Η Ορθοδοξία είναι χαρά!

[Anastasios68]

π. Χριστόδουλος Μπίθας: «Η Ορθοδοξία είναι η θρησκεία της χαράς»



Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Ιερά αγρυπνία πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 11 Οκτωβρίου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, μίλησε ο Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Μπίθας.
Η ιερά αγρυπνία και η ομιλία που ακολούθησε, εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ο λόγος του π. Χριστοδούλου, αφορούσε το πρόσωπο του τιμώμενου Αγίου της ημέρας, Συμεών του Νέου Θεολόγου, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 12 Οκτωβρίου.
Αρχικά έκανε μία αναδρομή στο βίο του Οσίου, από τη γέννηση μέχρι την κοίμηση του, παρουσιάζοντας τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής του.
Όπως είπε, καταλαβαίνουμε τον τρόπο που βίωνε την πίστη του στον Χριστό, ως σχέση απολύτως προσωπική, σχέση καταφυγής και παρακλήσεως, σχέση παραμυθίας και αγάπης, σχέση μανιaκού έρωτα και πνευματικής ανάστασης μα πάνω απ’ όλα χαράς.
Γι’ αυτή τη χαρά μίλησε στη συνέχεια ο π. Χριστόδουλος, έτσι όπως την καταλαβαίνουμε από τα κείμενα του Αγίου.
Βλέπουμε στα βιωματικά του κείμενα τη χαρά που εκφράζει από την προσωπική του σχέση με τον Χριστό. Χαρά υπέρλογη που δεν είναι του κόσμου τούτου, αλλά αποτέλεσμα της Χάριτος. Η πίστη είναι η πηγή της χαράς και η μόνη αληθινή χαρά είναι η σχέση με τον Ιησού Χριστό.
Η Ορθοδοξία είναι η θρησκεία της χαράς, τόνισε. Από την εποχή των διωγμών και της δουλείας, των μαρτυρίων και των διώξεων, οι χριστιανοί ακολουθούνε τον Χριστό μέσα σε ένα κόσμο αμαρτίας «πεινώντες και διψώντες» για την αληθινή χαρά, αυτή που κανείς δεν μπορεί να μας την στερήσει.
Για να γίνει κάποιος πραγματικά χριστιανός, οφείλει να κατανοήσει την ματαιότητα του κόσμου, το πεπερασμένο των προσδοκιών του, το σύνορο των ψευδαισθήσεων του, το αποτέλεσμα των διαψεύσεων του, να γνωρίσει τα λάθη του και να αναζητήσει ολόψυχα και διψασμένα την αληθινή χαρά.
Όταν και όσο ο άνθρωπος αποζητά την Χάρη του Θεού, όταν στη θέση της απελπισίας βάλει την πίστη, όταν με συντριβή αναγνωρίζει τις αστοχίες του, όταν αφήνει πίσω τις ενοχές του και γενικά τον φόβο του αύριο, καταλαβαίνει τι θα πει ειρήνη στην ψυχή και άρρητη χαρά.
Γι’ αυτό και δήλωσε στη συνέχεια:
«Αυτή είναι η πραγματική Ορθοδοξία, η θρησκεία της χαράς. Γι’ αυτήν μιλάει το Ευαγγέλιο, αυτήν έζησαν οι μάρτυρες, οι όσιοι και οι άγιοι της διπλανής πόρτας. Αυτή συγκράτησε τους προγόνους μας σε εποχές διωγμών και εθνικών καταστροφών και φτώχειας.
Γιατί αυτή την δωρεά της χαράς, της ουράνιας πνευματικής χαράς, δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς. Φτάνει να αγωνιζόμαστε.»
Συνεχίζοντας, τόνισε πως οι θλίψεις και οι αδικίες και οι δυσκολίες αντέχονται με αυτή την χαρά, μόνο όμως με την Χάρη του Θεού. Την χαρά αυτή δεν μπορεί να την νιώσει όποιος δεν είναι διαρκώς μετανοών για τα λάθη και τις αστοχίες του.
Κι ακόμα να ζεις κάθε μέρα τη ζωή σου συμπάσχοντας για τους άλλους, να αντλείς χαρά από την χαρά του πλησίον και να συμμετέχεις στη θλίψη του άλλου. Έτσι που η καρδιά σου να μεγαλώνει και να χωράει όλο τον κόσμο.
Το να γίνει η λύπη σου λύπη μου, και ο πόνος σου πόνος μου, δεν είναι εύκολο. Αλλά πιο δύσκολο είναι η χαρά σου να γίνεται χαρά μου. Η ευτυχία σου, ευτυχία μου.
Όλα αυτά θέλουν αγώνα πνευματικό, θέλει να βάλουμε τον λόγο του Χριστού στην καρδιά μας. Ας αναζητήσουμε την αναστάσιμη χαρά, που είναι γέννημα της αληθινής μετανοίας.
Και ο π. Χριστόδουλος κατέληξε:
«Η πορεία της ζωής μας είναι σταυρική, γιατί η ζωή είναι δύσκολη και πρέπει να σταυρώνουμε διαρκώς την φιλαυτία μας. Αλλά ο σκοπός και το μέσο μας είναι η χαρά της Ανάστασης, πνευματικής και σωματικής. Γι’ αυτό και η χριστιανική οδός ονομάζεται σταυροαναστάσιμη και η ζωή του χριστιανού χαρμολύπη.
Λυπούμαστε για τα λάθη μας, αλλά χαιρόμαστε τη ζωή. Ελέγχουμε τις αστοχίες μας αλλά ζούμε την χαρά της ημέρας. Ας δίνει ο Θεός να ζούμε αυτήν την χαρά, εν Αγίω Πνεύματι.»

Πηγή

[Νίκος]

Για την ακρίβεια η Ορθοδοξία είναι χαρμολύπη! Ο Χριστιανός ζει ζωή σταυραναστάσιμη, δηλαδή σηκώνει με χαρά το σταυρό του, επειδή πιστεύει, ότι ακολουθώντας το Χριστό θα αναστηθεί κι αυτός στη Βασιλεία των Ουρανών.

[Anastasios68]

Ακριβώς Νίκο, άλλωστε αυτό λέει και στο κείμενο που παρέθεσα. Μπορώ να αλλάξω τον τίτλο αν νομίζεις πως είναι καλύτερα

[Νίκος]

Όχι Τάσο μου. Άσε να πω κι εγώ τίποτα βαθυστόχαστο .

[Anastasios68]

Φυσικά Νίκο μου
Έχεις πάντα την αγάπη και τον σεβασμό μου

[Νίκος]

Πολυτιμότερο πράγμα από την Ορθοδοξία δεν υπάρχει στον κόσμο!
Από Dogma 20 Φεβρουαρίου 2018



Η Ορθοδοξία είναι η πηγή απ’ όπου τρέχουνε να ξεδιψάσουνε άνθρωποι που δεν ευρήκανε την αλήθεια ούτε στον Καθολικισμό, ούτε στον Προτεσταντισμό, ούτε σε καμμιά άλλη από τις μυριάδες αιρέσεις που υπάρχουνε σήμερα.

Ο άνθρωπος θα νοιώσει να τον σκεπάζει η θεϊκή ευσπλαχνία εάν απελπιστεί από κάθε άλλη βοήθεια και ταπεινωθεί και δεν λογαριάζει για τίποτα τον εαυτό του και δέσει σφιχτά την ελπίδα του στον Θεό μοναχά, τότε αυτή η θεϊκή ευσπλαχνία θα του δίνει κάποια δύναμη ώστε να μην υπάρχει τίποτα πια για να τον φοβερίζει, κι’ ούτε καμιά ανάγκη για να τον κάνει να τη συλλογιστεί.

Όλα του φαίνονται σαν να μην υπάρχουνε, κι’ αυτός ελαφρός σαν πνοή γεμάτη δύναμη, χαρά, ελπίδα και αγάπη (γιατί η αληθινή αγάπη βγαίνει από την πίστη κι’ από την ελπίδα), πετά υψηλά, γλυτωμένος από το βάρος της σαρκός κι’ από τις μάταιες φροντίδες τις σαρκικής διάνοιας, ήγουν τη φιλοδοξία, τον μωρό ζήλο να ερευνήσει το μυστήριο του κόσμου, κι’ όλες τις άλλες μικρολογίες με τις οποίες είναι δεμένη η ζωή μας.

Αυτή είναι μια κατάσταση αλλόκοτη κι’ απίστευτη, είναι η είσοδος εις την βασιλείαν του Θεού, που λέγει ο Κύριος, και που δεν λέγεται με λόγια, γιατί, δεν είναι ένας σαρκικός ενθουσιασμός της διάνοιας, αλλά μια λύτρωση που γίνεται με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουνε και λόγια σε τούτον τον κόσμο με τα οποία να ειπωθεί. Γι’ αυτό ο Κύριος, λέγοντας «βασιλεία του Θεού» ή «βασιλεία των ουρανών», δεν εξήγησε ποτέ τί είναι αυτή η «βασιλεία», αλλά μας δίδαξε μοναχά με τί τρόπο θα την αξιωθούμε.
Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι, είναι ανάγκη να βασανισθεί, όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώπου. Γι’ αυτό λέγει ο Χριστός: «Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν». Και στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζει κανένας πως ο Παύλος και ο Βαρνάβας επήγαν στο Ικόνιον και στην Αντιόχεια «επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, παρακαλούντες εμμένειν τη πίστει και ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Το πνευματικό νήπιο πρέπει να κλάψει σαν το σαρκικό, για να βρει γάλα για να θραφεί. Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό, και σε καμμιά ζωή εκτός από αυτόν, και σε καμμιά άλλη χαρά εκτός από αυτόν, και σε καμμιά δικαιοσύνη εκτός από αυτόν, και κρεμιέται με δάκρυα μονάχα σ’ Εκείνον, έχοντας «μονογενή ελπίδα», αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από «τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός». Γι’ αυτόν «η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής», κατά τον άγιο Ισαάκ. Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό, και προτιμά τον θάνατο από τούτον τον χωρισμό, γιατί νοιώθει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος ότι «θάνατος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν και όχι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα».

Σ’ αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι, όχι λίγες ώρες της ζωής τους, αλλά παντοτεινά. Και για τούτο νοιώθουνε πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε σαν ένα αρραβώνα τη μακαριότητα της αιωνίου ζωής. Και αγαπούνε κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται από τη χαρά της πίστεως κι’ από τη βεβαιότητα κι’ από τη στερεή ελπίδα που έχουνε μέσα στην ψυχή τους.

Οι άλλοι άνθρωποι, οι αμαρτωλοί, μπορεί να ελεηθούνε και να αξιωθούνε για λίγο αυτή την απελευθέρωση από τη δουλεία της φθοράς, ν’ απογευθούνε λίγο από τον ουράνιον άρτον. Μα ύστερα πάλι, σαν αδύνατοι άνθρωποι που είναι, από αμέλεια ξαναπέφτουνε στις μέριμνες του βίου, και χάνουνε εκείνη την ευωδία του μυστικού κόσμου στον οποίον ζήσανε εκείνον τον σύντομον καιρό.

Και ποθούνε θερμά να ξαναμπούνε πάλι στην ουράνια εκείνη πολιτεία, και την αναθυμιούνται με δάκρυα, κι’ ολοένα ελπίζουνε να την ξαναδούνε. Κι’ απορούνε πώς την χάσανε και πώς καταντήσανε πάλι δούλοι της σαρκός, και θρηνούνε σαν τους πρωτόπλαστους που καθήσανε έξω από τον Παράδεισο, μη μπορώντας να ξαναμπούνε μέσα.

Ξέρω πως πολλοί, διαβάζοντας αυτά που γράφω, θα πούνε πως η ζωή μας σήμερα δεν σηκώνει τέτοια καλογερίστικα πράγματα. Μα δεν έχουνε δίκιο. Οι σημερινοί άνθρωποι, όπως έγραψα κι’ άλλη φορά, δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη ζωή που ζούνε, ας έχουνε κάθε λογής υλικές αναπαύσεις και ασχολίες. Ίσια-ίσια σήμερα η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται σε παραζάλη και σε αγωνία, γιατί είδε καλά πως, ενώ ήλπιζε να πιάσει την ευτυχία με την επιστήμη και με την υλική και διανοητική δραστηριότητα, δεν επέτυχε αυτό που ήλπιζε.

Υπάρχουνε λοιπόν πολλοί άνθρωποι που διψάνε για αληθινή τροφή της ψυχής, και γι’ αυτούς γράφω. Κ’ εκτός από την Ελλάδα, μια τέτοια δίψα κατατρώγει εκατομμύρια κόσμο, κατά τα λόγια του Προφήτη που λέγει: «Να, έρχονται ημέρες, λέγει Κύριος, και θα στείλω επάνω στη γη όχι πείνα για ψωμί, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα του ν’ ακούσετε λόγον Κυρίου»…

Η Ορθοδοξία είναι η πηγή απ’ όπου τρέχουνε να ξεδιψάσουνε άνθρωποι που δεν ευρήκανε την αλήθεια ούτε στον Καθολικισμό, ούτε στον Προτεσταντισμό, ούτε σε καμμιά άλλη από τις μυριάδες αιρέσεις που υπάρχουνε σήμερα.

Έτσι αποδείχνεται πως η Ορθοδοξία είναι η πρώτη κι’ ανάλλακτη Εκκλησία, που δεν παραμορφώθηκε από κοσμικούς νεωτερισμούς, η κιβωτός που κλείνει μέσα της την αληθινή αποκάλυψη της χριστιανικής αλήθειας. Κ’ η αυστηρή παράδοσή της είναι το μέσον που διατηρήθηκε αυτή η αλήθεια, όχι σαν αφηρημένη έννοια, αλλά σαν ζωντανή πραγματικότητα. Στον πρόλογο της «Φιλοκαλίας», που τυπώθηκε στα Εγγλέζικα ο Ρώσσος Νίκων γράφει ανάμεσα στα άλλα: «Οι βάσεις της Ορθοδοξίας είναι η Αγία Γραφή και οι Παραδόσεις, άλλες προφορικές κι’ άλλες γραμμένες στα έργα των Πατέρων».

Αλλού γράφει: «Επειδή στις ημέρες μας δεν έχουμε πνευματικούς οδηγούς, γίνεται απαραίτητη η συνεχής μελέτη των ιερών αυτών έργων, ώστε ν’ ακολουθήσει κανένας ακίνδυνα αυτόν τον θαυμάσιον δρόμο που ανοίγει η τέχνη των τεχνών, η επιστήμη των επιστημών της πνευματικής τελειοποιήσεως. Για να επιτύχουμε σε τούτο, είναι ανάγκη να έχουμε γνήσια ταπείνωση, ειλικρίνεια, εγκαρτέρηση και αγνότητα».

Και όμως, εμείς οι Έλληνες, που έχουμε αυτόν τον θησαυρό της Ορθοδοξίας, θέλουμε να θραφούμε θρησκευτικά με λογής-λογής ξένα άχερα. Ο πατήρ Νίκων, σε κάποιον δικό μας που πήγε στ’ Άγιον Όρος, είπε:«Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου πολύ ευτυχισμένον που είσαι ορθόδοξος. Γιατί πολυτιμότερο πράγμα από την Ορθοδοξία δεν υπάρχει στον κόσμο».

Φώτης Κόντογλου

Πηγή: ΔΟΓΜΑ

[Πέτρος]

Γι' αυτό και ο άγιος Πορφύριος στην περίφημη συνομιλία για την κατάθλιψη έλεγε για τους Αποστόλους ότι χαιρόντουσαν γι' αυτά που πάθαιναν και περνούσαν και έλεγαν: "Χαίρω εν τοις παθήμασί μου".

Τώρα βέβαια για να το πετύχεις αυτό θέλει πολύ πνευματική δουλειά.

[Anastasios68]

Η Ορθοδοξία είναι χαρά! Λέω απλά αυτό που βγαίνει από μέσα μου!

[heavenandearth]

H ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ TH XAPA
π. Δημήτριος Κωστόπουλος

Ασφαλώς «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», κατά τον γνωστό αρχαίο λόγο, λέγοντας ότι αυτό, που όλοι οι άνθρωποι κυρίως αναζητούν και για το οποίο διψούν στην ζωή τους, είναι η χαρά. Σ' αυτήν την πανανθρώπινη δίψα για χαρά «ποντάρουν» όλοι οι επιχειρηματίες της γης και διαφημίζουν τα προϊόντα τους (ακόμη και τις οδοντόκρεμες) ως πηγή χαράς! Στην ίδια δίψα «ποντάρουν» και οι διάφοροι «Μεσσίες» και επίδοξοι «Σωτήρες» του κόσμου υποσχόμενοι στα υποψήφια θύματα τους λύση των προβλημάτων τους, έτσι ώστε να απολαμβάνουν ανεμπόδιστη τη χαρά στην ζωή! Θαυμάσιο δόλωμα στ' αλήθεια! Φυσικά η δίψα του ανθρώπου για χαρά είναι κατά πάντα φυσιολογική και νόμιμη, αφού και ο ίδιος ο Δημιουργός Θεός τον έβαλε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του «ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γεν, B΄ 15). Η απόλαυση, επομένως, εκ μέρους του ανθρώπου «του παραδείσου της τρυφής» και άρα της χαράς ήταν εξ αρχής το θέλημα του Θεού. Η πτώση όμως του πρώτου ανθρώπου είχε ως συνέπεια την απώλεια του «παραδείσου της τρυφής» και φυσικά της χαράς, αλλά και τη σύγχυση γύρο από το μεγάλο θέμα αυτό της χαράς. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αναζητούσε με λαχτάρα την χαρά, αλλά δεν κατόρθωνε να την βρει, μη γνωρίζοντας που αυτή υπάρχει, αλλά και τί ακριβώς είναι στ' αλήθεια η χαρά. Ήλθε όμως «ὁ Θεός ἐν σαρκί» και ξανάφερε τη χαρά στη ζωή του ανθρώπου· και κάτι παραπάνω: «τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς»! To τραγικό είναι ότι, για όσους δεν έχουν αποδεχθεί συνειδητά την εκ της θείας ενανθρωπήσεως Χάρη, το πρόβλημα της χαράς παραμένει άλυτο, αναπάντητο, ανούσιο και μάταιο. Και λέω «δεν έχουν αποδεχθεί συνειδητά» εννοώντας όχι μόνο τους μη χριστιανούς ή τους ετερόδοξους χριστιανούς, αλλά - δυστυχώς - και πολλούς ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι, έχουν μεν βαπτισθεί στην ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δεν βιώνουν συνειδητά την εν Χριστώ κοινωνία, έτσι ώστε να μην διαφέρουν τελικώς από τους άθεους, τους αλλόθρησκους ή τους ετερόδοξους. Αυτό το τραγικό φαινόμενο εκμεταλλεύονται «οι έμποροι» της χαράς και «πωλούν χαρά», που δήθεν υπάρχει στο κακόγουστο βιβλίο, στο φθηνό θέαμα, στην ξέφρενη διασκέδαση, στο ευτελές τραγούδι, στο τυχαίο ή και αγοραίο σεξ και - το φοβερότερο και καταστροφικότερο - στα ναρκωτικά και μάλιστα στα «ψυχοναρκωτικά» της Αστρολογίας, του Πνευματισμού, του Γκουρουϊσμού, του Σατανισμού κλπ. κλπ. «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός»! Στο σημείο αυτό γεννάται το ερώτημα : «Γιατί, ενώ εδώ και 2000 χιλιάδες χρόνια ακούσθηκε το ευαγγελικό μήνυμα «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ...!» (Λουκ. B΄ 10), οι σύγχρονοι άνθρωποι ακόμη ψάχνουν για χαρά; Υπάρχει ή δεν υπάρχει σ' αυτή τη ζωή χαρά; Και, αν υπάρχει, πού είναι και ποιά είναι; Για να δοθεί απάντηση στα ερωτήματα αυτά, πρέπει να επισημάνουμε εξ αρχής, ότι η σύγχυση που επικρατεί γύρω από το θέμα αυτό και τα ερωτήματα που προκύπτουν, οφείλονται στο ότι ο κόσμος νομίζει ότι η χαρά είναι μία και μοναδική. Έτσι τη στιγμή που νομίζει κάποιος ότι βρήκε τη χαρά, διαπιστώνει ότι πάλι μένει ανικανοποίητος και η δίψα του δεν σβήνει. Η αλήθεια είναι όμως ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη χαράς. Έχοντας γνώση των τριών αυτών ειδών χαράς μπορεί κανείς να απαλλαγεί από τη σύγχυση, να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα και να κορέσει τη δίψα του. Ας γνωρίσωμε, λοιπόν, μαζί αυτά τα είδη της χαράς, ώστε να κατανοήσωμε και πού θα την βρούμε και πώς θα την κάνωμε κτήμα μας:


http://churchofcyprus.org.cy/wp-content/uploads/2016/03/I_Orthodoksi_apopsi_gia_ti_hara.pdf

[Νίκος]

Μην αναβάλεις τη χαρά
Από Dogma 08 Μαρτίου 2018



γράφει ο π. Λύβυος

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε «έχω αιτία να είμαι χαρούμενος».

Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.

Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.

Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.

Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.

Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

Πηγή: ΔΟΓΜΑ