Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Αύγ 17, 2016 8:45 am
Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη δαιμόνιο θεωρείται ότι έχει ο άνθρωπος, που έχει εγκατεστημένα πάθη.
Για παράδειγμα στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο αναφέρεται: "9 Αναστάς δε πρωί πρώτη σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τή Μαγδαληνή, αφ' ής εκβεβλήκει επτά δαιμόνια" (Μαρκ. ιστ' 9).
Προφανώς η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή δεν ήταν "δαιμονισμένη", με την έννοια του (ή των) δαιμονισμένου (-ων) στη χώρα των Γαδαρηνών, αλλά είχε εγκατεστημένα πάθη, τα οποία, με την παρουσία του Χριστού στη ζωή της, τα απέβαλε.
Άλλο έχω εγκατεστημένα πάθη κι επομένως έχω δώσει δικαιώματα στους δαίμονες να καταδυναστεύουν τη ζωή μου, κι άλλο είμαι δαιμονισμένος, δηλαδή έχω χάσει ή χάνω κατά καιρούς τον έλεγχο του εαυτού μου και οι ενέργειες μου κατευθύνονται από ένα ή περισσότερα δαιμόνια. Οι δυο καταστάσεις αυτές όμως μοιάζουν τόσο, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δεύτερη περίπτωση είναι ακραία μορφή της πρώτης.
Επομένως, ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση δαιμονισμού με δική του ευθύνη αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα πάθη του, ή μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση δαιμονισμού χωρίς δική του ευθύνη, αν βρεθεί εκτεθειμένος στα δαιμόνια εξ αιτίας του περιβάλλοντός του (γονείς κλπ) και το επιτρέψει ο Θεός για λόγους που Εκείνος γνωρίζει. Στη δεύτερη περίπτωση ο δαιμονισμένος δεν έχει ευθύνη για της πράξεις του.
Η μόνη προστασία έναντι των επιθέσεων των δαιμόνων είναι η συχνή συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και ιδίως σ΄αυτά της Ιερής Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας, που θα υποστηρίζεται από συνεχή πνευματικό αγώνα κατά των παθών με φιλότιμο και ταπείνωση.
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.