Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Φεβ 04, 2020 4:28 pm
"Και Αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην"
20/10/2010
γράφει ο Πρωτοπρ. Αντώνιος Γ. Αλεβιζόπουλος Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας
Πάντα τα ανωτέρω φανερώνουν ότι ο άνθρωπος, ως εικών του πανσόφου και παντοδυνάμου Θεού, έλαβε τεραστίας δυνατότητας δια να ανάπτυξη τον πολιτισμόν και την επιστήμην εις όλους τους τομείς.
Δια να δώση π.χ. ο άνθρωπος το κατάλληλον όνομα το οποίον θα ανταπεκρίνετο προς τα ιδιαίτερα γνωρίσματα έκαστου ζώου, έπρεπε προηγουμένως να ανάπτυξη όλας εκείνας τας ικανότητας, τας οποίας έδωσεν εις αυτόν ο Θεός δια να απόκτηση την αληθή γνώσιν των ζώων. Αυτή άλλωστε ήτο και η εντολή του Θεού, ο οποίος ωδήγησε τα ζώα ενώπιον του Αδάμ «ιδείν τι καλέσει αυτά» (Γένεση 2,19).
Την βαθειάν γνώσιν των θαυμάσιων της δημιουργίας του Θεού, προϋποθέτει επίσης και η άλλη εντολή του Θεού προς τον άνθρωπον: «Και κατακυριεύσατε αυτής» (Γένεση 1,28. Παράβαλλε Και Σοφ. Σειρ. 17,2-4. Σοφ. Σολ. 10,2).
Η εξουσία αυτή του ανθρώπου και η κυριαρχική θέσις έναντι της λοιπής δημιουργίας, ετοποθετείτο εντός της όλης ωραιότητος και της αρμονίας του κόσμου (Γένεση 1,31), όχι εκτός αυτής. Έπρεπε δηλαδή να ασκήται όχι μόνον σύμφωνος προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εκάστου δημιουργήματος, αλλά και εν αρμονία προς το θέλημα του Θεού (παράβαλλε Γένεση 3,3). Είναι δε φανερόν, ότι η εκπλήρωσις της εντολής αυτής του Θεού προϋποθέτει επιστημονικήν έρευναν και βαθειάν γνώσιν των δημιουργημάτων.
Η γνώσις, λοιπόν, και η επιστήμη ανταποκρίνεται πλήρως προς το δημιουργικόν σχέδιον του Θεού. Εκείνος είναι «ο διδάσκων άνθρωπον γνώσιν» (Ψαλμοί 93,10). «Και αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (Σοφ. Σειρ. 38,6).
Δια τον λόγον αυτόν «μακάριος» είναι ο άνθρωπος, «ος εύρε σοφίαν και θνητός ος είδε φρόνησιν» (Παροιμίες 3,13). «Άκουσον μου, τέκνον», λέγει ο Σοφός Σειράχ, «και μάθε επιστήμην και επί των λόγων μου πρόσεχε τη καρδία σου. Εκφανώ εν σταθμώ παιδείαν και ακρίβεια απαγγελώ επιστήμην» (Σοφ. Σειρ. 16,24-25).
Η πίστις, λοιπόν, όχι μόνον δεν είναι αντίθετος προς την επιστημονικήν πρόοδον, αλλά θέτει θεολογικάς και ανθρωπολογικός προϋποθέσεις δια απεριόριστον ανθρωπίνην έρευναν και ανθρωπίνην επιστήμην.
Ο άνθρωπος οφείλει να χρησιμοποίηση όλας του τας δυνατότητας δια να βελτίωση τας συνθήκας της ζωής του.
Πράγματι, εις την πορείαν της ανθρώπινης ιστορίας, τον βλέπομεν να ανακαλύπτη εργαλεία, με τα οποία να επεξεργάζεται το ξύλον, την πέτραν, τον σίδηρον, τα μέταλλα. Να υποτάσση τον ατμόν, τον ηλεκτρισμόν, την ατομικήν ενέργειαν, να κατασκευάζη εργοστάσια, να εκμηδενίζη τας Αποστάσεις.
Αυτό είναι αλήθεια, την οποίαν ημείς σήμερον δυνάμεθα να κατανοήσωμεν περισσότερον από τας προηγουμένας γενεάς, διότι ζώμεν εις τον αιώνα της ανθρώπινης επιστήμης και τεχνικής.
Πολλοί διερωτώνται εις τας ημέρας μας κατά πόσον η άφιξις του ανθρώπου εις την σελήνην κλονίζει την πίστιν εις την Αγίαν Γραφήν. Την απάντησιν εις το ερώτημα αυτό ευρίσκομεν εις τον Ψαλμόν του Δαυίδ:
«Κύριε ο Κύριος ημών, πόσον θαυμαστόν είναι το όνομα σου εις όλην την γην! … Βλέπω τους ουρανούς, τα έργα των χειρών σου, την σελήνην και τους αστέρας, που συ εθεμελίωσες. Τι είναι ο άνθρωπος δια να τον ενθυμήσαι, η ο Υιός του ανθρώπου δια να τον φροντίζης; Τον εδημιούργησες ολίγον κατώτερον από τους αγγέλους, τον εστεφάνωσες με δόξαν και τιμήν. Κυρίαρχον τον έκανες των έργων των χειρών σου. Όλα τα υπέταξες κάτω από τους πόδας του… Κύριε ο Κύριος ημών, πόσον θαυμαστόν είναι το όνομα Σου εις όλην την γην!» (Ψαλμοί 8,1-10).
Ο ίδιος, λοιπόν, ο Δημιουργός εστεφάνωσε τον άνθρωπον με «δόξαν και τιμήν» και τον προώρισε να γίνη «κυρίαρχος» των «έργων των χειρών Του», να υποτάξη «κάτω από τους πόδας του» όχι μόνον την γην, αλλά και ολόκληρον την δημιουργίαν, «τους ουρανούς, την σελήνην και τους αστέρας».
Από το βιβλίο του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: "Εφόδιον Ορθοδοξίας -Βασική Δογματική Διδασκαλία, Κεφάλαιο 6.3
Πηγή:
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.