Χριστούγεννα ή Xmas;

[Αναστάσιος]

Σωστόν.

[Αναστάσιος]

Ουδείς άλλος;

[Νίκος]

Ουδείς άλλος τι;

[Αναστάσιος]

Εάν θα τοποθετηθεί κανείς άλλος εννοώ κύριε Νίκο. Ας πούμε εγώ σέβομαι ιδιαίτερα τις απόψεις σας σε τέτοια θέματα και θεωρώ ότι η απάντησή σας θα είναι σημαντική. Εάν φυσικά δεν θέλετε να απαντήσετε, δικαίωμά σας. Αυτό ισχύει για οποιονδήποτε. Απλά μού έκανε εντύπωση η σχετικά "μικρή" συμμετοχή στο θέμα. Εκτός κι αν το άνοιξα σε λάθος ενότητα και δεν μπορεί να βρεθεί εύκολα.

[Νίκος]

Οι περισσότεροι άνθρωποι σ' αυτό τον πλανήτη, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, έτσι απλά από "παράδοση" ή επειδή θέλουν μια εποχή του χρόνου να χαλαρώσουν και να "περάσουν καλά". Τα παγκόσμια σύμβολα των Χριστουγέννων, Santa Claus και δέντρο, δεν έχουν καμιά σχέση με το Χριστό, επομένως δεν ενοχλούν ούτε τους Εβραίους και τους (μη φανατικούς) Μουσουλμάνους.

Έτσι μια καθαρά θρησκευτική Δεσποτική εορτή, κατάντησε καταναλωτική φιέστα.

Το θέμα είναι, εμείς οι Έλληνες τι σχέση έχουμε με όλα αυτά;

Σίγουρα δεν είναι μέσα στις δικές μας παραδόσεις.

[Αναστάσιος]

Συμφωνώ μαζί σας σε όλα, ωστόσο με τις τελευταίες σας φράσεις ανοίγετε ένα άλλο τεράστιο θέμα, για το οποίο δεν είναι η παρούσα κατηγορία ο κατάλληλος χώρος προκειμένου να συζητηθεί. Πέρα από το παραδώσεις όμως, το πρόβλημα δεν είναι απλό. Ο συνδυασμός μιας Δεσποτικής εορτής με όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω σαν "Αυρήλιος Ευμάθιος" (εμπνευσμένος από τον κύριο Ανάργυρο Φιλώτα ) έχει φτάσει σε επίπεδο να αλλοιώνει την έννοια της σωτηρίας μας μέσω της Γέννησης του Χριστού. Αντί να γεμίζουν οι εκκλησίες, γεμίζουν τα club διασκέδασης. Από τώρα οι συμμαθητές μου κανονίζουν ποιοι θα πάνε μαζί με ποιους και σε ποιο club. Αυτά είναι τα Χριστούγεννα; Διασκέδαση και ρεβεγιόν; Όταν με ρωτούν πού θα κάνω ρεβεγιόν, απαντώ στην Αγία Μαρίνα. Όταν με ρωτούν μέχρι ποια ώρα κοιμάμαι ανήμερα των Χριστουγέννων το πρωί, απαντώ μέχρι τα ξημερώματα. Δυστυχώς τα Χριστούγεννα, όπως λέτε κι εσείς, έχουν καταλήξει να αποτελούν καταναλωτική φιέστα. Σε λίγο και το Πάσχα έτσι θα γίνει. Ήδη έχει αρχίσει το κακό.

[Νίκος]

Τι χρειαζόμαστε τον Χριστό όταν δεν μας λείπει τίποτα;
16-12-2018



Ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα μας θυμίζουν ένα μεγάλο παζάρι, συμφωνία, ανταλλαγή. Ανταλλάσσουμε το Χριστό με εικόνες, αγαθά, δώρα, ρεβεγιόν, διακοπές, ξεκούραση, ταξίδια, βόλτες, ταινίες, τραγούδια και ό,τι άλλο το καταναλωτικό μυαλό μας σκέφτεται.

Η Εκκλησία μπορεί να φωνάζει ότι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δεν έχουν νόημα, ωστόσο περισσότερο βλέπουμε το Χριστό της φάτνης ή τραγουδάμε το Χριστό της Άγιας Νύχτας και ελάχιστα ζούμε το Χριστό της πίστης, το Χριστό ως Σωτήρα μας.

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει Χριστός – Σωτήρας. Δεν ξέρω αν είμαστε πολλοί αυτοί που το ψάχνουμε. Για να υπάρξει Σωτήρας, χρειάζεται να θέλουμε να σωθούμε από κάτι και να διαλέξουμε Κάποιον που να μας σώσει. Η Εκκλησία λέει ότι έχουμε ανάγκη να σωθούμε από το θάνατο, το κακό, την αμαρτία. Τίποτε από αυτά δεν βλέπω να αγγίζει τη ζωή μας.

Ο θάνατος για μας τους νέους είναι πολύ μακριά ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Άλλωστε, έχουμε όνειρα, θέλουμε να χαρούμε τη ζωή μας, μας φτάνουν τα βάσανα του σχολείου, του Πανεπιστημίου, των σχέσεων που έχουμε και μας ταλαιπωρούν διότι δε μας δίνουν και κανένα ουσιαστικό νόημα ή αυτών που θα θέλαμε να έχουμε, αλλά κανείς δε μας δίνει σημασία.

Το κακό είναι σχετικό. Ξέρουμε ότι το έχουν οι μεγάλοι, όταν καταστρέφουν το περιβάλλον, όταν κάνουν πολέμους, όταν λένε ψέματα, όταν δε ρωτάνε τη γνώμη μας, όταν είναι υποκριτές. Εμείς, άλλωστε, ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας και όλοι όσοι μιλούν για μας, η τηλεόραση, η διαφήμιση, οι φίλοι μας, θεωρούν ότι είναι δικαίωμά μας και καλά κάνουμε. Όσο για τους γονείς μας, αυτοί μας δίνουν χρήματα για να μη μας λείψει τίποτα και μας αγοράζουν ό,τι η καταναλωτική μας κοινωνία προσφέρει, για να μη αισθανόμαστε μειονεκτικά.

Η αμαρτία είναι παλιομοδίτικη αντίληψη περί ηθικής. Άλλωστε, το βλέπουμε στην τηλεόραση και το ακούμε από κάποιους καθηγητές μας ότι αυτοί που μιλούν για ηθική, δηλαδή οι παπάδες, είναι χειρότεροι υποκριτές από όλους. Ας αφήσουν τα πλούσια άμφιά τους και ας δώσουν χρήματα στους φτωχούς πρώτα και μετά ας έρθουν να μας μιλήσουν για αμαρτία. Άλλωστε, «ουδείς αναμάρτητος» και έχουμε χρόνο γι’ αυτά, αν έχουν κάποια αξία.

Από τι να σωθούμε λοιπόν, που δεν μας λείπει τίποτα;

Σωτήρες υπάρχουν σήμερα πολλοί. Είναι οι ωραίες ιδέες, είναι οι ήρωες των περιπετειών στον κινηματογράφο, είναι ο φίλος που θα με βοηθήσει να αντιγράψω στο μάθημα που δεν ξέρω, είναι εκείνος που θα μ’ ακούσει στο καρδιοχτύπι μου ή όταν γευτώ το πούλημα από τον «δικό» μου ή τον «κολλητό» μου, αυτός που θα δώσει κέφι στη ζωή μου με το τραγούδι του, την ομορφιά του, που θα με κάνει μέλος στο fan club του, είναι ο πρόεδρος που θα κάνει τη μεγάλη μεταγραφή και η ομαδάρα θα πατήσει τους εχθρούς.

Άρα, γιατί να επιλέξω να με σώσει ο Χριστός;

Μ’ αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα έθιμα, όπως και οι γιορτές γενικά. Με κάνουν να αισθάνομαι πιο πολλή αγάπη, να θέλω να βοηθήσω ένα φτωχό, με φέρνουν πιο κοντά στους γονείς, τ’ αδέρφια, τους φίλους μου, μοιράζομαι δώρα, καταναλώνω. Ξεχνώ το μέσα μου κενό. Ξεχνώ όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που με κάνουν να μελαγχολώ ή να φοβάμαι. Έστω και για λίγο. Μπορώ να επιδείξω τα ρούχα μου, τα αρώματά μου, την διάθεσή μου, τη μάσκα που κρύβει το αληθινό μου πρόσωπο. Γι’ αυτό και λυπάμαι όταν ξαναγυρίζω στο πρόγραμμα, στη ρουτίνα, όταν το δέντρο ξεστολίζεται κι όταν οι μάσκες ξαναμπαίνουν στο κουτί μαζί με τα φώτα και τα στολίδια.

Τελικά, μάλλον κάτι μου λείπει.

Άμα το ψάξεις, θα δεις ότι από το Super Deal των Χριστουγέννων λείπει η πραγματική αγάπη. Λείπει το νόημα που θα με κάνει να νιώθω ότι αξίζει η ζωή μου κάτι παραπάνω από μια επιθυμία, ένα αγαθό, ένα δώρο. Λείπει η δύναμη που χρειάζεται για να δω τον εαυτό μου όπως στ’ αλήθεια είναι και όχι σε σύγκριση με τους άλλους. Λείπει η χαρά που θα κρατήσει παραπάνω από μια γιορτή. Λείπει εκείνη η σχέση που δεν θα είναι για μια νύχτα ή ένα μήνα, αλλά θα με ανεχτεί για μια ζωή, θα μ’ αγαπήσει και θα μου απλώσει το χέρι ώστε να μην πέσουν τίτλοι τέλους. Λείπει εκείνη η παρέα που δεν θα την ενώνει το πρόσκαιρο του σχολείου, του Πανεπιστημίου, του έρωτα, της διασκέδασης, αλλά θα μένει ζωντανή όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η Εκκλησία μου λέει ότι ο Χριστός είναι Εκείνος που μου τα δίνει όλα αυτά. Ο Χριστός που κοινωνώ στη λειτουργία των Χριστουγέννων αλλά και κάθε Κυριακή. Ο Χριστός που με συγχωρεί για όλες τις αμαρτίες μου, για όλα τα ελαττώματά μου, για όλες μου τις αποτυχίες. Ο Χριστός που μου μαθαίνει να συγχωρώ φίλους κι εχθρούς. Ο Χριστός που με συναντά στη λύπη και τη χαρά. Ο Χριστός που με σώζει από το να υπάρχω μόνο για να καταναλώνω και με κάνει να υπάρχω για να αγαπώ.

Ο Χριστός φανερώνει το αληθινό μου πρόσωπο. Είναι το Φως που φωτίζει το μέσα μου. Είναι το νόημα που ομορφαίνει τη ζωή μου. Είναι η πίστη που με βοηθά να συνεχίσω. Είναι το Παιδί που με κρατά παιδί. Είναι Αυτός που γεννήθηκε για μένα.

Το Χριστό της Εκκλησίας θα ΄θελα να συναντήσω. Όχι όμως μόνος μου. Γιατί ξέρω ότι λίγο πολύ, όλοι θα θέλαμε να Τον βρούμε. Ας Τον ψάξουμε λοιπόν στη ζωή της Εκκλησίας. Ας τολμήσουμε να Τον γνωρίσουμε. Κι ας είναι η Γέννα Του μια καινούρια αρχή στη ζωή μας. Μαζί και μαζί Του!

(περιοδικό ΒΗΜΑΤΑ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας τεύχος 4)

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Υ.Γ. Χωρίς Χριστό ακόμη και η ευτυχία είναι ανικανοποίητη και αχόρταγη.

[Αναστάσιος]

Άριστο, πραγματικά, κείμενο! Στην αρχή διαβάζοντάς το μπερδεύτηκα λίγο, θέλοντας να δω πού θα καταλήξει. Στο τέλος εντυπωσιάστηκα. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι που παρεκκλίνουν του Δρόμου Του να ανακαλύψουν το Φως το Αληθινό.

[Αναστάσιος]

Γιορτάζετε τα Χριστούγεννα για Μένα χωρίς Εμένα...;


ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ:
"Γιορτάζετε τα Χριστούγεννα για Μένα χωρίς Εμένα..."

Όπως θα ξέρεις, πλησιάζουμε ξανά στην ημερομηνία των γενεθλίων Mου. Κάθε χρόνο γίνεται γιορτή προς τιμήν Mου, έτσι και φέτος.

Αυτές τις μέρες ο κόσμος κάνει πολλά ψώνια, γίνονται διαφημίσεις παντού, στην τηλεόραση, στο ράδιο, στο ίντερνετ, και κανείς δεν μιλά για κάτι άλλο εκτός από το τι σας λείπει μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα...

Είναι ευχάριστο να ξέρω ότι τουλάχιστον μία μέρα τον χρόνο κάποιοι Mε σκέφτονται.

Όπως θα γνωρίζεις, πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησαν να γιορτάζουν τα γενέθλιά Mου. Στην αρχή, φαινόντουσαν να καταλαβαίνουν το νόημα των ημερών και Mε ευχαριστούσαν γι' αυτό που έκανα για εκείνους. Όμως, σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει πλέον τι γιορτάζουν.

Ακόμα και σε πολλά σχολεία, στις χριστουγενιάτικες εορτές, ενώ περιμένω από τις αθώες καθαρές καρδιές των παιδιών σας να με δοξάσουν όπως οι άγγελοί Μου στον ουρανό, με θλίψη Μου, ακούω πολλά τραγούδια και σκετς για φανταστικά πρόσωπα. Το παραμύθι είναι τόσο πολύ και μπερδεύει τα μυαλουδάκια των μικρών παιδιών μου σε τέτοιο σημείο, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πλέον τι είναι Αλήθεια και τι ψέμμα. Έτσι, βάζουν τους μαθητές από μωρά ακόμα να μιλούν και να χορεύουν σαν καλικάτζαροι, ελάφια, μάγισσες, άγιοι βασίληδες... Λίγα τραγουδάκια υπάρχουν μόνο από τα παλιά, να θυμίζουν στα παιδιά την Άγια νύχτα της γεννήσεώς Μου.

Πολλοί άνθρωποι, συναντώνται τα Χριστούγεννα σε σπίτια και περνούν πολύ καλά, δείχνουν όμως, πως κανείς δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται...

Θυμάμαι πέρυσι, την ημέρα των γενεθλίων, κάπου, έκαναν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν Mου. Στο τραπέζι υπήρχαν τα πάντα, όλα ήταν διακοσμημένα όμορφα και υπήρχαν πολλά δώρα, αλλά... ξέρεις τι;
Ούτε που Mε κάλεσαν... Ενώ Εγώ ήμουν ο επίτιμος Kαλεσμένος, κανείς δεν θυμήθηκε να Mε καλέσει. Και η γιορτή υποτίθεται γινόταν για Mένα...

Έτσι, όταν έφτασε η μεγάλη μέρα... Mε άφησαν απ' έξω, Mου έκλεισαν την πόρτα. Ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ στο τραπέζι μαζί τους...

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια όλοι συνηθίζουν να Mου κλείνουν την πόρτα.
Έτσι, μιας και δεν Mε καλούν, σκέφτηκα να παραβρεθώ από Μόνος Μου, χωρίς να κάνω θόρυβο κι έτσι μπήκα και στάθηκα σε μια γωνίτσα.
Διασκέδαζαν όλοι, κάποιοι έλεγαν ιστορίες, γελούσαν, πέρναγαν πολύ καλά, μέχρι που έφτασε ένας... γέρος χοντρός, ντυμένος στα κόκκινα με άσπρα γένια... Και φώναζε... "χο, χο, χο", λες και είχε πιει λίγο παραπάνω. Κάθισε βαριά - βαριά σε μια πολυθρόνα και... όλοι έτρεξαν καταπάνω του λέγοντας "Καλωσόρισες άγιε μου Βασίλη!" ...λες και η γιορτή ήταν γι' αυτόν.
Πόσο πληγώθηκα εκείνη τη στιγμή...

Ήρθαν τα μεσάνυχτα κι ακόμα περίμενα εκεί Μόνος. Όλοι άρχισαν να αγκαλιάζονται, άπλωσα κι Eγώ τα χέρια μου ελπίζοντας πως κάποιος θα Mε αγκαλιάσει κι Εμένα... Και ξέρεις; Κανείς δεν Mε αγκάλιασε.

Έπειτα, άρχισαν όλοι να ανταλλάσσουν δώρα, ένας - ένας τα άνοιγαν, μέχρι που τελείωσαν όλα... Πλησίασα να δω, μήπως παρ' ελπίδα, υπήρχε κάποιο για Μένα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα...

Εσύ πώς θα αισθανόσουν αν την ημέρα των γενεθλίων σου αντάλλασσαν δώρα όλοι μεταξύ τους κι εσένα δεν σου δώριζαν τίποτα;

Κατάλαβα τότε ότι Εγώ περίσσευα σε εκείνη τη γιορτή. Έτσι βγήκα χωρίς να κάνω θόρυβο, έκλεισα την πόρτα κι αποσύρθηκα...

Κάθε χρόνος που περνάει είναι χειρότερα, ο κόσμος θυμάται μόνο το δείπνο, τα δώρα και τις γιορτές. Κανείς δεν θυμάται Eμένα...

Εσύ, θα ήθελα αυτά τα Χριστούγεννα να Μου δώσεις τη χαρά και να τα αφιερώσεις σε Μένα, το Θείο Βρέφος...

Να επιτρέψεις να έρθω στη ζωή σου, να αναγνωρίσεις ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια γεννήθηκα κι εγώ ταπεινά ως ένα μικρό μωρό και ήρθα σε αυτόν τον κόσμο για να σου δείξω πόσο σε αγαπώ... Να δώσω τη ζωή Μου για σένα, στον σταυρό, και να σε σώσω!

Το μόνο που θέλω σήμερα είναι να Με πιστέψεις με όλη σου την καρδιά!
Αγάπησέ Με κι εσύ σαν δικό σου μωρό, όπως με αγάπησε η γλυκιά Μητέρα μου Θεοτόκος Μαριάμ και ο γλυκός μου θετός πατέρας Ιωσήφ!
Βάλε Με στη ζωή σου, μίλα Μου γλυκά, κάνε πράξεις Αγάπης στο όνομά Μου, έλα στην Εκκλησία Μου να Με ευχαριστήσεις για ότι δημιούργησα για σένα, για το δώρο της ζωής που σου χάρισα... Έλα να με αγκαλιάσεις! Ζήτα Μου απλά συγνώμη στην εξομολόγησή σου κι έλα σύντομα να κοινωνήσεις Εμένα, τον Θεό της Αγάπης! Τότε κι Εγώ θα πλημμυρίσω τη ψυχή σου με τέτοιες ουράνιες ευλογίες, που δεν έχεις ποτέ σου φανταστεί!

Σε περιμένω.
Είμαι Αυτός που σε αγαπάει αληθινά,
ο μικρός ταπεινός Χριστός!

Πηγή: Ανθολόγιο Χριστιανικών Μηνυμάτων

[Πέτρος]

...
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ:
"Γιορτάζετε τα Χριστούγεννα για Μένα χωρίς Εμένα..."
...

Ας είναι φέτος τα πρώτα Χριστούγεννα που θα το αλλάξουμε αυτό!