Δημοσίευσηαπό Anastasios68 » Τρί Οκτ 10, 2017 11:41 am
Διάβασα προσεκτικά τα όσα αναφέρατε όλοι. Δυστυχώς δεν θυμάμαι που, αλλά κάπου διάβασα περί της έννοιας της εκκλησίας ως σύναξης των ανθρώπων της ίδιας περιοχής, κατά τα πρότυπα της αρχαίας «εκκλησίας του δήμου». Ακόμα και ο καλλιτέχνης Τζίμης Πανούσης, που πολλές φορές έχει μιλήσει εναντίον της Εκκλησίας κατά το παρελθόν, παραδέχτηκε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως η «εντολή άνωθεν» (ο έχω ώτα ακούει ακουέτω) δεν θέλει κανένας μας να πηγαίνει σε κοινωνικές και συλλογικές συγκεντρώσεις, αλλά να μένουμε όλοι στους καναπέδες μας, παθητικοί παρακολουθητές των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Άρα, ποια είναι η τακτική; Λάσπη διαρκής εναντίον της Εκκλησίας, καμία ύπαρξη προτύπων πέρα από τα ευτελή και γρήγορα στην κατανάλωση, καμία προβολή καμίας σοβαρής πνευματικής-ακαδημαϊκής δραστηριότητας. Οι μεγαλύτεροι θα θυμάστε πως όταν ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πάρει το βραβείο Νόμπελ στη Λογοτεχνία, οι εφημερίδες και η τηλεόραση προέβαλαν το θέμα αυτό επί μήνες! Πείτε μου τώρα έναν ποιητή, έναν εικαστικό, έναν συνθέτη, έναν οποιονδήποτε πνευματικό άνθρωπο που προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Κανείς!
Στον αντίποδα, η εκπαίδευση έχει γίνει μία τεράστια «βιομηχανία». Για να μπεις στο πανεπιστήμιο πρέπει να πληρώσεις πολλά λεφτά στα φροντιστήρια! Κανόνας! Απαράβατος! Οπότε, τι περιμένετε; Να ενδιαφερθεί κανείς για τη θεολογική σχολή ή οποιαδήποτε άλλη δεν «εξασφαλίζει» στα μάτια των γονέων και των...γειτόνων(!) τη δήθεν σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση; Όχι βέβαια!
Στην εποχή της απόλυτης «θεοποίησης» της ύλης, τι περιμένουμε; Αναρωτηθείτε το εξής: αν προσβάλλουμε τη μητέρα πολλών από τους συμπολίτες μας, μπορεί και να μας συγχωρέσουν. Αν κατά λάθος γδάρουμε το αυτοκίνητο τους, ποτέ! Μοιάζει σαν ο Θεός να έχει αντικατασταθεί πλήρως από την ύλη στις συνειδήσεις πολλών!
Οπότε, τι κάνουμε; Ακολουθούμε τις συμβουλές της Εκκλησίας μας και προσπαθούμε να δίνουμε παράδειγμα μέσα στην κοινωνία. Παράδειγμα πραότητας, φιλαδελφείας, ανοχής, συγχώρησης, κατανόησης, συνέπειας, αγάπης και όλων των χαρακτηριστικών που οφείλει να έχει κάποιος που θέλει να ονομάζει εαυτόν χριστιανό ορθόδοξο. Και δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο μας. Ο ίδιος είπε ότι όποιος θέλει ας Τον ακολουθήσει, δεν αναγκάζει κανένα. Η άπειρη καλοσύνη και η Χάρις Του θα φροντίσει και αυτούς που βρίσκονται μακριά Του, όπως μόνο η Σοφία Του μπορεί να το κάνει χωρίς να παραβιαστεί η ελευθερία τους.
Ζητώ συγγνώμη από την αγάπη σας αν σας κούρασα, που μάλλον το έκανα.
«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22