Ο Θεός είναι "τιμωρός";

[Athanasios]

Ο Θεος λεμε οτι μας παιδαγωγει μεσω της τιμωριας.
Ειναι ετσι ή οταν κρινει οτι κινδυνευουμε να χαθουμε μας αφηνει απροστατευτους με σκοπο να παθουμε και να συμμορφωθουμε;
Ειναι αδικος ο Θεος μαζι μας ή εμεις κατηγορουμε αδικα τον Θεο για τις συμφορες που μας συμβαινουν;

[stratis]

Ο Θεος λεμε οτι μας παιδαγωγει μεσω της τιμωριας

Ο Θεός μας παιδαγωγεί, δε νομίζω ότι μας τιμωρεί. Η λέξη τιμωρός είναι νομίζω αρκετά αυστηρή αν και -δυστυχώς- χρησιμοποιείται συχνά. Συνήθως θερίζουμε αυτά που σπέρνουμε.

Η εικόνα αυτή του Θεού "τιμωρού" απαντάται πολύ στην Παλαιά Διαθήκη. Οι Πατέρες όμως της Εκκλησίας μίλησαν για Θεό παιδαγωγό και όχι τιμωρό αποκαθιστώντας έτσι την εικόνα του Θεού που κακώς παρερμηνεύτηκε έτσι. Σίγουρα η ιστορία των Εβραίων της Π.Δ. είναι γεμάτη από "τιμωρίες", ως αποτέλεσμα όμως πάντοτε είτε της δυσπιστίας τους είτε της πνευματικής πορνείας με άλλους θεούς. Όχι ότι ο Θεός ήταν τιμωρός ή κακός κι εκδικητικός όπως άκουσα κάποιο μέλος μιας Στοάς να λέει αλλά στα χρόνια εκείνα όπου οι άνθρωποι ήταν περισσότερο πρωτόγονοι, τα παιδαγωγικά μέσα ήταν επίτηδες πιο χοντροκομμένα ακριβώς για να μπορούν να τα αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.

Ας έρθουμε και στο σήμερα. Ένας γέροντας έχει πει ότι ο Θεός είναι παρών σε κάθε βήμα μας και εμείς είμαστε τα μικρά παιδιά. Αν δει λέει -μεταφορικά πάντα μιλάει ο γέροντας -ότι πάμε να περάσουμε απρόσεκτα το δρόμο δίχως, μας σκουντάει απότομα κι έτσι γλυτώνουμε αν μας πατήσει αυτοκίνητο ή ανν δει ότι πάμε να πέσουμε στο γκρεμό, μας βάζει μια τρικλοποδιά, ώστε να πέσουμε μεν αλλά να αποφύγουμε την απώλεια δε.

Γενικά μπορεί να πει κανείς ότι παρακολουθεί κάθε μας βήμα και πολλές φορές βλέποντας την κατρακύλα μας ή την ασταμάτητη πορεία μας προτιμά να μας σταματήσει απότομα προκαλώντας έστω μια "πτώση" μας παρά να χαθούμε οριστικά.

Ο Θεός δεν είναι τιμωρός, είναι παιδαγωγός ή όπως λέει η Γραφή και ο Ιωάννης "ο Θεός αγάπη εστί". Ο Θεός όμως είναι και δίκαιος και αλήθεια τι προκαλεί ή επιφέρει πολλές φορές μαι τιμωρία; Μια αξιόποινη πράξη. Άρα όπως λέει και ο ληστής:

Κτ Λουκάν ΚΓ 41 και ημείς μέν δικαίως· άξια γάρ ών επράξαμεν απολαμβάνομεν·

Αλλά εμείς οι άνθρωποι ανεξαρτήτως χρώματος και ράτσας επιβεβαιώνοντας το παντού και πάντα οι άνθρωποι ίδιοι είναι πάντα ψάχνουμε στην καλύτερη περίπτωση για δικαιολογίες όταν σφάλλουμε ή στην πιο συνηθισμένη περίπτωση να αναζητήσουμε άλλους ενόχους. Συχνότερα τα ρίχνουμε στο Θεό όταν κάτι μας συμβαίνει "δεν υπάρχει Θεός!", "τι Θεός είναι αυτός!" και άλλα παρόμοια. Γινόμαστε εμείς τιμωροί του Θεού. Ήξερα και ξέρω ακόμη ανθρώπους που όταν έχασαν κάποιοι ή οι ίδιοι έπαθαν κάτι, τα έβαλαν με το Θεό και μάλιστα με άσχημο τρόπο, κι όμως Αυτός ο υποτιθέμενος "τιμωρός" μακροθυμεί ακόμη και τους περιμένει να γυρισούν. Οι άνθρωποι κακιώνουν και πεισμώνουν, όχι ο Θεός.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος εκεί πίσω πίσω στην αρχή δεν εκδιώχθηκε γιατί έφαγε από το δέντρο αλλά γιατί ήταν εγωιστής και αμετανόητος. Δεν είπε "έσφαλλα" αλλά "η γυναίκα που εσύ μου έδωσες, αυτή φταίει", άρα εσύ, αφού εσύ μου την έδωσες.

Γένεσις Γ 12 και είπεν ο Αδάμ· η γυνή, ήν έδωκας μετ’ εμού, αύτη μοι έδωκεν από τού ξύλου, και έφαγον

Μάλλον ο άνθρωπος είναι ο τιμωρός. Τιμωρεί το Θεό γιατί δεν του κάνει τα χατίρια και τόσο πολύ Τον τιμωρεί ώστε όταν Αυτός ήρθε στον κόσμο, Τον περιέπαιξε, Τον αμφισβήτησε, Του έστησε παγίδες, Τον πλάκωσε στο ξύλο, Τον έφτυσε, Τον σταύρωσε και όταν αναστήθηκε, πλήρωσε για να κουκουλώσει το γεγονός.

[Νίκος]

Ο Θεος λεμε οτι μας παιδαγωγει μεσω της τιμωριας.
Ειναι ετσι ή οταν κρινει οτι κινδυνευουμε να χαθουμε μας αφηνει απροστατευτους με σκοπο να παθουμε και να συμμορφωθουμε;
Ειναι αδικος ο Θεος μαζι μας ή εμεις κατηγορουμε αδικα τον Θεο για τις συμφορες που μας συμβαινουν;

Όλο το σκεπτικό Θανάση εκτός από το παιδαγωγεί είναι λάθος.

Ο Θεός δεν μας αγαπά απλά. Είναι η Αγάπη. Έπλασε τον άνθρωπο από αγάπη κι έκτισε ένα ολόκληρο κοσμο γι αυτόν και τον έβαλε να τον διαφεντεύει. Αλλά αυτός ο ανόητος αποφάσισε, ότι προτιμά την υπερηφάνεια του απ' την αγάπη του Θεού και τα κατέστρεψε όλα. Έφταιγε ο Θεός γι αυτό; Δεν τον είχε προειδοποιήσει; Όχι για τις συνέπειες γιατί τότε θά ΄πρεπε να του μάθει τι σημαίνει κακό. Του είχε δόσει όμως τα πάντα και του είχε ζητήσει σ΄αντάλλαγμα μόνο ένα πράγμα. Να Του ανταποδίδει την Αγάπη Του υπακούοντας σε μια και μόνη εντολή. Το χειρότερο δεν ήταν ότι ο άνθρωπος παράκουσε την εντολή αλλά ότι το έκανε επειδή έπαψε νά ΄χει εμπιστοσύνη στην Αγάπη του Θεού. Αυτό τον κατέστρεψε.

Όμως ο Θεός από Αγάπη δεν άφησε τον άνθρωπο πεσμένο κι απελπισμένο αλλά του δωσε ελπίδα με την Παλαιά Διαθήκη και προετοίμασε το έδαφος κι έστειλε τον Υιό του τον αγαπητό κι έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους κι αναστήθηκε ανοίγοντας και πάλι το δρόμο πίσω στη σχέση Αγάπης κι εμπιστοσύνης ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο.

Όπως στην εποχή του Αδαμ προ της πτώσης, έτσι και σήμερα ό Θεός για την Αγάπη Του δεν ζητά παρά μόνο ένα πράγμα, να εμπιστευτούμαι την Αγάπη Του και να Του παραδώσουμε τη ζωή μας να την κάνει ότι θέλει Αυτός. Έτσι ότι και να μας συμβεί θα είναι για το καλό μας.

Όμως εμείς είμαστε ανόητοι σαν τον Αδάμ και νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα απ΄το Δημιουργό μας ποιο είναι το καλό μας. Η πίστη μας είναι λίγη και δεν αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια Του. Έτσι κάνουμε συνεχώς λάθη, που θα μπορούσαν να μας καταστρέψουν κάθε στιγμή, όμως η Χάρι Του μας προστατεύει. Επιτρέπει όμως μερικές φορές να υποστούμε τις συνέπειες των λαθών μας, είτε για να καταλάβουμε ότι μακριά απ΄την Αγάπη Του είμαστε χαμένοι, είτε για να δυναμώσει η απόφασή μας ν' α γωνιστούμε για να ξανακερδίσουμε το Έλεός Του.

Και δεν μας εγκαταλείπει ποτέ εμείς τον εγκαταλείπουμε. Ποτέ δεν άφησε τις προσευχές μας αναπάντητες. Απλά ο τρόπος και ο χρόνος της απάντησης είναι ακατάληπτος σε μας τους ανυπόμονους.

Δεν υπάρχει Θεός τιμωρός. Είναι πλάνη των παπικών. Δεν υπάρχει κόλαση. Είναι ανθρωπομορφική έκφραση που περιγράφει το αντίθετο του Παραδείσου. Υπάρχει μόνο η απέραντη Αγάπη του Θεού. Ας προσπαθήσουμε με τη ζωή μας να δείξουμε ότι είμαστε άξιοι για την αγάπη αυτή.

[Athanasios]

Eιχαν ρωτησει τον γεροντα Παισιο για το θεμα αυτο.
Ειχε πει πως σαν ενας πατερας που του ζηταει ενα μηχανακι ο γιος του και ξεροντας οτι θα χτυπησει του το στερει. Αλλα αργοτερα βλεποντας την αναγκη του παιδιού του του χαριζει ενα αυτοκινητο.

Εμεις δεν εχουμε να δουμε παρα το τι κανουμε για να προστατεψουμε τα παιδια μας για να αντιληφθουμε την σχεση μας με τον Θεο Πατερα.
Τα μαλωνουμε τα δοκιμαζουμε τα παρατηρουμε παντοτε πως φερονται και αναλογα αντιδρουμε. Και οπως εμεις σαν γονεις νοιωθουμε θλιψη οταν βλεπουμε το παιδι μας να χανεται, την ιδια θλιψη νοιωθει και ο Θεος οταν αρχιζουμε να ξεφευγουμε εμεις.
Ας φανταστουμε ενα παιδι που ποτε δεν το μαλωσε κανενας και δεν του χαλασαν ποτε χατηρι. Το αποτελεσμα φανταζομαι θα ειναι τραγικο.
Ο σιδηρουργος για να δωσει σχημα στο μεταλλο μια το βαζει στη φωτια μια το βαζει στο νερο.

Πολλοι ωστοσο λενε οτι αφου ο Θεος μας αγαπα γιατι αφηνει τοσα παιδια να χανονται απο την πεινα, και τοσοσς κοσμος απο φυσικες καταστροφες, κ.λ.π;
Εχει ομως την ιδια εννοια η λεξη ζωη για μας οπως την αντιλαμβανομαστε και για τον Θεο;
Τι ειναι σωτηρια για το Θεο και πως επεμβαινει ωστε να σταματουν οι αδικοι και να τους δινεται η ευκαιρια να μετανοησουν, καθως και να σωζονται οι αδικημενοι;

[Νίκος]

Πολλοι ωστοσο λενε οτι αφου ο Θεος μας αγαπα γιατι αφηνει τοσα παιδια να χανονται απο την πεινα, και τοσοσς κοσμος απο φυσικες καταστροφες, κ.λ.π;
Εχει ομως την ιδια εννοια η λεξη ζωη για μας οπως την αντιλαμβανομαστε και για τον Θεο;
Τι ειναι σωτηρια για το Θεο και πως επεμβαινει ωστε να σταματουν οι αδικοι και να τους δινεται η ευκαιρια να μετανοησουν, καθως και να σωζονται οι αδικημενοι;

Η έννοια του καλού και του κακού δεν είναι η ίδια αν την δει κανείς υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Δηλαδή καλό είναι ότι εξασφαλίζει στον άνθρωπο την αιώνια ζωή έστω κι αν τον κάνει να υποφέρει προσωρινά στην επίγεια ζωή ή ακόμη κι αν του στερεί την επίγεια ζωή. Αντίθετα κακό είναι ότι στερεί απ΄τον άνθρωπο την αιώνια ζωή ακόμη κι αν τον κάνει να περνά καλά ή επιμηκύνει την επίγεια ζωή του. Γιατί η επίγεια ζωή ακόμη κι αν είναι μακρά κι αν είναι "ευτυχισμένη" δεν είναι παρά απειροελάχιστη συγκρινόμενη με την αιώνια ζωή.

Βέβαια κανένας άνθρωπος δεν θα θυσίαζε την επίγεια ζωή του βασισμένος μόνο στις υποσχέσεις του Ευαγγελίου για την Βασιλεία των Ουρανών, αν ο Θεός δεν μας έδινε ενδείξεις απ΄ αυτή τη ζωή για το πως θα είναι η αιώνια ζωή κοντά Του (Λεμεσσού Αθανάσιος). Τις ενδείξεις αυτές μας τις δίνει με την καθαρή προσευχή και τη Θεία Κοινωνία.

[Νίκος]

Και για να στηρίξω αυτά που λέω παραθέτω παρακάτω μερικά απ΄τα λόγια του μακαριστού Γέροντα Παΐσιου, πάνω στο θέμα των θλίψεων και των δοκιμασιών:

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
- Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζει, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθεί. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι• δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.
Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη• λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάει, να ταλαιπωρείται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάει, είναι εκτός πραγματικότητας. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάει ο άνθρωπος καμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζει όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ‘δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.
«Ον αγαπά Κύριος παιδεύει»

- Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;
- Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχονται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλοσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώσει τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψει ο άνθρωπος, να αγωνισθεί και να δώσει εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορεί να Του πει ο διάβολος: «Πως τον ανταμείβεις αυτόν ή πως τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.

- Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;
- Τι λέει η Αγία Γραφή; «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει». Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ’ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι• ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώσει περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ’ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ’ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες. Αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.

Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπων

Πόσα βάσανα έχει ο κόσμος! Πόσα προβλήματα! Και έρχονται μερικοί εδώ να μου τα πουν σε δυο λεπτά στο πόδι, για να παρηγορηθούν λίγο. Μια βασανισμένη μάνα μου έλεγε: «Γέροντα, έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω : ‘’Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα’’». Πόση ανάγκη από προσευχή έχουν οι άνθρωποι! Αλλά και κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό, είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, και μπορώ να αντέξω τον πόνο για τις δοκιμασίες που περνούν πολλοί άνθρωποι.
Ο Θεός μας δεν είναι Βάαλ, αλλά Θεός αγάπης. Είναι Πατέρας που βλέπει την ταλαιπωρία των παιδιών Του από τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που περνούν και θα μας ανταμείψει, φθάνει να κάνουμε υπομονή στο μικρό μαρτύριο της δοκιμασίας ή μάλλον της ευλογίας.

- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
- Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!

Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπει το παιδάκι Του να ταλαιπωρείται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήσει το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου...». Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήσει την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.
Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο• ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζει όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάσει η ψυχή του σε σημείο να μη χωράει, να μην αντέχει την καλοσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράει πνευματικά, τόσο θα βλέπει την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνει από την αγάπη Του.
Οι κατά παραχώρησιν Θεού πειρασμοί και θλίψεις
Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του. Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τι κατάσταση βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά, επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμασθούμε, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως. Γιατί, και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον Παράδεισο, και εκεί πάλι θα δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δημιουργεί εδώ πειρασμούς, για να μας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθεί και να εξαγνισθεί η ψυχή μας με τις θλίψεις, οπότε μετά μας χαριτώνει.
Η πραγματική χαρά γεννιέται από την πίκρα που γεύεται κανείς με χαρά για τον Χριστό που πικράθηκε, για να μας σώσει. Ο Χριστιανός πρέπει να χαίρεται ιδιαίτερα, όταν τον βρίσκει κάποια δοκιμασία, χωρίς να έχει δώσει ο ίδιος αφορμή.
Λέμε καμιά φορά στον Θεό: «Θεέ μου, δεν ξέρω τι θα κάνης, εν λευκώ σου παραδίδω τον εαυτό μου, για να τον κάνης άνθρωπο». Οπότε και ο Θεός πάει να με κάνη όχι μόνον άνθρωπο αλλά υπεράνθρωπο και αφήνει τον διάβολο να ‘ρθει να με πειράξει και να με ταλαιπωρήσει. Τώρα με τον καρκίνο βλέπω τα τερτίπια του και γελάω. Βρε τον διάβολο! Εσείς ξέρετε με τι σαπούνι πλένει ο διάβολος τον άνθρωπο, όταν ο Θεός επιτρέπει να τον πειράξει, για να δοκιμασθεί; Με τους αφρούς της κακίας του. Έχει καλό ... σαπούνι! Όπως η γκαμήλα βγάζει αφρούς, όταν θυμώνει, έτσι κάνει και ο διάβολος σε τέτοιες περιπτώσεις. Και μετά τρίβει τον άνθρωπο, όχι για να φύγουν οι λεκέδες του και να εξαγνισθεί, αλλά από κακία. Και ο Θεός όμως αφήνει τον διάβολο να τρίβει τον άνθρωπο, ίσα-ίσα μέχρι να φύγουν οι λεκέδες και να καθαρίσει. Αν άφηνε να τον τρίψει όπως τρίβουν τα ρούχα, θα τον ξέσχιζε.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[filtor]

Να συμπληρώσω στα αποσπάσματα του Νίκου ότι ο Γέροντας σχετικά με τις συμφορές που βρίσκουν ανθρώπους που πραγματικά είναι κοντά στον Θεό, αναφέρει σε κάποιο σημείο των Λόγων του ότι αυτό συμβαίνει στους εκλεκτούς.

[Iamxo]

Να συμπληρώσω στα αποσπάσματα του Νίκου ότι ο Γέροντας σχετικά με τις συμφορές που βρίσκουν ανθρώπους που πραγματικά είναι κοντά στον Θεό, αναφέρει σε κάποιο σημείο των Λόγων του ότι αυτό συμβαίνει στους εκλεκτούς.

Εγώ νιώθω πιο όμορφα αν σκεφθώ τον ΠΥΡΗΝΟ ΠΟΤΑΜΟ σαν σχέση με Το Θεό

[Νίκος]

Εγώ νιώθω πιο όμορφα αν σκεφθώ τον ΠΥΡΗΝΟ ΠΟΤΑΜΟ σαν σχέση με Το Θεό

Μάνο τι είναι ο ΠΥΡΗΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ;

[Athanasios]

Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ' αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε

Eγω ειμαι ενας κλεφτης, ενας βιαστης, ενας δολοφονος και με χιλιαδες αλλες αμαρτιες.
Ειναι τοσο το ελεος του Θεου ωστε για παραδειγμα με μια ασθενεια να ξοφλησω καποιες απο τις παραπανω αμαρτιες;
Και γιατι να δοκιμασει εμενα και οχι καποιον αλλο που ισως εχει κανει περισσοτερα και τον αφηνει σε μια πλουσια και ευτυχισμενη για εμας ζωη.
Και τι πρεπει να αισθανομαι εγω με καθε δοκιμασια;