Είπα να μην πάρω μέρος σ΄αυτή τη συζήτηση γιατί δεν γνωρίζω το θέμα καλά από εκκλησιαστικής πκευράς, αλλά θέλω να σας μεταφέρω αυτά που γνωρίζω από τους εξορκισμούς που γίνονταν από τον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια πρεσβείες του Οσίου και δυο σκέψεις μου σχετικά με το πως μπήκε ο εξορκισμός στη ζωή της Εκκλησίας.
Ο πρώτος που είχε αξουσία κι έδιωχνε δαιμόνια από τους ανθρώπους ήταν ο Κύριος. Στη συνέχεια παρεχώρησε στους Αποστόλους (τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα) όταν τους έστειλε να διδάξουν τη δυνατότητα να βγάζουν δαιμόνια απ΄τους ανθρώπους με την επίκληση του ονόματός Του. Όταν μάλιστα κάποια στιγμή δεν κατόρθωσαν να βγάλουν ένα δαιμόνιο, τους έψεξε κατηγορώντας τους σαν ολιγόπιστους, και τους εξήγησε ότι το γένος αυτό των δαιμόνων εκδιώκεται μόνο με νηστεία και προσευχή.
Κατά συνέπεια την εντολή οι Απόστολοι κι οι διάδοχοί τους κληρικοί Επίσκοποι κι ορισμένοι ιερείς μ΄ ειδική ευχή από του Επισκόπου τους, την πήραν απ΄τον ίδιο τον Κύριο. Έτσι οι κληρικοί αυτοί έχουν εφ΄όσον τηρούν τις οδηγίες του Κυρίου (καθαρότητα ψυχής ζυμωμένη με πνευματικούς αγώνες) τη δυνατότητα και την υποχρέωση με την επίκληση του Ονόματός Του να εκβάλουν δαιμόνια και ν΄απελευθερώνουν τους δύστυχους ανθρώπους που έχουν καταλάβει.
Ο π. Ιάκωβος εξ αιτίας των μακρόχρονων πνευματικών αγώνων του με τις πρεσβείες του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, του οποίου την κάρα χρησιμοποιούσε πάντοτε ως πνευματικό όπλο στους εξορκισμούς, είχε την δυνατότητα να εκβάλλει δαιμόνια. Έχω ακούσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις όσο ζούσα στην Εύβοια, αλλά και ένα μαγνητοφωνημένο εξορκισμό, όπου ακουγώνταν η φωνή του μακαριστού Γέροντος, αλλά και του δαιμονίου που πάλευε να γλυτώσει την εκδίωξη. Μια χαρακτηριστική φράση του δαιμονίου, που ακούγεται όταν ο Γέροντας βάζει την κάρα του Οσίου πάνω απ΄το κεφάλι του δαιμονισμένου είναι: "πάρτο αυτό από πάνω μου, πάρτο αυτό απο πάνω μου, με καίει, με καίει ....". Ύστερα το δαιμόνιο έφυγε κι άνθρωπος έπεσε στο πάτωμα λιπόθυμος, ελεύθερος πια απ΄το δαιμόνιο.
Έχω ακούσει κι άλλους εξορκισμούς, αλλά είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός, στη γνησιότητα των όσων ακούγονται, γιατί ο διάβολος είναι απατεώνας και μπορεί να "στήσει" για τους δικούς του σκοπούς τέτοιες παραστάσεις όσες θέλει. Μόνο η αξιοπιστία κι η αποδεδειγμένη πνευματική άσκηση και εμπειρία του κληρικού που διεξάγει τον εξορκισμό, μπορεί να εξασφαλίσει την γνησιότητα της όλης διαδικασίας.
Επίσης όπως λέει ο Κύριος αυτός που απελευθερώνεται απ΄το δαιμόνιο πρέπει στη συνέχεια να ζήσει πνευματική ζωή γιατί αλλιώς κινδυνεύει να επιστρέψει το δαιμόνιο, μαζί με μερικά ακόμη. Υπάρχει μια χαρακτηριστική περικοπή πάνω σ΄αυτό:
43 Όταν δέ το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι' ανύδρων τόπων ζητούν ανάπαυσιν, και ουχ ευρίσκει. 44 τότε λέγει· εις τον οίκον μου επιστρέψω όθεν εξήλθον· και ελθόν ευρίσκει σχολάζοντα και σεσαρωμένον και κεκοσμημένον. 45 τότε πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ' εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί· και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα τών πρώτων. (Ματθ. Κεφ. 12)