Δημοσίευσηαπό aposal » Τετ Μαρ 29, 2017 8:39 am
Άγιος Παΐσιος - Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Πάρα πολλά ζευγάρια τα απασχολούσε το πρόβλημα των παιδιών. Άλλοι είχαν κάποιο πρόβλημα και δεν έκαναν παιδιά κι είχαν λογισμό να υιοθετήσουν ένα ξένο παιδί, άλλοι σκεφτόντουσαν να κάνουν ένα, το πολύ δύο παιδιά και μετά να παίρνουν προφυλάξεις για να μην κάνουν άλλα, ενώ άλλοι έβαζαν σκοπό τους να αποκτήσουν πολλά παιδιά. Συχνά λοιπόν, οι οικογενειάρχες ζητούσαν από τον Γέροντα τη συμβουλή του και σ’ αυτό το ζήτημα.
Ο Γέροντας τους τόνιζε ότι πρέπει να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και να μην βάζουν ανθρώπινο πρόγραμμα, γιατί τα παιδιά τα δίνει ο Θεός. Εκείνος είναι ο μόνος που ξέρει αν θα δώσει, πότε θα δώσει και πόσα παιδιά θα δώσει. Κανένας άλλος. Μερικοί, έλεγε ο Γέροντας, προφασίζονται ότι έτσι όπως έγινε η ζωή δύσκολη, ένα παιδί με το ζόρι και με πολλές δυσκολίες το μεγαλώνουν, γι’ αυτό προφυλάσσονται, για να μην κάνουν άλλο παιδί. Αυτό όμως είναι μεγάλη αμαρτία, γιατί έτσι δείχνουν ότι οι ίδιοι κανονίζουν πιο καλά τα πράγματα απ’ ό,τι ο Θεός. Είναι υπερήφανοι και υποτιμούν την πάνσοφη πρόνοια του Θεού. Ο Θεός βλέπει και την ψυχική και την οικονομική τους κατάσταση και πολλά άλλα, τα οποία ούτε βλέπουμε ούτε γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Αν λοιπόν τα οικονομικά της οικογένειας είναι πενιχρά και ίσα – ίσα που φτάνουν για να συντηρήσουν ένα παιδί, η λύση δεν είναι να φοβούνται μην κάνουν άλλο και να το αποφεύγουν, κι έτσι να αντιστέκονται στο θέλημα του Θεού, αλλά να πιστεύουν ότι αν ο καλός μας Θεός θέλει να φέρει κι άλλο, ή κι άλλα παιδιά στον κόσμο, Εκείνος που «οίδε γαρ ων χρείαν έχομεν προ του ημάς αιτήσαι Αυτόν» θα φροντίσει και για την ενίσχυση των οικονομικών της.
Σε όσους πάλι δεν έκαναν παιδιά και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο για να αποκτήσουν, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση, είτε με υιοθεσία ξένων παιδιών, εξηγούσε ότι ο Θεός γνωρίζει που δεν τους δίνει ένα παιδί και βέβαια το κάνει για το καλό τους. Κάτι θα βλέπει και δεν τους το δίνει. Κι εκείνοι δεν πρέπει να εκβιάζουν τη θέλησή Του για κανένα λόγο, γιατί, εκ των υστέρων, έστω και αν πετύχουν με το δικούς τους ανθρώπινους τρόπους το επιθυμητό – για εκείνους – αποτέλεσμα, θα διαπιστώσουν ότι ο Θεός, φροντίζοντας για το καλό τους, δεν τους έδινε παιδί. Και θα πρέπει να ξέρουν καλά ότι γίνεται καλό, μόνο εκείνο το έργο που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και όχι με την επιμονή και τα δικά μας ανθρώπινα μέσα.
Έλεγε λοιπόν, ότι πρέπει να μην εκβιάζουμε την αγαθότητα του Θεού, αλλά να τον παρακαλούμε να γίνει το θέλημά Του, που είναι ΠΑΝΤΑ το πιο συμφέρον για μας! Έλεγε ακόμη, ότι άλλοι έχουν σαν σκοπό τους να αποκτήσουν πολλά παιδιά, και ο Θεός, βέβαια, τους το παραχωρεί, γιατί σέβεται το αυτεξούσιο θέλημα του ανθρώπου, αλλά και γιατί κάποιες φορές «δεν αντέχει» την γκρίνια μας κι αφήνει να γίνει το δικό μας θέλημα. Μετά όμως αντιμετωπίζουν πλήθος προβλημάτων. Η μητέρα κουράζεται γιατί η αντοχή της είναι μόνο για δύο παιδιά. Εκείνη όμως, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις της, έκανε οκτώ, με αποτέλεσμα να δυσανασχετεί και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις τόσες της υποχρεώσεις απέναντι στα τόσα παιδιά. Έτσι, εκ των υστέρων, διαπιστώνει και η ίδια, ότι δεν έπρεπε να βάζει τα δικά της προγράμματα.
Έτσι συμβούλευε όσους τον ρωτούσαν για τα ζητήματα αυτά και συνέχιζε :
«Ο Θεός είναι Εκείνος, ο οποίος πρέπει να καθορίζει τον αριθμό των παιδιών σε μια οικογένεια. Ο Θεός δεν είναι αδιάκριτος και κακός. Μόλις δει ότι δεν αντέχουμε άλλο, θα σταματήσει και τα παιδιά».
Μια φορά ήταν ένας πατέρας και είχε επτά παιδιά και δύσκολα τα έβγαζε πέρα. Όμως παρ’ όλα αυτά δεν κάμφθηκε και δεν έπαιρνε καμία προφύλαξη, για να μην κάνει άλλα. «Θα τα’ αφήσω στο Θεό» είπε. Από τότε, αν και ήταν νέος δεν έκανε άλλο παιδί.
Μερικούς πάλι, που βιαζόντουσαν να αποκτήσουν παιδί, ο Γέροντας τους συμβούλευε να μην κοιτάζουν το τι λέει ο κόσμος, αλλά να αφήνουν τον Θεό να τους δώσει το παιδί, την κατάλληλη στιγμή που μόνον Εκείνος γνωρίζει. Ορισμένοι έλεγε, ενώ δεν έχουν ειρηνεύσει και δεν έχουν τακτοποιηθεί πνευματικά, πιέζουν τον Θεό να τους δώσει το παιδί, τη στιγμή που εκείνοι επιθυμούν. Ο Θεός τους το δίνει. Βλέπουν όμως, ότι το παιδί μεγαλώνοντας, γίνεται νευρασθενικό, γιατί κληρονόμησε τα πάθη των γονέων του και οι ίδιοι μπαίνουν πλέον σε έναν πολύ μεγάλο αγώνα, αφού έχουν καταστήσει το παιδί τους – χωρίς να φταίει – κληρονόμο των δικών τους παθών από τα οποία δεν είχαν φροντίσει να καθαριστούν, πριν βιαστούν να ζητήσουν παιδί από τον Θεό.
Έλεγε λοιπόν, ότι οι σύζυγοι πρέπει να αφήνονται εντελώς στα χέρια του Θεού και να μην είναι αυτοί που με το δικό τους θέλημα θα εμποδίζουν, ή θα ρυθμίζουν το θέλημά Του. Να αφήνουν τον Θεό να ενεργεί σύμφωνα με την αγαθή Του θέληση και την παντογνωσία Του, γιατί έτσι θα κατοικεί στις ψυχές τους και θα σκεπάζει τις οικογένειές τους η Χάρη και η Ευλογία Του.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).