κεντρική θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καί κύρια προκαλοῦν τό στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νά oφείλεται καί σέ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, πού συμβαίνει μέ θεία παραχώρηση. Καί νά γιατί: Ὅταν ἡ ψυχή μας φλέγεται ἀπό τόν πόθο τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν καρδιά μας ξεχύνεται ὁλόθερμη προσευχή, δέν ἔχουμε παρά ἐλεητική ἐπίσκεψη τῆς χάριτος. Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτή κατάσταση παρατείνεται γιά πολύ, νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μέ τό δικό μας ἀγώνα καί κυριευόμαστε ἀπό τήν κενοδοξία. Γιά λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, ἀπομακρύνεται ἡ χάρη καί μένει ἡ ψυχή μας μόνη της, γυμνή καί ἀδύναμη, ἀνίκανη νά ζήσει πνευματικά, ψυχρή καί ἀπρόθυμη νά προσευχηθεῖ…

Τί θά κάνουμε, λοιπόν, γιά νά ξεφύγουμε ἀπ’ αὐτή τήν κατάσταση; Πρῶτα-πρῶτα θά φροντίσουμε νά ἐξουδετερώσουμε τίς αἰτίες της. Καί ὕστερα, παρ’ ὅλη τήν ψυχρότητα τῆς ψυχῆς μας, θά κάνουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν καθημερινό προσευχητικό κανόνα μας, προσπαθώντας ἀφ’ ἑνός νά συγκεντρώνουμε τό νοῦ μας στά λόγια τῶν εὐχῶν καί ἀφετέρου νά ξεσηκώνουμε μέσα στήν καρδιά μας αἰσθήματα φιλόθεα. Μέ τόν καιρό ὁ Θεός, βλέποντας τήν ταπείνωση καί τήν καρτερία μας, θά μᾶς ξαναστείλει τή χάρη Του, πού θά διώξει τό πνεῦμα τῆς ψυχρότητος, ὅπως ὁ ἄνεμος διώχνει τήν ὁμίχλη.

Πῶς θ’ ἀποκτήσουμε θερμότητα στήν Προσευxή;

Μέ ἀγώνα καί ὑπομονή, μ’ αὐτά τά δυό θά ζωντανέψει μέσα μας ἡ φλογερή προσευχή. Ἀπαιτοῦνται χρόνος καί κόπος πολύς. Ὅμως, ἄς μή λιποψυχήσουμε, ἄς μήν ἀποκάνουμε, ἄς μή βαρεθοῦμε. Ἡ προσπάθειά μας, ἄν εἶναι συστηματική καί ἐπίμονη, θά στεφανωθεῖ ὁπωσδήποτε, ἀργά ἤ γρήγορα, μέ ἐπιτυχία. Θά στεφανωθεῖ ὄχι χάρη σ’ ἐμᾶς, ἀλλά χάρη στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καλό νά συνηθίσει ἡ γλώσσα σας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, τό “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”, ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη σύντομη προσευχή μέ τό νοῦ συγκεντρωμένο στήν καρδιά. Ἀγωνιστεῖτε νά προξενήσετε στήν καρδιά σας, ἄς τό πῶ ἔτσι, μία μικρή πληγή. Ὁ συστηματικός κόπος σας σύντομα θά δημιουργήσει τήν πληγή αὐτή. Καί τότε ὁ Κύριος θά σᾶς ἐπιβραβεύσει μέ τή δική Του χαρισματική προσευχή.

Ἡ βιασύνη στήν προσευχή

Σᾶς ἐλέγχει ἡ συνείδηση, ἐπειδή κάνετε πολύ βιαστικά τήν προσευχή σας. Καί εἶναι εὔλογο. Γιατί ὑπακοῦτε στόν ἐχθρό; Ἐκεῖνος εἶναι πού σᾶς παρακινεῖ: “Γρήγορα… πιό γρήγορα…”. Ἡ βιαστική προσευχή δέν ἔχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στόν ἑαυτό σας νά μή βιάζεστε. Νά προσεύχεστε ἔτσι, ὥστε οὔτε μία λέξη νά μήν προφέρουν τά χείλη σας, πού νά μήν τήν κατανοεῖ ὁ νοῦς σας καί νά μήν τή βιώνει ἡ καρδιά σας. Πρέπει νά ριχθεῖτε σ’ αὐτόν τόν ἀγώνα μέ ἀποφασιστικότητα στρατιωτική. Καί ὅταν ὁ ἐχθρός σᾶς ψιθυρίζει, «Κάνε τοῦτο ἤ ἐκεῖνο”, ἐσεῖς νά τοῦ ἀποκρίνεστε: “Ξέρω τί θά κάνω. Δέν σέ χρειάζομαι. Φύγε ἀπό δῶ!». Τήν ψυχή τήν τρέφει μόνο ἡ προσευχή. Ἡ δική σας προσευχή, ὅμως, εἶναι ἐπιφανειακή, ὄχι οὐσιαστική. Γι ’αὐτό ἡ ψυχή σας μένει ἀνικανοποίητη, πεινασμένη …


Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Τετ Δεκ 10, 2014 4:05 pm

Ποιὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος;

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)


Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του.

Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται.

Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο.

Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό.

Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση τῶν ὅρων, δοῦλος εἶναι ὅποιος συνήθως δὲν κάνει τὸ δικό του θέλημα, ἀλλὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν ἄλλων· ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ σπανιότερα τὸ θέλημα τῶν ἄλλων.

Κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ λιγότερο συχνὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἐνῶ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πιὸ συχνὰ ἀπ’ ὅ,τι τὸ δικό του.

Τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ ἀξίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ μόνη ἀληθινή· ἐνῶ τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μόνη μοιραία σκλαβιά.

Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ, ἀναλογιζόμενος τοὺς βασιλιάδες στὸ θρόνο τους, νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πιὸ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτοὺς σ’ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, πολλοὶ βασιλιάδες ἦταν οἱ πιὸ ποταποὶ καὶ οἱ πιὸ ἀνάξιοι δοῦλοι στὴ γῆ!

Γιὰ τοὺς ἁλυσοδέσμιους χριστιανοὺς στὰ μπουντρούμια, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν σκλάβοι πιὸ δυστυχισμένοι ἀπ’ αὐτοὺς σὲ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μάρτυρες στὶς φυλακὲς ἔνιωθαν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ἔσφυζαν ἀπὸ πνευματικὴ χαρά! Ἔψαλλαν ψαλμοὺς καὶ ἀνέπεμπαν προσευχὲς δοξολογίας κι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό.

Ἡ ἐλευθερία ποὺ εἶναι συνυφασμένη, μὲ τὴ λύπη, καὶ τὴ δυστυχία, δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ δουλεία. Μόνον ἡ ἐλευθερία ἐν Χριστῷ συνυφαίνεται μὲ τὴν ἀνεκλάλητη χαρά. Ἡ ἄληκτη χαρά: αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.

Κύριε Ἰησοῦ, ὁ Μόνος Ἀγαθὸς Κύριος, ποὺ χορηγεῖς τὴν ἐλευθερία ὅταν μᾶς κάνεις δέσμιους σὲ Σένα, κάνε μας δούλους Σου τὸ ταχύτερο δυνατόν, ὥστε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι σὲ ἀδυσώπητους καὶ ἀνελεήμονες ἀφέντες.

Γιατί σὲ σένα ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.


Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Κυρ Δεκ 14, 2014 11:20 am

Πῶς νὰ γίνουμε τώρα γονεῖς;

Νίκων Κουτσίδης (Ἀρχιμανδρίτης)



Εικόνα

«Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν ἀντίδραση μιᾶς μητέρας στήν Κέρκυρα. Εἶχα πάει ἐκεῖ νά συζητήσω μέ τά παιδιά ἑνός Λυκείου· καί τήν ἄλλη ἡμέρα, μέ τούς γονεῖς τῶν παιδιῶν καί γενικά ἐνήλικες, μέ θέμα: «Ἐφηβεία καί οἰκογένεια». Ἡ ἐν λόγω μητέρα πῆρε τόν λόγο, εἶπε τό πρόβλημα μέ τόν γιό της καί ὕστερα μέ ρώτησε:

-Μήπως πρέπει νά τόν πάω σέ ψυχολόγο;

Τῆς ἀπάντησα, λοιπόν:

-Τά παιδιά δέν θέλουν ψυχολόγο. Γονεῖς θέλουν!

Καί ἡ ἀντίδρασή της, ὅλο ἀπορία:

-Καί πῶς νά γίνουμε τώρα γονεῖς; (!)»

Τό περιστατικό ἀναφέρει στό νέο του βιβλίο «Τά παιδιά δέν θέλουν ψυχολόγο. Γονεῖς θέλουν», ὁ ἔμπειρος ψυχίατρος Νῖκος Σιδέρης. (ἐφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12-4-09).

* * *

Εἶναι πολύ σπουδαία ἡ διαπίστωση τοῦ ψυχιάτρου γιά τό πόσο τά παιδιά χρειάζονται τούς γονεῖς τους. Ἐπίσης, εἶναι χρήσιμες οἱ συμβουλές καί ὁδηγίες του πρός τούς γονεῖς. Παρά ταῦτα, τό ἐρώτημα-ἀπορία πού παραμένει εἶναι: Ποιό πρέπει νὰ εἶναι τό θεμέλιο στήν σκέψη μας καί στήν ζωή μας γιά νά γίνουμε γονεῖς;

Ἰδού, ἕνα παράδειγμα - ὁδηγός γιά νά δράσουμε σωστά καί σωτήρια γιά τά παιδιά μας.

Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα (καιρός Τουρκοκρατίας) στήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος, πού κάποια ἡμέρα σκότωσε ἕναν Τοῦρκο. Στή συνέχεια, γιά νά γλυτώσει τήν ζωή του, ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί ἔγινε μουσουλμᾶνος. Προβλέπεται κάτι τέτοιο στό Ἰσλάμ. Ἡ γυναίκα του, ὅμως, ἔμεινε πιστή χριστιανή. Εἶχαν καί μία κορούλα, τήν Ἀκυλίνα, μωρό τότε. Οἱ Τοῦρκοι πίεζαν τόν πατέρα νά ἀλλαξοπιστήσει καί τήν θυγατέρα του. Ὅταν ἡ Ἀκυλίνα ἔγινε 18 χρονῶν οἱ πιέσεις ἔγιναν ἀφόρητες. Σέ ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἡ μητέρα μέρα - νύκτα συμβούλευε τήν κόρη της νά μείνει ἀκλόνητη στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ὅταν ὁ πατέρας τῆς Ἀκυλίνας τῆς εἶπε ὅτι πρέπει νά ἀρνηθῆ καί αὐτή τόν Χριστό, γιά νά γλυτώσει αὐτός ἀπό τίς πιέσεις, τοῦ ἀπάντησε:

-Μήπως εἶμαι ὀλιγόπιστη σάν καί σένα γιά νά ἀρνηθῶ τόν Πλάστη μου, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Ἐγώ εἶμαι ἕτοιμη νά χύσω τό αἷμα μου γι᾿ Αὐτόν.

Μετά τήν ἀπάντηση τῆς νέας, ὁ πατέρας της κάλεσε τούς Τούρκους γιά νά τῆς ἀλλάξουν γνώμη μέ τή βία πιά (!). Τήν ὥρα πού τήν ἀποχαιρετοῦσε ἡ μητέρα της, τῆς εἶπε:

-Ἔφθασε ἡ ὥρα, παιδί μου, γιά τήν ὁποία σέ συμβούλευα χρόνια τώρα. Μήν ἀρνηθῆς τόν Χριστό, τόν Κύριο καί Σωτήρα μας.

Τήν βασάνισαν ἀλύπητα. Ἡ νεαρή Ἀκυλίνα ἔμεινε ἀνυποχώρητη. Μισοπεθαμένη πιά, τήν ἔστειλαν στήν μάνα της.

-Τί ἔκανες παιδάκι μου; Τήν ἐρώτησε ἐκείνη, γεμᾶτη ἀγωνία.

-Ὅ,τι συμφωνήσαμε: Φύλαξα ἀκέραιη τήν ὁμολογία τῆς πίστης μου στόν Χριστό!

Μετά ἀπό λίγο, ἄφησε τήν τελευταία της πνοή στά χέρια τῆς μητέρας της. Ἐμαρτύρησε στίς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 1764.

* * *

Συνεπῶς, ὁ γονιός πού ἀγαπάει πραγματικά τό παιδί του, πρῶτα -πρῶτα πρέπει νά τό διδάξει καί νά τοῦ μάθει καλά ὅτι:

1. Θεμέλιο τῆς ὕπαρξής μας καί τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Κύριος καί Θεός μας. Χωρίς αὐτόν δέν ἔχουμε τήν πραγματική Ζωή. Καί φυσικά, οὔτε τήν πραγματική χαρά καί εἰρήνη πού εἶναι δῶρα δικά Του.

2. Γιά νά μείνουμε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, ἀξίζει ἀκόμη καί ἡ θυσία τῆς ζωῆς μας. Γιατί χωρισμός ἀπό τόν Χριστό σημαίει κόλαση.

3. Ὅλες οἱ ὑγιεῖς δραστηριότητες καί ἐπιδιώξεις τῆς ἐπίγειας ζωῆς, καί θεμιτές εἶναι, καί τίς εὐλογεῖ ὁ Χριστός· ὅμως ἀποτελοῦν δεύτερη προτεραιότητα. Ἡ πρώτη εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μας μαζί Του!


Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)

Άβαταρ μέλους
ΕΛΙΣΑΒΕΤ
Δημοσιεύσεις: 380
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 15, 2013 2:34 pm
Τοποθεσία: Έλλη, Εύοσμος Θεσ/νίκης

Re: Πατέρες της Εκκλησίας απαντούν σε ερωτήματα

Δημοσίευσηαπό ΕΛΙΣΑΒΕΤ » Τετ Δεκ 17, 2014 8:31 pm

Ποιός μοῦ βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε;


Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)


Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἡ συνείδησή μου πρὶν ἀπ’ ὅλα. Κατόπιν ὁ νοῦς μου καὶ ἡ βούλησή μου.

Πρῶτον, ἡ συνείδησή μου λέει: τόσα πάθη ποὺ ὑπέστη ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιβραβευτοῦν μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ὑπερκόσμια δόξα. Τὰ ἀνείπωτα πάθη τοῦ Δικαίου στεφανώθηκαν μὲ τὴν ἀνείπωτη δόξα. Αὐτό μοῦ δίνει ἱκανοποίηση καὶ ἠρεμία.

Δεύτερον, ὁ νοῦς μου λέει: χωρὶς τὴν λαμπρὴ ἀναστάσιμη νίκη ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θὰ παρέμενε στὸν τάφο, ὁλόκληρη ἡ ἀποστολή Του θὰ ἦταν μάταιη.

Τρίτον, ἡ βούλησή μου λέει: ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἔσωσε ἀπὸ τοὺς ταλαντευόμενους δισταγμοὺς ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, καὶ μὲ θέτει ἀποφασιστικὰ στὸν δρόμο τοῦ καλοῦ. Καὶ αὐτό μοῦ φωτίζει τὸν δρόμο καὶ μοῦ δίνει στήριγμα καὶ δύναμη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς φωνές, οἱ ὁποῖες ἀπὸ μέσα μου βεβαιώνουν ἐμένα, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀσφαλῶς μάρτυρες, ποὺ τὸ βεβαιώνουν. Εἶναι οἱ ἔνδοξες μυροφόρες γυναῖκες, εἶναι οἱ δώδεκα μεγάλοι ἀπόστολοι, καὶ πέντε ἑκατοντάδες ἄλλων μαρτύρων, ποὺ ὅλοι μετὰ τὴν ἀνάστασή Του Τὸν ἔβλεπαν καὶ Τὸν ἄκουγαν, ὄχι στὸν ὕπνο τους ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, καὶ ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ἀλλὰ γιὰ σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἐκεῖνος ὁ πύρινος Σαῦλος ὁ μεγαλύτερος Ἑβραῖος διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ· μοῦ τὸ μαρτυρεῖ, ὅτι εἶδε ἐκεῖνο τὸ φῶς τοῦ ἀναστηθέντα Κυρίου καταμεσῆς τῆς ἡμέρας, καὶ ὅτι ἄκουσε τὴ φωνή Του, καὶ ὅτι ὑπάκουσε τὴν ἐντολή Του. Αὐτὴν τὴν μαρτυρία ὁ Παῦλος δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἀρνηθεῖ οὔτε μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια, οὔτε ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ στὴ Ρώμη τοῦ Νέρωνα ἡ μάχαιρα ἔπεφτε στὸ κεφάλι του.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Προκόπιος, ἀρχηγὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ ποὺ ξεκίνησε νὰ ἀφανίσει τοὺς χριστιανοὺς στὶς χῶρες τῆς ἀνατολῆς, καὶ στὸν ὁποῖον ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ ζωντανὸς ὁ Χριστὸς καὶ τὸν γύρισε μὲ τὸ μέρος Του. Καὶ ἀντὶ νὰ σφάξει ὁ Προκόπιος τοὺς χριστιανούς, αὐτοβούλως παραδόθηκε γιὰ νὰ τὸν σφάξουν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν ἀκόμα χιλιάδες μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ στὶς φυλακές, στοὺς τόπους ἐκτελέσεων μέσῳ αἰώνων καὶ αἰώνων, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τῶν Ἱεροσολύμων μέχρι τοὺς μάρτυρες τῶν Βαλκανίων, ἕως τὶς μέρες μας, ὥς τοὺς νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν καὶ ὅλες οἱ δίκαιες καὶ ἀγαθὲς ψυχές, τὶς ὁποῖες συχνὰ συναντῶ στὴ ζωή, καὶ οἱ ὁποῖες χαίρονται ὅταν ἀκοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἀνταποκρίνεται στὴ συνείδησή τους, δονεῖ τὴν ψυχή τους, καὶ εὐφραίνει τὴν καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους τοῦ Χριστοῦ. Μόνο καὶ μόνο μὲ τὸ ὅτι αὐτοί, ὡς ἁμαρτωλοὶ καὶ μοχθηροί, ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ βεβαιώνομαι γιὰ τὸ ἀντίθετο. Σὲ κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα τῆς συμπεριφορᾶς τῶν μαρτύρων, καὶ ὡς ἐκ τούτου σταθμίζουν τὴν ἀξία τῆς μαρτυρίας τους. Ὅταν νηφάλιοι, καθαροὶ καὶ ἅγιοι μάρτυρες ἰσχυρίζονται πὼς ξέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, λαμβάνω μὲ εὐχαρίστηση τὴν μαρτυρία τους ὡς ἀληθῆ. Ἀλλὰ ὅταν οἱ ἀκάθαρτοι, ἄδικοι καὶ ἀσυνείδητοι ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μ’ αὐτὸ ἐνδυναμώνουν τὴ μαρτυρία τῶν πρώτων, καὶ μοῦ βεβαιώνουν ἀκόμα περισσότερο τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μου. Ἐφόσον αὐτοὶ ὅσα ἀπορρίπτουν, τὰ ἀπορρίπτουν ἀπὸ κακεντρέχεια καὶ ὄχι ἀπὸ γνώση.

Μὲ βεβαιώνουν ἀκόμα ἀρκετοὶ λαοὶ καὶ φυλές, ποὺ μόνο ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄγρια κατάσταση στὴ διαφώτιση, ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ ἐλευθερία, ἀπὸ τὸ βοῦρκο τοῦ ἀμοραλισμοῦ καὶ τοῦ σκοταδισμοῦ στὸ φῶς τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ μοῦ μαρτυρεῖ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμα καὶ ἡ λέξη «Ἀνάσταση» ἐκ νεκρῶν μοῦ βεβαιώνει τὸ αὐτονόητο. Γιατί χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε κἄν ἡ λέξη στὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες. Ὅταν ὁ Παῦλος πρώτη φορὰ πρόφερε αὐτὴ τὴ λέξη στὴν πολιτισμένη Ἀθήνα, οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεπλάγησαν καὶ ἀναστατώθηκαν.

Καὶ ἔτσι, τέκνα τοῦ Θεοῦ, σᾶς χαιρετῶ κι ἐγώ.

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Χριστός.


Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Δρόμος για τη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση. Χωρίς αυτά κανείς δε θα δει τον Κύριο. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες