Ερωταποκρίσεις, Μικρές απορίες με μεγάλη σημασία

[Athanasios]

Πως ο Υιος και Λογος γεννηθηκε απο τον Πατερα;
(Γρηγοριου του Θεολογου)

Οπως και ο δικος μας λογος την αφανη θεληση της ψυχης την φερνει στο φως, ετσι και ο Υιος και Λογος του Θεου φανερωσε στην οικουμενη το κρυμμενο στον Πατερα πριν απο τους αιωνες μυστηριο. Και οπως ο λογος βγαινοντας απο το στομα, ουτε αυτον που ομιλει τον ξεγυμνωνει, και γεμιζει αυτον που τον ακουει, ετσι ακριβως και ιδιος δε ολους εμας, διοτι ερχεται σ΄αυτον που τον ακουει, χωρις να απομακρυνεται απο αυτον που μιλαει, ετσι και ο Λογος του Θεου, ευρισκομενος στον Πατερα του, ηρθε σε μας σαρκωμενος, χωρις να αποχωριστει απο τον Πατερα, λογω της φυσεως του, και ενωθηκε με μας κατα χαριν, ενω ως προς την φυση του ηταν Θεος, και ειχε το ονομα Λογος. Διοτι οπως ο Ιωαννης, ενω ως προς την φυση του ηταν ανθρωπος, ονομαστηκε φωνη που φωναζε λογω του κηρυγματος του, ετσι και ο Υιος του Θεου, ενω ηταν Θεος απο Θεο, ονομαστηκε Λογος επειδη η φυση του ηταν απαθης. Στην αρχη υπηρχε ο Λογος (Ιω.1,1), αλλα οχι λογος χωρις υποσταση. Διοτι οι μεν αλλοι ειναι προσταγματα και εντολες του Θεου, ενω ο μονογενης Υιος, ειναι Λογος που δεν εκφωνειται με συλλαβες και ρηματα, αλλα λογος ζωντανος, που χαριζει λογο ζωης. Διοτι λεει. Οποιος ακουει τον λογο μου, εχει ζωη αιωνια.(Ιω.5,24).

[stratis]

Όλο αυτά τα χρόνια μου δημιουργήθηκε μια απορία, γιατί ο Θεός επέτρεψε στο διάβολο να μπει στον Παράδεισο, να βρίσκεται εκεί, αφού ήξερε ότι αυτός θα προσπαθήσει να πλανήσει το πλάσμα του μιας και μισεί το Θεό και ως παντογνώστης ήξερε ότι ο άνθρωπος θα πλανηθεί; Αν πάλι όλα αυτά ήταν απαραίτητα να γίνουν για να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος μου φαίνεται κάπως άστοχο γιατί ο Θεός δε δημιούργησε τίποτε ατελές αλλά και γιατί θα είχε εξαρχής πλαστεί όπως θα έπρεπε ο άνθρωπος. Τη μόνη λογική εξήγηση που βρίσκω -όσο μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη λογική σε αυτά- είναι ότι ο Θεός ήθελε ο άνθρωπος με το σπαθί του και τη θέλησή του να είναι κοντά Του.

[dionisis]

Στρατή αυτά είναι πολύ δύσκολα ερωτήματα..

Αυτό που μας έχει δώσει ο Κύριος και μας ξεχωρίζει (πιστεύω) από τις μηχανές είναι η προαίρεση στο καλό ή στο κακό αντίστοιχα. Χωρίς αυτήν θα είμασταν καλοδουλεμένες μηχανές ρυθμισμένες στην εντολή του Δημιουργού τους υπακούοντας αιωνίως σε αυτήν χωρίς κίνδυνο διαφυγής. Όμως θα ήταν άδικο. Πόσες φορές δεν έχουμε δει ανθρώπους οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να υπακούουν στις εντολές των αφέντων τους; Είναι άδικο λέμε και στεναχωριόμαστε για αυτούς. Είναι άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα ή καλύτερα με χαμένη την προσωπικότητα τους. Ό Κύριος και Θεός μας όμως είναι δίκαιος και σαν δίκαιος που είναι μας έδωσε λοιπόν την προαίρεση. Αυτό αποδικνύεται και όταν είπε "όποιος θέλει ας με ακολουθήσει". Μας δίνεται λοιπόν η επιλογή για όποιους θέλουν και νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι.

Εάν λοιπόν ισχύει το παραπάνω τότε ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να σωθεί αρκεί να το θέλει και τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Στο άλλο κομμάτι όμως διερωτόμαστε. Γνωρίζει ο Κύριος μας ποιός θα σωθεί; Και πάλι πιστεύω ότι ΝΑΙ, ο Κύριος γνωρίζει ποιός θα σωθεί. Τώρα αν ρωτήσουμε πως γίνεται αυτό, δηλαδή να είμαστε καθαρα εμείς αυτοί που έχουμε την επιλογή στο καλό και στο κακό και το αυτεξούσιο να καθορίζουμε την ζωή μας και ο Κύριος να γνωρίζει για εμάς πριν από εμάς για το αν θα σωθούμε αυτή είναι η Σοφία του Θεού που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε.

Και μόνο η προσπάθεια ίσως να αντιληφθούμε την Σοφία του Θεού και το πως αποφασίζονται ή γίνονται κάποια πράγματα μπορεί να είναι και μεγάλη αμαρτία ίσως ισότιμη με την εωσφορική υπερηφάνεια που υπέδειξε ο διάβολος γιατί εξύψωσε τον εαυτό του ίσα με τον Κύριο μας. Και βλέπουμε ότι και αυτός ακόμα είχε την επιλογή να μην το κάνει όπως και οι άγγελοι που τον ακολούθησαν. Το δικαίωμα λοιπόν της επιλογής (προαίρεσης) το έχουν άνθρωποι και διάβολοι αλλά και Άγγελοι του ουρανού.

Το πως όμως συνδέεται η προαίρεση στη Α επιλογή, ή στην Β επιλογή στην ζωή μας, με τον Κύριο μας να γνωρίζει την κατάληψη μας πριν τις επιλογές μας, αυτό μόνο Αυτός το γνωρίζει, όπως και μόνο αυτός γνωρίζει τα ενδόψυχα μας.

[Νίκος]

Όλο αυτά τα χρόνια μου δημιουργήθηκε μια απορία, γιατί ο Θεός επέτρεψε στο διάβολο να μπει στον Παράδεισο, να βρίσκεται εκεί, αφού ήξερε ότι αυτός θα προσπαθήσει να πλανήσει το πλάσμα του μιας και μισεί το Θεό και ως παντογνώστης ήξερε ότι ο άνθρωπος θα πλανηθεί;

Στρατή, η απορία αυτή είναι όμοια με το ερώτημα γιατί γενικώς επιτρέπει ο Θεός τους πειρασμούς στους ανθρώπους, αφού γνωρίζει ότι πολλοί απά αυτούς είναι αδύναμοι πνευματικά και θα υποκύψουν.

Υπάρχουν πολλές απαντήσεις σ΄αυτό το ερώτημα κατά τη γνώμη μου όλες σωστές;

1. Είναι πολύ εύκολο να είναι κανείς άγιος και τέλειος και να δοξάζει τον Θεό, όταν δεν έχει πειρασμούς και δοκιμασίες. Όμως τότε θα δικαιούτο άραγε τον στέφανο της αιώνιας ζωής. Και για να ακριβολογούμε ο στέφανος της αιώνιας ζωής, δηλαδή η ένωση με την τέλεια Αγάπη του Θεού, είναι επιβράβευση της αγάπης προς τον Θεό που έχει δείξει ο άνθρωνπος κατά την επίγεια ζωή, εκτελώντας το θέλημά Του. Κι επειδή βεβαίως θα ήταν πολύ εύκολο να κάνει το θέλημα του Θεού, αν δεν υπήρχαν εμπόδια σ΄αυτό, είναι απαραίτητα κάποια εμπόδια για νά αποδειχθεί πόσο μεγάλος είναι ο πόθος του ανθρώπου να κερδίσει την Αγάπη του Θεού, υπερνικώντας τα εμπόδια αυτά.

2. Η ευκολία στην τήρηση του θελήματος του Θεού δίνει στον άνθρωπο την αίσθηση, ότι είναι τέλειος κι ότι μπορεί και να μη χρειάζεται το Θεό για να σωθεί. Είναι απαραίτητα τα εμπόδια κι οι πτώσεις γαι να υπενθυμίσουν στον άνθρωπο την αδυναμία του και να τον οδηγήσουν στην ταπείνωση και τη σωτηρία. Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος που να μην δοκιμάστηκε μέσα απ΄το καμίνι των πειρασμών, για να καθαριστεί και να λάμψει το χρυσάφι της ψυχής του.

3. Ακόμη κι εκείνοι, λεει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, που έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποδείξει την αντοχή τους στους πειρασμούς, ο Θεός εξακολουθεί να επιτρέπει να έχουν πειρασμούς και δοκιμασίες, ακόμη ισχυρότερες ίσως απ΄αυτές που υφίστανται οι λιγότερο δυνατοί πνευματικά, για να διατηρήσουν την ταπείνωσή τους και να μεγαλώσει ο θησαυρός τους στους Ουρανούς.

Έτσι, λοιπόν, πιστεύω συνέβη και με τους πρωτόπλαστους. Ο Θεός πρόσφερε στους πρωτόπλαστους τα πάντα, τον κόσμο ολόκληρο, την ευτυχία της παρουσίας Του και την αθανασία και ζήτησε μόνο ν' ανταποδίδουν την αγάπη Του υπακούοντας στο θέλημά Του. Πως όμως θ΄ αποδείκνυε ο άνθρωπος ότι ανταπέδιδε την αγάπη του Θεού, χωρίς να δοκιμαστεί τουλάχιστον αν είχε εμπιστοσύνη στην αγάπη αυτή;

Η ανάλυση της στιγμής αυτής είναι εξαιρετικά λεπτή, γιατί θα μπορούσε να πει κάποιος, όπως ισχυρίζονται οι σατανιστές, ότι ο διάβολος τη στιγμή αυτή δοκιμάζοντας την εμπιστοσύνη των πρωτόπλαστων στην αγάπη του Θεού έκανε το έργο του Θεού, ή κι ακόμα χειρότερα ότι ο Θεός έβαλε τον διάβολο να δοκιμάσει τον Αδάμ. Η απάντηση είναι: όχι βεβαια. Απλά ο Θεός έβαλε την εντολή για να προστατεύσει τους πρωτόπλαστους απ' τη γνώση του κακού και του θανάτου, αλλά και για επιβεβαιώνουν με την υπακοή τους την αγάπη τους και την εμπιστοσύνη τους σ΄Αυτόν. Ο διάβολος είναι ο άγγελος που εξέπεσε απ΄τη θέση του ταυτόχρονα μετά τη δημιουργία των Ουρανίων Δυνάμεων κι αποτελούσε από κει και πέρα την προσωποποίηση του κακού (λέω ταυτόχρονα γιατί για τις Ουράνιες Δυνάμεις δεν υπάρχει χρόνος γι αυτό δεν είναι δυνατή και η μετάνοια). Η φύση του κακού είναι να κάνει οτιδήποτε είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού. Κι αφού το θέλημα του Θεού ήταν ν΄Αγαπά και να προστατεύει τον άνθρωπο, ο διάβολος ήταν επόμενο να προσπαθήσει να τον καταστρέψει. Ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστούν οι πρωτόπλαστοι για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Κι έτσι έγινε.

(Κάθε φορά που γράφω γι αυτά τα θέματα αισθάνομαι έντονα το φόβο μήπως κάτι απ' αυτά είναι λάθος και παρασύρω και κάποιους άλλους σε πλάνη. Γι αυτό μην αρκεστείτε σ΄αυτά που γράφω. Είναι όπως τα κατάλαβα εγώ. Οι Πατέρες είμαι βέβαιος τα εξηγούν πολύ καλύτερα).

[Ιων]

Καλημέρα σας.
Γράφω για πρώτη φορά στο φόρουμ αυτό και θα παρακαλούσα την ανοχή σας.
Η δική μου μικρή απορία είναι η εξής:
«Πρωΐας δε επανάγων εις την πόλιν επείνασε∙ και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ αὐτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή ∙ μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. και εξηράνθη πραχρήμα η συκή». (Ματθ. κα’, 18-19)
Σε μία μικρή έρευνα που έκανα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η "συκιά" στο συγκεκριμένο εδάφιο είναι ένας συμβολισμός. Αυτός ο συμβολισμός όμως ισχύει μόνο για το συγκεκριμένο εδάφιο; Οι πρωτόπλαστοι που κάλυψαν την γύμνια τους με φύλλα συκής; Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης (αυτό δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσει στην Αγία Γραφή, ούτε θυμάμαι πως έχει φτάσει αυτή πληροφορία στ΄αυτιά μου) κρεμάστηκε σε συκιά!
Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει και πάλι ο συμβολισμός;

Ευχαριστώ και ο Θεός να σας έχει πάντα καλά.

[Anastasios68]

Γεια σου Ίωνα, καλώς ήλθες στο φόρουμ μας.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζω περί του θέματος που έθεσες, ελπίζω κάποιο άλλο μέλος του φόρουμ να έχει την πληροφορία αυτή.

[Νίκος]

Ο συμβολισμός δεν έχει σχέση με το συγκεκριμένο δέντρο τη συκιά, αλλά με την ακαρπία είναι και την αιφνίδια συνάντηση με τον Κύριο. Με λίγα λόγια η ιστορία με τη συκιά είναι πραγματική (αναφέρεται σε δύο Ευαγγέλια με παρόμοιο τρόπο), έχει όμως δύο ερμηνείες.

Τη μία την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Όταν τον ρώτησαν οι μαθητές του πως συνέβη και ξεράθηκε αμέσως η συκή, τους απάντησε ότι, αν έχουν πίστη μπορούν να κάνουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως να μετακινήσουν βουνά.

Η δεύτερη εξήγηση είναι, ότι κανείς από μας δεν γνωρίζει πότε θα έρθει η ώρα, που θα συναντηθεί με τον Κύριο και θα του ζητήσει τους καρπούς του πνευματικού του αγώνα. Δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς για παράδειγμα, όπως η συκιά που κανονικά έχει καρπούς στο τέλος του καλοκαιριού, έτσι και το τέλος της δικής μας ζωής θα έρθει σε μεγάλη ηλικία. Λέει ο Χριστός: "34 Προσέχετε δε εαυτοίς μήποτε βαρηθώσιν υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη και μερίμναις βιωτικαίς, και αιφνίδιος εφ' υμάς επιστή η ημέρα εκείνη· 35 ως παγίς γάρ επελεύσεται επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γής. 36 αγρυπνείτε ούν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθήναι έμπροσθεν τού υιού τού ανθρώπου." (Ματθ. κα΄34-36) Δηλαδή, η ώρα που θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Κριτή μας, θα έρθει ξαφνικά και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε ποτέ, παρηγορώντας τον εαυτό μας, ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα μας.