"Από το χάος στο φώς" - π. Αρσένιος Κωτσόπουλος

[gkou]

Η ευτυχία



ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ποθεί την ευτυχία αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο κοντά του βρίσκεται. Η ευτυχία κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει. Η ευτυχία μας αυξάνεται όσο αυξάνεται η προσφορά μας και ελαττώνεται η προσδοκία μας. Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από τον ανιδιοτελή. Συγγενεύει νε την πανέμορφη φύση, που όλο δίνει και ελάχιστα λαμβάνει. Τι όμορφο να ανακουφίζεις ανθρώπους χωρίς να ζητάς τίποτα από αυτούς! Το λαμπερό τους πρόσωπο, το ευχαριστώ τους, η αγαλλίασή τους είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούν να προσφέρουν στον ευεργέτη τους. Και πόσο χαίρεται ο ευεργέτης όταν νιώθει πως έδωσε χαρά σε έναν βασανισμένο!
Αν ήμουν ψυχίατρος μία συνταγή θα έδινα στους καταθλιπτικούς ασθενείς μου: Λειτουργήστε ανιδιοτελώς, δημιουργήστε με μεράκι, προσφέρετε χωρίς ανταλλάγματα και η ψυχή σας θα ζει την παραδείσια μακαριότητα.
1 Οκτωβρίου 2011


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

ΜΙΑ ΑΝΗΣΥΧΗ και με πνευματικές αναζητήσεις νεαρή κοπέλα ήρθε να μιλήσουμε:
«Πάτερ, νιώθω πως δεν αγαπώ κανέναν. Ακόμα και τον άνδρα μου ώρες ώρες τον σιχαίνομαι, ενώ το παιδί μου με πνίγει. Στενοχωριέμαι με τα χάλια μου και την πορεία μου. Τί να κάνω για να ζήσω την αγάπη;».

«Παιδί μου, μόνη σου έδωσες τη λύση», της είπα. «Ζήσε την αγάπη που δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Όσο πλησιάζεις τον Χριστό, που είναι η πηγή τη αγάπης, θα σου δώσει τη Χάρη Του, και τότε θα μπορείς να αγαπάς και Αυτόν αλλά και όλο τον κόσμο.

Σε αυτήν όμως τη φάση πρέπει να κάνεις κάτι για να τραβήξεις την προσοχή του Χριστού. Και αυτό που περνάει τώρα από το χέρι σου είναι να κουράζεσαι για τους ανθρώπους. Η αγάπη είναι το επιστέγασμα, η σκέπη, το τέλος. Εσύ όμως οφείλεις να ξεκινήσεις από τα θεμέλια και μετά να φτάσεις στη σκεπή. Και θεμέλια είναι ο κόπος. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους; Κουράσου για τους ανθρώπους. Έτσι, συγκινείς τον Θεό και θα στείλει την αγάπη Του για να νιώσεις το άνοιγμα της ψυχής σου προς όλους».

Πάντως είναι μαρτύριο να σε αγαπάει κάποιος πάρα πολύ και να μη μπορείς να ανταποκριθείς στην αγάπη του, να είσαι κλειδωμένος και μπλοκαρισμένος μέσα στο εγώ σου. Κάπως έτσι συμβαίνει με τον Θεό και τους ανθρώπους. Αυτό το νιώθουν και οι άγιοί μας. Πονούν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν όσο θέλουν στην αγάπη του Θεού. Βλέπουν πώς λειτουργεί ο Δημιουργός τους και συγκινούνται. Όσο ο άνθρωπος γυρνάει την πλάτη του σε Εκείνον, τόσο αυξάνει ο πόνος και η αγωνία του Θεού για το πλάσμα Του. Καμία σχέση δηλαδή με τις συνήθεις ανθρώπινες συμπεριφορές, που όταν αγαπάς κάποιον και αυτός σε περιφρονεί τότε αγριεύεις, ζηλεύεις, θυμώνεις, τα σπας όλα, μελαγχολείς. Ο Θεός δίνεται ακόμη περισσότερο όσο εσύ Τον διώχνεις από τη ζωή σου. Μας αγαπά μανιακώς!

8 Ιανουαρίου 2012


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

Οι βολεμένοι και οι αβόλευτοι



ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ αυτού του τόπου θα κρίνουν τους αβόλευτους; Έως πότε οι βολεμένοι μέσα στη θρησκεία θα κρίνουν αυτούς που μαρτυρούν και βασανίζονται για την πίστη τους καθημερινά; Έως πότε οι βολεμένοι οικονομικά ή συναισθηματικά θα κρίνουν επιπόλαια αυτούς που τα άφησαν όλα για τον Χριστό; Γονείς, φιλίες, κοσμικούς έρωτες, πλούσια ζωή, όμορφο ντύσιμο, καλό φαγητό, αναπαυτικό σπίτι, σπορ και διασκεδάσεις; Έως πότε ο κύριος με τα πολλά σπίτια, το γεμάτο πορτοφόλι, την υπερπροστατευτική μητέρα θα κρίνει τον μοναχό που από αγάπη για τον Γέροντά του άφησε τα πάντα;

Είπα στον κύριό αυτόν: «Πες πως ο μοναχός έχει λάθη. Όμως δεν λες και τα άλλα. Εκείνος έφαγε τα νιάτα του στην έρημο για να βρει τον Χριστό, ενώ εσύ όχι. Εκείνος άφησε τρία σπίτια, ενώ εσύ όχι. Εκείνος έμενε δεκατρία χρόνια σε καλύβα χωρίς παράθυρα, ενώ εσύ όχι. Εκείνος άφησε τα χόμπι του, την αγαπημένη του, τους φίλους του, τον τόπο του, τους γονείς του την περιποίησή του και πήγε σε χώρους άγνωστους και αφιλόξενους, ενώ εσύ όχι.

Επομένως, πώς κρίνεις αυτόν που δεν μπορείς να μιμηθείς ούτε στο ελάχιστο; Αυτόν που στα 43 του χρόνια δεν έχει ούτε αυτοκίνητο, ούτε μισθό, πράγματα που για σένα είναι αυτονόητα;».

Θεέ μου, δώσε να θαυμάζουμε στους άλλους όσα εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε, και να μην τους φθονούμε, αλλά να ταπεινωνόμαστε για να λάβουμε τη χάρη Σου που αναπαύεται στους ταπεινούς.


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[Νίκος]

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε:



"Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης."

Πηγή : “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

[gkou]

Ένας Καυσοκαλυβίτης μαθητής του γέροντα Πορφυρίου
Λόγοι π. Γεωργίου (Αλευρά)
Η ελευθερία



ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ υπάρχουν από την κατάχρηση της ελευθερίας. Οι άγγελοι υπάρχουν από την καλή χρήση της ελευθερίας. Όταν βουλιάζεις και ναυαγείς ο ίδιος δεν μπορείς να ασχοληθείς και με τον άλλο που ναυαγεί. Όποιος δεν σέβεται την ελευθερία του άλλου καταστρατηγεί την ελευθερία του Θεού στον άνθρωπο. Ακόμη και ο τρόπος που λες την καλημέρα έχει σημασία. Η ελευθερία μου περνά μέσα από την ελευθερία του άλλου. Καμιά αρετή δεν λειτουργεί αν δεν υπάρχει ελευθερία. Όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί τους νόμους προς ίδιον όφελος, δεν τον υπακούμε. Όταν βομβαρδίσουμε τον εαυτό μας με την ανάγνωση του Ευαγγελίου , τότε μπορούμε να αυξηθούμε πνευματικά. Χορταίνεις με το Ευαγγέλιο. Ο Θεός δίνει 50% ευκαιρίες να σωθείς και 50% να καταδικασθείς.

Όσο δεν παύει το κυνήγημα γι’ αυτό που αγαπάς τόσο δεν θα παύει και η πρόοδος. Κάθε βράδυ έκανα έλεγχο, τσεκάρισμα. Με στενοχωρούσε ο κακός μου εαυτός. Όταν αγκαλιάζω τον εχθρό μου, τρώει γροθιές ο εγωισμός του. Όταν όμως είναι υποκριτικό το αγκάλιασμα, στερώ και τη δική μου ελευθερία και του άλλου.

Τον άσωτο προκάλεσε η αγάπη του πατέρα να μετανιώσει. Αν σκοτωνόταν με τον πατέρα του προτού πάρει τα λεφτά, δεν θα είχε το θάρρος να ξαναγυρίσει κοντά του. Θα έλεγε ο γιος: «Πώς να πάω στον πατέρα έτσι τσέτσελο; Αφού με μάλωσε , προτού ασωτεύσω, σκέψου τώρα που είμαι άσωτος». Μπροστά στον πατέρα δεν μπορείς να είσαι υποκριτής. Μπροστά στο\ αγαθό ή θα είσαι αληθινός ή θα κρυφτείς. Μπροστά στο φως είτε κρύβεσαι είτε δείχνεις όπως είσαι, ειδάλλως θα ρεζιλευτείς. Ο Πατέρας προκάλεσε τη μετάνοια του παιδιού του με την αστείρευτη αγάπη. Μπροστά στα μάτια του Θεού αμαρτάνουμε και ο Θεός είναι ατάραχος αλλά και δίκαιος. Πότε ο άνθρωπος είναι απαθής; Όταν δεν στριφογυρίζουν στο μυαλό του τα πάθη των άλλων που ξεσπούν εναντίον του.

Η μητέρα μου, επειδή ήταν στενάχωρη, μας επηρέαζε. Εμένα στα Καυσοκαλύβια και την αδελφή μου στην Ορμύλια. Το έλεγε ο π. Πορφύριος: «Η μητέρα σας επειδή είναι στενάχωρη σας επηρεάζει με αρνητική ενέργεια». Όταν ένα παιδάκι πλησιάσει τον γκρεμό τότε πρέπει η μητέρα του σιγά σιγά να το πιάσει. Αν το τρομάξει και φωνάξει «αχ το παιδί!», μπορεί να πέσει κάτω από τον τρόμο της μητέρας . Θέλει ψυχραιμία και απαλότητα.

Ο Θεός είναι συνεχώς πάνω μας. Το φως είναι συνεχές . Γιατί κάνουμε διακοπές; Διότι τεμπελιάζουμε να διαβάζουμε τις Γραφές. Μπες μέσα στο σύμπαν. Δικό σου είναι. Τι είναι η Ελλάδα; Μια κουκίδα. Μην παλουκώνεσαι εδώ κάτω, Φύγε από τη γη. Τι είναι το σπίτι σου, το οικόπεδό σου; Κουκίδες στο σύμπαν. Τι κολλάς εδώ; Η κάθε ψυχή είναι στο κομπιούτερ του Θεού. Όταν ανέβεις λίγο παραπάνω , κάνεις ένα άλμα, τότε βλέπεις κάτι από τον Θεό. Βλέπει ο Θεός την καρδιά σου μόλις κάνεις κάτι ανώτερο και σε τσακώνει. Με την ίδια απροσπάθεια που μπήκα στο Άγιον Όρος , με την ίδια απροσπάθεια και βγήκα. Κάθε μέρα σπάω τα νεύρα μου. Θέλει τσαγανό. Έλεγα: «Εγώ ας θλίβομαι, οι άλλοι όμως να μη στενοχωρούνται». Έφυγα καταπάνω στον Θεό, μέχρι που βρέθηκε ο π. Πορφύριος στη ζωή μου και μεταμορφώθηκα.

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

Μία απρόβλεπτη ποδοσφαιρική νίκη
Παρ Οκτ 05, 2012



ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2005 , ημέρα Τετάρτη , κατέβαινε ο π. Γεώργιος από τα Τρίκαλα με το λεωφορείο. Ως συνήθως, το πούλμαν έκανε στάση στο εστιατόριο του «Λεβέντη». Μόλις είχε κατέβει και μία ποδοσφαιρική ομάδα , η Νίκη Βόλου, με προπονητή τον Γιάννη Γούναρη, παλιό παίχτη του Ολυμπιακού. Θα έπαιζε την επομένη στην Αθήνα με τον Ιωνικό Νικαίας για τους οχτώ του Κυπέλλου Ελλάδος. Ο π. Γεώργιος βρήκε την ευκαιρία και συνομίλησε με τον κύριο Γούναρη. Ο Θεσσαλονικιός προπονητής είχε πολλές γνωριμίες με παίκτες του ΠΑΟΚ, την ομάδα στην οποία είχε παίξει κάποτε και ο π. Γεώργιος. Όρισαν συνάντηση για την επομένη το πρωί στο “Holiday Inn” ,στην οδό Μιχαλακοπούλου. Πήγα και εγώ. Ο π. Γεώργιος από καιρό ήθελε να δώσει το βιβλίο του στον παλαιό παίκτη του ΠΑΟΚ και φίλο του Γεώργιο Κούδα.

Ο κ. Κούδας μετά τη συζήτηση που είχε με τον π. Γεώργιο , τον παρακάλεσε να μιλήσει σε όλη την ομάδα. Έτσι είπε δυο λόγια από την καρδιά του, τα οποία με εντυπωσίασαν για την πρωτοτυπία τους: «Χρόνια σας πολλά και καλά Χριστούγεννα. Μην περιμένετε να σας ευχηθώ να νικήσετε, διότι θα σας γεμίσω με άγχος. Όλοι οι πρωταθλητές, αυτοί δηλαδή που κάνουν πρωταθλητισμό, πάνω κάτω έχουν τις ίδιες σωματικές δυνάμεις. Όμως εκείνοι που μπόρεσαν κι έβγαλαν από μέσα τους τις πνευματικές τους δυνάμεις και τις απελευθέρωσαν, αυτοί έγιναν νικητές. Γι’ αυτό χρειάζεται πίστη. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ , προπονητής του Παναθηναϊκού , είχε ζητήσει από τον Βαρδινογιάννη να μην απαιτεί από τους παίκτες να νικούν, διότι έτσι θα τους προκαλούσε άγχος. Και συμβούλεψε τους παίκτες του να παίζουν στους επίσημους αγώνες σαν σε φιλικό, μόνο να βάζουν τα δυνατά τους. Τελικά η ομάδα τους πήρε και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο του Ελληνικού Πρωταθλήματος. Εγώ δεν θα σας πω κάτι για την έκβαση του αγώνα. Να ξέρετε πάντως πως δεν ήρθα τυχαία σήμερα εδώ».

Το βράδυ μάθαμε κατάπληκτοι πως η Νίκη Βόλου νίκησε τον Ιωνικό Νικαίας 4-1. Ήταν έκπληξη. Όλοι μιλούσαν στην ομάδα για τη δύναμη της παρουσίας και της ευλογίας του μοναχού. Ο Γιάννης Γούναρης μίλησε και στον Τύπο για τον θαυμάσιο μοναχό που τους ευλόγησε. «Ήταν υπερφυσική η νίκη», τόνισε. Βέβαια ο πειρασμός φθόνησε αυτή τη νίκη και την ομολογία του προπονητή . Όλως παραδόξως λίγο αργότερα, ο προπονητής παύτηκε από την ομάδα. Η λύπη του ήταν μεγάλη. Σε τηλεφωνική συνομιλία ο π. Γεώργιος του είπε: «κ. Γούναρη, ο διάβολος φθόνησε τη μεγάλη νίκη της ομάδας. Μη στεναχωριέστε. Κάθε εμπόδιο για καλό. Εκεί στη Θεσσαλονίκη κάτι καλύτερο σας περιμένει. Προβάλλατε το ράσο και τη χάρη του Θεού και τραβήξατε πάνω σας το κακό. Όμως θα γίνουν πολύ καλύτερα τα πράγματα στο μέλλον για σας».

10 Ιανουαρίου 2005

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

ΕΝΑΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

….Η ζωή του π. Γεωργίου βρίθει από σημάδια θαυμαστά, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του και της μετέπειτα πορείας του. Ήδη με τη γέννησή του η μητέρα του έζησε ένα αδυσώπητο αόρατο πόλεμο. Για τρεις τέσσερις νύχτες δεχόταν τις επιθέσεις του πειρασμού, είτε όσο ήταν ξύπνια είτε τη νύχτα με τρομακτικούς εφιάλτες.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών είδε ένα σημαδιακό όνειρο που τον συγκλόνισε: Βρέθηκε να διασχίζει έναν περικαλλή ναό , όμοιο με αυτό που τριάντα χρόνια μετά ανεγέρθηκε στο ησυχαστήριο του γέροντα Πορφυρίου. Ενώ βρισκόταν κάτω από τον τρούλο, μία δυνατή κι επιβλητική φωνή εξήλθε από την Αγία Τράπεζα , η οποία του προκάλεσε τέτοιο δέος, που έπεσε με το πρόσωπο καταγής. Η επίδραση που είχε στην ψυχή του αυτό το όνειρο ήταν καταλυτική, καθώς ο φόβος που ένιωσε φρέναρε την ανεξέλεγκτη εσωτερική δύναμη των εφηβικών του χρόνων. Επιπλέον , αυτό το όνειρο στάθηκε η αφορμή να αντιμετωπίζει τον κάθε άνθρωπο με σεβασμό και ευλάβεια ως εικόνα του Θεού.

Ένα χρόνο μετά μία θλιβερή εμπειρία συντάραξε την ψυχή του. Με έναν αδελφικό του φίλο είχαν πάει να περπατήσουν κοντά σε μία λίμνη, όταν ξαφνικά ο φίλος του από απροσεξία έπεσε μέσα και πνίγηκε. Ο νεαρός Θόδωρος δείλιασε να πέσει στη λίμνη για να τον σώσει. Συντετριμμένος με το θάνατο του φίλου του και τη δική του δειλία, ορκίστηκε τότε, για να ξεπληρώσει το χρέος του, να πέφτει στη φωτιά για τους ανθρώπους. Ένιωθε πως ο φίλος του πνίγηκε εξαιτίας του, για να τον απαλλάξει έτσι ο Χριστός από τη δειλία.

Κάποια χρόνια αργότερα, σε ηλικία 20 χρονών, ένα αποκαλυπτικό όραμα του πρόσφερε την πολυπόθητη αναγέννηση , που από μικρός ενδόψυχα και σθεναρά αναζητούσε. Η παρουσία του Θεού στη ζωή του δεν ήταν διακριτική, όπως συνήθως συμβαίνει στους ανθρώπους, αλλά επιβλητική. Άφησε τον Θεό να δουλέψει πάνω του. Ο ίδιος προσευχόταν διακαώς. «Θέλω να γίνω όπως με γέννησε η μητέρα μου». Όταν άρχισαν να κλείνουν όλες οι πόρτες στην επαγγελματική του σταδιοδρομία στο μπάσκετ, κλειδώθηκε περίλυπος στο δωμάτιό του για έναν μήνα περίπου. Είχε πέσει σε κατάθλιψη. Δεν ήθελε ούτε να βγαίνει ούτε να μιλάει σε κανέναν. Όλο αυτό το διάστημα η αδελφή του προσευχόταν καθημερινά στον Θεό να τον βοηθήσει . Ώσπου κάποιο βράδυ , κουρασμένη και θλιμμένη από την κατάσταση του αδελφού της, είπε στον Χριστό: «Χριστέ μου, εγώ σταματάω πια να προσεύχομαι για τον αδελφό μου. Εάν θέλεις Εσύ, κατέβα τώρα κάτω και σώσ’ τον». Την ίδια στιγμή ο Θόδωρος είδε μια πύρινη σφαίρα να πέφτει επάνω του, να φλέγεται όλη η πόλη των Τρικάλων με ένα άυλο φως που το διαπερνούσε η όρασή του. Ύψωσε τα χέρια του προς τη φωτιά και αναφώνησε ενθυμούμενος το γεγονός της λίμνης: «Όχι, Χριστέ μου, μη χαθούν άλλοι άνθρωποι εξαιτίας μου». Βίωσε την προσωπική του Πεντηκοστή. Ένιωθε άλλος άνθρωπος, μεταμορφωμένος και αλλοιωμένος. Για 35 ημέρες η θεία χάρη του επισκίαζε αισθητά και διαβάζοντας νυχθημερόν την Καινή Διαθήκη κατανοούσε τα άγνωστα μέχρι τότε γι’ αυτόν κείμενά της. Η μητέρα του απορούσε με το παιδί της , το οποίο πρώτη φορά διάβαζε με τόσο ζήλο κάτι.
Τέλος, καθοριστική υπήρξε η συνάντηση του νεαρού Θόδωρου με τον π. Πορφύριο στο Μήλεσι, όπου βίωσε μία νέα Πεντηκοστή. Έπειτα από αυτή την ένθεη εμπειρία ο Γέροντας του αποκάλυψε ότι τον γνώριζε από μικρό παιδί, αν και για πρώτη φορά τον συναντούσε. Ο π. Πορφύριος ενθουσιάστηκε μαζί του. Ύστερα του περιέγραψε και το αγρόκτημα που είχε στα Τρίκαλα. Έλεγε αργότερα ο Γέροντας γι’ αυτή την πρώτη γνωριμία σε πνευματική του κόρη: «Ήμασταν μωρέ μεμεστωμένοι οίνου. Είχαμε Πεντηκοστή».

Ο Θόδωρος ανταποκρίθηκε στην αγάπη του π. Πορφυρίου. Για χάρη του εγκατέλειψε τους γονείς του, τον τόπο του, την καριέρα του στον αθλητισμό και, το σπουδαιότερο, τη γυναίκα που σκόπευε να παντρευτεί. Πόσο δύσκολο αλήθεια είναι να εγκαταλείψεις θεληματικά την αγαπημένη σου, με την οποία είσαι τρελά ερωτευμένος και να βρεθείς ξαφνικά στην έρημο του Αγίου Όρους; Εδώ χρειάζεται να επισημανθεί πως η σχέση μες την κοπέλα του ήταν και παρέμεινε αγνή, φαινόμενο σπάνιο για νέους της ηλικίας του και του κοσμικού περιβάλλοντός του.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι όταν ο Θόδωρος βρέθηκε στα Καυσοκαλύβια ως δόκιμος μοναχός είδε ένα ακόμη σημαντικό όνειρο: Στεκόταν στην Αγία Τράπεζα, στο ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (όπως αυτός θα έχει οριστικά διαμορφωθεί), δίπλα στον π. Πορφύριο, ο οποίος κρατώντας ένα μεγάλο σταυρό τον καλούσε να εξέλθουν από την πλάγια πύλη. Προχωρώντας έφτασαν κάτω από τον τρούλο. Τότε ο Γέροντας λύγισε από το βάρος του σταυρού και τον παρέδωσε στο μαθητή του για να συνεχίσει και πάλι μέχρι το ιερό.

21 Νοεμβρίου 2004

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

Τα παιχνίδια του κόσμου και η πολύτιμη ψυχή

ΠΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ όταν στενοχωριόμαστε που σπάνε τα παιχνίδια αυτού του κόσμου! Είμαστε βασιλόπουλα , παιδιά του Βασιλιά πατέρα μας, του παντοδύναμου Θεού. Κι ενώ μας καλεί κοντά Του στο παλάτι Του, να μας καταστήσει κληρονόμους της βασιλείας Του, εμείς σηκώνουμε αντάρτικο. Ζηλεύουμε τους δούλους που παίζουν με παιχνιδάκια έξω από το παλάτι. Θέλουμε κι εμείς να παίξουμε με αυτά. Και μας αφήνει ο Βασιλιάς. Και με τη λαχτάρα που έχουμε , σπάνε τα παιχνιδάκια και σπάνε τα νεύρα μας. Και γίναμε όλοι νευρικοί, κολλημένοι στα γήινα παιχνίδια μας, τα οποία συνεχώς φθείρονται. Η ψυχή μας , που είναι το μόνο αθάνατο και πολύτιμο αγαθό, η αιώνια βασίλισσα του βασιλιά Χριστού μας, εγκαταλειμμένη και περιφρονημένη από τον ίδιο τον εαυτό μας, λιμοκτονεί. Δεν την αγαπάμε ενώ αγαπάμε ό,τι δεν χρειάζεται: το σώμα που φθείρεται, το χρήμα που χάνεται, τη δόξα που παλιώνει, τα σπίτια που γκρεμίζονται, τα αυτοκίνητα που τσαλακώνονται, τις σχέσεις που διαλύονται. Θεοποίηση όλων των γήινων παιχνιδιών και περιθωριοποίηση της αθάνατης ψυχής μας. Πότε θα πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά; Πότε θα γίνουμε ώριμοι; Πότε θα αφήσουμε τις νηπιακές συμπεριφορές μας;

Ζούμε δυστυχώς σε γκαντέμικη εποχή. Στερούμαστε και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά. Διπλά φτωχοί. Παλαιότερα που μας έλειπαν μόνο τα υλικά αγαθά, ο πνευματικός πλούτος μας ένωνε και μας ωθούσε να αλληλοστηριζόμαστε . Τώρα, δίχως αυτόν, η έλλειψη των υλικών αγαθών θα μας υποκινεί να αλληλοκαρφωνόμαστε , θα μας αγριέψει τα ένστικτα , τα οποία θα ζητούν ικανοποίηση. Θα μας καταστήσει αιμοβόρα θηρία. Χριστέ μου, βάλε το χέρι Σου! Στείλε μας τον βασιλιά των ουρανών, το Παράκλητο Πνεύμα , να μας πλουτίσει τις άδειες καρδιές για να ενισχυθούν και οι πεινασμένες κοιλιές μας. Στείλε μας έναν αγιασμένο χαρισματικό άνθρωπο να μας ξυπνήσει από το λήθαργο της σύγχρονης πνευματικής άγνοιας , που θα μας συνεγείρει στο καλό!

1 Απριλίου 2012


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

Η αντιμετώπιση των λαθών

ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ αφήνοντάς τον να παίρνει από εσένα αυτό που θέλει. Τον βοηθάς σιγά σιγά να αποκτά αυτογνωσία και να διορθώσει το πάθος του. ας πούμε για παράδειγμα ότι σου χαλάει το αμάξι αλλά εκείνος ταραγμένος φωνάζει. Εγώ τότε ήσυχα λέγω: «Δεν πειράζει». Έτσι τον θεραπεύεις. Αν για παράδειγμα ρωτήσεις : «Ποιός το χάλασε;» ή «Ποιός το πήρε;» ή «Ποιος έσπασε τα ποτήρια;» δεν τον θεραπεύεις. Θα προκαλέσεις ταραχή στην ψυχή του. Γιατί δεν λέει μόνος του ότι «εγώ το έκανα»; Επειδή έχει εγωισμό.
Κάποτε στα Καυσοκαλύβια μου χάλασε ένα καινούριο καλάμι ψαρέματος. Η πίκρα μου ήταν μεγάλη για την ατυχία αυτή, διότι δεν ήμουν έτοιμος να το φανερώσω με ταπεινότητα και συντριβή καρδίας. Έστω και αν ήταν μικρό το γεγονός. Τα μικρά δηλώνουν και τα μεγάλα. Ξεκίνησα λοιπόν να ανηφορίζω από τη θάλασσα για την καλύβα, βαρύς και ασήκωτος. Έλεγα μέσα μου: «Μέρα νύχτα να δίνουμε πίκρα στον Γέροντα;» Στην πορεία αποφάσισα να το ομολογήσω στον Γέροντα με ειλικρίνεια και να αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Τότε ήρθε μέσα μου γαλήνη και ειρήνη. Όταν πήγα στο κελί του Γέροντα, του είπα: «Γέροντα, το καλάμι έπιασε κόκκο και έπαθε ζημιά». Μου είπε ήρεμα: «Δεν πειράζει, να τα λες να ταπεινώνεσαι».
Όλο το μυστικό είναι να διατηρούμε την ειρήνη της καρδιάς μας. Αυτό γίνεται με το να παραδέχεσαι τα λάθη της καθημερινότητας. Όταν κλοτσάς το άτυχο γεγονός, φανερώνει εγωισμό. Άπαξ και συνεχίσεις το άλλο δευτερόλεπτο να σκέφτεσαι το ποτήρι που έσπασε, έχασες την ειρήνη της καρδιάς. Πρέπει το άτυχο γεγονός να το κόβεις αμέσως. Να σε πονάει και αμέσως να το ξεχνάς. Χρειάζεται να παίξεις μέχρι το τέλος. Ενώ μπορεί για παράδειγμα να έχεις φάει πέντε γκολ, να συνεχίζεις να παίζεις σαν να μην έχεις φάει κανένα γκολ. Για να μην πέσει το ηθικό σου.


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

[gkou]

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ Π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ

Στο εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης

ΤΗΝ 1Η ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ είχαμε πάει στο Νίμιτς για εξετάσεις κι από εκεί στο γραφείο του κ. Κορνιλάκη για να παρακολουθήσουμε τον ημιτελικό του Παγκοσμίου κυπέλλου στο μπάσκετ. Το παιχνίδι ήταν μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής. Κάτω από το γραφείο ήταν το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης. Προσευχήθηκα νοερά για λίγο και κατόπιν σκέφτηκα να πάω να προσευχηθώ μετά τον αγώνα στο ναΐσκο αυτόν. Πράγματι, μόλις τελείωσε ο αγώνας, με τη θριαμβευτική δύναμη της Ελλάδας έναντι αυτής της υπερδύναμης στο μπάσκετ, πήγα στο εκκλησάκι.
Αρχή του εκκλησιαστικού έτους προσευχόμουν στην Αγία Δύναμη. Έζησα κάτι ξεχωριστό που δεν μπορούσα να το περιγράψω. Δεν το έχω ζήσει πουθενά αλλού. Με απορρόφησε σε τέτοιο βαθμό, που δεν ήθελα να βγω από το εκκλησάκι, σαν να μπήκα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Είχα πει στον κ.Κορνιλάκη να έρθει να με πάρει μετά από ένα τέταρτο . Καθυστέρησε και έφτασε μετά από 35 λεπτά. Όλη την ώρα προσευχόμουν στο ναό με δύναμη. Τότε συνέβη κάτι περίεργο. Όταν βγήκα από την εκκλησία, νόμιζα πως έβλεπα την Αθήνα για πρώτη φορά. Ένιωθα σαν να ήρθα ουρανοκατέβατος. Η πρώτη δύναμη , η γεννήτρια δύναμη, η Παναγία μας, γιορτάζει το γενέσιό της στις 8 Σεπτεμβρίου. Τότε που γιορτάζει και η Αγία Δύναμη.
Πριν βγω από το Άγιον Όρος ,είχα πάει στην Παναγία την Πορταϊτισσα και της είχα πει: «Παναγίτσα κου, πάρε με από το χέρι και οδήγησέ με στον κόσμο. Εγώ δεν ξέρω να περπατάω». Αλλά και όταν έμπαινα στο Άγιον Όρος , 25 χρονών παλικάρι, προσευχήθηκα στην Παναγία την Ελευθερώτρια να με βοηθήσει. Τώρα η Παναγία η Πατριώτισσα θα μου ανοίγει πολλές πόρτες και άλλες θα τις κλείνει. Αυτή είναι η οδηγός μου και η προστάτιδά μου.

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012