"Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Γενικότερα θέματα που αφορούν την Ορθοδοξία και το Χριστιανισμό.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Πέμ Αύγ 30, 2012 2:36 pm

ΠΟΠΗ έγραψε:Πατρών Χρυσόστομος: «αρκετά αυτός ο τόπος υπέφερε από τους προδότες, αρκετά, φτάνει!»

Εικόνα

Αναφορά στα όσα ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό από τον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ», έκανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, σε ομιλία του στην επετειακή εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως στο συνεδριακό κέντρο του Α.Τ.Ε.Ι της Πάτρας.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Χρυσόστομος ήταν ο κεντρικός ομιλητής, με θέμα: «Η αλήθεια για το 1821».

Ο κ. Χρυσόστομος με στεντόρεια φωνή τόνισε, ότι «αρκετά αυτός ο τόπος υπέφερε από τους προδότες, αρκετά, φτάνει!».

Επίσης, ο Μητροπολίτης Πατρών αναφερόμενος στη συμβολή της Εκκλησίας, υπογράμμισε: «Όλα τα θυσίαζαν για την πατρίδα οι παπάδες και οι δεσποτάδες».



πηγη: romfea.gr



Zenon
Δημοσιεύσεις: 113
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:07 pm

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Zenon » Πέμ Αύγ 30, 2012 2:37 pm

Μητροπολίτης Πατρών: "Σήμερα μας χαρακτηρίζει ένας ιδιότυπος νενεκισμός"
Δευτέρα, 28 Μάρτιος 2011

Εικόνα

«Η αλήθεια για το 1821» ήταν το θέμα της ομιλίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου, στην εορταστική εκδήλωση που πραγματοποίησε η Μητρόπολη στο Συνεδριακό Κέντρο του Α.Τ.Ε.Ι. Πατρών.

Αρχικά απευθυνόμενος προς τους νέους οι οποίοι πλαισίωσαν με παραδοσιακό χορευτικό πρόγραμμα την ομιλία του Σεβασμιωτάτου, ο κ. Χριστόστομος είπε: «Με τέτοια λεβεντιά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Σήμερα μιλάνε τα παιδιά μας για την δόξα των Ηρώων και Μαρτύρων της πίστεως και Πατρίδος. Αυτά τα παιδιά, ντυμένα με της λευτεριάς και λεβεντιάς τις φορεσιές, απαντούν στους παραχαράκτες της Ιστορίας παλαιότερους και σύγχρονους και δηλώνουν, ότι είναι οι απόγονοι εκείνων που κράτησαν ψηλά της λευτεριάς την υπόθεση και πότισαν το δέντρο της με το αίμα τους.

Σήμερα δεν ήμαστε μόνο εμείς εδώ. Δεν είναι οι χιλιάδες των Πατρινών μικρών και μεγάλων, αλλά και οι ψυχές, των Ηρώων τα πνεύματα.

Είναι εδώ ὁ Δεσπότης της Πάτρας, ο μεγάλος Γερμανός, ο αοίδιμος Εθνεγέρτης, που καυχάται για τα παιδιά του. Είναι ο Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς, ο Παπαφλέσσας και ο Διάκος, ο Μπότσαρης και ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους, ο Σουλιώτης και οι Μεσολογγίτες και όλα τα ιερά σφάγια υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Τότε αγωνίστηκαν όλοι για την λευτεριά της Πατρίδος. Τώρα ήμαστε όλοι εδώ, σ’ αυτό τον χώρο, Κληρικοί και Λαϊκοί, οι Άρχοντες του Λαού, άνθρωποι μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες Επιστήμονες και απλοί εργαζόμενοι, όλοι ενωμένοι σε μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης για τούς ηρωικούς προγόνους μας που απετίναξαν τον Τουρκικό ζυγό».

Η Εκδήλωσε έκλεισε με χωρούς από την Πελοπόννησο, ενώ ο κ. Χρυσόστομος ευχαριστώντας και πάλι τους νέους για την παρουσία τους, τόνισε:

«Στα πρόσωπά σας, παιδιά μου χαιρετίζω, ευλογώ και ασπάζομαι όλη την νεολαία της Πάτρας, όλα τα παιδιά μας πού αντιστέκονται με λεβεντιά καί ἐπιμένουν ἐναντίον τῆς ἰσοπεδωτικῆς μανίας, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ τή χώρα μας.

Παιδιά μου, εἶστε ἡ χαρά μας, ἡ δόξα καί τό καύχημά μας, ἡ ἐλπίδα μας οἱ χρυσές ἐφεδρεῖες γιά τό μέλλον τῆς πατρίδος μας... Σᾶς συγχαίρω καί σᾶς ἐπαινῶ, ὅπως συγχαίρω καί ἐπαινῶ καί τούς γονεῖς σας, οἱ ὁποῖοι δικαίως καυχῶνται καί καμαρώνουν γιά τά βλαστάρια τους. Τούς εὐχαριστοῦμε, γιατί ἐμπιστεύονται τά παιδιά τους στήν Ἐκκλησία. Σήμερα, ἄς δεῖ ἡ κοινωνία τά λαμπρά ἀποτελέσματα τῆς ἐργασίας, στήν συγκεκριμένη ἐνορία, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πατρῶν, ἀλλά καί στίς ἄλλες ἐνορίες τῆς πόλεώς μας. Αὐτά τά παιδιά θά στελεχώσουν τίς κρατικές ὑπηρεσίες, τήν Ἐκκλησία, τά Ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματα, τήν κοινωνία μας ὁλόκληρη.

Ἰδιαιτέρως συγχαίρω τίς νεανικές ὁμάδες τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, γιά τά εἰκοσάχρονα πού γιορτάζουν σήμερα καί ἐπαινῶ τούς Ἱερεῖς πού ἔχουν ὑπό τήν πνευματική τους καθοδήγηση αὐτά τά παιδιά, τόν π. Νεκτάριο Κωτσάκη καί τόν π. Εἰρηναῖο. Κάποια ἀπ’ αὐτά τά παιδιά τά προηγούμενα χρόνια ντυμένα μέ τήν περήφανη φουστανέλλα, χόρευαν στίς ἑορτές πού κάναμε, ἐνῶ σήμερα εἶναι ντυμένα μέ τό μαρτυρικό ράσο τοῦ Ἕλληνα Ὀρθόδοξου Παπᾶ, εἴτε ὡς Μοναχοί, εἴτε ὡς ἔγγαμοι Κληρικοί. Εἶμαι ὑπερήφανος πού τούς χειροτόνησα καί καυχῶμαι γι’ αὐτούς....»

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου με θέμα: «Η αλήθεια για το 1821».

Κάθε χρόνο ὅταν πλησιάζῃ ἡ Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἡ Ἐπέτειος τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ὅλοι μας αἰσθανόμεθα, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ὡς Ἕλληνες, δέος ἱερό καί ἐσωτερικό πνευματικό συγκλονισμό.

Εὐχαριστοῦμε τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν ἡμῶν διά τήν οἰκονομία καί τήν δωρεά Του πρός τό ἀνθρώπινο γένος, ἀφοῦ «κλίνας οὐρανούς κατῆλθε καί ἐσαρκώθη εἰς τά πάναγνα αἵματα τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης τοῦ κόσμου, τῆς ἡτοιμασμένης, ἵνα θρόνος τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης γένηται καί προσφερθῇ ὡς ἡ νέα Εὔα, ἡ Εὔα τῆς ὑπακοῆς πρός τόν Θεόν καί καταστῇ ἡ κλῖμαξ ἡ ἑνώσασα τόν Οὐρανόν μέ τήν γῆν».

Ὀλίγα θά ἀναφέρω περί τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ πανάγνῳ μήτρᾳ τῆς Πανακηράτου Κόρης, ἀφοῦ λόγος ἐγένετο κατ' αὐτάς τάς ἡμέρας ἀπ' ἄμβωνος, περί τῆς λαμπρᾶς ἑορτῆς.

«Ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. Οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός ὑψίστου κληθήσεται καί δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός τόν θρόνον Δαυίδ τοῦ Πατρός αὐτοῦ καί βασιλεύσει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. Α΄, 31-33), εἶπε ὁ Ἄγγελος στήν Παναγία, ἀποκαλύπτων τήν προαιώνια βουλή τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ δέ μακαρία Παρθένος οὔτε τι τῶν εἰωθότων, οὔτε φύσει προσῆκον ἐναγομένη, πᾶσαν δέ νῦν δύναμιν ὑπερβαῖνον...». «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, φησίν, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω; Ἐγώ μέν Θεοῦ πρός ὑποδοχήν ἕτοιμος καί ἱκανῶς ἔχω παρασκευῆς. εἰ δέ καί ἡ φύσις ἀκολουθήσει, διδάσκοις ἄν». (Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας).

Καί ὁ Ἄγγελος ἀπαντᾶ: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι»(Λουκ. Α΄, 35).

Ἔτσι συντελεῖται τό μέγιστο θαῦμα καί ἐπέρχεται ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, διά τῆς Σαρκώσεως δηλαδή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου, τοῦ Νέου Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος διά Σταυροῦ καί θανάτου καί ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεώς Του, θά ἀναστήσῃ τό ἀνθρώπινο γένος καί θά ἀνακαινίσῃ τήν σύμπασα κτίση.

«Σήμερον, λοιπόν, τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, υἱός τῆς Παρθένου γίνεται καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται...».

Ἔρχομαι τώρα στό δεύτερο μέρος τοῦ ἑορτασμοῦ, τό ὁποῖο ἀφορᾶ στούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπου γῆς καί κυρίως στούς ἐν Ἑλλάδι, δηλαδή σέ ὅλους ἐμᾶς. Καί τοῦτο τό λέγω, διότι ὑπάρχουν κάποια θέματα καί προβλήματα, τά ὁποῖα ἀναφύονται τά τελευταῖα χρόνια, ὡς μή ὤφελεν, σχέσιν ἔχοντα τόσον μέ αὐτήν ταύτην τήν ἁγίαν καί ἀμώμητον πίστη μας, ὅσον καί μέ τήν ἐθνική μας ὑπόθεση, καί ἱστορία καί γιατί ὄχι τήν ἐθνική μας ὑπόσταση. Τοῦτο δημιουργεῖ ἔντονο προβληματισμό στούς ὑγιῶς σκεπτομένους Ἕλληνας καί ξένους, ἀφοῦ εἶναι πρωτοφανές ἐπί παγκοσμίου, θά ἠδυνάμην νά εἴπω ἐπιπέδου, τό ὅτι ὑπάρχουν Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἐξ ἰδίας αὐτῶν προαιρέσεως ἤ ἀρρωστημένης φαντασίας, ἤ ἐξ ἄλλων τινῶν αἰτιῶν, μή ἔχοντες γνώση τῶν πραγμάτων εἰς βάθος καί ἔκ τινος ἐμπαθείας κινούμενοι, ἀνεξηγήτου καί ἐν τέλει ἀνεκδιηγήτου, ἐπιχειροῦν νά ἀλλοιώσουν, νά παραχαράξουν, νά παραποιήσουν τήν ἔνδοξη ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας, μή σεβόμενοι μαρτύρια καί θυσίες τόσων γενεῶν καί τόσων αἰώνων, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων σήμερα ἀπολαμβάνομε τῶν, τῆς Ἐλευθερίας, ἱερῶν προνομίων. Ἡ Ἱστορία ὅμως μία φορά γράφεται. Καί ἀκόμα, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχομε ἥρωες καί δέν προσπαθοῦμε νά δημιουργήσωμε.

Δικαίως τό Ἔθνος μας ἐθέσπισε τόν ἑορτασμό τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας κατά τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Παναγίας μας, στίς 25 Μαρτίου καί οὐσιαστικά καί συμβολικά. Τότε εἶχαν ὁρίσει νά ἀρχίσῃ ἡ Ἐπανάσταση. Ἄν ἄρχισε κάποιες ἡμέρες ἐνωρίτερα, ἀπό τόν μεγάλο πόθο γιά τήν λευτεριά, αὐτό δέν σημαίνει, ὅτι οἱ Ἕλληνες δέν εἶχαν μάρτυρα καί προστάτη τήν Παναγία τήν Εὐαγγελίστρια γιά τήν λευτεριά τῆς πατρίδος τους.

Δυστυχῶς, οἱ κατά καιρούς ἀναφυόμενοι μικρόνοες καί «ἐκτελεσταί» τῆς ἱστορίας, μέ τήν ἔννοια τῆς κατακρημνίσεως τοῦ βάθρου τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, δροῦν ἐλεύθεροι καί ἀνενόχλητοι, προκαλώντας σύγχυση κυρίως στούς νέους ἀνθρώπους, στούς νέους Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπίζουν ἐσχάτως προβλήματα πλεῖστα ὅσα.

Ἡ ζημία εἶναι μεγίστη, ἀφοῦ τό ὅλο ζήτημα ἐξεταζόμενο εἰς βάθος συνιστᾶ:

· Ὕβρη ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας.
· Συκοφαντία εἰς βάρος τῆς ἀληθείας τῶν γεγονότων.
· Ἀγνωμοσύνη ἔναντι ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὐκλεῶς ἀγωνίστηκαν καί ἡρωικῶς ἔπεσαν, ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τῆς φιλτάτης Πατρίδος.

Καθίσταται δέ αὕτη ἡ ζημία ἔτι μεγαλυτέρα, ἀφοῦ τά τελευταῖα ἔτη, ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα καί μεγέθη τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν οὐσία τοῦ ἀγῶνος καί τῆς θυσίας, ὑπέπεσαν ὑπό τινων νεοελλήνων σέ ἀνυποληψία καί μέ τήν ἀλλοίωση, τήν διαστρέβλωσή τους ἤ παραχάραξή τους κατέστησαν ἄγνωστα ἤ τό ἀκόμη χειρότερο ἔγιναν κακῶς γνωστά στίς νεώτερες γενηές. Αὐτό τό θρασύτατο ἔγκλημα ἔγινε, δυστυχῶς, μέ τήν ἀνοχή ὅλων μας.

Τά ἐρωτήματα τά ὁποῖα προκύπτουν ἤ μᾶλλον τά σημεῖα ἐκεῖνα τά ὁποῖα χρήζουν προσοχῆς καί ἐπισημάνσεως εἶναι τά ἑξῆς:

1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821;
2. Ποιός ἔκανε τήν Ἐπανάσταση;
3. Ποιά τά ἀποτελέσματα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821;

v Ἀρχόμεθα τῆς ἐξετάσεως τοῦ πρώτου σημείου.

Ὅταν στήν πόρτα τῆς Ἁγια Σοφιᾶς, στήν αἱματοβαμμένη Βασιλεύουσα, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453, ἐσφάδαζε διπλοσφαγμένος ὁ Δικέφαλος, τότε τό δοῦλο Γένος, ὅρκον ἔδιδε ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὅτι ζυγό δέν θά μπορέσῃ νά βαστάσῃ καί θά ἀγωνισθῇ, ἔστω καί ἄν χρειασθοῦν ἔτη πολλά, νά τόν ἀποτινάξῃ.

Ἐκείνη τήν ὥρα ἐπλήττοντο τά σπλάχνα του. Διακυβεύετο ὅ,τι ἱερό καί ὅσιο. Ὑβρίζετο ἡ πίστη του στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό. Ἐβηλώνοντο οἱ Ἐκκλησιές του. Ἀτιμάζοντο τά ἀγαπημένα του πρόσωπα. Τοῦ ἐστερεῖτο ἡ δυνατότητα νά ἀναπνέῃ, νά ζῇ ἐλεύθερος, νά δρᾶ, νά κινῆται μέσα στά πλαίσια τῆς τιμῆς καί τῆς ἀξιοπρεπείας.

Ἐγνώριζε ὁ Ρωμηός ἀπό τήν πρώτη στιγμή, ὅτι δέν θά ἦταν οὔτε μιά ἡμέρα, οὔτε ἕνας μήνας καί ἕνας χρόνος ἡ σκλαβιά καί τό σκοτάδι. Ἔβλεπε πολύ βαθειά, στόν ὁρίζοντα, τήν ἁλυσίδα τῆς σκλαβιᾶς. Μέσα σ' αὐτό τό σκοτάδι παρέδιδε ἡ μιά γενηά στήν ἄλλη τήν ἱερά παρακαταθήκη καί τήν εὐχή γιά τήν ἐπιτυχῆ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν πρώτη στιγμή εἶχε ἀρχίσει. Ἔκανε ἀπογόνους ὁ ραγιᾶς καί τούς κατηχοῦσε, τούς μυοῦσε στό μεγάλο μυστικό. Τούς ἔδειχνε τήν Μεγάλη Ἐκκλησιά, τούς μιλοῦσε γιά τήν ἐρήμωση καί τήν καταστροφή καί ἑτοίμαζε τήν μεγάλη ἡμέρα.

Τά παραπάνω ἀναφέρομε, ἐπειδή τελευταῖα, ἀπό χείλη ἀνιστόρητα εἰπώθηκε τό παράδοξο, πρωτάκουστο καί ἱστορικά βλάσφημο, ὅτι ἡ γενηά πού ἐπαναστάτησε τό 1821, δέν εἶχε καμμιά συνοχή καί σχέση πνευματική ἤ ἱστορική συνέχεια μέ τήν γενηά τοῦ 1453. Αὐτό ὅπως καί τά ἄλλα παρόμοια, μόνο μισέλληνες ἤ πληρωμένοι κονδυλοφόροι μποροῦν νά ὑποστηρίξουν, διά τούς ὁποίους μόνο λύπη καί οἶκτο δύναται κανείς νά αἰσθάνεται καί τόν ἀποτροπιασμό του νά ἐκφράζῃ.

Ἡ πιό τρανή ἀπόδειξη ὅτι ἡ γενηά τοῦ '21 ἦταν ἡ ἀναπόσπαστη συνέχεια ἐκείνης τοῦ 1453 εἶναι τό ὅτι πρίν ἀπό τό κίνημα τοῦ 1821, ἕνδεκα (11) κινήματα μεγάλα καί ἄλλα μικρότερα εἶχαν, κατά τό διάστημα τῶν τεσσάρων αἰώνων τῆς σκλαβιᾶς, προηγηθῆ γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ δούλου γένους. Δέν εἶναι δυνατόν στόν περιορισμένο χρόνο πού ἔχομε στή διάθεσή μας να ἀναφερθοῦμε σέ ὅλα αὐτά.

Παραπέμπομε ἐνδεικτικά στίς ἱστορικές μαρτυρίες, στούς θρύλους καί τίς παραδόσεις, οἱ ὁποῖες βεβαιώνουν ὅτι οἱ Ἀγωνιστές τοῦ '21 ζοῦσαν, παρά τήν τεσσάρων αἰώνων χρονική ἀπόσταση, τά γεγονότα τῆς Ἁλώσεως, ὡσεί παρόντα.

Ἀκούσατε τήν φωνή, ἡ ὁποία ἔρχεται μέσα ἀπό τόν ζόφο τῆς Τουρκοκρατίας. Ἔτος 1672. Στά Ἱεροσόλυμα ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος κατά τήν συνεδρία τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνεζήτησε περί τοῦ Κυρίλλου Λουκάρεως, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, θά εἴπῃ:

«Ρωμαίων γῆ (ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάς) νῦν εἰσέτι κρατεῖται καί ταλαιπωρεῖται σύμπασα ὡς μηδέποτε τεταλαιπώρηται παρά τινος ἀρχῆς ἐν τοῖς ἐξωτερικοῖς πράγμασι, μηδέν γένος ὑπήκοον. Ἀλλ' οὗτοι εἰσίν ἀνώτεροι τοῦ φόβου καί τῶν ἀπειλῶν, ὥστε συμβέβηκεν αὐτοῖς λάμπειν ὡς μάρτυρας οὐ καθ' ἑκάστην ἡμέραν, ἀλλά καί καθ' ὥραν καί στιγμήν καί οὕτω προσπαίζουσι τῇ καταιγίδι ταύτῃ, ἥν οἱ ἀντίδικοι μόνῃ ἀκοῇ καί φρίττουσι καί θαυμάζουσι.».

Τό γένος τῶν Ἑλλήνων, μᾶς λέγει ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος, εὑρίσκεται στή πιό δεινή καταιγίδα. Πράγματι, ἀγαπητοί, μονάχα νά προφέρῃ κανείς τίς παρακάτω λέξεις, τόν κυριεύει φόβος καί τρόμος: «Παιδομάζωμα, χαράτσι, φυλακίσεις καί δαρμοί, βιασμοί καί ἀτιμώσεις, φόνοι ἄγριοι καί ἄλλα πολλά». Ὅμως οἱ ἀγωνιστές μένουν «ἀνώτεροι τοῦ φόβου καί τῶν ἀπειλῶν» καί «προσπαίζουσι τῇ καταιγίδι». Οἱ σκλάβοι γίνονται μάρτυρες. Πεθαίνουν, ἀλλά δέν ὑποχωροῦν. Τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου λάμπουν σάν τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, πού ἐνῶ ἐλιθάζετο, τό πρόσωπον αὐτοῦ, ἔλαμπε «ὡσεί πρόσωπον ἀγγέλου».

Ἔτσι ἔγινε τό θαῦμα, σέ πεῖσμα ἐκείνων πού ἐπιδίδονται στήν ἀπομυθοποίηση τῆς Ἱστορίας μας καί τόν ἀποχριστιανισμό τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.

Γράφει ὁ Σπυρίδων Τρικούπης στόν ἐπίλογο τῆς Ἱστορίας του: «Εἶναι τῷ ὄντι ἀξιοπαρατήρητον, ὅτι τά σχέδια τῆς Αὐλῆς καί τῶν ξένων Δυνάμεων ἐπί τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀγῶνα, ὄχι μόνον ἐματαιώθησαν, ἀλλά καί ἐνάντια τῆς θελήσεως καί τῆς πολιτικῆς των, ὅλα ἀπέβησαν. Ἤθελαν τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Καί ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία κατεκολοβώθη. Ἤθελαν τήν κατάθλιψιν καί ἀποτυχίαν τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος τῆς Ἑλλάδος, καί τό ἐπαναστατικόν κίνημα τῆς Ἑλλάδος ἐν μέσῳ ὁρατῶν καί ἀοράτων δυσκολιῶν καί κινδύνων ἐθριάμβευσεν... Μελετῶ δέ, ὦ ἀναγνῶστα, τά κατά τήν ἐπανάστασιν... καί ἐκπληττόμενος, δι ὅσα κατόρθωσαν, οἱ ἐπέκεινα ἑξαετίας ἀβοηθητί τόν ὑπέρμεγαν τοῦτον καί ἄνισον ἀγωνισθέντες καί κατά γῆν καί κατά θάλασσαν ἀγῶνα, λέγω, ἐνθυμοῦ, ὅτι ὁ ἀγών ἦταν ὑπέρ πίστεως καί ὑπέρ ἀνακτήσεως τῆς πατρώας γῆς καί ἐλευθερίας, τοὐτέστιν ὁ ἱερώτερος καί ὁ ἐνδοξότερος ὅλων τῶν ἀγώνων...»

Στόν ἱερό ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ἐπρυτάνευσε τό πνεῦμα τῆς θυσίας καί ἡ πίστη στό Θεό. Στή διακήρυξη τῆς Α΄ ἐν Ἐπιδαύρῳ Ἐθνοσυνελεύσεως ἀναφέρεται: «Ἐκινήσαμεν τόν πόλεμον κατά τῶν Τούρκων.... ἀποφασίσαντες ἤ νά ἐπιτύχωμεν τόν σκοπόν μας... ἤ νά χαθῶμεν ἐξ ὁλοκλήρου.... Ὁ ὕψιστος Θεός μᾶς ἐβοήθησε καίτοι ὄχι ἱκανά προπαρασκευασμένους, εἰς τοιοῦτον μέγα τῷ ὄντι ἐπιχείρημα».(Ἀρχεῖα Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας, ἔκδ. Βιβλιοθήκης Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, Ἀθῆναι 1971, τόμ. 3ος, σελ. 41).

Θά ἀναφερθῶ στό σημεῖο αὐτό στή διακήρυξη τῆς Πάτρας στίς 26 Μαρτίου 1821, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Ἐκλαμπρότατε Κόνσολε τῆς Μεγάλης Βρεττανίας

Ἡμεῖς τό Ἑλληνικόν Ἔθνος τῶν Χριστιανῶν, βλέποντες ὅτι ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν καταφρονεῖ ἡμᾶς τό Ὀθωμανικόν γένος καί σκοπεύει ὄλεθρον ἐναντίον μας πότε μέ ἕνα, πότε μέ ἄλλον τρόπον, ἀπεφασίσαμεν σταθερῶς ἤ νά ἀποθάνωμεν ὅλοι, ἤ νά ἐλευθερωθῶμεν, καί τούτου ἕνεκα βαστοῦμεν τά ὅπλα εἰς τάς χεῖρας, ζητοῦντες τά δικαιώματά μας.

Ὄντες λοιπόν βέβαιοι, ὅτι ὅλα τά Χριστιανικά Βασίλεια γνωρίζουν τά δικαιά μας, καί ὄχι μόνον δέν θέλουν ἐναντιωθῆ, ἀλλά καί θέλουν μᾶς συνδράμει καί ὅτι ἔχουν εἰς μνήμην, ὅτι οἱ ἔνδοξοι προγονοί μας ἐφάνησαν ὠφέλιμοι εἰς τήν ἀνθρωπότητα΄ διά τοῦτο εἰδοποιοῦμεν τήν Ἐκλαμπρότητά Σας καί Σᾶς παρακαλοῦμεν νά προσπαθήσετε νά εἴμεθα ὑπό τήν εὔνοιαν καί προστασίαν τοῦ μεγάλου Κράτους τούτου. Ἔρρωσο.

1821 Μαρτίου 26
Ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός
Ὁ Κερνίτσης Προκόπιος
Ἀνδρέας Ζαΐμης
Ἀνδρέας Λόντος
Μπενιζέλος Ροῦφος

Γι αὐτό ἔγινε ἡ Ἐπανάσταση. Τό λένε οἱ ἴδιοι πού τήν ἔκαναν. Τί χρείαν ἄλλων μαρτύρων ἔχομεν;

Ἐρχόμεθα τώρα στό δεύτερο ζήτημα.
· Ποιοί ἔκαναν τήν Ἐπανάσταση;

Εἶναι ἀληθές καί πανθομολογούμενον ὅτι, τόν ἀγῶνα τόν ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἕλληνες, μικροί καί μεγάλοι, ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, φτωχοί ἤ καί ἔχοντες, Κληρικοί καί λαϊκοί. Κανείς δέν ἔμεινε ἀπ' ἔξω ἀπ'αὐτή τήν πρόσκληση τῆς πατρίδος στό κοινό χρέος. Ὅλοι αἰσθάνονταν βαρύ τό φορτίο καί τόν ζυγό τῆς σκλαβιᾶς.

Ὁ Κολοκοτρώνης θά καθομολογήσῃ χαρακτηριστικά:
«Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάνουμε τήν Ἐπανάσταση, δέν ἐσυλλογιστήκαμε, οὔτε πόσοι ἤμεθα, οὔτε πῶς δέν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τά κάστρα καί τίς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε: «ποῦ πᾶτε νά πολεμήσετε μέ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλ' ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς λευτεριᾶς μας καί ὅλοι καί Κληρικοί καί Προεστοί καί Καπεταναῖοι καί πεπαιδευμένοι καί οἱ Ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτόν τόν σκοπό καί ἐκάναμε τήν Ἐπανάσταση (Λόγος στήν Πνύκα).

Καί θά συνεχίσῃ: «Ὁ ἕνας ἐπῆγε εἰς τόν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωσε ψωμί καί ἔφερνε μπαρουτόβολα εἰς τό στρατόπεδο... καί ἄν αὐτή ἡ ὁμόνοια βαστοῦσε ἀκόμα δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καί τήν Θεσσαλία καί τήν Μακεδονία καί ἴσως ἐφθάναμε καί ἕως τήν Κωνσταντινούπολιν...»

Εἶπαν οἱ ἀνθέλληνες: «Ἡ Ἐπανάσταση ἦταν ταξική». Ἀλλά γι' αὐτό τό θέμα εἶναι εὔγλωτη καί ἡ «διαμαρτύρησις», τήν ὁποία ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση ἔστειλε στίς 12 Αὐγούστου 1824 στήν Ἀγγλία, ἀγανακτισμένη γιά τό προτεινόμενο ρωσικό σχέδιο δημιουργίας τριῶν κρατιδίων στό Ἑλληνικό ἔδαφος.

«Οἱ Ἕλληνες πρό τεσσάρων ἐτῶν θαρροῦντες ἀδιασείστως εἰς τήν θείαν πρόνοιαν ὑπερασπίζονται μέ καλήν ἔκβασιν τό ἔδαφος τῶν προπατόρων των. Λέγομεν ὅτι ὑπερασπίζονται τό ἔδαφος, ἐπειδή ὀλίγον φροντίζουν διά τάς πόλεις καί τά χωριά, διά τάς οἰκίας καί τάς ἰδιοκτησίας των.

Ἀποσείοντες τόν ἀφόρητον ζυγόν αὐτῶν εἶχον πρό ὀφθαλμῶν τόν ἱερόν σκοπόν, τοῦ νά σώσουν τήν πίστιν των, τήν πατρίδα των, τούς ἱερούς Ναούς των... καί ὄχι ἐκεῖνα τά πολιτικά τέλη, τά ὁποῖα ἐτάραττον τότε τήν Εὐρώπην».
(Σπ. Τρικούπη, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, Ἀθῆναι 1925, τόμ. 2, σελ. 266).

Πολλά τέτοια κείμενα θά ἠδυνάμεθα νά παραθέσωμε, ὅπως τήν ἔγκυρη γνώμη, ὅτι:

«Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις τοῦ 1821 εἶναι ἄνθος αὐτοφυές καί κατ' ἐξοχήν Ἑλληνικόν...

Δέν ἐνέπνευσαν αὐτήν αἱ περί πολιτείας καί κοινωνίας θεωρίαι τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως... ἀρχαί ἀνέκαθεν γνωσταί βεβαίως καί οἰκεῖαι πρός τούς Ἕλληνας, ἀλλά ἰδέαι κατά πολύ ὑψηλότεραι. Ἡ πίστις πρός τόν Θεόν, ἡ Ὀρθόδοξος θρησκεία μας καί ἡ Πατρίς...

Διεξήχθη αὕτη ὑπό πληθυσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνῶ κατ' ἀνάγκην εὑρίσκετο εἰς διαφορετικάς καταστάσεις, Φιλικοί, Νησιῶτες, λαϊκές τάξεις, διετήρησαν ἐν τούτοις ἀδιάσειστον τήν ἰδεολογικήν βάσιν τοῦ ἀγῶνος των καί τήν κοινήν ἀπελευθερωτικήν προσπάθειαν καί ὁρμήν» (βλ. Ε.Γ. Πρωτοψάλτης, Πολιτική Ἱστορία τῆς νεώτερης Ἑλλάδος, σ.σ. 123-128).

- Τόν ἀγῶνα τόν ἔκαναν, οἱ ἁπλοῖ, ὅμως γεμάτοι πίστη στό Θεό καί ἀγάπη στήν Πατρίδα Ἕλληνες.

- Τόν ἀγῶνα τόν ἔκανε ὁ φτωχοκαλόγερος στῆς Ἐκκλησιᾶς τόν νάρθηκα καί στοῦ Μοναστηριοῦ τή λιτή, μαθαίνοντας τά Ἑλληνόπουλα Γράμματα μέσα ἀπό τό Ψαλτήρι καί τό Ὀκτωήχι. Τό κρυφό Σχολειό δέν ἦτο μῦθος. Ἦτο πραγματικότης. Σέ πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς, οἱ διαθέσεις τῶν Τούρκων ἀφεντάδων, ἔναντι τῶν Ρωμηῶν, ἦταν ἄθλιες, ἀπάνθρωπες, σκληρές. Ἀνάμεσα σέ ὅλα καί ἡ ἀπαγόρευση τῆς παιδείας καί τῆς μορφώσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων. Ἐκεῖ ἔπαιξε τόν ρόλο της ἡ Ἐκκλησία.

Ἀλλά, θά ἤθελα νά μιλήσω καί γιά μιά ἄλλη διάσταση τοῦ κρυφοῦ Σχολειοῦ. Ἀκόμα καί σέ καιρούς καί σέ κάποιες περιοχές πού κάπως ἦταν ἐλαστικά τά πράγματα, ἀκόμα καί τότε κρυφά γινόταν τό μεγάλο μάθημα γιά νά φτάσωμε στό μεγάλο θαῦμα. Μπορεῖ νά ἤξερε ὁ Τοῦρκος τήν πόρτα τοῦ «Σχολειοῦ», ἀλλά δέν ἔμαθε ποτέ ὅτι ἐκεῖ ἀνασταινόταν τοῦ σκλάβου ἡ ἀποσταμένη ἐλπίδα καί ἐκαλλιεργεῖτο τό ἐλεύθερο φρόνημα, γιά νά φτάσωμε στῆς λευτεριᾶς τήν ἔνδοξη ἡμέρα.

Κλειστά κρατήθηκαν τόσους αἰῶνες τά στόματα τῶν σκλαβόπουλων, σάν τό στόμα τοῦ ἐξομολόγου, γιά νά ἀνοίξουν μιά καί καλή, τήν εὐλογημένη ὥρα καί νά κραυγάσουν «Ἐλευθεριά ἤ θάνατος». Μή ξεχνᾶμε ὅτι μιλώντας γιά τό «κρυφό σχολειό», μιλᾶμε γιά τήν ἐκπαίδευση κάτω ἀπό τίς σκληρές συνθῆκες μιᾶς φρικτῆς καί ἀλλόθρησκης Κατοχῆς. Τέτοιες φρικτές ἐποχές καί τέτοια καθεστῶτα, οἱ πάντες γνωρίζομε, ὅτι δημιουργοῦν «Κρυφά Σχολειά». Τό, πόση ἄνεση εἶχαν οἱ Ἕλληνες, τότε, νά διδάσκωνται ἐλεύθερα, σέ ἐλεύθερα Σχολειά, φαίνεται ἀπό τήν στάση στίς ἡμέρες μας, τῆς Τουρκίας, ἔναντι τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης καί ἀπό τόν διωγμό, ἀπό τίς Τουρκικές Δυνάμεις Κατοχῆς καί τοῦ Ψευδοκράτους τοῦ Ἀττίλα, τῆς Δασκάλας Ἑλένης Φωκᾶ, ἀπό τά κατεχόμενα στήν Κύπρο, ὅπου ἡ ἡρωίδα δασκάλα ἐδίδασκε στά λιγοστά ἐναπομείναντα Ἑλληνόπουλα τά Γράμματα τά Ἑλληνικά καί τήν πίστη στόν Ἀληθινό Θεό.

Καί μή μοῦ πεῖτε, ὅτι ἡ Τουρκία στά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς στήν Ἑλλάδα, ἦταν δημοκρατικότερη ἀπό σήμερα καί ἐσέβετο τούς θεσμούς καί τίς ἀξίες!

Καί προχωρῶ.

- Τόν ἀγῶνα τόν ἔκαναν οἱ 10 Πατριάρχες πού μαρτύρησαν και ἔδωκαν τό αἷμα τους ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, οἱ 100 Ἀρχιερεῖς πού καθ'οἱονδήποτε τρόπο φρικτά ἐτελειώθησαν, οἱ 6.000 Κληρικοί καί Μοναχοί πού προσφέρθηκαν θύματα ἐθελόθυτα ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους.

- Τόν ἀγῶνα τόν ἐνεψύχωσε ὁ οἶστρος γιά τή λευτεριά καί ὁ πόθος γιά τή διατήρηση τῆς γλώσσας καί τῆς θρησκείας μας, τοῦ Πατροκοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού ἱεραποστολικά διάβηκε χῶρες καί χωριά φωτίζοντας τά σκοτάδια μέσα στά ὁποῖα ζοῦσε τό δοῦλο γένος.

- Τόν ἀγῶνα καθαγίασε ὁ θρυλικός Δεσπότης τῆς Πάτρας, ὁ Γερμανός, στήν Ἁγία Λαύρα τῶν Καλαβρύτων καί στήν Πλατεία Ἁγίου Γεωργίου στήν Πάτρα καί τόν ἐτόνωσε μέ τήν διακήρυξή του, ἡ ὁποία ἔγινε στίς 8 Μαρτίου 1821 καί δημοσιεύτηκε στίς 16 Ἰουνίου τοῦ ἴδιου ἔτους στήν Γαλλική Ἐφημερίδα «Le costitutionel» (ὁ Συνταγματικός) καί ἔχει ὡς ἑξῆς:

Διακήρυξις τοῦ Γερμανοῦ Ἐξάρχου τῆς πρώτης κατά τήν τάξιν «Ἀχαΐας» Ἀρχιεπισκόπου Πατρῶν, πρός τόν Κλῆρον καί τούς πιστούς τῆς Πελοποννήσου, ἡ ὁποία ἐξεφωνήθη ἐντός τῆς Μονῆς τῶν Ἀδελφῶν τῆς Λαύρας τοῦ ὄρους Βελιᾶ, τήν 8ην (20ην) Μαρτίου 1821.

«Πολυαγαπημένοι μας ἀδελφοί, ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἐτιμώρησε (ἐνν. διά τῆς ὑποδουλώσεως εἰς τόν κατακτητήν) τούς πατέρας μας καί τά τέκνα των, σᾶς ἀναγγέλλει διά τοῦ στόματός μου τό τέλος τῶν ἡμερῶν, τῶν δακρύων καί τῶν δοκιμασιῶν. Ἡ φωνή Του εἶπεν, ὅτι θά εἶσθε ὁ στέφανος τοῦ κάλλους Του καί τό διάδημα τῆς Βασιλείας Του. Ἡ ἁγία Σιών δέν θά παραδοθῇ πλέον εἰς τήν ἐρήμωσιν (Ἠσαΐα 62,3). Ὁ ναός τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐβεβηλώθη, ὡσάν ἕνας ἄθλιος χῶρος, τά σκεύη τῆς δόξης, τά ὁποῖα ἐσύρθηκαν εἰς τόν βοῦρκον (Α' Μακαβ. 2,8-9), θά γίνουν καταιγίς! Ἡ ἄβυσσος τήν ἄβυσσον ἐπικαλεῖται (Ψαλμ. 41,8 ). Ἡ παλαιόθεν (δηλαδή ἡ ἐγνωσμένη) εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου (Θρῆνοι Ἱερεμίου 5,1) θά ἐπισκιάσῃ τόν Λαόν Του. Ἡ φυλή τῶν Τούρκων ὑπερέβη τό μέτρον τῶν ἀνομιῶν΄ ἡ ὥρα τοῦ καθαρμοῦ ἔφθασε, συμφώνως πρός τόν λόγον τοῦ Αἰωνίου «νά πετάξῃς ἔξω, νά διώξῃς τόν σκλάβον καί τόν υἱόν του»(Γεν.21,10). Νά εἶσθε λοιπόν, ἀγαπημένοι, ὦ γένος τῶν Ἑλλήνων φυλή Ἑλληνική, (ἐνν. καθώς εἶσθε) δύο φορές δοξασμένοι ἀπό τούς Πατέρας σας΄ νά ὁπλισθῆτε μέ τόν ζῆλον τοῦ Θεοῦ. Ἕκαστος ἐξ ὑμῶν ἄς ζωσθῇ τήν ρομφαίαν του, διότι εἶναι προτιμώτερον νά ἀποθάνῃ τις μέ τά ὅπλα ἀνά χεῖρας, παρά νά καταισχύνῃ τά ἱερά τῆς Πίστεώς του καί τήν Πατρίδα του (Ψαλμ. 44,4). Ἐμπρός λοιπόν «ἄς συντρίψωμεν τά δεσμά, τόν ζυγόν ὁ ὁποῖος ἐπικάθηται ἐπί τήν κεφαλήν μας»(Ψαλμ. 2,3), διότι εἴμεθα οἱ κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ καί οἱ συγκληρονόμοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Ψαλμ. 8,17).

Οἱ ἄλλοι, καί ὄχι ἐμεῖς οἱ Ἱερωμένοι (κατά λέξιν: ἐκτός τοῦ ἱερατείου σας), θά σᾶς ὁμιλήσουν διά τήν δόξαν τῶν προγόνων σας. Ἐγώ ὅμως θά σᾶς ἐπαναλάβω τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πρός τό Ὁποῖον ὀφείλομεν ἀγάπην ἰσχυροτέραν καί ἀπό τόν θάνατον (Ἆσμα Ἀσμάτων 8,6).

Αὔριον, ἀκολουθοῦντες τόν Σταυρόν, θά βαδίσωμεν πρός αὐτήν τήν πόλιν τῶν Πατρῶν, τῆς ὁποίας ἡ γῆ εἶναι ἡγιασμένη ἀπό τό αἷμα τοῦ ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀποστόλου Ἁγίου Ἀνδρέου. Ὁ Κύριος θά ἑκατονταπλασιάσῃ τό θάρρος σας. Ἵνα δέ προστεθοῦν εἰς ὑμᾶς αἱ ἀναγκαῖαι διά νά ἀναζωογονηθῆτε δυνάμεις, σᾶς ἀπαλλάσσω ἀπό τήν νηστείαν τῆς Τεσσαρακοστῆς, τήν ὁποίαν τηροῦμεν.

Στρατιῶται τοῦ Σταυροῦ, ὅ,τι καλεῖσθε νά ὑπερασπισθῆτε, εἶναι αὐτό τοῦτο τό θέλημα τοῦ Οὐρανοῦ! Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά εἶσθε εὐλογημένοι καί συγκεχωρημένοι ἀπό πάσας τάς ἁμαρτίας σας»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ

Ἐπειδή ἐσχάτως τό ἱστορικό γεγονός, τό ὁποῖο ἔλαβε χώρα στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Λαύρας, ἀμφισβητεῖται, θά ἀναφέρωμε τά ἑξῆς:

Τήν εὐλογία τῶν ὅπλων καί τοῦ ἀγῶνα στήν Ἁγία Λαύρα τήν ἀναφέρουν ἐκτός ἀπό τόν ἴδιο τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Θεόφιλος, ὁ Βλαχοπαπαδόπουλος, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρχιδιάκονος τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ὁ Πουκεβίλ, ὁ Ἀσημάκης Φωτήλας, ἡ Γαλλική Ἐφημερίδα «ὁ Συνταγματικός», οἱ Times τοῦ Λονδίνου ἐκείνης τῆς Ἐποχῆς. Ὅλοι αὐτοί λένε ἆρα γε ψέματα; Καί ἦλθαν κάποιοι πού «ἀνεκάλυψαν» τώρα τήν ἀλήθεια νά φωτίσουν τούς Νεοέλληνες; Μπορεῖ νά μήν ἦταν στίς 25 Μαρτίου στήν Ἁγία Λαύρα ὁ Γερμανός, γιατί ἐκείνη τήν ἡμέρα ἦταν ἐδῶ στήν Πάτρα. Ἦταν ὅμως ἐκεῖ λίγες ἡμέρες ἐνωρίτερα, ὅπου ἔλαβαν χώρα τά γνωστά καί ἀδιαμφισβήτητα γεγονότα.

Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς τοῦ σημερινοῦ Πρωθυπουργοῦ, εἶχε εἴπει χαρακτηριστικά γιά τήν Ἁγία Λαύρα τό ἔτος 1947.

«Ὅμως προσέξατε τό κοινόν χρέος: Νά μή θίξομε τόν θρύλο τῆς Ἁγίας Λαύρας. Γιατί ἡ Ἁγία Λαύρα εἶναι ἡ Κιβωτός τοῦ Ἔθνους». (Ἀναπλιώτη. Τό ξεκίνημα τοῦ εἰκοσιένα σ.17)

Δέν θά παραλείψω τό τετράστιχό του Στέφ, Θωμόπουλου, στά «Ἀχαϊκά», 1939, σ.101:
Ἁγία Λαύρα! Ἄφθιτον κλέος
Σύ πρώτη ἔχεις διά παντός
καί πανελλήνων πάνυ δικαίως
ἔκρυπτες πόθους ὡς Κιβωτός.

Δέν τούς πειράζει τίποτε ἄλλο, τούς πολεμίους αὐτῆς τῆς ἀληθείας, παρά μόνο ἕνα. Ἡ ταύτιση τῆς 25ης Μαρτίου τῆς Ἑορτῆς δηλαδή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μέ τήν ἀπαρχή τοῦ ἀγῶνα. Αὐτό τούς ἐνοχλεῖ.

- Τόν ἀγῶνα ἐπότισε ἡ θυσία τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε' καί τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, ἐν οἷς καί ὁ Δέρκων Γρηγόριος ὁ ἐκ Ζουμπάτας τῶν Πατρῶν.

- Τό δένδρο τῆς ἐλευθερίας ἐλίπανε τό αἷμα τῶν Ἀρχιερέων καί προκρίτων τῆς Φυλακῆς τῆς Τριπολιτσᾶς, πού τούς ἔφαγαν ζωνταντούς τά σκουλήκια καί τούς βρῆκε σαπισμένους ὁ Κολοκοτρώνης, ὅταν μπῆκε ἐλευθερωτής τῆς πόλεως. Μόνο δύο Ἀρχιερεῖς ἔζησαν. Ὁ Τριπολιτσᾶς Δανιήλ καί ὁ Ἀνδρούσης Ἰωσήφ, ὁ χρηματίσας πρῶτος μινίστρος (Ὑπουργός) τῆς Παιδείας καί τῆς Θρησκείας τῆς Ἐλευθέρας Ἑλλάδος.

- Αὐτόν τόν ἀγῶνα τόν ἔκαναν ἡ Μπουμπουλίνα καί ἡ Μαντώ Μαυρογένους μέ τήν περιουσία πού εἶχαν καί ὁ Μακρυγιάννης μέ τήν λεβεντιά του καί τήν ἀφοπλιστική ἁπλότητά του, τήν βαθειά πίστη του στό Θεό, πού ἑνώθηκε μέ τά ἀκαταίσχυντα ἅρματά του καί θαυματούργησε. Αὐτός ὁ ἁπλός ἥρωας ἔλεγε: « Χωρίς ἀρετή καί πόνο εἰς τήν Πατρίδα καί πίστη εἰς τήν θρησκεία τους, Ἔθνη δέν ὑπάρχουν...»(«Ἀπομνημονεύματα» Ἐκδ. Γαλαξία, Ἀθῆναι 1965, σελ. 87).

- Τό δένδρο τῆς Ἐλευθερίας ἄνθισε, γιατί τό πότισε μέ τό αἷμα του ὁ Διάκος στήν Ἀλαμάνα, καί ὁ ἁγνός ἀγωνιστής, πού ἔπεσε ὑπέρ Πατρίδος ἡρωϊκά, Μᾶρκος Μπότσαρης. «Ἀδελφοί», θά πῆ, «ἐγώ ἔκανα τό χρέος μου πρός τήν πατρίδα καί πεθαίνω εὐχαριστημένος. Κρεμῶ τά παιδιά μου στό λαιμό σας καί στήν ἀγάπη τοῦ Ἔθνους. Σταθῆτε πιστά στήν Πατρίδα σάν πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ. Ἀφῆστε με καί τρέξτε νά τελειώσετε, ὅ,τι ἐγώ ἄρχισα».

Αὐτά τά κλέα τῶν ἀνδρῶν ἡρώων, ἔψαλε ἡ λαϊκή Μοῦσα καί τραγούδησε ὁ ποιητής.

Καί ἐρχόμεθα νά ἀπαντήσωμε στό τρίτο ἐρώτημα.
v Ποῖα τά ἀποτελέσματα τῆς Ἐπαναστάσεως;

Ὅταν συνέλαβαν οἱ Αὐστριακοί, τῆς ἐλευθερίας τόν βάρδο, Ρήγα Φεραῖο, ὁ ἀνακριτής τόν ἐρώτησε. «Ἀπό ποῦ κατάγεσαι; ποιά εἶναι ἡ πατρίδα σου;» Καί ὁ ἥρωας ἀπήντησε. «Εἶμαι Ἕλληνας, κατάγομαι ἀπό τήν Ἑλλάδα». «Ἀπό τήν Ἑλλάδα!» ἀπήντησε εἰρωνικά ὁ ἀνακριτής καί πῆγε μπροστά στό χάρτη τῆς Εὐρώπης. «Δέν βλέπω Ἑλλάδα στό χάρτη», συνέχισε περιπαικτικά. «Θά ἀναγκαστοῦν σέ λίγο νά τήν ξαναβάλλουν οἱ μισέλληνες πού τήν ἔβγαλαν ἀπό ἐκεῖ», ἀπήντησε ὁ λεβεντόψυχος Ἕλληνας. Καί πράγματι ἔτσι ἔγινε. Ἡ Ἑλλάδα ξαναμπῆκε στό χάρτη καί ὁ ἐθνικός μας ποιητής τραγούδησε:

«Ἀπ' τά κόκκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά
καί σάν πρῶτα ἀνδρειωμένη
χαῖρε, ὦ χαῖρε Ἐλευθεριά».

Οἱ Ἕλληνες διεκήρυξαν ἀπό τήν Ἐπίδαυρο, ὅπου ἔγινε ἡ Α΄ Ἐθνική Συνέλευση τόν Ἰανουάριο τοῦ 1822: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί ἀδιαιρέτου Τριάδος. Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος τό ὑπό τήν φρικώδη Ὀθωμανικήν δυναστείαν μή δυνάμενον νά φέρῃ τόν βαρύτατον καί ἀπαραδειγμάτιστον ζυγόν τῆς τυραννίας καί ἀποσεῖσαν αὐτόν μέ μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά τῶν νομίμων παραστατῶν του, εἰς Ἐθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν πολιτικήν αὐτοῦ ὕπαρξιν καί ἀνεξαρτησίαν».

Σήμερα ὅλοι μᾶς κατατρέχουν, ὅπως μᾶς κατέτρεχαν πάντοτε. «Τούς κατέτρεξαν οἱ Εὐρωπαῖοι τούς δυστυχεῖς Ἕλληνες» θά πῆ καί πάλι ὁ Μακρυγιάννης (Ἀπομνημονεύματα σελ. 341). «Καί τούς κατατρέχουν ὁλοένα γιά νά μή ὑπάρξουν» καί στό βιβλίο του «Ὁράματα καί θάματα» (Ἔκδ. Ἐθν. Τραπέζης 1983) προσθέτει: «Οἱ ξένοι εἶχαν ὀλέθριους σκοπούς διά τήν πατρίδα μας καί τή θρησκεία μας» (σελ.92). Ἀλλά καί ἐμᾶς «μᾶς τυφλώνει ἡ κακία μας καί ἡ παραλυσία μας καί ἡ ἰδιοτέλειά μας» (σελ.103).

· Θά τολμήσω νά εἴπω, ὅτι σήμερα μᾶς χαρακτηρίζει ἕνας ἰδιότυπος νενεκισμός.

Ἡ λέξη βγαίνει ἀπό τό ὄνομα Νενέκος, πού ἦταν προσκυνημένος Ἕλληνας. Ὄχι μόνο πρόδωσε τόν ἀγῶνα, ἀλλά συντάχτηκε μέ τόν στρατό τῶν ἐχθρῶν καί πολέμησε ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Κολοκοτρώνης ἀγανακτισμένος γιά τήν κατάσταση αὐτή εἶχεν εἴπει: «Μόνον κατά τόν καιρόν τοῦ προσκυνήματος, ἐφοβήθηκα διά τήν πατρίδα μου».

Δεχόμαστε κατά τρόπο ἀπαράδεκτο καί ἐγκληματικό, ὅ,τι λέγεται καί γράφεται εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας, χωρίς νά διαμαρτυρόμεθα. Ἐπιζητεῖται μετά μανίας καί πάθους ἡ ἀποδόμηση τοῦ Ἔθνους, ἡ διακοπή τῆς Ἱστορικῆς μας μνήμης καί συνέχειας μέσα ἀπό τήν συρρίκνωση τῆς Ἱστορίας τῆς γλώσσας καί τόν λιθοβολισμό τῶν ἀκατάλυτων ἀξιῶν τῆς φυλῆς μας.

Ἀρνούμεθα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τήν ἱστορία μας καί ὅποιον μιλάει γιά τό Ἔθνος τόν βαπτίζομε πολύ εὔκολα ἐθνικιστή. Ὅποιον μιλάει γιά τήν Πατρίδα τόν ὀνομάζομε ὁπισθοδρομικό καί ὀνειροπόλο. Καί ὅμως κάποιοι πού ἴσως λίγο, μά πολύ λίγο μᾶς ἀγαπᾶνε, ἔρχονται μέ τήν στάση τους ἔναντι τῆς Πατρίδος τους, νά μᾶς διδάξουν. Ἡ Καγκελάριος Μέρκελ τῆς Γερμανίας, εἶπε πρό ὀλίγων μηνῶν. «Πρέπει νά στηρίζωμε τήν πρόοδο τῆς Γερμανίας πάνω στήν ἔννοια τοῦ Ἔθνους καί στήν ἐθνική μας συνείδηση καί ταυτότητα». Τό ἴδιο εἶπε καί ὁ Βρεττανός Πρωθυπουργός David Cameron «πρέπει νά ἐνισχύσωμε τήν ἐθνική μας ταυτότητα (τῆς Βρετανίας)».

Ἐμεῖς ξεφυλλίζομε τά σχολικά βιβλία καί θλιβόμεθα γιά τά ὅσα γράφουν ἤ καί γιά τά ὅσα παραλείπουν ἐν σχέσει μέ τήν ἐθνική μας ἱστορία. Ἔχομε βιβλία ἱστορίας τά ὁποῖα ἀμφισβητοῦν τήν ἀλήθεια τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Διαπιστώνομε, ὅτι ὁλονέν καί περισσότερο ἡ ἔννοια τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀποδομεῖται. Ἡ ἱστορία διδάσκεται ἀποχριστιανοποιημένη καί ἀφελληνισμένη. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἔχομε μιά τουρκολαγνεία μέσα ἀπό τήν τηλεόραση (τά γνωστά σήριαλ).

Κάποιοι μᾶς λένε, μέ θρασύτητα, ὅτι μέχρι τό 1780 δέν εἴχαμε ἔθνος καί ὅτι ἦλθαν οἱ Γάλλοι διαφωτιστές νά μᾶς τό ποῦν, ἤ μᾶλλον νά μᾶς μάθουν, νά γίνωμε ἔθνος.

Καί ὅμως ὁ Ἡρόδοτος ἀπό τόν Ε΄ π.Χ. αἰῶνα μιλάει γιά τήν ἐθνική συνείδηση. Γιά τό ὅμαιμον, τό ὁμόγλωσσον, τά κοινά τῶν θεῶν ἱδρύματα, τά ὁμότροπα ἤθη.

Ἀκοῦμε γιά τό νέο Λύκειο, τό ὁποῖο θά ἔχῃ ὑποχρεωτικά μαθήματα, κάποια λίγα, λ.χ. Γυμναστική, τά Ἀγγλικά καί λίγα Ἑλληνικά.

Τί σχολεῖο θά εἶναι ἆρα γε αὐτό; Πάνω σέ ποιά πρότυπα θά στηριχθῇ αὐτή ἡ «σοφία» καί ἡ κενοφανής ἐφεύρεσις;

Διερωτῶμαι. Δέν ἀγαπᾶμε ἆρα γε τόν τόπο μας καί τήν ἱστορία μας;

Ζοῦμε σέ μία ἄσχημη ἐποχή, σέ ἕνα θλιβερό καί ξοφλημένο πνευματικά παρόν, τό ὁποῖον δέν ἀνέχεται τούς ἀγῶνες, τή λεβεντιά, τό φῶς, ἀλλά καί τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί γι' αὐτό θέλει αὐτό τό παρελθόν νά τό ἀχρηστεύσῃ, νά τό σβήσῃ, ἔτσι ὥστε νά μή ὑπάρχῃ ἔλεγχος.

Τό ὅραμα τό μεγαλοφάνταστο, πού ἔγινε πραγματικότης, ἀποτύπωσε ἡ καρδιά τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ. Καί ἔκανε αὐτή, τήν «δύστυχη», τήν «πικραμένη», τήν «ἐντροπαλή» τήν πάντα «μεγαλόψυχη στόν πόνο καί στή δόξα» Πατρίδα μας, μία ὁλόφωτη ἰδέα, ταυτίζοντας τήν μοναδική καί ξεχωριστή μας πατρίδα μέ τήν Ἐλευθερία.

Ὁ ποιητής «ἑνώνοντας σ' αὐτή τήν προσδοκία τῶν ζωντανῶν καί τή φωνή ὅλων ὅσων πέθαναν γιά τήν Ἑλλάδα, στούς κάμπους, στά βουνά καί τά λαγκάδια, στίς ρεματιές καί στά πέλαγα», νοιώθοντας «τήν ψυχή του ὅλο ψυχές γιομάτη», θά χαιρετήσῃ τή «θεϊκιά κι ὅλη αἵματα πατρίδα». Ἀνοίγει τούς τάφους τῶν ἡρώων καί μαρτύρων καί ἀπό 'κεῖ τή βγάζει τήν ἐλευθερία, «ἀπ' τά κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά». Μία ἐλευθερία γεμάτη ὁρμή, πού δέχτηκε τόν ἀσπασμό τῆς Θρησκείας καί ἔκοψε τίς ἁλυσίδες, μέ τό δίστομο σπαθί της.

«Κι ἐσύ ἀθάνατη, ἐσύ θεία
πού ὅ,τι θέλεις ἠμπορεῖς
εἰς τόν κάμπο, ἐλευθερία,
ματωμένη περπατεῖς».

Ἀδελφοί μου, ἄς μή λησμονοῦμε τόν ποιητή (Παλαμᾶς) πού λέγει:

«Χρωστᾶμε σ' ὅσους πέρασαν,
θα'ρθοῦν καί θά περάσουν,
Κριτές θά μᾶς δικάσουν
οἱ ἀγέννητοι νεκροί».

Θά τελειώσω μέ λόγια του Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη:

«Ἀγαθέ Πατέρα τοῦ παντός, ἐμεῖς κανένα καπετάλι (κεφάλαιο) δέν εἴχαμε... Μᾶς ἀνέστησε ἡ ἀγαθότης σου... τό 1821. Μόνον τήν εὐσπλαχνία σου εἴχαμε καπετάλι λαμπρό... Μᾶς εὐλόγησες καί μᾶς συγχώρεσες καί μᾶς ἀνάστησες σάν τόν Λάζαρο. Δόξα, δόξα, δόξα τῆς παντοδυναμίας σου καί τῆς βασιλείας σου, καί φώτισέ μας, ἕνωσέ μας, δῶσε μας γνώση νά ὑπάρξομεν εἰς τήν πρώτην μας ἠθική καί ἀρετή... νά ὑπάρξομε καί εἰς τό ἑξῆς μέ τήν εὐκή σου καί τήν εὐλογία τῆς παντοδυναμίας σου καί τῆς βασιλείας σου». («Ὁράματα», σελ. 207-8 ).

Πηγή: http://www.anagrafes.com



Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Πέμ Αύγ 30, 2012 2:38 pm

Ο Νικηταράς και η οικονομική κρίση.
Ημ. Δημοσίευσης: Apr 1, 2011

Εικόνα

Έκπληκτος ο πατήρ Διονύσιος του ιερού ναού Παναγιάς Ναυπλίου ανακάλυψε στα κειμήλια του ιερού ναού μια σπάνια εικόνα του Αγίου Αντωνίου με ιδιόχειρη υπογραφή του αγωνιστή της επαναστάσεως του 1821 Νικηταρά Σταματελόπουλου (ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΥ).

Στην φωτογραφία της ιστορικής Αγίας Εικόνος του Αγίου Αντωνίου-της Φωτιάς και του πολέμου- δωρεά του Νικηταρά στην ενορία μας που έγινε το 1821 ως αφιέρωμα στον Ι.Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου Ναυπλίου- για την ιστορική και καθοριστική για το μέλλον του αγώνα, μάχη και νίκη κατά των Οθωμανών στο Βαλτέτσι, όταν με μισό αριθμό Ελλήνων σε σύγκριση με τους Τούρκους κατάφερε να τους εξοντώσει, τόσο που έπαθε και το χέρι του αγκύλωση από την λαβή του σπαθιού και δεν μπορούσαν να το αποτραβήξουν, θα μας πει ο ιερέας του ιερού ναού και συνεχίζειαπό την ίδια ενορία επίσης ήταν και η σύζυγός του Αγγελίνα.

Ακόμη δίπλα από τον Ι.Ναό σώζεται το αρχοντικό σπίτι που του παραχώρησε ο Καποδίστριας (στην πλ.Συντάγματος) για να του το αρπάξει κατόπιν η τρόϊκα των 3 γερμαναράδων αντιβασιλέων και να κανταντήσει ζητιανος.

Η ιερά εικόνα σήμερα φυλάσσεται στον ναό ως κόρη οφθαλμού για να μπορούν και οι νεότεροι να βλέπουν από κοντά αυτή την πανέμορφη εικόνα, αλλά και να θυμούνται πως κάποτε κάποιοι πολέμησαν για να είναι αυτός ο τόπος ελεύθερος .

Εικόνα
Στο κάτω μέρος της Αγίας Εικόνος αναγράφεται ΔΕΗΣΙΣ ΝΙΚΗΤΑ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΥ 1821

Ο Νικηταράς και η οικονομική κρίση.


Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή πιο γνωστός Νικηταράς ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην (ψάθα) ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά.

Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα- επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

Ήταν τόση η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού- η πολιτεία δεν του είχε δώσει σύνταξη- ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο-.

Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς τον τον αντιλήφθηκε μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!

-Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.

-Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.

-Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;

-Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.

Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο. Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις! Μακάρι τέτοια παραδείγματα να γίνουν και σήμερα φωτεινοί φάροι στη δύσκολη πορεία μας και έξοδος στα αδιέξοδα.

Πηγή: http://www.amen.gr



Zenon
Δημοσιεύσεις: 113
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:07 pm

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Zenon » Πέμ Αύγ 30, 2012 2:39 pm

Η πίστη τών Αγωνιστών του 1821
4 Απριλίου, 2011 — VatopaidiFriend

Εικόνα

Άρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίον
Δρ Νομικής & Θεολογίας.
Ίεροκήρυξ Μητροπόλεως Αθηνών


Ή Ελληνική Έπανάστασις του 1821 ήταν καρπός τής πίστεως σέ ιδανικά καί πνευματικές αξίες. Ή περίφημος φράσις «Γιά του Χριστού τήν πίστη τήν αγία καί τής πατρίδος τήν ελευθερία» υπήρξε τό μέγιστο όραμα, ή προσδοκία καί ή μελλοντική πορεία του Γένους.

Αξίζει νά φέρουμε στό προσκήνιο καί αυτή τήν τόσο σημαντική καί αξιοπρόσεκτη πλευρά τών αγωνιστών καί ηρώων του 1821. Πρόκειται γιά τήν πίστη τους στόν Θεό. Ώς είναι γνωστόν, είχαν καί αυτοί ως άνθρωποι τάς αδυναμίας τους, όμως στηριζόντουσαν στόν παντοδύναμο, κατέφευγαν στήν προστασία τής Ύπεραγίας Θεοτόκου και στήν βοήθεια τών αγίων.

Ιδού μερικά δείγματα αυτής τής αναφοράς τους στό Θεό.

Όταν ό Κολοκοτρώνης απομένει κατάμονος μέ τό άλογο του στήν Καρύταινα συνέβη τό εξής, πού τό διηγείται ό ίδιος.

«Έκατσα πού έσκαπέτισαν μέ τά μπαϊράκια τους, απέ έκατέβηκα κάτου- ήτον μιά εκκλησιά εις τόν δρόμον, ή Παναγία στό Χρυσοβίτσι, καί τό καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα τήν Ελλάς».

Σίμωσα, έδεσα τό άλογο μου σ’ ενα δέντρο καί μπήκα μέσα. Γονάτισα καί είπα:

Παναγιά μου, βοήθησε καί τούτη τή φορά τούςΈλληνες νά ψυχωθούν.

Έκανε τό σταυρό του. Ασπάσθηκε τήν εικόνα της, βγήκε από τό εκκλησάκι, πήδησε στ5 άλογο του κι έφυγε.

Σέ λίγο μπροστά του ξεπετάγονται οχτώ άρματομένοι: ό εξάδελφος του Αντώνης Κολοκοτρώνης καί επτά άνήψια του.

- Κανείς δέν είναι στήν Πιάνα, του είπε ό Αντώνης, ούτε στήν Άλωνίσταινα. Είναι όλοι φευγάτοι.

-Ας μήν είναι κανείς, αποκρίθηκε ό Γέρος. Ό τόπος σέ λίγο θά γιόμιση παλληκάρια. Ό Θεός, πρόσθεσε μέ τήν βροντερή του φωνή, υπέγραψε τήν λευτεριά τής Ελλάδος καί δέν θά πάρη πίσω τήν υπογραφή του.

Πίστις καί ελευθερία γίνονται ενα στό πνεύμα τών Ελλήνων του Είκοσιένα.Ένα άλλο παράδειγμα: Τή μεγάλη αυγή τής ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου οί Ελεύθεροι Πολιορκημένοι δέν νομίζουν, ότι ό θάνατος πού τούς περιμένει, είναι τό τέλος τής ζωής τους, αλλά πιστεύουν ότι βρίσκονται στό κατώφλι τής αίωνιότητος, όπου θά ανταμώσουν τόν Δίκαιο Κριτή. Μέ τέτοια λόγια άποχαιρετώνται:

- Καλή ψυχή, παιδιά!

- Καλή ψυχή, απαντούσαν άλλοι.

- Νά ζή τό Μεσολόγγι.

Καί οί τελευταίες φράσεις του φλογερού Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ ήσαν:

- «Ό Κύριος άποθανόντας ημάς υπέρ του αυτού νόμου, εις αιώνιον άναβίωσιν ζωής ημάς αναστήσει».

Τά παραπάνω δέν άποτελούν μυθεύματα ή παραποιήσεις τής ιστορίας. Εΐναι ή ιστορική καί αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα όπως έχει καταγραφεί καί όπως πρέπει νά διδάσκεται.

Μ’ αυτή τήν ακλόνητη πίστη στήν πρόνοια καί προστασία του Θεου πού είχαν οι αγωνιστές του 1821 καλείται καί σήμερα νά όπλισθει ό Νεοέλληνας.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com



Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 3027
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 30, 2017 11:29 pm
Τοποθεσία: Ηράκλειο Κρήτης

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Μάνος » Σάβ Μαρ 24, 2018 1:59 pm

Πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος, αυτός ο αγώνας μας ελευθέρωσε, όχι διαφωτισμοί και πράσειν άλογα!

25 Μαρτίου: Η Επανάσταση για την Αγία Πίστη του Χριστού

Εικόνα

Tου Πρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου
Είναι νομίζω επιβεβλημένο να αντιπαραβάλλουμε την ζωή μας σήμερα, τα πιστεύω μας, με την ζωή και τα πιστεύω των ηρώων της Πατρίδας μας διότι έχει λεχθεί από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ότι «χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα στην ζωή σας» και τα χείλι του Κυρίου μας δεν ψεύδονται ποτέ.

Για να θυμηθούμε λίγο την ιστορία που μας διδάσκει πάρα πολύ σοφά ότι όταν «ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών»:

«…Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι …να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου η να αποθάνω ως Μάρτυς διά τον Ιησούν Χριστόν…».
(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστι μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ…»
(Θ. Κολοκοτρώνης)

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαιράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μια εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς… Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.
– Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. – Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«ΙΔΟΥ ο Θεός μεθ’ ημών, ος επάταξεν έθνη πολλά και απέκτεινε βασιλείς κραταιούς. Ο Παντοκράτωρ Θεός δεν μας αφήνει εις την διάκρισιν του εχθρού. Αλλά είναι σύμμαχός μας, καθώς πολλάκις το είδομεν και άμποτε εις το εξής διά της δυνάμεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και διά της ενεργείας και γενναιότητος σας να αφανισθή ο εχθρός εξ ολοκλήρου…».
(Π. Μαυρομιχάλης προς τον Θ.Κολοκοτρώνη)

«…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω η να νικήσουμε η να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού»
(Γρηγόριος – Δικαίος Παπαφλέσσας)

«Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι’ έχουν και κανόνια κι’ όλα τα μέσα. Εμείς σε ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι’ αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διά την Πατρίδα μας, διά την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι’ ο Θεός βοηθός…».
(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη ειςτήν θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». «…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, η χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….».
(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μία δύναμις θεική με γιγάντωσε… Αυτή η θεία δύναμίς μου έδωσε θάρρος διά να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα… Οι Τούρκοι ήταν τόσοι ώστε εάν επτυον επάνω μας θα μας έπνιγαν αναμφιβόλως… Εις το όνομά του Κυρίου φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα που τινάχθηκε στον αέρα και παρέσυρε στον θάνατο χιλιάδες Τούρκους…».
(Κωνσταντίνος Κανάρης)

«Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ΄αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού».
(Ιω. Μακρυγιάννης)

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας


Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή· (Άξιον εστίν)

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Σάβ Μαρ 24, 2018 2:52 pm

Πεσ' τα χρυσόστομε!


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 3027
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 30, 2017 11:29 pm
Τοποθεσία: Ηράκλειο Κρήτης

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Μάνος » Κυρ Μαρ 25, 2018 8:08 pm

Την Επανάσταση δεν την έκαναν άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι, αλλά πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί!

Εικόνα

Είναι έξω από κάθε ιστορική αμφιβολία ότι το τρίπτυχο: Θρησκεία – Πίστη – Πατρίδα, υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της Επαναστασεως του ’21.

Με όπλο την πίστη στη θρησκεία και την αγάπη στην πατρίδα και την ελευθερία, οι πρόγονοί μας αποδύθηκαν στην άνιση μάχη της εθνεγερσίας, για την οποία ο Α. Τσιριντάνης γράφει σχετικά:

»Η επανάσταση έγινε, μα χριστιανοί και όχι άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι την έκαμαν. Απ’ αύτή τη χριστιανική πίστη παίρναμε δύναμη αλλά και καρτερία…»

Και αυτή η Χριστιανική πίστη, αν δεν έσβηνε τις μικρότητες, δέν τις άφηνε όμως να σβήσουν την επανασταση… αυτή ετόνωσε το δούλο, αλλά επαναστατημένο Γένος, συνταιριασμένη με την ονειροπόληση του αρχαίου Ελληνισμού.

Ο επαναστατημένος »ραγιάς» ήταν πια Έλληνας. Θυμόταν πάντα το μαρμαρωμένο βασιλιά… και πίσω απ’ αυτόν τη σειρά των βυζαντινών αύτοκρατόρων και πίσω απ’αυτούς ονειρευόταν την αρχαία Ελλάδα, όσο λίγο κι’ αν την ήξερε.

Ο Χριστιανισμός του έδινε την πίστη και τη δύναμη …

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένου Γένους έσπευσαν να ορίσουν την έννοια του Έλληνος σε σχέση με τη θρησκεία λέγοντας:

«Οσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες».

(Σύνταγμα Επιδαύρου του 1822, του οργανικού νόμου της Επιδαύρου του 1833 το Σύνταγμα του Άστρους και της Τροιζήνος του 1827.)

Ήταν τα συντάγματα, τα οποία επιβεβαίωσαν την ενότητα Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

Από το βιβλίο «Η Εθνική μας Παράδοση» του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου, εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, σελ. 314, 315

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας


Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή· (Άξιον εστίν)

Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 3027
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 30, 2017 11:29 pm
Τοποθεσία: Ηράκλειο Κρήτης

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Μάνος » Κυρ Μαρ 25, 2018 8:11 pm

Η Πολεμική προσφορά της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 21

Εικόνα

Ανυπολόγιστης αξίας είναι και η καθαρώς πολεμική προσφορά της Εκκλησίας.
Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.

Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος, Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.

Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα­στατικό σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέ­ρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες.

0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θη­βών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.

Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρ­ματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγι­κό θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.

Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθη­κε ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρί­της, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Α. Μιαούλη.

Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανά­σταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιω­τίας.

Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύ­σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών.

Ο Δ. Υψηλάντης είχε το αρχηγείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας.

Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γ. Καραϊ­σκάκης είχε τ’ ορμητήριό του στη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.

Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φανάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.

Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλω­ση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο, κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ. Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.

Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μο­νεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι αυτός από τις κακου­χίες της φυλακής.

Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί διακεκριμένοι ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.

Την Επανάσταση του ’21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μοναστήρι της άγιας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρωική Καλαμά­τα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24 κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής ορκίστηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.

Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σαμουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές μορφές του 21.

Ο Υψηλάντης έλεγε για τον Παπαφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».

Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υψη­λάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό του αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μολδαυΐας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.

Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφη­καν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος σ’ απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφά­δων που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β’ (1520-60). Και γενικά οι Τούρκοι κάθε τόσο ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κίνημα. Αυτήν αιματοκυλού­σαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους. Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποίας πολλές φορές σκότωναν τους φο­ρείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον αγώνα: «…Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προ­πύργια της επανάστασής μας…

Οι περισσότε­ροι καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανα­τρέψει καμιά δύναμη. Η ρωμιοσύνη και η ορ­θόδοξη Εκκλησία και στην περίοδο της Τουρ­κοκρατίας πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους πορείας κι’ επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συ­ναξάρια των αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό. Όσες προπαγάν­δες κι αν θελήσουν ν’ αλλοιώσουν αυτή την ιστορική πραγματικότητα δεν θα το κατορθώ­σουν, γιατί μιλούν τα ίδια τα γεγονότα.

Εδώ όμως πρέπει να σταματήσουμε, γιατί αν επεκταθούμε πιο πολύ σε πρόσωπα και σε γεγονότα, σχετικά με τη συμβολή της Εκκλη­σίας στον αγώνα της ελευθερίας του έθνους, δεν θα μας φτάσουν, όπως είπαμε και στην αρχή, τόμοι ολόκληροι.

Πιστεύουμε όμως ότι όσα δειγματικά ανα­φέραμε είναι ικανά να πείσουν κάθε αντικειμε­νικό κριτή, σχετικά με τον πρώτο ρόλο της Εκ­κλησίας κατά τη μακραίωνη τούρκικη σκλαβιά και κατά την εθνεγερσία του ’21.

Θα ‘ταν όμως παράλειψη κι εδώ αν στο κεφάλαιο αυτό δεν αναφέραμε δύο αντιπροσωπευτικές γνώμες Φιλελλήνων και ξένων πε­ριηγητών, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αντικειμενικότητά τους.

Ο Άγγλος Humphreys γράφει ότι «Ανάμεσα στους στρατιώτες βρίσκονταν και μεγά­λος αριθμός παπάδων. Αυτοί ήταν οι πρωτερ­γάτες του ξεσηκωμού».

Ο Κορσικανός Πρόξενος της Ολλανδίας στην Αθήνα Domenico Origone λέει πως «Οι Τούρκοι στην Αθήνα κάνουν τα πάντα για να συλλάβουν παπάδες, γιατί, όπως διαδίδεται, οι παπάδες είναι αρχηγοί των επαναστατών.

Ακόμα και το πιο καταπληκτικό: Το βιβλίο της Γ’ Λυκείου της Τουρκίας γράφει: «ο Πατριάρχης και ο ανώτερος Κλήρος των Ρωμιών ήταν επικεφαλής του Έθνους των Γραικών σ’ αυτή την Επανάσταση, μαζί με τους καλόγε­ρους».

Και μία ανάλογη βεβαίωση από τη μακρυνή Αμερική, η οποία παρά την απόστασή της, βοήθησε τον αγώνα υλικά και ηθικά.

Στις 16 Ιουνίου 1821 η εφημερίδα «Γκαζέττ» της Μασαχουσέτης πληροφορούσε τους αναγνώστες της ότι «…στο Μοριά ένοπλοι… με επικεφαλής τον ΚΛΗΡΟ εξεγέρθησαν εναντίον των Τούρκων….»

Και ας ξανατονιστεί ότι η συμβολή του κλήρου στον αγώνα ήταν βαθειά συνείδηση του γένους, που την έκφραζε και στα δημοτικά του τραγούδια.

Χαρά που τόχουν τα βουνά
τα κάστρα περηφάνια,
Γιατί γιορτάζει η Παναγιά
γιορτάζει κι η Πατρίδα,

Σαν βλέπουν διάκους με σπαθιά
παπάδες με τουφέκι,
Σαν βλέπουν και τον Γερμανό
της Πάτρας τον Δεσπότη
να ευλογάει τ’ άρματα
να εύχεται τους λεβέντες.

Μιλούν τα γεγονότα
ΕΚΚΛΗΣΙΑ -ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ – 21
ΤΙΜΟΘΕΟΥ Κ. ΚΑΛΙΦΗ
Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας


Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή· (Άξιον εστίν)

Άβαταρ μέλους
Anastasios68
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 3831
Εγγραφή: Πέμ Ιούλ 26, 2012 10:31 am
Τοποθεσία: Πεύκη
Επικοινωνία:

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Anastasios68 » Κυρ Μαρ 25, 2018 8:48 pm

Εξαιρετικό το άρθρο! Να προσθέσω σε αυτό ότι ο Ησαΐας Σαλώνων αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους και υπάρχει η προτομή του σήμερα στην Άμφισσα (που τότε ονομαζόταν Σάλωνα).


«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22

Άβαταρ μέλους
Μάνος
Δημοσιεύσεις: 3027
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 30, 2017 11:29 pm
Τοποθεσία: Ηράκλειο Κρήτης

Re: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και την πατρίδα''

Δημοσίευσηαπό Μάνος » Κυρ Μαρ 25, 2018 8:52 pm

Άνθρωποι που μαρτύρησαν για την πίστη στο Χριστό και την πατρίδα! Να τους έχουμε σαν παράδειγμα! Ευχαριστώ για την επισήμανση κ.Αναστάσιε δεν το ήξερα!


Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή· (Άξιον εστίν)


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες