Ορθοδοξία

Νίκος έγραψε:Συμπέρασμα, μας λείπει η ταπείνωση. Πιστεύουμε, αλλά όχι αρκετά για να λυγίσουμε τον εγωισμό μας και τα γόνατα κάτω από το πετραχήλι του Πνευματικού.

+1

Νίκος έγραψε:Συμπέρασμα, μας λείπει η ταπείνωση. Πιστεύουμε, αλλά όχι αρκετά για να λυγίσουμε τον εγωισμό μας και τα γόνατα κάτω από το πετραχήλι του Πνευματικού.

Ξέρεις, σκεφτόμουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι έλλειψη ταπείνωσης, σε άλλες κατά βάθος μπορεί να είναι έλλειψη πίστης. Όταν κάποιος βλέπει πόσο σύντομη και απρόβλεπτη είναι η ζωή και πιστεύει, τότε κάποτε θα οδηγηθεί στο εξομολογητήριο όσο και αν ντρέπεται. Μπορεί όμως και να μην πηγαίνει απλώς γιατί δεν πιστεύει ότι τα μυστήρια έχουν και τόση σημασία. Και ο εκκλησιασμός να είναι είτε συνήθεια, είτε κοινωνική εκδήλωση, είτε ένταξη σε κάποια ομάδα που βρίσκει κάποιος έναν ρόλο κλπ.

Μπορεί βέβαια να είναι και ο συνδυασμός και των δύο, οπότε είναι θέμα χρόνου να εγκαταλείψει κάποιος την εκκλησία. Μετά από έναν καυγά με κάποιον αδελφό του πχ, ή κάτι τέτοιο που εμπλέκει τον πληγωμένο εγωισμό.

Ξέρω πόση σημασία έχουν τα μυστήρια, απλώς κάνω κάποιες σκέψεις.

Όταν του κάποιος στην καρδιά του έχει τον εαυτό του, δεν χωράει ο Χριστός. Με εγωισμό και χωρίς Μυστήρια δεν υπάρχει πνευματική ζωή.

heavenandearth έγραψε:........ Μπορεί όμως και να μην πηγαίνει απλώς γιατί δεν πιστεύει ότι τα μυστήρια έχουν και τόση σημασία. ..........

Σε αυτήν την περίπτωση δεν μιλάμε για πιστό ορθόδοξο χριστιανό.
Μιλάμε για κάποιον άσχετο με την εκκλησία που θέλει θρησκεία και σώσιμο κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του.

+100

Θα μπορούσαμε να πούμε μια σχέση ανταλλαγης και όποτε τον χρειάζεται, λ.χ. εγώ θα κάνω αυτά και μετά θα ζητήσω συγχώρεση σε ένα νοητικό επίπεδο και θα συνεχίσω ακάθεκτος.

Μα, αν σκεφτείς ότι θα κάνω τώρα αμαρτίες και μετά θα συγχωρεθώ, η μετάνοια πάει περίπατο. Μεταχρονολογημένη μετάνοια; Επιταγή είναι;

Εννοείται ότι αν δεν πιστεύεις και δεν συμμετέχεις δεν είσαι χριστιανός, αλλά αυτό τελικά μπορεί και να συμβαίνει ακόμη και να συμμετέχεις και στο τυπικό της λατρείας, εξομολογήσεις κλπ. Είναι πολλές οι παγίδες, γι αυτό πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά, άδολοι και αθώοι. Και φυσικά εδώ χρησιμεύει και ο πνευματικός να καθοδηγεί.

heavenandearth έγραψε:Μα, αν σκεφτείς ότι θα κάνω τώρα αμαρτίες και μετά θα συγχωρεθώ, η μετάνοια πάει περίπατο. Μεταχρονολογημένη μετάνοια; Επιταγή είναι;

Το ότι θα πέσουμε και θα ξαναχρειαστούμε τη θεραπεία από το πετραχήλι είναι σίγουρο. Άνθρωποι είμαστε. Το σημαντικό είναι, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας τις αδυναμίες μας και τα πάθη μας και να αγωνιζώμαστε να τα ξεριζώσουμε από την ψυχή μας. Μέχρι το τέλος τις ζωής μας θα πέφτουμε και θα μετανοούμε. Εκεί που δεν υπάρχει μετάνοια σε αυτήν την περίπτωση είναι, ωραία τώρα εξομολογήθηκα, ελεύθερος να κάνω ότι θέλω ή θα αμαρτήσω, αφού θα εξομολογηθώ. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο πονηρός εκμεταλλεύτηκε την αρέτη της μετανοίας και την έστρεψε προς συμφέρον του.

Άλλο να κάνεις αμαρτίες με τη σκέψη: "δε βαριέσαι θα τις εξομολογηθώ και θα τις ξανακάνω" κι άλλο να αγωνίζεσαι κόντρα στα πάθη σου με ειλικρίνεια και να ξαναπέφτεις εξαιτίας τους, παρά την απόφασή σου να μην το ξανακάνεις. Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει μετάνοια, ενώ στη δεύτερη αν και υπάρχει μετάνοια οι αμαρτίες επαναλαμβάνονται λόγω της αδυναμίας της μεταπτωτικής ανθρώπινης φύσης. Ένας έμπειρος Πνευματικός μπορεί να διακρίνει αυτή τη διαφορά και να δώσει τις κατάλληλες οδηγίες.