Ορθοδοξία και γυναίκα

Η Ορθοδοξία απέναντι στις προκλήσεις της σημερινής εποχής.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
mark
Δημοσιεύσεις: 118
Εγγραφή: Παρ Αύγ 03, 2012 7:15 pm
Τοποθεσία: Μαρία, Κοζάνη

Re: Ορθοδοξία και γυναίκα

Δημοσίευσηαπό mark » Σάβ Σεπ 08, 2012 10:52 am

Η θέση τής γυναίκας στο Χριστιανισμό

Κάποιοι εχθροί τής Χριστιανικής πίστης, στην απελπισμένη τους προσπάθεια να βρουν κάτι τρωτό στην τελειότητα τού Χριστιανικού δόγματος, διαστρέφουν λόγια τής Αγίας Γραφής και τών αγίων, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν η Χριστιανική πίστη υποβιβάζει τη γυναίκα. Το αρχείο αυτό λοιπόν, γράφτηκε για να δώσει μια απάντηση σε παρόμοιες διαστροφές τής αλήθειας, γύρω από το γυναικείο φύλο.

Εικόνα

«Δικαιοσύνη δε Θεού δια πίστεως Ιησού Χριστού εις ΠΑΝΤΑΣ και επί ΠΑΝΤΑΣ τους πιστεύοντας΄ ΟΥ γαρ έστι διαστολή» (Προς Ρωμαίους Επιστολή 3/γ 22)

«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδε Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδε ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού.» (Προς Γαλάτας Επιστολή 3/γ 28 )

«Οράτε το ίσον τής νομοθεσίας. Είς ποιητής ανδρός και γυναικός, είς χούς αμφότεροι, εικών μία, νόμος είς, θάνατος είς, ανάστασις μία. Ομοίως εξ ανδρός και γυναικός γεγόναμεν΄ έν χρέος παρά των τέκνων τοις γονεύσι οφείλεται [...] Ει δε τα χείρω σκοπείς΄ ήμαρτεν η γυνή, τούτο και ο Αδάμ΄ αμφοτέρους ο όφις ηπάτησεν. Ου το μεν ασθενέστερον ηυρέθη, το δε ισχυρότερον. Αλλά τα βελτίω λογίζη; αμφοτέρους σώζει Χριστός τοις πάθεσιν. Υπέρ ανδρός σαρξ εγένετο; τούτο και υπέρ γυναικός.» (άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Λόγος ΛΖ΄ 6-7)

«Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα.» (αγία Κασσιανή η υμνωδός, εννοώντας την Παναγία, σε απάντηση προς τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος εννοώντας την Εύα τής είπε: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα»)

«Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα δεν επροτίμησαν το αρσενικόν από το θηλυκόν, έτσι και η ευγενία σας να μην προτιμάτε τα αρσενικά παιδιά σας από τα θηλυκά, διατί όλα πλάσματα του Θεού είνε.» (άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, από την Ζ΄ Διδαχή)


Είναι προφανέστατο το γεγονός ότι στο Χριστιανισμό η γυναίκα ΔΕΝ είναι υποδεέστερη του άνδρα. Μα ακόμη, εξακολουθούν να υπάρχουν απορίες χριστιανών και άλλων πάνω σε κάποια σχετικά ζητήματα. Και όπως πάντα, υπάρχουν παρερμηνείες και συκοφαντίες ακόμη εναντίον του Ευαγγελίου και των αγίων, πως τάχα η Εκκλησία διδάσκει ότι πρέπει να έχει η γυναίκα λιγότερα δικαιώματα απ ότι ο άνδρας κ.ο.κ. Ιδιαίτερα παρεξηγημένη προσωπικότητα είναι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος αν και έχει αποδείξει περίτρανα ότι πρεβεύει την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, συνεχώς αποκαλείται «μισογύνης». Καιρός λοιπόν να ξεκαθαριστούν τα πράγματα.

Τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν γράφει ότι η γυναίκα οφείλει να "υποτάσσεται" στον άνδρα; Γιατί οι γυναίκες δεν γίνονται ιερείς;

* Α΄ Κορ. 11/ια 3: «κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ»
* Α΄ Κορ. 14/ιδ 34-35: «Ως εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων, αι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν΄ ου γαρ επιτέτραπται αυταις λαλείν, αλλ υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει. ει δε τι μαθείν θέλουσιν, εν οίκω τους ιδίους άνδρας επερωτάτωσαν΄ αισχρόν γαρ εστι γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν.»
* Εφεσ. 5/ε 22 - 24: «Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθαι ως τω Κυρίω. ότι ο ανήρ εστι κεφαλή τής γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή τής εκκλησίας, και αυτός εστι σωτήρ τού σώματος. Αλλ ώσπερ η εκκλησία υποτάσσεται τω Χριστώ, ούτω και αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί.»
* Εφεσ. 5/ε 33: «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα.»
* Κολ. 3/γ 18: «Αι γυναίκες υποτάσσεσθε τοις άνδρασιν, ως ανήκεν εν Κυρίω.»
* Α΄ Τιμ 2/β 11 - 14: «Γυνή εν ησυχία μανθανέτω εν πάση υποταγή. Γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω, ουδε αυθεντείν ανδρός, αλλ είναι εν ησυχία. Αδάμ γαρ πρώτος επλάσθη, είτα Εύα. Και Αδάμ ουκ ηπατήθη, η δε γυνή απατηθείσα εν παραβάσει γέγονε»
* Τιτ. 2/β 5: «[Πρεσβύτιδας] σώφρονας, αγνάς, οικούρους, αγαθάς, υποτασσομένας τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα μη ο λόγος τού Θεού βλασφημήται.»
* Α΄ Πετρ. 3/γ 1: «Ομοίως αι γυναίκες υποτασσόμεναι τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα και ει τινες απειθούσι τω λόγω, δια τής των γυναικών αναστροφής άνευ λόγου κερδηθήσονται».

Η γυναίκα συμβολίζει την αγία Εκκλησία και ο άνδρας το Χριστό. Όπως η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα οφείλει να ακούει τον άνδρα και να μην τον περιφρονεί. Βεβαίως αυτό δεν είναι κάθολου υποβιβαστικό για τη γυναίκα, διότι ο άνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ να την αγαπάει όπως ακριβώς ο Χριστός αγαπάει την Εκκλησία. Κι ας μην ξέχναμε ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία. Η Αγία Γραφή γράφει σχετικά: «οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτων, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής... ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά.» (Εφεσίους 5/ε΄ 25, 28 )

Από τους αμέτρητους παρόμοιους στίχους του αγίου Παύλου είναι και οι εξής: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας και μη πικραίνεσθε προς αυτάς.» (Πρός Κολοσσαείς 3/γ΄ 19), «τη γυναικί ο ανήρ την οφειλομένην εύνοιαν αποδιδότω, ομοίως δε και η γυνή τω ανδρί.» (Α Πρός Κορινθίους 7/ζ 3) (Προς Εφεσίους Επιστολή 5/ε΄ 25). Και ρωτάμε: από ποιον ζητάει περισσότερα ο Θεός; από την γυναίκα ή από τον άνδρα;

Ο Απόστολος των εθνών προτρέπει: «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας και μη πικραίνεσθε προς αυτάς.» (Προς Κολασσαείς 3/γ 19) Αλλά και ο απόστολος Πέτρος λέει ότι οι άνδρες πρέπει να απονέμουν τιμή στις γυναίκες, οι οποίες είναι πιο ευαίσθητες (Α΄ Πέτρου 3/γ 7).

Ο άνδρας, λοιπόν, είναι η «κεφαλή» της γυναίκας του. Το να είναι κάποιος κεφαλή, δεν δηλώνει εξουσία ή αξία στη Χριστιανική Εκκλησία. Είναι θέμα ευθύνης, πολύ μεγάλης μάλιστα. Σε ένα σπίτι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να φροντιστούν από έναν, για να διατηρηθεί η ειρήνη στην οικογένεια. Ο Θεός επιλέγει τον άνδρα ως κεφαλή τής οικογένειας, επειδή ο Χριστός, στον οποίον υποτάσσεται η Εκκλησία, ήρθε στη γη ως Θεανδρικό πρόσωπο. Αν τηρηθεί αυτό ενώ ο άνδρας σέβεται τη γυναίκα του και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για εκείνη, η ειρήνη τού σπιτιού είναι πλήρης και κανείς απολύτως δεν αδικείται. Ο άνδρας έχει την ευθύνη των αποφάσεων, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αγαπάει τη γυναίκα του περισσότερο από τον εαυτό του και οφείλει ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΑΚΟΜΑ, για να την ευχαριστήσει. Η λήψη αποφάσεων, δεν είναι προνόμιο για τους Χριστιανούς. Είναι ΕΥΘΥΝΗ.

Δεν νομίζουμε πως άρεσε στο Χριστό να πεθάνει πάνω στο σταυρό, όμως Εκείνος δέχτηκε να θυσιαστεί από αγάπη για την Εκκλησία. Ομοίως και ο άνδρας, εφόσον αγαπάει τη γυναίκα του, θα ξεχάσει το δικό του θέλημα και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη. Και αφού η τελική απόφαση είναι δική του ως κεφαλή που είναι, αν την αγαπάει πραγματικά, η γυναίκα είναι η πιο κερδισμένη γιατί έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει το δικό της. Έναν τέτοιο άνδρα αξίζει να τον σέβεται και να τον υπακούει μια γυναίκα, και σε μια τέτοια γυναίκα, ο άνδρας όχι μόνο δεν χαλάει χατίρι, αλλά αποφασίζει πάντα προς το δικό της συμφέρον, ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ μέχρι θανάτου. Ποιος τελικά βγαίνει κερδισμένος; Και αν κάποια γυναίκα ακολουθήσει αυτές τις εντολές και για τον άπιστο σύζυγό της, όπως λέει ο Πέτρος, πάλι κερδισμένη θα είναι, γιατί όχι μόνο θα την εκτιμήσει, (μια και αυτό είναι κάτι το οποίο όλοι οι άνδρες εκτιμούν), αλλά ίσως τον σώσει κιόλας, οδηγώντας τον στον μόνο δρόμο σωτηρίας, τον Ιησού Χριστό.

Μα θα πει κανείς: «Δεν είναι πάντα έτσι, και δεν είναι όλοι οι άνδρες καλοί». Ναι, όμως οι εντολές τού Παύλου για Χριστιανική οικογένεια ισχύουν, που ζει τη Χριστιανική πίστη και τα τηρεί ΟΛΑ. Πρέπει να υπάρχει ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ στα συναισθήματα ενός ζεύγους.

Επίσης το ότι ο Αδάμ προηγήθηκε από την Εύα, ως Θεανδρική εικόνα τού Χριστού, υπενθυμίζεται από το ότι η κεφαλή της γυναικός είναι ο άνδρας. Και ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι όταν η γυναίκα «αυθεντεί ανδρός» και φέρεται ανώριμα κι εγωιστικά, μπορούν να υπάρξουν σοβαρές συνέπειες, όπως η πτώση των Πρωτόπλαστων (βλ. Α΄ Προς Τιμόθεον 2/β΄ 13-14). Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον άνδρα. Η γυναίκα είναι πιο συναισθηματική από τον άνδρα, και ενεργεί βάσει συναισθημάτων πιο συχνά από τον άνδρα. Οι αποφάσεις λοιπόν τού άνδρα, συστήνονται ως πιο ορθολογικές.

Το ρήμα «υποτάσσομαι» αναφερόμενο σε γυναίκες, ίσως ξινίζει κάπως στα αυτιά πολλών ανθρώπων. Μα υποταγή δεν σημαίνει τυφλή υπακοή. Και δεν είναι υποχρέωση της γυναίκας αποκλειστικά το να υποτάσσεται. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος λέει στους χριστιανούς ότι πρέπει να είναι «υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού.» (Προς Εφεσίους 5/ε 21). Δηλαδή όχι μόνο οι γυναίκες οφείλουν υποταγή στους άνδρες, αλλά και οι άνδρες στις γυναίκες! Επιπλέον, είμαστε βέβαιοι πως πολλοί δεν γνωρίζατε ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η γυναίκα είναι το «αφεντικό» του σώματος του άντρα της: «Η γυνή τού ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ ο ανήρ΄ ομοίως δε και ο ανήρ τού ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ η γυνή.» (Α΄ Προς Κορινθίους 7/ζ 4)

Η γυναίκα έχει πολύ μεγάλο κύρος μέσα στην οικογένεια. Ο ίδιος ο Παύλος γράφει: «Τα τέκνα υπακούετε τοις γονεύσι κατά πάντα΄ τούτο γαρ εστιν ευάρεστον τω Κυρίω» (Πρός Κολασσαείς 3/γ 20). Άρα τα παιδιά πρέπει να υπακούουν τόσο στη γυναίκα-μητέρα όσο και στον πατέρα. Και θα πούμε ένα άλλο αγιογραφικό εδάφιο σχετικά με την υποταγή, που λέει: «και πνεύματα προφητών προφήταις υποτάσσεται» (Α΄ Προς Κορινθίους 14/ιδ 32). Ρωτάμε λοιπόν: Ποιος είναι ανώτερος; Ο προφήτης ή τα χαρίσματα του ιδίου του Θεού του Αγίου Πνεύματος; Φυσικά το τελευταίο. Μα τότε, αν είναι ανώτερος ο Κύριος, γιατί ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στους προφήτες, εάν εκείνοι θέλουν να σωπάσουν τα χαρίσματα; Βλέπετε λοιπόν ότι η υποταγή δεν έχει σχέση με ανωτερότητα, αφού και ο ίδιος ο παντοκράτωρ Θεός «υποτάσσεται»;

Η φράση «η δέ γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» συζητείται αρκετά. Είναι λοιπόν ανάγκη να αποκαλύψουμε ότι το πρώτο μέρος του στίχου λέει: «πλην και υμείς οι καθ' ένα έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν...» Ξεκαθαρίζουμε ότι η φράση «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» μιλάει για σεβασμό. Είναι αυτονόητο! Καμμία γυναίκα δεν φοβάται νοσηρά τον άνδρα που την αγαπάει μέχρι θανάτου, αλλά τον σέβεται.

Οι γυναίκες μπορούν να ανεβούν το πρώτο «σκαλί» της ιεροσύνης, δηλαδή μπορούν να γίνουν διάκονοι. Σύμφωνα όμως με την Ιερά Παράδοση (συμπεριλαμβανομένης και της Καινής Διαθήκης: Α΄ Κορ. 14/ιδ 34-35, Α΄ Τιμ 2/β 12), οι γυναίκες δεν γίνονται πρεσβύτεροι και επίσκοποι. Κι αυτό γιατί ο Χριστός ήρθε στη γη με Θεανδρική φύση. Έτσι, επειδή ο ιερέας είναι στη Θεία Λειτουργία ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, πρέπει να είναι άνδρας. Ο ιερέας, ο οποίος προσφέρει την αναίμακτη θυσία στη Θεία Λειτουργία, είναι εικόνα του μέγα αρχιερέα Χριστού, ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του ως θυσία (Πρός Εβραίους 8/η΄ 1-3). Αν ερχόταν ως γυναίκα ο Χριστός, ιερείς θα ήταν ΜΟΝΟ οι γυναίκες. Ο κανονισμός αυτός του Χριστιανισμού δεν δηλώνει ότι οι άνδρες είναι εκ φύσεως καλύτεροι από τις γυναίκες. Εξάλλου η ιεροσύνη των πρεσβυτέρων και των επισκόπων είναι ένας από τους πάρα πολλούς τρόπους να υπηρετήσει κανείς τον Κύριο.

Είναι δεδομένο πως όταν ο Παύλος απαγορεύει στις γυναίκες το «λαλείν» μέσα στις συναθροίσεις των πιστων (Α΄ Κορ. 14/ιδ 34-35), μιλάει για το δημόσιο ιερατικό κήρυγμα, αλλά και για τις συζητήσεις κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας (στις οποίες, όπως φαίνεται, ήταν πιο επιρρεπείς οι Κορίνθιες γυναίκες). Εξάλλου, επιτρεπόταν οι γυναίκες να προφητεύουν ή να προσεύχονται δυνατά μέσα στην εκκλησία, όπως θα δούμε παρακάτω. Ακόμη, ο Παύλος επισημάνει ότι εάν οι γυναίκες θέλουν να μάθουν περισσότερα για κάτι που άκουσαν στο κήρυγμα (εννοείται από τα συμφραζόμενα ότι το εδάφιο αναφέρεται σε τέτοιου είδους απορίες), να μην ρωτήσουν αμέσως τους άνδρες τους, αλλά περιμένουν μέχρι να φύγουν από την εκκλησία. Αντίθετα με τα λεγόμενα αρκετών, δεν λέει στις γυναίκες να βασίζονται μόνο στους συζύγους για γνώσεις. Γνωρίζουμε ότι γυναίκες μπορούσαν να διδαχθούν και από γυναίκες ακόμα! (βλ. παρακάτω). Εξάλλου, επιτρεπόταν οι γυναίκες να προφητεύουν ή να προσεύχονται δυνατά μέσα στην εκκλησία, όπως θα δούμε παρακάτω. Το ίδιο ακριβώς εννοεί ο Παύλος λέγοντας ότι απαγορεύει στις γυναίκες το «διδάσκειν» (Α΄ Τιμ 2/β 12). Έξω από τις λατρευτικές συγκεντρώσεις των πιστων, στα αποστολικά χρόνια πολλές γυναίκες διέπρεψαν διδάσκοντας το Ευαγγέλιο ως απόστολοι ή διάκονοι. Η αγία Φοίβη ήταν διάκονος της Εκκλησίας των Κεγχρέων (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 1-2). Η αγία Πρίσκιλλα αποκαλείται ...συνεργός του Παύλου (Προς Ρωμαίους 16/ιστ 3-4). Μάλιστα εκείνη μαζί με το σύζυγό της τον Ακύλα δίδαξε τον απόστολο Απολλώ (Πράξεις 18/ιη 24-26). Η αγία Ιουνία ήταν επίσημη «εν τοίς αποστόλοις» (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 7). Άλλες απόστολοι ήσαν η Τρύφαινα, η Τρυφώσα, η Περσίς και η Ιουλία (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 12,15).

Μάλιστα θα θέλαμε να αναφέρουμε παρενθετικά ότι από τα Ευαγγέλια γνωρίζουμε πλήθος μαθητριών του Κυρίου. Τέτοιες ήταν η Ιωάννα του Χουζά (Κατά Λουκάν 8/η 3), η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή (Κατά Ματθαίον 27/κζ 56), η Μαρία η Μαγδαληνή (Κατά Μάρκον 16/ιστ 9), οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα (Κατά Λουκάν 10/ι 38-39), η Μαρία του Κλωπά (Κατά Ιωάννην 19/ιθ 25), η Σαλώμη--όχι η χορεύτρια (Κατά Μάρκον 15/ιε 40) και η Σουσσάνα (Κατά Λουκάν 8/η 3).

Ποια πρέπει να είναι η εμφάνιση των γυναικών;

Αυτό είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα ιδίως στις ημέρες μας. Εμφανίζονται ακόμη άνθρωποι οι οποίοι επιμένουν πως είναι αμαρτία να κουρεύεται μια γυναίκα ή να φοράει παντελόνια!!! Ας εξετάσουμε όμως το ζήτημα αναφερόμενοι στην Αγία Γραφή και στο Πηδάλιο.

ΤΟ ΠΕΠΛΟ

Πρώτη προς Κορινθίους 11/ια 5-7: «πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα ακατακαλύπτω τη κεφαλή καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής εν γαρ εστιν και το αυτό τη εξυρημένη. Ει γαρ ου κατακαλύπτεται γυνή, και κειράσθω ει δε αισχρόν γυναικί το κείρασθαι ή ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. ανήρ μεν γαρ ουκ οφείλει κατακαλύπτεσθαι την κεφαλήν, εικών και δόξα Θεού υπάρχων γυνή δε δόξα ανδρός εστιν.»

Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι εκεί μιλάει για τις γυναίκες που προφήτευαν ή προσεύχονταν κατά τη διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας στη συνάθροιση των πιστών. Αυτό φαίνεται ιδίως στους στίχους 17-18 του ιδίου κεφαλαίου: «Τούτο δε παραγγέλλων ουκ επαινώ ότι ουκ εις το κρείττον αλλ εις το ήττον συνέρχεσθε. Πρώτον μεν γαρ συνερχομένων υμών εν εκκλησία ακούω σχίσματα εν υμίν υπάρχειν και μέρος τι πιστεύω.» «Συνέρχεσθε» σημαίνει «μαζεύεστε».

Τότε δεν είχε ακόμα τυποποιηθεί η Θεία Λειτουργία, και όταν ερχόταν το Άγιο Πνεύμα σε κάποιον χαρισματούχο, εκείνος προφήτευε δημόσια ή προσευχόταν. Από τότε όμως που τυποποιήθηκε η Θεία Λειτουργία δεν υπήρχε πλέον τέτοιο πρόβλημα, γιατί δεν μιλά κανείς προφήτης δημόσια. Άρα σήμερα δεν έχει εφαρμογή ο κανονισμός αυτός.

Εξάλλου το πέπλο που έπρεπε να φορά τότε η γυναίκα ήταν σύμβολο πολυτελείας εκείνη την εποχή και πολύ «της μόδας» στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ανάμεσα σε έλληνες, ρωμαίους, ετρούσκους κ.ά. Βλέπουμε από παλαιοχριστιανικές τοιχογραφίες και μωσαϊκά ότι εν ώρα δημοσίας προσευχής ή προφητείας οι γυναίκες φορούσαν ένα απλό λευκό ή και ημιδιαφανές πέπλο (όχι μια μαύρη «μπούργκα» που καλύπτει το πρόσωπο, όπως εσφαλμένως υποθέτουν μερικοί).

Η εντολή αυτού του Παύλου δηλώνει ότι ο άνδρας πρέπει να φροντίζει τη γυναίκα του καθώς εκείνη είναι η δόξα του, και ότι η κεφαλή της γυναίκας είναι ο άνδρας.

Μα η γυναίκα δεν είναι κι αυτή «εικών και δόξα Θεού»; Φυσικά και είναι, όπως γράφει και στη Γένεση 1/α 27 («καί εποίησεν ο Θεός τόν άνθρωπον κατ' εικόνα θεού εποίησεν αυτόν άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς»). Αλλά απλώς επισημάνει ο απόστολος ότι η γυναίκα είναι δόξα και για τον άνδρα ακόμα.

ΚΟΥΡΕΜΑ

Σύμφωνα με τον ΙΖ' κανόνα της εν Γάγγρα τοπικής συνόδου, απαγορεύεται στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους κοντά. Επιπλέον, είδαμε ότι ο απόστολος Παύλος αναφέρει πως το να κουρεύεται έτσι μια γυναίκα είναι αισχρό (Α΄ Προς Κορινθίους 11/ια 5-7). Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό ίσχυε ανάλογα με τα έθιμα της εποχής (και της περιοχής). Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία το να κόβει μια γυναίκα τα μαλλιά της κοντά θεωρούνταν άσχημο, επειδή μια τέτοια γυναίκα δεν φαινόταν θηλυκή. Στη δική μας εποχή μεταφράζεται ανάλογα με τα δικά μας έθιμα θηλυκότητας ή αρρενωπότητας.

ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΣ

Α΄ Πρός Τιμόθεον 2/β 9-10: «ωσαύτως και τας γυναίκας εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλέγμασι ή χρυσώ ή μαργαρίταις ή ιματισμώ πολυτελεί, αλλ’ ό πρέπει γυναιξίν επαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι έργων αγαθών.»

Κάποιοι πιστεύουν εσφαλμένα ότι εδώ καταδικάζεται ο γυναικείος καλλωπισμός. Όμως το εδάφιο μιλάει κυρίως για διακονία στην Εκκλησία (βλ. στίχους 1-3, 8 ). Μάλιστα, είναι πολύ λογικά αυτά που λέει και για την καθημερινή ζωή. Είναι άπρεπο μια γυναίκα για προσεύχεται ή να βαδίζει επιδεικνύοντας τα πλούτη και τα κάλλη της. Ακόμα και άνθρωποι άπιστοι, κακοχαρακτηρίζουν μια γυναίκα που είναι επιδειξίας.

Α΄ Επιστολή Πέτρου 3/γ 3-4: «ων [δηλ. των γυναικών] έστω ουχ ο έξωθεν εμπλοκής τριχών και περιθέσεως χρυσίων ή ενδύσεως ιματίων κόσμος, αλλ ο κρυπτός τής καρδίας άνθρωπος εν τω αφθάρτω τού πραέος και ησυχίου πνεύματος, ό εστιν ενώπιον τού Θεού πολυτελές.»

Εδώ δεν απαγορεύεται ο εξωτερικός στολισμός. Απλούστατα το εδάφιο αυτό δηλώνει την ασύγκριτη υπεροχή του εσωτερικού στολισμού.

Το να ικανοποιεί μια γυναίκα την απόλυτα φυσιολογική και άκακη ανάγκη της να έχει ικανοποιητική εμφάνιση δεν είναι καθόλου αμάρτημα. Αυτό που θα έπρεπε να αποφεύγει μια γυναίκα είναι ο προκλητικός καλλωπισμός με σκοπό να παρασύρει ανθρώπους στην ακολασία, όπως τονίζει και ο 96ος Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «Τους ουν εν τη κεφαλή τρίχας προς λύμην τών ορόντων εν επινοίαις εμπλοκής ευθετίζοντας και διασκευάζοντας, και δέλεαρ προστιθέντας εντεύθεν, ταις αστηρίκτοις ψυχάς επιτιμίω προσφόρω πατρικώς θεραπεύομεν...»

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Ο ΙΓ' κανόνας της εν Γάγγρα Τοπικής Συνόδου απαγόρευσε στις γυναίκες να φορούν ανδρικά ρούχα. Μα αυτό σημαίνει ότι είναι αμάρτημα μια γυναίκα να φορά, λ.χ., παντελόνι; Φυσικά και όχι. Την εποχή που συγκλήθηκε η σύνοδος αυτή, δηλαδή κατά την ύστερη αρχαιότητα (ρωμαϊκή αυτοκρατορία), σαφώς υπήρχαν ενδυμασίες αποκλειστικά ανδρικές, όπως και αποκλειστικά γυναικείες. Τα παντελόνια είναι unisex, δηλαδή είναι τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία. Το νόημα του κανονισμού είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με το φύλο τους.

Ομοίως περί του θέματος αυτού, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν μιλάει για διάφορα προβλήματα του γυναικείου χαρακτήρα, δεν μιλάει για Χριστιανές, αλλά για γυναίκες που δεν έχουν βάλει στη ζωή τους τον Ιησού Χριστό, ώστε να αναπτύξουν μια Χριστιανική προσωπικότητα. Μιλάει γενικά για την πεσμένη ανθρώπινη φύση. Και δεν είναι διάκριση η αναφορά αυτού του αγίου για τις κακές τάσεις που υπάρχουν στη γυναικεία φύση, όπως δεν είναι λάθος οι αναφορές των αγίων σε προβλήματα της ανδρικής φύσης, που έχει διαφορετικά ελαττώματα. Η Χριστιανική πίστη θεωρεί κάθε άνθρωπο ΑΜΑΡΤΩΛΟ, που χρειάζεται θεραπεία. Και η θεραπεία της ψυχής είναι το να ομοιάσει η προσωπικότητά του με την προσωπικότητα του Χριστού, είτε άνδρας είναι αυτός, είτε γυναίκα.

Γιατί η Εκκλησία υποστηρίζει το λεγόμενο άβατον του Αγίου Όρους;

Βάζουμε εδώ ένα τμήμα από ένα διάλογο όπου φαίνεται πως ένας αγιορείτης μοναχός βλέπει το ζήτημα της παρουσίας των γυναικών στα μοναστήρια:

«...Σας πειράζουν οι μανδήλες των γυναικών σε αυτά τα μοναστήρια ... μάλιστα, τότε να μπαίνουν με τα εξώπλατα και τα μαγιό στα μοναστήρια. Έτσι τις θέλετε; Ε τότε να καταργήσουμε και το άβατο εδώ στο Άγιο Όρος, τι το θέλουμε; Δηλαδή είμαστε φανατικοί; Δεν τα ξέρετε καλά τα πράγματα... Μα τα λέτε αυτά επειδή δεν γνωρίζετε τον πόλεμο ενός μοναχού ή μιας μοναχής. Δεν υπάρχει μισογυνισμός ή φανατισμός, αλλά η φυσική αγάπη προς το έτερο φύλο. Μην σκανδαλίζουμε λοιπόν τους μοναχούς όταν πάμε σε ένα μοναστήρι, από αγάπη προς τα παιδιά που αγωνίζονται εκεί μέσα. Γι αυτό ας βάζουν μαντίλα οι νέες κυρίως κοπέλες. Όχι από φανατισμό, αλίμονο. Σας γράφω τι λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος περί των γυναικών για να καταλάβετε:

«Στα σώματα του άνδρα και της γυναίκας είναι κρυμμένη μια αόρατη δύναμη, που τα κάνει να έλκονται, το ένα σώμα με το άλλο... όσο πιο συχνή η προσέγγιση, όσο πιο στενή τόσο πιο δυνατή.... οι μορφές των γυναικών, η όψη τους, η φωνή τους, η λεπτότητα τους εντυπώνονται πολύ βαθιά στις ψυχές μας κατά φυσική ενέργεια... Όταν όμως αποτραβηχτούμε σε ησυχία τότε οι εντυπώσεις αυτές που κόλλησαν επάνω μας, στην ψυχή μας ξεσηκώνονται με ασυνήθιστη ορμή και προκαλούν... πόλεμο.»

Δικαιολογείστε επειδή δεν ξέρετε, αλλά έτσι είναι ο αγώνας των μοναχών. Δεν γίνεται από τα γραφεία στα Εξάρχεια. Εγώ πάντως υποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι εκουσίως σταυρώνονται και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Μην τους πολεμάτε γιατί δεν βγάζετε τίποτε. Αυτοί χαμογελούν όταν σας ακούνε, όπως ένας στρατιώτης ο οποίος πολέμησε στην πρώτη γραμμή και δεν φοβάται τίποτε, δεν υπολογίζει την ζωή του».

Είναι αντιφεμινιστικό το γεγονός ότι απαγορεύεται η είσοδος γυναικών που έχουν έμμηνο ρύση στο ναό;

Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι μια γυναίκα θεωρούνταν ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της (Λευϊτικόν 15/ιε 19-33). Τα αντικείμενα και οι άνθρωποι που άγγιζε εκείνη θεωρούνταν ακάθαρτα. Αυτό ίσχυε για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας, καθαριότητας και υγιεινής.

Ο Β΄ Κανών του αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας του ομολογητού (γύρω στο 260 μ.Χ.) ορίζει ότι δεν είναι σωστό μια γυναίκα να εισέρχεται στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της. Μάλιστα, ο εν λόγω κανόνας λέει χαρακτηριστικά ότι η αιμορροούσα μπορεί να πηγαίνει ως τον πρόναο της εκκλησίας και να προσεύχεται, όπως η γυναίκα που είχε «ρεύσιν αίματος» τόλμησε να αγγίσει μόνο το κάτω μέρος του ρούχου του Χριστού για να γιατρευτεί (Λουκ. 8/η΄ 44). Πρέπει λοιπόν η κάθε γυναίκα που βρίσκεται στις ημέρες τής ακαθαρσίας της, να είναι εξίσου διακριτική με την προσέλευσή της στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να φανταστούμε πως η Εκκλησία διδάσκει κάτι τέτοιο ως τιμωρία για τη γυναικεία φύση. Ο έμμηνος κύκλος δεν είναι καθόλου αμαρτωλό πράγμα, αλλά μια φυσική, θεόδοτη διαδικασία. Η απαγόρευση ισχύει για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας. Όπως δεν είναι σωστό να μπαίνει κάποιος στον ναό με άλλες βρωμιές από σεβασμό προς τον Θεό, έτσι και οι γυναίκες τις ημέρες αυτές πρέπει από μόνες τους να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αξιοπρεπές να παρουσιάζονται έτσι βρώμικες ενώπιον του Θεού.

Γιατί όριζε ο μωσαϊκός νόμος ότι μια λεχώνα ήταν ακάθαρτη; Γιατί μια λεχώνα θεωρούνται ακάθαρτη για διπλό χρονικό διάστημα εάν γεννούσε κορίτσι;

Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι η κάθε λεχώνα ήταν ακάθαρτη. Απαγορευόταν η είσοδός της στο Ναό για 40 ημέρες εάν γεννούσε αγόρι ή για 80 ημέρες εάν γεννούσε κορίτσι (Λευιτικόν 12/ιβ). Η διαφορά αυτή υπήρχε όχι ως ένδειξη κατωτερότητας του γυναικείου φύλου, αλλά ως ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ότι γυναίκα απατήθηκε πρώτη από τον σατανά. Μα δεν ισχύει για εμάς τους Χριστιανούς, καθώς η Παναγία εκπλήρωσε αυτό που απέτυχε η Εύα (βλ. ρητό αγίας Κασσιανής).

Το τμήμα της μωσαϊκής παράδοσης που θέλει τη λεχώνα να μην μπαίνει στο ναό έχει επιβιώσει στην Χριστιανική Εκκλησία. Για κάποιο χρονικό διάστημα μετά τη γέννα, από τα γεννητικά όργανα της γυναίκας τρέχει ακάθαρτο αίμα. Κι όπως εξηγήσαμε, είναι ασεβές να παρουσιάζεται κάποιος ενώπιον του Κυρίου με σωματικές (και πνευματικές) ακαθαρσίες.

Απαγορεύεται στις γυναίκες η είσοδος στο ιερό επειδή είναι γυναίκες;

Ο ΞΘ΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, απαγορεύει ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ να εισέρχονται στο Θυσιαστήριο επειδή είναι λαϊκοί, με εξαίρεση μόνο τον αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν ο πολιτικός αρχηγός του σώματος της Εκκλησίας. Γι αυτό στο ιερό βοηθούν τον παπά συνήθως παιδιά. Και στις γυναίκες απαγορεύεται η είσοδος όπως φαίνεται στον ΜΔ΄ κανόνα της τοπικής συνόδου της Λαοδικείας απλούστατα διότι είναι λαϊκές. Δεν υπάρχει σεξισμός. Η απαγόρευση λοιπόν στο ιερό, τόσο ανδρών, όσο και γυναικών, είναι περίπου σαν τις επιγραφές που συναντούμε σε διάφορες πόρτες, και αναγράφουν: «απαγορεύεται η είσοδος προς πάντας τους μη έχοντας εργασίαν». Και τι εργασία μπορεί να έχει κάποιος στο ιερό αν δεν είναι ιερέας;

Η διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι λοιπόν σαφής και δίκαια, για τη σχέση ΙΣΟΤΗΤΑΣ μεταξύ των δύο φύλων. Και να θυμίσουμε, ότι μετά από τον ίδιο τον Θεό, η Χριστιανική πίστη τιμά την Παναγία, ως το δεύτερο σε εξουσία ον στο σύμπαν. Και η Παναγία είναι ΓΥΝΑΙΚΑ!

Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ορθοδοξία και γυναίκα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Αύγ 27, 2013 11:37 am

Ποιος κάνει "κουμάντο" στην οικογένεια;
Τρίτη, 27 Αύγουστος 2013 - από «Με Παρρησία»

Εικόνα

του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα.

Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, όπου και αν στρέψουμε την προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.

Έκανα τις λίγες αυτές παρατηρήσεις, για να δω τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπει η πλειονότητα των ανθρώπων. Νομίζω όμως ότι εμείς ως χριστιανοί βλέπουμε ακόμη και εκείνα που οι άλλοι δεν προσέχουν. Θεωρούμε ότι το σπουδαιότερο θέμα γενικά για κάθε άνθρωπο είναι το ερώτημα: Τί είναι ο άνθρωπος; Ποιός είναι ο προορισμός του; Γιατί και για ποιό λόγο εμφανίστηκε στον κόσμο; Ποιός σκοπός υπάρχει μπροστά του; Ποιό είναι το νόημα της υπάρξεώς του;

Αν δεν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ούτε σε ένα επίπεδο. Είναι αδύνατον για παράδειγμα να επιτύχουμε αληθινά δίκαια δομή της κοινωνίας χωρίς τη γνώση αυτή. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της κρατικής οργανώσεως, αν δεν έχουμε απάντηση στο κύριο αυτό ερώτημα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με άσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, άδικη καταπίεση του ισχυρού επάνω στον ασθενή, όπως βλέπουμε στο ζωικό κόσμο.

Συνεπώς, τί είναι ο άνθρωπος; Τήν απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Άγια Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γέν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).

Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου.

Γνωρίζουμε επίσης από την ιστορία και από την Αγία Γραφή ότι στην Ανατολή, όπου γεννήθηκαν όλες οι μεγάλες θρησκείες, η κυριότητα του άνδρα επάνω στη γυναίκα ήταν υπερβολικά ισχυρή. Η γυναίκα στη συνείδηση της Ανατολής ήταν κατά κάποιο τρόπο κατώτερο ον. Ακόμη και στο Ευαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, όπως για παράδειγμα: «ΟΙ δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων» (Ματθ. 14,21). Ελάμβαναν οπ’ όψιν μόνο τους άνδρες, ενώ τις γυναίκες ούτε καν τις μετρούσαν. Αλλά αυτό δεν το βλέπουμε μόνο στην Ανατολή.

Έτυχε να διαβάσω, όταν ήμουν νέος, κάποιες στατιστικές που έκαναν μερικοί Γερμανοί μορφωμένοι άνθρωποι για τον ρόλο του άνδρα και τον ρόλο της γυναίκας στην ιστορία του πολιτισμού. Οι πολυμαθείς αυτοί Γερμανοί παρουσίαζαν τα κατορθώματα του άνδρα ως άκρως σημαντικά (παρομοιάζοντας τα ως όρη υψηλά), ενώ από τα κατορθώματα της γυναίκας σημείωναν μόνο μερικά που ούτως ή άλλως γράφτηκαν στην ιστορία του πολιτισμού.

Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27).

Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδά της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.

Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό. Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.

Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

Αποσπάσματα από το βιβλίο: Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, 2010

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Δεκ 27, 2013 4:23 pm

"ουτε ανὴρ χωρὶς γυναικὸς ούτε γυνὴ χωρὶς ανδρὸς εν Κυρίω"

(Α’ Κορ. 11,11)

Της Κυριακής Χριστοδούλου, Φιλολόγου

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εξυψώνει τη γυναίκα ως πρόσωπο αποδίδοντάς της ρόλο ζωτικής σημασίας σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη του νέου ανθρώπου και την παρουσία του μέσα στην κοινωνία. Αντίθετα από διαχρονικές αντιλήψεις και πραγματικότητες, που θέλουν τη γυναίκα περιθωριοποιημένη, η Εκκλησία καταλύει κάθε διάκριση μεταξύ των δύο φύλων, θεωρώντας άνδρες και γυναίκες ως ισότιμα μέλη ενός Σώματος, προικισμένα με τα ίδια πνευματικά χαρίσματα και με κοινό στόχο την Κοινωνία με το Θεό.
Η εξύψωση της γυναίκας βρίσκει την υψηλότερη έκφρασή της στο πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας και ιδίως στη συμβολή της στην ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού. Η Θεοτόκος Μαρία αποτελεί την ιδανική, πανώρια και θαυμαστή γυναίκα, σταθερό πρότυπο κάθε Χριστιανού. Σε ολόκληρη όμως την ιστορία της Εκκλησίας μας συναντάμε Γυναίκες – Πρότυπα, γυναίκες Αγίες που με την αρετή τους υπηρέτησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Η Χαναναία και η Αιμορροούσα διδάσκουν με την πίστη και την επιμονή τους.

Η δακρυρροούσα Πόρνη γίνεται ύψιστο παράδειγμα μετάνοιας. Η Σαμαρείτιδα - Αγία Φωτεινή, η Πρίσκιλλα, η Λυδία, η Αγία Θέκλα και αναρίθμητες άλλες γυναίκες γίνονται συνεργάτες στο έργο του κηρύγματος. Η Εμμέλεια, η Νόνα, η Ανθούσα αναδεικνύονται αληθινές μητέρες. Η Ολυμπιάς, η Φοίβη, η Πενταδία, η Αμπρούκλα, η Σιβινιανή χειροτονούνται διακόνισσες και αφοσιώνονται στο πολύπλευρο έργο τους με ευλάβεια. Ο ρόλος των διακονισσών ήταν πολύ καθοριστικός στο χώρο της Εκκλησίας και ο σεβασμός προς το πρόσωπό τους καθολικός. Πρέπει βέβαια να διευκρινιστεί ότι δεν αναλάμβαναν οποιαδήποτε υπηρεσία που να σχετίζεται με το Θυσιαστήριο.

Στο ίδιο έργο διακονίας αφοσιώνονται και πάρα πολλές γυναίκες στις μέρες μας, στα πλαίσια πληθώρας δραστηριοτήτων της Ενορίας τους, είτε αυτές σχετίζονται με φιλανθρωπική δράση, είτε με την κατήχηση και γενικότερα τη χριστιανική αγωγή, είτε με άλλες πνευματικές ευκαιρίες (κατασκηνώσεις, συνέδρια κτλ.). Η συμμετοχή της γυναίκας στο διακονικό αυτό έργο συνδέεται άρρηκτα με την ιδιαίτερη γυναικεία φύση και πνευματικότητα. Η γυναίκα με αυτό τον τρόπο αξιοποιεί προσωπικά και έμφυτα χαρίσματά της, προσφέροντας δυναμικά το μερίδιό της στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας ως λατρευτικής κοινότητας. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η ζωή μιας Ενορίας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αγάπη, τη θυσία και την προσφορά όλων αυτών των γυναικών.

Προηγουμένως μνημονεύθηκαν άξιες γυναίκες – μητέρες, με πρώτο τιμώμενο πρόσωπο την Παναγία - Μητέρα του Θεού. Ο ρόλος της γυναίκας, συνεπώς η θέση της μέσα στην Εκκλησία, ως μητέρα καταξιώνει στο έπακρο τη γυναικεία ύπαρξη. Το μεγαλείο της μητρότητας, το οποίο περικλείει εκτός από την τεκνογονία και την ανατροφή των παιδιών, καθιστά τη γυναίκα ως πρώτη συλλειτουργό στη δημιουργία του ανθρώπου, δηλαδή ως πηγή ζωής. Είναι ο πυρήνας του κυττάρου που λέγεται οικογένεια – κοινωνία.

Στα πλαίσια του γυναικείου έργου δεν πρέπει να παραλειφθεί η σπουδαιότητα του γυναικείου μοναχισμού, ο οποίος συνέβαλε στην ανύψωση της θέσης των γυναικών στην Εκκλησία. Δηλώνεται έτσι όχι μόνο ο κοινωνικός ρόλος και η προσφορά τους στην κοσμική ζωή, αλλά και η πνευματική τους δύναμη στο μοναχικό βίο.

Η ιδιαιτερότητα της γυναίκας και των λειτουργημάτων που επιτελεί μέσα στην Εκκλησία την καθιστά αναμφισβήτητα ισότιμο μέλος προς τον άνδρα. Στην Ορθοδοξία ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα αποτελεί θεμελιώδη αρχή. Γι’ αυτό και δε χρησιμοποιεί την έννοια της ισότητας, αλλά υποστηρίζει την έννοια της ισοτιμίας ανάμεσα στα δύο φύλα, ανάμεσα στα πρόσωπα. Το γεγονός ότι εξαιρούνται οι γυναίκες από το μυστήριο της Iεροσύνης, σε καμιά περίπτωση σημαίνει υποτίμηση της Γυναίκας, όπως θέλουν κάποιοι να θεωρούν.

Η Ιεροσύνη δεν είναι ένα εκκλησιαστικό επάγγελμα, ούτε έχει τυπικό ή εθιμικό χαρακτήρα. Πρόκειται για Μυστήριο θεσμοθετημένο από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, δοσμένο από Εκείνον μόνο στους Αποστόλους και στους συνεχιστές του έργου τους Άνδρες-Κληρικούς. Το γιατί δόθηκε αυτή η δυνατότητα μόνο στο ανδρικό φύλο, ερμηνεύεται ανθρωπίνως ως οφειλόμενο σε λόγους καθαρά πρακτικούς και βιολογικούς. Ο Άνθρωπος, άλλωστε, καλείται με πίστη – εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον να δέχεται και να ζει τις θείες αλήθειες και ενέργειες. Το γεγονός αυτό όμως δεν αφαιρεί από την αξία της γυναίκας ως προσώπου. Η δυνατότητα άλλωστε της αγιότητας υπάρχει ελεύθερα και ισότιμα και στα δύο φύλα. Ας μην ξεχνάμε και το εξής: Το σώμα έχει πολλά μέλη και το κάθε μέλος έχει τη δική του αποστολή, η οποία με την αξία και τη μοναδικότητά της συμβάλλει στη γενική αρμονία.

Πηγή:http://www.agioritikovima.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Δεκ 27, 2013 4:37 pm

Η θέση της γυναίκας στην ορθόδοξη θεολογία και ζωή

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως καθοδηγείται από την Αγία Γραφή και από την Ιερά Παράδοση, έχει συνείδηση της ιερότητας και της πληρότητας του προσώπου της γυναίκας, αποδίδει δε στην γυναίκα την ισότιμη θέση και αξία μαζί με τον άνδρα. Αυτή η συνείδηση της Εκκλησίας βρήκε την ύψιστη έκφρασή της στο μοναδικό πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγίας Μητέρας όπως την αποκαλούμε αλλιώς, καθώς και στα πρόσωπα μυριάδων αγίων γυναικών, τόσο των πρώτων αιώνων, όσο και των νεώτερων χρόνων. Όταν αναφερόμαστε στη χριστιανή γυναίκα, οφείλουμε να σκεπτώμεθα ότι η χριστιανή γυναίκα είναι βαπτισμένη και χρισμένη και έχει έτσι λάβει τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, έχει αγιοπνευματικά χαρίσματα. Και ακόμη περισσότερο έχει την δυνατότητα της κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Γίνεται και αυτή Χριστοφόρος και Θεοφόρος, φορέας του Παρακλήτου, κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι. Απ' αυτή την μυστηριακή θεμελίωση εκπηγάζει και η χαρισματική άποψη περί της χριστιανής γυναίκας. Στην αρχαία Εκκλησία λειτούργησε και ο γνωστός θεσμός της διακόνισσας, ο οποίος, βέβαια, πολύ αργότερα έπεσε σε αχρηστία, αλλά μελετάται πάντως σήμερα η αναβίωσή του. Ο Χριστιανισμός εξύψωσε πραγματικά ουσιαστικά και θαρραλέα την γυναίκα. Δεν θα πρέπει δε να λησμονήσουμε τις μαθήτριες του Χριστού, όπως μας τις παρουσιάζουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, είτε ως φιλόστοργους διακόνους του Χριστού, είτε ως αφοσιωμένες μαθήτριες, είτε ως τολμηρές μυροφόρες, είτε ως ευαγγελίστριες του μηνύματος της Αναστάσεως του Χριστού. Αλλά και ως συνεργάτιδες στο ιεραποστολικό έργο των Αποστόλων εμφανίζονται οι ευσεβείς γυναίκες και μνημονεύονται στα έργα τους. Υπογραμμίζουμε δύο ονόματα γυναικών ως παράδειγμα. Το ένα όνομα είναι της Λυδίας της πορφυροπώλιδος, από τους Φιλίππους της Θράκης, η οποία ασπάζεται τον Χριστιανισμό μετά το κήρυγμα του Απ. Παύλου και γίνεται η πρώτη Ευρωπαία χριστιανή γυναίκα. Και το δεύτερο όνομα είναι της Πρίσκιλλας που μνημονεύεται στις Πράξεις των Αποστόλων, η οποία μαζί με τον σύζυγό της ήσαν πολυτιμότατοι συνεργάτες του Απ. Παύλου, γεγονός που έκανε τον Απόστολο των Εθνών να της απονείμει τον τιμητικότατο τίτλο της "συνεργάτου". Είναι ακόμη γνωστόν ότι όπισθεν μεγάλων ανδρών και Πατέρων της Εκκλησίας κρύβονταν ευλαβείς μανάδες, γυναίκες βαθειάς πίστεως και αρετής. Τέτοιες υπήρξαν η Εμμέλεια, η Νόνα, η Ανθούσα, η Μόνικα, η Ολυμπιάς. Μάλιστα για την τελευταία αξίζει να μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα από την Λαυσαϊκή Ιστορία του Παλλαδἰου: "Ἀμέτροις δακρύοις νύκτωρ καί μεθ᾽ ἡμέραν ἀνενδεῶς συμβιώσασα, ὑποταττομένη πάσῃ φύσει ἀνθρωπίνῃ διά τόν Κύριον, μετά πάσης εὐλαβείας ὑποκλινομένη τοῖς ἐπισκόποις καί τοῖς ἁγίοις, σεβοῦσα τό πρεσβυτέριον, τιμῶσα τόν κλῆρον, αἰδουμένη τήν ἄσκησιν... τούς πάντας ἐλεοῦσα, τούς πενομένους ἀφειδῶς οἰκτείρουσα, πολλάς τε τῶν ἀπίστων κατηχήσασα γυναῖκας καί τά πρός τήν ζωήν ἐπικουρήσασα, ἀείμνηστον χρηστότητος ὄνομα διά παντός τοῦ βίου κατηλέησεν".

Στην πορεία της ζωής της Εκκλησίας δεν έπαψαν οι γυναίκες να εργάζονται στο χώρο Της, σε έργα τόσο φιλανθρωπικά και πρόνοιας για τον κάθε άνθρωπο, όσο και στα έργα της ιεραποστολής και παρουσίας του χριστιανικού μηνύματος στον κόσμο. Οι άγιες μορφές της Φοίβης, της Μακρίνας, της Αικατερίνης της σοφής, της Νίνας στη Γεωργία, της Όλγας στη Ρωσία, της Φιλοθέης της Αθηναίας, πολλά έχουν να μας πουν, να μας διδάξουν και να μας εμπνεύσουν για την στέρεη οικοδόμηση ενός υγιούς ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έχει λεχθεί άλλωστε και είναι γεγονός, ότι οι γυναίκες είναι σε θέση να κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους. Είναι ικανές να φέρουν στη γη περισσότερη κατανόηση, δικαιοσύνη και αγάπη. Χρέος, επομένως, κάθε γυναίκας είναι να συνειδητοποιήσει τον πλούσιο ψυχικό της κόσμο και να θέσει τα φυσικά της αυτά προσόντα στην υπηρεσία της αποστολής της στον σύγχρονο κόσμο, είτε στην Ευρώπη είτε αλλού.

Η Ορθοδοξία δεν μένει σε μια άψυχη ψευδοσυντήρηση, σε μια νεκρή τυπολογία, μακρυά και έξω από τα προβλήματα της κοινωνίας και την αγωνία του κόσμου. Η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε κούφιος μοντερνισμός, ακολουθώντας δουλικά τα ποικίλα υλιστικά συνθήματα της εποχής, ούτε βέβαια και ξηρά παρελθοντολογία. Η Ορθοδοξία, ζώσα και δυναμική, παρούσα και ανανεωτική βαδίζει την οδό της διακρίσεως, της ενότητος και της αγάπης. Είναι φως και άλας στην κοινωνία. Σκοπός της είναι να ρίξει το φως της Μεταμορφώσεως του Χριστού στην καθημερινή επικαιρότητα και να πραγματοποιήσει την ανάκληση από την έκπτωση και την επάνοδο στην οικείωση του Θεού.

Ειδικότερα, η Ορθόδοξη Εκκλησία μελετά με πολύ ενδιαφέρον όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη γυναίκα και καταβάλλει γενναίες προσπέθειες, αφ' ενός μεν για την προώθηση των θετικών στοιχείων, αφ' ετέρου δε για την καταπολέμηση και εκρίζωση των αρνητικών. Πολύ σημαντικό είναι να βοηθηθεί η σύγχρονη γυναίκα στην εκπλήρωση του μητρικού της ρόλου, να ενισχυθεί στην καθόλου εκπαίδευσή της, να προστατευθεί στους χώρους εργασίας της, να της δοθεί η δυνατότητα περαιτέρω αξιοποιήσεως του ελεύθερου χρόνου της, να βοηθηθεί στην τρίτη ηλικία της κ.α. Από την άλλη μεριά πρέπει να σταματήσει επιτέλους η υποβάθμιση του προσώπου της γυναίκας, η εμπορική εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος και να προστατευθούν απολύτως οι άπορες, οι άνεργες, οι άστεγες, οι κοινωνικά αποκλεισμένες, οι βιασμένες και κακοποιημένες γυναίκες, οι άγαμες μητέρες, οι εγκαταλελειμμένες. Η ζεστή αγκαλιά της Εκκλησίας πάντοτε θα αποτελεί το ασφαλές καταφύγιο για κάθε μια τέτοια περίπτωση.

Πηγή:http://www.pemptousia.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Σάβ Δεκ 28, 2013 9:58 am

Η Γυναίκα μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η ΓΥΝΑΙΚΑ μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας έχει μια σπουδαία θέση και ένα σημαντικό ρόλο. Χωρίς την ασύγκριτη συμβολή του γυναικείου στοιχείου, δεν μπορεί κανείς να μιλά για Ορθοδοξία.


Η γυναίκα είναι το στόμα, τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, Η αναπνοή της Ορθοδοξίας. Η γυναίκα είναι η σάρκα και τα οστά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αυτό το μεγαλείο της Ορθόδοξης γυναίκας μέσα στην Εκκλησία το βρίσκουμε κατάσπαρτο μέσα στο διάβα της ιστορίας.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

ΜΕΣΑ στην Εκκλησία, μέσα στην Ιστορία, πρώτο όνομα γυναίκας είναι η νέα Εύα, η Παναγία. Ορθοδοξία χωρίς την Υπεραγία Θεοτόκο δε νοείται.

Αυτή είναι η γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Είναι η Μητέρα κάθε ανθρώπου, γιατί είναι η Μητέρα του Θεανθρώπου.

Εμείς οι Έλληνες τιμούμε ιδιαίτερα την Παναγία. Στο Βυζάντιο, η Βασιλεύουσα ήταν και είναι η κατ' εξοχήν πόλη της Παναγίας. Δώδεκα Εκκλησίες της Κωνσταντινουπόλεως είναι αφιερωμένες σ' αυτήν, εις τύπον των δώδεκα Αποστόλων. Το καύχημα της Κωνσταντινουπόλεως είναι η Παναγία με τους 12 Αποστόλους. Μια από αυτές τις Εκκλησίες είναι η Παναγία των Βλαχερνών.

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΜΕΣΑ στην Ορθοδοξία δεν είναι μόνο η Παναγία. Αν πάρουμε την Αγία Γραφή, θα δούμε πρώτες τις Μυροφόρες. Μετά την ταφή, χωρίς φόβο, αψηφώντας το σκοτάδι και τους φρουρούς, πήγαν στον τάφο «λίαν πρωί», κομίζοντας τα μύρα (Μάρκ. 16, 1-8).

Πολλές δυσκολίες και εμπόδια, αλλά η γυναίκα, οι Μυροφόρες τα υπερνικούν. Έτσι σκορπάται το φως της Ανάστασης, της Χαράς και της Ελπίδας. Και όλα αυτά από τις γυναίκες.

Ένα ακόμη παράδειγμα, γυναικείας προσφοράς και μεγαλείου, το βρίσκουμε στον Απόστολο Παύλο, στην προς Ρωμαίους (Ρωμ. 16, 1-16).

Το 16ο κεφάλαιο αυτής της επιστολής αναφέρεται στη γυ­ναικεία προσφορά. Αρχίζοντας ο Απ. Παύλος, συστήνει στους παραλήπτες της επιστολής να δεχθούν τη Φοίβη ως ισάξια των Αγίων, «αξίως των Αγίων», και να της προσφέρουν οποιοδήποτε πράγμα έχει ανάγκη. Γιατί αυτή διακόνησε την Εκκλησία τις Κεχρεές. Διακόνησε ακόμη πολλούς χριστιανούς, και αυτός ο Απ. Παύλος διακονήθηκε από αυτή. «Αυτή προστάτης πολλών εγεννήθη και αυτού εμού».

Σ' αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος δεν αναφέρει μόνο τη Φοίβη, αλλά και αρκετές άλλες γυναίκες, όπως την Πρίσκιλλα, τη Μαριάμ, την Ιουνία, την Περσίδα, την Ιουλία και την αδελφή του Νηρέα.

Όλα αυτά τα γυναικεία ονόματα είναι Απόστολοι γυναίκες, οι όποιες διακόνησαν μαζί με τους Αποστόλους, εργάσθηκαν για το Ευαγγέλιο, εκοπίασαν για το φωτισμό των εθνών.

ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η ΑΓΙΑ Γραφή μας παρουσιάζει σπουδαία γυναικεία αναστήματα προσφοράς και αγάπης μέσα στην Εκκλησία. Αν προχωρήσουμε όμως μέσα στην ιστορία, μέχρι πού να φθάσουμε στο Βυζάντιο, θα συναντήσουμε κατά την περίοδο των διωγμών πλήθος γυναικών Μαρτύρων.

Να σταθούμε όμως στο Βυζάντιο, όπου κατά βάθος μια Χριστιανή γυναίκα απάλλαξε την Εκκλησία από τους διωγμούς. Και αυτή είναι η Αγία Ελένη. Γιατί πίσω από τα Χριστιανικά, λαμπρά έργα του γιου της, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, βρίσκεται αυτή.

Εκείνη, με το Χριστιανικό της βίο γαλούχησε και καθοδήγησε σ' αυτά τα έργα, στα οποία μεγαλούργησε ο Άγιος Κωνσταντίνος. Γι' αυτό, πολύ ορθά, η Εκκλησία μας τους ονομάζει Ισαπόστολους, τους εικονογραφεί μαζί και τους τιμά την ίδια μέρα.

Και όλα αυτά τα κάμνει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, γιατί η προσφορά τους είναι η ίδια. Ό,τι πρόσφερε ο γιος, πρόσφερε και η μητέρα. Η σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν αποτελεί αποκλειστικό έργο του Μ. Κωνσταντίνου, αλλά και της μητέρας του, της Αγίας Ελένης, η όποια συνέβαλε σ' αύτη, όπως και στην ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού.

Μέσα στο Βυζάντιο η γυναίκα της Ορθοδοξίας παίζει ένα σπουδαίο ρόλο. Η γυναίκα του Βυζαντίου αγωνίζεται για τη διατήρηση του ορθού δόγματος και την προβολή της Αλήθειας.

Μια από αυτές είναι και η Πουλχερία, αδελφή του Θεοδοσίου του Μικρού και γυναίκα του Μαρκιανού. Αυτή βοήθησε τα μέγιστα στο να συγκληθεί η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451).

Η Πουλχερία είναι κόσμημα για την Ορθοοξία. Μαζί της όμως συλλαμπρύνονται και πολλές άλλες αδελφές και μητέρες, όπως των τριών Ιεραρχών. Οι τρεις Ιεράρχες δε θα έφθαναν σ' αυτά τα ύψη χωρίς και τη συμβολή των μητέρων και αδελφών τους.

Η συμβολή της μητέρας φαίνεται και στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), η οποία έγινε χάρη στο ρόλο που διαδραμάτισε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ και η μητέρα του Ειρήνη.

Ακόμη και στο να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της συνέδραμε ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ΄ με τη μητέρα του Θεοδώρα, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην Αναστήλωση των Ιερών Εικόνων.

Η γυναίκα μέσα στο Βυζάντιο έπαιξε έναν πρωτεύοντα ρόλο για τα Εκκλησιαστικά ζητήματα, έστω και αν δε φαινόταν πολλές φορές η ίδια. Ο ρόλος της παρουσιάζεται με άμεσο αλλά και με έμμεσο τρόπο. Δεν έχει όμως σημασία με ποιό τρόπο δρούσε. Σημασία έχει, η δράση της. Και η δράση της είναι πολύ αξιόλογη και σπουδαία.

Η σπουδαιότητα αυτή επικεντρώνεται στην προβολή της Ορθοδοξίας, στην καταπολέμηση των αιρέσεων και στη διατήρηση της Αλήθειας του Λόγου του Θεού.

ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το 1453 η Βασιλεύουσα, λόγω των αμαρτιών της έπεσε. Η γυναίκα όμως της Ορθοδοξίας παρέμεινε όρθια, δε λύγισε. Μπορεί να εξευτελίστηκε, να ταπεινώθηκε από τους Τούρκους, το φρόνημα της, η ψυχή της μένει αδούλωτη.

Προτιμά να χορέψει στο Ζάλλογο το χορό του θανάτου, παρά να προδώσει τα ιερά και τα όσια της. Καίεται στη Χίο, παρά να φορέσει φερετζέ. Σχολείο της έχει την Εκκλησία, όπου γίνεται το κρυφό Σχολείο. Βιβλίο της είναι η Αγία Γραφή και ως τροφή της έχει την Αλήθεια, τα δόγματα της Ορθοδοξίας.

Έτσι, με όλα αυτά, φθάνει στο σημείο που να οδηγεί τα παιδιά της να επαναστατήσουν. Τους χάλκεψε την ψυχή, για να βαδίσουν προς την ελευθερία.

Το θεωρεί τιμή της, γιατί το παιδί της γίνεται άρματωλος και κλέφτης. Είναι καύχημα της, γιατί ο νέος της θυσιάζεται για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία.

ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ της Ορθόδοξης Ελλάδας ποτέ δεν τα βάζει κάτω. Είναι παντού παρούσα, τόσο στην περίοδο της σκλαβιάς όσο και στην ελευθερία. Η κατοχή από τους Γερμανούς της ατσαλώνει τη θέληση και της φουντώνει τον αγωνιστικό παλμό.

Με εκπρόσωπο της τη Σοφία Βέμπο χλευάζει το Γερμανό κατακτητή. Τα οδυνηρά και δραματικά γεγονότα της γερμανικής κατοχής μας είναι γνωστά με αντιπροσωπευτική ηρωίδα στον Αγώνα της Εθνικής μας Αντιστάσεως τη θρυλική Λέλα Καραγιάννη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ της Ορθοδοξίας είναι ένα υπέρθερμο καμίνι, που κάμνει τα σίδερα της σκλαβιάς να λιώνουν, τα ψεύδη να διαλύονται, τις κακοδοξίες να εξαφανίζονται, τους αιρετικούς να κατατροπώνονται, τους εχθρούς να καταισχύνονται, την αλήθεια να λάμπει, την Ορθοδοξία να ακτινοβολεί.

Μέσα σ' αυτά όλα μέσα σ' αυτό τον αγώνα, την Ορθόδοξη θύελλα, η γυναίκα προπορεύεται. Αυτή είναι η γυναίκα της Ορθοδοξίας. Αυτή είναι η γυναίκα της Ελλάδας. Αυτή είναι το παράδειγμα προς μίμηση.

Πηγή: http://www.timiosstavros.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Ιαν 01, 2014 11:33 am

Τί λέει η Αγία Γραφή για τις γυναίκες

Εικόνα


Η χριστιανική πίστη κηρύσσει ακριβώς ότι ο προορισμός του ανθρώπου δεν είναι κάποια εγκόσμια «χρήση». Κάθε άνθρωπος καλείται να «θεωθεί», δηλαδή να γίνει κατά χάριν θεός, μέτοχος της άκτιστης δόξας του αληθινού Θεού, η οποία είναι η αιώνια ζωή. Ο ύψιστος αυτός θείος προορισμός, η αφάνταστη αυτή τιμή και δωρεά εκ μέρους του Κυρίου είναι για κάθε έναν άνθρωπο, είτε άνδρας είναι αυτός είτε γυναίκα. Για τον Θεό κάθε άνθρωπος είναι κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, το οποίο αυτός ο ίδιος έφτιαξε για να ζει και να χαίρεται όλη την απεραντοσύνη Του.

Η γυναίκα με κανέναν τρόπο δεν υστερεί σε αξία σε σχέση με τον άνδρα. Η γυναίκα έχει για τον Θεό την ίδια αξία που έχει ένας άνδρας, και το αντίστροφο. Τα δύο φύλα είναι ισότιμα, αλλά όχι ίσα. Άλλη θέση έχει η γυναίκα, άλλη ο άνδρας. Υπάρχει λόγος που ο Θεός έφτιαξε δύο φύλα και όχι ένα. Δεν έγινε έτσι στην τύχη. Το κάθε φύλο εξυπηρετεί κάποιες δικές του επιμέρους λειτουργίες. Δεν είναι «απαξίωση» για μια γυναίκα το να μην μπορεί να παριστάνει τον άνδρα και να κάνει πράγματα που δεν αρμόζουν στην φύση της, όπως δεν είναι «απαξίωση» και για έναν άνδρα το να μην μπορεί να φοράει σουτιέν και φουστάνια, να έχει έμμηνο κύκλο, να κυοφορεί, να τίκτει, να γαλουχεί κλπ κλπ.

Ας μην ξεχνούμε ότι γυναίκα είναι αυτή που κατέβασε τον Θεό στην γη. Γυναίκα είναι αυτή που κατέχει τα «δευτερεία» της Αγίας Τριάδος. Γυναίκα είναι το εκλεκτότερο πράγμα που είχε να παρουσιάσει ολόκληρη η ανθρωπότητα, η κορωνίδα ολόκληρου του ορατού και αοράτου κόσμου. Σας προκαλούμε να ρίξετε μια ματιά στους Οίκους και στον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, και στην υπόλοιπη θεομητορική υμνολογία. Και σκεφτείτε, όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται σε μια γυναίκα…

Ο Θεός δεν απαξιώνει κανένα. Αντίθετα, η σχέση με τον Θεό είναι αυτό που πραγματικά καταξιώνει τον άνθρωπο, που τον κάνει «θεό», παιδί του Θεού, και του δίνει το παν…

Ας δούμε μερικά πράγματα που λέει η Αγία Γραφή συγκεκριμένα για τις γυναίκες:

«Ευτυχής είναι ο άνδρας εκείνος, ο οποίος έχει αγαθήν γυναίκα. Ο αριθμός των ετών της ζωής του θα είναι διπλάσιος. Γυναίκα ευγενούς χαρακτήρος και σθεναρή ευφραίνει τον άνδρα της, τα δέ έτη της ζωής του θα τα γεμίση με ειρήνην. Γυναίκα αγαθή είναι αγαθόν δώρον, που προσφέρεται από τον Κύριον εις εκείνους οι οποίοι τον φοβούνται. Του πλουσίου και του πτωχού η καρδία είναι χαρούμενη, και εις κάθε περίστασιν το πρόσωπόν των είναι ιλαρόν, εάν έχουν ενάρετον σύζυγον.» (Σοφία Σειράχ κς΄ 1-4)

«Όμως η χάρις (δηλαδή η ψυχική ευγένεια και καλωσύνη) της συζύγου τέρπει τον άνδρα της. Η δέ ορθοφροσύνη και η καλή διαγωγή της θα στερεώσουν και θα θρέψουν τα οστά του. Δωρεά Θεού είναι γυναίκα σιωπηλή. Δεν υπάρχει δέ αντάλλαγμα μιάς γυναικείας ψυχής, μορφωμένης κατά Θεόν. Η εντροπαλή και συνεσταλμένη σύζυγος είναι διπλή χάρις παρά του Θεού, και δεν υπάρχει ζύγι ικανόν να σταθμίση την αξίαν της εναρέτου αυτής ψυχής. Όπως ο ανατέλλων ήλιος εις τα ύψη του ουρανού του Κυρίου, έτσι και το ψυχικόν κάλλος της εναρέτου γυναικός λάμπει μέσα εις τον στολισμόν της οικίας της. Όπως λάμπει ο λύχνος επάνω εις την ιεράν επτάφωτον λυχνίαν, έτσι ακτινοβολεί και η ωραιότης του προσώπου της εις το καμαρωτόν σώμα της. Όπως είναι οι χρυσοί στύλοι επάνω εις τα αργυρά βάθρα των, έτσι και οι ωραίοι πόδες στηρίζουν το καλοδεμένον στήθος, το ωραίον σώμα της.» (Σοφία Σειράχ κς΄ 13-18)

«Γυναίκα άξιαν ποιος θα ημπορέση να βρή; Μια τέτοια γυναίκα είναι πολυτιμωτέρα και από τους πολυτίμους λίθους. Εις αυτήν έχει πεποίθησιν και στηρίζεται με θάρρος η καρδία του ανδρός της. Μια τέτοια γυναίκα δεν πρόκειται να ξεμείνει από αγαθά λάφυρα. Καθ’ όλον της τον βίον εργάζεται διά το καλόν του ανδρός της. Μαζεύοντας μαλλί και λινάρι, κατασκευάζει με τα ίδια της τα χέρια πράγματα χρήσιμα διά το σπίτι. Ομοιάζει με το πλοίον, το οποίον μεταφέρει εμπορεύματα από μακρυνάς περιοχάς. Έτσι και αυτή συγκεντρώνει τον πλούτον της διά το καλόν του σπιτιού. Εξυπνά πολύ πρωί, νύχτα. Ετοιμάζει και δίδει τροφάς εις τους ανθρώπους του σπιτιού της, κανονίζει δέ τα έργα των υπηρετριών. Όταν εύρη κάποιο καλό χωράφι, το αγοράζει και με τους κόπους των χειρών της το καλλιεργεί, το φυτεύει, το μεταβάλλει εις αγρόκτημα αποδοτικόν. Αφού ζώση καλά την μέσην της, εργάζεται με τα χέρια της έντονα και με ζήλον εις το έργον της. Εδοκίμασε και απέκτησε προσωπικήν πείραν, ότι είναι καλόν να εργάζεται κανείς. Διά τούτο και ο λύχνος της δεν σβήνει καθ’ όλον το διάστημα της νυκτός. Απλώνει τα χέρια της εις όλα, όσα συμφέρουν και εξυπηρετούν το σπίτι. Ειδικώτερα τα χέρια της τα στηρίζει εις το αδράχτι, το οποίον και συνεχώς εργάζεται. Αλλά ανοίγει τα χέρια της και απλόχερα δίδει εις τους πτωχούς. Δίδει εις τον στερούμενον από τον καρπόν των χειρών της. Ο σύζυγός της, εάν απουσιάση επί τι χρονικόν διάστημα, δεν ανησυχεί και δεν μεριμνά διά τα έργα και τα πράγματα του σπιτιού. Διότι όλοι οι εν τω οίκω της είναι καλά ενδεδυμένοι. Διπλάς χλαίνας έκαμε διά τον σύζυγόν της. Λινά λευκά ενδύματα και ενδύματα πορφυρά ητοίμασε διά τον εαυτόν της. Περίβλεπτος και αξιοθαύμαστος γίνεται ο σύζυγός της εις τας πύλας των τειχών της πόλεως, όταν παρακάθηται εις συνέδριον με τους γεροντοτέρους άνδρας της χώρας. Αυτή κατασκευάζει σινδόνας, τας οποίας πωλεί εις τους Φοίνικας. Κατασκευάζει και ζώνας, τας οποίας πωλεί εις τους Χαναναίους. Έτσι αυτή με την εργασίαν και την καλήν συμπεριφοράν της αποκτά δύναμιν και ευπρεπή εμφάνισιν. Θα ευφρανθή κατά τας ημέρας των γηρατειών της. Ανοίγει το στόμα της και ομιλή πάντοτε μετά προσοχής, σύμφωνα με τον νόμον του Θεού· έχει θέσει τάξιν εις την γλώσσαν της. Το σπίτι της είναι στεγνό, χωρίς υγρασίαν και σταλάγματα της βροχής· είναι αναπαυτικό. Ψωμί οκνηρίας και τεμπελιάς δεν έφαγε ποτέ. Και το στόμα της το ανοίγει με σοφίαν και σύνεσιν, σύμφωνα με τους θείους και ανθρωπίνους νόμους. Ευλογήθηκε από τον Θεόν η φιλανθρωπία και η καλωσύνη της. Και χάρις εις την ευλογίαν του Κυρίου ανέστησε τα τέκνα της. Αυτά επλούτησαν και ο σύζυγός της την επήνεσε (και της είπε) : Πολλαί γυναίκες απέκτησαν πλούτον, πολλαί απέκτησαν δύναμιν, σύ όμως έχεις ξεπεράσει όλας. Αι φιλαρέσκειαι της γυναικός είναι ψεύτικα πράγματα και το κάλλος της είναι προσωρινόν και παροδικόν. Διότι μόνον η συνετή και φρόνιμος γυναίκα ευλογείται από τον Θεόν. Ας υμνή δέ αυτή και ας δοξάζη τον φόβον του Κυρίου. Επαινέσατε και σείς αυτήν. Δίκαιον είναι και ο σύζυγός της να εγκωμιάζεται δι’ αυτήν εις τας πύλας των τειχών της πόλεως, όπου γίνονται αι συγκεντρώσεις.» (Παροιμίαι λα΄ 10-31)

«Γυναίκα κοσμημένη με ηθικά χαρίσματα γίνεται αφορμή και αιτία δόξης διά τον σύζυγόν της. Εξ αντιθέτου η γυναίκα η οποία μισεί και αποστρέφεται την δικαιοσύνην και την αρετήν, γίνεται αιτία και εστία καταφρονήσεως και εξευτελισμού διά τον άνδρα της.» (Παροιμίαι ια΄ 16)

«Γυναίκα ευγενούς χαρακτήρος και σθεναρή είναι στέφανος δόξης διά τον άνδρα της. Εξ αντιθέτου, η κακότροπος γυναίκα καταστρέφει τον άνδρα της, όπως ο σκώληξ κατατρώγει το ξύλον.» (Παροιμίαι ιβ΄ 4)

«Αι σοφαί γυναίκες έκτισαν (με την νοικοκυρωσύνην) και ανέδειξαν τα σπίτια και την οικογένειάν των, ενώ η άμυαλος γυναίκα εξεθεμελίωσε με τα ίδια της τα χέρια το σπίτι της.» (Παροιμίαι ιδ΄ 1)

«Εκείνος που ευρήκε γυναίκα αγαθήν, επέτυχε πολλάς ωφελείας και κέρδη. Επήρε από τον ίδιον τον Θεόν ήρεμον και ευχάριστον ζωήν. Όποιος όμως διώχνει την αγαθήν γυναίκα του, διώχνει μαζή με αυτήν και τα αγαθά.» (Παρομίαι ιη΄ 22-22α)

Πηγή: http://www.diakonima.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Ιαν 01, 2014 11:36 am

Τί λέει η Αγία Γραφή για τις γυναίκες

η συνέχεια...

«Αι γυναίκες να υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, σαν να υποτάσσεσθε εις τον Κύριον. Διότι ο άνδρας είναι κεφαλή (ο αρχηγός) της γυναικός, όπως και ο Χριστός είναι κεφαλή της εκκλησίας, ο οποίος όμως Χριστός είναι σωτήρ του σώματος της Εκκλησίας (όλων δηλαδή ανεξαιρέτως των πιστών). Αλλ’ όπως η Εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, έτσι και αι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται εις τους άνδρας των εις κάθε τι. Οι άνδρες να αγαπάτε τας γυναίκας σας, όπως και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εθυσίασεν τον εαυτόν του υπέρ αυτής , διά να την αγιάση, καθαρίσας αυτήν με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου. Και τούτο, διά να την καταστήση και την παραστήση εις το πλευρόν του ένδοξον, χωρίς αυτή πλέον να έχη καμμίαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τίποτε άλλο από τα τοιαύτα, άλλα να είναι αγία και άμεμπτος. Έτσι και οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τας γυναίκας των, όπως αγαπούν τα ιδικά των σώματα. Εκείνος που αγαπά την γυναίκα του, τον εαυτόν του αγαπά. Διότι ποτέ κανείς δεν εμίσησε το σώμα του, αλλά το τρέφει με πολύ ενδιαφέρον και το περιθάλπει, όπως και ο Κύριος τρέφει και περιθάλπει την εκκλησίαν του, που είναι σώμα του. Διότι είμεθα μέλη από την σάρκα του και από τα οστά του. «Ένεκα τούτου θα αφήση ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα αυτού και θα προσκολληθή προς την γυναίκα αυτού και θα είναι οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γένεσις β΄ 24). Το μυστήριον τούτο (που ευρίσκεται εις τα λόγια αυτά του Αδάμ) είναι μέγα, και μάλιστα εγώ σας λέγω ότι αναφέρεται εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν. Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας από σάς ας αγαπά την γυναίκα του, έτσι ακριβώς, όπως αγαπά τον εαυτόν του. Η δέ γυναίκα να σέβεται και να τιμά τον άνδρα.» (Προς Εφεσίους ε΄ 22-33)

«Αι γυναίκες να υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, σαν να υποτάσσεσθε εις τον Κύριον. Οι άνδρες να αγαπάτε τας γυναίκας σας και να μή φέρεσθε με πικρίαν και αποτομίαν προς αυτάς.» (Προς Κολασσαείς γ΄18-19)

«Ομοίως και αι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται εις τους άνδρας των, ώστε, και εάν μερικοί από αυτούς δεν υπακούουν εις τον λόγον του Ευαγγελίου, να κερδηθούν χωρίς λόγια, αλλά με την συμπεριφοράν των γυναικών, όταν θα ίδουν και θα εννοήσουν καλά την αγνήν συμπεριφοράν σας. Ας μή είναι ο εξωτερικός στολισμός, το εξεζητημένον πλέξιμον των μαλλιών της κεφαλής και τα χρυσά περιδέραια ή το ντύσιμο με πολυτελή φορέματα ο στολισμός τους, αλλά ο κρυμμένος από τα μάτια των ανθρώπων εσωτερικός άνθρωπος της καρδίας, που έχει τον άφθαρτον και ανεκτίμητον στολισμόν του πράου και ειρηνικού και ησύχου πνεύματος, που έχει ενώπιον του Θεού μεγάλην αξίαν και πολυτέλειαν. Διότι έτσι και άλλοτε αι άγιαι γυναίκες (της Παλαιάς Διαθήκης), που είχαν την ελπίδα των εις τον Θεόν, εστόλιζαν τον εαυτόν τους, υποτασσόμεναι εις τους άνδρας των. Όπως και η Σάρρα έδειξεν υπακοήν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν (με σεβασμόν και ταπείνωσιν) «κύριον». Αυτής εγίνατε και σείς τέκνα, (πνευματικαί θυγατέρες,) με το να πράττετε το αγαθόν χωρίς να φοβήσθε τίποτε που θα ημπορούσε να σας πτοήση. Οι άνδρες, ομοίως, να συνοικήτε και να συζήτε με τας συζύγους σας δεικνύοντες φρόνησιν και σύνεσιν, αποδίδοντες εις αυτάς την πρέπουσαν τιμήν, καθώς η γυναίκα είναι σκεύος ασθενέστερον (και άρα χρειάζεται ιδιαιτέραν φροντίδα). Άλλωστε είστε και συγκληρονόμοι της ιδίας χάριτος της ζωής. Έτσι δέ, δεν θα παρεμποδίζωνται αι προσευχαί σας.» (Α΄ Πέτρου γ΄ 1-7)

«Εις την σύζυγόν του ο άνδρας ας αποδίδη την εύνοιαν που της οφείλεται. Ομοίως δέ και η γυναίκα ας αποδίδη τα αυτά εις τον άνδρα της. Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της, αλλά ο άνδρας της· ομοίως δέ και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά το εξουσιάζει η σύζυγός του.» (Α΄ Προς Κορινθίους ζ΄ 3-4)

Πηγή: http://www.diakonima.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Ορθοδοξία και γυναίκα

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Κυρ Ιαν 12, 2014 9:43 pm

Γιατί οι γυναίκες δεν κάνει να μπαίνουν στο Ιερό ή να γίνουν και εκείνες ιερείς



Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ορθοδοξία και γυναίκα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Οκτ 04, 2016 2:52 pm

Η μητρότητα ως διακονία της γυναίκας
Τρίτη, 04 Οκτώβριος 2016 13:15 Από Desk Vimaorthodoxias

Εικόνα

Η θέση της γυναίκας κατά τους περασμένους αιώνες ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ενώ ακόμη ως τις ημέρες μας δεν έχει πλήρως τακτοποιηθεί.

Πολλά έχουν αλλάξει κατά τις τελευταίες δεκαετίες· από πολλές απόψεις η γυναίκα απέκτησε θέση ασύγκριτα καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ωστόσο δεν έχει βρει τη θέση της στην κοινωνία · δεν έχει βρεθεί πραγματικά το σωστό μέτρο για την αξιολόγησή της.

Πραγματικά, όλα αυτά έτσι είναι. Αλλά μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε λυμένα τα προβλήματα όχι μόνο της εργασίας της γυναίκας, αλλά ακόμη και της οικογενειακής θέσεώς της; Η πείρα της ιστορίας έδειξε ότι το τεράστιο σώμα της ανθρωπότητας αποτελείται από κύτταρα, και ένα τέτοιο κύτταρο είναι η οικογένεια. Στο μέτρο που τα κύτταρα είναι υγιή υγιαίνει και το σώμα.

Συνεπώς η υγεία στο τεράστιο σώμα της ανθρωπότητας εξαρτάται από την υγεία του κυττάρου του σώματος αυτού, της οικογένειας. Μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε τη σύγχρονη θέση της ως ευτυχή; Λόγω του ότι η γυναίκα γίνεται οικονομικά εντελώς ανεξάρτητη, εργαζόμενη όπως εργάζεται κάθε άνδρας, πλήθυναν οι διαλύσεις των οικογενειών, δηλαδή τα διαζύγια. Και στην περίπτωση που δεν υπάρχει διάλυση της οικογένειας, όταν αναγκάζεται να εργασθεί η γυναίκα εκτός σπιτιού, πάλι υποφέρει η οικογένεια, εφόσον για τα παιδιά δεν υπάρχει στο σπίτι πλέον ουσιαστικά ούτε πατέρας ούτε μητέρα. Τα παιδιά μένουν αρκετή ώρα μόνα τους ή ανατρέφονται από συγγενικά ή ξένα χέρια ή ανατίθενται σε σχολεία για την ανατροφή τους. Βασικά όμως στερούνται της μητρικής στοργής.

Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών.

Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια.

Συνεπώς, οπού και αν στρέψουμε την προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.

Tί είναι ο άνθρωπος; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την παίρνουμε από την Αγία Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27). Και λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γέν. 2,7).

Αν λοιπόν ο Θεός δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα ως ενιαία ανθρωπότητα, τότε είναι φυσικό ότι το θέμα της σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός ήταν και θα είναι πάντοτε ένα από τα σπουδαιότερα ζωτικά θέματα. Αν στρέψουμε την προσοχή μας στα φυσικά χαρίσματα της γυναίκας και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχά τους στον άνδρα, θα δούμε από την μακρόχρονη πείρα ότι τα χαρίσματα αυτά είναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ενώ κάποτε γίνονται συμπληρωματικά το ένα του άλλου.

Μου φαίνεται ότι η παρεξήγηση αυτή εμφανίστηκε ως συνέπεια της απώλειας της συνειδήσεως εκείνης, που περιέχεται στη Γραφή: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Θεού… άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27).

Αυτό το ξεχνούν όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες. Για να διορθώσουμε λοιπόν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα της, αρχίζοντας από την οικογένεια, οφείλουν οι γυναίκες να ανυψωθούν με το πνεύμα και να φανερώσουν στον κόσμο την αυθεντική αξία τους, τον υψηλό ρόλο τους. Για την χριστιανική Εκκλησία το θέμα του ρόλου της γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκώς οξύτερο.

Βλέπουμε ότι στις χώρες όπου ο άθεος κομμουνισμός διεξάγει ανοικτή πάλη εναντίον της Εκκλησίας με την εφαρμογή κάθε είδους εκβιασμών, διασώζει την Εκκλησία η ανδρεία των γυναικών, η αυτοθυσία τους, η ετοιμότητά τους για κάθε είδους παθήματα. Παντού παρατηρούμε ότι οι γυναίκες στις Εκκλησίες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό.

Μπορούμε να πούμε ότι στις Εκκλησίες κατά τις ακολουθίες οι γυναίκες συνιστούν την πλειονότητα, κάποτε τα τρία τέταρτα, κάποτε όμως και περισσότερο. Αν τώρα όλες οι γυναίκες αποχωρούσαν από την Εκκλησία, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει, γιατί οι άνδρες που εκπληρώνουν υψηλή ποιμαντική διακονία, κατέχοντας υψηλές ιεραρχικές θέσεις, θα έμεναν ολιγάριθμοι και, με απλά λόγια, θα ήταν γι’ αυτούς από υλικής πλευράς αδύνατον να διατηρήσουν την Εκκλησία.

Συνεπώς ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.

Εδώ όμως θέλω να εκφράσω το βασικότερο νόημα της ομιλίας μου. Όλα, όσα είπα μέχρι τη στιγμή αυτή, ήταν μόνο εισαγωγικά, για να σταθούμε όλοι σε σαφή πορεία σκέψεως. Αν μιλάμε για τη μεγάλη σπουδαιότητα της γυναίκας, τότε και οι ίδιες οι γυναίκες οφείλουν να δικαιώσουν τη σπουδαιότητά τους αυτή να δικαιώσουν τον εαυτό τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής της ανθρωπότητος.

Το ουσιωδέστερο όμως γι’ αυτές έργο, το σπουδαιότερο λειτούργημά τους, είναι η Μητρότητα: «Και εκάλεσεν Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων» (Γεν. 3,20). Για να ανυψώσουν την ανθρωπότητα οι γυναίκες, πρέπει να φέρνουν στον κόσμο παιδιά με τον τρόπο που μας διδάσκει ο λόγος του Θεού.

Υπάρχουν όμως δύο είδη γεννήσεως το ένα κατά σάρκα, το άλλο κατά πνεύμα. Ο Χριστός είπε στον Νικόδημο: «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ έστι, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα έστι. Μη θαυμάσης ότι είπόν σοι, δει υμάς γεννηθήναι Άνωθεν» (Ιωάν. 3,6-7).

Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ημέρες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.

Η Πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο· όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;

Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου ανθρώπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός ανθρώπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό.

Να ένα υπέροχο παράδειγμα· ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο. Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό Πνεύμα (βλ. Λουκ. 1,40-41). Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα (βλ. Λουκ. 2,36).

Έτσι και τώρα· αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας- και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν».

Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξ ολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.

Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός· πως να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων.

Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

Aπό το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
«Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής»,

σ.180-189. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου – Έσσεξ


Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Θεόδωρος22
Δημοσιεύσεις: 308
Εγγραφή: Κυρ Οκτ 30, 2016 3:37 pm

Re: Ορθοδοξία και γυναίκα

Δημοσίευσηαπό Θεόδωρος22 » Κυρ Νοέμ 13, 2016 1:28 pm

Είναι λυπηρό που πολλές νεαρές κοπέλες στην ηλικία που είμαι εγώ νομίζουν την εκκλησία σεξιστικη!




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 7 και 0 επισκέπτες