Δημοσίευσηαπό aposal » Πέμ Μάιος 26, 2016 8:37 am
Όταν ζει κάποιος μακριά από τον Θεό, δηλαδή αμαρτάνει συνέχεια, χωρίς να μετανοεί και να εξομολογείται ειλικρινά, είναι σαν να έχει το μικρόβιο του καρκίνου μέσα του.
Όσο το μικρόβιο παραμένει, εξαπλώνεται σε όλο το σώμα. Αλλοιώνεται η σκέψη, η κρίση, αλλοιώνονται και ο επιθυμίες.
Αδελφέ δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος εκτός εκκλησίας να είναι ειλικρινής, έντιμος και γεμάτος αγάπη. Εδώ ούτε όσοι είναι εντός εκκλησίας δεν είναι έτσι και ας κάνουν καθημερινό, σκληρό αγώνα για να μην ολισθήσουν (όσοι από αυτούς κάνουν) στα απανωτά, καθημερινά χτυπήματα του πονηρού.
Το σέβομαι και το αγαπώ τον άλλον είναι καθαρά υποκειμενικό. Νομίζεις ότι σέβεσαι και νομίζεις ότι αγαπάς. Νομίζεις ότι κάποιος δεν σου κάνει για φίλος, ή ότι σου φέρεται λάθος.
Ποιό είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος; Ποιος το κρίνει;
Πώς αποκτάει κάποιος την αυτογνωσία, δηλαδή το γνώθι σ' αυτόν;
Είναι σαν να λέει κάποιος (που δηλώνει Χριστιανός): "εγώ δεν χρειάζομαι παπά για τις αμαρτίες μου, προσεύχομαι στον Κύριο να με συγχωρέσει κι Αυτός με συγχωρεί".
Μόνος του προσεύχεται, μόνος του συγχωρείται, μόνος του καθορίζει ποιες είναι οι αμαρτίες του, μόνος του θεωρεί ότι είναι σε καλό δρόμο. Όπως ένας ασθενής αποφασίζει ότι είναι υγιέστατος και δεν πηγαίνει σε γιατρό, γιατί με λίγο τσαγάκι και λεμονάκι θα του περάσουν όλα.
Η πρώτη ενέργεια που πρέπει να κάνει ένας που θέλει να γίνει Χριστιανός είναι να βρει έναν πνευματικό και να κάνει υπακοή σε ό,τι του πει. Όχι σε ό,τι αυτός κρίνει σωστό από αυτά που θα του πει ο πνευματικός, γιατί τότε δεν κάνει υπακοή στον πνευματικό, αλλά στην κρίση του.
Ο πνευματικός θα μας πει ποιο είναι σωστό και ποιο αμαρτία και τι πρέπει να κάνουμε για να επιστρέψουμε στο δρόμο του Θεού.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).