Οι άπιστοι που θα πάνε μετά θάνατον

[Zenon]

Σώζονται άραγε αυτοί που δεν είναι Βαπτισμένοι;
25 Φεβ. 2013 - από nefthalim.blogspot.gr



Όταν κάποτε επισκέφθηκα τις σπηλιές του Αγίου Όρους, κάποια φορά συνάντησα έναν ασκητή με τον οποίο κάθησα να συζητήσω και να ρωτήσω κά­ποια πράγματα...
Τον ερώτησα λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, αν σώζονται αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι... Κι εκείνος μου είπε:

«Θα σου πω, παιδί μου, τι συνέβη κάποτε, στην Μ. Ασία... Ζούσε, κάποτε, εκεί ένας Τούρκος ο οποίος αγαπούσε πολύ τους Χριστιανούς. Βοηθούσε πάρα πολύ την εκκλησία. Βοήθησε μάλιστα να γίνει κι ένα μοναστήρι...Όπου υπήρ­χε φτωχός, αυτός έτρεχε και βοηθούσε...

Αλλά, ενώ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος -κι απ' τους Χριστιανούς καλύτερος- δεν είχε βαπτιστεί· δεν είχε αποφασίσει να βαπτιστεί! Το άφηνε για αργότερα...

Κάποια φορά, όμως, πέθανε. Και πέθανε πριν να βαπτιστεί! Ο ηγούμενος του μοναστηριού πολύ στεναχωρέθηκε. Στεναχωρέθηκε, γιατί έφυγε ο άνθρωπος αυτός από τη ζωή, πριν προλάβει να βαπτιστεί... Αλλ' όμως ήτανε τόσο καλός άνθρωπος ο Χασάν!!...

Έκανε λοιπόν προσευχή πολλή και κάποια μέρα έρχε­ται ένας άγγελος και του λέγει:

-Θέλεις να πάμε να δεις, που βρίσκεται ο Χασάν; -Ναι, του είπε ο ηγούμενος...

Τον επήρε λοιπόν ο άγγελος κι ανέβηκαν, ανέβηκαν, ανέβηκαν... κι έφθασαν σ ’ έναν περίλαμπρο Ναό. Άστραφταν όλα εκεί μέσα! Ψαλμωδίες ακούγονταν από παντού... Ο ηγούμενος τα' χασε. Όταν μπήκε μέσα σ' αυτόν τον περίλαμπρο Ναό, ξέχασε και τον Χασάν..., τα ξέχασε όλα! Δεν ήθελε να φύγει μέσα από κει!... Αλλά κάποια στιγμή ο άγγε­λος πήγε κοντά του και του είπε:

-Πάμε, λοιπόν, να φύγουμε...

Καθώς έφευγαν, τον ρωτάει ο άγγε­λος:

-Είδες τον Χασάν;

Τότε θυμήθηκε ο ηγούμενος και εί­πε:

-Όχι, δεν τον είδα!

-Δεν τον είδες;

-Όχι, δεν τον είδα!

-Πάμε, λοιπόν, πίσω για να τον δεις...

Μόλις επέστρεψαν, έξω από το Ναό, εκεί πάνω στις σκάλες του, απέναντι στο φως, υπήρχε ένα σκυλί τυφλό, το οποίο καθόταν σαν να λιαζότανε στο φως. Είπε τότε στον ηγούμενο ο άγγελος:

-Αυτή είναι η ψυχή του Χασάν. Δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται, δεν βλέπει τίποτα, δεν ακούει τίποτα,... αλλά δεν είναι στο πυρ της Κολάσεως!...

Το ίδιο -μου είπε καταλήγοντας ο Γέροντας- συμβαίνει και με τις ψυχές των αιρετικών. Αν είναι καλοί άνθρωποι, ούτε στη γέενα της Κολάσεως πηγαίνουν, αλλά ούτε και στην τρυφή του Παραδείσου…».

Από κήρυγμα που απηύθυνε ο Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος προς το εκκλησίασμα που συμμετείχε στην ευχαριστιακή Σύναξη της Κυριακής 28 Μαΐου 2006 (Κυριακή του Τυφλού)

Πηγή: http://www.briefingnews.gr/olazoi/item/ ... ntai-arage

[Θεόδωρος22]

Οι απιστοι(άθεοι, αγνωστικιστές, ντεϊστές κτλ) αν δεν μετανοήσουν πριν πεθάνουν ποιά θέση θα έχουν στην μετά θάνατον ζωή;

[Πέτρος]

Θα κριθούν από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όπως όλοι οι άνθρωποι (ζωντανοί και οι πεθαμένοι) και θα πάνε εκεί που θα τους ορίσει.

[Νίκος]

Πιστοί ή άπιστοι, αν δεν μετανοήσουν θα χάσουν την Αιώνια Ζωή.

[aposal]

Μετά τον σωματικό θάνατο έρχεται η πρώτη κρίση. Σαν αποτέλεσμα της κρίσης όλες οι ψυχές προγεύονται την κόλαση ή τον Παράδεισο σαν μια μέση κατάσταση, μέχρι να γίνει η τελική κρίση κατά την Δευτέρα Παρουσία. Μετά την τελική κρίση δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η κατάσταση της ψυχής. Δηλαδή αν κάποιος αμετανόητος και εκτός Εκκλησίας (αυτό όμως δεν το γνωρίζουμε εμείς παρά μόνον ο Κριτής) πεθάνει, η ψυχή του ανεβαίνει προς τον Κύριο συνοδευόμενη από τον φύλακα - άγγελο, που είχε μετά την βάπτισή του. Σε όλη αυτήν την πορεία την ψυχή του την διεκδικούν οι δαίμονες για να την πάνε εκεί όπου θα προγεύεται την κόλαση και η ζωή του θα είναι ένα μαρτύριο. Το ποιος θα επικρατήσει εξαρτάται από την πρώτη, μερική κρίση. Υπάρχει όμως δυνατότητα να καλυτερεύσει η μετά θάνατον ζωή του, εάν κάποιοι που βρίσκονται στη ζωή προσεύχονται γι' αυτόν, κάνουν μνημόσυνα και αγαθοεργίες στο όνομά του, δίνουν καθημερινά τον καλό αγώνα κοντά στον Κύριό μας. Ο ίδιος μόνος του δεν μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ψυχή του, γιατί μετά θάνατον δεν υπάρχει συγχώρεση. Μετά την τελική Κρίση της Δευτέρας Παρουσίας η ψυχή του θα γεύεται, αιώνια πλέον, την κόλαση ή τον Παράδεισο, χωρίς τη δυνατότητα αυτό να αλλάξει.

[Πέτρος]

............. μετά θάνατον δεν υπάρχει συγχώρεση........

Μετά θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια.

[aposal]

Μετάνοια υπάρχει, υπό την έννοια ότι η ψυχή μετά θάνατον θα αντικρίσει την αλήθεια (φύλακας - άγγελος, δαίμονες) και θα σκεφτεί ότι τόσα χρόνια που ζούσε στη γη έκανε ένα σωρό αμαρτίες πιστεύοντας σε αξίες που δεν είναι αληθινές. Απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να αλλάξει την κατάστασή της.
Αυτό αναφέρεται και στο βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ», στη σελίδα 273:

-Γέροντα, όταν πεθάνει ο άνθρωπος σε τι κατάσταση βρίσκεται;
-Ναι, συνέρχεται και λέει : «Τι έκανα»; Αλλά φαϊντά γιόκ, δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώσει λχ την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε και όταν ξεμεθύσει, κλαίει και οδύρεται, και λέει : «Τι έκανα;», έτσι και όσοι σ’ αυτή τη ζωή κάνουν αταξίες, είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί όταν η ψυχή βγει από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.

[aposal]

Στην επόμενη σελίδα του ίδιου βιβλίου αναφέρονται τα παρακάτω:

-Γέροντα, πώς είναι τώρα οι κολασμένοι;
-Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνει η τελική δίκη, η μέλλουσα κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.
-Γέροντα οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχονται;
-Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη, μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πλέον μόνοι τους να καλυτερεύσουν τη θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας. Μου λέει ο λογισμός μου, ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς, τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους, να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει πλέον η δυνατότητα να βοηθηθούν.

Και παρακάτω (σελ. 279)


Το καλύτερο απ’ όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους, είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε τη ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και τα ψυχικά ψυχικά πάθη, εκτός από τη δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε» λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί, να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.

[Πέτρος]

Μετά θάνατον υπάρχει το άτρεπτο της ψυχής.
Ας μην το αναλύσω αυτό τώρα εγώ γιατί μπορεί και να μεταφέρω κάτι λανθασμένα.

[aposal]

Εννοείς ότι δεν αμαρτάνει ο άνθρωπος μετά θάνατον; Ισχύει.