Νέοι και Εκκλησία

Η Ορθοδοξία απέναντι στις προκλήσεις της σημερινής εποχής.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Domna » Σάβ Σεπ 08, 2012 12:46 pm

Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται γενικά να πλησιάσουν την Εκκλησία
Ἀναρτήθηκε στὶς 12 Σεπτεμβρίου 2010 ἀπὸ τὸν/τὴν hristospanagia1

Εικόνα

Αρχιμ. Γεωργίου (Καψάνη), Καθηγουμένου Ι.Μ.Γρηγορίου, Αγ. Όρους.

Υπάρχουν μερικές δυσκολίες στα σημερινά μας παιδιά να πλησιάσουν το μυστήριο της Μετανοίας. Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο ειρωνείας.

Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.

Κατά τη φροϋδική πάλι θεώρηση, αμαρτία είναι όχι η εκπλήρωση των κακών επιθυμιών του ανθρώπου, αλλά η μη εκπλήρωσή τους. Η αμαρτία ακόμη εμφανίζεται σήμερα ως δικαίωμα του ανθρώπου και ως απελευθέρωσή του, όπως στο θέμα των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι η πιο φρικτή αμαρτία και όμως βλέπουμε τις φεμινίστριες να διαδηλώνουν στους δρόμους και αυτό που είναι έγκλημα να το απαιτούν ως απελευθέρωσή τους: «Το σώμα μας, μας ανήκει, φωνάζουν, δεν θέλουμε χριστιανικό σώμα». Σκεφθείτε λοιπόν τί διαστροφή των πραγμάτων έχει γίνει, όταν το έγκλημα θεωρείται ως απελευθέρωση του ανθρώπου, ενώ είναι η χειρότερη υποδούλωσή του.
Πώς τώρα τα παιδιά που από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα βίντεο κλπ. ποτίζονται απ’ αυτό το αρρωστημένο, εγωκεντρικό και φίλαυτο πνεύμα, θα μπορέσουν να μπουν στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι τελείως αντίθετο;

Καλλιεργείται επίσης η ψυχολογία της μάζας εις βάρος του προσώπου και της προσωπικής ευθύνης. Η υπερβολική χρήση της λέξεως μάζα και των παραγώγων της (π.χ. μαζικός αθλητισμός, μαζικοί αγώνες κ.λπ.) για να ορισθεί ένα σύνολο ανθρώπων, υποδηλώνει προσπάθεια ν’ απορροφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τη μάζα. Ο μαζοποιημένος άνθρωπος δεν σκέπτεται, αποφασίζει, ενεργεί προσωπικά και γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι ευθύνεται προσωπικά. Άλλοι τον κατευθύνουν.

Έπειτα το γενικότερο κλίμα και η προβολή της διαφθοράς αμβλύνει την ηθική συνείδηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν από μικρά αυτά που βλέπουν, η συνείδησή τους αμβλύνεται. Παύουν να θεωρούν το κακό ως κακό ή όσο είναι κακό. Γι’ αυτό με πόνο διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα και ιδίως τα εγκλήματα κατά της ζωής των ανθρώπων. Φοβερά εγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινά στις εφημερίδες. Και μετά την νομιμοποίηση των αμβλώσεων θα αυξηθούν περισσότερο τα εγκλήματα. Το ίδιο το κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στη ζωή του ανθρώπου, (του υπό κατασκευή), αλλά πάντως ανθρώπου. Και οι νέοι που σήμερα δέχονται αυτή την αγωγή και κατεύθυνση από την πολιτεία και με τις εκτρώσεις εγκληματούν, γιατί να μη εγκληματήσουν αργότερα εναντίον και ενός άλλου ανθρώπου, όταν η φιλαυτία τους το απαιτεί;

Μία άλλη δυσκολία να πλησιάσουν οι νέοι την Εκκλησία είναι η αδυναμία των ενοριών, των μεγάλων κυρίως ενοριών, που αριθμούν σήμερα πολλές χιλιάδες ενοριτών, να φανερώσουν την ευχαριστιακή και εκκλησιολογική συγκρότηση της ενορίας. Δηλαδή κάποιος να πάει στην ενορία του, να αισθανθεί την ευχαριστιακή σύναξή της και να πει ότι, «εδώ είναι η οικογένειά μου, η οικογένεια του Θεού· εδώ είναι το σπίτι του Θεού και Πατέρα μου. Εδώ είμαστε όλοι μέλη του Σώματος του Χριστού, είμαστε η εν Χριστώ αδελφότητα και κοινωνία. Εδώ ο ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας και εγώ για να μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την ευχαριστιακή σύναξη του λαού του Θεού, δεν πρέπει να χωρίζομαι με την αμαρτία ούτε από το Θεό ούτε από την Εκκλησία. Και έχω την ευχέρεια, όταν αμαρτήσω, να πάω στον ιερέα, στον πατέρα και Πνευματικό μου να του πω την αμαρτία μου. Αυτός να με συγχωρέσει και εγώ να μπορώ να συμμετέχω στην εν Χριστώ σύναξη της αδελφότητας και οικογένειάς μας που είναι η ενορία μου και να μετέχω των Άχραντων Μυστηρίων».

Η λειτουργία της Εκκλησίας, ως ευχαριστιακής συνάξεως του λαού και πραγματοποιήσεως της κοινωνίας του Σώματος του Χριστού ήταν κάτι το αυτονόητο για την αρχαία Εκκλησία. Γι’ αυτό υπήρχε η δημοσία εξομολόγηση των αμαρτησάντων ενώπιον του Επισκόπου, ο οποίος και έδιδε την παρά Θεού άφεση ως προϊστάμενος της Τοπικής Εκκλησίας. Μετά την δημοσία εξομολόγηση και άφεση, μπορούσαν οι μετανοούντες ν’ αποκατασταθούν στο Σώμα του Χριστού και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο εκκλησιολογικός και ευχαριστιακός επαναπροσανατολισμός της ενορίας θα βοηθήσει τα νιάτα να γυρίσουν στην Εκκλησία και να συνδεθούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως.

Πού θα μπορούσαμε να βασισθούμε, ποιά σημεία επαφής να βρούμε για να βοηθήσουμε τους νέους να προσεγγίσουν το μυστήριο της Μετανοίας; Νομίζω στην επίκληση των οδυνηρών υπαρξιακών προβλημάτων των νέων. Οι νέοι σήμερα από μικρή ηλικία δεν ζουν παραδοσιακή ζωή, εκτός εξαιρέσεων· ζουν την εκκοσμίκευση και έχουν προχωρημένες εμπειρίες στο κακό. Οι περισσότερες είναι εμπειρίες απογοητεύσεως. Μετά από πολλές αναζητήσεις, δοκιμές και απογοητεύσεις έχουν μία πίκρα μέσα τους. Εκείνη την ώρα λοιπόν που αρχίζουν να βιώνουν αυτή την πίκρα, μπορεί να τους συναντήσει ο θεολόγος ή ο ιερέας ή ο πιστός χριστιανός και να τους πει: «Κοίταξε, αδελφέ, όλα αυτά που δοκίμασες είναι μία απελπισία, μία αποτυχία, όμως υπάρχει κάτι που δεν το δοκίμασες και αυτό μπορεί να σου δώσει την όντως, την αληθινή, χαρά».

Έχουμε πολλά παραδείγματα νέων ανθρώπων που απογοητευμένοι απ’ όλα, στρέφονται προς το Χριστό ως την τελευταία και μοναδική λύση του αδιεξόδου τους. Πολλοί νέοι που έχουν καταφύγει στα ναρκωτικά και είναι από καλές οικογένειες, μου είπαν: «Πάτερ, δεν πήραμε ναρκωτικά γιατί είμαστε αλήτες, αλλά γιατί είμαστε από όλα απογοητευμένοι και ζητάμε κάποια διέξοδο». Τους πλανά ο διάβολος και νομίζουν ότι στα ναρκωτικά θα βρουν αυτό το βαθύ που λαχταρά η ανθρώπινη ψυχή.

Κάτι άλλο που μπορεί εκ πείρας να καταλάβει ο νέος είναι ότι κάθε αμαρτία κατά βάθος είναι φιλαυτία, δηλαδή αρρωστημένη, εγωιστική αγάπη του εαυτού μας και ότι η φιλαυτία μας οδηγεί στη μοναξιά και το αδιέξοδο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τη φιλαυτία να αποκαταστήσει πραγματική κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπό του, και τελικά ζει σε μία αφόρητη μοναξιά. Και αυτή η μοναξιά είναι κόλαση πριν από την κόλαση. Την έλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οι κολασμένοι, κατά την απάντηση που έδωσε το κρανίο ενός ιερέως των ειδώλων. Όταν δηλαδή ρωτήθηκε από τον Μέγα Μακάριο, πώς περνούν στον άδη, εκείνο απήντησε ότι δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλον. Ενώ εμείς μέσα στην Εκκλησία μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον εν Χριστώ Ιησού.

Ο άνθρωπος ως κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος είναι ον θεολογικό. Καμία αυτονομία δεν μπορεί να του δώσει αυτό που τον ολοκληρώνει, τον ερμηνεύει, τον αναπαύει βαθειά μέσα στη ψυχή του, παρά μόνο εάν επιστρέψει στο πρωτότυπο της εικόνας του που είναι ο Χριστός.

Ο άνθρωπος στην Εκκλησία μπορεί να πραγματοποιήσει αληθινά το πρόσωπο του σε κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους και να φθάσει την ύψιστη δυνατότητα της υπάρξεώς του, τη θέωση. Η Εκκλησία του δίνει τη δυνατότητα του αληθινού ανθρωπισμού.

Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.

Στην Εκκλησία υπάρχει η δυνατότητα της μυστικής εμπειρίας του Θεού. Δεν μπορεί ο άνθρωπος ν’ αναπαυθεί μόνο με μια εξωτερική σχέση με το Θεό. Είναι πλασμένος να είναι ερωτευμένος με το Θεό. Ο θειος έρως, λέγουν οι Πατέρες, είναι ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου. Λοιπόν η ερωτική σχέση με το Θεό είναι εκείνη που τελικά αναπαύει τον άνθρωπο. Και αυτή η ερωτική σχέση και μυστική ζωή και εμπειρία του Θεού τροφοδοτείται από την μυστηριακή ζωή, την αδιάλειπτη προσευχή και όλη την ασκητική πρακτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία η Φιλοκαλία και οι άγιοι Πατέρες μας παραδίδουν.

Ουράνιες εμπειρίες προσφέρει η χάρη του Χριστού στους ορθοδόξους χριστιανούς που καλώς αγωνίζονται. Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητούμε αλλού λυτρωτικές εμπειρίες και να ματαιοπονούμε.

Αυτές είναι μερικές δυνατότητες, σημεία επαφής, που έχουμε να μιλήσουμε στο βάθος της ψυχής των παιδιών μας, στον πυρήνα της υπάρξεώς τους, της αγωνίας τους και της αναζητήσεως τους, πάντοτε με μία θετική στάση αγάπης και στοργής απέναντι τους. Βέβαια για όλα αυτά χρειαζόμαστε φωτισμένους δασκάλους και χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να ζητούμε από το Θεό να μας τους δίνει. Αυτοί είναι το φως του κόσμου.

https://hristospanagia1.wordpress.com/



Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Έφηβοι και εκκλησιασμός

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Κυρ Δεκ 29, 2013 5:56 pm

Εφηβεία ...στην ανατολή της ζωής...



Αναστασίας Ν. Κυνηγοπούλου
Διδάκτορος Α.Π.Θ.

Εισαγωγικά

Η εφηβεία είναι η ηλικιακή περίοδος του πειραματισμού και της αμφισβήτησης, προκειμένου να κατακτηθούν βασικοί ψυχοκοινωνικοί στόχοι πριν την έναρξη της ενηλίκου ζωής. Οι ψυχοκοινωνικοί αυτοί στόχοι είναι η κατάκτηση της αυτονομίας, η θετική εικόνα εαυτού και η δημιουργία προσωπικής ταυτότητας (καθορισμός επιλογών που χαρακτηρίζουν το κάθε άτομο). Συνεπώς, η εφηβεία υπήρξε πάντα μία περίοδος «δύσκολη» για το κοινωνικό περιβάλλον και είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακή και πάντα σύγχρονη η περιγραφή του Πλάτωνα στην «Πολιτεία», το 427 π.χ.:
«Ο γιoς αισθάνεται ίσος με τον πατέρα.
Δεν σέβεται καθόλου τους γονείς του.
Το μόνο που θέλει είναι να είναι ελεύθερος.
Οι μαθητές προσβάλουν τους δασκάλους τους.»
Οι σημερινοί έφηβοι ωστόσο, αντιμετωπίζουν επιπλέον δυσκολίες λόγω των σύγχρονων κοινωνικών δομών και του τρόπου ζωής (φαινόμενα διαζυγίου και μετανάστευσης, ανεργία, υπεραπασχόληση γονέων, πίεση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.), υπερπληροφόρηση και μεγάλη τεχνολογική ανάπτυξη, διεύρυνση του χάσματος γενεών- λόγω του ότι οι νέοι υιοθετούν εύκολα τις νέες τεχνολογίες κ.α.).

Η σχέση με τον Θεό

Στην προσπάθεια να λάβει προσωπικό νόημα και περιεχόμενο η σχέση με τον Θεό ενδέχεται να παρατηρηθεί το παράδοξο φαινόμενο ο έφηβος να απομακρυνθεί από την μέχρι τότε σχέση του με την Εκκλησία. Η περίφημη αντιδραστικότητα ως προς τις εκκλησιαστικές συνήθειές του (εκκλησιασμός, μυστηριακή ζωή, προσευχή, κατηχητικό), η τόσο ενοχλητική αμφισβήτηση των γονέων του και των θεολόγων καθηγητών σε θέματα πίστης, ο εμφανώς αμυντικός ορθολογισμός του, δεν αποσκοπούν σε τίποτε άλλο παρά στο να του παράσχουν την απαιτούμενη ψυχική απόσταση από το θέμα ώστε να διαμορφώσει τις δικές του προϋποθέσεις, να το κάμει δικό του. Ακόμη και όταν δεν το γνωρίζει ο ίδιος, απώτερος στόχος του είναι να διαμορφώσει προσωπική ζωντανή σχέση με τον Θεό, αποβάλλοντας όλες εκείνες τις νοσηρές και επιζήμιες πλευρές της πίστης τις οποίες ενδεχομένως έλαβε. Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι αυτές ενδέχεται να κερδίσουν τελικά το παιχνίδι, κρατώντας τον οριστικά μακριά από την πίστη.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο να επαναστατεί για να αρνηθεί τα προβληματικά στοιχεία που του δόθηκαν· η αντίδρασή του μπορεί να είναι απλά μια φυσιολογική διαδικασία αυτονομίας. «Ακόμη και αν ένας έφηβος μεγάλωνε μέσα σε μία «τέλεια Εκκλησία», πιθανό να έβρισκε πάλι κάποιο λόγο να «επαναστατήσει»... Αυτή η απογοήτευση από την Εκκλησία μπορεί να είναι μερικές φορές ένα αναγκαίο μέρος της ίδιας της αναπτυξιακής διαδικασίας, ειδικά για εκείνους τους εφήβους που ανατράφηκαν σε χριστιανικές οικογένειες. Στην πραγματικότητα πιστεύεται πλέον πως μια περίοδος αμφισβήτησης και αμφιβολίας είναι ένα φυσιολογικό τμήμα της εφηβείας· για κάποιους μάλιστα, αν όχι για όλους, ενδέχεται να είναι απαραίτητη για να επιτύχουν την πλήρη εξέλιξή τους προς μια ώριμη, προσωπική, εξωτερικευμένη, και σταθερή πίστη... Αν όμως η αμφισβήτηση αντιμετωπισθεί με καταδικαστικό τρόπο, ενδέχεται να ωθήσει προς μια κλιμάκωση της συμπεριφοράς του, μονιμοποίηση των αμφιβολιών του, και εδραίωση της επαναστατικής στάσης του». Το κρίσιμο ζήτημα δηλαδή είναι πώς θα χειριστούν την εφηβική αμφισβήτηση οι γονείς και η Εκκλησία εν γένει..
Οι οποίοι χρειάζεται να μην ξεγελαστούν από τα φαινόμενα. Χαιρόμαστε να νομίζουμε πως ο έφηβός μας θρησκεύει συνειδητά επειδή αυτό μας κολακεύει. Ο έφηβος που δεν επαναστατεί προς την Εκκλησία, όμως, καθόλου δεν σημαίνει πως διαθέτει ώριμη πίστη. Ενδέχεται να έχει καθηλωθεί σε μια συμβατική πίστη και ηθικότητα, ακριβώς όπως μπορεί να συμβεί αναστολή στην εξέλιξη της ταυτότητας.
Άλλωστε στην εφηβεία λαμβάνει χώρα μια ρευστοποίηση των ψυχικών αμυνών που είχαν προηγουμένως εγκαθιδρυθεί, με αποτέλεσμα να επικρατεί άγχος, να νοιώθουν απροστάτευτοι και ευάλωτοι. Έτσι λοιπόν επιστρατεύουν νέες άμυνες, μερικές φορές σκληρότερες: τη διανοητικοποίηση, τον ασκητισμό, την ιδεολογία (συνήθως εθνικισμό). Συχνά πρόκειται για άμυνες που κινητοποιούνται ενάντια στην διάχυση της ταυτότητας. Όταν λοιπόν χρησιμοποιείται η θρησκευτικότητα ως άμυνα, τότε δεν είναι αξιόπιστη και συνήθως εξατμίζεται. Στις περιπτώσεις που θα διαρκέσει εφ’ όρου ζωής σχηματίζει μια πίστη φανατική, επιθετική, σκληροπυρηνική, που αντιτίθεται σε κάθε αλλαγή.
Η κρίση στην πίστη του εφήβου συχνά είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Ο Shelton συνοψίζει κάποιες:
-Πίεση από συνομηλίκους: δίνει βαρύτητα στη γνώμη τους ή δεν θέλει να διαφέρει.
-Θεσμική αλλοτρίωση: η λατρεία τις περισσότερες φορές είναι απρόσωπη και αφιλόξενη για τους εφήβους, ενώ η οργάνωση της εκκλησιαστικής ζωής και διοίκησης δεν τους λαμβάνει υπ’ όψιν.
-Αποχωρισμός από τους γονείς: επειδή οι γονείς συνήθως ευθυγραμμίζονται με τις θεσμικές στάσεις και αξίες, το να πάρει ο έφηβος απόσταση από αυτές αντανακλά την προσπάθειά του να αποχωριστεί από τη γονεϊκή αυθεντία και να ανακαλύψει τι ο Θεός σημαίνει γι’ αυτόν.
-Επαναστατικότητα: συχνά έρχεται να βοηθήσει στη διαμόρφωση ταυτότητος. Τυχόν αρνητική αποδοχή της από τους γονέας δημιουργεί φαύλο κύκλο και ενισχύει την εφηβική αντίληψη «αυτοί είναι οι δικοί μου οι δρόμοι και δεν έχω ανάγκη τους δικούς σας».
-Αναζήτηση νοήματος: στα νέα υπαρξιακά ερωτήματα οι παλιές απαντήσεις δεν επαρκούν και οι μεγάλοι δεν είναι σε θέση να αναβαθμίσουν τις απαντήσεις τους· απαντούν σε εφήβους όπως θα απαντούσαν σε παιδιά δημοτικού, κάτι αρκετά συνηθισμένο δυστυχώς.
-Διάψευση και απογοήτευση: η ασυνέπεια πολλών ενηλίκων χριστιανών προκαλεί θυμό και αποθάρρυνση.
-Προσωπική δυσκολία: συναισθηματικές συγκρούσεις, προσωπικές ανασφάλειες, προβλήματα προσαρμογής ενδέχεται να δυσχεράνουν μια βαθύτερη δέσμευση με την πίστη. Αυτοί χρειάζονται μια ποιμαντική που θα αντιμετωπίσει πρώτα τις προσωπικές τους δυσκολίες.
-Περιβάλλον: η περιρρέουσα κοινωνική και πολιτισμική ατμόσφαιρα δεν ευνοεί την ουσιαστική και συνεπή σχέση με τον Θεό.
Η ερώτηση είναι μητέρα της μάθησης, κάτι που πιθανόν πολλοί ενήλικες δεν συνειδητοποίησαν κατά τη δική τους εφηβεία. «Η αμφιβολία χρειάζεται να αντιμετωπίζεται ως μέρος της νεανικής αναζήτησης για νόημα και αλήθεια... Είναι σε θέση να ενθαρρύνει την ωρίμανση και όχι να την καθυστερήσει. Εννοείται πως οι ενήλικες που φροντίζουν ποιμαντικά τους εφήβους δεν πρέπει να τους γεννούν αχρείαστη αμφιβολία και αρνητικότητα».
Το ζητούμενο στην θρησκευτική αγωγή δεν είναι πάση θυσία το αποτέλεσμα. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εξ άλλου, η αυταρχική αγωγή μετατρέπεται τελικά στον ασφαλέστερο τρόπο για να μην υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. «Η καταπίεση εκ μέρους των γονέων μειώνει τις πιθανότητες για ανάπτυξη προσωπικής ταυτότητας, άρα ενδέχεται να οδηγήσει σε εξωτερικούς ηθικούς στόχους και όχι εσωτερικοποιημένους. Έφηβοι, όμως, των οποίων οι γονείς υιοθέτησαν δημοκρατικό τρόπο αγωγής που συνοδευόταν από επικοινωνία, είναι πιο πιθανό να λάβουν τις δικές τους αποφάσεις και να εξωτερικεύσουν τις αξίες των γονέων τους».
Όπως τονίζει ο Fuller, «η επαναστατικότητα των εφήβων συχνά εκφράζεται ως απόρριψη της θρησκευτικής πίστης των γονέων τους. Άλλοι μπορεί να ανταποκριθούν στα ψυχολογικά αιτήματα του σχηματισμού ταυτότητας εντασσόμενοι σε μια θρησκευτικά ομολογία ή σέκτα εντελώς διαφορετικά από εκείνη των γονέων τους, ενώ άλλοι μπορεί να επιβεβαιώσουν τη θρησκεία των γονέων τους με ιδιαίτερα φανατικό τρόπο... Η αμφιβολία
δεν είναι εχθρός της θρησκευτικής πίστης, αλλά συχνά ο μεγαλύτερος σύμμαχός της, δεδομένου ότι επωάζει την προσωπική και στοχαστική πίστη».
Είναι η δίψα για προσωπικά νόημα που γεννά την αντιδραστικότητα, αφού πολλοί έφηβοι μέσα τους έχουν αποδεχθεί τις υπαρξιακές επιλογές των γονέων τους και επιθυμούν να τις συνεχίσουν, αλλά μη έχοντας ολοκληρώσει την ψυχική τους ανεξαρτησία αδυνατούν να το πράξουν ώστε να μη δεχθούν ταπεινωτικό πλήγμα στο αίσθημα ταυτότητας. Η ταυτότητα είναι ώριμη σε όσο βαθμό έχει φιλοτεχνηθεί από τον ίδιο τον έφηβο, στο μέτρο που αισθάνεται εγκατεστημένος μέσα της. Στα πλαίσια της αντιδραστικότητας, βέβαια, μπορούμε να παρατηρήσουμε και τα αντίθετο φαινόμενο: εφήβους που προστρέχουν στην θρησκευτικότητα σε πείσμα των εναντίων συνθηκών της οικογένειας, μια επιλογή χωρίς διάρκεια συνήθως, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Μία τέτοια εξέλιξη όμως δεν είναι πάντα ευτυχής. Το θρησκευτικό φαινόμενο, διεθνώς αλλά και στον τόπο μας, περιλαμβάνει και καταστροφικές λατρείες (σέκτες), στις οποίες το πρόσωπο αλλοτριώνεται και αχρηστεύεται. Μία περιπλάνηση σε τέτοιους χώρους ενδέχεται να έχει ως κίνητρο την προσπάθεια ανεξαρτησίας παρά το τραγικά αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά και μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο ενδέχεται να λάβει χώρα ειδωλοποίηση του πνευματικού, με συνέπεια ο νέος να μετατραπεί σε άβουλο ακόλουθό του και κάποιες φορές σε μοναχό/ή χωρίς γνήσια μοναχική κλίση. Το παραπάνω μπορεί να συμβεί, όχι μόνο ως απόπειρα ψυχολογικής διαφοροποίησης από την οικογένεια, αλλά και ως επιστέγασμα μιας καθηλωμένης και μη ανεπτυγμένης ψυχικής ταυτότητας κατά την οποία οι γονείς απλώς αντικαθίστανται από άλλες αυθεντίες.
Με όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να κατανοήσουμε όλοι πληρέστερα τις εφηβικές διεργασίες και να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, έτσι ώστε η μύηση των εφήβων στο μυστήριο της σωτηρίας και της αγάπης του Θεού να γίνει με τρόπο εποικοδομητικό. Η αυτοκριτική επανεξέταση της πίστης κληρικών και γονέων, η ανανέωση της λατρείας, η ελευθερία κατά την αγωγή, η ενσωμάτωση του έρωτα και του προσώπου στη Θεολογία μας, θα συντελέσουν σε αποτελεσματικότερη ποιμαντική της εφηβείας, περί της οποίας θα αναφερθούμε και παρακάτω.
Πάντως εκείνο που περιμένει ακόμη την υλοποίησή του είναι κάτι πρωταρχικό: η δόμηση της Εκκλησίας ως Σώματος, η φανέρωση του χαρακτήρα της ως κοινότητας. Ακόμη και αν δεν αρκεί η Θεολογία για να μας πείσει, έχει περισσότερες πιθανότητες για την ποιμαντική των εφήβων. «Ο εκκλησιασμός είναι κάτι περισσότερο από ένα μεμονωμένο γεγονός στη ζωή του νέου. Είναι η χειροπιαστή έκφραση της ταύτισής του με μια κοινότητα πίστης. Οι περισσότεροι τακτικά εκκλησιαζόμενοι έχουν το αίσθημα ότι ανήκουν, ότι τους γνωρίζουν, τους επιθυμούν, ή ότι «λείπουν» σε κάποιους όταν απουσιάζουν. Πολλοί βρίσκουν τους καλύτερους φίλους τους στην Εκκλησία και απολαμβάνουν μια αίσθηση οικογένειας κατά την κοινή λατρεία».


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Άρτεμις Κ. Τσίτσικα, Η Προσέγγιση του Εφήβου και της Οικογένειας, διαθέσιμο στο διαδικτυακό τόπο: http://www.youth-health.gr/gr/index.php?I=16&J=2&K=41
2. Β. Θερμός, Ταραγμένη Άνοιξη, για μια κατανόηση της Εφηβείας, εκδόσεις Δομή-Αρχονταρίκι.

Πηγή: http://oikogeneia-orthodoxon.blogspot.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Έφηβοι και εκκλησιασμός

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Ιαν 01, 2014 1:46 pm

Οἱ νέοι δυσκολεύονται νὰ πλησιάσουν τὴν Ἐκκλησία

Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Ὑπάρχουν μερικὲς δυσκολίες στὰ σημερινά μας παιδιὰ νὰ πλησιάσουν τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας. Οἱ σημερινοὶ νέοι δυσκολεύονται νὰ πλησιάσουν γενικὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικοὺς γιατί καλλιεργεῖται μία προκατάληψη κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντεῖται, διαβάλλεται, ἐξευτελίζεται στὰ μάτια τοῦ κόσμου καὶ τῆς νεολαίας καὶ ὅποιοι νέοι θὰ ἐκδηλώσουν τὴν πίστη τους, θὰ γίνουν ἀντικείμενο εἰρωνείας.

Ἔπειτα ἡ σημερινὴ ἀγωγὴ -ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτικὴ- καλλιεργοῦν ἕνα ἀνθρωποκεντρικὸ χαρακτήρα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ δημιουργεῖ τὴν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοσωτηρίας. Καλλιεργοῦν τὴν αὐτάρκεια, τὴ φιλαυτία, τὸν ἐγωκεντρισμό. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀντίθετα στὸ πνεῦμα τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα ἀπὸ ὁρισμένα συστήματα, ὅπως εἶναι ὁ ὑπαρξισμός, ὅτι ἡ ἁμαρτωλότητα ἔγκειται στὶς ἁμαρτωλὲς καταστάσεις καὶ ὄχι στὰ πρόσωπα καὶ ἔτσι μεταθέτουν τὸ θέμα τῆς προσωπικῆς εὐθύνης ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὶς καταστάσεις. Ὁπότε ὁ ἄνθρωπος τείνει νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ἀνεύθυνο γιὰ ὅ,τι κακὸ γίνεται.

Κατὰ τὴ φροϋδικὴ πάλι θεώρηση, ἁμαρτία εἶναι ὄχι ἡ ἐκπλήρωση τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ

ἡ μὴ ἐκπλήρωσή τους. Ἡ ἁμαρτία ἀκόμη ἐμφανίζεται σήμερα ὡς δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὡς ἀπελευθέρωσή του, ὅπως στὸ θέμα τῶν ἀμβλώσεων. Οἱ ἀμβλώσεις εἶναι ἡ πιὸ φρικτὴ ἁμαρτία καὶ ὅμως βλέπουμε τὶς φεμινίστριες νὰ διαδηλώνουν στοὺς δρόμους καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἔγκλημα νὰ τὸ ἀπαιτοῦν ὡς ἀπελευθέρωσή τους: «Τὸ σῶμα μας, μᾶς ἀνήκει, φωνάζουν, δὲν θέλουμε χριστιανικὸ σῶμα». Σκεφθεῖτε λοιπὸν τί διαστροφὴ τῶν πραγμάτων ἔχει γίνει, ὅταν τὸ ἔγκλημα θεωρεῖται ὡς ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ εἶναι ἡ χειρότερη ὑποδούλωσή του.

Πῶς τώρα τὰ παιδιὰ ποὺ ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις, τὰ ραδιόφωνα, τὰ βίντεο κλπ. ποτίζονται ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἀρρωστημένο, ἐγωκεντρικὸ καὶ φίλαυτο πνεῦμα, θὰ μπορέσουν νὰ μποῦν στὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι τελείως ἀντίθετο;

Καλλιεργεῖται ἐπίσης ἡ ψυχολογία τῆς μάζας εἰς βάρος τοῦ προσώπου καὶ τῆς προσωπικῆς εὐθύνης. Ἡ ὑπερβολικὴ χρήση τῆς λέξεως μάζα καὶ τῶν παραγώγων της (π.χ. μαζικὸς ἀθλητισμός, μαζικοὶ ἀγῶνες κ.λπ.) γιὰ νὰ ὁρισθεῖ ἕνα σύνολο ἀνθρώπων, ὑποδηλώνει προσπάθεια ν’ ἀπορροφηθεῖ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπὸ τὴ μάζα. Ὁ μαζοποιημένος ἄνθρωπος δὲν σκέπτεται, ἀποφασίζει, ἐνεργεῖ προσωπικὰ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν αἰσθάνεται ὅτι εὐθύνεται προσωπικά. Ἄλλοι τὸν κατευθύνουν.

Ἔπειτα τὸ γενικότερο κλίμα καὶ ἡ προβολὴ τῆς διαφθορᾶς ἀμβλύνει τὴν ἠθικὴ συνείδηση. Ὅταν τὰ παιδιὰ βλέπουν ἀπὸ μικρὰ αὐτὰ ποὺ βλέπουν, ἡ συνείδησή τους ἀμβλύνεται. Παύουν νὰ θεωροῦν τὸ κακὸ ὡς κακὸ ἢ ὅσο εἶναι κακό. Γι’ αὐτὸ μὲ πόνο διαπιστώνουμε ὅτι ἔχει αὐξηθεῖ ἡ ἐγκληματικότητα καὶ ἰδίως τὰ ἐγκλήματα κατὰ τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Φοβερὰ ἐγκλήματα δημοσιεύονται καθημερινὰ στὶς ἐφημερίδες. Καὶ μετὰ τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων θὰ αὐξηθοῦν περισσότερο τὰ ἐγκλήματα. Τὸ ἴδιο τὸ κράτος δείχνει τώρα περιφρόνηση στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, (τοῦ ὑπὸ κατασκευή), ἀλλὰ πάντως ἀνθρώπου. Καὶ οἱ νέοι ποὺ σήμερα δέχονται αὐτὴ τὴν ἀγωγὴ καὶ κατεύθυνση ἀπὸ τὴν πολιτεία καὶ μὲ τὶς ἐκτρώσεις ἐγκληματοῦν, γιατί νὰ μὴ ἐγκληματήσουν ἀργότερα ἐναντίον καὶ ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, ὅταν ἡ φιλαυτία τους τὸ ἀπαιτεῖ;

Μία ἄλλη δυσκολία νὰ πλησιάσουν οἱ νέοι τὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀδυναμία τῶν ἐνοριῶν, τῶν μεγάλων κυρίως ἐνοριῶν, ποὺ ἀριθμοῦν σήμερα πολλὲς χιλιάδες ἐνοριτῶν, νὰ φανερώσουν τὴν εὐχαριστιακὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ συγκρότηση τῆς ἐνορίας. Δηλαδὴ κάποιος νὰ πάει στὴν ἐνορία του, νὰ αἰσθανθεῖ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξή της καὶ νὰ πεῖ ὅτι, «ἐδῶ εἶναι ἡ οἰκογένειά μου, ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ· ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα μου. Ἐδῶ εἴμαστε ὅλοι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε ἡ ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα καὶ κοινωνία. Ἐδῶ ὁ ἱερέας εἶναι ὁ πνευματικός μου πατέρας καὶ ἐγὼ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ συμμετέχω σ’ αὐτὴ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ χωρίζομαι μὲ τὴν ἁμαρτία οὔτε ἀπὸ τὸ Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἔχω τὴν εὐχέρεια, ὅταν ἁμαρτήσω, νὰ πάω στὸν ἱερέα, στὸν πατέρα καὶ Πνευματικό μου νὰ τοῦ πῶ τὴν ἁμαρτία μου. Αὐτὸς νὰ μὲ συγχωρέσει καὶ ἐγὼ νὰ μπορῶ νὰ συμμετέχω στὴν ἐν Χριστῷ σύναξη τῆς ἀδελφότητας καὶ οἰκογένειάς μας ποὺ εἶναι ἡ ἐνορία μου καὶ νὰ μετέχω τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων».

Ἡ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εὐχαριστιακῆς συνάξεως τοῦ λαοῦ καὶ πραγματοποιήσεως τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ἦταν κάτι τὸ αὐτονόητο γιὰ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ ὑπῆρχε ἡ δημοσία ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτησάντων ἐνώπιον τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος καὶ ἔδιδε τὴν παρὰ Θεοῦ ἄφεση ὡς προϊστάμενος τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας. Μετὰ τὴν δημοσία ἐξομολόγηση καὶ ἄφεση, μποροῦσαν οἱ μετανοοῦντες ν’ ἀποκατασταθοῦν στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ὁ ἐκκλησιολογικὸς καὶ εὐχαριστιακὸς ἐπαναπροσανατολισμὸς τῆς ἐνορίας θὰ βοηθήσει τὰ νιάτα νὰ γυρίσουν στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως.

Ποῦ θὰ μπορούσαμε νὰ βασισθοῦμε, ποιὰ σημεῖα ἐπαφῆς νὰ βροῦμε γιὰ νὰ βοηθήσουμε τοὺς νέους νὰ προσεγγίσουν τὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας; Νομίζω στὴν ἐπίκληση τῶν ὀδυνηρῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τῶν νέων. Οἱ νέοι σήμερα ἀπὸ μικρὴ ἡλικία δὲν ζοῦν παραδοσιακὴ ζωή, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων· ζοῦν τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ ἔχουν προχωρημένες ἐμπειρίες στὸ κακό. Οἱ περισσότερες εἶναι ἐμπειρίες ἀπογοητεύσεως. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ἀναζητήσεις, δοκιμὲς καὶ ἀπογοητεύσεις ἔχουν μιὰ πίκρα μέσα τους. Ἐκείνη τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ ἀρχίζουν νὰ βιώνουν αὐτὴ τὴν πίκρα, μπορεῖ νὰ τοὺς συναντήσει ὁ θεολόγος ἢ ὁ ἱερέας ἢ ὁ πιστὸς χριστιανὸς καὶ νὰ τοὺς πεῖ: «Κοίταξε, ἀδελφέ, ὅλα αὐτὰ ποὺ δοκίμασες εἶναι μιὰ ἀπελπισία, μιὰ ἀποτυχία, ὅμως ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν τὸ δοκίμασες καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ σοῦ δώσει τὴν ὄντως, τὴν ἀληθινή, χαρά».

Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα νέων ἀνθρώπων ποὺ ἀπογοητευμένοι ἀπ’ ὅλα, στρέφονται πρὸς τὸ Χριστὸ ὡς τὴν τελευταία καὶ μοναδικὴ λύση τοῦ ἀδιεξόδου τους. Πολλοὶ νέοι ποὺ ἔχουν καταφύγει στὰ ναρκωτικὰ καὶ εἶναι ἀπὸ καλὲς οἰκογένειες, μοῦ εἶπαν: «Πάτερ, δὲν πήραμε ναρκωτικὰ γιατί εἴμαστε ἀλῆτες, ἀλλὰ γιατί εἴμαστε ἀπὸ ὅλα ἀπογοητευμένοι καὶ ζητᾶμε κάποια διέξοδο». Τοὺς πλανᾶ ὁ διάβολος καὶ νομίζουν ὅτι στὰ ναρκωτικὰ θὰ βροῦν αὐτὸ τὸ βαθὺ ποὺ λαχταρᾶ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.

Κάτι ἄλλο ποὺ μπορεῖ ἐκ πείρας νὰ καταλάβει ὁ νέος εἶναι ὅτι κάθε ἁμαρτία κατὰ βάθος εἶναι φιλαυτία, δηλαδὴ ἀρρωστημένη, ἐγωιστικὴ ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ὅτι ἡ φιλαυτία μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μοναξιὰ καὶ τὸ ἀδιέξοδο. Δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ φιλαυτία νὰ ἀποκαταστήσει πραγματικὴ κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του, καὶ τελικὰ ζεῖ σὲ μία ἀφόρητη μοναξιά. Καὶ αὐτὴ ἡ μοναξιὰ εἶναι κόλαση πρὶν ἀπὸ τὴν κόλαση. Τὴν ἔλλειψη κάθε μεταξύ τους κοινωνίας βιώνουν οἱ κολασμένοι, κατὰ τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε τὸ κρανίο ἑνὸς ἱερέως τῶν εἰδώλων. Ὅταν δηλαδὴ ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν Μέγα Μακάριο, πῶς περνοῦν στὸν ἅδη, ἐκεῖνο ἀπήντησε ὅτι δὲν μπορεῖ ὁ ἕνας νὰ δεῖ τὸν ἄλλον. Ἐνῶ ἐμεῖς μέσα στὴν Ἐκκλησία μποροῦμε νὰ δοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος ὡς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος εἶναι ὂν θεολογικό. Καμία αὐτονομία δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει αὐτὸ ποὺ τὸν ὁλοκληρώνει, τὸν ἑρμηνεύει, τὸν ἀναπαύει βαθειὰ μέσα στὴ ψυχή του, παρὰ μόνο ἐὰν ἐπιστρέψει στὸ πρωτότυπο τῆς εἰκόνας του ποὺ εἶναι ὁ Χριστός.

Ὁ ἄνθρωπος στὴν Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει ἀληθινὰ τὸ πρόσωπό του σὲ κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ φθάσει τὴν ὕψιστη δυνατότητα τῆς ὑπάρξεώς του, τὴ θέωση. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ δίνει τὴ δυνατότητα τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρωπισμοῦ.

Ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀγαποῦν τὸν ἄνθρωπο ὅπως εἶναι, ὅταν πολλὲς φορὲς ἀκόμη καὶ οἱ γονεῖς του τὸν ἀπορρίπτουν. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τὸν ἄνθρωπο ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν εἶναι καὶ ὅπως εἶναι, γιὰ νὰ τοῦ δώσει ὅμως τὴ δυνατότητα νὰ γίνει, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Καὶ πόσο τὸν βοηθᾶ αὐτὴ ἡ ἀποδοχή! Εἶναι γνωστὴ ἡ φιλανθρωπία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Γερόντων τῆς ἐρήμου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στοὺς διακριτικοὺς Πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ στὸν ἑαυτὸ τους εἶναι αὐστηροί, νὰ δείχνουν ἄκρα φιλανθρωπία καὶ κατανόηση στὸν πεσόντα ἄνθρωπο, καὶ στὴν ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη ἀνθρώπινη φύση. Ἀλλὰ καὶ τὸ θάρρος καὶ τὴ βοήθεια ποὺ δίνουν στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν πάρουν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι, ἀπὸ τὴν κόλασή του μέσα, καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ διάκριση στὸν Θεό.

Στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς μυστικῆς ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀναπαυθεῖ μόνο μὲ μιὰ ἐξωτερικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό. Εἶναι πλασμένος νὰ εἶναι ἐρωτευμένος μὲ τὸ Θεό. Ὁ θεῖος ἔρως, λέγουν οἱ Πατέρες, εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Λοιπὸν ἡ ἐρωτικὴ σχέση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι ἐκείνη ποὺ τελικὰ ἀναπαύει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐρωτικὴ σχέση καὶ μυστικὴ ζωὴ καὶ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴν μυστηριακὴ ζωή, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ ὅλη τὴν ἀσκητικὴ πρακτική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ἡ Φιλοκαλία καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς παραδίδουν.

Οὐράνιες ἐμπειρίες προσφέρει ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ στοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ποὺ καλῶς ἀγωνίζονται. Ἔτσι δὲν χρειάζεται νὰ ἀναζητοῦμε ἀλλοῦ λυτρωτικὲς ἐμπειρίες καὶ νὰ ματαιοπονοῦμε.

Αὐτὲς εἶναι μερικὲς δυνατότητες, σημεῖα ἐπαφῆς, ποὺ ἔχουμε νὰ μιλήσουμε στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν μας, στὸν πυρήνα τῆς ὑπάρξεώς τους, τῆς ἀγωνίας τους καὶ τῆς ἀναζητήσεώς τους, πάντοτε μὲ μία θετικὴ στάση ἀγάπης καὶ στοργῆς ἀπέναντί τους. Βέβαια γιὰ ὅλα αὐτὰ χρειαζόμαστε φωτισμένους δασκάλους καὶ χαρισματούχους Πνευματικούς. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς τοὺς δίνει. Αὐτοὶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.

Πηγή: http://www.aganargyroi.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Έφηβοι και εκκλησιασμός

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Ιαν 03, 2014 9:05 am

Γιατί δέν ἐκκλησιάζονται οἱ νέοι;

"Οἱ νέοι εἶναι ἀνήθικοι", "οἱ νέοι εἶναι γεμάτοι πάθη", "οἱ νέοι εἶναι ἀνυπάκουοι", "οἱ νέοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ…" Ἔχω ἀκούσει πολλές φορές αὐτές τίς ἠθικιστικές διαπιστώσεις. Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: εἶχαν οἱ νέοι τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες γιά νά ἐννοήσουν τή Χριστιανική ζωή ἤ ὄχι; Θά ρωτήσει κάποιος: "Τί, οἱ νέοι εἶναι προορισμένοι νά χαθοῦν;"

Καί βέβαια ὄχι δέν εἶπα αὐτό, κανένας δέν εἶναι προορισμένος οὔτε γιά τό καλό, οὔτε γιά τό κακό. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ἀπορρίπτουν τήν πίστη στό Χριστό ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀπορρίπτουν ἕνα ὑποκατάστατο πίστεως τό ὁποῖο δέν τούς πείθει. Γιατί ἕνας νέος ποὺ ἔχει μεγαλώσει σέ μία πραγματικά Χριστιανική οἰκογένεια συμπεριφέρεται ἀλλιώτικα ἀπό ἕναν ποὺ μεγάλωσε σέ μία οἰκογένεια μέ ἀπίστους γονεῖς ἤ ἀπό ἕναν τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς πιστεύουν μέν στό Θεό ἀλλά δέν πηγαίνουν στή Ἐκκλησία;

Γιά πολλά μποροῦμε νά ἐπιπλήξουμε τούς νέους. Ἀλλά καί οἱ νέοι ἐμᾶς τούς μεγάλους. Θά τολμήσω νά δώσω τό λόγο στή νέα γενιά καί πιό συγκεκριμένα σ’ αὐτούς πού βρίσκονται μακριά ἀπό τήν ἐκκλησία:

«Ναί ἡ γενιά μας εἶναι ρέμπελη. Καί πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἀλλιῶς; Ποιός μᾶς ἔμαθε κάτι ἄλλο; Ὑπάρχει τόσο ψέμα γύρω μας, τόση κακία στόν κόσμο τῶν μεγάλων. Διαμαρτυρόμαστε. Ἀλλά εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δείξουμε τήν περιφρόνησή μας σέ μία κοινωνία ἡ ὁποία ἀρχίζει νά μοιάζει μέ ἕνα πτῶμα. Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ἀξία τῆς τιμιότητας ἀλλά ὅλοι κλέβουν. Ὅλοι ἐπαινοῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά ψεύδονται. Τί εἴδαμε στίς οἰκογένειές μας; Διαφωνίες μεταξύ γονέων καί καβγάδες. Τί διαπαιδαγώγηση λάβαμε; Μόνο συμβουλές νά εἴμαστε ἥσυχοι, ἀπειλές καί ξύλο γιά νά εἴμαστε ὑπάκουοι.

Καί γιατί εἴμαστε μακριά ἀπό τό Θεό; Ποιός μᾶς βοήθησε νά εἴμαστε κοντά του; Οἱ γονεῖς μας δέν πατοῦν στήν ἐκκλησία οὔτε τά Χριστούγεννα ἴσως μόνο τό Πάσχα στίς βαπτίσεις, τούς γάμους καί τίς κηδεῖες. Καί στίς Ἐκκλησίες ….τί βλέπουμε; Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοί στό νά ἠθικολογοῦν ἄν μᾶς δοῦν στήν ἐκκλησία ντυμένους παράξενα καί ἔχουν τόση κακία ὅταν μᾶς διώχνουν πού οὔτε γυρίζουμε νά κοιτάξουμε πίσω. Ὑπάρχει τόση ὑποκρισία στούς Χριστιανούς. Ἔχουμε συγγενεῖς οἱ ὁποῖοι δέ λείπουν ποτέ ἀπό τήν ἐκκλησία. Ἀλλά ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά μοιραστεῖ ἡ κληρονομιά ξεχνοῦν καί τήν πίστη καί τήν κατανόηση. Ἐνῶ ὅταν γίνεται λόγος νά φροντίζουν κάποιο παππού, ὅλοι ἀποφεύγουν ἐπειδή ἔχουν τά προβλήματά τους. Αὐτή εἶναι πίστη;

Ἐνῶ καί γιά τούς παπάδες ἀκούγονται τόσα.

Ναί δέν πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία. Ὄχι γιατί δέν πιστεύουμε στό Θεό, ὄχι ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἀγάπη Του. Ἔχουμε τόση ἀνάγκη γιά Κάποιον ὁ Ὁποῖος θά μᾶς ἀγαπήσει πραγματικά, σ’ ἕναν τόσο βρώμικο κόσμο. Ἀλλά μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία νά γνωρίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Δέν τό πιστεύουμε αὐτό. Δέν ἔχουμε λόγους νά τό πιστεύουμε. Γι’ αὐτό καί μένουμε στή ζωή μας, μέ τά προβλήματά μας, μέ τή μοναξιά μας. Ἄν ὁ Θεός δέ μᾶς ψάχνει ἐμεῖς δέν ξέρουμε νά βγοῦμε σέ ἀναζήτησή Του. Ἀφῆστε μας ἥσυχους…»

Δέ θυμᾶμαι ὅλα ὅσα μοῦ εἶπε. Ἀλλά ἀκούγοντάς τον, ξεροκατάπινα. Δέν μπορῶ ν’ ἀμφισβητήσω τό γεγονός ὅτι μερικά ἀπ’ αὐτά ἦταν πολύ ρεαλιστικά. Δέ θά ἀναπαράγω ἐδῶ τήν ἀπάντηση πού ἔδωσα στό νέο, μόνο θ’ ἀναλύσω τό δίκαιο τῶν μομφῶν του.

Μία πρώτη παρατήρηση ἔγκειται στό ὅτι θά ἦταν ἄριστο πολλοί νέοι νά βρίσκονται ἐν ἀναμονῆ τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ παραπάνω νέος. Δυστυχῶς πολλοί νέοι εἶναι τόσο παγιδευμένοι στά καθημερινά τους προβλήματα, ὥστε ἔχουν ξεχάσει τελείως τό Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία μᾶλλον τούς ἐνοχλεῖ.

Δηλαδή "καλύτερα νά μέμφεσαι τήν Ἐκκλησία, παρά νά κοιτᾶς τή ζωή σου;

Ὄχι, δέν τίθεται ἔτσι τό πρόβλημα. Δέν εἶναι καλό νά μέμφεσαι μόνο καί μόνο γιά νά δικαιολογεῖς τήν ἀπομάκρυνσή σου ἀπό τό Θεό. Ἀλλά στό δρόμο πρός τό Θεό, πολλοί περνοῦν μία φάση γεμάτη ἐνδοιασμούς, ἐρωτήματα καί ἀμφισβητήσεις. Ἀλλά ἐάν στή βάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀμφισβητήσεων βρίσκεται ἡ δίψα γιά τό Θεό, τότε δέν εἶναι κακό.

Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, χωρίς νά θέλει νά δικαιολογήσει τήν ἁμαρτία, ἔλεγε ὅτι πρίν ἀπό τή μεταστροφή του ἔπινε μέχρι πού μεθοῦσε καί τό ἔκανε ἐπειδή αἰσθανόταν τήν ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ. Μέ τό ποτό προσπαθοῦσε νά καταπραΰνει τόν πόνο πού τοῦ προκαλοῦσε ἡ ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ (πολλούς ὅμως ἡ προσπάθεια νά καταπραΰνουν τή δίψα τους γιά τό Θεό ἱκανοποιώντας τά πάθη τους, τούς ὁδήγησε στήν κόλαση γι’ αὐτό δέν πρέπει νά γενικεύουμε τίς ἐξαιρέσεις). Νά μιλήσουμε λίγο γιά τούς λόγους πού ἀκούσαμε πιό πάνω. Πιστεύω ὅτι μποροῦν νά συνοψιστοῦν στ’ ἀκόλουθα. Στό ὅτι οἱ νέοι δέ λαμβάνουν μία εἰδική κατήχηση, στό ὅτι δέν βρῆκαν στίς οἰκογένειές τους ζωντανά παραδείγματα πίστεως καί στό ὅτι σκανδαλίζονται ἀπ’ αὐτά πού βλέπουν ἀπό κάποιους Χριστιανούς Θεολόγους καί κάποιους Ἱερεῖς.

Δέν πιστεύω ὅτι θά ἦταν εὔκολο σέ κάποιον ν’ ἀπορρίψει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ τή γνωρίσει. Οἱ νέοι τήν ἀπορρίπτουν χωρίς νά ξέρουν τί ἀπορρίπτουν. Βλέπουν τόν Θεό σάν ἕνα εἴδωλο τό ὁποῖο τό λατρεύουν ἀσυνείδητα κάποιοι ὑποκριτές Χριστιανοί, κάποιοι τυπολάτρες Χριστιανοί ἤ κάποιοι Χριστιανοί πού ἀγαποῦν τήν ἁμαρτία πιό πολύ ἀπό τήν σωτηρία. Τούς νέους δέν τούς βοήθησαν καί οὔτε τούς βοηθάει κανείς νά καταλάβουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὡς καί τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ τήν καταλαβαίνουν ὡς μία ἐμπορική συναλλαγή ὡς ξεχρέωμα γιά τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, σάν μία ρύθμιση τῶν λογαριασμῶν τοῦ Οὐρανίου Πατέρα μέ τήν ἀνθρωπότητα. Δέν τήν καταλαβαίνουν ὡς μία πράξη ἀγάπης. Καί σέ τί ἀλλάζει ἡ κατήχηση τῶν νέων ἀπό τήν κατήχηση τῶν μεγαλυτέρων; Δέν καλοῦνται στή σωτηρία καί οἱ μέν καί οἱ δέ; Μόνο πού στούς νέους ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη νά τούς μιλήσει κάποιος σέ μία πιό προσιτή γλώσσα. Οἱ νέοι εἶναι ἀλλεργικοί στόν "ξύλινο λόγο").

Ὡστόσο γιατί γιά ἑκατοντάδες χρόνια δέ γράφτηκαν παρά λίγα κείμενα ἀπευθυνόμενα στούς νέους; Μία πιθανή ἀπάντηση εἶναι ὅτι γιά πολλούς αἰῶνες οἱ νέοι λάμβαναν Χριστιανική μόρφωση στήν οἰκογένεια. Τίς πιό πολλές ἀπαντήσεις τίς λάμβαναν ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ καί ἀπό τούς ἱερεῖς ἄν ὄχι πάντα τίς πιό πολλές φορές.

Ὅσο γιά τούς ἁμαρτωλούς ἱερεῖς γίνεται μεγάλος ντόρος ἐνῶ γιά τούς ἱερεῖς μέ ἁγία ζωή δέν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος. Ναί ὑπάρχουν ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄξιοι διάδοχοι τῶν ἁγίων πατέρων. Οὔτε τά Μ.Μ.Ε. θέλουν ν’ ἀκοῦν γι’ αὐτούς. Οὔτε ὅσοι ζοῦν στήν ἁμαρτία. Ἐπειδή τούς θεωροῦν ἐξτρεμιστές. Κάτι τό ὁποῖο εἶναι ἐπειδή εἶναι μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος γύρισε τόν κόσμο "ἀνάποδα" ἤ καλύτερα Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος προσπάθησε νά ἐπαναφέρει στή φυσική του θέση ἕναν ‘ἀναποδογυρισμένο κόσμο’

Λαμβάνοντας λοιπόν ὑπόψη μας ὅλη αὐτή τήν ἀποστασία ποὺ ὑπάρχει γύρω μας, ἔχουν οἱ νέοι κάποιαν ἐλπίδα νά ζήσουν μία ἐνάρετη ζωή; Μπορεῖ κάποιος ν’ ἀντέξει τίς παγίδες τοῦ διαβόλου;

Παραδόξως ναί. Ἐπειδή ὅσο ποικιλόμορφες καί νά εἶναι οἱ παγίδες τοῦ διαβόλου, ὅσο ἀδύναμοι καί νά εἶναι οἱ Χριστιανοί, ὅσο καί ὑποκριτές νά εἶναι αὐτοί πού σπεύδουν νά διώξουν τούς νέους ἀπό τήν ἐκκλησία ἄν ἔρθουν σ’ αὐτήν ντυμένοι παράξενα, μέ τζίν σκισμένα, ὁ Θεός βρίσκει ἕναν τρόπο νά φθάσει στίς ψυχές τῶν νέων. Δύσκολα εἶναι ἀλήθεια, ἀλλά τά καταφέρνει. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι τόσο διεστραμμένοι ὥστε θ’ ἀπορρίπτουν τελείως τό Θεό, θά ἔχει ἔρθει τό τέλος. Ἀλλά μέχρι τότε ἔχουμε καιρό.

Ὁπωσδήποτε ἡ Χριστιανική ζωή ποτέ δέν ἦταν εὔκολη. Καί δέν ἀναφέρομαι μόνο στόν καιρό τῶν διωγμῶν ἀλλά καί στίς εἰρηνικές περιόδους. Ναί ὁ διάβολος ποτέ δέν σταματᾶ. Πάντοτε ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνθῆκες προσπαθεῖ νά πιάσει τούς Χριστιανούς στά νύχια του. Παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του ὅμως ὑπάρχουν ἱερεῖς μέ ἅγια ζωή, μοναχοί πολύ ἀσκητικοί καί Χριστιανικές οἰκογένειες πού λάμπουν μές στό σκοτάδι τοῦ κόσμου. Στήν Ἁγία Γραφή λέγει: «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις» (Ρωμ. 5,20). Αὐτό εἶναι φυσικό, ἀλλιῶς οἱ ἄνθρωποι δέ θ’ ἄντεχαν σέ τόσο μεγάλους πειρασμούς. Ὅσο μεγάλοι ὅμως κι ἄν εἶναι οἱ πειρασμοί οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά τά καταφέρουν. Ὁ Θεός πάντοτε τούς δίνει δύναμη. Ὅπως ἔδινε δύναμη στούς μάρτυρες γιά ν’ ἀντέξουν τά φρικτά μαρτύρια. Ναί, δύσκολα οἱ νέοι ἔρχονται στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά ὁ Χριστός τούς καλεῖ ὅλο καί πιό δυνατά. Βλέπει τά προβλήματά τους, τίς πτώσεις τους καί ἁπλώνει τό χέρι Του δυνατά γιά νά τούς σηκώσει.

Γιατί δέν ἔρχονται οἱ νέοι στήν Ἐκκλησία; Ἴσως ἐπειδή δέν ἀκοῦν τό μήνυμα τήν κλήση τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως ἐπειδή αὐτοί πού φέρουν τό ὄνομα Χριστιανός δέν τούς βοηθοῦν νά ἀκούσουν.

Ἐξ’ ἄλλου στό βιβλίο "οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητῆ", βλέπουμε τόν γέροντα νά προτρέπει ὅπως σέ κάθε ἐξομολόγηση, οἱ Χριστιανοί νά ἐξομολογοῦνται, ὅτι δέν δείχνουν ἀρκετή ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Καί τό γεγονός ὅτι δέν καταβάλουμε προσπάθεια νά ἔρθουν πρός τόν Χριστό ὅσοι εἶναι μακριά Του (ὄχι βέβαια νά τό ἐπιβάλουμε στό στύλ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, ἀλλά νά δώσουμε μία θυσιαστικὴ μαρτυρία) εἶναι ἀπόδειξη ὅτι δέν τούς ἀγαπᾶμε ἀρκετά. Τί ἀγάπη εἶναι αὐτή νά βλέπουμε τόν πλησίον μας νά ὁδεύει πρός τό γκρεμό καί ἐμεῖς νά σκεφτόμαστε τά προβλήματά μας;

Νέοι, νά ξέρετε ὅτι τόν Χριστό τόν πονάει τό γεγονός ὅτι λίγοι ἱερωμένοι καί λίγοι πιστοί νοιάζονται θυσιαστικά νά σᾶς πάρουν ἀπό τό χέρι καί νά σᾶς φέρουν στήν Ἐκκλησία… Ἀλλά νά ξέρετε ὅτι ὁ Χριστός χαίρεται κάθε φορὰ πού ἕνας ἀπό ἐσᾶς ξεκινάει πρός τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ἀκόμα κι ἄν νομίζετε ὅτι ὁ Χριστός σᾶς ξέχασε, Ἐκεῖνος περιμένει νά βρεῖ ἔστω καί μία χαραμάδα γιά νά μπεῖ στίς ψυχές σας.

Πηγή: http://www.agiazoni.gr


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Απρ 08, 2016 1:59 pm

Η σχέση των νέων με τον Θεό, την Εκκλησία, το Υπερβατικό: Ομιλία του Ανδρέα Αργυρόπουλου
Παρασκευή, 08 Απρίλιος 2016 - Από Μητρόπολη

Εικόνα

Το ερώτημα για τον Θεό και οι νέοι, απασχόλησε την εξαιρετική ομιλία του Ανδρέα Αργυρόπουλου, την οποία παρακολούθησαν ενορίτες και φίλοι του Ι.Ν. Αγ. Τριάδας Πετρουπόλεως στις 30/03/2016.

Η εισήγηση του Ανδρέα Αργυρόπουλου, ξεκίνησε επισημαίνοντας το πολύ φανερό πρόβλημα της απουσίας των νέων από την Εκκλησία αλλά και την ανάγκη κατανόησης που οφείλουμε οι μεγαλύτεροι προς τους νεώτερους. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα θέματά του, ανέφερε:

«Ενώ έχουμε πολλά παιδιά μικρής ηλικίας στα Κατηχητικά μας», είπε, «εντούτοις, όσο μεγαλώνουν απέχουν. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Η αλήθεια και η παραδοχή ακόμη και δυσάρεστων για μας ζητημάτων είναι μια οδός συνάντησης με τους νέους. Πρέπει να μιλήσουμε την γλώσσα τους, αλλά κυρίως, πρέπει να τους ακούσουμε. Ας μην τους αντιμετωπίζουμε σαν να κατέχουμε εμείς την αυθεντία, ας τους δώσουμε χώρο για την αμφισβήτηση.

Ξέρετε πόσες φορές μου έτυχε να έχω μαθητές που αμφισβητούσαν ακόμη και την ύπαρξη του Θεού ή είχαν αμφιβολίες, κι όμως, με το πέρασμα των χρόνων βρέθηκαν κοντά στην Εκκλησία; Δεν ξέρουμε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για τον καθέναν, μόνον ο Θεός ξέρει. Μας αρέσει πολλές φορές να μιλάμε για το μήνυμα της Εκκλησίας, αλλά δεν έχουμε καταλάβει ότι ο ξύλινος λόγος δεν οδηγεί πουθενά.

Ας μπούμε στην περιπέτεια να ακούσουμε τις αγωνίες των νέων. Χρειάζεται παιδεία διαλόγου, θάρρος, σεμνότητα, ταπείνωση, αίσθηση του χιούμορ και μπόλικη αγάπη. Όταν κάνουμε διάλογο με τους νέους συχνά ξεχνάμε την ταπείνωση. Μάλιστα αρκετές φορές ο ζηλωτισμός μας οδηγεί να μην αναλογιζόμαστε τις αποτυχίες μας με τα παιδιά και να κοιτάμε μόνο τις επιτυχίες μας. Πόσο αντέχουμε την κριτική, αναλογιζόμαστε; Αντέχουμε τον διάλογο;

Αλίμονο αν βάλουμε όρια στις μορφές διαλόγου. Για να κάνουμε διάλογο με τους νέους όμως, χρειάζεται να αγαπάμε τους νέους και τον Θεό. Αν δεν υπήρχαν οι νέοι, έλεγε ο Πατριάρχης Δημήτριος, θα κινδυνεύαμε να βουλιάξουμε από την σύνεση των ενηλίκων.

Αν δεν προσεγγίσουμε την ιστορική αλήθεια και επιμένουμε σε συγκαλύψεις θα καταντήσουμε προπαγανδιστές και όχι πιστοί. Έγιναν λάθη, ποιος από μας δεν κάνει λάθη; Στην Εκκλησία είμαστε άνθρωποι και πρέπει να τροφοδοτούμε την ζωή μας με αλήθεια. Στόχος αλλά και η μεγάλη μας δυσκολία είναι να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι Χριστιανικό. Διότι στην εποχή του διαδικτύου ο καθένας φτιάχνει έναν δικό του Χριστιανισμό και τον προβάλλει για αληθινό. Ποιος δεν γνωρίζει πόση δεισιδαιμονία επικράτησε και στον δικό μας χώρο;

Οι νέοι του σήμερα, με τους νέους της δικής μας εποχής, δεν έχουν καμία σχέση. Μην πέφτουμε στην παγίδα λοιπόν να θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους με επιχειρήματα του παρελθόντος. Πολλές φορές βολευόμαστε στην ασφάλειά μας με μονολόγους χωρίς ενδιαφέρον, αντί να μπούμε στην πρόκληση να γνωρίσουμε τι θέλουν και τι ονειρεύονται οι νέοι. Βασική προϋπόθεση είναι το ανοικτό πνεύμα και να θέλουμε να ακούσουμε τους νέους και όχι να τους καπελώσουμε ιδεολογικά και θεολογικά.

Όταν προβάλουμε ή προτείνουμε στους νέους έναν Θεό που δεν έχει καμία σχέση με τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό, τι περιμένουμε; Πρότυπα μας οι μεγάλες μορφές των αγίων μας, ο Μέγας Βασίλειος, Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι οποίοι διώχθηκαν γιατί πάλεψαν για τον άνθρωπο με την αγάπη τους για τον Χριστό και η πράξη τους ήταν Θεολογία και όχι ηθικολογία. Τι νομίζετε όμως, αυτοί πέρασαν καλή ζωή; Όχι. Ο Χριστός δεν είναι το βόλεμα μας ούτε η ησυχία μας.

Έχετε αναλογιστεί τι Θεό παρουσιάζουμε στα παιδιά; Ποια είναι η πρώτη του γνωριμία μαζί Του; Ένας κακός Θεός, πυρομανής, εντολέας ή εντολοδόχος. Λέμε: “Θα σε κάψει ο Θεός”, “σε βλέπει ο Θεός” μην το κάνεις αυτό ή εκείνο κλπ… ένας Θεός του φόβου, πώς θα γίνει Θεός της Αγάπης;
Πώς θα απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον φόβο; Ο Θεός είναι εκείνος ο Πατέρας της παραβολής ο οποίος έχει άμετρη αγάπη και δεν περιμένει αυτοδικαίωση αλλά ανοίγει την αγκαλιά του μόνο και μόνο που επιστρέφει ο γιος του.

Η ταύτιση της θρησκείας με τον φόβο οδήγησε στην αθεΐα. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι το ζητούμενο μας δεν είναι να γίνουν οι νέοι καλά παιδιά, ειδικά μέσω του φόβου, αλλά η σωτηρία, η αγιότητα.
Θα κλείσω με μια κουβέντα που έλεγε ο Σαλβατόρ Αλιέντε, ο οποίος δεν ήταν Χριστιανός αλλά σεβόταν τον Χριστό. Έγραφε κάπου: “Θέλουμε κάποτε μια Εκκλησία για του ταπεινούς, όπως την όρισε ο Δάσκαλος της Γαλιλαίας”. Στην συνάντησή μας με τους νέους λοιπόν, ας μην ξεχνάμε τον “Δάσκαλο της Γαλιλαίας“».

Στο τέλος της ομιλίας ο π. Σπυρίδων Αργύρης, εφημέριος του Ναού, αφού ευχαρίστησε τον εκλεκτό Θεολόγο για την παρουσία του κοντά μας, επεσήμανε ότι στην προσπάθεια της Εκκλησίας να συναντηθεί με τους νέους σε έναν σύγχρονο και ειλικρινή διάλογο, είναι παραπάνω από απαραίτητη η συνεργασία των Θεολόγων μας με τις ενορίες στις οποίες βρίσκονται τα Σχολεία τους, διότι έτσι θα υπάρχει ένας κοινός δίαυλος κοινωνίας και επικοινωνίας μέσω του οποίου θα μπορούν να προσεγγίζονται και να επιλύονται, πάντα διακριτικά, τα σύγχρονα και δύσκολα προβλήματα.

«Καλούμαστε να θεραπεύσουμε λάθη του παρελθόντος και να επουλώσουμε πληγές», τόνισε, επισημαίνοντας ότι «έργο των εκπαιδευτικών είναι η διδασκαλία και έργο της Εκκλησίας η κατήχηση και όχι το αντίθετο». Κλείνοντας ευχαρίστησε τόσο του Κατηχητές όσο και τους Θεολόγους από τα Σχολεία της Πετρούπολης, των οποίων η παρουσία αποτελεί την πιο ζωηρή ένδειξη, όπως είπε ο ιερέας, του ενδιαφέροντός και της αγάπης τους.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Παρ Απρ 08, 2016 10:49 pm

Νομίζω ότι η νέοι απέχουν για τους παρακάτω κυρίως λόγους:

- Άρνηση λόγω ηλικίας όλων των παραδοσιακών θεσμών μεταξύ των οποίων θεωρούν και την εκκλησία.
- Το πρωινό κυριακάτικο ξύπνημα (ακηδία)
- Η αρχαία γλώσσα της Θείας Λειτουργίας που επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή και τους ξενίζει.
- Το διερευνητικό βλέμμα του μεγαλύτερου σε ηλικία εκκλησιάσματος (για το ντύσιμο του άλλου και όλα τα σχετικά) που είναι πιο έντονο στην επαρχία και οι νέοι το απεχθάνονται.
- Στην έλλειψη χριστιανικης παιδείας, όπως, η μη σωστή διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.
- Στον μη εκκλησιασμό του οικείου περιβάλλοντός τους (π.χ. των γονιών που είναι τα πρότυπά τους).


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Απρ 09, 2016 4:29 pm

Αχιλλέα, με τον τρόπο αυτό απαλλάσσεις τους ίδιους και τους γονείς τους από την ευθύνη. Λάθος. Και οι ίδιοι οι νέοι έχουν ευθύνη για τις επιλογές τους και οι γονείς τους, που δεν μπόρεσαν να τους κάνουν ν΄αγαπήσουν τη ζωή της Εκκλησίας.

Υπάρχουν νέοι που μαθαίνουν βυζαντινή μουσική. Εκείνους δεν τους πειράζει η "αρχαία γλώσσα";. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι ελληνιστική. Δηλαδή είναι μια εκδοχή της αρχαίας ελληνικής πολύ κοντά στη γλώσσα που μιλάμε σήμερα. Όποιος διαβάζει Αγία Γραφή από το πρωτότυπο, παράλληλα με τη μετάφραση, πολύ γρήγορα την μαθαίνει. Όποιος δεν διαβάζει την Αγία Γραφή ή άλλα πνευματικά βιβλία, δεν προσεύχεται και πηγαίνει που και που στην Εκκλησία στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, είναι φυσικό να μην τη βρίσκει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Ας αγαπήσουμε εμείς τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας: 'Ορθρο, Εσπερινό, Απόδειπνο, κι ύστερα ευκολότερα θα μπορέσουμε να πείσουμε και τα παιδιά μας να μας ακολουθήσουν κι αυτά για να μοιραστούν μαζί μας την ουράνια εμπειρία που προσφέρουν.

(Αν ο ψάλτης μας δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά, ίσως χρειάζεται που που να πηγαίνουμε και σε κάποιον άλλο ναό που έχει καλύτερους ψάλτες. Η ψαλμωδία βοηθά πολύ στην κατάνυξη).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Κυρ Απρ 10, 2016 9:13 pm

Συμφωνώ Νίκο με το τελευταίο που είπες για εμάς τους μεγαλύτερους. Όσον αφορά την υμνολογία της Εκκλησίας μας όντως είναι πλουσιότατη. Και βέβαια υπάρχουν νέοι που αγαπούν και την υμνολογία και είναι γενικά κοντά στην Εκκλησία. Όμως το ποσοστό αυτό των νέων είναι μικρό σε σχέση με τη μάζα. Νομίζω πάντως ότι για την πλειοψηφία των νέων ισχύουν οι λόγοι που ανέφερα. Δυστυχώς η μεγάλη μάζα των νέων βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από εμάς που κατά κάποιο τρόπο είμαστε κάπως ποιο εξοικειωμένοι με τη ζωή της Εκκλησίας. Το ενθαρρυντικό πάντως είναι ότι στις μεγάλες γιορτές, όπως τώρα το Πάσχα θα δούμε να προσέρχονται πάρα πολλοί νέοι που τις άλλες ημέρες ειναι απόντες. Κάτι είναι και αυτό.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Sparrow
Δημοσιεύσεις: 81
Εγγραφή: Τετ Μαρ 23, 2016 5:32 pm

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Sparrow » Τρί Απρ 19, 2016 1:05 am

Η δική μου άποψη είναι πως φταίει εν μέρη ο ξένος ως προς το Ορθόδοξο πνεύμα νομικισμός, που κυριαρχεί στις αντιλήψεις μερικών πιστών μέσω των οποίων οι νέοι και κυρίως οι έφηβοι έρχονται σε επαφή. Δεν τους αρέσει και τον ταυτίζουν με έναν προτεινόμενο τρόπο σκέψης που απορρίπτουν...
Αν είχα παιδιά δεν θα τα πίεζα να πάνε Εκκλησία αλλά θα το πρότεινα, και όχι κάθε μέρα... Θα νοιαζόμουν για όλα τους τα συναισθήματα, όχι μόνο όταν κλαίνε ή νευριάζουν, δεν θα ήμουν τιμωρός και κατακριτικός στα λάθη τους, αλλά θα απέδιδα την έννοια του λάθους (πράξεις και συμπεριφοράς) όχι στο επειδή έτσι είσαι κακός αν το κάνεις αυτό, αλλά κοίτα π.χ πως έκανες να νιώσει τον φίλο σου που σε αγαπάει... Νιώθεις πόσο στεναχωριέται? Θες να τον κάνεις να νιώσει καλύτερα? Η π.χ όταν λες ψέματα μειώνεις μέσα σου την αξία όσων σε ακούν προσεκτικά, και στεναχωρείς αυτόν που σε εμπιστεύτηκε... ( ενσυναίσθηση δηλαδή ενδιαφέρον) Κάποτε ίσως με ρώταγε κάτι για την Ορθοδοξία αφού θα του είχα προτείνει να πάει στην Εκκλησία ή θα τον είχα πάει μικρότερο... θα ήξερε ήδη τι είναι στην πράξη.. Την διδασκαλία της, την ανθρωπιά της... Η πίστη έρχεται για κάτι που αγαπάς... Αλλά να ξέρεις τι αγαπάς... Τι είναι πίσω απο την λέξη Ορθοδοξία... Άσχετα αν θα έπιανε, θα ήξερα οτι σίγουρα δεν τον έκανα να την αποφύγει, και μέσα του ακόμα και αν ο νομικισμός και τα κόμπλεξ ή η αυστηρότητα και η πίεση που αποπνέουν μερικοί πιστοί(δεν φταίει η πίστη αλλά ο άνθρωπος) του μειώνουν στη συνείδησή του την πίστη, θα την είχε βιώσει, θα αγαπούσε την ανθρωπιά της και θα πίστευε πιστεύω...
Δεν είναι απόλυτα στο χέρι μας, αλλιώς η πίστη δεν θα ήταν ελεύθερη... Αν βεβαιωθούμε απο πριν 100% οτι θα πηγαίνει Εκκλησία νομίζω οτι το κάναμε λάθος... Ότι την μειώσαμε στο νου του σαν πίεση εκβιαστικά, οτι του προτείνουμε μια ανελεύθερη πίστη... Σημασία δεν έχει μόνο να πιστέψει κάποιος αλλά να ξέρει τι είναι αυτό που πιστεύει και τι στην ψυχή του τον κάνει να πιστεύει... Είναι το το κουτί που έχει μέσα αξίες...
Πρέπει πρέπει να τις γνωρίσει για να δει που θα τις στεγάσει...
Μερικές φορές η πίστη γίνεται κάτι σαν έθιμο, ανακατεμένο με μια ανταμοιβή και μια τιμωρία μελλοντική, και την υποσυνείδητη φράση φύλαγε τα ρούχα σου, που εφάπτεται πιο πολύ στις ψυχολογικές ανασφάλειες... (και αυτό ίσως μεταδίδεται...)
Πίεση, κατάκριση, ενοχή, τιμωρία, ανελευθερία, λοξά βλέμματα... Κρίμα είναι κάποιος να συστήσει την Ορθοδοξία σαν κάτι τέτοιο... Είναι σαν να πας για μετάγγιση και να κολλάς AIDS... Συγνώμη αν κάνω λάθος αλλά νιώθω οτι όντως αυτά δεν είναι καλά βιώματα, οτι είναι υπαρκτά, και ότι δεν είναι άσχημο να επισημανθούν για αποφυγή...



Άβαταρ μέλους
Anastasios68
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 3831
Εγγραφή: Πέμ Ιούλ 26, 2012 10:31 am
Τοποθεσία: Πεύκη
Επικοινωνία:

Re: Νέοι και Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Anastasios68 » Τρί Απρ 19, 2016 11:06 am

Δες αν θέλεις την ομιλία του πατέρα Ανδρέα: http://www.romfea.gr/diafora/7624-arxim-andreas-konanos-pos-milame-stous-neous-gia-to-theo-simera-.
Είμαι σίγουρος πως θα απαντήσει πολλά από τα ερωτήματα που θέτεις.


«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 7 και 0 επισκέπτες